Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Andrzej Olszewski (spr.)

Sędziowie: SA Grzegorz Chojnowski

SA Małgorzata Jankowska

SA Janusz Jaromin

SA Stanisław Kucharczyk

Protokolant: st. sekr. sądowy Karolina Pajewska

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej Szczecin – Zachód w Szczecinie Anny Kosy

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2019 r. sprawy

B. H. (1) oskarżonego z art. 148 § 2 pkt 1 k.k.

oraz I. K. oskarżonej z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 148 § 2 pkt 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych oraz pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie

z dnia 21 lutego 2019 r. sygn. akt III K 115/18

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Z. M. i adw. M. M. kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych z VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu B. H. (1) i oskarżycielce posiłkowej Z. N. (1) z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa po 1/3 wydatków za postępowanie odwoławcze i wymierza I. K. 600 (sześćset) złotych opłaty za drugą instancję, a jednocześnie zwalnia oskarżycielkę posiłkową od przypadających na nią kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

SSA Stanisław Kucharczyk SSA Andrzej Olszewski SSA Grzegorz Chojnowski

SSA Małgorzata Jankowska SSA Janusz Jaromin

Sygn. akt II AKa 118/19

UZASADNIENIE

B. H. (1) został oskarżony o to, że:

w dniu 28 listopada 2015 r. w S., działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia P. S., kilkakrotnie uderzył go pięścią w twarz, następnie zadał mu co najmniej cztery ciosy nożem w nogę, następnie zadał mu cios nożem w klatkę piersiową, usiłował włożyć jego rękę do palącego się kominka, posypywał zadane rany solą kuchenną, usiłował zadać mu uderzenia siekierą w dłoń, zadawał mu ciosy siekierą po brzuchu, klatce piersiowej, nogach i rękach, a następnie za pomocą noża podciął mu gardło i wbił nóż w przełyk, zadając mu łącznie kilkadziesiąt ran kłutych i kłuto- ciętych na całym ciele, które skutkowały zgonem pokrzywdzonego, działając w ten sposób ze szczególnym okrucieństwem, czym działał na szkodę P. S.,

tj. o czyn z art 148 § 2 pkt 1 k.k.

Natomiast I. K. oskarżono o to, że:

w dniu 28 listopada 2015 r. w S., działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia P. S., udzieliła pomocy B. H. (1) w zabójstwie P. S. w ten sposób, że podawała mu narzędzia w postaci noża i siekiery, którymi następnie zadał pokrzywdzonemu łącznie kilkadziesiąt ran kłutych i kłuto-ciętych na całym ciele, nadto podcinając mu gardło wiedząc, że B. H. (1) usiłował włożyć rękę pokrzywdzonego do palącego się kominka, posypywał zadane rany solą kuchenną, działając w ten sposób ze szczególnym okrucieństwem, czym działała na szkodę P. S.,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 148 § 2 pkt 1 k.k.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 21 lutego 2019 r., B. H. (1) i I. K. uznano za winnych tego, że w nocy z 28/29 listopada 2015 r., w S., działając ze szczególnym okrucieństwem, wspólnie i w porozumieniu, w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia P. S., zadali mu szereg ciosów nożem w klatkę piersiową, szyję, brzuch, nogi i ręce, próbowali odciąć mu palec kluczem francuskim, usiłowali włożyć rękę pokrzywdzonego do palącego się kominka, posypywali zadane rany solą kuchenną, uderzali go obuchem siekiery po całym ciele, a następnie za pomocą noża dwukrotnie podcięli mu gardło, zadając w ten sposób pokrzywdzonemu kilkadziesiąt ran kłutych i kłuto - ciętych na całym ciele, które skutkowały ostrą niewydolnością krążenia, w przebiegu wstrząsu hipowolemicznego (pokrwotocznego), a w konsekwencji zgonem pokrzywdzonego,

tj. popełnienia przestępstwa z art. 148 § 2 pkt. 1 k.k. i za to przestępstwo, na podstawie art. 148 § 2 pkt 1 kk, wymierzono B. H. (1) karę dożywotniego pozbawienia wolności, a I. K. karę 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądzono od B. H. (1) i I. K. na rzecz oskarżycielki posiłkowej Z. N. (1) kwoty po 150 000 zł (sto pięćdziesiąt tysięcy złotych) od każdego z oskarżonych, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k., na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności, zaliczono oskarżonemu B. H. (1) okres tymczasowego aresztowania do niniejszej sprawy od dnia 03.12.2015r., godz. 00.30 do dnia 21.12.2016r., godz. 00.30 i od dnia 26.12.2016r., godz. 00.30 do dnia 10.07.2017r. godz. 00.30, a I. K. okresy tymczasowego aresztowania do niniejszej sprawy od dnia 03.12.2015r., godz. 00.30 do dnia 03.02.2016r., godz. 00.30 i od dnia 04.03.2016r., godz. 00.30.

Nadto, zasądzono koszty udzielonej pomocy prawnej z urzędu oraz obciążono oskarżonych kosztami sądowymi w częściach równych.

Powyższy wyrok zaskarżyli obrońcy oskarżonych i pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej.

Obrońca oskarżonego B. H. (1) wyrokowi zarzucił:

„1. błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść wyroku polegający na przyjęciu, że B. H. (1) dopuścił się w stosunku do pokrzywdzonego wszystkich zachowań wskazanych w opisie czynu, w szczególności podcięcia pokrzywdzonemu gardła i wbicia noża w przełyk pokrzywdzonego a rola oskarżonej I. K. sprowadzała się jedynie do podawania narzędzi, ściągnięcia spodni i butów pokrzywdzonego, przyniesienia folii i taczki oraz pomocy w ukryciu zwłok, podczas gdy brak jest wiarygodnych dowodów pozwalających na ustalenie takiego przebiegu zdarzenia, co w konsekwencji wpłynęło na przypisanie B. H. (1) aktywniejszej roli w popełnieniu przestępstwa i wymiar jego kary,

2. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. polegającą na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów:

a)  wyjaśnień oskarżonej I. K. w zakresie opisu czynności wykonawczych i okoliczności zainicjowania zabójstwa P. S. i uznaniu ich za spójne i wiarygodne w sytuacji gdy wyjaśnienia te były niekonsekwentne, były całkowicie nakierunkowane na wyłączenie własnej winy oraz składane były w porozumieniu i przeświadczeniu, że oskarżony B. H. (1) przyzna się do popełnienia przestępstwa, co nie wyklucza przypisania B. H. (1) zachowań których dopuściła się oskarżona, na nadto były one sprzeczne z wyjaśnieniami oskarżonego co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych i przypisania oskarżonemu dominującej roli w popełnieniu przestępstwa i w konsekwencji orzeczenia wobec niego surowszej kary pozbawienia wolności,

b)  wyjaśnień oskarżonego w zakresie tego, że to I. K. była prowodyrką zajścia, zadawała pokrzywdzonemu ciosy nożem m.in. w prawe udo, lewy bok, w płuco i w szyje czym spowodowała śmierć pokrzywdzonego i uznanie ich za niewiarygodne oraz uznanie za niewiarygodne jego zeznań co do oblania wodą pokrzywdzonego przez K. S. (1) i porażenia go prądem.

c)  ponadto błędne wykluczenie, iż oskarżony współuczestniczył w przestępstwie z obawy przez agresywnym zachowaniem I. K., podczas gdy skłonności do agresji oskarżonej potwierdziły m.in. zeznania świadka P. K.,

d)  dowodu z protokołu sądowo lekarskiej sekcji zwłok pokrzywdzonego, z którego wynika, iż część ciosów została zadana zmniejszą siłą oraz wykluczenie, że świadczy on o aktywnym uczestnictwie oskarżonej w zadawaniu obrażeń pokrzywdzonemu,

3. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wyroku, tj. art 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. polegające na nieprzeprowadzeniu dowodu z urzędu w postaci konfrontacji oskarżonych na okoliczność przebiegu zdarzenia, podczas gdy oskarżeni przedstawiali całkowicie odmienne wersje zdarzenia oraz brak było innych dowodów pozwalających na ustalenie ich przebiegu co spowodowało, że okoliczności te nie zostały dostatecznie wyjaśnione,

4. z daleko idącej ostrożności procesowej zarzucam również rażącą niewspółmierność kary polegającą na orzeczeniu względem oskarżonego kary dożywotniego pozbawienia wolności, co nie odpowiada dyrektywom sądowego wymiaru kary przewidzianym w art. 53 § 1 i 2 k.k. , a nadto zawiera błędną ocenę istotnych okoliczności przedmiotowych, a także niedostateczne uwzględnienie okoliczności podmiotowych dotyczących oskarżonego.”

Podnosząc takie zarzuty, skarżący wniósł o:

„1. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

ewentualnie

2.  zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy,

3. zwrot kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, które to koszty nie zostały uiszczone w całości ani w części.”

Obrońca oskarżonej I. K. wyrokowi zarzucił:

„I. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, mianowicie:

1.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie przez Sąd swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny, skutkujący przyjęciem stanowiska, iż oskarżona I. K. wspólnie i w porozumieniu z B. H. (1), działając ze szczególnym okrucieństwem, dokonała zabójstwa P. S., podczas gdy analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego dokonana w sposób swobodny prowadzi do wniosku, iż oskarżona działa w stanie wyższej konieczności i jej zamiarem nie było zabicie pokrzywdzonego;

2.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. na skutek dokonania
niewłaściwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyrażającej się:

a)  uznaniem wyjaśnień oskarżonej za niewiarygodne w części w jakiej skazała, że została zmuszona przez oskarżonego do podania mu narzędzi takich jak klucz francuski, siekiera oraz folia,

b)  uznaniem zeznań świadka K. S. (1) za niewiarygodne,

c)  odmówieniem waloru wiarygodności zeznaniom złożonym przez J. C. w części, w której świadek wskazywał na agresywne zachowanie oskarżonego w stosunku do oskarżonej,

3.  art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. na skutek bezzasadnego oddalenia wniosku dowodowego o zasięgnięcie opinii biegłego psychologa na okoliczność stanu psychicznego K. S. (1) oraz udostępnienie akt biegłemu z zakresu psychologii i w konsekwencji oparcie się przez Sąd na opinii sporządzonej przez biegłą W. S. (1) mimo, że biegła w toku sprawy przyznała, iż jej pierwotna opinia była błędna w zakresie wniosków odnośnie K. S. (1), a więc zachodziły podstawy do zasięgnięcia opinii innego biegłego;

4.  art. 4 k.p.k. polegającą na nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonej poprzez ich pominięcie i to pomimo, że wskazywały one, iż I. K. podawała narzędzia oskarżonemu albowiem została do tego zmuszona,

Z ostrożności procesowej, w przypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów i argumentacji przywołanej w uzasadnieniu zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art 410 k.p.k. poprzez dokonanie niewłaściwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i przyjęcie, iż zachowanie oskarżonej mieściło się w granicach współsprawstwa, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż zachowanie oskarżonej stanowiło pomocnictwo.

Ponadto z ostrożności orzeczeniu zarzucam również rażącą niewspółmierność, w sensie surowości, kary orzeczonej względem oskarżonej części dyspozytywnej wyroku, na skutek przyłożenia zbyt wielkiej wagi do okoliczności obciążających oskarżoną, przy jednoczesnym pominięciu okoliczności łagodzących.”

Podnosząc takie zarzuty, skarżący wniósł o:

„1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia przypisanego jej czynu;

ewentualnie (…):

2. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie w opisie czynu, iż oskarżona udzieliła pomocy B. H. (1) w zabójstwie P. S. w ten sposób, iż podała mu klucz francuski, siekierę, przyniosła folię i zakwalifikowanie go z art. 18 §3 kk w zw. z art. 148 §2 pkt 1 kk i wymierzenie kary pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia,

ewentualnie (…) o:

3.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.”

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej Z. N. (1) zaskarżył wyrok w części orzeczenia o karze wobec oskarżonej I. K. i zarzucił:

„rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu oskarżonej jedynie kary 25 lat pozbawienia wolności nie zaś kary dożywotniego pozbawienia wolności.”

Podnosząc powyższe, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy się odnieść do tych zarzutów apelacji obrońców oskarżonych które, w przypadku ich uwzględnienia, mogłyby spowodować uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. W ocenie Sądu Apelacyjnego, bezzasadny jest zarzut obrońcy oskarżonego B. H. (1) obrazy art. 167 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk (pkt 3 jego apelacji).

Po pierwsze, skarżący nie przejawiający przez wiele miesięcy postępowania sądowego większej aktywności procesowej, ze swojej bezczynności czyni teraz zarzut sądowi rozstrzygającemu.

Po drugie, obrońca oskarżonego B. H. (1) nie wskazuje jak ewentualnie przeprowadzona konfrontacja pomiędzy oskarżonymi miałaby się przyczynić do wyjaśnienia okoliczności zdarzenia skoro oboje oskarżeni, a w szczególności B. H. (1), wielokrotnie zmieniali swoje wyjaśnienia.

Po trzecie, oskarżeni korzystali ze swoich uprawnień procesowych i m.in. odmawiali odpowiedzi na pytania zadawane przez sąd i inne strony procesu, tym samym próba ich konfrontacji nie miała najmniejszego uzasadnienia.

Powyższe przemawia za uznaniem, że w sprawie nie było możliwości przeprowadzenia prawdziwej, merytorycznej konfrontacji oskarżonych, a gdyby ją przeprowadzono - w żaden sposób nie przyczyniłaby się ona do „zbliżenia” rozbieżnych stanowisk oskarżonych.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie zasługiwał na uwzględnienie również zarzut obrońcy osk. I. K. obrazy art. 170 § 1 pkt 2 i 5 w zw. z art. 201 kpk (pkt 3 apelacji tego obrońcy). Oddalając wniosek dowodowy na rozprawie w dniu 19 lutego 2019 r. (k. 1158-1159), sąd rozstrzygający bardzo szczegółowo odniósł się do kwestii powołania innego biegłego – psychologa, celem oceny stanu psychicznego świadka K. S. (1). Sąd Odwoławczy w pełni akceptuje przytoczoną w uzasadnieniu tego postanowienia argumentację i do niej się odwołuje. Jednak i w tym przypadku należy zwrócić uwagę, że wniosek dowodowy został złożony w dniu 4.02.2019 r. (data wpływu do sądu – k. 1142), a więc ponad trzy miesiące od ostatniego przesłuchania K. S. (1) (rozprawa w dniu 29.10.2018 r. – k. 1030 i n.). Już ten fakt uzasadnia stwierdzenie, iż taki wniosek dowodowy faktycznie nie zmierzał do poszerzenia postępowania dowodowego, ale do jego bezpodstawnego wydłużania. Tę tezę potwierdza także sposób zachowania się obrońców oskarżonej na rozprawie w dniu 29.10.2018 r. Nie wnosili oni o przesłuchanie świadka K. S. (1) w obecności psychologa, a zatem nie widzieli takiej potrzeby (por. k. 1032 odw. akt). Również po przesłuchaniu tego świadka, nie zgłaszali żadnych wniosków, w szczególności takich, które zmierzałaby do weryfikacji zdolności postrzegania i zapamiętywania tego świadka. Skoro takich wątpliwości nie miała żadna ze stron procesu w trakcie ww. przesłuchania, nie sposób racjonalnie uzasadnić ich powstanie po kilku miesiącach.

Należy podkreślić, że w trakcie przesłuchania 29.10.2018 r., K. S. (1) miał ukończone 18 lat i w świetle zgromadzonych w tej sprawie dowodów (m.in. opinia psychologiczna W. S. (1) i opinii psychiatrycznej R. B. k. 1002-1004), nie było podstaw do stosowania art. 192 § 2 kpk. Tak więc stwierdzenie obrońcy, że sąd pierwszej instancji, przy ponownym rozpoznaniu sprawy, powinien z urzędu zarządzić przesłuchanie świadka K. S. (1) w obecności biegłego psychologa, jest całkowicie niezasadne.

Nie sposób też kwestionować opinii psychologicznych biegłej W. S. (1) (tak pisemnych, jak i ustnej, złożonej na rozprawie). Sąd Okręgowy je precyzyjnie ocenił (por. str. 32 uzasadnienia, k. 1264 odw.). Jedynym błędem tego biegłego było pochopne stwierdzenie, na początkowym etapie śledztwa, iż K. S. (1) ma skłonności do konfabulacji. Później biegła W. S. (1) wycofała się z tego stwierdzenia i racjonalnie uzasadniła tą zmianę. Natomiast zarówno w świetle opinii tej biegłej, jak i opinii biegłego psychiatry R. B. nie budziło wątpliwości, że K. S. (1) nie cierpi na żadną chorobę psychiczną ani niedorozwój umysłowy, jego rozwój psychiczny jest zgodny z jego wiekiem, nie przejawia również zaburzeń w zakresie postrzegania i zapamiętywania. I te opinie okazały się przydatne do oceny treści poszczególnych zeznań tego świadka przez sąd rozstrzygający.

Natomiast nie do zaakceptowania jest twierdzenie obrońcy osk. I. K., że kolejny biegły psycholog m.in. oceniłby zeznania K. S. (1). Byłoby to bowiem wkraczanie w wyłącznie kompetencje sądu rozstrzygającego. I to jest jeszcze jeden argument wskazujący na chybiony zarzut obrazy art. 170 § 1 pkt 2 i 5 w zw. z art. 201 kpk.

Pozostałe zarzuty obu apelacji obrońców oskarżonych sprowadzają się do kwestionowania dokonanej oceny poszczególnych dowodów (tj. obrazy art. 4, art. 7 i art. 410 kpk), a w konsekwencji tego – błędnych ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Okręgowy.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, także te zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie. Sąd pierwszej instancji bardzo dokładnie ocenił każdy istotny w sprawie dowód, w szczególności ocenił zmienne wyjaśnienia oskarżonych i zeznania świadka K. S. (1). Znalazło to swój wyraz w pisemnym uzasadnieniu wyroku (por. strony 19-34 uzasadnienia, k. 1198-1205 odw.). Argumenty podnoszone w apelacjach obrońców są polemiką z tą oceną, Jednak, w ocenie Sądu Odwoławczego, nie dają podstaw do zmiany dokonanych przez sąd pierwszej instancji ocen. Sąd Apelacyjny, śledząc przedstawiony przez Sąd Okręgowy sposób rozumowania, nie znajduje powodów do uznania, iż przekroczono ramy zakreślone w art. 7 kpk. Oceny sądu rozstrzygającego są precyzyjne, zgodne z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Ważne jest, że powiązano ze sobą fragmenty wypowiedzi oskarżonych i zeznań świadków z obiektywnymi dowodami, m.in. w postaci opinii biegłych, oględzinami miejsca zdarzenia i zwłok, ujawnionymi monitoringiem czy też sms-ami. I Sąd Apelacyjny nie dostrzegając błędów w rozumowaniu sądu pierwszej instancji – w pełni zaakceptował przedstawioną przez ten sąd ocenę dowodów. Konsekwencją tego jest ocena, że ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego zasługują na pełną aprobatę. Tym samym, sprawstwo obu oskarżonych zostało wykazane w odpowiedni sposób.

Również, prawidłowa jest kwalifikacja prawna czynu przypisanego obu oskarżonych. Słusznie sąd rozstrzygający zauważył, że zachowanie osk. I. K. daleko wykraczało poza granice tzw. pomocnictwa, i należało je zakwalifikować jak współsprawstwo w dokonanej zbrodni. Fakt, że oskarżona nie zadawała ciosów i to nie ona doprowadziła bezpośrednio do śmierci pokrzywdzonego, nie zwalniał jej z odpowiedzialności za współudział w tej okrutnej zbrodni. I w tym zakresie, wywody Sądu Okręgowego, zamieszczone na stronach 35-37 pisemnego uzasadnienia, zyskały akceptację Sądu Apelacyjnego. Tym samym nie ma potrzeby ich powielać.

Sąd Okręgowy, wymierzając kary zasadnicze oskarżonym, dokładnie przeanalizował ich zachowanie w trakcie zdarzenia, ale i po nim, wziął pod uwagę uprzednią karalność, jak i cechy osobowości każdego z nich. Słusznie zróżnicował orzeczone kary. Po stronie oskarżonego B. H. (1) nie sposób znaleźć żadnych okoliczności łagodzących. Biorąc pod uwagę jego działanie bez racjonalnego powodu i brutalność postępowania – uprawnionym jest wniosek, że trudno jest liczyć na resocjalizację tej osoby, nawet w odpowiednio długim okresie czasu. Dlatego kara dożywotniego pozbawienia wolności nie razi swoją surowością, a jednocześnie zabezpiecza na przyszłość społeczeństwo przed sprawcami tak zdemoralizowanymi i bezwzględnymi.

Słusznie Sąd Okręgowy łagodniej ocenił oskarżoną I. K.. W przeszłości nie była ona karana za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, jej rola w niniejszej zbrodni, aczkolwiek również istotna, nie była dominująca. Również zachowanie tego sprawcy po zdarzeniu daje pewną nadzieję na przyszłość tzn. że po odpowiednio długim okresie resocjalizacji ta oskarżona nie popełni więcej podobnego czynu. I w tym ma swoje uzasadnienie orzeczenie wobec niej kary 25 lat pozbawienia wolności.

Powyższe argumenty, a także przedstawione przez sąd rozstrzygający w pisemnym uzasadnieniu wyroku, sprzeciwiały się, z jednej strony, łagodzeniu kary wobec I. K., albo zaostrzeniu jej w kierunku postulowanym w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej.

Dlatego, Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok w całości utrzymał w mocy.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu B. H. (1) i oskarżycielce posiłkowej Z. N. (1) orzeczono na podstawie § 17 ust. 2 pkt 5 i ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa (…) – Dz. U. poz. 1714, zm. Dz. U. z 2017 r., poz. 1796.

O wydatkach za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 633 w zw. z art. 627 kpk, przy czym ze względów słuszności – nie obciążono 1/3 tych wydatków oskarżyciela posiłkowego.

Na podstawie art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., poz. 223 z późn. zmianami), wymierzono oskarżonej I. K. 600 złotych opłaty za drugą instancję.

Stanisław Kucharczyk Andrzej Olszewski Grzegorz Chojnowski

Małgorzata Jankowska Janusz Jaromin