Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2017r.

Sąd Rejonowy w Lubinie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Pozlewicz- Szymańska

Protokolant: sekretarz sądowy Wioletta Mróz

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2017r. w Lubinie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. I.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powódki M. I. kwotę 1.550,00 zł (jeden tysiąc pięćset pięćdziesiąt złotych ) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 30.01.2016 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo co do odsetek;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.595,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.200,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 218,24 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

I C 2188/16

UZASADNIENIE

Powódka M. I. pozwem z dnia 21 września 2016 roku skierowanym przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. domagała się kwoty 1.550,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17,00 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że w dniu 05 czerwca 2015 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego została poszkodowana, zaś sprawca przedmiotowego zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Podała także, iż w wyniku powyższego wypadku komunikacyjnego doznała obrażeń ciała w postaci skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa, urazu klatki piersiowej oraz stłuczenia głowy. Poszkodowana w procesie leczenia była konsultowana w (...) Centrum Usług (...) ZOZ S.A., a także zalecono jej noszenie kołnierza ortopedycznego, leczenie farmakologiczne oraz serię zabiegów rehabilitacyjnych. Uzasadniała poza tym, że z uwagi na utrzymujące się dolegliwości bólowe w okresie od 08 czerwca 2015roku do dnia 08 lipca 2015 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim, gdyż nie była w stanie wykonywać pracy zawodowej. Argumentowała również, iż pomimo zakończenia leczenia do dnia dzisiejszego odczuwa ona skutki przedmiotowego zdarzenia drogowego w postaci bólu głowy i kręgosłupa, które pojawiają się po kilku godzinach pracy biurowej. W związku z powyższym poszkodowana zmuszona jest do dalszego przyjmowania środków przeciwbólowych. Dolegliwości bólowe uniemożliwiają powódce normalne funkcjonowanie i wykonywanie czynności życia codziennego i zawodowego. Wskazała także, iż w dniu 29 grudnia 2015 roku zgłosiła stronie pozwanej roszczenie o zadośćuczynienie, zaś strona pozwana decyzją z dnia 28 stycznia 2016 roku przyjęła odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 05 czerwca 2015 roku i przyznała kwotę 2.500,00 złotych tytułem zadośćuczynienia. Według powódki, przyznana jej kwota zadośćuczynienia nie jest adekwatna do rozmiaru doznanej przez nią krzywdy. Powódka liczyła odsetki ustawowe od dnia 29 stycznia 2016 roku, tj. od dnia wydania przez stronę pozwaną decyzji w przedmiocie wypłaty zadośćuczynienia.

Strona pozwana Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Strona pozwana przyznał, że ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą za skutki zdarzenia szkodowego z dnia 05 czerwca 2015roku, którego uczestnikiem była powódka. Wskazała, że okoliczności zdarzenia szkodowego oraz jego skutki nie uzasadniają przyznania zadośćuczynienia w kwocie wyższej niż dotychczas wypłacone. Kwota 2.500 zł w sposób właściwy spełnia charakter kompensacyjny i jest ekonomicznie odczuwalna dla powódki.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 05 czerwca 2015 roku miało miejsce zdarzenie komunikacyjne, w wyniku którego została poszkodowana powódka M. I.. Sprawca powyższego zdarzenia drogowego był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W..

Dowód : akta szkody nr 100- (...), k.52v, oświadczenie dotyczące okoliczności zdarzenia szkodowego k. 26.

Po wypadku na miejsce zdarzenia został wezwany zespół pogotowia ratunkowego, który nie stwierdził konieczności hospitalizacji powódki. Poszkodowanej udzielono pomocy medycznej ma miejscu zdarzenia. Zespół pogotowia pozostawił powódkę przytomną, stwierdzając powierzchniowe urazy ciała.

W związku z odczuwanymi bólami kręgosłupa szyjnego i głowy poszkodowana w dniu 09 czerwca 2015r. zgłosiła się do (...) Centrum Usług (...) ZOZ S.A., gdzie była konsultowana w poradni chirurgii ogólnej. U poszkodowanej stwierdzono skręcenie kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości bez objawów korzeniowych, który to uraz zaopatrzono w kołnierz ortopedyczny. W związku z utrzymującymi się dolegliwościami bólowymi zalecono stosowanie kuracji farmakologicznej (ketonal, ibuprom). Poszkodowana odbyła 4 wizyty i zakończyła leczenie u tego specjalisty w dniu 08 lipca 2015roku. W okresie od 29 czerwca 2015 roku do 14 lipca 2015 roku przeszła serię zabiegów rehabilitacyjnych w celu usprawnienia organizmu.

Uraz skrętny kręgosłupa szyjnego skutkuje 2% uszczerbkiem na zdrowiu z przyczyn ortopedycznym (pkt 89a). W procesie diagnostycznym ujawniono u poszkodowanej zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego bez związku z wypadkiem komunikacyjnym.

Dowód : akta szkody nr P100- (...), historia zdrowia i choroby w poradni chirurgicznej k. 23,47-48, opinia lekarska k. 24, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne wraz z wykazem odbytych zbiegów k. 25, karta medyczna czynności ratunkowych k. 27, zeznania powódki M. I. k. 61v zapis protokołu rozprawy z dnia 26.01.2017 r. 00:05:41, opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii S. G. k. 73-75.

Powódka M. I. (49 lat) z zawodu jest specjalistą do spraw personalnych, wykonuje pracę siedzącą. Przed zdarzeniem szkodowym poszkodowana była osobą zdrową, sprawną fizycznie, nie leczącą się na choroby przewlekłe kręgosłupa. Poszkodowana w przeszłości przeszła usunięcie migdałów, pęcherzyka żółciowego oraz amputowano jej palec V i V kość śródręcza, zabiegi operacyjne nie miały związku z wypadkiem komunikacyjnym z czerwca 2015r.

Przez około miesiąc po przedmiotowym zdarzeniu komunikacyjnym powódka odczuwała dolegliwości bólowe i zmniejszenie ruchomości kręgosłupa szyjnego jednak nie wymagała ona pomocy osób trzecich podczas czynności samoobsługi i przy wykonywaniu prac codziennych. Poszkodowana prowadziła oszczędny tryb życia i unikała przeciążeń kręgosłupa. W okresie od dnia 08 czerwca 2015roku do dnia 08 lipca 2015roku przebywała na zwolnieniu lekarskim. Po wypadku powódka odczuwała krótkotrwały lęk związane z jazdą samochodem, zażywała w związku z tym ziołowe leki uspokajające. Obecnie powróciła do prowadzenia pojazdu i pracy zawodowej. Powódka do chwili obecnej uskarża się na występowanie dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego przy przyjmowaniu długotrwale wymuszonej pozycji ciała, co utrudnia jej pracę zawodową. Poszkodowana kontynuuje okresowo rehabilitację.

Dowód : zeznania powódki M. I. k. 61v zapis protokołu rozprawy z dnia 26.01.2017 r. 00:05:41, druk (...) k. 28-29.

Pismem pełnomocnika powódki z dnia 29 grudnia 2015 roku, doręczonym stronie pozwanej w drodze wiadomości e-mail tego samego dnia, strona pozwana Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. została wezwana do przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego oraz wypłaty słusznego odszkodowania w związku ze zdarzeniem z dnia 05 czerwca 2015 r.

Strona pozwana decyzją z dnia 28 stycznia 2016 roku przyznała na rzecz powódki kwotę 2.500,00 zł tytułem zadośćuczynienia.

Pismem pełnomocnika powódki z dnia 03 marca 2016 roku strona pozwana została wezwana do zapłaty na rzecz powódki dopłaty w kwocie 12.500,00 zł tytułem zadośćuczynienia.

Strona pozwana w piśmie z dnia 08 kwietnia 2016 roku odmówiła dopłaty do zadośćuczynienia.

Dowód : akta szkody nr100- (...), wiadomość e-mail z dnia 29.12.2015r. wraz z załącznikiem 16-18, decyzja z dnia 28.01.2016r. k. 15, wiadomość e-mail z dnia 28.01.2016r. wraz z załącznikiem k. 19-21, pismo strony pozwanej z dnia 08.04.2016r., k. 22.

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie zauważyć należy, iż strona pozwana nie kwestionowała co do zasady swojej odpowiedzialności za skutki kolizji drogowej z dnia 05 czerwca 2015 roku, która wynikała z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, na podstawie której udzieliła ochrony ubezpieczeniowej sprawcy powyższego zdarzenia komunikacyjnego. Natomiast kwestią sporną w niniejszej sprawie była wysokość należnego powódce zadośćuczynienia.

Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia (ubezpieczony). Zgodnie z § 4 tego przepisu uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Natomiast na podstawie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Nadto zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast stosownie do treści art. 445 § 1 k.c. w powyższym przypadku sąd może przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie jest szczególną formą naprawienia szkody niemajątkowej na osobie (krzywdy) stanowiącej rodzaj rekompensaty pieniężnej za doznane przez osobę pokrzywdzoną czynem niedozwolonym cierpienie fizyczne lub psychiczne i powinno ułatwić przezwyciężenie przez nią ujemnych przeżyć związanych z uszkodzeniem ciała lub wywołaniem rozstroju zdrowia. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 sierpnia 2013 roku w sprawie o sygn. akt I CSK 667/12 wyjaśnił, że: „Określając wysokość zadośćuczynienia sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, zwłaszcza okres trwania cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie, liczbę i czasookres pobytów w szpitalach, liczbę i stopień inwazyjności ewentualnych zabiegów medycznych, nasilenie i czas trwania ewentualnych dolegliwości bólowych, a nadto trwałość skutków czynu niedozwolonego, wpływ na dotychczasowe życie poszkodowanego, ogólną sprawność fizyczną i psychiczną poszkodowanego oraz prognozy poszkodowanego na przyszłość. Zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, stąd jego wysokość musi przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalną wartość.” Ponadto zgodnie z wyrokiem Sadu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt I CSK 2/12 decydującym kryterium przy ustalaniu należnego zadośćuczynienia jest rozmiar krzywdy i ekonomicznie odczuwalna wartość świadczenia z tytułu zadośćuczynienia adekwatna do warunków gospodarki rynkowej.

Ze zgromadzonego w sprawie materiał dowodowy w postaci przedłożonej dokumentacji lekarskiej powódki, zeznań powódki, opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii, która nie była kwestionowana przez żadną ze stron, wynika że powódka wskutek kolizji drogowej z dnia 05 czerwca 2015 roku doznała skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa. Powyższy uraz wiązał się z dokuczliwymi dolegliwościami bólowymi w okolicy kręgosłupa szyjnego wymagającymi stosowania środków przeciwbólowych i noszenia kołnierza ortopedycznego. Niewątpliwie dokuczliwe dolegliwości bólowe i stosowanie kołnierza ortopedycznego stanowiły dla powódki istotny dyskomfort. Ponadto w pierwszych miesiącach po wypadku powódka musiała ograniczyć swoją dotychczasową aktywność, a skutki urazu wywoływały istotny negatywny wpływ na jej funkcjonowanie codzienne i zawodowe. Powódka nie mogła wykonywać pracy zarobkowej prze okres miesiąca, a obowiązki domowe wykonywała powoli i ostrożnie, przeciwdziałając przeciążeniu kręgosłupa. Z zebranej dokumentacji lekarskiej wynika, że powódka w procesie leczenia pozostawała pod opieką poradni chirurgicznej oraz wymagała rehabilitacji, przechodząc cykl zabiegów fizjoterapeutycznych w okresie od 29 czerwca 2015 roku do 14 lipca 2015 roku. Pomimo leczenia i rehabilitacji bóle kręgosłupa szyjnego nadal pojawiają się, dlatego też kontynuuje ona leczenie usprawniające, nie mniej zdaniem Sądu obecne dolegliwości nie mają związku ze zdarzeniem szkodowym, a jedynie z ujawnioną w wyniku wypadku chorobą zwyrodnieniową kręgosłupa. Oceniając rozmiar krzywdy powódki należy również mieć na względzie okoliczność, że wskutek zdarzenia drogowego z dnia 05 czerwca 2015 roku doznała ona krótkotrwałego dyskomfortu psychicznego, gdyż zaczęła odczuwać lęki przed jazdą samochodem, które obecnie ustąpiły. Nie bez znaczenia pozostaje okoliczność, iż mimo podjętego leczenia i rehabilitacji u powódki rozpoznano 2% trwały uszczerbek na zdrowiu z przyczyn ortopedycznych.

Uwzględniając całokształt okoliczności sprawy, rodzaj obrażeń ciała powódki po wypadku, charakter doznanego przez nią urazu, długotrwałość leczenia, stopień natężenia dolegliwości bólowych, wpływ skutków urazu na jej aktywność życiową i zawodową, fakt, iż przed zdarzeniem szkodowym powódka cierpiała na bezobjawową chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, Sąd uznał, że rozmiar doznanej przez nią krzywdy uzasadnia przyznanie na rzecz powódki, na podstawie art. 445 § 1 k.c., jednorazowego świadczenia pieniężnego z tytułu zadośćuczynienia w wysokości łącznej 4.050,00 złotych. Powyższa kwota nie jest nadmierna i odpowiada przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Biorąc pod uwagę, że dotychczas została już spełniona część świadczenia z tytułu zadośćuczynienia w wysokości 2.500,00 zł, Sąd zasądził od strony pozwanej dalszą kwotę 1.550,00 zł, uwzględniając powyższe roszczenie w całości.

Odsetki ustawowe za opóźnienie zostały zasądzone na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Strona pozwana pozostała w opóźnieniu z zapłatą należnej kwoty zadośćuczynienia dopiero po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody, tj. wystąpienia z roszczeniem o zadośćuczynienie na rzecz powódki. Wobec tego, że zgłoszenie szkody i roszczenia o zadośćuczynienia nastąpiło w dniu 29 grudnia 2015 roku, to strona pozwana pozostawała w opóźnieniu ze spełnieniem wymagalnego świadczenia od dnia 30 stycznia 2016 roku. Natomiast roszczenie odsetkowe za okres wcześniejszy, obejmujący jeden dzień, podlegało oddaleniu.

Rozstrzygnięcia o kosztach wydano na podstawie art. 98k.p.c. oraz na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.). Sąd uznał, że strona pozwana powinna zwrócić powódce całość kosztów procesu albowiem jest stroną przegrywającą sprawę w całości. Wobec tego strona pozwana obowiązana jest zwrócić powódce koszty procesu w kwocie 1.595,00 zł, na którą składały się: kwota 78,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 1.200,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 300 zł z tytuły wykorzystanej zaliczki na wynagrodzenie biegłego sądowego opiniującego w sprawie.

W toku postępowania wydatkowano tymczasowo ze środków budżetowych sądu kwotę 218,24 zł z tytułu wynagrodzenia biegłego sądowego, dlatego też na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie wyżej wskazaną kwotę.

Wobec powyższego orzeczono jak na wstępie.