Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 grudnia 2013 roku

Sąd Rejonowy w Wyszkowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Wacław Dąbkowski

Protokolant st. sekr. sąd. Hanna Witkowska

przy udziale Prokuratora - - - -

w obecności oskarżycieli posiłkowych J. K. i B. K.

po rozpoznaniu w dniu 04 grudnia 2013 roku sprawy P. S.

urodz. (...) w W. syna H. i H. z domu P.

oskarżonego o to, że w okresie od 23 września 2011 roku do dnia 26 grudnia 2011 roku w G. uporczywie nękał osoby najbliższe J. i B. K. wzbudzając w nich uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia a tym samym istotnie naruszając ich prywatność, w ten sposób, że w różnych porach dnia i nocy przysyłał im na telefon komórkowy wiadomości tekstowe ze skierowanymi do nich słowami wulgarnymi powszechnie uznanymi za obelżywe, oraz dzwonił do nich bez powodu

to jest o przestępstwo z art . 190a § 1 k.k. i art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

orzeka:

I.  Na podstawie art. 66 § 1 i § 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne przeciwko P. S. warunkowo umarza na okres próby 2 (dwóch) lat;

II.  Zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych B. K. i J. K. kwoty po 442,80 (czterysta czterdzieści dwa złote 80/100) tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika w sprawie;

III.  Na podstawie art. 629 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w tym kwotę 190 (sto dziewięćdziesiąt) złote tytułem wydatków oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty.

UZASADNIENIE

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. S. i M. S. są małżeństwem, w trakcie procesu rozwodowego. Mają jedno wspólne dziecko – syna A.. W związku
z nieporozumieniami w małżeństwie M. S. wraz z dzieckiem pod koniec września 2011 roku wyprowadziła się od męża. Zamieszkała razem ze swoimi rodzicami J. i B. K. w ich domu w miejscowości G..

Od dnia 23 września 2011 roku P. S. zaczął wysyłać na telefony komórkowe należące do J. K. i B. K. wiadomości tekstowe SMS, których treść zawierała skierowane do nich wulgarne słowa powszechnie uznawane za obelżywe. Nadto zaczął również dzwonić do nich bez powodu. Czynił to
o różnych porach dnia, a nawet w nocy. Sytuacja taka trwała do dnia 26 grudnia 2011 roku.

Częstotliwość wykonywanych połączeń telefonicznych i wysyłanych wiadomości tekstowych przez P. S. na telefony komórkowe J. i B. K. oraz treść wiadomości SMS-ów, wywołały poczucie zagrożenia u ich odbiorców. J. K. po pewnym czasie wprowadził blokadę połączeń z numerem telefonu należącym do P. S.. Wówczas P. S. kontaktował się z J. i B. K. z innych numerów telefonów, między innymi z telefonu swojej matki H. S.. Zachowanie P. S. powodowało, że B. K. wielokrotnie wyłączała zupełnie swój telefon komórkowy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujący materiał dowodowy: wyjaśnienia oskarżonego P. S. (k-69-71v, 77-79, 94-95); zeznania świadków: J. K. (k-28-31, 81-82), B. K. (k-7-8, 17-18, 38-40, 83-84), M. S. (k-23-24,); H. S. (k-73-73v); protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie (k-2-4); protokół oględzin rzeczy (k-15-16, 19-21); materiał poglądowy (k-22); wykaz połączeń telefonicznych na płycie CD (k-27); notatkę urzędową (k-35-36, 37).

Oskarżony P. S. początkowo nie przyznawał się do stawianego mu zarzutu. Podał, że z teściami kontaktował się tylko wtedy, gdy nie mógł dodzwonić się do żony, z którą jest w trakcie sprawy rozwodowej. Stwierdził, że nie przypomina sobie, aby dzwonił do teściów po godzinie 22.00, a jeżeli takie były to w jego rodzinie połączenia
o takich godzinach były normalne i teściowie również do niego dzwonili o różnych porach. Podał również, że nie pamięta, aby wyzywał lub ubliżał teściom. Dodał, że teściowie i żona utrudniają mu kontakt z dzieckiem oraz, że są winni mu pieniądze, których nie chcą mu oddać. Jednakże podczas przesłuchania w dniu 30.07.2012 roku oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyraził szczery żal
z powodu tego co zrobił. Wyjaśnił, że to jego zachowanie było nieprzemyślane, impulsywne i nie miał prawa wyzywać teściów wulgaryzmami, że jego zachowanie było ze wszech miar nietaktowne. Zaznaczył, że spowodowane to było nerwową sytuacją,
w której się znalazł. Podniósł, że bardzo żałuje tego co zrobił i teściowie nie muszą
w przyszłości obawiać się jego osoby, że nigdy nie zrobi im krzywdy, a jeżeli groził im to były to tylko niekontrolowane wypowiedzi z jego strony.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego złożonym w dniu 30.07.2012 roku. Jego wyjaśnienia pozostają w zgodzie z zebranymi w sprawie dowodami. Przyznanie się oskarżonego do stawianego mu zarzutu w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, zdaniem Sądu nie budzi żadnych wątpliwości. Oskarżony szczerze przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyjaśnił dlaczego tak się zachowywał, czym to było spowodowane i wyraził szczery żal za to co zrobił. Na posiedzeniu przed Sądem przeprosił szczerze pokrzywdzonych i zapewniał, że więcej takie zachowanie się nie powtórzy. Odnośnie natomiast początkowego nieprzyznawania się oskarżonego do czynu i treści jego wyjaśnień, stwierdzić należy, że była to jego linia obrony, z której po przemyśleniu sprawy zrezygnował na rzecz przyznania się
i przeproszenia pokrzywdzonych.

Jak już wcześniej zaznaczono Sąd oparł się przy ustalaniu stanu faktycznego na zeznaniach świadków, a szczególności pokrzywdzonych J. K. i B. K. .

Pokrzywdzeni przesłuchiwani wielokrotnie w toku postępowania przygotowawczego złożyli zgodne i szczegółowe zeznania w sprawie. Pokrzywdzeni
w swoich zeznaniach dokładnie podali na czym polegało nieodpowiednie zachowanie oskarżonego, w jakim to okresie trwało i jaki wpływ miało ono na ich życie prywatne
i rodzinne. Zgodnie podali, że P. S. zaczął do nich wydzwaniać i wysyłać wulgarne i obraźliwe sms-y od 23 września 2011 roku, od kiedy ich córka M. odeszła od niego i zamieszkała razem z nimi. Zeznali, że telefony i wiadomości tekstowe były o różnych porach dnia i nocy i było tego bardzo dużo. Podali też, że zachowanie oskarżonego wzbudziło w nich lęk i poczucie zagrożenie, obawiali się tego co jeszcze się może wydarzyć, do czego może się posunąć oskarżony. Zgodnie również podkreślili, że te telefony i sms-y destabilizowały ich życie, dźwięk telefonu wywoływał nerwowość
i strach. Pokrzywdzony J. K. dodał, że sytuacja ta spowodowała, iż wprowadził w telefonie blokadę połączeń, a pokrzywdzona B. K. zeznał, że często wyłączała swój telefon zupełnie. Zgodnie również zeznali, że sytuacja taka trwała do 26 grudnia 2011 roku, potem nastąpił względny spokój.

Okoliczności podniesione przez pokrzywdzonych znalazły potwierdzenie
w treści zeznań ich córki M. S. , przesłuchanej w sprawie w charakterze świadka. Przedstawiony przez świadka przebieg wydarzeń pokrywa się w całości
z zeznaniami pokrzywdzonych. Świadek jedynie dodatkowo zaznaczyła, że od momentu kiedy przeprowadziła się do rodziców agresja oskarżonego skierowana wobec niej przeniosła się również na jej rodziców.

W ocenie Sądu zeznania pokrzywdzonych i przesłuchanego w sprawie świadka są zgodne, logiczne i konsekwentne, a przez to autentyczne. Nadto podkreślić należy,
iż w pełni znajdują one potwierdzenie w dowodach nieosobowych przeprowadzonych
w sprawie, w szczególności w protokołach oględzin treści wiadomości tekstowych oraz w notatkach urzędowych zawierających analizę wykazu połączeń telefonicznych. W tych okolicznościach zeznania ich uznać należy za w pełni wiarygodne. Sąd dał im wiarę
w całej rozciągłości. Zeznania ich stanowią ważny i pełnowartościowy dowód w sprawie.

Za podstawę ustalenia stanu faktycznego w sprawie Sąd przyjął również zeznania świadka H. S. . Świadek w swoich zeznaniach podała jakim numerem telefonu dysponuje oraz, że mógł z niego korzystać jej syn P. S., kiedy był w jej domu. Podniosła, że ona sama z państwem K. nie kontaktowała się od 24 września 2011 roku.

Zeznania jej Sąd uznał za szczere i polegające na prawdzie. Są dowodem korelującym z innymi dowodami zebranymi w sprawie, dzięki którym możliwe było ustalenie stanu faktycznego sprawy, jaki rzeczywiście miał miejsce.

Za wiarygodne należy również uznać pozostałe dokumenty zgromadzone
w sprawie, w szczególności protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie, protokół oględzin rzeczy, materiał poglądowy, wykaz połączeń telefonicznych na płycie CD, notatki urzędowe. Treść wskazanych dokumentów nie pozostawia żadnych wątpliwości co do ich autentyczności i prawdziwości zawartych w nich informacji.

Sąd zważył, co następuje:

Zdaniem Sądu w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, dokonanych na podstawie analizy materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy, nie ma wątpliwości co do tego, że oskarżony P. S. w okresie od 23 września 2011 roku do 26 grudnia 2011 roku w G., uporczywie nękał osoby najbliższe J.
i B. K. swoich teściów, w ten sposób, że w różnych porach dnia i nocy przysyłał im na telefon komórkowy wiadomości tekstowe ze skierowanymi do nich słowami wulgarnymi powszechnie uznanymi za obelżywe, oraz dzwonił do nich bez powodu, wzbudzając w nich w ten sposób uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, a tym samym istotnie naruszając ich prywatność. Czynem swym oskarżony wypełnił dyspozycję przepisów z art. 190a§1 k.k. i art. 216§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.
i naruszył dobra prawne nimi chronione tj. wolność jednostki do ochrony prywatności swojego życia oraz godność osoby ludzkiej.

P. S. składając w sprawie wyjaśnienia na etapie postępowania przygotowawczego w dniu 30.07.2012 roku przyznał się szczerze do popełnienia zarzucanego mu czynu wyrażając jednocześnie szczery żal i złożył przez Prokuratorem wniosek o warunkowe umorzenie postępowania.

Do przedmiotowego wniosku P. S. przychylił się Prokurator uznając, iż okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu nie budzą wątpliwości i bezsprzecznie wskazują, iż P. S. swoim zachowaniem w pełni wyczerpał znamiona zarzucanego mu przestępstwa oraz, że wina i społeczna szkodliwość zarzucanego mu czynu nie są znaczne, a prezentowana przez niego postawa (żal i chęć przeproszenia pokrzywdzonych), jego warunki i właściwości osobiste, dotychczasowy, zgodny z normami prawnymi sposób życia przekonuje – dotychczasowa niekaralność, przekonują, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa. W tych okolicznościach Prokurator wystąpił do Sądu z wnioskiem o warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec P. S. na okres próby 2 lat.

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego Sąd uznał, że zachodzą formalne i materialne podstawy do warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec P. S., przewidziane w art. 66 k.k. i wystąpienie oskarżyciela publicznego z wnioskiem przewidzianym w tym przepisie jest zasadne.

Przede wszystkim należy podkreślić, iż czyn którego dopuścił się P. S. jest występkiem zagrożonym karą pozbawienia wolności nie przekraczającą 3 lat. Zachowanie P. S. wypełniło znamiona czynów z art. 190a§1 k.k., za który to czyn grozi kara pozbawienia wolności do lat 3, oraz z art. 216§1 k.k., za który grozi kara grzywny albo kara ograniczenia wolności.

W ocenie Sądu wina i społeczna szkodliwość czynu, którego dopuścił się P. S. nie są znaczne. Nie ulega wątpliwości, że zachowanie oskarżonego było nieodpowiednie, niezgodne z obowiązującymi normami prawnymi. Każdy człowiek ma swoją godność, ma również prawo do spokoju i prywatności, są to dobra chronione prawem i nikt, nawet osoby bliskie, nie ma prawa ich naruszać. Jednakże sposób
i okoliczności popełnienia przez P. S. zarzucanego mu czynu oraz motywacja jego zachowania się w sposób określony w zarzucanym mu czynie, świadczą o tym, że społeczna szkodliwość tego czynu i wina nie są znaczne. Zachowanie oskarżonego było niewątpliwie pewnym wynikiem sytuacji życiowej w jakiej wówczas się znalazł. Odejście żony i zamieszkanie jej z rodzicami, wniesienie przez żonę pozwu
o rozwód oraz niemożliwość swobodnego jak dotychczas utrzymywania kontaktów
z synem spowodowały, iż czuł żal i złość do siebie, do żony, do teściów, obarczał wszystkich winą za zaistniały stan rzeczy. Dlatego też skierował swoją złość na teściów J. i B. K., wyrażając wobec nich wrogość, która przejawiała się właśnie nękaniem ich nieustannymi telefonami i wysyłanymi wulgarnymi i obraźliwymi sms-ami. Okoliczności faktyczne całego zdarzenia jak również czasokres negatywnego zachowania się P. S. wobec pokrzywdzonych pozwalają uznać, że zdarzenie to było nieprzemyślanym z jego strony zachowaniem i mało jedynie charakter incydentalny. P. S. po zastanowieniu się nad całą sprawą wyraził szczery żal z powodu swojego zachowania i szczerze przeprosił przez Sądem pokrzywdzonych. W tych okolicznościach, zdaniem Sądu wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne.

Na podstawie analizy materiału dowodowego zebranego w sprawie Sąd uznał, że okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu nie budzą wątpliwości. Oskarżony szczerze przyznał się do popełnienia tego czynu, a jego przyznanie się znajduje potwierdzenie w zgromadzonych w sprawie dowodach,
w szczególności w zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków oraz protokołach oględzin treści wiadomości tekstowych w telefonach i notatkach urzędowych zawierających analizę połączeń telefonicznych z numerami telefonów komórkowych należących do pokrzywdzonych, których wiarygodności oskarżony w żaden sposób nie kwestionował.

Zdaniem Sądu również przesłanki podmiotowe związane z osobą oskarżonego przemawiają za skorzystaniem z instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec niego. P. S. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a jego przyznanie się było szczere. Nadto uświadomił sobie naganność swojego zachowania wobec pokrzywdzonych, wyraził szczery żal z tego powodu i szczerze przeprosił pokrzywdzonych przed Sądem. Podnieść również należy, iż oskarżony nie był dotychczas karany sądownie (k-114), prowadzi on zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym i zasadami współżycia społecznego tryb życia. Aktualnie prezentowana przez oskarżonego postawa pozwala przyjąć założenie, że popełniony przez niego czyn miał charakter incydentalny. Wszystkie te okoliczności zdaniem Sądu uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania karnego P. S. będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni nowego przestępstwa, a więc uzasadniają dodatnią prognozę kryminologiczną wobec niego.

Zauważyć również należy, że przestępstwo, którego dopuścił się P. S. zostało popełnione na szkodę osób najbliższych – jego teściów. Osoby te pozostają i będą pozostawały ze sobą w pewnym związku rodzinnych, nawet gdy orzeczony zostanie rozwód pomiędzy oskarżonym, a M. S.. Mają oni bowiem dziecko, z którym oskarżony będzie się kontaktował, a wówczas może dochodzić również do kontaktów jego z pokrzywdzonymi. Niewątpliwie strony są
w konflikcie, ale muszą zapanować nad nim i nie doprowadzić do jego eskalacji. Aktualna postawa oskarżonego wyraża wolę przywrócenia normalnych stosunków między nim, a pokrzywdzonymi. Warunkowe umorzenie więc postępowania karnego ma również za cel przyczynić się do przywrócenia prawidłowego funkcjonowania tej rodziny, dla dobra żyjącego w tej rodzinie małoletniego dziecka.

Sąd, uznając, iż wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego, jego właściwości
i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że będzie przestrzegał on porządku prawnego, w szczególności nie popełni więcej przestępstwa, na podstawie art. 66§1 i §2 k.k. i art. 67§1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko P. S. na okres próby 2 (dwóch) lat. Zdaniem Sądu wskazana długość okresu próby jest adekwatna do charakteru czynu, którego dopuścił się oskarżony i w pełni spełni swoją funkcję w postaci wychowawczego oddziaływania na sprawcę oraz zweryfikuje przyjętą przez Sąd prognozę kryminologiczną wobec niego.

Sąd na postawie art. 629 k.p.k. w zw. z art.627 k.p.k. zasądził od oskarżonego P. S. na rzecz oskarżycieli posiłkowych J. K. i B. K. kwoty po 442,80 złotych tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika w sprawie, których wysokość ustalono na podstawie §2 i § 14 ust. 2 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku „w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu” (Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1348).

Nadto Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w tym kwotę 190 złotych tytułem wydatków, na które złożyły się opłaty za uzyskanie informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego (3 x 50 złotych) i doręczenie wezwań i pism w sprawie (2 x 20 złotych za każdy etap postępowania) oraz kwotę 100 złotych tytułem opłaty. O opłacie orzeczono na podstawie art. 1 i 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku „o opłatach w sprawach karnych” (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223).