Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2019 r.

Sąd Okręgowy we Włocławku Sekcja Odwoławcza I Wydziału Cywilnego

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2019 r. we Włocławku

na rozprawie

sprawy z powództwa W. W.

przeciwko Związkowi (...) w W. – N. (...) w C. i Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Aleksandrowie Kujawskim

z dnia 15 marca 2019 roku, sygn. akt I C 749/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz każdego z pozwanych kwoty po 1800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję.

SSO Barbara Baranowska SSO Mariusz Nazdrowicz SSO Lucyna Samolińska

Sygn. akt I 1 Ca 63/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Aleksandrowie Kujawskim oddalił powództwo W. W. przeciwko Związkowi (...) w W. – N. (...) w C. (dalej: „S. (...)”)
i Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.
o zapłatę kwoty 20 000 zł (wraz z określonymi odsetkami) tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w wyniku silnego zatrucia pokarmowego, którego powód doznał
w trakcie pobytu w S. (...) (pkt 1 wyroku), oddalił powództwo o ustalenie odpowiedzialności na przyszłość za skutki zatrucia (pkt 2) oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanych kwoty po 3617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3 i 4).Przyznał także wynagrodzenie biegłemu w kwocie 2994,34 zł za sporządzenie opinii (pkt 5) oraz nakazał ściągnięcie od powoda na rzecz Skarbu Państwa kwoty 3006,73 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa. U podstaw tego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia faktyczne i ich ocena prawna:

Powód W. W. przebywał w pozwanym S. (...) w okresie 5 – 26 stycznia 2016 roku. Został tam skierowany z powodu zwyrodnień wielostawowych,
a ponadto leczy się na uchyłki jelita grubego. W S. (...) obowiązują trzy diety: podstawowa, lekkostrawna i cukrzycowa. Nie ma bufetu czy też baru, w którym można by zamówić inny posiłek niż serwowany. Dnia 16 stycznia 2016 roku na kolację były podawane naleśniki z musem jabłkowym we wszystkich rodzajach diet. Na żaden z posiłków nie podawano kiełbasy na gorąco, która była serwowana następnego dnia (17 stycznia 2016 roku).

W nocy z 17 na 18 stycznia 2016 roku około godz. 1.30 F. M. wezwał do pokoju personel medyczny z powodu silnych wymiotów
i biegunki.Miał temperaturę 36,5 stopni Celsjusza. Pacjent wiązał swe problemy ze spożyciem kolacji dnia 17 stycznia 2016 roku. Podano mu na zlecenie lekarza dyżurnego N., M., F. i 1 saszetkę G.. Wymioty
i biegunka ustąpiły około godz. 4.00 rano. W ciągu dnia (18 stycznia 2016 roku) przeprowadzoną kontrolę stanu zdrowia F. M. i jego żony B.. Biegunka, wymioty i nudności ustąpiły .

Dnia 18 stycznia 2016 roku wypisano W. W. receptę na antybiotyk Z.. Po dwóch dniach (20 stycznia 2016 r.) powód zgłosił się do badania lekarskiego z powodu dolegliwości ze strony układu pokarmowego (ból brzucha i biegunka). W. W. twierdził, iż dolegliwości odczuwa od 4 dni oraz że choruje na nawrotowe zapalenie uchyłków jelita grubego, a od 18 stycznia 2016 roku przyjmuje Z. i M.,. Zlecono dietę kleikową, M., jak również 4 tabletki C. („węgla”). Około godz. 15.00 stwierdzono brak poprawy i skierowano pacjenta do szpitala. W. W. został przyjęty z początkowym rozpoznanie ostrego nieżytu żołądkowo-jelitowego.
W okresie od 20 do 22 stycznia 2016 roku powód przebywał
w Wojewódzkim Szpitalu(...) w T. na Oddziale (...). W toku pobytu w Szpitalu występowały stany podgorączkowe 37,3 stopni Celsjusza. Nie wymiotował. Dnia 21 stycznia 2016 roku pobrano od W. W. próbki kału celem przeprowadzenia badań mikrobiologicznych. Badania mikrobiologiczne nie wykazały w próbce kału bakterii Salmonella, Shigella, Yarsinia. Nie stwierdzono toksyny Clostridium difficile. Nie stwierdzono również rotawirusów i adenowirusów.

Zatrucie pokarmowe powoduje odwodnienie organizmu. W badaniu ogólnym moczu W. W. nie stwierdzono podwyższonego ciężaru właściwego moczu, nie stwierdzono również podwyższonych wartości mocznika czy też kreatyny. Tym samym u powoda nie doszło do odwodnienia, a zatem również nie doszło do zatrucia pokarmowego .

W okresie od 5 do 26 stycznia 2016 roku Państwowy Inspektorat Sanitarny w A. nie otrzymał zgłoszenia ogniska choroby przenoszonej drogą pokarmową w S. (...). Dnia 5 listopada 2015 roku i 17 marca 2016 roku przeprowadzono w S. (...) kontrolę z ramienia Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego. Nie stwierdzono nieprawidłowości. Pismem datowanym na 30 czerwca 2016 roku W. W. złożył skargę na S. (...) wskazując, iż doznał zatrucia w wyniku zjedzenia na kolację 16 stycznia 2016 roku kiełbasy. W nocy z soboty na niedzielę doznał silnych bóli brzucha i wymiotów oraz biegunki. Przyjmowane leki nie pomogły i 20 stycznia 2016 roku został skierowany do Szpitala. S. (...) nie interesowało się jego osobą. Wniósł o wyciągnięcie konsekwencji jak również sprawdzenie, czy potrącono za niewykorzystane zabiegi.

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd I instancji uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Ze sporządzonej w sprawie opinii biegłego z zakresu gastroenterologii jednoznacznie wynika, że u powoda nie doszło do zatrucia pokarmowego, a stwierdzone objawy wskazują na dyspepsję czynnościową, której wystąpienie nie ma związku z pobytem powoda w S. (...). Opinię tą Sąd meriti w pełni podzielił, a to przesądza o braku po stronie S. (...) czynu niedozwolonego skutkującego odpowiedzialnością odszkodowawczą (tym samym nie istniała również odpowiedzialność ubezpieczyciela). Niezależnie od tego Sąd ten wskazał, że nawet gdyby hipotetycznie założyć, że do zatrucia jednak doszło to W. W. nie udowodnił winy pozwanego S. (...) ani związku przyczynowego. Powództwo podlegało oddaleniu na podstawie art. . 415 kc

„a contrario”. O kosztach procesu orzeczono w oparciu o przepis art. 98 § 1 kpc,

a o nieuiszczonych kosztach sądowych zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn.: Dz. U. 2019.785). w zw. z art. 98 § 1 kpc.

Apelację od tego wyroku wniósł powód zarzucając

zarówno naruszenie prawa procesowego jak i materialnego. W ramach pierwszej

grupy zarzutów wskazał na obrazę przepisu art.. 233 § 1 kpc wskutek dowolnej

oceny zeznań świadków B. M. i F. M.

i bezpodstawną odmowę wiarygodności części ich zeznaniom, a także zaniechania wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i oparcia rozstrzygnięcia wyłącznie na zeznaniach świadków strony przeciwnej mimo braku ku temu dostatecznych podstaw. Naruszenia prawa materialnego skarżący dopatrywał się

w odmowie zastosowania art. 445 kc i art. 444 § 1 kc i w konsekwencji oddalenia powództwa. Powołując się na powyższe powód wniósł o zmianę kwestionowanego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości względnie o jego uchylenie

i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Pozwani w odpowiedziach na apelację nieśli o jej oddalenie i zasądzenie kosztów procesu za drugą instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wobec braku uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu.

Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, w pełni korespondujących z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. W apelacji co prawda została podjęta próba ich zanegowania, ale z przyczyn, o których za chwilę będzie mowa okazała się ona bezskuteczna. Wobec powyższego ustalenia te Sąd Okręgowy przyjął jako własne czyniąc je podstawą orzekania w postępowaniu apelacyjnym.

Kwestionując podstawowe ustalenia mające zasadnicze znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy – że nie doszło do zatrucia pokarmowego powoda podczas pobytu w S. (...) – apelujący w żaden sposób nie odniósł się do dowodu w postaci opinii biegłego z zakresu chorób wewnętrznych i gastroenterologii dr hab. C. P. (profesora nadzwyczajnego) z dnia 24 listopada 2018 roku, uzupełnionej na rozprawie w dniu 7 marca 2019 roku. Nie podjęta została choćby próba podważenia wspomnianej opinii. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu swojego orzeczenia wskazał, dlaczego oparł się na tej opinii podkreślając jej precyzję, jasny wywód i przekonująco przedstawiony sposób dochodzenia przez biegłego do poszczególnych konkluzji. Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do odmiennej oceny przedmiotowej opinii. Oczywiście dowód ten – jak każdy inny – podlega ocenie na podstawie art. 233 § 1 kpc, aczkolwiek z uwagi na jego specyfikę występują tu szczególne kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Analizowana opinia została sporządzona przez wybitnego specjalistę i rzeczywiście charakteryzuje cechami, które uwypuklił Sąd a quo. W pełni była zatem – jak trafnie uznał ten Sąd – przydatna do rekonstrukcji stanu faktycznego.

Biegły w swojej opinii stwierdził, że występujące u W. W. objawy – które skutkowały m.in. przebywaniem w szpitalu w T. - świadczyły o dyspepsji czynnościowej, której wystąpienie nie miało związku

z pobytem powoda w S. (...). O tym, że nie doszło wówczas do zatrucia pokarmowego – i to na większą skalę – świadczą również przywołane w apelacji karty informacyjne F. M. (k. 268) i B. M. (k. 270)

z pobytu w S. (...), gdzie jest mowa o przebytej przez nich właśnie dyspepsji. Skarżący przy tym najwyraźniej nie dość wnikliwie zapoznał się z opinią biegłego P., skoro błędnie utożsamia pojęcie „zatrucie pokarmowe” i „dyspepsja”.

W świetle wspomnianej opinii biegłego zeznania świadków małż. M. miały drugorzędne znaczenie dla rozstrzygnięcia. Nie sposób też przyjąć, by Sąd meriti niewłaściwe je ocenił. Słusznie podkreślił, że twierdzenie B. M. o zatruciu się „więcej niż 10 osób”, a nawet 50 są gołosłowne, bo trudno sobie wyobrazić, by przy takiej skali domniemanego zatrucia nie znalazło to odzwierciedlenia w dokumentach związanych z działalnością S. (...) czy organów zajmujących się takimi przypadkami. Tym bardziej, że F. M. nic nie wiedział, by do zatrucia innych osób doszło.

Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne determinowały końcowe rozstrzygnięcie. Brak zaistnienia czynu skutkującego odpowiedzialnością odszkodowawczą S. (...) automatycznie sprawił, że nie istniały podstawy do uwzględnienia powództwa. Przesądza to też tym samym o bezskuteczności zarzutów naruszenia prawa materialnego, gdyż przepisy art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 § 1 kc nie znajdowały w sprawie zastosowania.

Powołując się na argument o możliwości przyjęcia odpowiedzialności pozwanych na zasadach słuszności skarżący pomija, że taka zasada została wyrażona w art. 417 ² kc. Przewiduje on naprawienie szkody, która jest następstwem wykonywania władzy publicznej w sposób zgodny z prawem, w sytuacji jednak, gdy byłoby niesłuszne, aby skutki wyrządzenia szkody obciążały wyłącznie poszkodowanego. Pomijając już inne kwestie to S. (...) z pewnością nie jest organem władzy publicznej, o którym mowa w w/w przepisie.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy we Włocławku na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację.

O kosztach procesu za postępowanie apelacyjnego orzeczono

w myśl art. 98 § 1 kpc. Pozwani wygrali w całości sprawę w drugiej instancji, wobec czego należał im się zwrot wszystkich kosztów poniesionych przed Sądem Okręgowym, a sprowadzających się do wynagrodzeń reprezentujących ich pełnomocników w osobach radców prawnych ( 1800 zł – na rzecz każdego

z pozwanych - § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat a czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku – tekst jedn.: Dz. U. 2018.265).

SSO Barbara Baranowska SSO Mariusz Nazdrowicz SSO Lucyna Samolińska