Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący : SSR Magdalena Piątkowska

Ławnicy: Alicja Gawrońska, Barbara Laprus - Marcuta

Protokolant : Karolina Nowicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2019 roku w Ś.

sprawy z powództwa P. M.

przeciwko (...) Ś. Sp z o.o. w Ś.

o odszkodowanie

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Ś. Sp z o.o. w Ś. na rzecz powódki P. M. kwotę(...) zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21.02.2019 roku do dnia zapłaty;

II.  wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty (...)

III.  zasądza od strony pozwanej (...) Ś. Sp z o.o. w Ś. na rzecz powódki P. M. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w (...) kwotę 195 zł tytułem opłaty od pozwu, od której powódka była ustawowo zwolniona.

UZASADNIENIE

Powódka P. M. wniosła pozew przeciwko (...) sp. z o.o. w Ś. domagając się zasądzenia odszkodowania w kwocie (...)zł. za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem, wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazała, iż swoją pracę wykonywała sumiennie, dokładnie, terminowo i z pełnym zaangażowaniem. Nigdy w czasie trwania stosunku pracy nie sygnalizowano jej niezadowolenia ze sposobu wykonywania przez nią pracy, nie była karana karami porządkowymi, nie przeprowadzano z nią rozmowy ostrzegawczej czy dyscyplinującej. Co miesiąc otrzymywała premię uznaniową w najwyższej wysokości. Mimo to w dniu 30 listopada 2018 roku pozwany wręczył powódce wypowiedzenie umowy o pracę wskazując jako przyczynę utratę zaufania, która przejawia się brakiem należytego zaangażowania w realizowanie powierzonych obowiązków, częstą nieobecnością na stanowisku pracy oraz brakiem zaufania w zakresie dyskrecji powierzonych informacji.

Powódka wskazała, iż przyczyny wymienione w wypowiedzeniu nie są prawdziwe- nigdy nie dopuściła się samowolnego opuszczenia stanowiska pracy, które nie byłoby związane z zakresem jej obowiązków. Dla powódki nieostre było przy tym , jak należy rozumieć opuszczenie miejsca pracy. Nigdy też nie naruszyła obowiązku zachowania dyskrecji, a odmówiono jej prośbie wskazania, jakie sytuacje pozwany miał na myśli zamieszczając w wypowiedzeniu taką przyczynę.

Powódka podniosła, iż swoje zwolnienie łączy z zatrudnieniem na jej stanowisko innej osoby. Już w czerwcu 2018r. pozwany zamieścił ogłoszenie o poszukiwaniu pracownika wskazując w ogłoszeniu zakres obowiązków, jakie wykonywała powódka.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Jak wskazano w uzasadnieniu przyczyna wypowiedzenia spełniła wymogi formalne z art. 30§4 kp co do konkretności oraz jasności , a także wymogi materialne co do prawdziwości i zasadności. Wskazano, iż nieobecność powódki na stanowisku pracy nie miała charakteru incydentalnego, który mógłby być uzasadniony wykonywaniem obowiązków pracowniczych. Nieobecności miały charakter długotrwały i wiązały się z konieczności angażowania osób trzecich do wykonywania obowiązków powódki. Zdarzało się też, że powódka znikała podczas istotnych spotkań zarządu, co powodowało, iż pozwani musieli sami kserować dokumenty czy przygotowywać napoje. Powódka winna w taki sposób organizować sobie dzień pracy, by nie dochodziło do powyższych sytuacji. Specyfika i charakter pracy powódki wymagały z jej strony nienagannej współpracy z zarządem spółki, czego powódka miała świadomość. Od asystenta zarządu wymaga się znacznego zaangażowania w dbałość o wizerunek spółki i kontakty z członkami zarządu, utrata zaś zaufania do pracownika uzasadnia wypowiedzenie umowy o pracę, jeżeli w konkretnych okolicznościach nie można wymagać od pracodawcy, by nadal darzył pracownika zaufaniem, co bez wątpienia w niniejszej sprawie miało miejsce. Co do braku dyskrecji wskazano, iż członkowie zarządu otrzymywali od innych pracowników informacje świadczące o przekazywaniu przez powódkę wiadomości o osobach, z którymi zarząd prowadził rozmowy , czy też treści podejmowanych decyzji. Taka sytuacja, zdaniem pozwanej, była całkowicie niedopuszczalna na stanowisku asystentki zarządu i wykluczała dalszą współpracę stron albowiem dyskrecja jest podstawową cechą jaką winna mieć asystentka zarządu. Strona pozwana zaprzeczyła ponadto, aby zwolnienie powódki spowodowane było zatrudnieniem na jej miejsce innej osoby. Osoba ta została zatrudniona na stanowisku pracownika biurowego, a dopiero w trzy tygodnie po zwolnieniu powódki połączono stanowisko pracownika biurowego ze stanowiskiem asystentki zarządu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka P. M. zatrudniona była w (...) Ś., sp. z o.o. w Ś. na stanowisku asystentki zarządu początkowo jako stażystka od 8 marca 2017r. do 7 czerwca 2017r., następnie na czas określony od 8 czerwca 2017r. do 8 września 2017r., po czym na czas nieokreślony od 9 września 2017r.

Dowód: akta osobowe powódki( w załączeniu)

Powódce powierzono szereg obowiązków wymagających opuszczania stanowiska pracy i wykonywania ich w innych częściach budynku, a także poza nim. Jej nieobecność przy biurku zawsze wynikała z wykonywania obowiązków służbowych. Do obowiązków powódki należało prowadzenie i koordynowanie korespondencji wychodzącej oraz przychodzącej z zaznaczeniem od kogo pochodzi i czego dotyczy, co wymagało od powódki zaznajomienie się z korespondencja na tyle, by uzyskać te informacje. Pocztę wychodzącą powódka przeglądała dbając o wizerunek firmy na zewnątrz- sprawdzała, czy nie ma błędów, literówek itp. Powódka wykonywała też zadania na bieżąco zlecane przez zarząd, ustalała priorytety w kontaktach telefonicznych, spotkaniach z klientami, koordynowała spotkania i wymianę informacji pomiędzy członkami zarządu i współpracownikami, wspierała działania prezesa w przygotowywaniach spotkań z radą nadzorczą, wysyłała przesyłki, pisma, paczki do klientów, obsługiwała urządzenia biurowe. Przed spotkaniami dbała o odpowiednią ilość krzeseł, zapewnienie napoi, poczęstunku, wywietrzenie pomieszczenia itp. Oprócz tego powódka po przyjściu do pracy włączała komputer i w czasie, kiedy uruchamiały się programy i ładowała poczta, wychodziła po prasę dla prezesa i księgowej. Oprócz tego wychodziła po zakupy, po odbiór faktur ze sklepów, rozliczała zaliczki w dziale księgowym, roznosiła pisma i paczki, nosiła i odbierała pocztę, co wymagało udania się na portiernię bądź do salonu firmowego. Powódka sprawdzała również w zakresie pozamerytorycznym korespondencję przetargową, komunikowała się z klientami, przygotowywała i zajmowała się dystrybucją ofert masowych, sprawdzała umowy powierzenia przetwarzania danych osobowych. Wykonywała też szereg incydentalnych czynności jak spisywanie pracowników chętnych na spotkania i wyjazdy, ubieranie choinki, zaprowadzanie różnych osób, które nie potrafiły odnaleźć się w budynku.

Każde wyjście powódka zgłaszała prezesowi lub głównej księgowej. Nie opuszczała miejsca pracy w trakcie odbywających się spotkań.

Do uprawnień powódki należało m.in. możliwość żądania od przełożonego pouczenia odnośnie sposobu załatwiania powierzonych obowiązków.

Dowód: zakres obowiązków k. 23,24

Zeznania powódki e-protokół k. 81

W czerwcu 2018r. pozwany zamieścił ogłoszenie o poszukiwaniu osoby na stanowisko pracownik biurowy. Wskazane w ogłoszeniu obowiązki wykonywała w praktyce powódka.

Dowód: ogłoszenie k. 11

zeznania powódki e-protokół k. 81

Nigdy w czasie trwania stosunku pracy nie sygnalizowano powódce niezadowolenia ze sposobu wykonywania przez nią pracy, nie była karana karami porządkowymi, nie przeprowadzano z nią rozmowy ostrzegawczej czy dyscyplinującej. W opinii o powódce po odbytym stażu wskazano, iż w czasie odbywania stażu powódka wykazała się pracowitością, obowiązkowością i kulturą osobistą oraz zaangażowaniem w pracę. Sumiennie wykonywała powierzone jej obowiązki. Wykazała dobrą znajomość obsługi komputera oraz znajomość j. angielskiego.

Co miesiąc powódka otrzymywała premię uznaniową, która od maja 2018r. została podniesiona do najwyższej wysokości i tak była wypłacana do grudnia 2018r. Ponadto w grudniu 2018r. powódka otrzymała premię dodatkową.

Dowód: zeznania powódki e-protokół k.81

zeznania pozwanych e –protokół k. 81

listy płac k.43-46

regulamin pracy k.62-68

system wynagradzania k. 69-74

akta osobowe powódki ( w załączeniu)

W dniu 30 listopada 2018 roku pozwany wręczył powódce wypowiedzenie umowy o pracę jako przyczynę wskazując utratę zaufania, która przejawia się brakiem należytego zaangażowania w realizowanie powierzonych obowiązków, częstą nieobecnością na stanowisku pracy oraz brakiem zaufania w zakresie dyskrecji powierzonych informacji.

Dowód: akta osobowe powódki ( w załączeniu)

Wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło (...) zł. /zaświadczenie k. 22/

Ustaleń stanu faktycznego sąd dokonał przede wszystkim w oparciu o dołączone przez strony dokumenty, w tym akta osobowe powódki. Sąd oparł się także na zeznaniach stron, w zakresie, w jakim korelowały z dokumentami i ze sobą wzajemnie. Zeznaniom powódki co do jej rozlicznych obowiązków sąd dał wiarę albowiem pozwani im nie przeczyli, a w odpowiedzi na pozew przyznali poniekąd te okoliczności. Zeznaniom pozwanych co do nieuzasadnionego opuszczania przez powódkę stanowiska pracy, szczególnie w czasie zebrań i spotkań, a także w zakresie jakoby podsłuchiwała ona, co dzieje się podczas takich spotkań i nie dochowywała dyskrecji sąd nie dał wiary albowiem nie wykazały tego żadne inne dowody, a i wnioski pozwanych w tym zakresie budziły wątpliwości, skoro wiceprezes uznał, iż powódka podsłuchuje, gdy zastał ja pod drzwiami niosącą na spotkanie wodę na jego polecenie. Strona pozwana nie powołała tu ponadto żadnych szczegółów co do okoliczności, dat, posługiwano się enigmatycznym stwierdzeniem “ inni pracownicy “ bez konkretyzacji imion nazwisk, przedstawienia ich w formie dowodu z zeznań świadków. Budziło to co najmniej wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń pozwanych. Co do braku zaangażowania powódki w pracę, złej organizacji czasu pracy wskazać należy, iż postępowanie dowodowe wskazało na szeroki wachlarz obowiązków powódki, w tym takich, które wymagały opuszczenia stanowiska pracy, a nawet budynku. Nie wykazano, aby powódka nie była na stanowisku podczas spotkań, nie skonkretyzowano nie tylko w wypowiedzeniu, ale i w toku procesu, które z tych wyjść pracodawca uważał za uzasadnione, które nie i na czym miała by polegać lepsza organizacja pracy powódki. Posłużono się tu również oględnym stwierdzeniem, iż opuszczenie miejsca pracy powodowało konieczność „angażowania osób trzecich” , ale kogo konkretnie, w jakich konkretnie datach czy okolicznościach nie wskazano ani w wypowiedzeniu ani w toku procesu. Wskazać przy tym należy, iż do uprawnień powódki należała m.in. możliwość żądania od przełożonego pouczenia odnośnie sposobu załatwiania powierzonych obowiązków. A zatem należy przyjąć a contrario, iż jeśli pracownik nie miał świadomości, że wykonuje obowiązki w sposób nieprawidłowy ( a nawet wobec premii i braku zastrzeżeń mógł wnioskować zadowolenie z jego pracy) przełożeni niezadowoleni z pracy pracownika winni wskazać mu odpowiedni sposób pracy lub co najmniej zasygnalizować, iż realizacja obowiązków pracowniczych nie spełnia oczekiwań pracodawcy.

W niniejszej sprawie materiał dowodowy wskazuje jednak, iż powódka realizowała liczne obowiązki w sposób prawidłowy, z dużym zaangażowaniem, co skutkowało brakiem uwag czy zastrzeżeń, czy jakichkolwiek sygnałów pracodawcy z jednej strony, a z drugiej maksymalną premia uznaniową S. zakres obowiązków powódki potwierdza również powstała w czerwcu 2018r. potrzeba zatrudnienia pracownika biurowego.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym sąd zważył, co następuje :

Powództwo o odszkodowanie podlegało uwzględnieniu wobec rozwiązania umowy w sposób niezgodny z prawem, a mianowicie wobec naruszenia art. 30 § 4 kp oraz dodatkowo nie udowodnienia prawdziwości przyczyn, które miały doprowadzić do utraty zaufania do powódki.

Zgodnie z art. 30 §4 k.p. w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca rozwiązanie umowy o pracę. Przyczyna powinna być konkretna i rzeczywista.

W świetle utrwalonych poglądów orzecznictwa i doktryny nie budzi wątpliwości, że niepodanie przez pracodawcę przyczyny wypowiedzenia lub podanie jej w sposób ogólnikowy i niekonkretny stanowi formalną wadę wypowiedzenia, powodującą jego sprzeczność z prawem i w takim przypadku nie ma potrzeby badania merytorycznej zasadności wypowiedzenia. Celem regulacji zawartej w art. 30 § 4 k.p. jest umożliwienie pracownikowi obrony przed wypowiedzeniem umowy o pracę, a zatem ujęcie przyczyn wypowiedzenia powinno być na tyle konkretne i precyzyjne, aby umożliwiało pracownikowi rzeczową obronę w razie ewentualnego procesu. Pracodawca nie wywiązuje się z obowiązku wynikającego z art. 30 § 4 k.p. wówczas, gdy albo w ogóle nie wskazuje przyczyny wypowiedzenia, albo kiedy wskazanie przyczyny jest pozorne w tym znaczeniu, że jest ona niedostatecznie jasna, konkretna, a w rezultacie niezrozumiała dla pracownika (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2012r., II PK 315/11, LEX nr 1164441). Wskazać należy, iż w świetle powołanego przepisu dopuszczalne są różne sposoby określenia przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę. Istotne jest, aby z oświadczenia pracodawcy wynikało w sposób niebudzący wątpliwości, co jest istotą zarzutu stawianego pracownikowi i usprawiedliwiającego rozwiązanie z nim stosunku pracy; konkretyzacja przyczyny, wskazanie konkretnego zachowania pracownika (działania lub zaniechania), z którym ten zarzut się łączy, może nastąpić poprzez szczegółowe określenie tego zachowania w treści oświadczenia o wypowiedzeniu lub poprzez sformułowanie w sposób uogólniony, jeżeli wynika ze znanych pracownikowi okoliczności, wiążących się w sposób niebudzący wątpliwości z podaną przez pracodawcę przyczyną rozwiązania umowy (wyrok z dnia 15 listopada 2006 r., I PK 112/06, Prawo Pracy 2007 nr 5, str. 27). Pracodawca nie może też powoływać w postępowaniu sądowym nowych, wcześniej w ogóle niewskazanych w pisemnym oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę przyczyn, okoliczności lub uzasadnienia kwestionowanego wypowiedzenia.

W świetle powyższego wynika jednoznacznie, iż oświadczenie pracodawcy było niezgodne z prawem i odebrało pracownikowi możliwość obrony merytorycznej przed sądem. Uchybienia formalne przesądziły zatem o uwzględnieniu powództwa w trybie powołanego na wstępie rozważań artykułu, nawet bez konieczności badania zasadności przyczyn wskazanych dopiero w odpowiedzi na pozew czy zeznaniach pozwanego. Analizując bowiem treść oświadczenia o rozwiązaniu z powódką umowy o pracę uznano je za niejasne, mało konkretne i niezrozumiałe. Dopiero w odpowiedzi na pozew, w trakcie postępowania sądowego i w zeznaniach pozwani nieco sprecyzowali i skonkretyzowali zarzuty i przyczyny, dla których utracili zaufanie do powódki.

Zwalniało to właściwie sąd od merytorycznego badania sprawy, wobec powyższego uchybienia formalnym wymogom wypowiedzenia. Jednakże sąd wskazuje, iż nie wykazano również, aby przyczyny wskazane w wypowiedzeniu były prawdziwe, o czym wspomniano wyżej przy ocenie dowodów.

Powyższe skutkowało uwzględnieniem powództwa w całości i zasądzeniem odszkodowania (pkt I wyroku). Sąd przyjął wskazaną przez powódkę wartość odszkodowania albowiem mieściła się ona w dyspozycji art. 47 ^{( 1 )}kp, przekraczając wartość minimalną tego odszkodowania, czyli kwotę (...) jedynie o(...) Sąd wziął także pod uwagę, iż okres zatrudnienia powódki znacznie już odbiegł od okresu półrocznego dającego uprawnienie do jednomiesięcznego odszkodowania i to, że pracownik , którego utrzymuje się w przeświadczeniu, iż jego praca znajduje uznanie przełożonych , nie zasługuje na rozwiązanie z nim umowy o pracę w sposób, który nie daje pracownikowi odpowiedzi na pytanie o przyczynę wypowiedzenia umowy.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 kc w zw. z art. 300 kp przyjmując za powódką datę wymagalności roszczenia.

Na zasadzie art. 477 ² § 1 kp wyrokowi w punkcie I nadano rygor natychmiastowej wykonalności do jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98kpc w związku z par 9 ust1 pkt 1 rozporządzenia MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI z dnia 22 października 2015 r.w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r.) kierując się uchwałą 7 sędziów SN z dnia 24 lutego 2011 r., I PZP 6/10 (OSNP 2011, nr 21-22, poz. 268, LEX nr 707475), mającą moc zasady prawnej, iż podstawę zasądzenia przez sąd opłaty za czynności adwokackie w sprawie o odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów prawa (art. 56 § 1 k.p. w zw. z art. 58 k.p.) stanowi stawka minimalna określona w § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia.

Ponadto zastosowano art.113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity DZU z 2018r. poz.300), zgodnie z którym kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Takim kosztem, od poniesienia którego pracownik był zwolniony, była opłata od pozwu. Wobec przegrania przez pozwanego sprawy w zakresie o odszkodowanie opłatę tę zasądzono od pozwanego w wysokości 5% wps (pkt IV )