Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2019r.

Sąd Rejonowy w Świdnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR Maja Snopczyńska

Protokolant Agnieszka Ząbkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2019 r. w Świdnicy

sprawy z powództwa E. S.

przeciwko (...) Sp. z o. o. w K. w likwidacji

o wynagrodzenie za pracę

I.  powództwo oddala

II.  nie obciąża powódki kosztami procesu

UZASADNIENIE

Powódka E. S. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) Sp. z o.o. w K. kwoty 9.654 zł netto tytułem wynagrodzenia za pracę za okres od VI do XI 2017 roku. W uzasadnieniu powódka wskazała, że pracodawca nie wypłacił należnego wynagrodzenia od I do IV 2017 roku, pomimo wyroku, nie zapłacił także za dalsze miesiące.

W sprawie wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.

Kurator powołany celem reprezentowania strony pozwanej, w której organie zachodzą braki uniemożliwiające jej reprezentację w sprzeciwie od nakazu zapłaty zaskarżając nakaz w całości podniósł zarzut nie wykazania roszczenia co do zasady i co do wysokości oraz wniósł o zasądzenie na rzecz spółki kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazał, że powódka nie przedłożyła żadnego dokumentu, z którego wynikałby fakt powstania jakiejkolwiek zaległości, z pisma przedłożonego przez powódkę wynika, że od 15 lutego 2017 roku działalność sklepów została zawieszona, zaś powódka nie wykazała, że pozostawała w gotowości do świadczenia pracy, powódka powinna wykazać zamanifestowanie woli świadczenia pracy i pozostawanie do dyspozycji pracodawcy .

Postanowieniem z dnia 15 lutego 2019 roku Sąd Rejonowy dla (...) rozwiązał pozwaną spółkę i ustanowił likwidatora spółki.

W toku postępowania Sąd ustalił

następujący stan faktyczny:

Powódka zatrudniona była u strony pozwanej na podstawie umowy o pracę od dnia 22 maja 2009 roku na stanowisku kierownika sklepu.

Dowód: zaświadczenie k. 4

aneks do umowy o pracę k. 5

W lutym 2017 roku kierownicy sklepów należących do strony pozwanej zostali poinformowani o konieczności zamknięcia sklepów i zabezpieczenia gotówki. Z dniem 15 lutego 2017 roku działalność sklepów została zawieszona. Pracownicy i kierownicy sklepów zobowiązani zostali do gotowości do świadczenia pracy, zachowując prawo do wynagrodzenia za okres przestoju w wysokości 60% wynagrodzenia.

Od 15 lutego 2017 roku powódka nie przychodziła do pracy. Początkowo pozostawała w kontakcie telefonicznym z kierowniczką regionalną, która kazała pracownikom czekać, bo nie wiadomo czy sklep zostanie otwarty. Około dwóch miesięcy po zamknięciu sklepu kierowniczka regionalna telefonicznie poleciła powódce wpłacić wcześniej zabezpieczoną gotówkę na podany numer konta i odesłać klucze do K. na ul. (...). Powódka wykonała polecenie i na tym skończył się kontakt z pracodawcą. Powódka nie otrzymała świadectwa pracy. Powódka nie zgłaszała gotowości do pracy bo nie było z nikim kontaktu.

Powódka podjęła początkowo pracę na umowę zlecenia od połowy marca do lipca 2017 roku. Następnie w lipcu 2017 roku podjęła pracę na umowę o pracę na cały etat.

Dowód: pismo z 13 II 2017 k. 6-7

dokumenty związane z zatrudnieniem powódki - załącznik

zeznania powódki k. 69, płyta CD k. 72

W tak ustalonym stanie faktycznym

Sąd zważył:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności w oparciu o zeznania powódki jak również dokumenty zgromadzone w aktach sprawy. Sąd dał wiarę powyższym dowodom w takim zakresie w jakim każdy z nich stanowił podstawę dokonania ustaleń faktycznych w sprawie.

Powódka wniosła o zasądzenie kwoty 9.654 zł netto tytułem wynagrodzenia za pracę za okres od VI do XI 2017 roku. Kurator powołany celem reprezentowania strony pozwanej, w której organie zachodzą braki uniemożliwiające jej reprezentację w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniósł, że powódka nie przedłożyła żadnego dokumentu, z którego wynikałby fakt powstania jakiejkolwiek zaległości, od 15 lutego 2017 roku działalność sklepów została zawieszona, zaś powódka nie wykazała, że pozostawała w gotowości do świadczenia pracy, powódka powinna wykazać zamanifestowanie woli świadczenia pracy i pozostawanie do dyspozycji pracodawcy .

Zgodnie z art. 22 kp i 78 kp pracownikowi przysługuje wynagrodzenie za wykonaną pracę. Natomiast za okresy kiedy pracownik pracy nie wykonuje wynagrodzenie przysługuje tylko w przypadkach wskazanych w przepisach. Będzie to np. wynagrodzenie za czas urlopu, za czas zwolnienia lekarskiego, okres zwolnienia przez pracodawcę pracownika od świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia. Art. 81 Kp stanowi, że pracownikowi, za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – 60% wynagrodzenia, jednak nie mniej niż wysokość wynagrodzenia minimalnego.

Powódka nie kwestionowała, że w okresie objętym pozwem nie świadczyła pracy. Tym samym żądaną przez powódkę kwotę należy traktować jako wynagrodzenie za czas przestoju. Wskazać należy, że dla zasądzenia wynagrodzenia za czas przestoju nie wystarczy samo zamkniecie sklepu, w którym powódka pracowała. Powódka powinna bowiem wykazać, że pozostawała w okresie, za który żąda wynagrodzenia w gotowości do świadczenia pracy i wolę podjęcia pracy zamanifestowała pracodawcy. Powódka okoliczności takich nie wykazała. Przeciwnie – z zeznań samej powódki wynika, że jedynie przez pierwsze dwa miesiące od zamknięcia sklepu miała kontakt telefoniczny z kierowniczką regionalną, która kazała pracownikom czekać, zaś po dwóch miesiącach powódka – na polecenie kierowniczki regionalnej odesłała klucze od sklepu do siedziby spółki. Powódka zeznała, że podjęła pracę na umowę zlecenia od połowy marca do lipca, a następnie w lipcu podjęła pracę na umowę o pracę na cały etat i pracuje do chwili obecnej; przyznała także że nie zgłaszała gotowości do pracy bo nie było z nikim kontaktu. Wskazać należy, że takie zgłoszenie gotowości może np. polegać na wysyłani pism do pracodawcy na adres siedziby spółki, niezależnie od tego czy będą one odbierane.

Tym samym uznać należało, że powódka w okresie objętym pozwem – od czerwca do listopada 2017 roku - nie pozostawała w gotowości do świadczenia pracy, a więc na pracodawcy nie spoczywał obowiązek wypłaty wynagrodzenia za ten okres.

Mając powyższe na uwadze powództwo należało oddalić.

Z uwagi na szczególną sytuację, w której powódka znalazła się bez swojej winy – pracodawca pozostawił pracowników bez żadnych informacji co do kontynuowania umowy o pracę, uniemożliwiając jakikolwiek kontakt - na podstawie art. 102 kpc - nie obciążono powódki kosztami procesu.