Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 lutego 2014r.

Sąd Rejonowy w Lubaniu Wydział II Karny w składzie :

Przewodniczący SSR Dariusz Kliś

Protokolant Tomasz Kilarski

przy udziale Prokuratora - Haliny Frydryk

po rozpoznaniu w dniach 09.10.2013r. , 22.10.2013r. , 16.01.2014r. i 06.02.2014r. sprawy karnej

D. D.

urodz. (...) w Ł.

syna R. i M. zd. S.

oskarżonego o to, że: w dniu 27 lipca 2012 roku w L. woj. (...), dokonał uszkodzenia ciała T. P. w ten sposób, że uderzył wymienionego pięścią w twarz w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci złamania nosa z przemieszczeniem, skutkujące rozstrojem zdrowia na okres powyżej dni 7,

tj. o czyn z art. 157§1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego D. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. występku z art. 157§1 kk i za to na podstawie art. 157§1 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt.1 kk warunkowo zawiesza oskarżonemu D. D. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata,

III.  na podstawie art. 46§2 kk orzeka wobec oskarżonego D. D. na rzecz pokrzywdzonego T. P. nawiązkę w kwocie 500 zł (pięćset złotych),

IV.  na podstawie art. 29 ust.1 ustawy Prawo o Adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. J. K.koszty udzielonej pomocy prawnej oskarżycielowi posiłkowemu T. P. w kwocie 1.549,80 zł (jeden tysiąc pięćset czterdzieści dziewięć złotych 80/100), w tym podatek VAT,

V.  na podstawie art. 29 ust.1 ustawy Prawo o Adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. D. M. koszty nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego D. D. w kwocie 1.416,96 zł (jeden tysiąc czterysta szesnaście złotych 96/100), w tym podatek VAT,

VI.  na podstawie art. 624§1 kpk i art. 17 ust.1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w niniejszej sprawie i nie wymierza mu opłaty.

sygn.akt IIK 459/13

UZASADNIENIE

F. P. mieszka w L. przy ulicy (...). Tam w/w prowadzi zakład protetyczny. W godzinach rannych w dniu 27.07.2012r. do mieszkania świadka przyszli kolejno T. P., M. O. z zamiarem naprawy protez oraz I. K. i D. D., którzy przyszli w zamiarze pożyczenia pieniędzy. Wszyscy w/w znali się wcześniej i wielokrotnie spotykali w mieszkaniu świadka F. P..

Podczas pobytu u F. P. zarówno on, jak też T. P., M. O., ale też D. D. spożywali alkohol w różnych ilościach w postaci piwa oraz nalewek. Pomiędzy T. P., a D. D. wywiązała się kłótnia na temat pracy oskarżonego. T. P. twierdził bowiem, iż D. D. kłamie oświadczając, iż podjął zatrudnienie, D. D. w odwecie nazwał pokrzywdzonego „kapusiem” i „donosicielem”. Tak trwająca utarczka słowna w pewnym momencie przerodziła się w szarpaninę między mężczyznami, podczas której D. D. uderzył pięścią w twarz T. P., skutkiem czego doszło do złamania u pokrzywdzonego kości nosa z przemieszczeniem. Szarpiących się mężczyzn widzieli obecni na miejscu F. P. oraz M. O.. Podczas tego zajścia oboje mężczyźni byli wobec siebie agresywni. Wzajemnie się atakowali i bronili.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego D. D. k. 32-33, 56-57, 139v-140, zeznania świadka T. P. k. 140v-141, 176, zeznania świadka F. P. k. 11-12, 57v-58, 148-149, M. O. k. 24-25, 58-58v, 160v, M. G. k. 77v, 175v-176, I. K. k. 176, K. W. k. 77v, 176,

Obrażenia, które na skutek zdarzenia odniósł T. P. skutkowały rozstrojem zdrowia na okres powyżej siedmiu dni.

Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 2-2a, opinia sądowo-lekarska k. 13.

D. D. był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie. Jest osobą bezrobotną, utrzymującą się z prac dorywczych. Nie był w przeszłości leczony psychiatrycznie, ani neurologicznie.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego D. D. k. 32-33, 56-57, 139v-140, karta karna k. 22-23, 74-76, odpis wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu k. 28.

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż przebywając krytycznego dnia w mieszkaniu F. P. został zaatakowany przez T. P., który wyzywał go i usiłował uderzyć, przy czym podczas wymachiwania rękami w jego kierunku T. P. potknął się i upadając twarzą uderzył się w jego bark, skutkiem czego mogło dojść do obrażeń ciała u pokrzywdzonego. Kategorycznie zaprzeczył, aby on sam atakował oskarżyciela posiłkowego i podczas tego zajścia uderzył go pięścią w nos.

Sąd zważył co następuje :

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyjaśnienia oskarżonego D. D. okazały się prawdziwe jedynie w tej części, w której potwierdził ustalony przez Sąd orzekający stan faktyczny.

W pozostałym, zaś zakresie, w szczególności w tej części, w której D. D. twierdził, iż podczas inkryminowanego czynu to on był osobą atakowaną przez pokrzywdzonego i nie uderzył w/w pięścią w twarz, zaś obrażenia jakie odniósł T. P. były następstwem jego ataku na oskarżonego i upadku na bark sprawcy – były odosobnione i nie poparte żadnym z przeprowadzonych w toku niniejszego postępowania dowodem.

Stanowisku prezentowanym przez D. D. przeczyły bowiem nie tylko zeznania samego oskarżyciela posiłkowego T. P., który stwierdził, iż podczas spotkania krytycznego dnia w mieszkaniu świadka F. P. pomiędzy nim, a oskarżonym doszło do ostrej wymiany zdań związanej z rzekomym zatrudnieniem D. D., wzajemnych wyzwisk, a w konsekwencji szarpania się mężczyzn i uderzenia przez oskarżonego pięścią w twarz T. P., skutkiem czego – jak później ustalono – doszło do złamania kości nosa pokrzywdzonego z przemieszczeniem.

Tak przedstawioną wersję zdarzenia potwierdzili w swoich zeznaniach obecni na miejscu świadkowie F. P. oraz M. O. i choć nie widzieli samego faktu uderzenia albowiem sytuacja była bardzo dynamiczna, zaś w/w stali bezpośrednio za atakującymi się mężczyznami – to jednak bezpośrednio po tym zauważyli sączącą się z nosa T. P. krew i co ważkie zaprzeczyli, aby pokrzywdzony doznał tego urazu na skutek – jak to wyjaśnił oskarżony – upadku twarzą na bark sprawcy.

Opisane wyżej dowody uzupełniały się wzajemnie, potwierdzały i wspólnie z wersją przedstawioną przez T. P. stanowiły asumpt dla podejmowanego przez Sąd rozstrzygnięcia.

Nadto korelowały one z kartą leczenia szpitalnego przedstawioną przez oskarżyciela posiłkowego i w szczególności z opinią biegłego z zakresu medycyny sądowej Z. K., który odpowiadając na pytania oskarżyciela publicznego w zakresie mechanizmu powstania obrażeń ciała T. P. jednoznacznie stwierdził, iż doszło do nich na skutek działania urazu mechanicznego zadanego narzędziem twardym, tępym, a takim – w ocenie Sądu – była pięść sprawcy.

Powyższe dowody rozpoznawane łącznie i oceniane swobodnie przekonywały Sąd, iż okoliczności sprawy, wina i sprawstwo D. D. były bezsporne i niewątpliwe.

Sąd pominął ocenę dowodów pozostałych świadków albowiem w/w nie wnieśli żadnych istotnych nowych elementów, które mogłyby zmienić podejmowane rozstrzygnięcie. W/w bowiem nie byli naocznymi świadkami inkryminowanego czynu i jego przebieg znali jedynie z relacji osób przebywających krytycznego dnia w mieszkaniu F. P..

W świetle powyższego należało stwierdzić, iż D. D. w dniu 27 lipca 2012 roku w L. woj. (...), działając z zamiarem bezpośrednim, dokonał uszkodzenia ciała T. P. w ten sposób, że uderzył wymienionego pięścią w twarz w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci złamania nosa z przemieszczeniem, skutkujące rozstrojem zdrowia na okres powyżej dni 7. Swoim czynem wyczerpał ustawowe znamiona czynu zabronionego opisanego w treści art. 157§1 k.k.

Wymierzając karę Sąd orzekający za okoliczności obciążające uznał dotychczasową wielokrotną karalność oskarżonego D. D.. Nie dopatrzył się elementów łagodzących karę.

Zdaniem Sądu orzekającego wina i społeczna szkodliwość czynu jakiego dopuścił się D. D. – pomimo przyjęcia, iż w pewnej części sam pokrzywdzony przyczynił się do wywołania niniejszego konfliktu i również był stroną atakującą – były znaczne.

Za przyjęciem takiego stanowiska przemawiało w szczególności to, iż czyn ten godził w dobro prawne jakim jest ludzkie zdrowie i życie.

Co istotne D. D. był karany za podobne czyny w przeszłości. Jeśli dodatkowo uwzględnić wielość tego typu czynów na terenie działania Sądu Rejonowego w Lubaniu – to przyjęta wyżej teza o stopniu winy i społecznej szkodliwości czynu – w ocenie Sądu – była prawidłowa.

W konsekwencji za popełnione przestępstwo należało wymierzyć sprawcy karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności. Uwzględniając jednakże, iż D. D. był ostatnio karany za przestępstwa w 2010r. na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, to słuszne wydawało się również w niniejszej sprawie – pomimo przyjęcia znacznego stopnia winy i społecznej szkodliwości – ponowne zawieszenie wykonania orzeczonej kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata.

Z uwagi na fakt, iż na skutek tego zdarzenia doszło do uszkodzenia ciała T. P., którego sprawcą był oskarżony – na podstawie art. 46§2 kk - orzeczono od D. D. na rzecz oskarżyciela posiłkowego nawiązkę w kwocie 500 zł.

Na podstawie art. 29 ust.1 ustawy Prawo o Adwokaturze zasądzono na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. J. K. kwotę 1.549,80 zł, zaś na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. D. M. kwotę 1.416,96 zł tytułem kosztów obrony i pełnomocnictwa z urzędu.

D. D. nie pracuje, utrzymuje się z prac dorywczych. W świetle powyższego na podstawie art. 624§1 kpk i art. 17 ust.1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolniono w/w od ponoszenia kosztów sądowych w niniejszej sprawie i nie wymierzono mu opłaty.