Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2019r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 października 2019 r. w K.

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko J. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej J. K. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 993,90 zł (dziewięćset dziewięćdziesiąt trzy złote i 90/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7% w stosunku rocznym za okres od dnia 27.02.2019r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 317,00 zł (trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

I C 917/19

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej J. K. kwoty 993,90 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27.02.2019r. do dnia zapłaty oraz obciążenie pozwanej kosztami procesu. Podniósł, że 22.02.2018r. zawarł z pozwaną umowę kredytu zarejestrowaną dla rachunku bankowego nr (...). Pomimo wezwań i monitów nie wywiązała się z obowiązku spłaty. W tej sytuacji powód wypowiedział umowę pozwanej. Umowa uległa rozwiązaniu z dniem 30.11. (...).. roszczenie stało się wymagalne z dniem 01.12. (...). Kwota należności głównej dochodzona od pozwanej – 962,97 zł stanowi niezaspokojoną część należności głównej. Powód dochodzi także kwoty 30,93 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych karnych w wysokości 10% w stosunku rocznych naliczonych od dnia następnego po dniu skutecznego wypowiedzenia umowy do dnia wystawienia W. z ksiąg bankowych. Jako podstawę dochodzenia dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie od tych kwot wskazał art. 481§2 k.c.

Nakazem zapłaty z dnia 20.03.2019r. w sprawie VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie uwzględnił powództwo w całości.

Pozwana J. K. wniosła sprzeciw do tego nakazu zapłaty i wniosła o oddalenie powództwa w całości. Podniosła, że wyciąg z ksiąg bankowych nie może stanowić dowodu w sprawie, gdyż jest dokumentem prywatnym i stanowi jedynie dowód tego, że osoba która go podpisała złożyła to oświadczenie. Zakwestionowała także legitymację czynną powoda.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 22.02.2018r. J. K. zawarła z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę pożyczki dla osób fizycznych nr (...) w kwocie 1089 zł. Pożyczka miała zostać spłacona 20 równych ratach miesięcznych w kwotach po 54,45 zł do 28 dnia miesiąca. Ustalona przez strony stopa oprocentowania pożyczki wynosiła 0%. Odsetki zostały zastrzeżone tylko na wypadek niespłacenia rat pożyczki w terminie w wysokości 10% w stosunku rocznym. Strony ustaliły także, że w przypadku braku spłaty pożyczki w umówionym terminie bank może wypowiedzieć umowę.

Termin zapłaty pierwszej raty przypadał na 28.03.2018r. Termin zapłaty ostatniej raty została ustalony na 28.10.2019r.

Pożyczka w kwocie 1089,00 zł została udostępniona pozwanej dnia 22.02.2018r. Na poczet pożyczki pozwana dokonała dwóch wpłat. W dniu 16.04.2018r. w kwocie 60,00 zł i w dniu 08.08.2018r. w kwocie 67,00 zł. Z wpłaconej kwoty środki w kwocie 126,03 zostały zaliczone na kapitał pożyczki, pozostałe 0,97 zł na odsetki karne za opóźnienie w spłacie rat.

Pismem z dnia 28.08.2019r. powód wypowiedział pozwanej umowę pożyczki w związku z zadłużeniem w kwocie 962,97 zł z tytułu kapitału pożyczki oraz 2,17 zł odsetek. Wypowiedzenie zostało doręczone pozwanej dnia 03.09.2018r.

(d.: umowa pożyczki z załącznikami - k. 22-35, harmonogram spłaty – k. 30, wyciąg z ksiąg bankowych - k. 36, zestawienie operacji – k. 37 – 42, wypowiedzenie umowy z potwierdzeniem doręczenia – k. 43)

Powództwo jest zasadne.

Pozwana zakwestionowała legitymację czynną powoda oraz moc dowodową przedłożonego przez powoda wyciągu z ksiąg bankowych. Nie stanowi to jednak wystarczającego powodu do oddalenia powództwa. W szczególności pozwana nie kwestionowała zawarcia umowy pożyczki z powodem oraz otrzymania kwoty wynikającej z zawartej umowy. Fakt zawarcia umowy i jej warunki zostały w sposób jednoznaczny potwierdzone przedłożonymi przez powoda dokumentami, których prawdziwość i autentyczność nie była ostatecznie kwestionowana przez pozwaną.

Umowa zawarta przez strony winna być kwalifikowana jako kredyt konsumencki, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715). Zgodnie z tym przepisem przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1). Umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepis przewidują inną szczególną formę (art. 29 ust. 1). W przypadku umowy kredytu konsumenckiego zawartej na odległość, ustawodawca na kanwie art. 2 ust. 1 ustawy o prawach konsumenta przewidział, że może być ona zawarta z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość. Może być także zawarta na odległość przez co rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13). Wynika z powyższego, iż zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga zachowania formy pisemnej i co do zasady umowa taka może być zawarta również za pomocą środków porozumiewania się na odległość, w tym za pośrednictwem Internetu. Z podanych w pozwie okoliczności sprawy oraz przedłożonych przez powoda dokumentów wynika, że właśnie w tym trybie została zawarta umową z pozwaną.

Przyznać należy rację pozwanej, iż przedłożony przez powoda wyciąg z ksiąg bankowych nie ma mocy dokumentu urzędowego. Stosownie do art. 95 ust. 1a, moc prawna wyciągu z ksiąg rachunkowych banku nie obowiązuje w postepowaniu cywilnym, co oznacza, iż nie korzysta on z domniemania zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Jednak w korelacji z przedłożoną przez powoda umową pożyczki (k. 22-25), potwierdzeniem zawarcia umowy pożyczki (k. 26-29), harmonogramem spłat kredytu (k. 30), zestawieniem operacji (k. 37-42), wypowiedzeniem umowy – k. 43) wraz dowodem doręczenia (k. 44), należy przyjąć, iż przedłożone dowody potwierdzają okoliczności wynikające z przedłożonego wyciągu. Mając na uwadze, iż przedłożone dokumenty wzajemnie się potwierdzają, Sąd dął im wiarę w zakresie zawarcia przez pozwaną umowy, opóźnień w spłacie, terminów spłaty oraz pozostałej do zapłaty części należności głównej.

Odnosząc się do kwestii wymagalności dochodzonej przez powoda należności należy wskazać, iż w dacie wyrokowania upłynął już termin spłaty całości roszczenia (ostatniej raty), wynikający z harmonogramu spłat. Stąd w okolicznościach sprawy brak podstaw do kwestionowania wymagalności roszczenia. Zważywszy wielkość wpłat dokonanych na poczet kredytu przez pozwaną, wątpliwości nie budzi także kwota dochodzona przez powoda.

Stosownie do art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe (j.t.: Dz.U. z 2018r., poz. 2187), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Stosownie do art. 78a tej ustawy, wskazany przepis ma zastosowanie także do umów kredytu i pożyczki pieniężnej zawieranych przez bank zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12.05.2011r. o kredycie konsumenckim.

Analogiczne uregulowanie co do umowy pożyczki zawarte jest w Kodeksie cywilnym, który w art. 720 k.c. stanowi, że pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki, a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości. Zatem warunkiem skutecznego żądania zwrotu pożyczki jest wykazanie, iż na własność biorącego pożyczkę został przeniesiony przedmiot pożyczki.

W ocenie Sądu, strona powodowa wykazała fakt oddania do dyspozycji pozwanej kwoty wskazanej w zawartej przez strony umowie (1089,00 zł), co po stronie pozwanej rodziło obowiązek jej zwrotu w ustalonych w umowie terminach. Przesądza to także o istnieniu legitymacji czynnej po stronie powoda.

Mając to na uwadze Sad uwzględnił powództwo w całości.

Roszczenie o zapłatę odsetek znajduje oparcie w art. 481§1 k.c. oraz art. 482§1 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 i 3 k.p.c., obciążając nimi pozwaną zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił stosownie do §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (j.t.: Dz.U. z 2015r., poz. 1800 ze zm.), uwzględniając przy tym wysokość opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17,00 zł) oraz opłaty od pozwu poniesionej przez powoda (30,00 zł).