Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2020 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2020 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa Kancelarii (...) S.A. z siedzibą w K.

przeciwko T. P.

o zapłatę

oddala powództwo.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 1032/19 upr.

UZASADNIENIE

Powód Kancelaria (...) S.A. z siedzibą w K. wniósł w dniu 6 listopada 2019 roku przeciwko T. P. pozew o zapłatę kwoty 1696,54 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 8 lipca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, do rozpoznania w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż pozwany zawarł z (...) Sp. z o.o. w W. w dniu 24 lipca 2014 r. umowę pożyczki na kwotę 1980,00 zł, za pośrednictwem platformy internetowej. Jednocześnie z zawarciem pierwszej umowy pożyczki, strony zawierały umowę ramową pożyczki, która określała zasady i warunki zawierania wszystkich umów pożyczek. Po dokonaniu weryfikacji danych osobowych, akceptacji warunków umowy oraz akceptacji warunków spłaty zobowiązania kwota pożyczki została pozwanemu przez pożyczkodawcę przekazana. Powód wskazał, ze uzgodniona i zaakceptowana przez strony umowy, całkowita należność z tytułu umowy pożyczki, którą pozwany zobowiązał się uiścić wynosiła łącznie 3.940,78zł. (kapitał pożyczki 1980 zł., prowizja za udzielenie pożyczki 1760,78 zł., opłaty dodatkowe za monity telefoniczne i pisemne w kwocie 200 zł.) Powód poinformował, ze pozwany dokonał wpłat na rachunek bankowy cedenta w łącznej wysokości 2244,24 zł., wobec czego powód stał się wierzycielem kwoty pomniejszonej o tę wpłatę czyli 1696,54 zł. Według powoda częściowa wpłata zadłużenia stanowi o niewłaściwym uznaniu długu co do zasady jak i wysokości. Powód podkreślił, iż nabył od (...) Sp. z o.o. w W. wierzytelność przysługującą wobec pozwanego na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 28 czerwca 2016 roku

Powód wskazał, iż wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 4 grudnia 2017 r. (VI Nc-e 2336859), czym skutecznie przerwał bieg przedawnienia. Następnie rozpoznanie sprawy zostało przekazane do Sądu Rejonowego w Człuchowie, który postanowieniem z dnia 21 marca 2018 r. w sprawie pod sygn. akt I C 131/18 umorzył postepowanie na podstawie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c.

Pozwany T. P. nie złożył odpowiedzi na pozew, pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia o skutkach niestawiennictwa, nie stawił się na rozprawie wyznaczonej na dzień 19 lutego 2020 roku, nie złożył w niniejszej sprawie żadnych wyjaśnień ani nie żądał przeprowadzenia rozprawy pod swoją nieobecność.

W dniu 27 lutego 2020 roku Sąd wydał w sprawie wyrok zaoczny w którym oddalił powództwo w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany T. P. zawarł w dniu 24 lipca 2014 r. z K. Polska Sp. z o.o z o.o. w W. umowę pożyczki, na mocy której pożyczkodawca zobowiązał się do udzielania pożyczkobiorcy pożyczki gotówkowej w sposób i na warunkach określonych w umowie. Na podstawie wniosku, złożonego za pośrednictwem należącej do pożyczkodawcy platformy internetowej, w ramach umowy pozwany otrzymał tytułem pożyczki kwotę 1980,00 złotych, przy czym całkowita kwota do zapłaty wyniosła 3740,78 zł, a pozwany dokonał wpłat na rzecz pożyczkodawcy w łącznej kwocie 2244,24 zł.

dowód: umowa ramowa pożyczki, formularz k. 17-28, potwierdzenie przelewu z dnia. k. 29

W umowie pożyczki ustalono, że kwota pożyczki to 1980 zł, opłata za udzielenie pożyczki (prowizja plus odsetki ustawowe) 1760,78 zł, całkowita kwota do spłaty w wysokości 3740,78 zł, została rozłożona na 12 rat, a termin spłaty pożyczki ustalono na dzień 7 lipca 2015 r.

dowód: umowa ramowa pożyczki k. 25-33

W dniu 28 czerwca 2016 roku Kancelaria (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K. zawarła z (...) Sp. z o.o. w W. umowę przelewu wierzytelności.

dowód: umowa przelewu wierzytelności . wraz z załącznikiem k. 12-14

Powód wysłał do pozwanego zawiadomienie o dokonaniu cesji wierzytelności z dnia 28 czerwca 2016 roku i wezwał go do zapłaty kwoty 1919,90 zł wraz z umownymi odsetkami, powołując się na umowę o nr (...) na kwotę 1696,53 zł.

dowód: wezwanie do zapłaty k. 15, zawiadomienie k. 15v, dowód nadania k. 16

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zaznaczyć należy, że jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd na mocy art. 339 § 1 k.p.c. wyda wyrok zaoczny, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W judykaturze utrwalony został pogląd, który nie jest kwestionowany również w nauce, iż przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. W przypadku stwierdzenia braku podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, Sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, Legalis nr 16294, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, Prok. I Pr. 1999 nr 9, poz. 30, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96, OSNC 1996 nr 7-8, poz. 108).

Sąd nie może również przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu art. 339 § 2 k.p.c. mowa jest o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli „nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy”. Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy, w szczególności na tle innych twierdzeń powoda.

W niniejszej sprawie pozwany nie stawił się na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę, jak również nie wypowiedział się co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu. Stosownie więc do treści art. 339 § 2 k.p.c. uzasadnione było wydanie wyroku zaocznego. Podkreślić przy tym jednak należy, że ustalenie stanu faktycznego w oparciu o twierdzenia powoda może nastąpić tylko wówczas, gdy Sąd rozpoznający sprawę, nie ma żadnych uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie.

Zdaniem Sądu brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego jedynie w oparciu o twierdzenia, które zostały zawarte w uzasadnieniu pozwu. Powód przedstawiając stan faktyczny sprawy, powołał się na umowę pożyczki wskazując strony umowy, datę jej zawarcia, jej numer, wskazał kapitał pożyczki, wysokość prowizji i opłat dodatkowych. Nie wskazał natomiast co składa się na kwotę dochodzoną pozwem. Powołano się również na okoliczność, że w związku z brakiem spłaty, przedmiotowa wierzytelność została zbyta na rzecz powoda. Brak było informacji co składa się na dochodzoną pozwem kwotę 1696,54 zł, co składa się na należność główną, jaka kwota dochodzona jest z tytułu prowizji, a jaka z tytułu monitów. Określony w sposób lakoniczny stan dochodzonego roszczenia wywołał wątpliwości co do stanu fatycznego sprawy i wymuszał przeprowadzenie postępowania dowodowego.

Nie ulega wątpliwości, że dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność wynika z umowy pożyczki zawartej między pozwanym i pierwotnym wierzycielem.

Z treści uzasadnienia pozwu wynikało jedynie, iż uzgodniona i zaakceptowana przez strony umowy należność z tytułu umowy pożyczki, którą pozwany zobowiązał się zwrócić to kwota z tytułu kapitału pożyczki 1980 zł., prowizji za udzielenie pożyczki 1760,78 zł., opłat dodatkowych za monity telefoniczne i pismem 200 zł., Wskazano również, ze pozwany dokonał wpłat na rzecz umowy w łącznej kwocie 2244,24zł.

W ocenie sądu właśnie dochodzona w pozwie ww. kwota 1760,78 zł i kwota 200 zł. wzbudziły poważne wątpliwości. W szczególności w treści pozwu powód nie powoływał się na jakiekolwiek czynności windykacyjne wykonywane przez pierwotnego wierzyciela, skutkujące powstaniem kosztów z tego tytułu. W pozwie podkreślono również, ze prowizja dochodzona pozwem wynosiła 1760,78 zł., natomiast jak wynika z harmonogramu spłat dołączonego do pozwu wynika, ze pozwany zobowiązał się na podstawie ww. umowy zwrócić ww. kwotę łącznie z tytułu odsetek i prowizji (por. harmonogram spłat k. 28). Zarówno w pozwie jak i w umowie ramowej, czy formularza informacyjnego nie dookreślono co składa się na kwotę 1760,78 zł. jaka część stanowi prowizję a jaka część odsetki. Z paragrafu § 4 umowy ramowej wynika, ze koszt udzielenia umowy stanowią zarówno odsetki jak i prowizja.

Zaistnienie przesłanek do wydania wyroku zaocznego nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia zawarte w pozwie uzasadniają należycie w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Twierdzenia strony zawarte w pozwie powinny być więc w takiej sytuacji zweryfikowane w oparciu o dowody przedłożone przez stronę powodową. Z przedstawionego przez powoda materiału dowodowego w niniejszej sprawie nie wynika tymczasem, czy do kosztów za udzielanie pożyczki zostały naliczone odsetki i prowizja, i w jakich wysokościach. Podkreślić należy, ze w pozwie powód wskazał, że zobowiązanie pozwanego zostało rozłożone na 12 rat, z których ostatnia miała przypaść na 7 lipca 2015 r. i od tego momentu przedmiotowe roszczenie stało się wymagalne, natomiast z załącznika do umowy cesji wynika, ze termin płatności to 9 grudnia 2014 r. Wprawdzie kwota zadłużenia w wysokości 1696,53 zł. wynika z załącznika do umowy przelewu wierzytelności (k. 14), ale brak informacji co składa się na jej wysokość. Brak informacji jaka kwota stanowi należność kapitału, jaka prowizji czy odsetek, a jaka stanowi koszty windykacji.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Nie wystarczy więc wskazywać, że określona wierzytelność była przedmiotem umowy przelewu - należy jeszcze wykazać, że wierzytelność ta w ogóle po stronie zbywcy powstała. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29).

Sąd dokonując oceny stanu faktycznego niniejszej sprawy w oparciu o zaoferowany przez stronę powodową materiał dowodowy uznał, że powód nie sprostał ciężarowi dowodowemu w tym zakresie.

W szczególności nie wykazana została żadnym środkiem dowodowym zasadność domagania się kwoty dochodzonej pozwem. Brak informacji co składa się na kwotę dochodzoną pozwem. Podkreślić należy, ze z umowy nie wynika jak została naliczona należność z tytułu odsetek a jak z tytułu prowizji. Powód nie przedstawił na tę okoliczność jakiegokolwiek dowodu umożliwiającego zweryfikowanie tego twierdzenia, że w umowie strony ustaliły prowizje na ww. wysokość. Z przedłożonej do pozwu umowy ramowej pożyczki wynika jedynie, iż na całkowity koszt pożyczki składają się odsetki i prowizja. Nie określono w jakiej wysokości. W związku z powyższym brak podstaw aby obciążać pozwanego domaganą się przez powoda należnością z tytułu prowizji, tym bardziej, ze nie wiadomo, jaka kwota roszczenia dochodzona jest z tego tytułu.

Biorąc nawet pod uwagę twierdzenia powoda, ze prowizja wynosiła 1760,78 zł., to wątpliwość Sądu wzbudziła również jej wysokość.

Nadmienić, należy, ze strona udzielająca pożyczki to przedsiębiorca zajmujący się prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych i przy zawieraniu umów posługuje się wzorcami umownymi. Dlatego też należałoby ustalić, czy postanowienia umowy były dla ich stron wiążące. Sąd bowiem może, a nawet powinien dokonywać oceny postanowień zawartych umów, a także postanowień samych wzorców umów, co do ich zgodności z prawem. Ocena ta może zostać dokonana in concreto w toczącym się między przedsiębiorcą a konsumentem sporze, którego przedmiotem są skutki prawne określonego postanowienia umowy. Umowy konsumenckie podlegają ocenie w świetle klauzuli generalnej wynikającej z art. 385 ¹ § 1 k.c. z wyłączeniem jedynie jednoznacznie sformułowanych postanowień określających główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ, co musi zostać wykazane przez przedsiębiorcę ( tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 czerwca 2007 roku, VI Ca 228/07).

W niniejszej sprawie zawarta pomiędzy stronami umowa pożyczki nie była związana z działalnością zawodową ani gospodarczą pozwanego.

Pozwany występował jako konsument. Zarówno normy prawa wspólnotowego chronią praw konsumentów, jak i polski ustawodawca wprowadził szczególną ochronę tej grupy uczestników obrotu cywilnego jako słabszej strony stosunków zobowiązaniowych zapewniając im ochronę przed stosowaniem przez silniejszego przedsiębiorcę, profesjonalnie działającego w obrocie, postanowień kształtujących ich prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i wywierający szkodliwy wpływ na ich interesy, ustawodawca wprowadził szczególne regulacje prawne chroniące konsumenta. Powyższe wynika zarówno z art. 76 Konstytucji RP , zgodnie z którym władze publiczne chronią konsumentów, użytkowników i najemców przed działaniami zagrażającymi ich zdrowiu, prywatności i bezpieczeństwu oraz przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi jak i przepisów ustawowych . Zgodnie z prawem unijnym TSUE (por. wyr. Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 13 września 2018 r. (C-176/17), Sąd ma obowiązek zbadać czy w umowach z konsumentami nie występują niedozwolone klauzule umowne lub inne postanowienia naruszające prawa konsumentów.

Nie ulega wątpliwości, że strony postępowania łączyła umowa pożyczki. Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki.

Przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są: po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków (tak zwany depozyt nieprawidłowy). Umowa pożyczki została przy tym ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie. Zwyczajowo formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji. Ustawodawca, aby przeciwdziałać ocenianemu negatywnie w świetle zasad współżycia społecznego zjawisku lichwy oraz aby chronić interesy słabszych uczestników obrotu gospodarczego, jakimi zazwyczaj są konsumenci, wprowadził przy tym do kodeksu cywilnego instytucję odsetek maksymalnych, których wysokość winna stanowić podstawowe odniesienie do oceny ekwiwalentności wysokości wynagrodzenia pożyczkodawcy ustalonego w umowie. Stopa tych odsetek ustalana jest w odniesieniu do aktualnej stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego i odzwierciedla bieżący układ stosunków gospodarczych, „cenę” pieniądza w obrocie międzybankowym i poziom inflacji, zapewnia więc pożyczkodawcom godziwy zysk. Z drugiej strony jej wprowadzenie nie pozwala podmiotom uprzywilejowanym, jakim zwykle w obrocie z konsumentami znajdującymi się w trudnej sytuacji materialnej, niewykształconymi lub mającymi trudności intelektualne z rozeznaniem konsekwencji swojego działania, są pożyczkodawcy, na wykorzystywanie przymusowego położenia słabszej strony umowy. Odsetki, obok prowizji za udzielenie pożyczki, stanowią wynagrodzenie pożyczkodawcy za korzystanie przez kredytobiorcę z jego środków finansowych. Trzeba też podkreślić, że umowa pożyczki, sformułowana zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym, powinna jasno określać, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy, a które są pobierane na pokrycie konkretnych kosztów ponoszonych przez niego w związku z zawartą umową i jej obsługą. Te ostatnie powinny zostać przy tym określone w wysokości rzeczywiście ponoszonej przez pożyczkodawcę tak, aby nie stanowiły ukrytego źródła zysku. Ponadto z istotą pożyczki sprzeczne jest „przeniesienie” na rzecz biorącego pożyczkę sum pieniężnych, których w rzeczywistości nigdy on nie otrzymuje, a które automatycznie zostają zaliczone na poczet związanych z pożyczką kosztów i opłat lub umów dodatkowych. W wyniku tego pożyczkobiorca byłby bowiem zobowiązany do spłaty znacznego zobowiązania, nie otrzymując przy tym na własność żadnych środków pieniężnych. Taką konstrukcję umowy pożyczki należy więc uznać za sprzeczną z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353 ¹ k.c., zgodnie z którą strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zgodnie bowiem z treścią art. 385 ¹ § 1 k.c., jak już powyżej wskazano, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przyjętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4). Przy czym pod pojęciem konsumenta kodeks cywilny w art. 22 ¹ k.c. wskazuje osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

Obie wskazane w art. 385 ¹ § 1 k.c. formuły prawne służą ocenie tego, czy klauzule umowne przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej w zakresie kształtowania praw i obowiązków stron konsumenckiego stosunku obligacyjnego twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2005 roku, I CK 832/04).

W rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. „rażące naruszenie interesów konsumenta” oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku.

Abuzywne postanowienie umowne kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, która to sprzeczność rażąco narusza jego interesy. Istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek dla drugiego człowieka. W stosunkach z konsumentami powinien wyrażać się on informowaniem o wynikających z umowy uprawnieniach, niewykorzystywaniem uprzywilejowanej pozycji profesjonalisty przy zawieraniu umowy i jej realizacji, rzetelnym traktowaniu konsumenta jako równorzędnego partnera umowy. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można więc uznać działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania u konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Działania te potocznie określa się jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania ( porównaj: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2011 roku VI ACa 262/11).

Podkreślić należy, ze z dokumentów dołączonych do pozwu wynika, że całkowita kwota pożyczki wynosi 1980 zł., ilość rat 12, termin spłaty pożyczki, w przypadku pożyczki z rozłożonym okresem spłaty pożyczka będzie spłacana w równych ratach miesięcznych kapitałowo-odsetkowych , ilość rat 12 w wysokości 3740,78 zł. Podkreślić należy, ze powód przedłożył jedynie umowę ramową oraz formularz informacyjny. Nie dołączył jednak umowy łączącej strony z której wynikałaby szczegółowe jej warunki. Z pozwu jedynie wynika, ze za udzielenie pożyczki ustalono prowizję w wysokości 1760,78 zł.

W ocenie Sądu należy stwierdzić, iż zawarte w umowie stron postanowienia dotyczące prowizji stanowią niedozwolone klauzule umowne, przede wszystkim z uwagi na jej wysokości. Zaznaczyć należy, ze prowizja stanowi ponad 88% kwoty udzielonej pożyczki i brak jest jakiegokolwiek uzasadnienia w tym zakresie. Wobec powyższego Sąd uznał również, że roszczenie powoda w zakresie kwoty 1760,78 zł, (prowizja) budzą uzasadnione wątpliwości i nie mogą zostać uwzględnione.

Zdaniem Sądu, określona w pozwie prowizja została określona w niniejszej sprawie na zawyżonym, nieznajdującym żadnego uzasadnienia, poziomie. Opłata ta – jak wynika z pozwu - została ustalona w stałej zryczałtowanej kwocie, niezależnie od faktycznie poniesionych wydatków, przez co dochodzi do braku ekwiwalentności świadczeń stron umowy pożyczki i skutkuje bezpodstawnym wzbogaceniem się strony powodowej. Wprowadzenie przez pożyczkodawcę opłat w wysokości wskazanej w umowie godziło w dobre i uczciwe praktyki kupieckie oraz w sposób rażący naruszało interes pozwanego jako konsumenta. Wskazać należy, że z harmonogramu spłaty pożyczki wynika, ze kwota 1760,78 zł. stanowi zarówno prowizję jak i odsetki, a tym samym jeżeli ww. należność stanowiła według pożyczkodawcy tylko prowizję, to zapis z harmonogramu wprowadzał pozwanego w błąd. W związku z powyższym roszczenie powoda w tym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.

Dla wykazania należności obciążających pozwanego z tytułu umowy pożyczki jako dowód nie służy złożona umowa przelewu wierzytelności. Załącznik do tej umowy określa jedynie, iż cedent przy zwieraniu umowy z cesjonariuszem złożył oświadczenie, że łączna kwota zadłużenia pozwanego z tytułu umowy pożyczki o numerze (...) na dzień zawarcia umowy cesji wynosi 1696,53 zł., a kapitał wynosił 1980 zł, nie doprecyzowano co składa się na kwotę 1696,53 zł. ( porównaj załącznik k. 14). W żaden sposób nie dookreślono tego składnika przedmiotowego zobowiązania oraz sposobu jego wyliczenia.

Tak samo należy ocenić roszczenie dotyczące kosztów monitów telefonicznych i pisemnych. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd nie ustalił, aby pozwany był wzywany przez pierwotnego czy obecnego wierzyciela do uiszczenia ciążącego na nim zobowiązania i aby powstały z tego tytułu jakieś koszty, tym bardziej w kwocie 200,00 zł. Nie ma w aktach sprawy dowodów na powyższe okoliczności. Powód przedłożył natomiast tylko jedno wezwanie i zawiadomienie o przelewie wierzytelności z tego samego dnia, jednakże nie precyzując kosztów z tym związanych. W związku z powyższym brak jest podstaw do zasądzenia jakiejkolwiek kwoty z tytułu monitów czy to pisemnych czy też telefonicznych.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż nawet gdyby pożyczkodawca podjął czynności windykacyjne w formie monitów to wysokość należności przewidzianych z tego tytułu ocenić należałoby jako określone na zawyżonym, nieznajdującym żadnego uzasadnienia poziomie.

Biorąc pod uwagę, że należność z tytułu pożyczki wynosiła 1980 zł, a jak wynika z pozwu pozwany uiścił kwotę 2244,24 zł., to powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie (brak podstaw do obciążenia pozwanego dodatkowymi kosztami)

Mając na uwadze powyższe rozważania, w ocenie Sądu zasadnym było oddalić powództwo w całości.