Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2003 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Dobromiry Ossowska-Dynysiewicz

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2003 r. sprawy oskarżonej

K. S. ur. (...) w S.

córki Z. i E.

oskarżonej z art. 156§1 pkt 2 kk

na skutek apelacji obrońcy oskarżonej

od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach – Wydział Zamiejscowy w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 23/04/2003 r. sygn. akt. V K 11/03

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na mocy art. 69§1 i §2 kk i art. 70§1 pkt 1 kk, wykonanie wymierzonej oskarżonej w punkcie 1 wyroku kary pozbawienia wolności, warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący lat 5 (pięć), a nadto uchyla punkt 2 tegoż wyroku,

2.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w tym opłatę za obie instancje w kwocie 150 (sto pięćdziesiąt) złotych.

II AKa 391/03

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2003 roku sygn. V K 11/03 Sąd Okręgowy w Gliwicach uznał oskarżoną K. S. za winną popełnienia czynu z art. 156 § 1 pkt 2 kk i wymierzył jej karę 2 lat pozbawienia wolności zaliczając na jej poczet w oparciu o art. 63 § 1 kk okres jej zatrzymania w dniu 8 listopada 2002 roku.

Zaskarżył go obrońca oskarżonej w części dotyczącej orzeczenia o karze zarzucając rażącą jej niewspółmierność i wniósł o zmianę wyroku poprzez wymierzenie kary znacznie łagodniejszej z jednoczesnym warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego częściowo zasługiwała na uwzględnienie, bowiem wniosku o wymierzenie znacznie łagodniejszej kary nie sposób podzielić, jeśli się zważy na fakt, iż mieści się ona w granicach dolnego ustawowego zagrożenia, oskarżona w chwili czynu była pod wpływem alkoholu i dopuściła się go w obecności 13-letniej córki, a po zadaniu ciosu nożem nie była zainteresowana wezwaniem dla rannego męża pomocy.

Zupełnie jednak inaczej spojrzeć trzeba na kwestię możliwości warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary 2 lat pozbawienia wolności.

Przede wszystkim trzeba bowiem zauważyć, że na gruncie obecnie obowiązującego kodeksu karnego nie ma już tego wymogu, który określał art. 73 § 2 dkk, że zawieszając wykonanie kary sąd bierze pod uwagę czy względy na społeczne jej oddziaływanie nie przemawiają przeciwko temu. Przepis art. 69 § 1 i 2 kk jest bowiem tak skonstruowany, że przy stosowaniu tej instytucji nakazuje kierować się jedynie względami szczególno-prewencyjnymi, zaś społeczne oddziaływanie kary, jej współmierność do szkodliwości społecznej czynu i winy sprawcy należy uwzględniać przy wymierzaniu kary (art. 53 § 1 – 3 kk). By zatem możliwe było warunkowe zawieszenie wykonania kary sąd musi nabrać jedynie przekonania, że sprawca nie powróci do przestępstwa i wykonanie wymierzonej kary nie będzie konieczne dla wdrożenia go do przestrzeganego porządku prawnego. Tego rodzaju przekonanie bazować zaś musi na ocenie postawy sprawcy, jego właściwości i warunków osobistych, dotychczasowego sposobu życia oraz zachowania się po popełnieniu przestępstwa. Jeśli zatem przez pryzmat tych warunków spojrzy się na sylwetkę oskarżonej, to trzeba zauważyć, że jest ona osobą wcześniej niekaraną, o bardzo dobrej opinii środowiskowej, pracującą zarobkowo, dbającą o dom i dzieci, funkcjonującą dotąd w społeczeństwie nienagannie, a przy tym autentycznie żałującą tego, co się stało.

Nie można jej przy tym niczego zarzucić jako matce, skoro nawet jej teściowa prosiła Sąd pierwszej instancji by orzeczona kara pozwoliła oskarżonej sprawować opiekę nad dziećmi. Jest poza tym dzieciom, a zwłaszcza córce z pierwszego małżeństwa bardzo potrzebna, bowiem dziecko to po krytycznym zdarzeniu obwiniając się o zaistniałą sytuację w domu (nie miała dobrego kontaktu z ojczymem) podjęło próbę samobójczą, a potem wraz z oskarżoną korzystało z terapii psychologa. Nie bez znaczenia jest i ten fakt, że oskarżona odwiedzała pokrzywdzonego w szpitalu, a do ugodzenia go nożem przyczyniło się jego nieodpowiedzialne, a przy tym nawarstwiające się już od dłuższego czasu zachowanie (robił długi „karciane” oraz inne, korzystał często i bez powodu ze zwolnień lekarskich, co obniżało jego zarobki i zagrażało egzystencji finansowej rodziny), które z całą pewnością w dużym stopniu psychicznie ją wyczerpało.

Wszystkie te naprowadzone wyżej okoliczności spowodowały, iż sąd odwoławczy stanął na stanowisku, iż oskarżona w pełni zasługuje na zastosowanie instytucji warunkowego zawieszanie wykonania kary. Nie zgodził się tym samym z poglądem wyrażonym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że kara bezwzględna ma być wyraźnym sygnałem, że dla poważnych przestępstw nie ma przyzwolenie społecznego oraz pobłażania wymiaru sprawiedliwości, bo przecież istotą prewencji ogólnej nie jest wymaganie wymierzania wyłącznie surowych kar, lecz kształtowanie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary, jej dostosowaniu do stopnia winy sprawcy i okoliczności podmiotowo – przedmiotowych czynu, a zatem o karaniu sprawiedliwym, tworzącym atmosferę zaufania dla obowiązującego systemu prawnego. Każdy przy tym czyn i każdy sprawca wymaga indywidualnego potraktowania, bo przecież ustawodawca określając zagrożenie za przestępstwo z art. 156 § 1 pkt 1 i 2 kk na poziomie od roku do lat 10 i dając możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności w wymiarze nie przekraczającym 2 lat miał na względzie konieczność indywidualizacji kary i dostosowania jej do realiów sprawy i osoby sprawcy. Realia zaś jakie zaistniały w niniejszej sprawie w połączeniu z bardzo pozytywną sylwetką oskarżonej czynią wywody na tle art. 69 kk w pełni uprawnionymi, zatem w kierunku warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary sąd odwoławczy zaskarżony wyrok zmienił, określając jednakże maksymalny, bo

5-letni okres próby. Nie uznał równocześnie za konieczne nałożenie na oskarżoną obowiązków z art. 72 § 1 pkt 1-8 kk czy oddanie jej pod dozór kuratora, bo przecież tego rodzaju środki oddziaływania orzeka się kierując się oceną ich celowości zarówno z punktu widzenia zapobiegawczo - wychowawczego oddziaływania na sprawę, jak i usuwania czynników, które tkwiły u genezy przestępstwa, a takimi argumentami w przypadku oskarżonej nie dałoby się ich wspierać tym bardziej, gdy zważy się, że pokrzywdzony i oskarżona mieszkają osobno i zamierzają się rozwieść.

Orzeczenie zaś o kosztach sądowych ma oparcie w treści art. 627 kpk i art. 10 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.).

BD/