Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Ś., dnia 18 listopada 2019 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Maja Sawicz

Protokolant:Dorota Malinowska

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2019 r. w Świdnicy

sprawy z powództwa (...) Banku S.A. z siedzibą w W.

przeciwko W. B. i A. B.

o zapłatę

oddala powództwo w całości.

Sygn. Akt I C 1528/19

UZASADNIENIE

Strona powodowa A. Bank S.S. w W. wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych: W. B. i A. B. kwoty 80 368, 99 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu wg norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa podniosła, że w dniu 23 października 2014 r. strony zawarły umowę pożyczki nr (...), w której zobowiązali się do terminowej spłaty uzyskanej sumy pieniężnej. W związku z nienależytym wykonaniem umowy przez pozwanych – zadłużenie pozwanych zostało postawione w stan wymagalności. Strona powodowa wystawiła w dniu 5 marca 2019 r. wyciąg bankowy nr (...), obejmujący należność dochodzoną pozwem, na którą składają się:

- niespłacony kapitał w kwocie 76 099, 65 zł,

- odsetki umowne w kwocie 3 619, 62 zł,

- odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 639, 32 zł,

- opłaty umowne w kwocie 10, 40 zł.

Pozwanym W. B. i A. B. doręczono odpisy pozwu, a następnie wezwano na rozprawę w dniu 18 listopada 2019 r.

Pozwani nie stawili się na rozprawę mimo prawidłowego dwukrotnej awizacji wezwania, nie złożyli odpowiedzi na pozew ani żadnych wyjaśnień w sprawie, ani wniosku o odroczenie rozprawy, ani też nie usprawiedliwili swojej nieobecności.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

W myśl art. 339 § 1 kpc sąd może wydać wyrok zaoczny na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany w wyznaczonym terminie nie złożył odpowiedzi na pozew. W przypadku, o którym mowa w § 1, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2).

Podstawą żądania wyrażonego w pozwie jest przepis art. 69. ust 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (Dz.U.2015.128 j.t.) zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Ponadto zgodnie z art. 354 § 1 k.c., dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego. W myśl natomiast art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktów prawotwórczych, spoczywa na osobie, która wywodzi z nich skutki prawne. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, tzw. onus probandi spoczywa na tym, kto przedstawia określone twierdzenia, a nie na tym, kto im przeczy. W omawianym zakresie, istotną rolę pełnią także przepisy proceduralne, kształtując zasadę tzw. kontradyktoryjności postępowania cywilnego. Art. 3 k.p.c. zobowiązuje strony do dawania wyjaśnień, co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiania dowodów. Art. 232 k.p.c. nakłada z kolei na strony obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ciężar dowodu z reguły spoczywa na powodzie aż do momentu wykazania zasadności podnoszonego roszczenia (udowodnienia faktów będących podstawą żądania). Później, następuje jego przesunięcie na stronę pozwaną. Stąd chodzi nie o każdy fakt, lecz o fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a więc o fakty prawotwórcze, czyli wykazujące istnienie prawa oraz fakty niweczące lub tamujące prawo, czyli wskazujące na to, że żądanie strony jest nieuzasadnione. Przez fakty należy przy tym rozumieć nie tylko określone zdarzenie, jak np. zawarcie umowy, ale również różne stany świata zewnętrznego i wewnętrznego, np. stan zdrowia człowieka, w tym jego stan psychiczny, ewentualnie jego złą wiarę. O tym, co która ze stron stosunku cywilnoprawnego ma udowodnić w sporze toczącym się przed sądem, decyduje przede wszystkim przedmiot sporu. Z orzeczeń Sądu Najwyższego dotyczących ciężaru dowodów na uwagę zasługuje wyrok z dnia 11 czerwca 1999 r., sygn. II CKN 390/98 wydany w sprawie o zwrot pożyczki, w uzasadnieniu którego Sąd Najwyższy stwierdził wyraźnie, że powód – dochodząc zwrotu pożyczki – powinien wykazać fakt zawarcia umowy, pozwanego zaś obciąża dowód wykazania okoliczności niweczących prawo powoda, a więc np. że pożyczkę zwrócił.

Wobec powyższego rzeczą strony powodowej (...) Banku SA z siedzibą w W. było wykazanie istnienia roszczenia wobec pozwanych W. B. i A. B., a dopiero po jego wykazaniu pozwani mogliby powoływać się na okoliczności niweczące prawo strony powodowej.

W rozpatrywanej sprawie fakty przytoczone przez stronę powodową, która jako podstawę żądania wskazała umowę pożyczki nr (...) z dnia 23 października 2014 r. budzą uzasadnione wątpliwości Sądu, albowiem z treści pozwu nie wynika w jakiej kwocie zostały przekazane pozwanym środki pieniężne, na jakich warunkach i jaki był termin spłaty pożyczki. Strona powodowa podniosła, że powodowie zaniechali spłaty kredytu, w związku z czym roszczenie stało się wymagalne w całości. Dostrzec jednak należy, iż strona powodowa nie przedstawiła szczegółów samej umowy łączącej strony, okoliczności skuteczności wypowiedzenia umowy, wysokości zadłużenia pozwanych ani też nie przedstawiła żadnego dokładnego wyliczenia, z którego wynikałaby kwota należnego jej zobowiązania. W takiej sytuacji brak było – zdaniem Sądu - podstaw do przyjęcia wymagalności roszczenia. Bank zaniechał także przedstawienia faktu czy w świetle art. 75c Ustawy prawo bankowe, zachował obowiązek pouczenia pozwanych o możliwości ubiegania się o restrukturyzację zadłużenia. Zgodnie bowiem z art. 75 c Ustawy prawo bankowe z dnia 29 sierpnia 1997 r., w wezwaniu do zapłaty, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Bank powinien, na wniosek kredytobiorcy, umożliwić restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu, jeżeli jest uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy.

Tymczasem z treści pozwu nie sposób wysnuć wyżej opisanych okoliczności , toteż twierdzenia pozwu przedstawione przez stronę powodową budzą uzasadnione wątpliwości Sądu i dlatego uznał powództwo za niezasadne i na podstawie art. 69. ust 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (Dz.U.2015.128 j.t.) w zw. z art. 339 § 2 kpc oddalił je w całości.