Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2020 r.

Sąd Okręgowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2020 r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa K. S.

przeciwko Skarbowi Państwa-Zakładowi Karnemu w C.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza pod powoda K. S. na rzecz Skarbu Państwa Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 5.400 zł ( pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt I C 60/18

UZASADNIENIE

Powód – K. S. wniósł przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w C. o zapłatę kwoty 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Na uzasadnienie wskazał, że kiedy przebywał w ZK C. tj. od stycznia 2012 r. do grudnia 2013 r. wielokrotnie w okresie zimowym osadzany był w celi, w której nie było jakichkolwiek grzejników i jakiegokolwiek ogrzewania w związku z czym kiedy temperatura na zewnątrz spadała do -15, -20°C, temperatura w celi wynosiła -5, -10°C. Stan taki trwał wg powoda nawet kilka tygodni bez przerwy. Sytuację tę powód określił jako znęcanie się nad osobą pozbawioną wolności, przestępstwo popełnione przez Skarb Państwa. Zarzucił pozwanemu, że wiedząc o tej sytuacji nie podjął żadnych działań, by położyć temu kres.

Pozwany – Skarb Państwa – Zakład Karny w C. wniósł o oddalenie powództwa w całości. W pierwszej kolejności pozwany podniósł zarzut przedawnienia. Wskazał, że roszczenia mające źródło w czynach niedozwolonych przedawniają się z upływem trzech lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. Powód wiąże swoje roszczenie z działaniami (zaniechaniami) pozwanego, które miały mieć miejsce w 2012 i 2013 r. Mając na uwadze charakter działań, z jakimi powód wiąże swoje żądanie, przyjąć należy, że wiedzę o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia powziął bezpośrednio w momencie ich wystąpienia. Roszczenie to uległo zatem przedawnieniu najpóźniej w 2016 r., powód natomiast wystąpił z pozwem dopiero w 2018 r. W dalszej kolejności pozwany zwrócił uwagę, że powód nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie twierdzeń zawartych w pozwie, pomimo, że zgodnie z art. 6 kc obciążał go ciężar dowodu. Pozwany zaprzeczył także merytorycznym podstawom żądania wskazując, że zarówno w pawilonie szpitalnym jak i w pawilonie (...) i (...), gdzie przebywał powód, panowała odpowiednia temperatura. Nie stwierdzono w tym okresie sytuacji, które mogłyby w sposób negatywny wpływać na funkcjonowanie zainstalowanych systemów grzewczych i wentylacyjnych. W każdym z pomieszczeń zainstalowane są urządzenia służące utrzymaniu prawidłowej temperatury czy to w postaci tradycyjnych grzejników, czy też nawiewu ciepłego powietrza. Twierdzenie, jakoby w okresie zimowym powód przebywał w celi, w której temperatura wynosiła pomiędzy -5 a -10°C i to przez kilka tygodni w roku, jest absurdalne. Nadto w dokumentacji osobopoznawczej powoda brak jest zgłoszeń w tym zakresie, co wskazuje, że stanowisko powoda nie polega na prawdzie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. S. przebywał w ZK C. od 11 stycznia 2012 r. do 4 grudnia 2013 r. W tym czasie przebywał w pawilonie (...) (cele(...), (...), (...)), w pawilonie(...) (cele(...), (...)) oraz w pawilonie(...) (cela (...)).

(bezsporne, nadto: zeznania powoda K. S. – k. 91 - 92, przeglądarka historii rozmieszczenia – k. 29)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

K. S. wniósł o zapłatę zadośćuczynienia za działania/zaniechania pozwanego stanowiące czyn niedozwolony.

Spośród zarzutów podniesionych przez stronę pozwaną w pierwszej kolejności należało rozważyć zasadność zarzutu przedawnienia. Potwierdzenie się bowiem tego zarzutu prowadzi do oddalenia powództwa bez konieczności merytorycznego badania zasadności roszczenia.

W myśl art. 442 par 1 kc roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Charakter podniesionych przez powoda argumentów świadczy o tym, że K. S. zarówno o swojej szkodzie (krzywdzie) jak i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia dowiedziałby się niewątpliwie w tym samym momencie w którym by nastąpiła. Jak sam bowiem opisał – w związku z panującymi w celi warunkami odczuwał cierpienie, było mu zimno, chorował na przeziębienie i grypę. Nie sposób przyjąć, że powód nie wiedział o własnych cierpieniach wywołanych zimnem. Podobnie – z uwagi na charakter odosobnienia w którym przebywał powód, nie ulega wątpliwości, że musiał on zdawać sobie sprawę iż odpowiedzialny za zapewnienie odpowiednich warunków w jednostce penitencjarnej jest Skarb Państwa.

Za gołosłowne należało więc przyjąć twierdzenia powoda jakoby o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia dowiedział się dopiero w 2018 r. Co najwyżej można przyjąć, że w 2018 r. postanowił tę szkodę (krzywdę) opisać w pozwie i wystąpić z roszczeniem.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 442 par 1 kc, powództwo należało oddalić.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 kpc mając na względzie zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Zgodnie bowiem z art. 108 ustawy z dnia 25.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwolnienie od kosztów nie zwalnia strony od obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi procesowemu. Pozwany poniósł w niniejszej sprawie koszty zastępstwa procesowego w wysokości 5400 zł, toteż tę kwotę powód powinien pozwanemu zwrócić.

Na oryginale właściwy podpis.