Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2018r.

Sąd Rejonowy w Mikołowie IV Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agata Witkowska

Protokolant: Jolanta Maj

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2018r.

sprawy z powództwa T. S.

przeciwko E. U. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) Przedsiębiorstwo (...)

o zadośćuczynienie, rentę wyrównawczą i ustalenie

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 30 000 zł. (trzydzieści tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 lutego 2016r. tytułem zadośćuczynienia;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda rentę wyrównawczą skapitalizowaną w kwocie 644,34 zł. netto (sześćset czterdzieści cztery złote trzydzieści cztery grosze) za okres od dnia 18 lutego 2016r. do dnia 31 marca 2016r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 kwietnia 2016r.;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda rentę wyrównawczą w kwotach:

- za okres od dnia 1 kwietnia 2016r. do dnia 30 czerwca 2016r. po 644,34 zł. netto (sześćset czterdzieści cztery złote trzydzieści cztery grosze) miesięcznie do 10 każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 każdego miesiąca począwszy od 10 maja 2016r.;

- za okres od dnia 25 lipca 2016r. do dnia 31 lipca 2016r. 145,49 zł. netto (sto czterdzieści pięć złotych czterdzieści dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 sierpnia 2016r.;

- za okres od dnia 1 sierpnia 2016r. do dnia 31 grudnia 2016r. po 644,34 zł. netto (sześćset czterdzieści cztery złote trzydzieści cztery grosze) miesięcznie za okres od dnia 1 sierpnia 2016r. do dnia 31 grudnia 2016r. do 10 każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 każdego miesiąca począwszy od dnia 10 września 2016r.;

- za okres od dnia 1 stycznia 2017r. do dnia 31 grudnia 2017r. po 696,24 zł. netto (sześćset dziewięćdziesiąt sześć złotych dwadzieścia cztery grosze) do 10 każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 każdego miesiąca począwszy od dnia 10 lutego 2017r.;

- za okres od dnia 1 stycznia 2018r. do dnia 30 listopada 2018r. po 732,50 zł. netto (siedemset trzydzieści dwa złote pięćdziesiąt groszy) do 10 każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 każdego miesiąca począwszy od dnia 10 lutego 2018r.;

4.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda rentę wyrównawczą w kwotach po 732,50 zł. netto (siedemset trzydzieści dwa złote pięćdziesiąt groszy) miesięcznie netto płatną z dołu do 10 każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 10 grudnia 2018r.;

5.  oddala powództwo w pozostałej części;

6.  znosi między stronami koszty zastępstwa procesowego;

7.  nakazuje pobrać od pozwanej, na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy w Mikołowie) kwotę 3031,74 zł. (trzy tysiące trzydzieści jeden złotych siedemdziesiąt cztery grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt IV P 101/16

UZASADNIENIE

Powód T. S. w pozwie skierowanym przeciwko E. U. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) Przedsiębiorstwo (...) w M. wniósł o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda:

- kwoty 65 000 zł. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu tytułem zadośćuczynienia za krzywdę oraz uszczerbek na zdrowiu doznany wskutek wypadku przy pracy, któremu uległ powód w dniu 17 października 2014r.;

- renty wyrównawczej na przyszłość z tytułu zwiększonych potrzeb i zmniejszonych widoków na przyszłość w kwocie po 500 zł miesięcznie, płatnej do 10 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami na wypadek zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, począwszy od dnia wniesienia pozwu,

- ustalenie odpowiedzialności pozwanej za szkody mogące ujawnić się u powoda w przyszłości, a wynikające z wypadku przy pracy, któremu uległ powód w dniu 17 października 2014r.

Nadto wniósł o obciążenie pozwanej kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że był zatrudniony jako pracownik budowlany w firmie (...) Przedsiębiorstwo (...), którego następcą prawnym jest pozwana w okresie od dnia 14 marca 2011r. do 31 lipca 2012r. oraz od 17 października 2014r. do 31 grudnia 2014r. W dniu 17 października 2014r. uległ wypadkowi przy pracy. Wskazał, że wraz z przełożonym udali się na teren budowy ogrodzenia w K. przy ul. (...). Po przybyciu na teren budowy rozpoczęcie prac wymagało wbicia w słupek stalowego wkręta, którą to czynność wykonywał przełożony – B. U.. Podczas tej czynności bezpośrednio po uderzeniu młotkiem wkręta na skutek jego przemieszczenia się w stronę powoda stojącego z boku w odległości około 1 m i uderzenia wkrętem w prawe oko powód doznał urazu oka w postaci występującej reny spojówki, wystąpienia licznych ciał metalicznych pod spojówką, wstrząśnienia siatkówki centralnej i obwodowej, krwotoku śródsiatkówkowego siatkówki obwodowej, co w konsekwencji doprowadziło do choroby jaskry wtórnej. Bezpośrednio po wypadku z uwagi na skutki urazu objawiającego się bólem, zaczerwienieniem oraz zaburzeniami widzenia oka powód został przewieziony do Wojewódzkiego Szpitala (...) w T., gdzie na oddziale okulistycznym przebywał do dnia 20 października 2014r. W dniu 6 listopada 2014r. powód przeszedł operację mającą na celu redukcję ciśnienia wewnątrzgałkowego. W wyniku doznanego urazu powód przebywa pod stałą opieką lekarza okulisty. Zespół powypadkowy dokonał ustaleń dotyczących okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy jakiemu w dniu 17 października 2014r. uległ powód. Jako przyczynę wypadku ustalono brak zachowania należytych środków ostrożności przez przełożonego podczas czynności wbijania w słupek przy użyciu młotka stalowego wkręta, co spowodowało odprysknięcie wkręta i trafienie powoda w oko. W związku z obrażeniami doznanymi wskutek wypadku przy pracy, pomimo długotrwałego leczenia powód nigdy nie odzyska pełnej sprawności sprzed daty wypadku. Lekarz orzecznik ZUS ustalił u powoda stały uszczerbek na zdrowiu wynoszący 20%. Wskazał, że od dnia wypadku jego sytuacja życiowa dramatycznie uległa pogorszeniu. Wskazał, że od chwili wypadku jest osobą bezrobotną i nie posiada prawa do zasiłku. Jakiekolwiek próby znalezienia stałej pracy kończyły się niepowodzeniem z uwagi na jego stan zdrowia. Konsekwencje urazu oka w postaci jaskry wtórnej uniemożliwiają mu podjęcie pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku – jako pracownik budowlany. Wskazał, że negatywne konsekwencje wypadku dodatkowo pogłębiły zaburzenia mowy powoda w postaci jąkania się. Wskazał, że od października 2015r. rozpoczął leczenie w (...).”, gdzie stwierdzono m. in. zaburzenia depresyjne, wycofanie, trudności w spaniu oraz wynikłe z tego powodu wybuchy złości oraz zaburzenia stresowe pourazowe. Wypadek w pracy spowodował wiele cierpień fizycznych i psychicznych. Wskazał, że ZUS przyznał mu jednorazowe odszkodowanie w wysokości 15 140 zł z tytułu stałego uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem wypadku przy pracy. Wskazał, że odpowiedzialność pozwanej opiera się na zasadzie art. 435 k. c. Z ostrożności procesowej wskazał, że pozwana ponosi odpowiedzialność na zasadzie art. 415 k. c. W zakresie zasądzenia renty powód wskazał art. 444§2 k. c. Odnosząc stan prawny do sytuacji w jakiej znajdował się bezpośrednio po wypadku oraz do jego obecnego stanu zdrowia fizycznego oraz psychicznego wskazał, że żądanie kwoty 65 000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz zasądzenie renty z tytułu niezdolności do pracy w kwocie po 500 zł miesięcznie jest żądaniem w pełni uzasadnionym, albowiem jest to kwota adekwatna do doznanej przez niego krzywdy i cierpienia, a jednocześnie przyczyni się do ich złagodzenia. Żądając ustalenia odpowiedzialności na przyszłość wskazał, że w sprawie o naprawienie szkody wynikłej z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia zasądzenie określonego świadczenia nie wyłącza, co do zasady, jednoczesnego ustalenia przez sąd odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości z tego samego zdarzenia. Mając na uwadze specyfikę choroby powoda jaką jest jaskra wtórna , należy wnioskować, iż w niniejszej sprawie nie można wykluczyć pogorszenia stanu zdrowia powoda z uwagi na doznane obrażenia, co w konsekwencji oznacza kontynuowanie leczenia (operacje) i dalsze ponoszenie wydatków z tym związanych.

W odpowiedzi na pozew pozwana E. U. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) Przedsiębiorstwo (...) wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej powiększonej o podatek VAT oraz kosztów opłat skarbowych uiszczonych od udzielonego pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że nie kwestionuje, iż w dniu 17 października 2014r. doszło do wypadku w pracy, w efekcie którego powód odniósł obrażenia oka prawego w postaci rany spojówki, wstrząśnienia siatkówki centralnej i obwodowej. Wskazała, że pracodawca przeprowadził w dniu 17 października 2014r. szkolenie BHP z zakresu bezpieczeństwa pracy, w szczególności na terenie budowy ogrodzenia, które to oświadczenie pracownik podpisał. Nadto powód ukończył szkolenie okresowe w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy dla pracowników zatrudnionych na stanowiskach robotniczych w dniu 12 marca 2012r., które to szkolenie było bezterminowe. Poszkodowany miał pełną świadomość i wiedzę, jak się zachować aby uniknąć niebezpieczeństwa w trakcie pracy. Poszkodowany pracownik nie wykonywał jakiejkolwiek pracy podczas zdarzenia, był jedynie obecny na miejscu pracy, podczas gdy ówczesny pracodawca – B. U. – wykonywał czynność polegającą na wbiciu w słupek stalowego wkręta. Przystępując do powyższej czynności – przełożony – wydał polecenie pracownikowi aby odsunął się na bezpieczną odległość miejsca, w którym podjął czynności. Z nieznanych przyczyn i powodów powód nie wykonał polecenia i B. U. przygotowując się do wbicia wkrętu w słupek był już pochylony i odwrócony tyłem do poszkodowanego nie mając jakiejkolwiek świadomości i wiedzy, że pracownik stoi w miejscu, w którym nie powinno go być, zgodnie z wydanym uprzednio poleceniem o konieczności przemieszczenia się pracownika na bezpieczną odległość. Brak podporządkowania się pracownika do wydanego polecenia nie może skutkować przerzuceniem odpowiedzialności na pracodawcę, który spełnił wszelkie nałożone przepisami prawa jak i zasadami wyznaczonymi przez zdrowy rozsądek, popartego zasadami doświadczenia, które to nakazują unikania niepodyktowanego koniecznością ryzyka. Wskazała, że pracodawca zapewnił wszystkie wymagane przepisami prawa, w kwestii prewencji indywidualnej ochrony pracownika związanymi z BHP. Nie można uznać iż przyczyną wypadku był brak zachowania należytych środków ostrożności przez przełożonego podczas wbijania w słupek przy użyciu młotka statkowego wkręta, albowiem to pracownik nie zachował należytej ostrożności – będąc nie tylko przeszkolonym w dziedzinie BHP ale także otrzymując odpowiednie polecenie przez swojego przełożonego. Odnosząc się do odpowiedzialności z art. 435 k. c. wskazała, że przepis art. 435 k. c. dotyczy tych przedsiębiorstw, których działalność opiera się na funkcjonowaniu maszyn i urządzeń wprawianych w ruch za pomocą sił przyrody, a których istnienie i praca w danym czasie i miejscu są uzależnione od wykorzystania sił przyrody i które bez użycia tychże sił nie osiągnęłyby celu, dla jakiego zostały utworzone. Nie można uznać, iż przedsiębiorstwo pozwanej jak i poprzednika prawnego, było przedsiębiorstwem wypełniającym przesłanki z art. 435 k. c., albowiem urządzenia będące częścią przedsiębiorstwa mają cechy jedynie wspomagające. Powód nie wykazał ani wysokości szkody (krzywdy) ani adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem sprawczym, a szkodą (krzywdą), co zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 6 k. c. obciąża powoda. Nadtop wyłączną winę za wypadek przy pracy ponosi pracownik, który nie zastosował się do polecenia przełożonego – B. U. – oraz nie zastosował się do zasad BHP obowiązujących na stanowisku pracy, o których był w pełni pouczony. Pracodawca zachował wszelkie zasady bezpieczeństwa, a których nie przestrzegał poszkodowany T. S.. Odnosząc się do odpowiedzialności na zasadzie winy wskazała, że pracodawca nie ponosi winy za wypadek przy pracy.

Odnosząc się do żądania zasądzenia renty pozwana wskazała, że cywilnoprawna odpowiedzialność pracodawcy za skutki wypadki przy pracy ma charakter uzupełniający. Wskazała, że powód powinien wykazać przesłanki prawne cywilnej odpowiedzialności pracodawcy: 1.) ciążącą na pracodawcy odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego, 2.) poniesioną szkodę (uszczerbek na zdrowiu – uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia), 3.) związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem będącym wypadkiem przy pracy, a powstaniem szkody. Nadto należy uwzględnić w jakiej części pokrzywdzony zachował możliwe do wykorzystania zdolności do pracy. Wskazała, że powód nie starał się bowiem o realne podjęcie żadnego zatrudnienia, choć zachował zdolność do pracy zarobkowej. Powód nie wykazał w jakiej części utracił możliwą do wykorzystania zdolność do pracy.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód T. S. był pracownikiem przedsiębiorstwa (...) od dnia 17 października 2014r. do 31 grudnia 2014r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pracownika budowlanego. (dowód: świadectwo pracy k. 21-22).

Powód w dniu 17 października 2014r. uległ wypadkowi przy pracy. W dniu 17 października 2014r. o godzinie 8:00 powód przyszedł do pracy. Szef powoda – B. U. nakazał powodowi przebrać się i przygotować narzędzia do pracy: taczkę, łopatę, drut kolczasty, młotek i paczkę wkrętów. 17 października 2014r. to był pierwszy dzień pracy powoda. O godzinie 8:20 powód wspólnie z B. U. wyjechali z domu pana U.. Około godz. 9:20 powód wspólnie z B. U. byli na terenie budowy w K. przy ul. (...). Powód rozładował sprzęt. B. U. wziął młotek i paczkę wkrętów, nakazał powodowi przyjść pod płot by rozciągać drut kolczasty wzdłuż płotu. Powód zaczął rozplątywać drut i rozciągać go. W pewnym momencie powód został uderzony wkrętem w prawe oko. B. U. wbijał wkręt. Powód w momencie urazu rozciągał drut kolczasty i był w odległości około 3 metrów od B. U.. Po uderzeniu powód zaczął krzyczeć, że go boli oko. B. U. zawiózł powoda na pogotowie do M., a następnie do Szpitala Wojewódzkiego w T.. W szpitalu stwierdzono u powoda uraz oka prawego. Powodowi zaopatrzono chirurgicznie oko: usunięto metaliczne ciała obce, zaopatrzono chirurgicznie ranę spojówki. Powód był w szpitalu od 17 października 2014r. do 20 października 2014r. Powód w czasie zdarzenia nie miał okularów ochronnych. (dowód: zeznania powoda T. S. k. 169-173 , karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 27).

Następnie powód ponownie zgłosił się na izbę przyjęć szpitala w dniu 27 października 2014r., gdzie rozpoznano u powoda m.in. jaskrę wtórną. Wówczas stwierdzono brak wskazań do hospitalizacji. (dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 29).

Następnie powód ponownie przebywał w szpitalu w dniach od 4 listopada 2014r. do 7 listopada 2014r., gdzie rozpoznano u powoda m.in. jaskrę wtórną. Powód w dniu 6 listopada 2014r. przeszedł operację. (dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 28).

Od dnia wypadku powód przebywał na zwolnieniu lekarskim. Powód leczy się w poradni okulistycznej. Przed wypadkiem powód nie miał problemów ze wzrokiem. Przed wypadkiem powód również nie leczył się u psychiatry. Około miesiąc, dwa po wypadku zaczęły się problemy psychiczne powoda, powód nie potrafił sobie znaleźć w domu miejsca. Powód ma problemy ze snem. (dowód: zeznania powoda T. S. k, 169-173, zeznania świadka A. R. (1) k. 116-118).

W dniu 17 października 2014. Powód przeszedł szkolenie wstępne. (dowód: karta szkolenia wstępnego k. 100).

Dokument szkolenia wstępnego powód podpisał w dniu 20 października 2014r. po wyjściu ze szpitala. W tym dniu powód podpisał również protokół powypadkowy i umowę o pracę. dowód: zeznania powoda T. S. k. 169-173).

Obecnie powód nie pracuje. Po wypadku powód pracował jako pracownik fizyczny i wykonywał lekką pracę fizyczną. Pracował od połowy stycznia 2016r. do końca lutego 2016r. Później powód pracował 3 tygodnie w lipcu 2016r. jako pracownik fizyczny i wykonywał lekkie prace. Powód nie może wykonywać ciężkiej pracy fizycznej. Od października 2015r. powód zaczął korzystać porad lekarza psychiatry. Powód przyjmuje leki uspokajające i nasenne. Po wypadku powód miał problemy ze snem, budził się z koszmarami. Z zawodu powód jest cukiernikiem. Powód nie ma prawa do renty z ZUS. (dowód: zeznania powoda T. S. k. 169-173).

W protokole ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy ustalono brak zachowania należytych środków ostrożności przez przełożonego podczas czynności wbijania w słupek przy użyciu młotka stalowego wkręta, co spowodowało odprysknięcie wkręta i trafienie w oko poszkodowanego. (dowód: protokół powypadkowy k. 23-24).

Lekarz orzecznik ZUS ustalił u powoda 20% stały uszczerbek na zdrowiu spowodowany skutkami wypadku z dnia 17 października 2014r. (dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 25).

Decyzją ZUS powód otrzymał kwotę 15 140 zł. tytułem jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy. (dowód: decyzja ZUS k. 26).

Przedmiotowego wkręta samowiercącego do metalu nie można wbijać młotkiem do słupka metalowego niezależnie od grubości słupka lub też rozmiaru wkrętu. Nie można punktować wkrętu samowiercącego młotkiem do konstrukcji słupka. Wkręt samowiercący zgodnie z wytycznymi producenta można jedynie wkręcać przy pomocy elektronarzędzi tj. wkrętarki mocując łeb wkrętu do nasadki wkrętarki zachowując podczas wiercenia jego prostopadłość do powierzchni słupka oraz w sposób prawidłowy dobierając obroty wkrętarki aby nie spalić wiertła. (dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu BHP D. S. k. 180-185 i opinia uzupełniająca k. 204-206).

Lekarz okulista stwierdził u powoda 25% stały uszczerbek na zdrowiu. Ze względu na istniejącą podwichniętą soczewkę oka prawego i przebyte wstrząśnienie siatkówki oka prawego przeciwskazanie jest wykonywanie przez powoda ciężkiej pracy fizycznej. Konieczna jest stała kontrola okulistyczna z powodu jaskry wtórnej oka prawego. Potrzeby powoda wskutek wypadku nie zwiększyły się. Natomiast możliwości zarobkowe powoda wskutek wypadku mogą ulec zmniejszeniu. Powód przed wypadkiem wykonywał różne prace budowlane o zróżnicowanym wysiłku fizycznym. Po wypadku przeciwskazane jest wykonywanie przez powoda ciężkiej pracy fizycznej. (dowód: opinia biegłej lekarza okulisty A. K. k. 215-220 oraz opinia uzupełniająca k. 263-264).

Biegła sądowa lekarz psychiatra stwierdziła u powoda przewlekłe zaburzenia depresyjne lękowe spowodowane urazem oka oraz uzależnienie od alkoholu w wywiadzie. Stały uszczerbek na zdrowiu powoda związany z wypadkiem z dnia 17 października 2014r. z przyczyn psychiatrycznych wynosi 10% z wyraźnym podejrzeniem trwałej zmiany osobowości. Złe rokowania na przyszłość. Wyraźnie zwiększyły się potrzeby powoda na sutek wypadku wymaga on obecnie stałego leczenia psychiatrycznego i psychologicznego oraz logopedy. Zmniejszyły się możliwości zarobkowe powoda na skutek wypadku nie może wykonywać ciężkiej pracy fizycznej. Nastąpiło również zaburzenie komunikacji słownej z otoczeniem z powodu nasilenia problemów z zaburzeniami mowy w postaci jąkania. Przed wypadkiem nie miał takich problemów, miał dobre kontakty z innymi ludźmi, nie był wyśmiewany z tego powodu. U powoda wystąpiły zaburzenia stresowe pourazowe – typu przewlekłego w postaci zaburzeń depresyjno-lękowych wymagających specjalistycznego leczenia psychiatrycznego. (dowód: opinia biegłej lekarza psychiatry I. D. k. 253-255 oraz opinia uzupełniająca k. 291-292).

Z uwagi na fakt, że pozwana nie zatrudnia obecnie pracowników na stanowisku, na którym pracował w dacie wypadku powód Sąd określił potencjalne wynagrodzenie powoda w wysokości minimalnego wynagrodzenia. Sąd wyliczył rentę wyrównawczą powoda zgodnie z wyliczeniami dokonanymi przez biegłego Z. G.. (dowód: opinia biegłego z zakresu rent i emerytur Z. G. k. 316-320).

Powyższe dowody z dokumentów stanowiące podstawę ustaleń faktycznych są wiarygodne. Walor mocy dowodowej należało przypisać opiniom biegłych lekarzy: okulisty i psychiatry. Wnioski biegłych formułowane na podstawie dokumentacji lekarskiej i badania poszkodowanego zostały należycie i jasno uzasadnione zgodnie z wiedzą medyczną. Opinie są nadto stanowcza, spójne i kompletne. Biegli wypowiedzieli się w przedmiocie wysokości uszczerbku na zdrowiu powoda. Ocenili wpływ wypadku przy pracy powoda na jego codzienne życie, jak również wypowiedzieli się w kwestii prognoz na przyszłość.

Nie budziły ostatecznie także wątpliwości wnioski opinii biegłego z zakresu emerytur i rent Z. G..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków: B. U., A. R. (2) i na ich podstawie ustalił stan faktyczny. Zeznania te były spójne i logiczne.

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda T. S. i na ich podstawie ustalił stan faktyczny. Zeznania te były spójne i logiczne.

Świadkowie W. M. i K. M. nie byli bezpośrednimi świadkami wypadku.

Również pozwana E. U. nie była świadkiem zdarzenia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo co do zasady zasługują na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 415 k. c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Zgodnie z powyższym unormowaniem przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są:

- zaistnienie szkody,

- wystąpienie faktu, za który ustawa czyni odpowiedzialnym określony podmiot,

- związek przyczynowy między czynem niedozwolonym, a szkodą.

Zadośćuczynienie jest roszczeniem o charakterze ściśle niemajątkowym mającym za zadanie kompensację doznanej krzywdy.

Odpowiedzialność cywilnoprawna pozwanej nie budzi wątpliwości i kształtuje się na podstawie art. 415 k.c. w związku z art. 300 k. p.

Niespornym pozostaje, że powód dnia 17 października 2014r. świadczył pracę na polecenie B. U.. Nie zachodzą żadne przesłanki wyłączające odpowiedzialność pozwanej w rozumieniu art. 415 k.c.

Do obowiązków pracodawcy należy zapewnienie bezpiecznych warunków pracy, gdyż ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie pracy zgodnie z art. 207 § 1 k. p.

Powód nie przyczynił się do wypadku. Powód nie miał okularów ochronnych. B. U. nieprawidłowo wykonywał czynności, gdyż uderzył młotkiem we wkręt samowiercący, którego nie można było uderzać. W wyniku zdarzenia powód poniósł szkodę. Istnieje związek przyczynowy między czynem niedozwolonym, a szkodą.

Zgodnie z art. 445 § 1 k. c. poszkodowanemu, który doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia można przyznać odpowiednią sumę pieniężną tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Powód odniósł znaczną krzywdę przejawiającą się zarówno w cierpieniu fizycznym jak i psychicznym. Krzywda o której mowa nie została zrekompensowana jednorazowym odszkodowaniem z tytułu uszczerbku na zdrowiu. Miarkując zadośćuczynienie należało uwzględnić znaczne i intensywne dolegliwości bólowe. Powód wyłączony był z możliwości aktywnego życia, które prowadził przed wypadkiem i nie mógł udzielać pomocy w gospodarstwie domowym. Poza poważnymi ograniczeniami w życiu po zdarzeniu, stwierdzony został także trwały uszczerbek na jego zdrowiu. Nie można pominąć, że zdrowie jest dobrem szczególnie cennym, a pozbawienie czy przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadkach uszkodzeń ciała prowadzi do niepożądanej deprecjacji tego dobra (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 16 lipca 1997r. II CKN 273/97).

Pojęcia krzywdy nie można także zawężać wyłącznie do cierpień fizycznych. Elementem krzywdy są także cierpienia psychiczne rozumiane jako ujemne przeżycia, czy inne dolegliwości o charakterze niemajątkowym. Niewątpliwie zaistniałe zdarzenie wywołało znaczny stres i zaburzenia w psychice powoda.

Orzekając o zadośćuczynieniu należało uwzględnić wpływ zdarzenia na życie powoda, związane z tym cierpienia, ich intensywność oraz czas. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 3 listopada 1994r. III APr 43/94 (OSA 1995/5 poz. 41 str. 42) zadośćuczynienie winno uwzględniać doznaną krzywdę poszkodowanego, na którą składają się cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia.

Zaistniała krzywda powoda wymaga więc odpowiednio wysokiego zadośćuczynienia. Zasądzona kwota ten warunek spełnia, uwzględnia bowiem negatywne przeżycia powoda i doznane cierpienia fizyczne ich nasilenie oraz okoliczności życia osobistego. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić kwoty symbolicznej. Zasądzone zadośćuczynienie przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 28 września 2001r. III CKN 427/200 Lex. Polonica nr (...) ).

Wskazane okoliczności, przemawiały za uwzględnieniem zadośćuczynienia, w wysokości, jak w wyroku, jako odpowiedniego do charakteru i rozmiaru krzywdy. Przyznana kwota stanowi więc w istniejących stosunkach społecznych w miarę realną i odczuwalną wartość ekonomiczną. Powód nigdy nie odzyska pełnej sprawności oka prawego.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia o pretensji powoda stanowi art. 445 § 1 k. c. w związku z art. 415 k.c. i art. 300 k. p.

O ustawowych odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. w związku z art. 300 k. p. od dnia wniesienia pozwu.

Zgodnie z art. 455 k.c. w związku z art. 300 k. p. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Zobowiązania wynikające z czynów niedozwolonych są bezterminowe, a wobec tego opóźnienie w ich wykonaniu następuje wtedy, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela; od tej chwili obciąża dłużnika obowiązek zapłaty odsetek za opóźnienie. Z charakteru świadczenia w postaci zadośćuczynienia, którego wysokość zależna jest od oceny rozmiaru doznanej krzywdy, ze swej istoty trudno wymiernej i zależnej od szeregu okoliczności związanych z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, wynika, że obowiązek jego niezwłocznego spełnienia powstaje po wezwaniu dłużnika i że od tego momentu należą się odsetki za opóźnienie (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 września 1970 r. II PR 257/70 OSNCP 1971/6 poz. 103; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 12 października 1999r. I ACa 318/99 OSA 2000/6 poz. 27 str. 51).

Przepis art. 444§2 k. c. wprowadza trzy odrębne podstawy przyznania renty: z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej (częściowej albo całkowitej), zwiększenia się potrzeb poszkodowanego albo zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość.

Renta z tytułu zdolności do pracy powinna rekompensować poszkodowanemu uszczerbek, który wskutek uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia powstał w jego dochodach z tytułu pracy zarobkowej, równy różnicy pomiędzy hipotetycznymi dochodami, które osiągnąłby gdyby nie doszło do zdarzenia szkodzącego, a dochodami, które uzyskuje.

Dopuszczalne jest dochodzenie przez pracownika od pracodawcy roszczeń uzupełniających z tytułu wypadku przy pracy, opartych na przepisach prawa cywilnego (art. 415 k. c. , art. 444 k. c. i art. 445 k. c. ) w szczególności oparta na zasadzie winy, 2) poniesiona szkoda (wynikająca z uszczerbku na zdrowiu – art. 361 § 2 k. c. , art. 444 i 445 k. c.), 3) związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem będącym wypadkiem przy pracy a powstaniem szkody ( art. 361 § 1 k. c.).

Jak wskazuje się w doktrynie i orzecznictwie renta z tytułu utraty zdolności do pracy powinna rekompensować poszkodowanemu uszczerbek, który wskutek uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia powstał w jego dochodach z tytułu pracy zarobkowej, równy różnicy pomiędzy hipotetycznymi dochodami, które osiągałby, gdyby nie doszło do zdarzenia szkodzącego, a dochodami, które uzyskuje będąc poszkodowanym, uwzględniając także świadczenia otrzymywane z tytułu ubezpieczenia społecznego.

Zgodnie z utrwalonym w judykaturze poglądem, renta z art. 444§2 k. c. stanowi formę naprawienia szkody, a jej dochodzenie związane jest z ustaleniem szkody, pozostającej w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem sprawczym. Jej celem jest naprawienie szkody, co nie oznacza, że może pokrywać tylko te wydatki, które poszkodowany rzeczywiście poniósł.

Renta z art. 444 § 2 k. c. ma na celu naprawienia szkody przyszłej, wyrażającej się w wydatkach na zwiększone potrzeby oraz nieosiągnięciu tych zarobków i innych korzyści majątkowych, które poszkodowany mógłby osiągnąć w przyszłości, gdyby nie doznał uszkodzenia ciała.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego przy ustalaniu wysokości renty wyrównawczej, określając wielkość hipotetycznych dochodów osoby uprawnionej, należy uwzględnić wszelkie dochody dotychczas uzyskiwane.

Odnosząc się do roszczenia powoda w zakresie renty Sąd oparł się na opinii biegłego do spraw emerytur i rent Z. G..

Naprawienie szkody na osobie, która w wyniku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia utraciła całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej następuje w formie odpowiedniej renty ( art.444 § 2 k. c. w związku z art. 300 k. p. ). Żaden przepis prawa nie określa sposobu, w jaki sąd ( w przeciwieństwie do postępowania rentowego w sprawie świadczeń z ubezpieczenia społecznego) ma ustalić rozmiar renty wyrównawczej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 1969r. II PR 685/68). Ustalanie wysokości renty odbywa się w oparciu o pewne hipotezy które prawdopodobnie wystąpiłyby. Uwzględniając zatem wszystkie przedstawione wyżej okoliczności zasądzona renta w ocenie sądu jest odpowiednia także w aspekcie art. 322 k.p.c.

Uznając zatem co do zasady odpowiedzialność pozwanej za skutki wypadku przy pracy uwzględniono rentę wyrównawczą powoda zgodnie z wyliczeniami biegłego Z. G..

Powództwo zatem w przedmiocie renty stosownie do zakresu odpowiedzialności pozwanej podlegało uwzględnieniu na podstawie art. 444 § 2 k. c. w związku z art. 435 § 1 k. c i art. 300 k. p. Żądanie dalej idące jako bezzasadne podlegało oddaleniu. Ustawowe odsetki za zwłokę w wypłacie renty za okres przed wniesieniem pozwu zasądzono od daty doręczenia odpisu pozwu, a za dalszy okres od poszczególnych rat renty na podstawie art. 481 § 1 k. c. w związku z art. 300 k. p.

Odnosząc się do ustalenia odpowiedzialności na przyszłość Sąd stwierdził, iż ustalenie odpowiedzialności na przyszłość następuje w przypadku braku możliwości definitywnego przesądzenia o rozmiarach szkody w dacie orzekania. Zdaniem Sądu powód nie wykazał, że w wyniku wypadku z dnia 17 października 2014r., któremu uległ powód mogą ujawnić się w przyszłości jeszcze inne skutki. Z przepisu art. 189 k. p. c. wynika, iż warunkiem uzyskania ochrony jest wykazanie przez powoda konkretnego interesu prawnego w żądaniu ustalenia. Sąd bada interes prawny z urzędu, jego brak prowadzi do oddalenia powództwa. Interes prawny powoda jest przesłanką materialnoprawną powództwa o ustalenie. Sąd rozstrzygający takie powództwo powinien dysponować precyzyjnie wskazanymi przez powoda okolicznościami, które składają się na treść interesu.

Powód nie wykazał zagrożenia ujawnienia się w przyszłości dalszych następstw wypadku.

O kosztach sądowych rozstrzygnięto na zasadzie art. 100 k. p. c. i zniesiono między stronami koszty zastępstwa procesowego. O wydatkach rozstrzygnięto na zasadzie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2005 r. Nr 167 poz. 1398 ze zm.). Powód wygrał sprawę w 50%. Nakazano pobrać od pozwanej, na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy w Mikołowie) kwotę 3031,74 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych w postaci kosztów opinii biegłych i opłat od pozwów.