Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

IIK 204/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

2.

P. N.

A. N. (1)

a)  pkt III zarzutów stawianych aktem oskarżenia

b)  pkt II zarzutów stawianych aktem oskarżenia

c)  pkt I zarzutów stawianych aktem oskarżenia

d)  pkt I zarzutów stawianych aktem oskarżenia

e)  pkt IV zarzutów stawianych aktem oskarżenia

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Ad. a)

Odnośnie zarzutu stawianego oskarżonemu P. N. w pkt III aktu oskarżenia:

1.  Udział pokrzywdzonego P. W. (1) oraz jego znajomych w spotkaniu sylwestrowym 31.12.2018 r. zorganizowanym w budynku szkoły w miejscowości G. gmina W.. `

2.  Powrót 01.01.2019 r. około godz. 2:00 do domu uczestnika spotkania sylwestrowego P. S. (1) z dziewczyną M. B. (1) drogą asfaltową prowadzącą przez miejscowość G. w kierunku miejscowości W., za którymi w odległości około 100 metrów szedł P. W. (1) szukający swojej dziewczyny.

3.  Zatrzymanie się na wysokości idących poboczem drogi P. S. (2) i M. B. (1) samochodu osobowego marki V. (...) w kolorze srebrnym, którym jechało co najmniej trzy osoby, a mianowicie jako kierowca nieustalona osoba, jako pasażer na przednim fotelu mieszkaniec miejscowości S. gmina K. D. N. i na tylnej kanapie za nim jego brat oskarżony P. N..

4.  Wyjście z samochodu D. N., który idąc w kierunku P. S. (1) zapytał go, czy ma jakiś problem, a następnie zaatakował uderzając pięścią w twarz powodując jego upadek.

5.  Reakcja P. W. (1), który chcąc pomoc koledze zaczął biec w kierunku D. N. i także został przez niego uderzony pięścią w twarz, a następnie gdy przewrócił się zaczął on zadawać mu kolejne uderzenia wspólnie z bratem oskarżonym P. N., który w międzyczasie również wysiadł z samochodu, kopiąc leżącego po całym ciele.

6.  Pobicie przez oskarżonego P. N. i jego brata D. N., pokrzywdzonego P. W. (1), w wyniku którego doznał on obrażeń ciała na okres powyżej 7 dni.

Ad. b)

Odnośnie zarzutu stawianego oskarżonemu P. N. w pkt II aktu oskarżenia:

1.  Spotkanie w sobotę 16.02.2019 r. około godz. 20:00 – 21:00 w kawiarni S. w W. grupy znajomych.

2.  Krótkotrwały pobyt w kawiarni S. około godz. 22:00 oskarżonych A. N. (1) i P. N..

3.  Wyjście w celu zapalenia papierosa około godz. 22:30 -22:45 A. S. (1), M. M., K. O., Ł. N. i jego dziewczyny J. K. przed lokal pod który po chwili podjechał samochód marki M. na zagranicznych numerach rejestracyjnych, z którego wysiedli oskarżeni P. N. i A. N. (1).

4.  Użycie przez oskarżonego P. N. w stosunku do stojących przed kawiarnią i palących papierosy osób, gdy zbliżył się do nich z bratem A. N. (1) gazu pieprzowego, a następnie uderzenia pięścią w twarz stojącego w jego pobliżu M. M..

Ad. c) i Ad. d)

Odnośnie zarzutu stawianego oskarżonym P. N. i A. N. (1) w pkt I aktu oskarżenia:

1.  Atak oskarżonego A. N. (1) po użyciu gazu przez brata P. N. na stojącego przed kawiarnią K. O., którego po uderzeniu pięścią w twarz zaczął okładać pięściami po głowie, a następnie gdy pokrzywdzony przykucnął wspólnie z oskarżonym P. N., który w międzyczasie dołączył do niego kopać również po głowie i po całym ciele.

Ad. e)

Odnośnie zarzutu stawianego oskarżonemu A. N. (1) w pkt IV aktu oskarżenia:

1.  Wyjście przed kawiarnię córki właścicielki kawiarni J. G., która widząc braci N. zadających uderzenia pięściami znajdującym się tam osobom cofając się do lokalu krzycząc poinformowała, że wzywa policję, co wykorzystali koledzy pokrzywdzonych A. K. (1) i M. W. wciągając do lokalu M. M., a następnie K. O. w czym pomógł im A. S. (1), który stanął w jego obronie.

2.  Uderzenie przez oskarżonego A. N. (1) nogą w głowę w okolice ucha lewego A. S. (1), gdy wchodził on do lokalu po wciągnięciu do niego K. O., w wyniku którego doznał on obrażeń ciała na okres poniżej siedmiu dni.

zeznania świadków: P. W. (1),

M. B. (1),

P. S. (1)

zeznania świadków:

M. B. (1),

P. S. (1),

P. W. (1)

zeznania świadków:

P. W. (1),

P. S. (1),

M. B. (1),

M. S. (1),

D. S.

tablice poglądowe

odpis skróconego aktu zgonu

zeznania świadków:

P. S. (1) ,

M. B. (1),

P. W. (1)

zeznania świadków:

P. W. (1),

P. S. (1),

M. B. (1)

zeznania świadków:

P. W. (1),

P. S. (1),

M. B. (1)

dokumentacja medyczna

opinia biegłego

zeznania świadków:

A. S. (1),

K. O.,

M. M.,

J. K.,

A. K. (2),

M. W..,

Ł. N.,

J. G.,

zeznania świadków:

J. G.,

A. S. (1),

K. O.,

M. M.,

J. K.,

A. K. (1),

M. W.,

Ł. N.

zeznania świadków:

J. G.,

A. S. (1),

K. O.,

M. M.,

J. K.,

Ł. N.

zeznania świadków:

J. G.,

A. S. (1),

K. O.,

M. M.,

M. W.,

J. K.,

Ł. N.

zeznania świadków:

K. O.,

A. S. (1),

M. M., J. K.,

M. W.,

A. K. (1),

dokumentacja medyczna

opinia biegłego

zeznania świadków:

J. G.,

A. S. (1),

M. M.,

M. W.,

A. K. (3),

J. K.

zeznania świadków:

A. S. (2),

M. W.,

A. K. (1),

zaświadczenie lekarskie

opinia biegłego

k. 206v-207 oraz k. 5 i 8-9 w części odczytanej w trybie art. 391§1 kpk

k. 209v-211 oraz k. 29v-30 w części odczytanej w trybie art. 391§1 kpk

k. 229v oraz k. 13v-14 w części odczytanej w trybie art. 391§1 kpk

j/w

j/w

j/w

j/w oraz k. 41, 66, 73-74 w części odczytanej w trybie art. 391§1 kpk

j/w

j/w

k. 211

k. 211v

k. 16-17, 18-19, 43, 44, 51-52, 75

k. 62

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

k. 6, 23

k. 26

k. 27-208v oraz k. 87 w części odczytanej w trybie art. 391§§ kpk

k. 208-209

k. 209-209v oraz k. 95v w części odczytanej w trybie art. 391§1 kpk

k. 212 oraz k. 97v w części odczytanej w trybie art. 391§1 kpk

k. 212-212v oraz k. 99v-100 w części odczytane w trybie art. 391§1 kpk

k. 213 oraz k. 102v-103 w części odczytanej w trybie art. 391§1 kpk

k. 213 oraz k. 146v-147 w części odczytanej w trybie art. 391§1 kpk

k. 222v-223

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

k. 92

k. 111

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

j/w

k. 124

k. 126

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

3. 

P. N.

A. N. (1)

a)  pkt III zarzutów stawianych aktem oskarżenia

b)  pkt II zarzutów stawianych aktem oskarżenia

c)  pkt I zarzutów stawianych aktem oskarżenia

d)  pkt I zarzutów stawianych aktem oskarżenia

e)  pkt IV zarzutów stawianych aktem oskarżenia

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Ad. a)

Odnośnie zarzutu stawianego oskarżonemu P. N. w pkt III aktu oskarżenia:

1.  Twierdzenie oskarżonego P. N., że noc sylwestrową z 2018/2019 rok spędził w domu w miejscowości S. gmina K. i w związku z tym nie pobił pokrzywdzonego P. W. (1).

Ad. b), Ad. c), Ad. d), Ad. e)

Odnośnie zarzutów stawianych oskarżonemu P. N. w pkt II i I aktu oskarżenia i odnośnie zarzutów stawianych A. N. (1) w pkt I i IV aktu oskarżenia:

1.  Twierdzenie oskarżonego P. N., że w dniu 16.02.2019 r. w godzinach wieczornych przyjechał pod kawiarnię S. w W. z bratem A. N. (1) jego samochodem, w którym pozostał on zaś do lokalu przyszedł sam, gdzie przebywał około 10-15 minut i po wypiciu 50 gramów wódki opuścił go nikogo nie zaczepiając, a następnie obaj wrócili do domu w miejscowości S..

wyjaśnienia oskarżonego P. N.

zeznania świadków:

M. S. (2),

D. S.

wyjaśnienia oskarżonych:

P. N.,

A. N. (1)

k. 79 w części odczytanie w trybie art. 389§1 kpk

k. 211-211v oraz k. 48v w części odczytanej w trybie art. 391§1 kpk

k. 211v i k. 59v w części odczytanej w trybie art. 391§1 kpk

k. 115-116, k. 120, k. 129v w części odczytanej w trybie art. 389§1 kpk

k. 155v w części odczytane w trybie art. 389§1 kpk

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Ad. a) pkt 1

Ad. a) pkt 2

Ad. a) pkt 3

Ad. a) pkt 4

Ad. a) pkt 5

Ad. a) pkt 6

Ad. b) pkt 1

Ad. b) pkt 2

Ad. b) pkt 3

Ad. b) pkt 4

Ad. c) pkt 1, Ad. d) pkt 1

Ad. e) pkt 1

Ad. e) pkt 2

zeznania świadków: P. W. (1),

M. B. (1),

P. S. (1)

zeznania świadków:

M. B. (1),

P. S. (1),

P. W. (1)

zeznania świadków:

P. W. (1),

P. S. (1),

M. B. (1),

M. S. (1),

D. S.

tablice poglądowe

odpis skróconego aktu zgonu

zeznania świadków:

P. S. (1) ,

M. B. (1),

P. W. (1)

zeznania świadków:

P. W. (1),

P. S. (1),

M. B. (1)

zeznania świadków:

P. W. (1),

P. S. (1),

M. B. (1)

dokumentacja medyczna

opinia biegłego

zeznania świadków:

A. S. (1),

K. O.,

M. M.,

J. K.,

A. K. (1)

M. W.,

Ł. N.,

J. G.,

zeznania świadków:

J. G.,

A. S. (1),

K. O.,

M. M.,

J. K.,

A. K. (1)

M. W.,

Ł. N.

zeznania świadków:

J. G.,

A. S. (1),

K. O.,

M. M.,

J. K.,

Ł. N.

zeznania świadków:

J. G.,

A. S. (1),

K. O.,

M. M.,

M. W.,

J. K.,

Ł. N.

zeznania świadków:

K. O.,

A. S. (1),

M. M., J. K.,

M. W.,

A. K. (1)

dokumentacja medyczna

opinia biegłego

zeznania świadków:

J. G.,

A. S. (1),

M. M.,

M. W.,

A. K. (3),

J. K.

zeznania świadków:

A. S. (2),

M. W.,

A. K. (1)

zaświadczenie lekarskie

opinia biegłego

To, że noc sylwestrową 31.12.2018 roku pokrzywdzony P. W. (1) ze swoją dziewczyną J. B. spędził w miejscowości G. gmina W. w budynku szkoły wynika zarówno z jego zeznań, jak i zeznań świadków M. B. (1) oraz jej chłopaka P. S. (1). Bezspornym jest również, że wszyscy spożywali wówczas alkohol. Zeznaniom tych świadków sąd dał wiarę, gdyż są one spójne, wzajemnie uzupełniają się i tworzą logiczną całość.

Z zeznań M. B. (1) i P. S. (1) wynika, że około godz. 2:00 01 stycznia 2019 roku wyszli z budynku szkoły i idąc poboczem głównej drogi asfaltowej w kierunku W. udali się do domu P.. Za nimi, jak się później okazało szedł P. W. (1). Zeznał on, że pokłócił się ze swoja dziewczyną, która również wyszła ze szkoły i po chwili udał się za nią. Przyznał, że nie znalazł jej i gdy wyszedł na drogę asfaltową udał się w kierunku W. przekonany, że w tę stronę poszła. Zauważył wówczas idących przed nim P. S. (1) z dziewczyna. Także w tej części z powodów, które wskazano wyżej sąd dał wiarę powyższym świadkom. Dodać jedynie należy, że M. B. (1) widziała idącego za nimi chłopaka, jednak wówczas nie rozpoznała w nim P. W. (1).

Gdy P. S. (1) i M. B. (1) zbliżali się do tablicy informującej o końcu miejscowości G. zauważyli jadący z przeciwka od strony W. samochód osobowy marki V. (...) w kolarze srebrnym albo szarym model (...) albo (...), który zatrzymał się na ich wysokości. W samochodzie tym jechało co najmniej trzy osoby, a mianowicie kierowca, którego nie zdołano zidentyfikować oraz mieszkańcy miejscowości S. gmina K. położonej w odległości około 5 km od miejscowości G. bracia D. N. zajmujący przedni fotel pasażera i P. N. siedzący na tylnej kanapie za nim. Z zeznań M. B. (1) wynika nadto, że D. N. przez uchylona szybę w drzwiach zwrócił uwagę na jej nogi mówiąc, że są ładne. Nadmienić należy, że właścicielem samochodu V. (...) model (...) w kolorze srebrnym była siostra oskarżonych M. N. obecnie po zawarciu związku małżeńskiego S., co potwierdził również wówczas jej narzeczony D. S., z którym przyjechała na sylwestra do S.. Z zeznań D. S. wynika nadto, że D. N., który zmarł 08.02.2019 r. w nocy wyszedł z domu i wrócił nad ranem 01.01.2019 r. Ich zeznaniom w tej części sąd dał wiarę. Za wiarygodne sąd uznał również zeznania P. S. i M. B. (1) oraz P. W. (1), który również zauważył jadący z przeciwka samochód V. (...) w kolorze srebrnym model (...). P. W. (1) już podczas pierwszego okazania tablic poglądowych ze zdjęciami osób rozpoznał D. N., co do którego nie miał żadnych wątpliwości zaś podczas kolejnego okazania P. N..

Z samochodu wysiadł D. N. i idąc w kierunku P. S. (1) zaczepił go pytając czy ma jakiś problem. Zanim odpowiedział mu on uderzył go pięścią w twarz. Cios był tak silny, że przewrócił się on. Leżąc zauważył biegnącego w ich kierunku P. W. (1), który jak się okazało szedł za nimi. Ustalenia w tym zakresie także wynikają z zeznań P. S. (1), M. B. (1) i P. W., którym sąd da w pełni wiarę.

P. W. (1) chcąc pomóc koledze zaczął biec w jego kierunku i gdy zbliżył się do A. N. (2) ten również uderzył go pięścią w twarz, w wyniku którego to uderzenia upadł na pobocze. W tym czasie z samochodu wysiadł również oskarżony P. N., który dołączył do brata D. N. i obaj zaczęli bić i kopać leżącego P. W. (1) po całym ciele. Wiarygodność P. W. (1) w tej części wynika zarówno z rozpoznania już podczas pierwszego okazania D. N., którego wcześniej nie znał, jako jedynego z uczestników jego pobicia. Już podczas kolejnego okazania tablicy poglądowej nr 3 ze zdjęciami czterech osób wskazał na P. N. nie mając jednak 100% pewności, że brał udział w jego pobiciu. Po okazaniu jego osoby nie miał natomiast żadnych wątpliwości, że był to napastnik, który podbiegł do niego, gdy po otrzymaniu uderz od pierwszego uczestnika upadł i następnie obaj bili go. Także on opisał samochód, którego marka i model oraz kolor odpowiadały pojazdowi M. S. (1) – siostry obu oskarżonych. Wprawdzie M. B. (2) i P. S. (1) nie rozpoznali napastników, przy czym podnieść należy, że widzieli ich oni przez chwilę, a nadto nie mieli powodów żeby przyglądać się napastnikowi, który zaatakował P. S. (1) niespodziewanie. Nie bez znaczenia było również to, że znajdowali się pod działaniem alkoholu. Pod wpływem alkoholu był również P. W. (1), jednak widział on napastnika, który jako pierwszy wysiadł z samochodu i uderzył P. S. (1), a następnie drugiego dłużej, przy czym jak wynika z karty informacyjnej (...) w G., w którym został przyjęty o godz. 03:39 dnia 01.01.2019 r. nie stwierdzono, żeby znajdował się on pod widocznym działaniem alkoholu. Także zawarty w jego zeznaniach opis obu napastników dowodzi, że był on w stanie rozpoznać ich. To, że P. W. (1) biło dwóch mężczyzn wynika również z zeznań M. B. (1) i P. S. (1). M. B. (1) nie miała nadto wątpliwości odnośnie tego, że gdy pokrzywdzony przewrócił się to obaj napastnicy kopali go. Ich zeznania również w tej części tworzą spójną, wzajemnie uzupełniająca się i logiczna całość, dlatego sąd dał im wiarę.

W wyniku pobicie P. W. (2) doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości nosa z przemieszczeniem wymagającego zabiegu operacyjnego i septoplastyki, stłuczenia okolicy nosa i rany tłuczonej lewego łuku brwiowego, które spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni oraz został narażony na wystąpienie skutku określonego w art. 157§1 kk. Sąd w tej części dał wiarę zarówno świadkom, których zeznania omówiono wyżej, jak i w pełni podzielił ustalenia oraz wnioski zawarte w opinii powołanego w sprawie biegłego specjalisty z zakresu chirurgii, uznając, że jest ona pełna, jasna i przekonująca. Z zeznań M. B. (1) wynika, że widząc jak napastnicy biją P. W. (1) zaczęła krzyczeć żeby zostawili go. Wówczas wsiedli oni do samochodu, a następnie odjechali w kierunku O.. Jej zeznania w tej części potwierdził P. W. (1).

Bezspornym jest, ze w sobotę 16.02.2019 r. grupa znajomych głównie mieszkających w W. oraz w okolicy tej miejscowości m.in. A. S. (1), K. O., M. M., J. K., A. K. (1), M. W. i Ł. N. spotkała się w godzinach wieczornych w kawiarni S. w W., do której poszczególne osoby dotarły pomiędzy godz. 20:00 – 21:00. Podczas pobytu część z nich oglądała mecz piłkarski zaś część grała w bilard, a nadto większość piła piwo. Ustalenia w tym zakresie wynikają zarówno z zeznań wszystkich osób uczestniczących w tym spotkaniu, jak i zeznań J. G. – córki właścicielki, która tego wieczoru pracowała jako barmanka. Zeznaniom wszystkich wyżej wymienianych świadków sąd dał wiarę, gdyż stanowią spójną wzajemnie uzupełniającą się oraz przekonującą całość.

Bezspornym jest również, co wynika z zeznań wszystkich wskazanych wyżej świadków, że około godz. 22:00 do lokalu tego przyszli oskarżeni P. N. i jego brat A. N. (1). Z zeznań J. G. wynika nadto, że P. N. zamówił przy barze 50 gram wódki, za którą zapłacił i następnie z bratem, który w międzyczasie udał się do toalet, weszli na dużą salę, na której stoi stół do bilarda. Przebywali tam przez kilka minut siadając przy jednym ze stolików i po wypiciu przez P. N. wódki wyszli z lokalu. Oskarżonych znał Ł. N., który mieszka w okolicy W. i nie miał on żadnych wątpliwości, że są to bracia A. N. (1) i P. N. mieszkający w S.. Zwrócił on nadto kolegom uwagę na to, żeby na nich uważać, gdyż są niebezpieczni. Z powodów, które wskazano wyżej, także w tej części zeznaniom tych świadków sąd dał wiarę.

W związku z tym, że w lokalu S. obowiązuje zakaz palenia osoby palące, a mianowicie A. S. (1), M. M., K. O., Ł. N. i jego dziewczyna J. K. około godz. 22:30 – 22:45 wyszły przed lokal żeby zapalić. W pewnym momencie, jak wynika ze złożonych przez nich zeznań zauważyli jadący samochód osobowy marki M. na zagranicznych numerach rejestracyjnych, który zatrzymał się w pobliżu kawiarni. Z samochodu tego wysiedli oskarżeni P. N. i A. N. (1), którzy przed chwilą byli w kawiarni i ruszyli w kierunku drzwi wejściowych do lokalu, w pobliżu którego stały wymienione wyżej osoby paląc papierosy i rozmawiając ze sobą. Także w tej części zeznani powyższych świadków stanowią spójna, wzajemnie uzupełniającą się i logiczna całość i dlatego sąd dał im w pełni wiarę.

Z zeznań Ł. N., który znał oskarżonych wynika, że jako pierwszy szedł P. N. zaś za nim jego brat A. N. (1). Zbliżając się do stojącej grupy osób w pewnym momencie P. N. zaczął pryskać w ich kierunku trzymanym w ręku gazem pieprzowym w sprayu. W tym czasie w jego pobliżu stał M. M., który odurzony działaniem gazu zaczął przecierać oczy. Wówczas P. N. uderzył go pięścią w twarz i upadł on. Następnie próbował uderzyć A. S. (1), który skutecznie unikał ciosów i w związku z tym P. N. udał się w kierunku brata. Użycie przez P. N. gazu i uderzenie M. M. potwierdzili w złożonych zeznaniach wszyscy przebywający w tym czasie na zewnątrz lokalu świadkowie dlatego sąd dał im w pełni wiarę.

W czasie gdy P. N. pryskał gazem w stojące osoby, a następnie zaatakował M. M., jego brat A. N. (1) konsekwentnie szedł w kierunku K. O., który także odczuwał już działanie gazu. Gdy zbliżył się do niego uderzył go pięścią w twarz, a następnie zadając kolejne uderzenia okładał go głównie po głowie pięściami, w wyniku których przykucnął on osłaniając się przed nimi. W tym czasie po nieudanych próbach uderzenia A. S. (2) dołączył do niego brat A. N. (1) i obaj nadal bili K. O. kopiąc go po głowie i całym ciele. W wyniku pobicia pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy, krwiaka podskórnego okolicy czołowej lewej o wymiarach 5x6 cm, krwiaka podskórnego okolicy ciemieniowej lewej o wymiarach około 2x3 cm. W ocenie powołanego w sprawie biegłego specjalisty z zakresu chirurgii obrażenia powyższe spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157§2 kk i naraziły pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo następnie skutku określonego w art. 156§1 kk lub art. 157§1 kk. Pobicie K. O. przez A. N. (1), a następnie gdy dołączył do niego brat P. N. przez obu oskarżonych potwierdzili wszyscy obecni wówczas na zewnątrz lokalu świadkowie, co mając na uwadze sąd także w tej części dał im wiarę. Nadmienić jedynie należy, że pokrzywdzony K. O., jak wynika ze złożonych przez niego zeznań, gdy przykucnął po pierwszych uderzeniach A. N. (1), odnośnie którego nie miał żadnych wątpliwości przyznał, że pozostając w tej pozycji osłaniał rękoma twarz oraz głowę i w związku z tym nie wiedział, że w tym czasie biły go dwie osoby, o czym dowiedział się później. W tym czasie Ł. N. obawiając się oskarżonych oddalił się ze swoja dziewczyną J. K. na sąsiednią ulice.

Słysząc w stosunkowo krótkim czasie od wyjścia z kawiarni oskarżonych, od nieustalonej osoby, która wbiegła do lokalu krzycząc, że użyto gazu i że kogoś biją, na zewnątrz lokalu wyszła pracująca tego wieczoru jako barmanka J. G.. Widząc grupę osób, które wyszły na zewnątrz na papierosa schylonych i przecierających oczy oraz oskarżonych atakujących ich pięściami krzyknęła, że wzywa policje i cofnęła się do lokalu. Mniej więcej w tym czasie do A. N. (1), który bił K. O. dołączył jego brat P. N. i gdy obaj zaczęli kopać go ruszył mu na pomoc A. S. (1). Słysząc odgłosy dochodzące z zewnątrz z kawiarni wybiegli również M. W. i A. K. (1). Ze złożonych przez tych świadków zeznań także wynika, że zobaczyli wówczas obu oskarżonych, którzy kopali leżącego K. O. oraz że ruszył mu na pomoc A. S. (3). Nadto słyszeli głos J. G., która krzyknęła, że wzywa policję. Następnie M. W. wciągnął do lokalu M. M. i wychodząc po chwili ponownie na zewnątrz pomógł A. S. (1) wprowadzić do wnętrza K. O.. Zeznaniom J. G., A. S. (2), A. M., Makra W., A. K. (1) i J. K., które stanowią podstawę ustaleń w tej części sąd dał również w pełni wiarę, gdyż są one spójne, wzajemnie uzupełniając się i tworzą przekonującą oraz logiczna całość.

Z zeznań A. S. (2) wynika, że po wciągnięciu do lokalu K. O. zatrzymał się on na chwilę przed drzwiami, żeby sprawdzić czy ktoś pozostał jeszcze z osób, które wyszły zapalić papierosa. Zorientował się wówczas, ze Ł. N., jego dziewczyna oraz jeszcze jedna osoba, która była z nimi na podwórku, oddalili się i nie ma ich w pobliżu. W związku z tym sięgnął ręka do klamki, żeby otworzyć drzwi i wejść do kawiarni. Przed ich otwarciem, jak zeznał, odwrócił się jeszcze na chwilę chcąc sprawdzić gdzie są napastnicy i wówczas na wysokości lewego ucha zobaczył nogę A. N. (1), który zadał mu nią uderzenie w głowę. Następnie wszedł do środka, gdzie znajomi zwrócili uwagę na to, że ma rozcięte ucho. Jeszcze tej nocy z kolegami, którzy również doznali obrażeń udał się do (...) w G., gdzie na ranę ucha lewego założono szwy skórne. Z opinii powołanego w sprawie biegłego wynika, że doznał on obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej okolicy ucha lewego długości 2,5 cm, rany tłuczonej okolicy okołousznej długości 1,5 cm i stłuczenia głowy, które naruszyły czynności narządów ciała na okres poniżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157§2 kk. Ustalenia oraz wnioski biegłego sąd w pełni podzielił, gdyż jako specjalista z zakresu chirurgii posiada on niezbędną wiedzę zaś opinia jest jasna, pełna i przekonująca. Z przyczyn, które wskazano wyżej sąd nie miał także wątpliwości co do wiarygodności świadków, których zeznania stanowiły podstawę ustaleń dokonanych w tej części.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia

dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt

1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Ad. a) pkt 1

Ad. b), Ad. c), Ad. d), Ad. e)

wyjaśnienia oskarżonego P. N.

zeznania świadków:

M. S. (2),

D. S.

wyjaśnienia oskarżonych:

P. N.,

A. N. (1)

Wyjaśnieniom oskarżonego P. N., w części w której utrzymywał, że noc sylwestrową z 2018/2019 r. spędził w domu w miejscowości S., w którym był przed północą i do rana nigdzie nie jeździł oraz nie brał udziału w pobiciu P. W. (1) w miejscowości G. gmina W., sąd nie dał wiary, gdyż są one gołosłowne, a tym samym uznać należy je za przyjętą linie obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej za zarzucany mu w pkt III aktu oskarżenia czyn. Niewątpliwie P. N. i jego nieżyjącego barat D. N. jako sprawców pobicia rozpoznał pokrzywdzony P. W. (1) i jego wiarygodność z powodów które omówiono wyżej zdaniem sądu nie budzi wątpliwości. W sprawie powyższej dla ustalenia faktów odnośnie udziału P. N. w pobiciu pokrzywdzonego P. W. (1) nie miały natomiast znaczenia zeznania jego siostry M. S. (1) (wówczas jeszcze N.) i obecnie jej męża D. S.. O ile bowiem oboje w złożonych zeznanych twierdzili, ze przed godz. 1:00 w nocy 01.01.2019 r. poszli spać oraz że P. N. spać poszedł przed nimi, a nadto, że w domu w tym czasie był także D. N., o tyle nie byli oni w stanie zapewnić im alibi na dalszą część nocy. Nie wiedzieli bowiem czy P. N. z bratem D. N. po ich zaśnięciu wychodzili z domu i czy jeździli gdzieś samochodem M. S. (1). Wprawdzie, jak wynika z ich zeznań gdy wstali rano samochód był przed domem, jednak z zeznań P. W. (1) i P. S. (1) wynika, że opisali oni samochód z którego wysiedli napastnicy, którego marka, model i kolor odpowiadały pojazdowi M. S. (1), Dodać przy tym należy, co wynika z zeznań D. S., że D. N. w nocy wyszedł z domu o czym dowiedział się następnego dnia od jego siostry E. mieszkającej w miejscowości G.. Nadmienić przy tym należy, że M. S. (1) składając zeznania w niespełna dwa miesiące po sylwestrze nie potrafiła wskazać, gdzie zostawiła kluczyki od samochodu zaś w złożonych przed sądem po upływie siedmiu miesięcy twierdziła, że były one w torebce w pokoju, w którym spała. Mając na uwadze zeznania D. S., z których wynika, że kluczyki niewątpliwie były w mieszkaniu, jednak nie potrafi wskazać gdzie, zdaniem sądu nie ulega wątpliwości, że zarówno P. jak i jego brat D. mogli je wziąć, o czym nie wiedzieli oni. Pewność M. S. (1) w tej części sąd uznał za próbę niesienia braciom pomocy i uniknięcia przez P. N. odpowiedzialności.

Za niewiarygodne sąd uznał także wyjaśnienia oskarżonego P. N., z powodów które wskazano wyżej w części, w której twierdził on, że w godzinach wieczornych 16.02.2019 r. pod kawiarnię S. w W. przejechał wprawdzie z bratem A. N. (1) jego samochodem, w którym pozostał on zaś do kawiarni wszedł sam, gdzie przebywając około 10-15 minut wypił50 gram wódki i następnie lokal ten opuścił nikogo nie zaczepiając. Są one nie tylko gołosłowne, ale także sprzeczne z zeznaniami pracującej tego wieczoru jako barmanka J. G., jak i pokrzywdzonych oraz pozostałych świadków, korzy byli w tym czasie w kawiarni i stanowiły podstawę dokonanych przez sąd ustaleń. Z tych samych powodów sąd nie dał wiary wyjaśnieniom P. N. w części dotyczącej tego, że po wyjściu z kawiarni pojechali z bratem A. prosto do domu do S. i do W. oraz pod bar już nie wrócili.

Również wyjaśnieniom oskarżonego A. N. (1), który nie przyznając się do popełnienia zarzucanych mu czynów skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień sąd nie dał wiary uznając je za przyjętą linie obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności, całkowicie gołosłowną i sprzeczną z dowodami, które stanowiły podstawę dokonanych w tej części ustaleń.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Oskarżony

X

3.1. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

zgodna z zarzutem

1a

1b

1c

3a

3b

P. N.

A. N. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżonym P. N. i A. N. (1) zarzucono w pkt I aktu oskarżenia popełnienie przestępstwa z art. 158§1 kk w zw. z art. 57a§1 kk. Popełnienie przestępstwa z art. 158§1 kk zarzucono również oskarżonemu P. N. w pkt III aktu oskarżenia. Pobiciem w rozumieniu art. 158§1kk jest czynna napaść dwóch lub więcej osób na inną osobę lub osoby, przy czym w zdarzeniu tym występuje wyraźny podział ról na napastników i napadniętych (broniących się). Karany jest jedynie udział w takim zajściu, którego intensywność i agresywność osób uczestniczących stwarza poważne zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego (por. A. Marek, komentarz do art. 158kk, LEX 2007 wyd. IV). Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że podmiotem przestępstwa z art. 158§1kk jest każdy, kto w jakikolwiek sposób bierze udział w pobiciu, co oznacza, że może to być każda forma świadomego współdziałania uczestników pobicia, a w jej ramach również każdy środek użyty do ataku na inną osobę(inne osoby), jeżeli wspólne działanie powoduje narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku wskazanego w art. 156§1kk lub w art. 157§1kk. Odpowiedzialność za udział w pobiciu ma bowiem charakter wspólnej odpowiedzialności za następstwa działania, co stanowi odstępstwo od zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwa, ale pod warunkiem, że każdy możliwość ich następstw przewidywał, albo mógł przewidzieć. Dla bytu przestępstwa określonego w art. 158kk nie jest także niezbędne, aby każdy z uczestników pobicia zadał pokrzywdzonemu (lub pokrzywdzonym) choćby jeden cios w postaci uderzenie, kopnięcia lub naruszenia w jakikolwiek inny sposób jego nietykalności cielesnej. Wystarczy by sprawca swoim zachowaniem np. stworzeniem warunków ułatwiających działania bezpośrednich sprawców, postawą, a nawet samą obecnością wśród osób czynnie występujących przeciwko pokrzywdzonemu, zwiększył u niego zagrożenie i przyczynił się do wzrostu dysproporcji siły pomiędzy sprawcami pobicia i pokrzywdzonym. Przestępstwo pobicia określone w art. 158§1kk może być popełnione tylko umyślne zarówno w zamiarze bezpośrednim jak i ewentualnym. Sprawca bierze zatem umyślnie udział w pobiciu, ze świadomością, że pobicie zagraża bezpośrednio życiu lub w poważnym stopniu zdrowiu człowieka i tego chce lub przynajmniej na to się godzi(porusza m.in. postanowienie SN z dn.22.04.2009r. IVKK 14/09; wyrok SN z dn.28.07.1972r. Rw 692/72, OSN KW 1972, nr 11, poz. 181; postanowienie SN z dn.07.09.2004r., IIKK 377/03, LEX nr 137739, wyrok SA we Wrocławiu z dn. 12.12.2012r. IIAKa 362/12; wyrok SA w Krakowie z dn.13.02.2008r. IIAKa 5/08; Kodeks karny, Cześć szczególna, Komentarz do art. 158kk pod. red. A. Zoll, t. II, wydanie II, Zakamycze 2006r., s. 358-371; patrz również wyrok SA w Białymstoku z 10.04.2001 r. IIAKa 27/2001, OSA 2002, z. 3 poz. 20). Reasumując stwierdzić należy, że:

-

oskarżony P. N. zachowaniem opisanym w zarzucie stawianym mu w pkt III aktu oskarżenia w pełni wyczerpał znamiona występku z art. 158§1 kk w podanym wyżej rozumieniu;

-

działając natomiast wspólnie i w porozumieniu z bratem A. N. (1) zarzutem stawianym im w pkt I aktu oskarżenia również w pełni wyczerpali znamiona występku z art. 158§1 kk w podanym wyżej rozumieniu,

gdyż intensywność i agresywność ich uczestnictwa polegającego na zadawaniu uderzeń pięściami oraz kopaniu w najbardziej wrażliwe części ciała ludzkiego, a mianowicie głowę i tułów stworzyli poważne zagrożenie dla zdrowia pokrzywdzonych.

Czynu zarzucanego w pkt I aktu oskarżenia polegającego na umyślnym zamachu na zdrowie i nietykalność cielesną zdaniem sądu dopuścili się publicznie i bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego w rozumieniu art. 115§21kk. Przyjęcie, że działanie ma charakter chuligański wymaga ustalenia, że przebiegało w warunkach określonych we wskazanym wyżej przepisie. Łącznie zgodnie z tym przepisem musza być spełnione następujące warunki:

1. sprawca musi dopuścić się występku określonego typu należącego do kategorii wymienionych w tym przepisie;

2. sprawca musi działać publicznie;

3. musi działać bez powodu lub z oczywiście błahego powodu;

4. poprzez swoje zachowanie okazywać rażące lekceważenie porządku prawnego.

To, że oskarżeni uczestnicząc w pobiciu pokrzywdzonych dopuścili się występków polegających na umyślnym zamachu na zdrowie zdaniem sądu jest bezsporne i tym samym spełniony został warunek pierwszy.

Przed odniesieniem się do drugiego z wymienionych warunków, tj. publiczności działania przede wszystkim ponieść należy, że wymaganie to jest spełnione, gdy bądź ze względu na miejsce działania, bądź ze względu na okoliczności i sposób działania sprawcy jego zachowanie się jest lub może być dostępne(dostrzegalne) dla nieokreślonej liczby osób, przy czym sprawca mając świadomość tej możliwości, co najmniej się na to godzi(porusza m.in. uchwała składu siedmiu sędziów SN z dn.20.09.1973r., OSN KW 1973, z. 11, poz. 132). W uchwale powyższej, która nadal zachowuje swoją aktualność, wskazuje się na potrzebę tego, aby ustalając znamiona publiczności działania, rozróżniać działanie publiczne pod względem przedmiotowym, gdy ze względu na miejsce i sposób działania może ono dojść do wiadomości nieokreślonej liczby ludzi (niezależnie od rzeczywistego nastąpienia skutku), jak i pod względem podmiotowym polegającym na świadomości sprawcy, że jego działanie dojdzie lub może dojść do wiadomości nieokreślonej liczby ludzi, a sprawca chce tego lub możliwość taką przewiduje i na nią się godzi. Okoliczność, że określony czyn dokonany został w miejscu publicznym, tj. dostępnym bez specjalnego zezwolenia bliżej nieokreślonemu kręgowi osób, jak podniósł to Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26.03.1973r. w sprawie RW 279/73(OSN KW z 1973, z. 7-8, poz. 101), nie stanowi wprawdzie sama przez się wystarczającej podstawy do ustalenia, że sprawca działał publicznie, jednakże w wypadku gdy jest to miejsce ogólnie dostępne, a nadto gdy czynu dokonano w takich warunkach, w których możliwość bezpośredniego dostrzeżenia przestępnego zachowania się sprawcy jest ze strony postronnych osób w pełni realna, przyjąć należy, ze działał on publicznie.

P. N. zarzucono nadto w pkt II aktu oskarżenia występku z art. 217§1 kk zaś A. N. (1) w pkt IV aktu oskarżenia występku z art. 157§2 kk. Odnosząc się do powyższych czynów podnieść należy, że do znamion przestępstwa z art. 157§2 kk należy skutek w postaci naruszenia czynności ciała lub rozstroju zdrowia na czas nie dłuższy niż 7 dni. W przypadku powyższego występku ważny jest także minimalny czas trwania tego naruszenia, ponieważ pozwala on odróżnić to przestępstwo od naruszenia nietykalności cielesnej z art. 217kk. Za naruszenie nietykalności cielesnej może być natomiast uznane tylko takie zdarzenie, które nie powoduje zmian anatomicznych lub fizycznych w organizmie człowieka i nie pozostawia na jego ciele żadnych lub, co najwyżej nieznaczny lub przemijający ślad w postaci, np. niewielkiego i krótkotrwałego zasiniania. W pojęciu naruszenia nietykalności cielesnej mieści się, zatem również spowodowanie nawet niewielkich następstw fizycznych u pokrzywdzonego, takich jak np. siniaki, zadrapania, mikrourazy (patrz nadal aktualne stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 09.09.1969 r., VKRN 106/69, OSN KW 1970 nr 1 poz. 3; wyrok z 17.10.1973 r. Rw 872/73, OSN KW 1973 nr 12, poz. 173; Kodeks karny – część szczególna komentarz, pod red. A. Zoll, tom II, Wydanie II, Zakamycze 2006).

W świetle omówionego wyżej materiału dowodowego, który sąd obdarzył przymiotem wiarygodności nie ulega wątpliwości, że oskarżony P. N. zachowaniem opisanym w pkt II aktu oskarżenia w pełni wyczerpał znamiona występku z art. 217§1 kk zaś A. N. (1) zachowaniem opisanym w pkt IV aktu oskarżenia występku z art. 157§2 kk w podanym wyżej rozumieniu. Czynów tych oraz czynu zarzucanego im w pkt I aktu oskarżenia z art. 158§1 kk stanowiących występki polegających na umyślnym zamachu na zdrowie zdaniem sądu dopuścili się publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego w rozumieniu art. 115§21 kk. Stwierdzić bowiem należy, że pobicie K. O. (czyn zarzucany w pkt I aktu oskarżenia), naruszenie nietykalności cielesnej M. M. (czyn zarzucany w pkt III aktu oskarżenia) oraz spowodowanie u A. S. (2) obrażeń ciała poniżej siedmiu dni (czyn zarzucany w pkt IV aktu poskarżenia) pod względem przedmiotowym i podmiotowym było publiczne w podanym wyżej rozumieniu. Zdarzenia z dnia 16.02.2019 r. miały miejsce przed wejściem do kawiarni w czasie, gdy była ona czynna i przebywała w niej nieustalona liczba osób, tak więc niewątpliwie w miejscu publicznym. Spełnione zostały również dwa pozostałe warunki, a mianowicie oskarżeni działali bez powodu i swoim zachowaniem okazali rażące lekceważenie porządku prawnego. O braku powodu do działania mówi się wtedy, gdy nie istnieje świadomy, racjonalny motyw działania, gdy działaniu brak wszelkich racji, co w przypadku czynów oskarżonych wydaje się oczywiste i nie wymaga dalszego omówienia. Również oczywistym jest, że okazali oni rażące lekceważenie porządku prawnego podejmując bezprawne zachowania i nie licząc się z interesem jednostkowym pokrzywdzonych.

3.2. Podstawa prawna

skazania albo warunkowego

umorzenia postępowania

niezgodna z zarzutem

----------------

----------------

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

----------------

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

----------------

----------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

----------------

3.4. Umorzenie postępowania

----------------

----------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

----------------

3.5. Uniewinnienie

----------------

----------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

----------------

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. N.

A. N. (1)

P. N.

A. N. (1)

P. N.

1 ppkt a

1 ppkt b

1 ppkt c

2

3 ppkt a

3 ppkt b

4

5

6

7

1 ppkt a

1 ppkt b

1 ppkt c

2

3 ppkt a

3 ppkt b

4

5

6

7

Uznając oskarżonego P. N. za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu aktem oskarżenia sąd skazał go:

-

na podstawie art. 158§1 kk w zw. z art. 57a§1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 1 ppkt a);

-

na podstawie art. 217§1 kk w zw. z art. 57a§1 kk na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 1 ppkt b);

-

na podstawie art. 158§1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 1 ppkt c).

Wymierzając powyższe kary sąd miał na uwadze jako okoliczności obciążające niewątpliwie wysoki stopień zawinienia oskarżonego wynikający z popełnienia zarzucanych mu czynów z winy umyślnej z zamiarem bezpośrednim oraz społecznej szkodliwości wyrażającej się w rodzaju, wielości i charakterze naruszonych dóbr w postaci życia, zdrowia oraz nietykalności cielesnej, rozmiarze wyrządzonych i grożących szkód, a także sposobie i okolicznościach popełnienia tych czynów. Jako jedyną okoliczność przemawiającą na korzyść oskarżonego P. N. sąd miał na uwadze jego dotychczasowa niekaralność (dane o karalności k. 226).

Z uwagi na to, że zostały spełnione przesłanki określone w art. 85 kk sąd mając na uwadze zbieżność czasową i ścisły związek podmiotowy i przedmiotowy zachodzący pomiędzy zarzucanymi P. N. czynami na podstawie art. 85a kk i art. 86§1 kk łącząc orzeczone kary jednostkowe wymierzył mu karę łączną roku pozbawienia wolności kierując się zasada mieszaną tj. częściowej absorbcji i częściowej kumulacji.

Uznając oskarżonego A. N. (1) za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu aktem oskarżenia sąd skazał go:

-

na podstawie art. 158§1 kk w zw. z art. 57a§1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 3 ppkt a);

-

na podstawie art. 157§2 kk w zw. z art. 57a§1 kk na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 3 ppkt b).

Wymierzając powyższe kary sąd miał na uwadze jako okoliczności obciążające niewątpliwie wysoki stopień zawinienia oskarżonego wynikający z popełnienia zarzucanych mu czynów z winy umyślnej z zamiarem bezpośrednim oraz społecznej szkodliwości wyrażającej się w rodzaju, wielości i charakterze naruszonych dóbr w postaci życia, zdrowia oraz nietykalności cielesnej, rozmiarze wyrządzonych i grożących szkód, a także sposobie i okolicznościach popełnienia tych czynów. Na niekorzyść oskarżonego sąd uwzględnił także jego dotychczasową karalność w tym za przestępstwo tego samego typu na karę pozbawienia wolności (dane o karalności k. 249-250). Sąd nie dopatrzył się natomiast żadnych okoliczności, które mogłyby przemawiać na korzyść oskarżonego A. N. (1).

Z uwagi na to, że zostały spełnione przesłanki określone w art. 85 kk sąd mając na uwadze zbieżność czasową i ścisły związek podmiotowy i przedmiotowy zachodzący pomiędzy zarzucanymi A. N. (1) czynami na podstawie art. 85a kk i art. 86§1 kk łącząc orzeczone kary jednostkowe wymierzył mu karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności kierując się zasada mieszaną tj. częściowej absorbcji i częściowej kumulacji.

Zdaniem sądu tak wymierzone kary jednostkowe i kary łączne pozbawienia wolności w stosunku do każdego z oskarżonych są współmierne do stopnia ich zamieniania i społecznej szkodliwości czynów, których dopuścili się, a nadto winny przyczynić się do osiągnięcia celów w zakresie wychowawczego i zapobiegawczego oddziaływania na ich osoby oraz w zakresie szeroko rozumianej prewencji ogólnej.

Z uwagi na obligatoryjną treść przepisu art. 57a§2 kk sąd orzekł:

1)  od oskarżonego P. N. na rzecz pokrzywdzonych:

a)  K. O. nawiązkę w kwocie 600 zł;

b)  M. M. nawiązkę w kwocie 400 zł.

2)  od oskarżonego A. N. (1) na rzecz pokrzywdzonych:

c)  K. O. nawiązkę w kwocie 600 zł;

d)  A. S. (2) nawiązkę w kwocie 800 zł.

Orzekając nawiązki we wskazanych wyżej kwotach sąd miał przede wszystkim na uwadze rozmiar obrażeń doznanych przez pokrzywdzonych oraz związane z nimi cierpienia fizyczne i psychiczne.

Mając na uwadze rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych jakich doznał pokrzywdzony P. W. (1) sąd zgodnie z jego wnioskiem w celu zadośćuczynienia za doznane krzywdy w wyniku popełnionego na jego szkodę występku pobicia zasądził od oskarżonego P. N. na jego rzecz kwotę 3 tys. zł. Zdaniem sądu zasądzona kwota spełni funkcje kompensacyjne, a nadto odpowiada rozmiarowi krzywdy i związanych z nią cierpień.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

---------

---------

---------

---------

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Pomimo orzeczenia stosunku do obu oskarżonych kar łącznych pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym roku sąd mając na uwadze przepis art. 69§4 kk, w związku z tym, że dopuścili się występków zarzucanych im w pkt I, II i IV aktu oskarżenia o charakterze chuligańskim nie zawiesił warunkowo wykonania powyższych kar, gdyż nie stwierdził, żeby zachodził wyjątkowy wypadek uzasadniony szczególnymi okolicznościami. Nadto sąd miał na uwadze wielość przestępstw popełnionych przez oskarżonego P. N. w krótkich odstępach czasu, co świadczy o dalece posuniętym pomimo jego młodego wieku procesie demoralizacji. Odnośnie oskarżonego A. N. (1) sąd miał na uwadze także to, że w czasie popełnienia zarzucanych mu czynów był już skazany na karę pozbawienia wolności wyrokiem sądu w Belgii, co wynika z karty karnej. Zgodnie z art. 69§1 kk w zaistniałej sytuacji nie jest możliwe warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności.

7. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

8

9

Na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1976 r. o opłatach w sprawach karnych i art. 633 kpk sąd zasądził od oskarżonego A. N. (1) na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 180 zł i obciążył go kosztami sądowymi w pozostałym zakresie w 1/2 części tj. w kwocie 646,21 zł kierując się zasadą słuszności oraz mając na uwadze to, iż brak jest podstaw do zwolnienia go od obowiązku uiszczenia powyższych należności.

Mając na uwadze ustalenia dotyczące sytuacji materialnej oskarżonego P. N., który nie posiada żadnego majątku oraz źródeł dochodu, a nadto zasądzone nawiązki i zadośćuczynienie sąd na podstawie 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1976 r. o opłatach w sprawach karnych i art. 624§1 kpk zwolnił go od obowiązku uiszczenia opłaty i zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w części go obciążającej tj. 1 ½ części.

8. PODPIS