Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 września 2019r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anita Wolska

Protokolant: Tomasz Zacharewicz

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2019r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. M. (1)

przeciwko Towarzystwu (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę i ustalenie

I.zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda M. M. (1) kwotę 1.589,20 zł ( jeden tysiąc pięćset osiemdziesiąt dziewięć złotych dwadzieścia groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 czerwca 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r., a od dnia 01 stycznia 2016r. do dnia zapłaty wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

II. oddala powództwo w pozostałej części.

III. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.017,82 zł ( dwa tysiące siedemnaście złotych osiemdziesiąt dwa grosze ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Anita Wolska

Sygn. akt I C 2538/14

UZASADNIENIE

Powód M. M. (1) pozwem wniesionym w dniu 28 listopada 2014r., a skierowanym przeciwko pozwanemu Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz kwoty 1.600 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 czerwca 2014r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Nadto o ustalenie odpowiedzialności pozwanego za wszelkie konsekwencje mogące pojawić się na zdrowiu powoda w przyszłości , a nieujawnione w chwili obecnej, będące skutkiem wypadku z dnia 26 września 2013r.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 26 września 2013r. doszło do wypadku komunikacyjnego z jego udziałem. On kierował pojazdem marki N. o nr rej. (...), a drugi uczestnik pojazdem marki A. o nr rej. (...), którego sprawca w chwili zdarzenia legitymował się umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartą z pozwanym. M. M. (1) wskazał, że zgłosił szkodę pozwanemu, który decyzją z dnia 13 maja 2014r. przyznał mu odszkodowanie w wysokości 1.049,42 zł, w tym 1.000 zł zadośćuczynienia za krzywdę i 49,42 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Dodał, że z uwagi na fakt, iż przyznane zadośćuczynienie było rażąco zaniżone, a koszty leczenia nie zostały w pełni zwrócone, złożył odwołanie od decyzji, jednak pozwany podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Powód wyjaśnił, że po zdarzeniu z dnia 26 września 2013 r. rozpoznano u niego stłuczenia wielomiejscowe oraz skręcenie szyjnego odcinka kręgosłupa, a konsekwencją wypadku są znaczne cierpienia - zarówno fizyczne, jak i psychiczne, bowiem do dzisiaj nie odzyskał choćby w minimalnym stopniu zdrowia, jakim cieszył się przed zaistnieniem wypadku. Powód wyjaśnił, że niniejszym pozwem dochodzi kwoty 1.600 zł tytułem odszkodowania, w tym kwoty w wysokości 636,21 zł tytułem zadośćuczynienia za ból i cierpienie oraz zwrotu kosztów związanych z leczeniem w wysokości 963,79 zł. W zakresie żądanej kwoty tytułem zwrotu kosztów leczenia wskazał, że są to koszty przeznaczone na zakup leków, usług rehabilitacyjnych, komisji lekarskiej i dojazdów do lekarzy. Dodał, że do dnia dzisiejszego odczuwa na swym zdrowiu negatywne skutki zdarzenia w postaci okresowych dolegliwości bólowych miejsc w których doznał obrażeń ciała i konieczności wsparcia psychicznego. Wskazał, ze wymagać będzie leczenia w przyszłości a co za tym idzie, zmuszony będzie ponosić z tego tytułu określone koszty. W zakresie odsetek wyjaśnił, że żąda zasądzenia ich od upływu 30-dniowego terminu przewidzianego na ukończenie postępowania likwidacyjnego, przy czym jako początkowy dzień wszczęcia postępowania likwidacyjnego przyjął datę wydania przez pozwanego pierwszej decyzji w sprawie, tj. 13 maja 2014r. (k. 2-7).

W odpowiedzi na pozew z dnia 18 maja 2015r.(k. 60-66) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że po zgłoszeniu szkody niezwłocznie wszczął postępowanie likwidacyjne i wypłacił powodowi kwotę 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwotę 49,42 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia. Wskazał, że wysokość roszczenia z tytułu zadośćuczynienia związana była z niewielkim uszczerbkiem na zdrowiu, a zwrot kosztów leczenia uzasadniony był przedłożonymi rachunkami, przy czym odmówił rekompensaty prywatnych wizyt lekarskich oraz zabiegów, które były zbędne i nie pozostawały w związku z doznanym urazem. Pozwany wskazał, że wypłacona dotychczas kwota zadośćuczynienia winna w całości rekompensować powodowi doznaną krzywdę. Zaznaczył, że powód nie wyjaśnił w jaki sposób wyliczył kwotę 636,21 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę, jakimi kryteriami się kierował oraz jakie parametry miał na względzie. Podkreślił także, że powód nie wyjaśnił na czym jego cierpienia miałyby polegać i nie naprowadził na te okoliczności żadnych dowodów, bowiem sam fakt przedłożenia rachunków za bliżej nieokreślone usługi medyczne oraz za pobieranie masaży i to w dodatku relaksacyjnych - nie może przesądzać nie tylko o doznaniu przez powoda znacznych cierpień w związku z wypadkiem, ale i związku tych zabiegów z doznanym urazem. Pozwany dodał także, że powód nie wykazał, iż wypadek znacznie wpłynął na jego dotychczasowe życie. Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wskazała, że nie zasługuje na uwzględnienie także roszczenie powoda w zakresie odszkodowania z tytułu kosztów leczenia w wysokości 963,79 zł zaznaczając, że powód nie wykazał, jakoby nie podlegał obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu i nie miał możliwości otrzymania pomocy medycznej w ramach powszechnej opieki zdrowotnej, a w zakresie żądanych kosztów zakupu leków wskazał, że nie wykazał, aby zakup lekarstw wskazanych w przedłożonych przez niego fakturach i rachunkach uzasadniony był wypadkiem, któremu uległ. Dodał, że za całkowicie bezzasadne uznać należy także roszczenie powoda z tytułu kosztów dojazdu powoda do lekarza.

W piśmie z dnia 06 czerwca 2019r. ( k.264-264v) pełnomocnik powoda sprecyzował, iż powód łącznie poniósł koszty leczenia wraz z dojazdem na leczenie w wysokości 1.013,21 zł 9 powołując się na dowody z dokumentów dołączone do pozwu) , następnie od tej kwoty odjęta została kwota wypłaconego odszkodowania w kwocie 49,42 zł i tym samym do zapłaty pozostaje kwota 963,79 zł. W decyzji z dnia 13 maja 2014r. pozwany wskazał, iż uznaje koszty leczenia ( leki) w kwocie 49,42 zł, a do zgłoszenia szkody dołączono dwa rachunki t.j. fakturę VAT nr (...) z dnia 30 września 2013r. na kwotę 64,73 zł oraz fakturę VAT nr (...) z dnia 02 listopada 2013r. na kwotę 10,80 zł. Tym samym powód zaliczył wypłaconą kwotę 49,42 zł jako część zwrotu kosztów z tytułu wskazanej faktury VAT nr (...) z dnia 30 września 2013r. – 15,31 zł. Jednocześnie sprecyzowano, iż na dochodzone roszczenie w kwocie 963,79 zł składają się kwoty , wynikające z następujących dokumentów:

-15,31 zł faktura VAT nr (...) z dnia 30 września 2013r.,

-10,80 zł faktura VAT nr (...) z dnia 02 listopada 2013r.,

- 150 zł faktura VAT nr (...) z dnia 17 marca 2014r.,

-250 zł rachunek nr (...) z dnia 31 października 2013r.,

-180 zł rachunek nr (...) z dnia 27 listopada 2013r.,

-100 zł rachunek nr (...) z dnia 31 grudnia 2013r.,

- 37,68 zł rachunek nr (...) z dnia 29 września 2013r.,

-40 zł paragon z dnia 09 stycznia 2014r.,

-40 zł paragon z dnia 20 lutego 2014r.,

-100 zł paragon z dnia 07 lipca 2014r. wraz z dowodem wpłaty,

-40 zł zaświadczenie z dnia 05 lutego 2014r.

Natomiast pełnomocnik pozwanego w piśmie z dnia 10 czerwca 2019r.( k.266) wskazał, iż wypłacona kwota 49,42 zł tytułem odszkodowania obejmowała należności wynikające z przedłożonych przez powoda faktur nr (...) na kwotę 38,62 zł oraz nr F/327/13 na kwotę 10,80 zł.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 września 2013r. doszło do wypadku komunikacyjnego z udziałem powoda kierującego pojazdem marki N. o nr rej. (...) i sprawcy kolizji kierującego pojazdem marki A. o nr rej. (...), który w chwili zdarzenia legitymował się obowiązującą w tym dniu umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z Towarzystwem (...) S.A. z siedzibą w W..

Powód M. M. (1) pismem z dnia 15 kwietnia 2014r. dokonał zgłoszenia „wypadku na osobie z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wraz z określeniem wysokości roszczeń” w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Wskazując, iż wnosi o przyznanie zadośćuczynienia za ból i cierpienie w kwocie 25.000 zł oraz kwoty 911,83 zł tytułem kosztów leczenia. W załączeniu przedstawiając: fakturę VAT nr (...),fakturę VAT nr (...), rachunek nr (...), rachunek nr (...), rachunek nr (...), rachunek nr (...), paragon z dnia 09 stycznia 2014r., paragon z dnia 20 lutego 2014r., rachunek nr (...) z 29 września 2013r., zaświadczenie z dnia 05 lutego 2014r.

Na mocy decyzji z dnia 13 maja 2014r. pozwany przyznał powodowi kwotę 1.049,42 zł na którą składało się 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę i 49,42 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia( leki). Co do kosztów leczenia zakup leków został uwzględniony z faktury nr (...) na kwotę 10,80 zł oraz na kwotę 38,62 zł z faktury nr (...)( czyli w zakresie zakupu leków z wyj. leku M. Forte).

Powód nie zgadzając się z decyzją pozwanego złożył odwołanie , datowane 11 czerwca 2014r., jednak pozwany w piśmie z dnia 23 czerwca 2014r. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Pismem z dnia 29 lipca 2014r. powód wniósł ponownie o dokonanie dopłaty do wypłaconej dotychczas kwoty, powołując się na orzeczenie lekarskie z dnia 07 lipca 2014r. Zostało ono doręczone pozwanemu w dniu 05 sierpnia 2014r. Jednakże pozwany - ubezpieczyciel w piśmie z dnia 11 sierpnia 2014r. wskazał, że nie znajduje podstaw do podwyższenia wysokości zadośćuczynienia ponad przyznaną kwotę.

Bezsporne, a nadto dowód:

- zgłoszenie z 15.04.2014r. k.11-15, także w aktach szkody,

- potwierdzenie zgłoszenia z 25.04.2014r. k. 16, także w aktach szkody,

- decyzja pozwanego z 13.05.2014r. k. 17-18, także w aktach szkody,

- odwołanie z 11.06.2014r. k. 19-20, także w aktach szkody,

- pismo z 23.06.2014r. k. 21, także w aktach szkody,

- wezwanie z 29.07.2014r. z potwierdzeniem odbioru k. 22-24, także w aktach szkody,

- pismo z 11.08.2014r. k. 25-26, także w aktach szkody.

Na miejsce przedmiotowego zdarzenia drogowego przyjechała policja. Samochód powoda nie nadawał się do dalszej jazdy, dlatego wezwano lawetę, a po powoda przyjechał jego ojciec. Tego samego dnia o godz. 19:51 powód M. M. (1) zgłosił się na Oddział Ratunkowy (...) nr 1 w S. przy ul. (...), gdzie wykonano badanie TK głowy, RTG kręgosłupa oraz USG jamy brzusznej i rozpoznano skręcenie kręgosłupa szyjnego oraz stłuczenia wielomiejscowe. Powód z Izby Przyjęć został wypisany w stanie ogólnym dobrym, w kołnierzu ortopedycznym obejmującym kręgosłup szyjny z zaleceniem kontroli w (...). Na zwolnieniu lekarskim powód przebywał około 2 tygodni i w tym okresie nosił kołnierz ortopedyczny. Ostre bóle dokuczały mu przez okres ok. 2 miesięcy i przez taki czas przyjmował leki przeciwbólowe. Przed wypadkiem powód czynnie uprawiał sport tj. pływanie, siatkówkę i sporty wodne. Powód po wypadku bał się jeździć samochodem, częściej patrzył w lusterka. Powód skorzystał z prywatnej rehabilitacji, ponieważ na refundowaną nie było już miejsc, a musiał ją podjąć niezwłocznie. Na masaże relaksacyjne skierował go fizjoterapeuta. Przed wypadkiem powód nie miał żadnych urazów kręgosłupa.

Dowód:

- zeznania powoda M. M. k. 104-106,

- dokumentacja medyczna k. 27-37 i k. 247-248.

M. M. (1) korzystał z usług medycznych i rehabilitacyjnych w Centrum (...) sp. z o.o. w S. w związku ze stanem po urazie komunikacyjnym w dniu 26 września 2014r. i dolegliwościami bólowymi L/S i C/w dniach 31 października 2013r., 27 listopada 2013r., 31 grudnia 2013r. i 17 marca 2014r. za które poniósł koszt w łącznej wysokości 680 zł oraz z masaży relaksacyjnych w dniach 9 stycznia 2014r. i 20 lutego 2014r. za które poniósł koszt w wysokości 80 zł i 40 zł ( trzy zabiegi masażu leczniczego, relaksacyjnego). Powód w dniu 29 września 2013r. korzystał z taksówki, za którą zapłacił 37,68 zł. W dniu 7 lipca 2014r. powód w związku z przedmiotowym zdarzeniem stawił się na komisji neurologicznej, za którą zapłacił 100 zł. W dniu 28 września 2013r. powód dokonał zakupu leków na kwotę 64,73 zł ( M. Forte, D. oraz P.). W dniu 02 listopada 2013r. zakupu leków na kwotę 10,80 zł ( I. M. S.).

Dowód:

- zaświadczenie z 19.03.2014r. k.31,

- zaświadczenie z 05.02.2014r. k.32,

- zaświadczenie z 17.03.2014r. k.33,

- zaświadczenie k.34,

- orzeczenie lekarskie z 07.07.2014r. k.35-37,

-faktura VAT nr (...) z dnia 30 września 2013r.k.38,

-faktura VAT nr (...) z dnia 02 listopada 2013r.k.39,

- faktura VAT nr (...) z dnia 17 marca 2014r. k.40,

-rachunek nr (...) z dnia 31 października 2013r.k.41,

- rachunek nr (...) z dnia 27 listopada 2013r.k.42,

-rachunek nr (...) z dnia 31 grudnia 2013r.k.43,

- rachunek nr (...) z dnia 29 września 2013r., k.44

-paragon z dnia 09 stycznia 2014r.k.45,

-paragon z dnia 20 lutego 2014r.k.45,

-paragon z dnia 07 lipca 2014r. wraz z dowodem wpłatyk.46 także w aktach szkody .

Powód w wyniku wypadku z dnia 26 września 2013r. doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego. W wyniku zdarzenia odczuwał dolegliwości bólowe kręgosłupa z ograniczeniem pełnej ruchomości w odcinku szyjnym i lędźwiowo-krzyżowym przez okres około 2 tygodni, które nie miały istotnego wpływu na jego funkcjonowanie w życiu codziennym. Przebyty uraz może powodować okresowo występujące dolegliwości bólowe, które można leczyć farmakologicznie i rehabilitacyjnie, ale rokowanie co do normalnego funkcjonowania w przyszłości jest dobre. Powód nie doznał żadnego trwałego i długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, a leczenie w postaci zabiegów rehabilitacyjnych koniecznych sprawiło, że powód poniósł określone koszty.

U powoda nie doszło do uszkodzenia przyczepów mięśni przykręgosłupowych, nie doszło do podrażnień nerwowych (żadne mięsnie nie zostały uszkodzone) i nie wystąpił u niego zespół korzeniowy z zakresu któregokolwiek odcinka kręgosłupa. Dolegliwości bólowe przy urazie, którego doznał powód mogły trwać do 3 tygodni z tendencją do stałego zmniejszania się bólu w tym okresie czasu. Obecnie powód nie odczuwa dolegliwości bólowych, jest obecnie całkowicie zdrową osobą, dlatego po urazie mógł i obecnie może dźwigać każdy ciężar. Powód po zdarzeniu z dnia 26 września 2013 r. powinien korzystać z zabiegów prądowych, z zabiegów fizjoterapii i stosować środki przeciwzapalne oraz przeciwbólowe. W tego typu urazach masaż relaksacyjny jest wskazany.

Dowód:

- pisemna opinia sądowa ortopedyczna biegłego A. K. k. 153-154

- ustna opinia sądowa ortopedyczna uzupełniająca biegłego A. K. k. 179-182

Przebyty uraz kręgosłupa szyjnego w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 26 września 2013 r. pozostaje bez trwałych następstw w zakresie układu nerwowego. Po wypadku u powoda występowały dolegliwości bólowe związane z urazem kręgosłupa, jednak nie występowały objawy uszkodzenia struktur nerwowych. Nie ma podstaw aby przyjąć, ze w przyszłości mogą wystąpić szkodliwe następstwa układu nerwowego spowodowanych kolizją drogową. Zakres czucia powierzchniowego jest uzależniony od unerwienia korzeniowego i zakres tego unerwienia jest ściśle opisany anatomicznie i stanowi podstawę do lokalizacji ewentualnego uszkodzenia, zaś zgłaszane przez powoda zaburzenia czucia nie mieściły się w wyżej wymienionych obszarach, a więc nie miały znaczenia lokalizacyjnego.

Dowód:

- pisemna opinia sądowa neurologiczna biegłego J. M. k. 193-194

- pisemna opinia sądowa neurologiczna uzupełniająca biegłego J. M. k. 213-214

- pisemna opinia sądowa neurologiczna uzupełniająca biegłego J. M. k. 232.

Powód M. M. (1) w dniu przedmiotowego zdarzenia miał 28 lat. Z zawodu jest informatykiem. Przed wypadkiem czynnie uprawiał sport t.j. pływanie, siatkówkę oraz sporty wodne. Po wypadku przebywał na 2 tygodniowym zwolnieniu lekarskim. Po wypadku zrezygnował z uprawiania sportu z wyj. pływania. W marcu 2014r. zakończył leczenie u lekarza ortopedy. Obecnie odczuwa bóle w okolicach kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego przy porannym wstawaniu, dłuższej jeździe samochodem oraz dłuższym siedzeniu przy komputerze. Wcześniej t.j. przed wypadkiem nie odczuwał ich. Nie miał także żadnych urazów kręgosłupa. Po wypadku bał się jeździć samochodem, trwało to kilka miesięcy. Częściej wówczas spoglądał w lusterka z obawy przed kolejnym wypadkiem. Nie korzystał jednak z pomocy specjalisty w zakresie psychiatrii czy psychologii. Zażywał przez okres 2 miesięcy po wypadku leki przeciwbólowe. Skorzystał z rehabilitacji prywatnie, bo w ramach NFZ były długie terminy oczekiwania ( 3-4 miesiące), a według zaleceń lekarza w szpitalu musiał ją podjąć niezwłocznie. Była to końcówka roku i pula miejsc na dany rok była ograniczona. W trakcie rehabilitacji odczuwał także bóle kręgosłupa i wspomagał się lekami przeciwbólowymi. Udał się na komisję lekarską w lipcu 2014r. ażeby zweryfikować ewentualny uszczerbek na zdrowiu w związku z wypadkiem. Powód ze swojego samochodu zaczął korzystać dopiero po ok.1,5 miesiąca od wypadku i wówczas sam jeździć na zabiegi rehabilitacyjne.

Dowód:

- zeznania powoda M. M. k. 104-106.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w przeważającym zakresie.

W niniejszym postępowaniu powód domagał się zasądzenia na jego rzecz łącznie kwoty w wysokości 1.600 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej w jego ocenie doznał i zwrotu kosztów po zdarzeniu komunikacyjnym, sprawcą którego była osoba posiadająca polisę odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wykupioną u pozwanego. Nadto ustalenia odpowiedzialności na przyszłość za skutki związane z przedmiotowym wypadkiem.

Podstawę prawną odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego stanowił przepis art. 445 k.c. w zw. z przepisem art. 444 § 1 k.c. i w zw. z art. 822 k.c. i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.). Zgodnie z przepisem art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. W myśl art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Stosownie wreszcie do przepisu art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§1). Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§4). Stosownie natomiast do treści przepisu art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Przesłankami odpowiedzialności cywilnej za krzywdę są krzywda i jej rozmiar, zdarzenie ją wywołujące oraz związek przyczynowy między krzywdą a tym zdarzeniem. Należy wskazać, że szkoda majątkowa oznacza bezpośredni uszczerbek w majątku poszkodowanego czynem niedozwolonym. Szkoda na osobie obejmuje uszczerbki wynikające z uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, pozbawienia życia oraz naruszenia innych dóbr osobistych człowieka. Uszczerbki te mogą przybrać postać zarówno szkody majątkowej, jak i niemajątkowej (krzywdy). Zadośćuczynienie jest szczególną formą rekompensaty za szkody o charakterze niemajątkowym (krzywda), jakie doznała osoba poszkodowana wskutek bezprawnego i zawinionego przez sprawcę działania, skutkującego uszkodzeniem ciała lub wywołaniem rozstroju zdrowia.

Aby przypisać więc odpowiedzialność odszkodowawczą za krzywdę wyrządzoną innej osobie konieczne jest zarówno zaistnienie zdarzenia je wyrządzającego jak i samej krzywdy, a nade wszystko związku przyczynowego pomiędzy tym zdarzeniem, a krzywdą.

W niniejszej sprawie w ocenie strony powodowej pozwany jako ubezpieczyciel sprawcy wypadku ponosi gwarancyjną odpowiedzialność odszkodowawczą względem niej za skutki zdarzenia z dnia 26 września 2013r. Pozwany podnosił jednak, że wypłacona dotychczas kwota zadośćuczynienia winna w całości rekompensować powodowi doznaną krzywdę. Wskazał także, że zwrócił powodowi koszty leczenia uzasadnione przedłożonymi rachunkami, przy czym odmówił rekompensaty prywatnych wizyt lekarskich oraz zabiegów, które były zbędne i nie pozostawały w związku z doznanym urazem.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o przeprowadzone w sprawie dowody, które uznał za wiarygodne. Ustalenia w zakresie stanu faktycznego Sąd poczynił także przy uwzględnieniu sporządzonych w sprawie opinii sądowo-lekarskich sporządzonych przez biegłych sądowych z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej oraz neurologii, a nadto oraz zeznań samego powoda w zakresie w jakim korelowały ze sobą nawzajem.

Rozstrzygając o zakresie przedmiotowego roszczenia Sąd przyjął, że podstawą do wypłaty dalszego zadośćuczynienia są skutki zdrowotne, jakie wiązały się z samym wypadkiem drogowym jak i okresem bezpośrednio po nim następującym, a nadto czasem leczenia i jego kosztem.

Zgodnie z opinią lekarsko- sądową z dnia 14 lipca 2017r. oraz opinią uzupełniającą z dnia 13 grudnia 2017r. z zakresu ortopedii powód w wyniku wypadku z dnia 26 września 2013r. doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego, w skutek czego odczuwał dolegliwości bólowe kręgosłupa przez okres około 2 tygodni. Według biegłego dolegliwości bólowe przy urazie, którego doznał powód mogły trwać do 3 tygodni z tendencją do stałego zmniejszania się bólu. Przebyty uraz może powodować okresowo występujące dolegliwości bólowe, jednak powód nie doznał żadnego trwałego i długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Biegły wskazał, że obecnie powód nie odczuwa dolegliwości bólowych i jest osobą zdrową. Powód na rozprawie w dniu 24 lipca 2015r. wskazał zaś, że odczuwa bóle gdy wstaje z łóżka, gdy dłużej jedzie samochodem, przy aktywności fizycznej lub gdy siedzi przy komputerze. Biegły sądowy wskazał, że powód po zdarzeniu z dnia 26 września 2013r. powinien korzystać z zabiegów prądowych, z zabiegów fizjoterapii u stosować środki przeciwzapalne i przeciwbólowe oraz wskazał, że istnieją wskazania do korzystania z masażu relaksacyjnego.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z przedłożonym do akt orzeczeniem lekarskim lekarza neurologa stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowany wypadkiem wynosił 10%. W myśl zaś opinii lekarsko- sądowej z dnia 27 marca 2018r. oraz opinii uzupełniających z dnia 19 sierpnia 2018r. i 3 grudnia 2018r. po wypadku u powoda nie występowały objawy uszkodzenia struktur nerwowych, a przebyty przez powoda uraz kręgosłupa szyjnego pozostaje bez trwałych następstw neurologicznych.

Sąd uznał w/wopinie za przekonywujące. W ocenie sądu opinie biegłych sądowych stanowią miarodajną podstawę ustaleń faktycznych dotyczących stanu zdrowia powoda. W treści opinii uzupełniających biegli w sposób logiczny i szczegółowy odnieśli się do wnoszonych przez stronę powodową zarzutów. W tym stanie rzeczy wnioski opinii przedstawione przez biegłych dysponujących odpowiednią wiedzą specjalistyczną i doświadczeniem zawodowym sąd ocenił jako wystarczające. W związku z taką oceną tych dowodów Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku strony powodowej o powołanie innego biegłego z zakresu ortopedii czemu dał wyraz w postanowieniu z dnia 13 grudnia 2017r. oddalającym wniosek w tym zakresie.

Wskazać w tym miejscu należy, że powód domagał się zasądzenia na jego rzecz kwoty 636,21 zł tytułem zadośćuczynienia i kwoty 969,79 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Na okoliczność wykazania poniesionych kosztów leczenia powód przedłożył poświadczoną przez występującego w sprawie pełnomocnika powoda kserokopię: faktury VAT nr (...) z dnia 30.09.2013 r., faktury VAT nr (...) z dnia 02.11.2013 r., faktury VAT nr (...) z dnia 17.03.2014 r., rachunku nr (...) z dnia 31.10.2013 r., rachunku nr (...) z dnia 27.11.2013 r., rachunku nr (...) z dnia 31.12.2013 r., rachunku nr (...) z dnia 29.09.2013 r., paragonu z dnia 09.01.2014 r., paragonu z dnia 20.02.2014 r., oraz paragonu i dowodu wpłaty z dnia 07.07.2014 r. Zgodnie z wnioskami opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii zasadnym było korzystanie z zabiegów, fizjoterapii, stosowanie środków przeciwzapalnych i przeciwbólowych oraz korzystanie z masażu relaksacyjnego. Mając na uwadze powyższe w ocenie Sądu zasadnym było przyznanie powodowi kwoty w wysokości 952,99 zł ( z żądanej 963,79 zł – 10,80 zł ) tytułem zwrotu kosztów. Na powyższą kwotę składa się kwota 680 zł za zabiegi medyczne i rehabilitacyjne. Ich zasadność potwierdzili biegli a potrzeba wydatkowania w ramach prywatnych usług wynikała z sytuacji panującej w NFZ, która jest powszechnie znana i trudna zwłaszcza w okresie świadczenia ich w końcu roku kalendarzowego. Nadto pozwany nie naprowadził żadnych dowodów przeciwnych, a brak było podstaw do kwestionowania zeznań powoda w tym zakresie. Występowanie silnych bóli kręgosłupa w bezpośrednim czasie po zdarzeniu wymagało natychmiastowej reakcji i działań ze strony powoda. Także kwota 37,68 zł za podróż taksówką (trzy dni po zdarzeniu) w ocenie Sądu jawi się jako uzasadniony wydatek biorąc pod uwagę zarówno stan fizyczny jak i psychiczny powoda, który przecież pozostawał w bezpośrednim związku z przedmiotowym wypadkiem. Z tych samych powodów również kwota 80 zł za masaże relaksacyjne i 100 zł za badanie komisyjne neurologiczne była uzasadniona. Powodowi w pierwszym przypadku takie masaże były sugerowane przez fizjoterapeutę, a swój faktyczny stan zdrowia chciał zweryfikować poddając się komisji lekarskiej. Nadto koszty tych działań nie były wygórowane. W tym miejscu wskazać należy, że niezasadnym było przyznanie powodowi kwoty w wysokości 10,80 zł z tytułu zakupu leku przeciwbólowego, bo koszty te uznał pozwany i wypłacił. Tylko o tą kwotę Sąd pomniejszył wydatki z tego tytułu ( faktura nr (...) z dnia 02 listopada 2013r.). Natomiast sporne między stronami były koszty zakupu leków z drugiej faktury nr (...) z dnia 30 września 2013r. – k.38) na kwotę 64,73 zł. Po dokonaniu rozliczenia i przyjęciu twierdzeń pozwanego, iż z tej faktury dokonał wypłaty jedynie kwoty 38,62 zł przyjąć należało, iż nie uznano kosztów w kwocie 26.11 zł z tytułu zakupu leku: M. Forte. Takiego wydatku nie zakwestionowali biegli, a nadto przeznaczenie tego leku (lek działający na ośrodkowy układ nerwowy, zmniejszający wzmożone napięcie mięśni szkieletowych) świadczy o tym, iż jego zakup i użycie było uzasadnione w związku z przebytym urazem. Mając na uwadze powyższe analiza złożonych do akt sprawy faktur, rachunków i paragonów doprowadziła do przekonania, że zasadnym jest przyznanie powodowi kwoty 952,99 zł.

Odnośnie żądania kwoty zadośćuczynienia należy wskazać, że w ocenie Sądu, mimo iż obecnie zgodnie z wnioskami opinii biegłych sądowych powód jest osoba zdrową i nie dokuczają mu dolegliwości bólowe, to zakres obrażeń i utrzymujących się bolesności bezpośrednio po zdarzeniu uzasadnia przekonanie, że żądana przez niego kwota w wysokości 636,21 zł jako niewygórowana i stanowiąca uzupełnienie wypłaconej dotychczas kwoty w wysokości 1.000 zł zrekompensuje powodowi krzywdę doznaną w zdarzeniu z dnia 26 września 2013r.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Sądu zasądzenie na rzecz powoda kwoty 1.589,20 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 13 czerwca 2014r. do dnia 1 stycznia 2016r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty, jako uzupełnienie wypłaconego już zadośćuczynienia jest wystarczające i zadośćuczyni doznanej przez powoda wskutek wypadku krzywdzie.

Tak określone zadośćuczynienie odpowiada zdaniem Sądu także kryteriom miarkowania wysokości tego rodzaju rekompensaty sformułowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Sąd Najwyższy wskazał między innymi, że „zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 k.c. ma charakter kompensacyjny; stanowi sposób naprawienia krzywdy w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. Powinno ono uwzględniać nie tylko krzywdę istniejącą w chwili orzekania, ale również taką, którą poszkodowany będzie w przyszłości na pewno odczuwać, oraz krzywdę dającą się z dużym stopniem prawdopodobieństwa przewidzieć. Zasadniczą przesłanką przy określaniu jego wysokości jest stopień natężenia krzywdy, tj. cierpień fizycznych i ujemnych doznań psychicznych. Decydujące znaczenie mają rzutujące na rozmiar krzywdy okoliczności uwzględnione przez sądy orzekające, takie jak rodzaj, charakter, długotrwałość i intensywność cierpień fizycznych i psychicznych, stopień i trwałość kalectwa” (wyrok z dnia 10 marca 2006 r.,, sygn. akt IV CSK 80/05, opubl. OSNC 2006/10/175).”; a także zaznaczył, iż „wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. To ostatnie pojęcie sprecyzowane zostało w taki sposób, że nie może być wynikiem oceny najbiedniejszych warstw społeczeństwa. Obecnie bowiem ograniczenie się do przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa, przy znacznym zróżnicowaniu dochodów różnych grup społecznych, nie jest wystarczające. Biorąc jednak pod uwagę także dyscyplinującą funkcję odszkodowań i zadośćuczynienia, określanie jego wysokości na podstawie dochodów najuboższych warstw społecznych byłoby krzywdzące. Za oczywiste należy także uznać, że jednym z kryteriów określających "odpowiedniość" zadośćuczynienia jest jego kompensacyjny charakter, musi więc ono przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, przy utrzymaniu jej jednak w rozsądnych granicach.”(wyrok z dnia 15 lutego 2006 r., sygn. akt IV CK 384/05, opubl. LEX nr 179739). Biorąc pod uwagę wiek powoda, rodzaj odniesionego urazu, czas trwania leczenia i rehabilitacji oraz rokowania kwota zadośćuczynienia powinna zamknąć się kwotą 2.000 zł , ale zgodnie z treścią art. 321 § 1 k.p.c. Sąd był zoobligowany zasądzić z tego tytułu uzupełniająco kwotę 636,21 zł nie wychodząc ponad żądanie.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę kwoty 1.589,20 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 13 czerwca 2014r. do dnia 1 stycznia 2016r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty, a w pozostałej części powództwo oddalił.

Strona powodowa dochodziła także ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość. Żądanie tej treści znajduje oparcie w treści przepisu art. 189 k.p.c., zgodnie z którym powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Przy ocenie zasadności powództwa w tym zakresie, badaniu w pierwszej kolejności podlega istnienie interesu prawnego (w ustaleniu określonego stosunku prawnego lub prawa), jako jego przesłanki materialnoprawnej. Przyjmuje się, iż interes prawny istnieje wówczas, gdy zachodzi stan niepewności, co do istnienia stosunku prawnego lub prawa, a wynik postępowania doprowadzi do usunięcia niejasności i wątpliwości w tym zakresie i zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2010 r., sygn. akt II PK 342/09). Uwzględniając powyższe Sąd uznał, że strona powodowa nie wykazała dostatecznie istnienie interesu prawnego w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego na przyszłość. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a przede wszystkim opinii biegłych stwierdzić należało, iż brak jest podstaw do przyjęcia, że następstwa wypadku mogą ujawnić się w przyszłości.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., stosownie do którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Orzekając w powyższym zakresie Sąd miał na względzie unormowanie art. 14 ust 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r. Nr 124, poz. 1152), który stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. W okolicznościach niniejszej sprawy 30 dniowy termin liczony powinien być od zawiadomienia o szkodzie. Na tą okoliczność dołączono zgłoszenie szkody z dnia 15 kwietnia 2014r. W dniu 25 kwietnia 2014r. pozwany potwierdził przyjęcie zgłoszenia i co najmniej do 25 maja 2014r. strona pozwana winna była ustalić i wypłacić należne świadczenie z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę oraz z tytułu odszkodowania, o ile nie było szczególnych okoliczności wykluczających zakończenie postępowania. Jednakże powód zażądał odsetek ustawowych z upływem 30 dni od dnia wydania decyzji z dnia 13 maja 2014r. t.j. 13 czerwca 2014r. Jednak wezwanie w zakresie żądania odszkodowania co do kwoty 100 zł z tytułu kosztów komisji lekarskiej zostało skierowane dopiero w piśmie z 29 lipca 2014r. ( doręczonym pozwanemu w dniu 05 sierpnia 2014r.) Tym samym jedynie co do tej kwoty bieg odsetek ustawowych powinien rozpocząć się po dacie doręczenia tego wezwania. Co zostało przeoczone przez Sąd albowiem od zasadzonej kwoty w pkt I wyroku ( obejmującej także kwotę 100 zł ) zasądzono odsetki ustawowe od dnia 13 czerwca 2014r. Orzekając o odsetkach Sąd miał jednocześnie na względzie, iż zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 481 § 2 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Wzmiankowany przepis został znowelizowany ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1830), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2016 r. (art. 57 ustawy). Dlatego też w zakresie odsetek ustawowych sprzed 1 stycznia 2016 r. należało zasądzić odsetki ustawowe, zgodnie z poprzednim brzmieniem art. 481 § 2 k.c., wedle którego, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe.

Reasumując Sąd w pkt II wyroku oddalając w pozostałej części powództwo oddalił je co do zapłaty kwoty 10,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi oraz co do żądania ustalenia.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie przepisów art. 100 zd.2 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. przy zastosowaniu § 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U. z 2013r. poz.461 ).Sąd ustalił, iż skoro powód domagał się zasądzenia kwoty wysokości 1.600 zł, a zasądzono na jego rzecz kwotę 1.589,20 zł to w znaczącej części wygrał spór, biorąc nawet pod uwagę, iż żądanie ustalenia nie zostało uwzględnione. Na koszty poniesione przez powoda złożyło się 80 zł tytułem opłaty od pozwu, 600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz wykorzystana część zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego uiszczona w kwocie 2.000 zł, łącznie 1.320,82 zł t.j. kwota 2.017,82 zł. Stąd orzeczenie jak w pkt III wyroku.

SSR Anita Wolska

Sygn. akt I C 2538/14

Dnia 16 września 2019r.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pełn. stron

3.  przedłożyć z apelacją lub za 21 dni od doręczenia.

SSR Anita Wolska