Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego, ujawnionego podczas rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony P. K. od 24 kwietnia 2013 roku jest Prezesem Zarządu Spółki

„ F. G. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. .W dniu 4 maja 2015 roku oskarżony jako Prezes Zarządu w/w Spółki zawarł z A. S. umowę dzierżawy lokalu przy ul. (...) w L. W dniu 12 października 2015 r. pracownicy Urzędu Celnego II w W. przeprowadzając urzędowe sprawdzanie pomieszczeń i urządzeń w lokalu „ E. (...) przy ul. (...) w L. stwierdzili, że w lokalu tym znajduje się sześć automatów do gier o nazwie : B. H. bez numeru , H. S. bez numeru , (...) Bank bez numeru , H. S. bez numeru , H. S. nr 076 , H. S. bez numeru . Na automatach tych przeprowadzono gry kontrolne i okazało się, że wygrana na nich nie była zależała od zręczności gracza, lecz uzależniona losowo. Automaty te oraz klucze zostały zatrzymane. W automatach znajdowało się 5228,00 złotych. Spółka (...) „ Sp. z o.o. nie posiadała koncesji na prowadzenie kasyna, prowadziła gry hazardowe poza kasynem i nie przedstawiła automatów do gier Naczelnikowi Urzędu Skarbowego celem zarejestrowania.

Powyższy stan faktyczny , Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów : wyjaśniania oskarżonego P. K. /k-674/ , zeznania świadka J. Z. /k-2v-3,685/, protokół przeszukania /k-6-8/, nagranie /k-11/, protokół z eksperymentu /k-13-18/, protokół oględzin /k-19-25,308-327/, umowa dzierżawy /k-32/,

Oskarżony P. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił , iż Prezesem Spółki „ F. G. „ Sp. z o.o. jest od 2013 roku. W dniu zdarzenia działał on zgodnie z obowiązującą wówczas ustawą o grach hazardowych, albowiem poosiadał opinie biegłych , prawników , które stwierdzały , że działalność ta była legalna. Nadto , wszczęte w sprawie lub przeciwko niemu postępowania karno—skarbowe były umarzane , był także przez Sądy uniewinniany. Pierwszy wyrok skazujący zapadał przeciwko niemu dopiero w 2016 roku /k-674/.

Sąd zważył , co następuje :

Materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie nie dał podstaw do uznania oskarżonego P. K. winnym popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd dał wiarę jego wyjaśnieniom , z których wynika , iż nie miał świadomości co do bezprawności i karalności zarzucanego mu czynu z uwagi na rozbieżności w judykaturze co do wykładni art. 4 „ustawy nowelizującej” . Bezspornym w sprawie jest , że znajdujące się w lokalu przy „ E. (...) przy ul. (...) w L. . który oskarżony jako prezes Spółki F. G.„ wynajmował , automaty do gier : B. H. bez numeru , H. S. bez numeru , (...) Bank bez numeru , H. S. bez numeru , H. S. nr 076 , H. S. bez numeru , były automatami przeznaczonymi do gier hazardowych , o czym świadczy eksperyment procesowy przeprowadzony przez K. S. Służby Celnej z Urzędu Celnego II w W.. Wynika z niego, że w/w automaty miały charakter komercyjny i urządzano na nich gry losowe. Gry miały charakter losowy, ponieważ nie można było przewidzieć wyniku zatrzymania się symboli na automacie. Automaty miały charakter komercyjny, albowiem trzeba było zasilić je monetami ,bądź banknotami. Gry te nie miały charakteru zręcznościowego, ponieważ gracz nie był w stanie przewidzieć wyniku gry. Powyższe zostało potwierdzone także przez świadka J. Z., która była zatrudniona w w/w lokalu i która obsługiwała znajdujące się w nim automaty.

Sąd dał wiarę zeznaniom w/w świadka , albowiem mają potwierdzenie w stanie faktycznym ustalonym przez Sąd.

Sąd dał także wiarę dowodom z dokumentów , albowiem zostały sporządzone obiektywnie, przez powołane do tego osoby, poszczególne dokumenty nie nasuwają wątpliwości, co do ich autentyczności i nie były kwestionowane przez strony.

P. K. został oskarżony o to , że : pełniąc funkcję Prezesa Zarządu „ F. G. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. przy ul. (...), w dniu 12 października 2015 roku w lokalu „ E. (...) 24H „ w L. przy ul. (...) , urządzał gry na automatach w rozumieniu art.2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201 poz. 1540 z późn. zm.) na sześciu automatach do gier (B. H. bez numeru , H. S. bez numeru , (...) Bank bez numeru , H. S. bez numeru , H. S. nr 076 , H. S. bez numeru );

- wbrew art.6 ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych , gdyż nie posiadał koncesji na prowadzenia kasyna gry w lokalu „ E. (...) 24H „w L. przy ul. (...),

- wbrew art. 14 ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych , gdyż urządzał gry na sześciu automatach do gier (B. H. bez numeru , H. S. bez numeru , (...) Bank bez numeru , H. S. bez numeru , H. S. nr 076 , H. S. bez numeru ) poza kasynem,

- wbrew art. 23a ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych , gdyż w lokalu „ E. (...) 24H „w L. przy ul. (...) eksploatował sześć automatów do gier ((...) H. bez numeru , H. S. bez numeru , (...) Bank bez numeru , H. S. bez numeru , H. S. nr 076 , H. S. bez numeru ), które nie były zarejestrowane przez naczelnika urzędu celnego ,

tj. o czyn z art. 107§1 kks

Zgodnie z treścią art. 107 § 1 k.k.s. karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3 lub obu tym karom łącznie podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny Przez pojęcie „urządzania" należy rozumieć układanie systemu gry czy określanie wysokości wygranych, podobnie jak wynajęcie i przystosowanie lokalu, zatrudnienie i przeszkolenie pracowników, organizowanie gry itp. Natomiast „prowadzenie" gry jest pojęciem węższym, ograniczonym zazwyczaj do wykonywania bezpośrednich czynności przy grze (por. „Komentarz do Kodeksu Karnego Skarbowego” pod red. Kotowskiego, 2007 r., s. 450). Pojęcie „urządzania" gry oznacza mniej więcej tyle, co ją zorganizować, czyli doprowadzić do tego, aby mogła się odbyć.

Do znamion ustawowych przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. należy także działanie wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Wyraźnie więc widać subsydiarność komentowanego przepisu wobec art. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, według którego urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Pierwszą z tych zasad wyraża bezpośrednio przepis art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych – jest to zasada monopolu państwa w zakresie gier liczbowych, loterii pieniężnych i gry telebingo. Kolejne przepisy art. 6,7 i następne ww. ustawy, w szczególności rozdział 2 regulują dalsze zasady. Dotyczą one różnych kwestii, m.in. formy organizacyjnej podmiotu urządzającego grę czy zakład wzajemny, miejsca urządzania (kasyna gry, salony gier bingo pieniężne, punkty przyjmowania zakładów itp.), zakazu reklamy i promocji określonych gier i zakładów wzajemnych, minimalnych wartości wygranych, regulaminów gier i zakładów wzajemnych, zabezpieczenia losów i innych dowodów udziału w grze przed sfałszowaniem lub przedwczesnym odczytaniem wyniku gry, granicy wiekowej dostępu do ośrodków gier czy punktów przyjmowania zakładów wzajemnych, rejestracji gości, świadectw zawodowych osób sprawujących zarząd nad ośrodkami gier i punktami przyjmowania zakładów oraz bezpośrednio prowadzących gry i zakłady, instalacji systemów służących kontroli przebiegu i prowadzenia gier itp.

Należy w związku z tym zwrócić uwagę, że czyn zabroniony stypizowany w art. 107 § 1 k.k.s może być, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 4 § 1 k.k.s. popełniony wyłącznie umyślnie. Umyślność musi mieć swoją stronę intelektualną oraz płaszczyznę wolicjonalną. W aspekcie intelektualnym, w przypadku czynów skarbowych chodzi o świadomość. Wszystkie delikty skarbowe stypizowane w art. 107 k.k.s. mają charakter formalny.

W ocenie Sądu , w niniejszej sprawie nie można przyjąć , iż działanie oskarżonego wypełniło wszystkie znamiona czynu z art. 107 § 1 k.k.s. Sąd przyjął bowiem za prawdziwe twierdzenie oskarżonego , jakoby z uwagi na różne opinie prawników potwierdzających , że jego działalność jest legalna , pozostawał w usprawiedliwionym , błędnym przekonaniu o braku bezprawności urządzania i prowadzenia gier hazardowych . Mianowicie kwestia wykładni art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, która weszła w życie z dniem 3 września 2015 r. , dopiero od dnia wydania przez Sąd Najwyższy postanowienia z dnia 28 kwietnia 2016 r. , I KZP 1/16 nie budzi żadnej wątpliwości. W orzeczeniu tym Sąd Najwyższy stwierdził , że powołany przepis dotyczy wyłącznie podmiotów , które prowadziły określoną nim działalność zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzemieniu obowiązującym przed dniem 3 września 2015 r. , czyli na podstawie koncesji albo właściwego zezwolenia. Dlatego też dopiero od daty ukazania się powyższego orzeczenia , stosowanie art. 4 „ ustawy nowelizującej „ , zarówno dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą , jak i wykwalifikowanych podmiotów udzielających porad prawnych , nie powinno nasuwać już wątpliwości interpretacyjnych. Przed tą datą w literaturze przedmiotu zagadnienie wykładni w/w art.4 budziło dalece idące wątpliwości i rozbieżności interpretacyjne. Takie rozbieżności pojawiały się także w stosowaniu przepisów ustawy o grach hazardowych przez organy wymiaru sprawiedliwości, o czym oskarżony wiedział bowiem był ich adresatem. Zgodnie z treścią art. 10§4 kks nie popełnia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności. O usprawiedliwionej nieświadomości danego zachowania można mówić wtedy , gdy nie można sprawcy zarzucić braku należytej staranności w ustalaniu obowiązującego prawa. Z usprawiedliwioną nieświadomością karalności danego typu zachowania będziemy mieli do czynienia w szczególności wtedy , gdy jego sprawca bez swojej winy nie mógł zorientować się co do faktu jego karalności , a tym bardziej wtedy , gdy uzyskał oficjalną informację od przedstawicieli uprawnionych organów , że dany czyn jest zgodny z prawem i nie jest karalny. Usprawiedliwiona nieświadomość karalności popełnionego czynu może mieć miejsce zwłaszcza wtedy , gdy przepisy prawa podatkowego , celnego , dewizowego lub hazardowego wypełniające blankietowe dyspozycje prawa karnego skarbowego są często zmieniane i wprowadzone w życie bez żadnego lub z bardzo krótkich vacatio legis bez odpowiedniego upowszechnienia dokonanych zmian w społeczeństwie , a jednocześnie na sprawcy nie ciążył szczególny obowiązek ich śledzenia ze względu na prowadzenie działalności gospodarczej , wykonywany zawód lub pełnienie określonej funkcji. Podnoszona więc przez oskarżonego nieświadomość co do karalności jego zachowania , była więc – w ocenie Sądu – usprawiedliwiona. To na ustawodawcy spoczywa bowiem obowiązek konstruowania normy precyzyjnie , w sposób czytelny i zrozumiały dla przeciętnego obywatela , a następnie stanowienia prawa tak , by wykluczyć wszelkie zastrzeżenia co do jego legalności mocy obowiązującej . Obywatel ma zaś prawo oczekiwać respektowania reguły , iż co nie jest zabronione ściśle określonym przepisem prawa – jest dozwolone. Skoro zatem nawet w orzecznictwie sądów stosujących ustawę o grach hazardowych pojawiały się tak dalece idące rozbieżności interpretacyjne , przekonanie oskarżonego , że nie podlega karze na podstawie przepisów w/ w ustawy , było w pełni usprawiedliwione.

Z tych też względów , Sąd oskarżonego P. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu uniewinnił.

Na podstawie art. 230§2 kpk Sąd nakazał zwrócić Spółce (...) „ Sp. zo.o. . z siedzibą w O. dowody rzeczowe wykazane na k-636 pod poz. 1-7.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 632 pkt 2 kpk w zw. z art.113§1 kks .

O kosztach zastępstwa procesowego , Sąd orzekł na podstawie §17ust.2 w zw. z §20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.