Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

(...), dnia 3 lipca 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XIII Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Piotr Chańko

Protokolant: sekr. sąd. Izabela Ćwiklińska

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2019 roku w (...)

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1. zasądza od Towarzystwa (...) w W. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. kwotę 36,54 zł (trzydzieści sześć złotych pięćdziesiąt cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty,

2. oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3. zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwotę 1.560,86 zł (jeden tysiąc pięćset sześćdziesiąt złotych osiemdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. kwotę 50,28 zł (pięćdziesiąt złotych dwadzieścia osiem groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych,

5. nakazuje zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi na rzecz Towarzystwa (...) w W. kwotę 56,14 zł (pięćdziesiąt sześć złotych czternaście groszy) tytułem niewykorzystanej części zaliczki na wynagrodzenie biegłego.

Sygnatura akt XIII GC 1003/18

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2018 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. wniosła pozew o zapłatę przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W., domagając się zasądzenia kwoty 2.674,83 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że wskutek kolizji w dniu 16 kwietnia 2017 roku uszkodzeniu uległ pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należący do M. J.. Na czas naprawy pojazdu poszkodowany wynajął od powódki samochód zastępczy, a następnie scedował swoje uprawnienie na jej rzecz. Faktura za najem opiewała na kwotę 5.314,83 zł. Pozwany wypłacił jedynie kwotę 2.640 zł odszkodowania na pokrycie kosztów najmu pojazdu zastępczego.

/pozew k. 4-7/

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zwrot kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany przyznał szereg okoliczności faktycznych sprawy, zakwestionował jednak czas trwania najmu oraz przyjętą przez powódkę stawkę za dobę najmu, wskazując, że bezpośrednio po zgłoszeniu szkody poszkodowany był informowany o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego zorganizowanego przez pozwanego jednakże poszkodowany nie skorzystał z tej możliwości, czym doprowadził do znacznego i nieuzasadnionego zwiększenia szkody.

/odpowiedź na pozew k. 22-26/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 kwietnia 2017 roku miała miejsce kolizja drogowa, na skutek której uszkodzeniu uległ samochód osobowy M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do M. J.. Sprawca kolizji miał zawartą umowę ubezpieczenia OC w Towarzystwie (...) w W..

/okoliczności bezsporne /

W okresie likwidacji szkody poszkodowany korzystał z samochodu zastępczego wynajętego od powoda. Najem trwał przez 29 dni, od 18 kwietnia 2017 roku do dnia 17 maja 2017 roku. Stawka dzienna została określona w umowie najmu pojazdu zastępczego na kwotę 183,27 zł brutto. Powód wystawił M. J. fakturę na kwotę 5.314,83 zł brutto.

/okoliczność bezsporna, faktura k. 14, umowa najmu k. 15/

W dniu 17 maja 2017 roku M. J. zawarł umowę przelewu wierzytelności z tytułu najmu pojazdu zastępczego, przelewając na (...) sp. z o.o. w Ł. wierzytelność wobec strony pozwanej obejmującą koszty najmu pojazdu zastępczego.

/okoliczność bezsporna, umowa przelewu k. 17/

Pojazd zastępczy wykorzystywany był przez M. J. do dojazdów do placówek medycznych, na treningi, przewożenia dzieci, wykonywania czynności związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego.

/oświadczenie poszkodowanego do umowy najmu pojazdu zastępczego k. 16/

Na podstawie decyzji z dnia 30 listopada 2017 roku pozwany przyznał kwotę 2.640 zł z tytułu najmu pojazdu zastępczego, uznając za zasadne 24 dni najmu według stawki 110 zł/dobę.

/okoliczność bezsporna, decyzja k. 18/

Na podstawie decyzji z dnia 11 maja 2017 roku powód przyznał M. J. kwotę 13.733,80 zł tytułem odszkodowania za uszkodzenie pojazdu. Kwota ta została wypłacona w dniu 12 maja 2017 roku.

/decyzja k. 54, potwierdzenie przelewu k. 55/

Uzasadniony czas naprawy pojazdu M., przy przyjęciu, że rozpoczęcie organizacji naprawy determinowane jest sporządzeniem kosztorysu przez ubezpieczyciela lub zatwierdzeniem kalkulacji warsztatu, wynosił 25 dni kalendarzowych, tj. okres od 16 kwietnia 2017 roku (data wystąpienia szkody) do 10 maja 2017 roku (data w której rzetelne prowadzona naprawa powinna zostać zakończona) lub 40 dni, tj. od dnia 16 kwietnia 2017 roku (data wystąpienia szkody) do 25 maja 2017 roku (data w której rzetelne prowadzona naprawa powinna zostać zakończona) – przy przyjęciu, że rozpoczęcie naprawy determinowane jest wypłatą odszkodowania.

Na czas ten składały się następujące okresy:

a. okres od dnia wystąpienia szkody poprzez wykonanie oględzin, sporządzenie kosztorysu naprawy przez TU – 10 dni kalendarzowych,

b. czas potrzebny na organizację części zamiennych - uzasadniony czas należy uznać na poziomie dwóch dni roboczych,

c. technologiczny czas przeprowadzenia naprawy pojazdu wraz z czynnościami organizacyjnymi oraz okołowarsztatowymi –7 dni roboczych.

/opinia biegłego k. 147-158/

Wartość rynkowa za wynajem pojazdów zastępczych dla około miesięcznego terminu najmu mieści się w przedziale, dla najmu gotówkowego:

- 72-160 zł netto/dzień - autosegment C – klasa pojazdu wynajętego,

- 120-215 zł netto/dzień (autosegment minivan – klasa pojazdu uszkodzonego)

/opinia biegłego k. 83-89, załączniki 90-106/

Po wypadku samochód należący do M. J. nie był jezdny, został wywieziony za pomocą lawety. Poszkodowany nie przystąpił do naprawy uszkodzonego pojazdu, zdecydował się na jego sprzedaż i zakup nowego samochodu. Nowe auto kupił po otrzymaniu pieniędzy z odszkodowania. Środki, które otrzymał z odszkodowania, wystarczyły na kupno nowego samochodu.

/zeznania świadka M. J. k. 46odw-47/

W dniu 18 kwietnia 2017 roku M. J. telefonicznie zgłosił szkodę pozwanemu. Podczas tej rozmowy poszkodowany został poinformowany o możliwości skorzystania z najmu pojazdu zastępczego u podmiotów współpracujących z towarzystwem ubezpieczeniowym, a także został poinformowany, że w razie wynajęcia pojazdu we własnym zakresie uznanie kosztów najmu do wysokości stawki obowiązującej u partnera pozwanego. M. J. powiedział, że nie jest zainteresowany najmem pojazdu zastępczego, wskazując, że ma już samochód.

/nagranie rozmowy, płyta CD – k. 56/

Pismem z dnia 18 kwietnia 2017 roku Towarzystwo (...) potwierdziło przyjęcie zawiadomienia M. J. o szkodzie. W piśmie tym zaproponowano M. J. skorzystanie z oferty wypożyczali współpracującej z pozwanym oraz zastrzeżono w razie wynajęcia pojazdu we własnym zakresie uznanie kosztów najmu do wysokości stawki obowiązującej u partnera pozwanego – tj. 81,30 zł netto.

/pismo k. 50-51odw/

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd pominął dowody z dokumentów w postaci umowy o współpracy oraz aneksu do umowy o współpracy w zakresie wynajmu pojazdów zastępczych z dnia 4 grudnia 2014 roku wraz z załącznikami zawartej pomiędzy pozwanym a (...) S.A. w W.. Fakt, że pozwana współpracowała z podmiotami oferującymi najem pojazdów zastępczych nie był przedmiotem sporu między stronami, zaś same warunki wynikające z tej umowy nie mogły mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. W szczególności podkreślić należy, iż zgromadzony materiał dowodowy w żadnej mierze nie wykazał, aby poszkodowany zapoznał się z treścią tej umowy, co mogłoby mieć ewentualne znaczenie dla podjęcia przez niego decyzji o skorzystaniu z oferty pozwanej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu jedynie w nieznacznej części.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W niniejszej sprawie legitymacja czynna powoda wynikała z faktu przeniesienia na niego przez poszkodowanego wierzytelności z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Zgodnie z treścią art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia. Powyższy przepis stanowił podstawę odpowiedzialności strony pozwanej za skutki kolizji w której uczestniczył sporny pojazd. Warunki odpowiedzialności pozwanego określa ustawa z dnia 22 maja 2003r o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124 poz. 1152). Według treści art. 34 ust.1 wskazanej wyżej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia, bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zgodnie z regulacją art. 36 ustawy, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Za utrwalone w orzecznictwie Sądu Najwyższego należy uznać stanowisko, że dla ustalenia pojęcia szkody ubezpieczeniowej należy sięgać do odpowiednich regulacji zawartych w kodeksie cywilnym. Sięgając do ogólnych reguł odnoszących się do zakresu odszkodowania, w szczególności art. 361 k.c., przyjąć wypada, iż odszkodowanie należy się w pełnym zakresie, ale jednocześnie nie może przewyższać poniesionej szkody.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawała okoliczność, że pozwany co do zasady ponosi odpowiedzialność z tytułu umowy ubezpieczenia OC za zdarzenie będące przedmiotem pozwu. Spór między stronami sprowadzał się do ustalenia, jaki był zasadny okres trwania najmu (powód dochodził zwrotu za 29 dni, natomiast pozwany w toku postępowania likwidacyjnego uznał za zasadne 24 dni) oraz co do przyjętej przez powoda stawki za dobę najmu pojazdu zastępczego. Pozwany w odpowiedzi na pozew podnosił zarzut z art. 354 § 2 k.c.

W pierwszej kolejności należało ustalić, jaki był uzasadniony okres trwania najmu pojazdu zastępczego. W tym celu Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego na okoliczność długości naprawy uszkodzonego pojazdu, z której wynikało, że uzasadniony czas naprawy tego samochodu wynosił 25 dni kalendarzowych, tj. okres od dnia 16 kwietnia 2017 roku do dnia 10 maja 2017 roku. Należy mieć jednak na uwadze, że poszkodowany zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego nie w dniu uszkodzenia jego samochodu, lecz dopiero dwa dni później – 18 kwietnia 2017 roku. W konsekwencji należało uznać za uzasadniony w okolicznościach niniejszej sprawy okres 23 dni kalendarzowych najmu pojazdu zastępczego - od dnia 18 kwietnia 2017 roku (zawarcia umowy najmu) do dnia 10 maja 2017 roku (wynikająca z opinii data, w której rzetelnie prowadzona naprawa powinna zostać zakończona).

Nie mógł mieć przy tym znaczenia, dla ustalenia zakresu odpowiedzialności pozwanego fakt, iż poszkodowany traktował szkodę tak jakby miała ona charakter szkody całkowitej – M. J. nie naprawił uszkodzonego samochodu, lecz po uzyskaniu odszkodowania zakupił nowe auto. Skoro samochód mógł zostać naprawiony, to poszkodowany może w zasadzie żądać od zakładu ubezpieczeń zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego poniesionych jedynie w okresie naprawy samochodu (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2002, sygn. akt V CKN 1397/00, Lex nr 77057). W konsekwencji, przy ustalaniu uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego należało mieć na uwadze, że poszkodowany mógł najwcześniej rozpocząć naprawę uszkodzonego pojazdu następnego dnia po sporządzeniu przez pozwane towarzystwo ubezpieczeń kosztorysu. Dokument ten wskazuje zarówno zakres naprawy, jak i jej koszty i może stanowić podstawę dla zakładu naprawczego na zlecenie dokonania naprawy przy bezgotówkowej formie odszkodowania, wyznacza również zakres części, jakie należy zakupić celem przeprowadzenia skutecznej naprawy.

Zasadniczym punktem sporu między stronami postępowania w niniejszej sprawie była okoliczność złożenia przez pozwanego poszkodowanemu propozycji zorganizowania najmu pojazdu zastępczego. Okoliczność ta miała znaczenie dla określenia dobowej stawki za najem pojazdu zastępczego. Wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych jedynie, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione (tak: Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 24 sierpnia 2017, III CZP 20/17, OSNC 2018/6/56).

Towarzystwo (...), przedkładając do akt sprawy, nagranie rozmowy pomiędzy pracownikiem pozwanego a poszkodowanym M. J. udowodniło, że poszkodowanemu podczas zgłaszania zawiadomienia o szkodzie została złożona propozycja skorzystania z pojazdu zastępczego u podmiotu współpracującego z pozwanym. Dodatkowo wskazać należy, iż poszkodowany został także pisemnie poinformowany o możliwości skorzystania z najmu pojazdu u jednego ze współpracujących z pozwanym podmiotów. Poszkodowany podczas zgłaszania szkody oświadczył jednak, iż nie jest zainteresowany wynajmem pojazdu zastępczego, gdyż ma już samochód. Nie był on także zainteresowany uzyskaniem dalszych informacji na temat warunków umowy najmu proponowanych przez pozwanego.

Działanie pozwanego, który bezpośrednio po zgłoszeniu szkody składa ofertę najmu pojazdu zastępczego wskazuje na dochowanie najwyższej staranności związanej z obowiązkami dłużnika ponoszącego odpowiedzialność za sprawcę kolizji. W świetle powołanej wyżej uchwały Sądu Najwyższego z 24 sierpnia 2017 roku to wręcz na poszkodowanym - w ramach ciążącego na nim obowiązku minimalizacji szkody i współdziałania z dłużnikiem – spoczywał obowiązek zasięgnięcia informacji co do tego, czy ubezpieczyciel może zaproponować mu pojazd zastępczy. Złożenie zatem takiej propozycji przez pozwany zakład ubezpieczeń oznacza, że podjął on nawet dalej idące czynności niż wymagane w danych okolicznościach, wobec czego nie sposób stawiać pozwanemu zarzutu niedołożenia staranności.

Nie może mieć także negatywnych konsekwencji dla ubezpieczyciela fakt, iż propozycję zorganizowania pojazdu zastępczego poszkodowany otrzymał już po zawarciu umowy najmu pojazdu zastępczego z powodem. Okoliczność ta była bowiem całkowicie niezależna od pozwanego i jest skutkiem zachowania poszkodowanego, który zgłosił szkodę pozwanemu dopiero 2 dni po zdarzeniu i już po zawarciu umowy z powodem. Poszkodowany po uzyskaniu takiej informacji mógł bowiem wypowiedzieć zawartą z powodem umowę i skorzystać z samochodu oferowanego przez podmioty współpracujące z pozwanym. Podkreślenia wymaga przy tym, że pozwany informował poszkodowanego, iż nie uzna kosztów najmu wyższych, niż wynikające ze stawek obowiązujących w powiązanych wypożyczalniach.

Brak jest także podstaw do zarzucenia pozwanemu tego, że nie pouczył on poszkodowanego o możliwości wypowiedzenia zawartej umowy najmu pojazdu zastępczego. Po pierwsze, poszkodowany po złożeniu mu przez pracownika pozwanego propozycji skorzystania z najmu pojazdu zastępczego nie wskazał, że zawarł on już umowę z innym podmiotem. M. J. na pytanie, czy jest zainteresowany pojazdem zastępczym, odpowiedział, że nie, gdyż ma już samochód. Z takiego sformułowania nie wynika, że zawarł on już umowę najmu pojazdu zastępczego z innym podmiotem. Już z tego względu brak jest podstaw do zarzucenia pozwanemu niedołożenia staranności, skoro nie dysponował on nawet informacją o zawarciu takiej umowy przez poszkodowanemu. Po drugie, brak jest podstaw do twierdzenia, że na pozwanym ciążył aż tak daleko idący obowiązek, który polegać by miał na informowaniu poszkodowanego o możliwości rozwiązania zawartej z powodem umowy najmu pojazdu zastępczego. To na poszkodowanym ciążył wynikający z zasady minimalizacji szkody i współpracy z dłużnikiem obowiązek podjęcia takich działań, które nie doprowadzą do nieuzasadnionego zwiększenia szkody. Pozwany składając propozycję zorganizowania najmu pojazdu zastępczego dołożył należytej staranności w zakresie ciążących na nim obowiązków.

W ocenie Sądu zachowanie poszkodowanego jednoznacznie wskazuje na to, że naruszył on zasadę współdziałania przez wierzyciela z dłużnikiem przy likwidacji szkody, czym doprowadził do zwiększenia szkody.

Zauważyć przy tym należy, że oferta powoda była nieomalże dwukrotnie wyższa za każdą rozpoczętą dobę najmu niż oferta pozwanego . Różnica jest znaczna. Dysproporcja ta nie znajduje zatem żadnego usprawiedliwienia w treści przepisów o odpowiedzialności cywilnej. Prawo poszkodowanego do korzystania z pojazdu zastępczego nie zostało bowiem zanegowane na żadnym etapie postępowania likwidacyjnego, przeciwnie, pozwany sam poinformował o prawach poszkodowanego, dążąc do ułatwienia procesu likwidacji szkody.

Wybór znacznie, rażąco wyższej oferty powoda stanowi zatem naruszenie treści art. 354 § 2 k.c. Poszkodowany nie ma wprawdzie obowiązku poszukiwać najtańszej oferty na rynku, ale oferta restytucji złożona przez pozwanego została przedstawiona poszkodowanym w sposób bezpośredni, konkretny i stanowczy. Rezygnacja z tej oferty jawi się jako arbitralna i nieuzasadniona.

Zgodnie z przywołanym przepisem, dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom i w taki sam sposób powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel.

Zdaniem Sądu skoro poszkodowany miał możliwość i złożono mu ofertę skorzystania z tańszych usług najmu i z niej nie skorzystał, to nie może kosztami swych decyzji o charakterze nieekonomicznym i zwiększającym rozmiar szkody obciążać pozwanego. W toku postępowania nie wykazano przy, by pozwany kierował się przy tym racjonalnymi i ekonomicznie uzasadnionymi przyczynami. Ponieważ poszkodowany od razu po otrzymaniu informacji o możliwości skorzystania z samochodu zastępczego zorganizowanego przez pozwaną, odmówił tej propozycji i to nawet bez uzyskania dalszych informacji o warunkach najmu, nie sposób uznać, że odmowa ta była uzasadniona, jak wskazywał powód, niekorzystnymi warunkami proponowanej mu umowy. Żadnych okoliczności, które uzasadniałyby rezygnacji z tej propozycji nie wskazał także przesłuchany w charakterze świadka poszkodowany, który zeznał, że nie pamięta w ogóle, że otrzymał taką propozycję.

W ocenie Sądu poszkodowany bez większych utrudnień mógł zminimalizować szkodę. Nie korzystając z oferty pozwanego poszkodowany naruszyła obowiązek współpracy z dłużnikiem, o którym mowa w art. 354 §2 k.c. Jeżeli dłużnik z własnej inicjatywy oferuje poszkodowanemu zorganizowanie określonej usługi rekompensującej szkodę poniesioną przez poszkodowanego, a poszkodowany bez żadnego powodu z oferty tej nie korzysta, to nie sposób uznać za pozostające w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodzącym kosztów przewyższających te koszty, które ponieść byłby zobowiązany, gdyby z oferty tej skorzystał .

Z drugiej strony nie można jednak przyjąć poglądu zgodnie z którym w przypadku złożenia oferty przez Ubezpieczyciela to za uzasadniony okres najmu należy się tylko ta stawka zaproponowana przez ubezpieczyciela, która z reguły jest niższa od stawek proponowanych przez wypożyczalnie samochodów działające na rynku. Nie można bowiem rozciągać stawki pozwanego na okres sprzed złożenia oferty (i wypowiedzenia umowy) ani na okres po upływie czasu, na jaki pozwany najem akceptował.

W konsekwencji należało uznać, że najem w niniejszej sprawie był zasadny przez okres pełnych 23 dni, przy czym uzasadnione było przyjęcie stawki wskazanej przez pozwanego jedynie przez okres 21 dni. Pozwany zaoferował najem już po zawarciu przez poszkodowanego umowy najmu. Chcąc skorzystać z tej propozycji, poszkodowany musiałby wypowiedzieć najem co najmniej z uwzględnieniem 1 dnia wypowiedzenia (art. 673 § 2 k.c. in fine). Stawka w tych dwóch dniach powinna wynosić 183,27 zł brutto, jako stawka wynikająca z zawartej pomiędzy poszkodowanym a powodem umowy, gdyż stawka ta nie przekracza stawek rynkowych ustalonych przez biegłego. W pozostałym okresie (21 dni) zasadne było przyjęcie stawki wskazanej przez pozwanego – 110 zł brutto. Należało przy tym podkreślić, iż w decyzji o przyznaniu zwrotu kosztów najmu zastępczego pozwany przyjął ostatecznie wyższą stawkę niż ta, która została na piśmie zaproponowana poszkodowanemu. 81,30 zł netto (100 zł brutto). Całkowity koszt najmu wyniósł zatem łącznie 2.676,54 zł (2 dni po 183,27 zł i 21 dni po 110 zł), zaś pozwany wypłacił kwotę 2.640 zł. Różnica wynosi zatem 36,54 zł i w punkcie 1 została zasądzona od pozwanego na rzecz powoda. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

O ustawowych odsetkach za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Mając na względzie fakt, iż pozwany przegrał niniejszą sprawę jedynie w 1.37% zasadne było nałożenie na powoda całości kosztów procesu. Koszty postępowania poniesione przez stronę pozwaną wyniosły łącznie 1.560,86 zł i obejmują koszty wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 900 zł, opłatę od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, poniesione przez pozwanego wydatki na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 643,86 zł.

Na podstawie art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobranie od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwoty 50,28 zł tytułem zwrotu poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatków, w postaci części wynagrodzenia przyznanego biegłemu za wydanie opinii.

O zwrocie pozwanemu niewykorzystanej części zaliczki na koszty wynagrodzenia biegłego orzeczono w pkt 4 w oparciu o przepis art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

ZARZĄDZENIE

(...)