Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

w trybie art. 424 § 3 k.p.k.

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

B. G. w 2014 roku planował zakup samochodu osobowego. Na początku 2014 roku pokrzywdzony poprzez swojego syna P. G. poznał oskarżonego A. G.. A. G. zaproponował B. G. zakup samochodu K. (...). Przedstawiał się jako współudziałowiec w firmie, która bierze auta w leasingi a następnie sprzedaje je innym osobom. Oskarżony przyprowadził B. G. do używania K. S. i dniu przekazania auta podpisana została umowa pożyczki na kwotę 60 tysięcy złotych. Pokrzywdzony wręczył oskarżonemu powyższą kwotę. Umowa kupna sprzedaży pojazdu nie została sporządzona, gdyż oskarżony miał załatwić formalności związane z wykupem tego auta. B. G. użytkował auto do momentu, kiedy oskarżony zabrał auto a pozostawił do użytkowania pokrzywdzonemu M. (...) w celu, jak twierdził załatwienia formalności. Od tego czasu już się nie pojawił w posesji pokrzywdzonego. Do dnia wyroku oskarżony nie zwrócił pobranych od pokrzywdzonego pieniędzy. W toku postępowania ustalono, że samochód k. (...) jest własnością wypożyczalni samochodów.

D. K. w imieniu formy (...) spółka z o.o. w W. zajmował się między innymi wypożyczaniem aut. Jednym z klientów jego firmy był A. G.. A. G. wypożyczył dnia 14 kwietnia 2014 roku od firmy (...) spółka z o.o. samochód osobowy M. (...). Następnie oskarżony kilkukrotnie przedłużał najem pojazdu przekazując pieniądze przelewem, bądź przez znajome osoby, jednak już w wypożyczalni się nie pojawiał. Ostania umowa obowiązywała do dnia 30 czerwca 2014 roku Zgodnie z umową oskarżony miał zwrócić auto dnia 1 lipca 2014 roku, lecz tego nie uczynił. (...) został odebrane przez policję od B. G. i 26 lipca 2014 roku zwrócone pokrzywdzonemu. Opłata z tytułu korzystania z auta została uiszczona, lecz zgodnie z umową A. G. winien uiścić również pieniądze z tytułu bezumownego korzystania z auta od dnia 1 lipca 2014 roku, co stanowi kwotę 5766,95 złotych na dzień 8 lipca 2014 roku.

Powyższy stan faktyczny Sądu ustalił na podstawie: zeznań świadka D. K., B. G., P. G. oraz dokumentów zaliczonych do materiału dowodowego a szczegółowo wymienione na karcie 404 akt sprawy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Analiza ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego pozwoliła na uznanie oskarżonego A. G. za winnego czynów z art. 286 § 1 kk na szkodę B. G. i z art. 284 § 2 kk na szkodę (...) spółka z o.o.

Biorąc pod uwagę zgromadzony materiał dowodowy w postaci zeznań świadków, wyjaśnień oskarżonego i dokumentów, których autentyczność i moc dowodowa nie były kwestionowane, Sąd uznał, że okoliczności czynu i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości.

Wobec tego Sąd, przy zastosowaniu art. 4 §1 kk skazał go za każdy z tych czynów na karę 10 miesięcy i łączną karę 1 roku pozbawienia wolności.

Wymierzając karę oskarżonemu A. G. za poszczególne czyny Sąd wziął pod uwagę przesłanki określone w art. 53 § 1 i 2 k.k. takie jak: stopień winy i społecznej szkodliwości czynów, warunki i właściwości osobiste sprawcy, zapobiegawcze i wychowawcze cele kary. Sąd doszedł do przekonania, iż karą adekwatną do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu będzie kara 1 roku pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu kara w orzeczonym wymiarze jest karą sprawiedliwą, słuszną i adekwatną do wagi naruszonych przez oskarżonego norm postępowania oraz społecznej szkodliwości czynu. Kara w takim wymiarze spełni swój cel wychowawczy i zapobiegawczy względem oskarżonego, przestrzegając go przed ponownym wejściem w konflikt z prawem, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Biorąc po uwagę warunki osobiste oskarżonego, jego wiek, niekaralność za przestępstwa Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt.1kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 3 lat.

Zawieszając wykonanie kary Sąd wyraża nadzieję, że popadnięcie oskarżonego w konflikt z prawem miało charakter incydentalny, a orzeczona kara spełni swoją funkcję wychowawczą i zapobiegawczą, zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, wzbudzając w oskarżonym obawę przed dokonywaniem dalszych tego typu czynów, jak i ogólnej, stwarzając przekonanie wśród społeczeństwa o nieopłacalności popełniania przestępstw.

Dodatkowo Sąd, mając za podstawę art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 60 tysięcy złotych na rzecz B. G. i kwoty 5766,95 złotych na rzecz (...) spółka z o.o. w W..

Zgodnie z treścią art. 46 §1 kk w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o możliwości zasądzenia renty nie stosuje się.

Wobec złożenia przez obu pokrzywdzonych wniosków o naprawienie szkody Sąd był obligowany taki obowiązek orzec na podstawie art. 46 §1 kk.

,,Obowiązek naprawienia szkody w oparciu o przepis art. 46 § 1 k.k. obejmuje zarówno uszczerbek majątkowy (damnum emergens), jak i utracone korzyści (lucrum cessans), jeżeli jest konsekwencją niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego. Zastosowanie przepisu art. 46 § 1 k.k. ma na celu zapewnienie pokrzywdzonemu większej ochrony w procesie karnym, w szczególności wydania takiego orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody, aby nie musiał on wytaczać odrębnego powództwa cywilnego. Brak zatem podstaw do uznania, aby materialna odpowiedzialność sprawcy za wyrządzoną szkodę miałaby doznać ograniczenia”. (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 27 czerwca 2018 II AKa 134/18 )

Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela przedstawiony wyżej pogląd i kierując się treścią wskazanego przepisu orzekł na rzecz (...) spółka z o.o. obowiązek naprawienia szkody wynikający z poniesionej szkody. D. K. wyraźnie bowiem wskazał, że od dnia 1 lipca 2014 roku, wobec tego, że A. G. nie zwrócił auta do wypożyczalni rozpoczęła naliczanie kary umownej na bezumowne korzystanie z samochodu i jego użytkowanie i na dzień 8 lipca 2014 roku była to kwota 5766,95 złotych. Pokrzywdzony B. G. również do dnia wyroku nie odzyskał przekazanych oskarżonemu pieniędzy, zatem uwzględnienie jego wniosku jawi się jako oczywiste.

W myśl art. 624 § 1 k.p.k. Sąd może zwolnić oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności.

Z uwagi na okoliczność, iż Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody, która w pierwszej kolejności winien być wykonany i mając na uwadze wysokość rocznych dochodów, zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, wydatkami obciążając Skarb Państwa.