Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2019 r. w Toruniu

sprawy z powództwa (...) Banku (...) SA w W.

przeciwko E. F.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej na rzecz powoda 891,20 zł (osiemset dziewięćdziesiąt jeden złotych dwadzieścia groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 11 czerwca 2018r. do dnia zapłaty;

II. w pozostałej części powództwo oddala;

III. zasądza od pozwanej na rzecz powoda 38 zł (trzydzieści osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

I C 147/19

UZASADNIENIE

(...) Bank (...) S.A. w W. wniósł pozew przeciwko E. F. w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zapłatę kwoty 1176,47 zł z odsetkami tytułem zwrotu kredytu, udzielonego na podstawie umowy z 10.03.2015r. o wydanie i używanie karty kredytowej.

Powództwo zostało uwzględnione nakazem zapłaty, wydanym przez referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym Lublin - Zachód w Lublinie 15.10.2018r. ( k. 5v ).

W sprzeciwie od tego nakazu ( k. 7 ) pozwana wskazała, iż weszła w posiadanie karty kredytowej wbrew własnej woli. Wyraziła na to zgodę aby otrzymać kredyt. Zarzuciła, iż koszty korzystania z karty ( opłaty i odsetki ) są bardzo wysokie i domagała się przyznania „kredytu darmowego”.

Na podstawie postanowienia z 5.12.2018r. ( k. 12 ) sprawa została przekazana do Sądu Rejonowego w Toruniu.

W pismach przygotowawczych z 14.03.2019r. ( k. 21 i 37 ) powód podtrzymał żądanie pozwu, wskazując przy tym, że pozwana nie została zmuszona do zawarcia umowy, decyzja o zakupie produktów bankowych nastąpiła z jej inicjatywy i zawarcie umowy nastąpiło dobrowolnie.

Sąd ustalił, co następuje.

W dniu 9.03.2015r. E. F. udała się do 9 Oddziału (...) w T. w celu uzyskania pożyczki na sfinansowanie kosztów leczenia zdiagnozowanej u niej w tamtym czasie choroby. Pracownik banku poinformował ją, iż warunkiem udzielenia pożyczki jest zawarcie umowy o kartę kredytową. Pozwana nie była zainteresowana otrzymaniem karty, jednak zgodziła się na to aby otrzymać pożyczkę. W konsekwencji, strony zawarły umowę pożyczki oraz umowę o wydanie karty kredytowej.

( dowód: - umowa k. 27-30,

- zeznania pozwanej k. 87 )

Pozwana korzystała z wydanej jej karty, dokonując transakcji w ciężar rachunku kredytowego. Pismem z 22.03.2018r. bank wypowiedział umowę z zachowaniem dwumiesięcznego terminu. Pismo zostało pozwanej doręczone 10.04.2018r.

( dowód: - wyciągi z rachunku k. 41 - 53,

- wypowiedzenie z dowodem doręczenia k. 33 – 34 )

Sąd zważył, co następuje.

Strony zawarły umowę, której charakter prawny jest złożony. Po pierwsze przewidywała ona udzielenie pozwanej limitu kredytowego. Ponieważ udzielał go bank, umowę w tym zakresie należało zakwalifikować jako umowę kredytu odnawialnego, będącego szczególną postacią kredytu bankowego, o którym mowa w art. 69 ust. 1 Pr. bank ( tak SN w uzasadnieniu wyroku z 17.12.2008r., I CSK 243/08 ). Po drugie, umowa przewidywała wydanie karty kredytowej i w tym zakresie była umową o świadczenie usług płatniczych ( art. 3 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy z 19.08.2011r. o usługach płatniczych, Dz. U. nr 199, poz. 1175, ze zm. ).

Zawarcie umowy o wydanie karty było warunkiem udzielenia pozwanej pożyczki, której potrzebowała i po którą udała się do banku. Wynika to zarówno z zeznań pozwanej, jak też z adnotacji na umowie, poczynionej przez pracownika banku – „OF. związana z poż. got.” ( k. 27 ). W konsekwencji, zachodziła podstawa do uznania, że umowa o wydanie karty kredytowej jest w całości niewiążąca dla pozwanej ( art. 385 ¹ § 1kc w zw. z art. 385 ³ 6 kc ). Pozwana nie kwestionowała jednak obowiązku zwrotu kredytu, domagając się jedynie aby był on „darmowy”.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ( dalej Trybunał lub (...) ) sąd krajowy jest zobowiązany podjąć z urzędu czynności dochodzeniowe w celu ustalenia, czy postanowienie umowne zamieszczone w umowie, która jest przedmiotem toczącego się przed nim sporu i która została zawarta między przedsiębiorcą a konsumentem, jest objęte zakresem stosowania dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, a jeżeli tak – zobowiązany jest z urzędu zbadać, czy postanowienie to ewentualnie ma nieuczciwy charakter ( vide: punkt 66 wyroku Trybunału z 7.11.2019r. w sprawach połączonych C – 419/18 i C – 483/18 i powołane tam wcześniejsze orzecznictwo ). W przypadku gdy sąd krajowy uzna dany warunek umowny za nieuczciwy - nie stosuje go, chyba że sprzeciwi się temu konsument ( wyrok z Trybunału z 4.06.2009r., C – 243/08 ).

Mając na uwadze stanowisko pozwanej, sąd uwzględnił powództwo o zwrot kredytu ( art. 69 ust. 1 Pr. bank. ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia ( art. 481§ 1 i 2 kc ) oraz oddalił żądanie zasądzenia kwoty 195 zł, na którą składają się opłaty uwzględnione w przedłożonych przez powoda wyciągach oraz żądanie zasądzenia odsetek umownych, uznając postanowienia umowy w tym zakresie za niewiążące dla pozwanej ( art. 385 ¹ § 1kc w zw. z art. 385 ³ 6 kc ).

O kosztach postanowiono przy zastosowaniu zasady stosunkowego ich rozdzielenia ( art. 100 kpc ), mając na uwadze, że powód, który wygrał sprawę w 75,75 %, poniósł koszty w łącznej kwocie 50,69zł ( opłata od pozwu 30zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17zł i koszt uwierzytelnienia odpisu pełnomocnictwa przez notariusza 3,69zł ), zaś pozwana, która wygrała sprawę w 24,25 %, nie poniosła żadnych kosztów, o których mowa w art. 98 § 2 kpc.