Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2019 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa Banku(...) w K.

przeciwko J. T.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach

z dnia 25 stycznia 2018 r. sygn. akt VII GC 103/17

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że nadaje mu treść: „utrzymuje nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 8 lutego 2017 r. wydany przez Sąd Okręgowy w Kielcach do sygn. akt(...)”, oddalając żądanie pozwanej rozłożenia zasądzonego roszczenia na raty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 40.743 zł (czterdzieści tysięcy siedemset czterdzieści trzy złote) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Regina Kurek SSA Robert Jurga SSA Józef Wąsik

Sygn. akt I A Ga 286/18

UZASADNIENIE

Pozwem dnia 17 stycznia 2017 r. powód Bank(...) w K. wniósł o zasądzenie od pozwanej J. T. na jego rzecz kwoty 652 860,13 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od dnia 3 stycznia 2017 roku od kwoty 652 845,13 zł do dnia zapłaty wraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu powód wskazał, że jest w posiadaniu weksla, który jako weksel in blanco został złożony przez wystawcę weksla J. T. w Banku (...) w K. dla zabezpieczenia spłaty kredytu. Zgodnie z deklaracją wekslową powodowy Bank może wypełnić przedmiotowy weksel, jeżeli kredyt zostanie spłacony w terminie. Bank wezwał pozwaną do wykupu weksla i ze względu na bezskuteczny upływ terminu oznaczonego w wezwaniu wniósł jak we wstępie pozwu. Ponadto powód wskazał, że podjął próbę pozasądowego rozwiązania sporu, poprzez skierowanie do pozwanego wezwania do dobrowolnego wykupu weksla. Uprzednio powód w wezwaniu do zapłaty z dnia 30 czerwca 2016 roku poinformował pozwaną o możliwości restrukturyzacji zadłużenia po złożeniu wniosku w terminie 14 dni od otrzymania wezwania, które mogłoby zostać przeprowadzone na warunkach uzgodnionych z Bankiem. Dłużnik jednak nie wystąpił do Banku z wnioskiem o dokonanie restrukturyzacji.

W dniu 8 lutego 2017 r. Sąd Okręgowy w K. I Wydział Cywilny w sprawie(...)wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, uwzględniając roszczenie powoda w całości.

Pozwana wniosła zarzuty od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości. Zarzuciła nienależyte wypełnienie weksla i brak wypowiedzenia umowy kredytowej. Podniosła, że na bieżąco rozliczała się z bankiem i nie wie jak powód wyliczył kwotę dochodzona pozwem.

Postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2017 r. Sądu Okręgowego w K. I Wydział Cywilny, zmieniającym postanowienie z dnia 24 marca 2017 r. w sprawie(...), zwolniono pozwaną od opłaty od zarzutów od nakazu zapłaty w całości.

W odpowiedzi na zarzuty powód wniósł o utrzymanie nakazu zapłaty w całości w mocy, a na wypadek uchylenia nakazu zapłaty o zasądzenie od pozwanej a rzecz powoda kwoty dochodzonej nakazem zapłaty wraz z kosztami procesowymi dołączając dokumenty na okoliczność prawidłowości wypełnienia weksla, wypowiedzenia umowy i dokonanych aneksów umowy kredytowej.

Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2018r Sąd Okręgowy w Kielcach:

1/ utrzymał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 8 lutego 2017r. wydany przez Sąd Okręgowy w K. I Wydział Cywilny sygn. akt(...) w mocy w całości z tym, iż zasądzoną od J. T. na rzecz Banku(...) w K. kwotę 652.845,13 zł (sześćset pięćdziesiąt dwa tysiące osiemset czterdzieści pięć złotych trzynaście groszy), rozłożył na raty:

pierwsza rata w kwocie 52.845,13 zł płatna do dnia 28 lutego 2018r., druga rata w kwocie 5.000,00 zł (pięć tysięcy złotych) płatna do dnia 31 marca 2018r.,

następne raty w kwotach po 5.000,00zł płatne do ostatniego dnia każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat do dnia zapłaty,

II zasądził od J. T. na rzecz Banku(...) w K. kwotę 3.600,00 zł tytułem kosztów procesu,

II nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

Powód Bank(...) w K. prowadzi działalność gospodarczą zajmującą się m.in. prowadzeniem rachunków bankowych, udzielaniem kredytów, udzielaniem pożyczek pieniężnych. Pozwana prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...). Strony zawarły w dniu 12 listopada 2014 r. umowę kredytu pomostowego nr (...), następnie zmienianą aneksami. Umowa została zawarta w związku z prowadzoną przez pozwaną działalnością gospodarczą pod nazwą (...) (obecnie (...)), która została zabezpieczona wekslem.

Zgodnie z §1 wymienionej umowy Bank udzielił Kredytobiorcy kredytu pomostowego w kwocie 800.000,00 zł na okres od dnia 12 listopada 2014 r. do dnia 30 kwietnia 2029 roku na sfinansowanie budowy i wyposażenia obiektu gastronomicznego w S.. Stosownie do §4 Bank stawia do dyspozycji Kredytobiorcy kredyt w następujących transzach do dnia 21.11.2014 r. w wysokości 400.000 zł oraz do dnia 31.03.2015 r. w wysokości 400.000,00 zł na zasadach określonych w umowie. Bank pobiera prowizję z tytułu udzielenia kredytu, stanowiącą 1,50% kwoty kredytu tj. 12.000 zł (§6). Bank nalicza odsetki w okresach miesięcznych od wykorzystanej kwoty kredytu według stóp procentowych obowiązujących w czasie trwania umowy, począwszy od dnia wypłaty kredytu lub jego transzy, do dnia poprzedzającego spłatę (§6 ust.1). W §10 ustalono termin spłat kredytu: I rata w wysokości 300.000,00 zł płatna do 31.12.2015 r., kolejne raty w wysokości 3.125,00 zł każda, płatne do ostatniego roboczego dnia każdego miesiąca począwszy od 29 stycznia 2016 r. Ostatnia rata w kwocie 3.125,00 zł płatna do 30.04.2029 r. Aneksem nr (...) sporządzonym 23 lutego 2016 r. do umowy o kredyt pomostowy nr (...) z dnia 12 listopada 2014 r. wraz z kolejnymi aneksami, ustalono w §7 ust. 1, że pierwsza wpłata zostanie uiszczona do dnia 29.01.2016 r. w wysokości 3.125,00 zł, druga do dnia 29.02.2016 r. w wysokości 303,125,00 zł, kolejne raty w wysokości po 3.125,00 zł każda płatne do ostatniego roboczego każdego miesiąca. Na mocy powyższego aneksu powyższa umowa przyjęła brzmienie „Umowa o kredyt Inwestycyjny w rachunku bankowym – zwykłym nr (...). Pozwana spłaciła jedynie część kredytu.

Pismem z dnia 30 czerwca 2016 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty. Pismem z dnia 26 lipca 2016 r. Bank (...) w K. wypowiedział w całości na okres 30 dni umowę Nr (...) o kredyt pomostowy, zmienioną aneksami nr (...) z dnia 17 kwietnia 2015 r, nr 2 z dnia 13 sierpnia 2015 r. i nr 3 z dnia 23 lutego 2016r. Pismem z dnia 7 grudnia 2016r. Bank (...) w K. wezwał pozwaną do wykupienie weksla.

Pismem z dnia 16.01.2018 r. pozwana wyraziła wolę spłaty kredytu wnosząc o rozłożenie spłaty na miesięczne raty w wysokości po 4.000 zł każda począwszy od lutego 2018 r. oraz zaproponowała jednorazową wpłatę w wysokości 50.000,00 zł w terminie do 15 lutego 2018 r. Pozwana oprócz prowadzonej działalności gospodarczej, prowadzi gospodarstwo rolne o powierzchni około 60 ha, wydzierżawione osobom trzecim o powierzchni około 23 ha oraz 10 ha lasów oraz ziem uprawnych około 25 ha. Pozwana uzyskuje przychód z upraw truskawek oraz zboża w wysokości około 20.000,00 zł. Zgodnie z oświadczeniem pozwanej jest chora onkologicznie – rak przysadki mózgowej. Pozwana na rozprawie w dniu 17 stycznia 2018 r. uznała powództwo co do zasady i wysokości.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dowody w postaci: wezwanie do wykupu weksla z 07.12.2016 r., deklaracja wystawy weksla in blanco z 23 lutego 2016 r., weksel z dnia 23 lutego 2017 r., wraz z potwierdzeniami odbioru, wezwanie do zapłaty z dnia 30 czerwca 2016 r. wraz z potwierdzeniem odbioru, wyciąg z KRS, wyciąg z CEiDG, umowa o kredyt pomostowy nr (...) z dnia 12 listopada 2014 r., aneks nr (...) z dnia 23 lutego 2016 r, do umowy o kredyt pomostowy nr (...) z dnia 12 listopada 2014 r., lista operacji z Banku (...) w K., aneks nr (...) z 12 listopada 2014 r. do umowy o kredyt pomostowy nr (...) z dnia 12 listopada 2014 r. aneks nr (...) z dnia 13 sierpnia 2015r. do umowy o kredyt pomostowy nr (...) z dnia 12 listopada 2014 r., umowa rachunku bieżącego nieoprocentowanego z 06.11.2014 r. wraz z załącznikami, korespondencja miedzy stronami z dowodami nadania, Decyzja nr (...) w sprawie przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego z 15.02.2017 r., rachunek wyników za okres obrachunkowy 2017 r., podatkowa księga przychodów i rozchodów zestawienie roczne za rok 2017, zeznania pozwanej.

W ocenie Sądu Okręgowego powództwo jest zasadne.

Powód dochodzi należności z tytułu umowy kredytowej. Istnienie
i wysokość wierzytelności dochodzonej pozwem w stosunku do pozwanego zostały przyznane przez pozwaną, która uznała powództwo w całości. Stosownie do przepisu art. 213 § 1 k.p.c. sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. W okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do przyjęcia, iż zachodzi którakolwiek z wymienionych wyżej przesłanek wyłączających możliwość oparcia orzeczenia na uznaniu pozwu. Mając powyższe na uwadze uwzględniono w całości żądanie pozwu i zasądzono na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę. Z pisma powódki z dnia 16 stycznia 2018 r. oraz oświadczenia złożonego podczas rozprawy w dniu 17 stycznia 2018 r., wynika, że uznaje powództwo co do żądanej wysokości i jednocześnie wnosi o rozłożenie spłaty na miesięczne raty w wysokości po 4.000 zł każda począwszy od lutego 2018 r. oraz zadeklarowała jednorazową wpłatę w wysokości 50.000 zł.

Zdaniem Sądu Okręgowego sytuacja osobista i majątkowa pozwanej uzasadnia zastosowanie wobec niego regulacji przewidzianej w przepisie art. 320 k.p.c. Według Sądu Najwyższego, art. 320 k.p.c. ma znamiona materialnoprocesowe, pozwala bowiem sądowi ingerować w sferę prawa materialnego, jaką jest termin wykonania zobowiązania. Stanowisko to zostało zawarte w mającej moc zasady prawnej uchwale składu siedmiu sędziów z 22 września 1970 r. ( III PZP 11/70), w której stwierdzono zarazem, że wyrok w części orzekającej o rozłożeniu zasądzonego świadczenia na raty ma charakter konstytutywny. Sąd nie może wprawdzie na podstawie powyższego przepisu odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie, jednakże rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat, co znalazło odzwierciedlenie w treści wyroku.

Sąd Okręgowy uznał, że pozwana nie jest w stanie jednorazowo dokonać spłaty należności dochodzonej pozwem wynikającej udzielonego przez powodowy Bank kredytu. Spełnienie zasądzonego świadczenia bez rozłożenia go na raty, byłoby przez pozwana niemożliwe do wykonania. W ocenie Sądu Okręgowego sytuacja osobista, w tym zdrowotna pozwanej uzasadnia skorzystanie z uprawnienia wynikającego z art. 320 k.p.c.

Nadto Sąd dodał, że rozłożenie zasądzonego w wyroku świadczenia pieniężnego na raty ma także na celu uchronienie pozwanej od postępowania egzekucyjnego i kosztów z nim związanych i tym samym umożliwienie jej wykonania wyroku w sposób dobrowolny. Ma to szczególne znaczenie w kontekście tego, iż pozwana uznała dług, i chce dobrowolnie dokonać spłaty. W związku z tym przedłożyła stronie powodowej stosowny wniosek zawierający prośbę o rozłożenie należności na raty po 4.000 zł miesięcznie, a także dokonała spieniężenia ruchomości oraz zadeklarowała jednorazową wpłatę w wysokości 50.000 zł. Mając również na uwadze oświadczenie pozwanej dotyczące jej stanu majątkowego, jakie wyraziła na rozprawie w dniu 17 stycznia 2018 r., iż posiada gospodarstwo rolne, w tym również pojedyncze działki o powierzchni łącznej około 60 ha, a także pracuje – prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą z której w 2017 roku osiągnęła przychód około 200.000 zł, przyjąć należy, iż istnieje szansa na uregulowanie należności dochodzonej przez stronę powodową w niniejszym postępowaniu. Pozwana zadeklarowała, iż zamierza dokonać sprzedaży działek położonych w S., gdzie wartość jednej to około 200.000,00 zł. Należy mieć na uwadze, iż fakt rozłożenia należności na raty nie niweluje możliwości wcześniejszej spłaty kredytu, czy też zwiększenia wysokości rat, jeżeli możliwości majątkowe pozwanej na to pozwolą.

Apelację od tego wyroku – w zakresie rozłożenia zasądzonej kwoty na raty - wniosła strona powodowa, zarzucając naruszenie art. 320 k.p.c. poprzez:

- jego niezasadne zastosowanie pomimo, że w sprawie nie zachodzi uzasadniony wypadek umożliwiający rozłożenie należności głównej (sumy wekslowej) na raty, ponieważ pozwana jest osobą bardzo majętną, prowadzi dochodową działalność gospodarczą, a w toku procesu nie powoływała się na okoliczności dotyczące jej sytuacji osobistej, które mogłyby stanowić uzasadnienie dla zastosowania instytucji z art. 320 k. p. c.;

- rozłożenie kwoty 652 845,13 zł na raty bez rozważenia, a w konsekwencji z całkowitym pominięciem interesu powoda.

Zarzucając powyższe wniosła o zmianę pkt I wyroku Sądu I instancji poprzez odstąpienie od rozłożenia na raty kwoty w wysokości 652 845,13 zł i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Z ostrożności procesowej, na wypadek nieuwzględnienia przez Sąd Apelacyjny wniosku o zmianę pkt I wyroku poprzez odstąpienie od rozłożenia należności na raty, wnoszę o zmianę pkt I wyroku poprzez dodanie, że w przypadku braku spłaty jednej raty w terminie płatności określonym wyrokiem, całość zadłużenia staje się automatycznie wymagalna w następnym dniu po upływie terminu płatności raty.

Ponadto wniosła o dopuszczenie dowodu z wydruku księgi wieczystej(...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w B.oraz wyciągu z operatu szacunkowego nieruchomości wraz z dokumentacją zdjęciową, do której to nieruchomości prawo użytkowania wieczystego oraz własność stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności budynków posadowionych na przedmiotowej nieruchomości opisanej w (...), przysługuje pozwanej. Wniosek podyktowany jest tym, że potrzeba powołania tego dowodu pojawiła się po wydaniu skarżonego wyroku, w związku z zawartym w nim rozłożeniem kwoty 652 845,13 zł na raty.

W uzasadnieniu wskazała m. in., że Sąd rozłożył na raty wierzytelność z tytułu kredytu zaciągniętego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, przeznaczonego na cel inwestycyjny, tj. sfinansowanie budowy i wyposażenia obiektu gastronomicznego w S. posadowionego na nieruchomości, do której prawo użytkowania wieczystego przysługuje pozwanej i która została obciążona hipotecznie na rzecz powoda na zabezpieczenie roszczeń wynikających z umowy kredytu. Nieruchomość ta została wyceniona przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego na kwotę 1 724 000,00 zł. /Dowód: poświadczony za zgodność z oryginałem Wyciąg z operatu szacunkowego nieruchomości ujawnionej w (...) wraz z dokumentacją zdjęciową, wydruk księgi wieczystej (...) oraz znajdująca się w aktach sprawy umowa kredytu pomostowego nr (...)

Sąd I instancji, dysponując umowa kredytu, miał świadomość, że należność dochodzona pozwem jest zabezpieczona hipotecznie, a mimo to nie wziął tego faktu pod uwagę przy decyzji o rozłożeniu wierzytelności na raty. Takie postępowanie Sądu w sposób rażący narusza prawa wierzyciela hipotecznego, zwłaszcza, że Sąd nie przewidział nawet automatycznej wymagalności wierzytelności rozłożonej na raty w przypadku braku spłaty rat przez pozwaną. Sąd zna prawo, a więc i treść art. 65 ustawy z dnia 06 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece (t. j. Dz. U. Z 2017r., poz. 1007), a mimo to drastycznie ograniczył wierzyciela hipotecznego w możliwości skutecznego dochodzenia roszczenia zabezpieczonego hipotecznie. Rozłożenie wierzytelności hipotecznej na raty powoduje w okolicznościach niniejszej sprawy, że wierzyciele nie będący wierzycielami hipotecznymi mogą uzyskać (o ile wartość nieruchomości na to pozwoli) szybszą spłatę swej wierzytelności niż wierzyciel hipoteczny. Sytuacja ta w zestawieniu z rodzajem działalności wykonywanej przez powoda oraz czasokresem na jaki została rozłożona spłata wierzytelności Banku, naraża go na konieczność poniesienia dodatkowych kosztów związanych z obowiązkami banków wynikającymi w Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2008 roku w sprawie tworzenia rezerw na ryzyko związane z działalnością banków (t. j. Dz. U. z 2015r., poz. 2066 ze zm.).

Nadto postępowanie pozwanej zarówno w toku niniejszego procesu, jak i przed jego wszczęciem wskazuje, iż wysoce prawdopodobnym jest, że pozwana nie będzie się wywiązywać z ratalnej spłaty swojego długu. Świadczy o tym dobitnie postępowanie pozwanej związane z nieprzystąpieniem do próby zawarcia ugody sądowej w toku procesu, na którą powód wstępnie przystał, ale dłużniczka (mimo, że była to jej inicjatywa i że powód mobilizował ją kierowanymi w tej sprawie pismami znajdującymi się w aktach sprawy) nie złożyła stosownej deklaracji w zakreślonym przez Sąd terminie, składając ją dopiero na dzień przed ostatnią rozprawą w sprawie, co w opinii powoda nakierowane było wyłącznie na przedłużenie postępowania.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny po rozpoznaniu apelacji zważył, co następuje:

Apelacja jest uzasadniona.

Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Apelacyjny przyjmuje za swoje, jednak nieprawidłowo zastosował art. 320 k.p.c.

Na wstępie wskazać należy, że sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji (art. 378 §1 k.p.c.) na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym (art.382 k.p.c.) z tym zastrzeżeniem, że przed sądem pierwszej instancji powinny być przedstawione wyczerpująco kwestie sporne, zgłoszone fakty i dowody, a prezentacja materiału dowodowego przed sądem drugiej instancji ma miejsce wyjątkowo (art. 381 k.p.c.).

Zgodnie z uchwałą składu 7 sędziów (III CZP 49/07, OSNC 2008, nr 6, poz.55), której nadano moc zasady prawnej, sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego. Innymi słowy, jeśli apelujący zarzutów tego rodzaju nie zgłosi, zagadnienie naruszenia przepisów procesowych pozostawać musi poza sferą zainteresowania Sądu (za wyjątkiem tych przepisów, które przełożyć się mogą na stwierdzenie nieważności postępowania i nierozpoznania istoty sprawy co w niniejszej sprawie nie miało miejsca).

Odnosząc się do podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia art. 320 k.p.c. Sąd Apelacyjny uznał, że jest on trafny.

Stosownie do przepisu art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie.

O zastosowaniu przepisu art. 320 k.p.c. sąd rozstrzyga fakultatywnie i z urzędu, biorąc za podstawę orzeczenia całokształt sytuacji zobowiązanego do zapłaty. Nie ma też przeszkód do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty, na uzasadniony wniosek strony zobowiązanej do zapłaty.

Należy zwrócić uwagę, że w piśmie do Banku z dnia 16 stycznia 2018r złożonym do akt na ostatniej rozprawie pozwana zaproponowała rozłożenie spłaty zadłużenia na raty po 4.000 zł miesięcznie i jednorazową wpłatę 50.000 zł do 15.02.2018r. Na rozprawie w dniu 17 stycznia 21018r pozwana oświadczyła, że prowadzi jednoosobowa działalność gospodarczą: kawiarnię w S.. Ma gospodarstwo rolne i ma z niego dochody. Ma też działki do sprzedania.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zastosowanie instytucji rozłożenia świadczenia na raty w niniejszej sprawie nie ma uzasadnionych podstaw w sytuacji pozwanej, która jest osobą bardzo majętną i niewykazującą dobrej woli do realizowania swoich deklaracji. Mimo zadeklarowania spłaty zadłużenia pozwana nie wpłaciła nie tylko kwoty 50.000 zł ale nawet deklarowanych 4.000 zł miesięcznie.

Pozwana jest właścicielem nieruchomości zabudowanej na której prowadzi działalność gospodarczą i której wartość wzrosła ze środków kredytu i wynosi wg wyceny rzeczoznawcy 1 724 000,00 zł.

Sąd Apelacyjny uwzględnił wniosek dowodowy strony powodowej, gdyż kwestia rozłożenia świadczenia na raty pojawiła się dopiero na ostatniej rozprawie, a wniosek powoda o odroczenie rozprawy nie został uwzględniony.

Nadto jak wynika z oświadczenia pozwanej, jest ona jest właścicielką gospodarstwa rolnego o powierzchni ok. 60 ha, pobiera dopłaty obszarowe do gruntów rolnych oraz prowadzi działalność gospodarczą z której w 2017 roku osiągnęła przychód w wysokości ok. 200 000,00 zł. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku pozwana zadeklarowała sprzedaż działek położonych w S..

Brak zatem podstaw do twierdzenia jakoby pozwana nie była w stanie spłacić jednorazowo zadłużenia - oczywiście po uprzednim spieniężeniu części majątku którym dysponuje.

Z uzasadnienia Sądu Okręgowego nie wynika na czym polega sytuacja osobista i zdrowotna pozwanej, a w aktach sprawy brak stosownych dokumentów, a nawet zeznań pozwanej.

W okolicznościach faktycznych sprawy brak zatem podstaw do rozłożenia na raty wierzytelności strony powodowej na podstawie art. 320 k.p.c.

Mając na względzie powyższe argumenty Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 386 § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego rozstrzygnięto w oparciu zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy na podstawie art. 98 k.p.c , 99 k.p.c. i 108 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. i § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r., poz. 1805).

SSA Regina Kurek SSA Robert Jurga SSA Józef Wąsik