Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Firma (...) S.A. w G. posiada plac składowy kontenerów, teren nie jest ogrodzony. Na placu jest około 1 tysiąca kontenerów chłodniczych, zaopatrzonych w kable, które nie są w żaden sposób zabezpieczone. Teren firmy jest częściowo monitorowany i jest chroniony przez (...) Ochrony (...) w G.. Na całym terenie są tylko dwa punkty ochrony, tzw. stróżówki, w których pracownik przebywa w godzinach od 19.00 do 7.00 w dni powszednie, zaś w święta i weekendy teren jest chroniony całodobowo.

dowody: zeznania świadka M. K. (2) k.33 - 34, 313-314, zeznania świadka T. B. k. 20 verte, protokół oględzin k. 22 – 23

W dniu 14 grudnia 2016 roku M. K. (1) i M. W. weszli na teren B., po czym zaczęli przecinać brzeszczotem i zabierać kable od agregatów. W chwili kradzieży żaden z kabli nie był podłączony. W ten sposób zabrali 21 sztuk kabli 4-ro żyłowych o długości 18 mb z wtyczkami od agregatów. Następnie zapakowali je do bagażnika samochodu m-ki S. (...) o nr rej. (...) koloru białego z zamiarem opalenia kabli i sprzedania ich na złom.

dowody: protokół przeszukania osoby k. 5 – 6 v, protokół przeszukania k. 7- 9, protokół zatrzymania rzeczy k. 39 – 41, dowód rzeczowy – pendrive z nagraniem z monitoringu k. 42, dokumentacja fotograficzna k. 94, 99; płyta CD k. 235, metryka k. 233 – 234, dokumentacja poglądowa z monitoringu k. 47-50, protokół zatrzymania rzeczy k. 51 – 53, dowody rzeczowe – wykaz nr 1/87/17/P k. 91, częściowo: wyjaśnienia oskarżonego M. W. k. 66-67, wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1) k. 71 – 72, 122v, 309-311

Łączna wartość zabranych w ten sposób przez M. W. i M. K. (1) kabli wyniosła 14.700 zł.

dowody: pismo z B. k. 37, 319 – 320, zeznania świadka M. K. (2) k.33 - 34, 313-314

Tego dnia dyżur pełnił T. B. – pracownik ochrony (...) Ochrony (...) w G.. Podczas trzeciego obchodu około godziny 22.30 zauważył on, że obcięte zostały kable zasilające niektóre kontenery w prąd. Miejsce kradzieży nie było w żaden sposób oświetlane ani monitorowane. T. B. niezwłocznie udał się do posterunku – B. 1. Po drodze, w okolicach przystanku autobusowego przy ul. (...) zauważył patrol Policji i zatrzymany przez nich samochód osobowy. Ponieważ skojarzył to z kradzieżą, podszedł do patrolu i wówczas spostrzegł, że z bagażnika samochodu osobowego wystają kable skradzione z terenu firmy. Podczas przeszukania auta ujawniono 15 sztuk kabli 4-ro żyłowych o długości 18 m każdy wraz z wtyczkami od agregatów – kontenerów chłodniczych koloru żółtego i czarnego. 6 sztuk kabli odnaleziono w okolicach samochodu.

dowody: protokół przeszukania osoby k. 5 – 6 v., protokół przeszukania k. 7- 9, protokół oględzin rzeczy k. 10 – 11, 22 – 23, protokół przeszukania k. 25 – 26, zeznania świadka P. K. k. 311 – 312, 13 – 14, M. K. (2) k.33 - 34, 313-314, T. B. k. 20 verte, notatka z przebiegu służby k. 43, dowód rzeczowy – pendrive z nagraniem z monitoringu k. 42, notatka z przebiegu służby k. 43, wykaz k. 44-45, pokwitowanie odbioru k. 46, protokół zatrzymania rzeczy k. 51 – 52, spis rzeczy k. 53, dokumentacja fotograficzna k. 99, 23; płyta CD k. 235, metryka k. 233 – 234, dokumentacja poglądowa z monitoringu k. 47-50, dowody rzeczowe – wykaz nr 1/87/17/P k. 91, częściowo: wyjaśnienia oskarżonego M. W. k. 66-67, wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1) k. 71 – 72, 122v, 309-311

Po wylegitymowaniu osoby przebywającej w zatrzymanym samochodzie okazało się, że osobą tą jest M. W.. Ponieważ nie potrafił dokładnie wyjaśnić, skąd pochodzą kable znajdujące się w bagażniku i podać danych osób, które je przyniosły, został zatrzymany i przewieziony na komisariat policji. Ustalono, że samochód ten nie należy do niego. Po poddaniu zatrzymanego badaniu stanu trzeźwości A. 6510 wynik był pozytywny, to jest 0,11 mg/l w wydychanym powietrzu.

dowód: protokół zatrzymania osoby k. 2-2v, protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 44v, zeznania świadka P. K. k. 311 – 312, 13 – 14, wyjaśnienia oskarżonego M. W. k. 66-67

Odzyskane przez policjantów kable nie nadawały się do ponownego użytku ani do naprawy. Spółka (...) oddała go do utylizacji. Za partię złomu, w której znajdowały się między innymi powyższe kable, spółka uzyskała łącznie kwotę 2.361,66 zł; nie można stwierdzić, jaką wartość złomową miały same kable.

dowody: pismo z B. k. 37, 319 – 320, pokwitowanie k. 46

M. W. ma wykształcenie zawodowe. Jest bezdzietnym kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. Pracuje jako monter kadłubów w Stoczni (...) w G. osiągając z tego tytułu dochód w wysokości 3000 zł miesięcznie. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony neurologicznie, psychiatrycznie ani odwykowo. Z oświadczenia oskarżonego wynika, że nie zażywa narkotyków, nie jest uzależniony. Był uprzednio wielokrotnie karany.

dowody: dane osobopoznawcze k. 65 -66; dane o karalności k. 80 – 81, 85-86. odpisy wyroków k. 113 – 116, 127 – 130, 131, 132,132 v., 133, 134, 135 – 136, 137 – 137v., 138-138 v., 139, 157- 159, wydruk z NOE SAD k. 300 - 307.

M. K. (1) ma wykształcenie podstawowe. Jest żonaty i posiada trójkę małoletnich dzieci. Ciąży na nim obowiązek alimentacyjny. Pracuje jako malarz na stoczni osiągając z tego tytułu dochód w wysokości około 2.200 – 2.500 zł miesięcznie. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony neurologicznie, psychiatrycznie, ani odwykowo. W toku postępowania został przebadany przez dwóch biegłych psychiatrów, którzy zgodnie stwierdzili, że względem w/w nie zachodzą przesłanki z art. 31 § 1 i 2 kk, natomiast z uwagi na obniżenie funkcji poznawczych jego stan nie pozwalał na prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny. Był uprzednio wielokrotnie karany. W szczególności, w okresie od 17.02.2013 roku do 17.12.2014 roku odbył karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 16 sierpnia 2012 r. w sprawie sygn. akt X K 542/12 za czyn z art. 279 § kk w zw. z art. 64 § 1 kk i inne. Natomiast w okresie od 03.10.2011 roku do 19.10.2011 roku oraz od 17.12.2014 roku do 28.07.2015 roku odbył karę 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 10.03.2010 roku w sprawie sygn. akt VIII K 488/10 za czyn z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

dowody: dane osobopoznawcze k. 70 – 71, 122 – 123, 309; dane o karalności k. 109-110; odpis wyroku: k. 162- 164, 165, 166-168, karta sprawdzeń mienia k. 174 – 193, 194-204, wydruk z NOE SAD k. 282 – 299, opinia sądowo – psychiatryczna k. 144 – 145, 147

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego M. W. oświadczył, iż przyznaje się do popełnienia zarzuconego mu czynu i opisał okoliczności, w jakich się go dopuścił. Zaprzeczył, jakoby zarzucany mu czyn popełnił wspólnie i w porozumieniu z inną osobą.

M. K. (1) w toku dochodzenia oświadczył, iż rozumie treść stawianego mu zarzutu i przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu, złożył także wyjaśnienia. Swoje stanowisko podtrzymał na rozprawie.

Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 kpk odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonych, odsyłając do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

vide: wyjaśnienia oskarżonego M. W. k. 66-67, wyjaśnienia oskarżonego M. K. (1) k. 71 – 72, 122v, 309-311

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonych, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonych zarzucanych ich występków, jak i wina oskarżonych M. W. i M. K. (1), nie budzą wątpliwości.

Ustalając stan faktyczny w zakresie okoliczności popełnienia przypisanego sprawcom czynu, Sąd miał na uwadze w szczególności zeznania T. B. – pracownika firmy ochroniarskiej odpowiedzialnej za ochronę terenu firmy (...) w G., który w czasie popełnienia przestępstwa przez M. W. i M. K. (1) pełnił służbę. T. B. szczegółowo zrelacjonował okoliczności ujawnienia przestępstwa. Opisał w sposób logiczny i spójny wydarzenia, które miały miejsce dnia 14 grudnia 2016 roku, to jest jak przebiegała jego służba, kiedy się zorientował, że doszło do kradzieży oraz zgłoszenie popełnienia przestępstwa patrolowi policji i kierownikowi. Sąd nie znalazł przy tym żadnych podstaw, by zakwestionować zeznania świadka, gdyż w pełni korespondowały one z treścią znajdujących się w aktach dokumentów, m.in.: protokołów zatrzymania, oględzin.

Zeznania świadka P. K. Sąd uznał za miarodajny dowód w sprawie. Wprawdzie świadek podczas składania zeznań na rozprawie nie pamiętał szczegółów zdarzenia, to jednak w postępowaniu przygotowawczym złożył obszerne zeznania, które dostarczyły istotnych dla ustalenia stanu faktycznego informacji. Należy uznać, że niepamięć szczegółów jest w tym przypadku uzasadniona tym, że świadek jako funkcjonariusz policji na co dzień spotyka się w swojej pracy z tego typu zdarzeniami i nie sposób, aby zapamiętał z dokładnością je wszystkie. Ponadto, od zdarzenia do dnia rozprawy minęło prawie pół roku.

Sąd nie znalazł również podstaw, aby zakwestionować wiarygodność zeznań świadka M. K. (2) - kierownika depotu – placu składowego. Dostarczyły one informacji odnośnie miejsca przestępstwa oraz wartości skradzionych kabli. Wartość skradzionego mienia została doprecyzowana pismem (...) S.A. z dnia 12 czerwca 2017 roku. Zeznania świadka nie zostały w żaden sposób zakwestionowane w toku postępowania.

Ponadto, Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty z akt sprawy ujawnione w trybie art. 393 § 1, 2 i 3 kpk, art. 394 § 1 i 2 kpk, w szczególności w postaci danych o karalności, nagrania z monitoringu, dokumentacji zdjęciowej, protokołów znajdujących się w aktach sprawy i odpisów orzeczeń, których autentyczność, wiarygodność oraz rzetelność nie była kwestionowana, a które zostały sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji.

Sąd nie miał zastrzeżeń co do wiarygodności opinii sądowo – psychiatrycznej wydanej w sprawie przez dwóch biegłych psychiatrów. Biegli stwierdzili, że w stosunku do oskarżonego M. K. (1) nie zachodzą przesłanki z art. 31 § 1 i 2 kk, przy czym nie powinien on prowadzić swojej obrony samodzielnie z uwagi na przejawianie deficytów poznawczych. Opinia została sporządzona przez biegłych w zakresie ich specjalności zawodowej, zgodnie ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia. Wobec powyższego Sąd nie miał zastrzeżeń co do jej wiarygodności i rzetelności.

W świetle powyższego, Sąd uznał, iż zasadniczo wyjaśnienia oskarżonych M. W. i M. K. (1) polegają na prawdzie, z tym zastrzeżeniem, że oskarżony M. W. wyjaśnił niezgodnie z prawdą, że samodzielnie dopuścił się przypisanego mu czynu, podczas gdy niewątpliwie musiał znać M. K. (1) i z nim współdziałać, zaś M. K. (1) wprawdzie przyznał, że w kradzież zaangażowany był M. W., ale starał się umniejszyć jego rolę w zdarzeniu. Wobec ustaleń poczynionych na podstawie innych dowodów, przyznanie się oskarżonych do winy nie budzi wątpliwości. Twierdzenia oskarżonych w tym zakresie korelowały w szczególności z zeznaniami P. K., M. K. (2) i T. B. oraz zapisami z kamer monitoringu. Nie ulega też wątpliwości motyw popełnienia przestępstwa – zarówno oskarżony M. W. jak i M. K. (1) podali, że dokonali zaboru kabli w celu ich wypalenia i sprzedania znajdującej się w nich miedzi.

Czynu określonego w przepisie art. 278 § 1 kk dopuszcza się ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. W okolicznościach sprawy oskarżeni M. W. i M. K. (1) w dniu 14 grudnia 2016 roku dopuścili się zaboru 21 sztuk kabli 4-ro żyłowych o długości 18 mb każdy wraz z wtyczkami od agregatów. Ich zamiarem było włączenie tych przedmiotów do swego majątku, opalenie kabli i sprzedaż znajdującej się w nich miedzi. Kable niewątpliwie stanowiły rzecz cudzą, były własnością firmy (...) S.A w G.. Łączna wartość szkody wyniosła 14.700 zł (21 szt. kabli x 700 zł). Oskarżeni swoim zachowaniem wyczerpali zatem w pełni znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 kk.

Zdaniem Sądu, oskarżonym przypisać można zatem winę w popełnieniu przypisanych im czynów. Oskarżeni są zdolni do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu któryś z oskarżonych był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Wymierzając oskarżonym kary za przypisane im przestępstwo, Sąd wziął pod uwagę całokształt okoliczności w jakich doszło do jego popełnienia, a także dyrektywy wymiaru kary, zgodnie z którymi, w myśl w art. 53 kk, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Zgodnie z brzmieniem przepisów stanowiących podstawę skazania oskarżeni generalnie podlegali karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Zaznaczyć przy tym jednak należy, iż oskarżony M. K. (1) dopuścił się przypisanego mu czynu z art. 278 § 1 kk w warunkach powrotu do przestępstwa – art. 64 § 1 kk - to jest przed upływem pięciu lat od odbycia w okresie od 17.02.2013 roku do 17.12.2014 roku kary łącznej 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 16 sierpnia 2012 r. w sprawie sygn. akt X K 542/12 za czyn z art. 279 § kk w zw. z art. 64 § 1 kk i inne oraz przed upływem pięciu lat od odbycia w okresie od 03.10.2011 roku do 19.10.2011 roku oraz od 17.12.2014 roku do 28.07.2015 roku kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 10.03.2010 roku w sprawie sygn. akt VIII K 488/10 za czyn z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, co stanowi przesłankę do zwiększenia wymiaru kary. Stosownie do treści art. 64 § 1 kk, jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Maksymalny wymiar kary wobec M. K. (1) wynosił zatem 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Warto także zaznaczyć, że oskarżeni działali z pełną premedytacją, według ustalonego przez siebie planu, zjawili się na miejscu kradzieży wyposażeni w narzędzia pozwalające im na odcięcie kabli, zabrali też samochód, którym chcieli wywieźć skradzione mienie. Ich działanie nie było więc w żadnej mierze przypadkowe, wywołane nagłym impulsem czy potrzebą chwili. Nie sposób także pominąć faktu, iż oskarżeni nie liczyli się w ogóle z tym, że swoim czynem wyrządzają znaczne straty, niewspółmierne wręcz do zysków, jakie sami mieli osiągnąć - wartość miedzi, jaką oskarżeni mogliby uzyskać ze skradzionych kabli z pewnością była wielokrotnie niższa niż wartość użytecznych kabli, nie wspominając nawet o tym, że sprowadzenie z zagranicy nowych kabli w zamian za zniszczone przez oskarżonych wiązało się po pierwsze, z dalszymi kosztami, a po drugie – z czasowym wyłączeniem możliwości użytkowania kontenerów pozbawionych kabli.

Trudno także uznać za znaczącą okoliczność łagodzącą tłumaczenie oskarżonego M. K. (1), iż pieniądze uzyskane z przestępstwa miał on zamiar przeznaczyć na prezenty gwiazdkowe dla swoich dzieci. Wprawdzie rzeczywiście, jest to bardziej godziwy cel, aniżeli np. przeznaczenie ich na alkohol, niemniej jednak nie usprawiedliwia zamachu na cudze mienie. Jeżeli w tym czasie oskarżony rzeczywiście miał kłopot z uzyskaniem pracy, mógł poprzestać na skromniejszych prezentach, albo wręcz wykonać je samodzielnie, by dzieci miały poczucie, że o nich pamięta. Oskarżony nie był w sytuacji przymusowej, dobro dzieci nie było zagrożone.

Na korzyść oskarżonego M. K. (1) Sąd poczytał jednak względnie ustabilizowany tryb życia, jakie prowadzi, pozytywny stosunek do pracy zawodowej, którą oskarżony szanuje oraz do założonej przez siebie rodziny, w tym trojga dzieci. Ponadto Sąd wziął pod uwagę konsekwentne przyznawanie się przez M. K. (1) do winy, aktywny udział w postępowaniu, wyrażenie skruchy oraz złożenie szczerych wyjaśnień, które przyczyniły się do rekonstrukcji stanu faktycznego w sprawie.

Mając na względzie powyższe, przy uwzględnieniu treści art. 64 § 1 kk, Sąd doszedł do przekonania, iż adekwatną karą dla oskarżonego M. K. (1) za przypisany mu czyn na mocy art. 278 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 kk będzie kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a także grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych w wysokości 20 złotych każda. Wymierzenie M. K. (1) grzywny miało na celu z jednej strony zwiększenie represji karnej wobec oskarżonego, zaś z drugiej - ugruntowanie przekonania o nieopłacalności popełniania przestępstw. Wysokość stawki dziennej jest przy tym dostosowana do sytuacji majątkowej oraz osobistej oskarżonego, a także jego możliwości zarobkowych. Natomiast w przypadku oskarżonego M. W. na podstawie analogicznych przesłanek Sąd uznał, że zasadnym będzie wymierzenie kary roku pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych w wysokości 20 złotych każda. Zdaniem Sądu, wymierzone kary spełnią zakładane cele zapobiegawcze i wychowawcze i są adekwatne zarówno do stopnia zawinienia każdego z oskarżonych, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego im czynu. Trudno też uznać je za surowe, skoro ich wysokość jest bliska minimalnej (w przypadku M. K. (1) jest to zaledwie 1/5 kary, jaka mogłaby zostać mu wymierzona za kradzież w warunkach recydywy).

W ocenie Sądu uzasadnione było również orzeczenie wobec oskarżonych solidarnie na mocy art. 46 § 1 kk obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłacenie na rzecz firmy (...) S.A. z siedzibą w G. kwoty 12.338,34 złotych. Z poczynionych ustaleń wynikło, iż spółka odzyskała skradzione przez oskarżonych kable, ale z uwagi na ich stan nie mogły być one ponownie wykorzystane, wobec czego, jako że spółka nie prowadzi segregacji złomu, zostały zutylizowane wraz z pozostałym złomem metalowym. Spółka otrzymała wynagrodzenie za cały kontener złomu w łącznej kwocie 2.361,66 złotych. W związku z tym, ze nie da się ustalić, jaką część tej kwoty stanowiła wartość samych kabli, Sąd zasądził solidarnie od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego kwotę stanowiącą równowartość wyrządzonej szkody pomniejszonej o całą kwotę wynagrodzenia za zutylizowany kontener złomu metalowego zawierającego m.in. kable (14.700 zł – 2.361,66 zł = 12.338,34 zł). Orzekając w powyższym zakresie Sąd wziął pod uwagę zarówno konieczność oddziaływania w sferze prewencji szczególnej, jak i zapewnienie realizacji jednego z głównych celów prawa karnego, jakim jest kompensowanie pokrzywdzonemu szkód wyrządzonych przestępstwem.

Sąd w uzasadnianym wyroku rozstrzygnął również o przyznaniu adw. M. M. (2) kwoty 841,32 zł tytułem kosztów obrony z urzędu świadczonej na rzecz oskarżonego M. K. (1). Niewątpliwie bowiem za świadczoną przez obrońcę z urzędu obronę należy mu się wynagrodzenie, o którego zasądzenie wnosił obrońca w toku rozprawy. Przy ustalaniu jego wysokości Sąd wziął pod uwagę etap postępowania, na którym obrońca został ustanowiony, tryb i ilość terminów rozpraw, których brał udział.

Nadto, Sąd na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk, art. 1, art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa przypadającą na każdego z nich część wydatków, zwalniając ich od opłat. Sąd uznał, iż nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonych od obowiązku poniesienia wydatków; oskarżeni cieszą się dobrym stanem zdrowia i na bieżąco zarobkują. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, iż w przypadku uprawomocnienia się niniejszego wyroku, oskarżeni będą przebywali dłuższy czas w izolacji. Mając powyższe na względzie, Sąd zwolnił oskarżonych z obowiązku uiszczenia opłat od wymierzonych im kar.