Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku, X Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Adrianna Kłosowska

Protokolant: Mateusz Patelczyk

pod nieobecność Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. w G.

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2017r. na posiedzeniu

sprawy L. C. , syna W. i J. z domu B., ur. (...) w L., PESEL (...)

oskarżonego o to, że :

w dniu 3 lipca 2017 roku w G. przy ulicy (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny tj. samochód marki R. o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości, co wykazało dwukrotne badanie urządzeniem A. X. z wynikiem badania I:0,652 promila, badanie II z wynikiem: 0,637 promila alkoholu w wydychanym powietrzu oraz dwukrotnym badaniem przy użyciu A. 6020 z wynikami badań: I wynik: 0,32 mg/l, II badanie wynik: 0,33 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz dwukrotnym badaniem przy użyciu urządzenia Alkometr A2.0 z wynikami badań: I badanie wynik: 0,27 mg/l, II badanie wynik 0,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  ustalając, iż oskarżony L. C. dopuścił się popełnienia czynu opisanego aktem oskarżenia, to jest występku z art. 178a § 1 kk i uznając, iż wina oskarżonego jak i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, na podstawie art. 66 § 1 i § 2 kk w zw. z art. 67 § 1 kk warunkowo umarza postępowanie karne na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok;

II.  na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku;

III.  na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego w punkcie II (drugim) wyroku środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego stosowania tego środka poprzez zatrzymanie dokumentu prawa jazdy od dnia 3 lipca 2017 roku do dnia 21 grudnia 2017 roku;

IV.  na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 1.000 (jednego tysiąca) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

V.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 1 i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późń. zm.) zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt: X K 995/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W godzinach wieczornych w dniu 2 lipca 2017r. L. C. spożywał w domu alkohol w postaci piwa, łącznie wypił około 5 – 6 piw.

Następnego dnia, tj. 03 lipca 2017 roku w G. na ul. (...) w godzinach rannych L. C. wyjechał samochodem marki R. o nr rej. (...) celem udania się na teren (...) i dokonania załadunku auta. Około godz. 7.30 L. C. na ul. (...) został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy policji i poddany badaniom na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem A. X. o godzinie 7.24 i 7.40 z wynikiem badania I: 0,652 promila, badanie II z wynikiem: 0,637 promila alkoholu w wydychanym powietrzu, a następnie dwukrotnym badaniom przy użyciu A. 6020 o godz. 7.30 i 7.45 z wynikami badań: I wynik: 0,32 mg/l, II badanie wynik: 0,33 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz dwukrotnym badaniem przy użyciu urządzenia Alkometr A2.0 o godz. 8.12 i 8.15 z wynikami badań: I badanie wynik: 0,27 mg/l, II badanie wynik 0,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Dowody: protokół zatrzymania k. 2; wyjaśnienia oskarżonego k. 18-20; protokół badania stanu trzeźwości k. 4-4v., 7-7v., 9-9v., zeznania świadka P. G. k. 13v;

Wyjaśniając w toku postępowania przygotowawczego L. C. oświadczył, iż rozumie treść stawianego mu zarzutu i przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Jednocześnie oskarżony przytoczył okoliczności popełniania czynu zabronionego, w całości zgodne z poczynionymi przez Sąd ustaleniami.

Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień odstępując do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

Vide: wyjaśnienia oskarżonej k. 18-20.

L. C. ma wykształcenie zawodowe. Jest żonaty, żona jest na jego utrzymaniu. Pracował jako kierowca, osiągając z tego tytułu dochód w wysokości 3.000 zł miesięcznie. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Nie był uprzednio karany.

Dowody: dane osobopoznawcze k. 18-19; dane o karalności k. 94.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów zarówno wina, jak i okoliczności popełnienia zarzucanego L. C. przestępstwa nie budzą wątpliwości. Poddając analizie wskazane wyżej dowody, Sąd doszedł do przekonania, że są one spójne, wewnętrznie niesprzeczne, a nadto nawzajem się uzupełniają, tworząc logiczny układ faktów jednoznacznie wskazujący na sprawstwo oskarżonego.

W przedmiotowej sprawie w pełni wartościową podstawę ustaleń faktycznych stanowią w ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego, który przyznał się do winy. L. C. wskazał przy tym, iż spożywał alkohol dzień wcześniej, rano czuł się dobrze i rozpoczął jazdę samochodem, a następnie został zatrzymany do kontroli drogowej i poddany badaniom na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu.

Wyjaśnienia te korespondują z relacjami P. G., funkcjonariusza policji, który przeprowadzał kontrolę drogową. Zeznania te wraz z wyjaśnieniami oskarżonego tworzyły spójną i logiczną całość, wspartą dodatkowo zgromadzonymi w sprawie dokumentami, w szczególności protokołami badania stanu trzeźwości. W konsekwencji również i one uznane zostały za miarodajny dowód w sprawie.

Sąd nie znalazł również podstaw do zakwestionowania autentyczności dokumentów w postaci: danych o karalności, danych osobo poznawczych, protokołów badania stanu trzeźwości. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią zeznań świadka oraz wyjaśnień oskarżonego, brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów.

W myśl przepisu art. 178a § 1 k.k. karze podlega ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Za tak opisany czyn na gruncie powołanego przepisu sprawcy wymierzyć można grzywnę, karą ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Definicji stanu nietrzeźwości dostarcza natomiast art. 115 § 16 k.k. zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, iż oskarżony wyczerpał swoim działaniem znamiona czynu zabronionego stypizowanego w art. 178a § 1 k.k. poprzez prowadzenie w dniu 3 lipca 2017 roku w G. znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,652 ‰ alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził w ruchu lądowym samochód marki R. nr rej. (...).

Mając na uwadze okoliczności dotyczące popełnienia czynu zarzucanego L. C., jak również jego właściwości, warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia, Sąd rozważył, czy w niniejszej sprawie uzasadnione jest zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Na wstępie należy stwierdzić, iż warunki formalne warunkowego umorzenia postępowania zostały spełnione. Przestępstwo zarzucone oskarżonemu jest zagrożone karą pozbawienia wolności nie przekraczającą 5 lat. Ponadto, oskarżony nie był dotychczas karany za przestępstwo umyślne.

Zgodnie z treścią przepisu art. 66 § 1 k.k., Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W ocenie Sądu, zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się L. C., jak i stopień jego zawinienia, nie są znaczne, a jak zostało to wyżej wskazane – okoliczności jego popełnienia, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, w tym wyjaśnień samego oskarżonego przyznającego się do winy, nie budzą wątpliwości. Ustalając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, Sąd, w kontekście dyrektywy sformułowanej w treści art. 115 § 2 k.k., uwzględnił między innymi sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz rodzaj naruszonych reguł ostrożności. L. C. spożywał alkohol dzień wcześniej, stan jego nietrzeźwości nieznacznie przekroczył dolną granicę zawartości alkoholu we krwi. Żaden z dowodów zgromadzonych w aktach sprawy nie wskazuje również, aby spowodował znaczne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu lądowym techniką lub taktyką jazdy w inkryminowanym czasie.

Sąd analizując okoliczności niniejszej sprawy miał również na względzie dotychczasowy sposób życia oskarżonego oraz jego postawę po popełnieniu czynu zabronionego. L. C. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia zgodne z ustalonym stanem faktycznym. Jest on nadto osobą starszą, aktywną zawodowo i co istotne, nie był uprzednio karany. Powyższe zdaniem Sądu wskazuje na nienaganny tryb dotychczasowego życia L. C. i uzasadnia przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania, będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Uznając zatem w świetle powyższego, że wina oskarżonego jak i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, Sąd na podstawie art. 66 § 1 i § 2 k.k., warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko L. C.. Na podstawie art. 67 § 1 k.k. Sąd określił przy tym długość okresu próby na jeden rok uznając, iż taki właśnie czas będzie niezbędny i wystarczający do zweryfikowania prognozy co do sposobu postępowania oskarżonego, stanowiącej istotną przesłankę wydania przedmiotowego rozstrzygnięcia.

Sąd orzekł także, w oparciu o treść art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 3 k.k. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres jednego roku. W ocenie Sądu, dla określenia czasu obowiązywania oraz zakresu tego środka karnego istotnym było zarówno to, iż oskarżony miał do przejechania krótki odcinek drogi, jak i to, że stężenie alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu nieznacznie przekroczyła wartość wskazaną w art. 115 § 16 k.k. W konsekwencji powyższego należało przyjąć, iż zasadnym będzie przyjęcie minimalnego okresu obowiązywania zakazu, tj. 1 roku. Podkreślenia wymaga bowiem fakt, iż oskarżony jest zawodowym kierowcą, przed zatrzymaniem prawa jazdy wykonywał ten zawód, był jedynym żywicielem rodziny – żona z uwagi na stan zdrowia nie pracuje. Zaś podjęte przez niego próby znalezienia pracy w innym zawodzie były bezskuteczne, przy czym uzyskał informację od poprzedniego pracodawcy, że po odzyskaniu prawa jazdy będzie mógł powrócić do poprzedniego miejsca pracy. Dlatego też Sąd uznał, że orzeczenie wobec niego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres dłuższy, z uwagi na wiek oskarżonego, w zasadzie pozbawiłoby go możliwości zarobkowania i utrzymywania rodziny.

Na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych Sąd zaliczył w oparciu o art. 63 § 4 k.k. okres rzeczywistego stosowania tego środka od dnia zatrzymania prawa jazdy, tj. 3 lipca 2017r. do dnia wyrokowania, tj. 21 grudnia 2017r.

Mając na uwadze treść art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 3 k.k. Sąd zastosował także wobec oskarżonego środek karny w postaci zobowiązania oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 1.000 zł (ustalonej w oparciu o możliwości zarobkowe oskarżonego) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Ponadto, na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 1 i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późń. zm.) zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa. Sąd uznał bowiem, iż w obecnej sytuacji życiowej i majątkowej L. C., nie ma on możliwości ich poniesienia. Oskarżony nie osiąga bowiem obecnie dochodów, ma przy tym na swoim utrzymaniu chorą żonę, zatem należy ocenić, iż poniesienie przez niego w/w kosztów stanowiłoby nadmierne obciążenie.