Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący sędzia K. T.

Protokolant st. sekr. sąd. M. R.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 stycznia 2020 roku w Ł.

sprawy z powództwa Bank (...) Spółka Akcyjna w W.

przeciwko D. Ł.

o zapłatę

1.  oddala powództwo w zakresie kwoty (...),53 (trzy tysiące czterysta trzynaście 53/100) złotych z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 18 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie.

Sygnatura akt II C 1111/19

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w (...) w dniu 10 maja 2019 roku Bank (...) SA w W. domagał się zasądzenia od D. Ł. kwoty 6594,90 zł wraz z odsetkami umownymi. Pismem z 3 stycznia 2020 roku pełnomocnik powoda wskazał, że powód domaga się zasądzenia kwoty 3413,53 zł z odsetkami umownymi od tej kwoty oraz że cofa pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w pozostałej części. Ostatecznie pozwany oświadczył, że uznaje powództwo w zakresie kwoty żądanej według treści powyższego pisma.

(pozew oraz wniosek o sprostowanie co do odsetek k. 2- 5, pismo k. 48- 50, protokół rozprawy k. 55)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Strony zawarły umowę kredytu w dniu 2 sierpnia 2013 roku, zgodnie z którą pozwany otrzymał kredyt na potrzeby konsumpcyjne; okres umowy określono na 2 sierpnia 2013 rok- 20 lipca 2018 rok. Pozwany miał spłacać kredyt w ratach miesięcznych. W umowie postanowiono, że bank ma prawo wypowiedzieć umowę z 30 dniowym okresem wypowiedzenia z powodu niespłacenia w terminach określonych w umowie kredytu pełnych rat kredytu za co najmniej 2 kolejne okresy płatności, poprzedzając wypowiedzenie wezwaniem do zapłaty w terminie nie krótszym niż 7 dni. Pismo zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy sporządzono w dniu 18 października 2017 roku. Pozwany płacił raty od sierpnia 2013 roku do kwietnia 2015 roku, a następnie dopiero od maja 2019 roku.

(§1, 3 i 12 umowy k. 19- 20, oświadczenie o wypowiedzeniu k. 24 odw, harmonogram spłat k. 52 i 53, dowody wpłat k. 35- 41)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu. Zgodnie z art. 117§2 ¹ kc, który wszedł w życie 9 lipca 2018 roku, po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Jak z kolei stanowi art. 5 ust. 4 ustawy o zmianie ustawy- kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw z 13 kwietnia 2018 roku Dz. z 2018 roku poz. 1104, która wprowadziła powyższy przepis, roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1 (tj. w kodeksie cywilnym), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Roszczenie objęte pozwem jest skierowane przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą przeciwko konsumentowi, który nie podniósł zarzutu przedawnienia. Zgodnie z art. 118 kc roszczenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przedawnia się z upływem terminu 3 lat. Jak z kolei stanowi art. 120§1 kc, bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Z przedstawionych postanowień umowy oraz wskazanych okresów, w których pozwany płacił raty oraz zaniechał ich płacenia wynika, że powód winień już w lipcu 2015 roku (pozwany bowiem nie zapłacił dwóch kolejnych rat w maju i czerwcu 2015 roku) wezwać pozwanego do zapłaty pod rygorem wypowiedzenia, a następnie z upływem tego terminu , a więc w sierpniu 2015 roku wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia, zatem w świetle art. 120§1 kc roszczenia stało się wymagalne we wrześniu 2015 roku i od tego momentu biegł 3 letni termin przedawnienia, który upłynął we wrześniu 2018 roku, a zatem na kilka miesięcy przed wniesieniem pozwu. Nie doszło zatem do przerwania biegu przedawnienia przez tę czynność, powód nie wykazał, aby termin przedawnienia uległ przerwaniu w związku z zaistnieniem innych okoliczności wskazanych w art. 123 kc. Jak się przyjmuje na gruncie art. 117§2 ¹ kc, ponieważ sąd z urzędu uwzględnia przedawnienie, nie ma możliwości zrzeczenia się zarzutu przedawnienia przez dłużnika, chyba że strony zawrą umowę o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia, co w tej sprawie nie miało miejsca; w przypadku konsumenta nie wchodzi w rachubę dorozumiane zrzeczenie się zarzutu przedawnienia, a zatem wpłaty dokonywane przez pozwanego po upływie terminu przedawnienia (bo od maja 2019 roku) są bez znaczenia z punktu widzenia uwzględnienia przez Sąd z urzędu upływu terminu przedawnienia, zresztą, aby można mówić o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia pozwany musiałby mieć świadomość- dokonując wpłat po upływie terminu przedawnienia- że roszczenie jest przedawnione, co w tej sprawie nie miało miejsca.

W świetle art. 117§2 ¹ kc powództwo w zakresie popieranym przez powoda podlegało oddaleniu, zaś w pozostałym zakresie postępowanie podlegało umorzeniu na podstawie art. 355§1 i 203 §1 i 4 kpc.