Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 sierpnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Zbigniew Kapiński

Sędziowie: SA – Jan Krośnicki

SA – Adam Wrzosek (spr.)

Protokolant: – st. sekr. sąd. Katarzyna Rucińska

przy udziale Prokuratora Elżbiety Kozakiewicz - Jackowskiej

po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2012 r.

sprawy:

1) W. W. (1) oskarżonego z art. 228 § 1 k.k., z art. 228§4 kk, z art.296 § 1 i § 3 k.k. w zb. z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

2) M. S. (1) oskarżonej z art. 229 § 1 k.k.,

3) B. Ł. (1) oskarżonej z art. 296 § 1 i § 3 k.k. w zb. z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

4) A. K. (1), A. M. (1), B. Y. oskarżonych z art. 296 § 1, § 2 i § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k., z art. 585 § 1 k.s.h. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych i prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 31 maja 2011 r. sygn. akt XVIII K 228/07

I.  uchyla pkt. IV zaskarżonego wyroku i w tej części odnośnie czynów zarzuconych oskarżonemu W. W. (1) w pkt. 2 i 3 aktu oskarżenia przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania;

II.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- ustala, iż podstawą skazania oskarżonego W. W. (1) za czyn przypisany w pkt. I zaskarżonego wyroku jest art. 228 § 1 k.k., w aktualnie obowiązującym brzmieniu;

- na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 414 § 1 k.p.k. oskarżonych A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. uniewinnia od popełnienia czynów przypisanych im w pkt VII, IX i X zaskarżonego wyroku, wydatkami w tej części obciążając Skarb Państwa;

III.  utrzymuje w pozostałym zakresie wyrok w zaskarżonej części wobec oskarżonych W. W. (1), M. S. (1) i B. Ł. (1), z tym, że na podstawie art. 105 § 1 i § 2 k.p.k. prostuje oczywistą omyłkę pisarską w pkt I zaskarżonego wyroku w ten sposób, że zamiast nazwiska: (...) winno być nazwisko: (...);

IV.  zasądza od oskarżonego W. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w części na niego przypadającej w związku ze skazaniem za czyn z pkt I zaskarżonego wyroku, w tym tytułem opłaty za drugą instancję kwotę 1600 złotych;

V.  zasądza od oskarżonej M. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w części na nią przypadającej, w tym tytułem opłaty za drugą instancję kwotę 300 złotych;

VI.  w pozostałej części wydatkami za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa;

VII.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. W. (1) Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 złotych, zawierającą 23% VAT, za obronę z urzędu oskarżonej B. Ł. (1) wykonywaną przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

W sprawie Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. akt XVIII
K 228/07 oskarżono:

W. W. (1) o to, że:

1.  w dniu 11 sierpnia 1999 roku w W. przyjął od M. D. prezesa zarządu (...) Sp. z o.o., pełniąc funkcję Zastępcy B. Gminy W. W., korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 30 000 USD, co stanowiło równowartość 118 215 złotych, poprzez wydanie polecenia przelewu w/w kwoty na jego rachunek bieżący w dolarach amerykańskich prowadzony przez I Oddział (...) S.A. w W., w zamian za wskazanie współpracującej z M. D., firmie (...) Sp. z o.o. nieruchomości na terenie Gminy W. W. i ułatwienie nabycia przez w/w spółkę tytułów prawnych do nieruchomości położonych w Gminie W. o powierzchni 30 000 m ², w związku z planowanym złożeniem oferty na organizowany, w bliżej nieokreślonym czasie przez w/w Gminę, przetarg dotyczący wspólnego zagospodarowania obszaru o powierzchni 3 ha pod budowę zespołu administracyjno - handlowego z budynkiem ratusza,

tj. o czyn z art. 228 § 1 k.k.,

2. w drugiej połowie miesiąca listopada 1999 roku na terenie Gminy W. w W. żądał od M. D. prezesa zarządu (...) Sp. z o.o., pełniąc funkcję Zastępcy B. Gminy W. W., korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 500 000 USD, co stanowiło równowartość
2 126 350 złotych, w zamian za udzielenie jej pomocy w realizacji inwestycji budowy kompleksu budynków mieszkalnych i ratusza W. na terenie nieruchomości przy ul. (...) róg (...) w W., w związku z zawarciem przez (...) Sp. z o.o. w dniu 15 listopada 1999 roku umowy zlecenia z (...) Company Sp. z o.o., której przedmiotem było pośrednictwo zleceniobiorcy w pozyskaniu na rzecz zleceniodawcy nieruchomości pod budownictwo inwestycyjne, w tym w nabyciu przez w/w spółkę tytułów prawnych do nieruchomości położonej w Gminie W. o powierzchni
30 000 m ²,

tj. o czyn z art. 228 § 4 k.k.,

3. w dniu 20 listopada 2000 roku w W. pełniąc funkcję zastępcy B. Gminy W. W., działając wspólnie i w porozumieniu z M. B. Gminy W. W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zawarł w formie aktu notarialnego Rep. A nr (...), umowę przeniesienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości komunalnej w postaci działki nr ewid. (...), o pow. 3 ha, położonej przy ul. (...) w W., dla której Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy prowadził KW nr (...), na rzecz spółki (...) Sp. z o.o. powołanej na mocy umowy z dnia 26 października 2000 roku, z rażącym naruszeniem przepisów art. 1, 2, 9 i 10 ust. 1 i 2 ustawy z dnia
20 grudnia 1996 roku o gospodarce komunalnej i art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym, oraz art. 3 ust. 1 pkt. 1 ustawy o zamówieniach publicznych, nie zapewniającej Gminie W. W. 100 % udziałów w kapitale zakładowym, bez uzyskania uprzednio aktualnej wyceny w/w nieruchomości, skutkiem czego w/w mienie komunalne o wartości rynkowej wynoszącej
12 450 000 zł zostało przekazane komercyjnemu podmiotowi gospodarczemu pod firmą (...) Sp. z o.o., w wyniku czego działając na szkodę interesu publicznego wyrządził reprezentowanej Gminie W. W. szkodę majątkową w wielkich rozmiarach w wysokości 12 450 000 zł, wynikającą z przeniesienia na spółkę (...) Sp. z o.o. prawa użytkowania wieczystego w/w działki gminnej, przysparzając tym samym w/w osobie prawnej nienależną korzyść majątkową,

tj. o czyn z art. 296 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

M. S. (1) o to, że:

w dniu 11 sierpnia 1999 roku w W. udzieliła W. W. (1), w związku z pełnieniem przez niego funkcji Zastępcy B. Gminy W. W., korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 30 000 USD, co stanowiło równowartość
118 215 złotych, w ten sposób, że przelała w/w kwotę na jego rachunek bieżący w dolarach amerykańskich prowadzony przez
I Oddział (...) S.A. w W., w zamian za wskazanie współpracującej z nią firmie (...) Sp. z o. o. nieruchomości na terenie Gminy W. W., w związku z planowanym złożeniem oferty na organizowany, w bliżej nieokreślonym czasie przez w/w Gminę, przetarg dotyczący wspólnego zagospodarowania obszaru o powierzchni 3 ha pod budowę zespołu administracyjno - handlowego z budynkiem ratusza,

tj. o czyn z art. 229 § 1 k.k.,

B. Ł. (1) i W. W. (1)
o to, że:

w dniu 25 października 2002 roku w W. pełniąc odpowiednio funkcję Zastępcy B. Gminy W. W. i B. Gminy W. W., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez niedopełnienie ciążącego na nich obowiązku wynikającego z art. 50 ustawy z dnia
8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym zachowania szczególnej staranności w zarządzaniu mieniem komunalnym zgodnie przeznaczeniem tego mienia i jego ochroną oraz nadużycie udzielonych im uprawnień związanych z wykonywaniem uchwał Rady Gminy, zawarli w formie aktu notarialnego Rep. A nr (...) umowę „przeniesienia własności udziałów w kapitale zakładowym spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz prawa użytkowania wieczystego gruntu, celem zwolnienia się z zobowiązania oraz oświadczenia o ustanowieniu hipoteki", przed uprawomocnieniem się uchwały nr (...) Rady Gminy W. W. z dnia 8 października 2002 roku w sprawie „wyrażenia zgody na wystąpienie (...) Sp. z o.o. ze spółki (...) Sp. z o.o. oraz wyrażenia zgody na zbycie części nieruchomości należącej do spółki (...) na rzecz spółki (...) Sp. z o.o.", bez uzyskania kontrasygnaty skarbnika Gminy wymaganej na podstawie § 30 ust. 3 Statutu Gminy W. W., w wyniku czego doprowadzili do:

- przeniesienia na rzecz spółki (...) Sp. z o.o. prawa użytkowania wieczystego gruntu części nieruchomości uregulowanej w KW nr (...), w postaci działek nr (...) o pow. łącznej 2 ha 1810 m2, o wartości rynkowej 16 446 550 zł, w celu zwolnienia spółki (...) Sp. z o.o. z długu w wysokości
17 962 285 zł z tytułu nakładów poniesionych łącznie przez (...) Company Sp. z o.o. na budowę inwestycji Ratusz W., bez ustalenia rzeczywistej wartości w/w prawa użytkowania wieczystego i nakładów poniesionych na działce (...) przez (...) Company Sp. z o.o. na budowę wyłącznie budynku ratusza W., o rzeczywistej wartości naniesień w kwocie 4 818 147 zł, w wyniku czego wyrządzili szkodę majątkową w wielkich rozmiarach w kwocie 11 628 403 zł, oraz

- przeniesienia przez (...) Company Sp. z o.o. na rzecz spółki (...) Sp. z o.o. własności dwóch udziałów w kapitale zakładowym w/w spółki, o wartości nominalnej 7 027 050 zł, bez dokonania ich wyceny, w celu zwolnienia się z obowiązku zapłaty długu wobec spółki (...) Sp. z o.o. wynikającego z umowy pożyczki z dnia 1 kwietnia 2001 roku w kwocie 3 746 434,54 zł wraz z odsetkami za 2001 rok w kwocie 194 740,13 zł i za okres od 1 stycznia 2002 roku do 22 października 2002 roku w kwocie
513 004,93 zł, a ponadto z tytułu przekazania (...) Company Sp. z o.o. bez tytułu prawnego kwoty 3 354 994,42 zł, w łącznej wysokości 7 809 174,02 zł, co było równoznaczne z wycofaniem udziałów (...) Company Sp. z o.o. w spółce (...) Sp. z o.o. pod pozorem umów pożyczek, bezwzględnie nieważnych jako sprzecznych z ustawą udzielonych z naruszeniem ustawowych zakazów wynikających z art. 189 § 1 i 2, 198 § 1 i 190 kodeksu spółek handlowych zakazujących wspólnikowi dokonywania wypłat z majątku spółki środków wniesionych tytułem pokrycia kapitału zakładowego, a w razie ich wypłaty zobowiązujących wspólnika do jej zwrotu, oraz zakazujących pobierania od nich odsetek, w wyniku czego wyrządzili szkodę majątkową w wielkich rozmiarach w kwocie 7 027 050 zł stanowiącą rzeczywistą wartość w/w udziałów podlegających zwrotowi, oraz w kwocie 74 378,90 zł, z tytułu różnicy między kwotą w/w pozornych pożyczek a wartością nominalną udziałów, w łącznej kwocie
7 101 428,90 zł, w wyniku czego działając na szkodę interesu publicznego wyrządzili reprezentowanej Gminie W. W. szkodę majątkową w wielkich rozmiarach, w łącznej wysokości
18 729 831 zł, przysparzając tym samym w powyższej kwocie nienależną korzyść majątkową spółce (...) Sp. z o.o.,

tj. o czyn z art. 296 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

A. K. (1) , A. M. (1) i B. Y. o to, że:

1. w okresie od 26 października 2000 roku do 25 października 2002 roku w W., na terenie dzielnicy W., działając czynem ciągłym, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu, będąc zobowiązanymi do zajmowania się działalnością gospodarczą spółki (...) Sp. z o.o., w związku z pełnieniem funkcji członków zarządu tej spółki, nadużyli udzielonych im uprawnień poprzez:

- zawarcie w dniu 1 lutego 2001 roku ze spółką (...) Sp. z o.o. umowy najmu lokalu biurowego przy ul. (...) w W., zobowiązującej do zapłaty za okres od
1 lutego 2001 roku do 21 grudnia 2001 roku na rzecz (...) Company Sp. z o.o. ½ wszystkich kosztów najmu plus ½ kosztów telefonicznych ponoszonych przez (...) Company Sp. z o.o. w wyniku (...) Sp. z o.o., zatrudniając dwie osoby, w tym prezesa zarządu A. M. (1) będącego jednocześnie prezesem zarządu spółki (...) Company Sp. z o.o., zapłaciła 226 877,24 zł tytułem czynszu, wyrządzając szkodę majątkową reprezentowanej spółce w wysokości nie mniejszej niż 149 739 zł,

- prowadzenie działalności gospodarczej niezgodnie z przedmiotem umowy spółki z dnia 26 października 2000 roku, w związku z udzieleniem pożyczek w dniu 28 stycznia 2002 roku w kwocie 100 000 zł spółce (...) Sp. z o.o., oraz na podstawie umowy pożyczki z dnia 1 kwietnia 2001 roku w kwocie 3 750 000 zł spółce (...) Sp. z o.o. i przelanie na konto (...) Company Sp. z o.o. kwoty 3 354 994,42 zł bez tytułu prawnego, w łącznej wysokości 7 204 994,42 zł, w sytuacji gdy dwie ostatnie czynności prawne były równoznaczne z wycofaniem udziałów (...) Company Sp. z o.o. w spółce (...) Sp. z o.o. pod pozorem umów pożyczek, bezwzględnie nieważnych jako sprzecznych z ustawą, udzielonych z naruszeniem ustawowych zakazów wynikających z art. 189 § 1 i 2, 198 § 1 i 190 kodeksu spółek handlowych, zakazujących wspólnikowi dokonywania wypłat z majątku spółki środków wniesionych tytułem pokrycia kapitału zakładowego, a w razie ich wypłaty zobowiązujących wspólnika do jej zwrotu, oraz zakazujących pobierania od nich odsetek, w wyniku czego wyrządzili szkodę majątkową w wielkich rozmiarach w kwocie 7 027 050 zł stanowiącą rzeczywistą wartość w/w udziałów podlegających zwrotowi, w kwocie 77 944,42 zł z tytułu różnicy między kwotą w/w pozornych pożyczek a wartością nominalną udziałów, w kwocie 100 000 zł z tytułu niezasadnie udzielonej pożyczki spółce (...) oraz 75 000 zł z tytułu nienależnie opłaconego przez (...) Sp. z o.o. podatku od czynności cywilno - prawnych od w/w umowy pożyczki zawartej z (...) Company Sp. z o.o. i kwoty 27 871,22 zł z tytułu odsetek karnych, w łącznej kwocie 7 307 865,60 zł,

- zawieranie umów przedwstępnych sprzedaży lokali mieszkalnych i użytkowych doprowadzając do przelewania kwot uzyskanych z tytułu tych umów bez tytułu prawnego na rzecz spółki (...) Sp. z o.o. zamiast (...) Sp. z o.o., w łącznej kwocie 306 468,63 zł,

- złożenie oświadczenia w dniu 25 października 2002 roku w umowie „przeniesienia własności udziałów w kapitale zakładowym spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz prawa użytkowania wieczystego gruntu, celem zwolnienia się z zobowiązania oraz oświadczenia o ustanowieniu hipoteki", zawartej w formie aktu notarialnego Rep. A nr (...) z udziałem przedstawicieli Gminy W. W., iż spółka (...) Sp. z o.o. jest zobowiązana do zapłaty wobec spółki (...) Sp. z o.o. długu w wysokości 17 962 285 zł z tytułu nakładów dokonanych przez spółkę (...) Sp. z o.o. na budowę wyłącznie inwestycji ratusza W., bez ustalenia wyceny wartości tych nakładów, podczas gdy rzeczywista wartość nakładów poniesionych przez (...) Company sp. z o.o. na budynek ratusza i budynek administracyjny wyniosła 4 818 147 zł, w wyniku (...) Sp. z o.o. poniosła szkodę majątkową w wielkich rozmiarach w wysokości 11 628 403 zł, powstałą w wyniku nie dopełnienia obowiązku, wbrew przepisom ustawy z dnia
29 września 1994 roku o rachunkowości, rzetelnego prowadzenia księgowości poprzez oddzielne ewidencjonowanie kosztów z podziałem na część ratuszową i komercyjną, uniemożliwiając w ten sposób ustalenie rzeczywiście poniesionych nakładów finansowych i rzetelne rozliczenie Gminy z inwestorem,

- przeniesienie na mocy w/w umowy w celu zwolnienia spółki (...) Sp. z o.o. z długu w wysokości 17 962 285 zł z tytułu nakładów dokonanych przez spółkę (...) Sp. z o.o. na budowę wyłącznie inwestycji ratusza W., na spółkę (...) Sp. z o.o. prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działki o numerach ewidencyjnych (...) z obrębu (...), o łącznej pow. 2 ha 1810 m ², o wartości 16 446 550 zł, wchodzących w skład nieruchomości objętej księgą wieczystą nr KW (...), bez ustalenia rzeczywistej wyceny ich wartości,

- przejęcie na mocy w/w umowy od spółki (...) Sp. z o.o. dwóch udziałów w kapitale zakładowym spółki (...) Sp. z o.o. o wartości nominalnej 3 513 525 zł każdy, o łącznej wartości 7 027 050 zł bez dokonania ich wyceny, w zamian za zwolnienie z długu w wysokości 7 809 174,02 zł, z tytułu umowy pożyczki kwoty 3 746 434,54 zł z dnia 1 kwietnia 2001 roku, a ponadto z tytułu przekazania (...) Company Sp. z o.o. bez tytułu prawnego kwoty 3 354 994,42 zł, dokonując tego rozliczenia z naruszeniem przepisów art. 189 § 1 i 2, 198 § l i 190 kodeksu spółek handlowych zakazujących wspólnikowi dokonywania wypłat z majątku spółki środków wniesionych tytułem pokrycia kapitału zakładowego, a w razie ich wypłaty zobowiązujących wspólnika do jej zwrotu, oraz zakazujących pobierania od nich odsetek, które to czynności prawne były równoznaczne z wycofaniem udziałów (...) Company Sp. z o.o. w spółce (...) Sp. z o.o. pod pozorem umów pożyczek, bezwzględnie nieważnych jako sprzecznych z ustawą, udzielonych z naruszeniem w/w ustawowych zakazów, w wyniku czego wyrządzili szkodę majątkową w wielkich rozmiarach w kwocie 7 027 050 zł, stanowiącą rzeczywistą wartość w/w udziałów podlegającą zwrotowi, oraz w kwocie 74 378,90 zł z tytułu różnicy między kwotą w/w pożyczek, a wartością nominalną udziałów, w łącznej kwocie 7 101 428,90 zł,

- prowadzenie działalności gospodarczej spółki (...) Sp. z o.o. ze stratą finansową w kwocie 82 277,35 zł wynikającą z ujemnego wyniku finansowego tej spółki za okres lat 2001 – 2002 w wyniku czego działając na szkodę spółki (...) Sp. z o.o. wyrządzili reprezentowanej spółce szkodę majątkową w wielkich rozmiarach, w wysokości 19 474 753 zł, wynikającą z tytułu przeniesienia na rzecz podmiotu komercyjnego pod firmą (...) Sp. z o.o. prawa użytkowania wieczystego w/w działek, strat finansowych oraz zawarcia w/w czynności cywilno -prawnych, przysparzając w tej kwocie w/w osobie prawnej nienależną korzyść majątkową,

tj. o czyn z art. 296 § 1, 2 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

2. w okresie od 26 października 2000 roku do 29 stycznia 2003 roku w W., na terenie dzielnicy W., działając czynem ciągłym, wspólnie i w porozumieniu, będąc zobowiązanymi do zajmowania się działalnością gospodarczą spółki (...) Sp. z o.o., w związku z pełnieniem funkcji członków zarządu tej spółki, działali na szkodę reprezentowanej spółki w ten sposób, że:

- w dniu 1 października 2001 roku zawarli z (...) Company Sp. z o.o. jako inwestorem zastępczym umowę o pełnienie czynności zastępstwa inwestycyjnego i finansowego, nie dopełniając obowiązków dbałości o interesy ekonomiczne reprezentowanej spółki i wyrażając zgodę na niekorzystne dla niej postanowienia, w wyniku czego doprowadzili do utraty kontroli przez spółkę (...) Sp. z o.o. nad w/w nieruchomością w ten sposób, że zwolnili (...) Company Sp. z o.o. od odpowiedzialności za nienależyte wykonanie zobowiązań uczestników procesu budowlanego, nie zapewnili zastrzeżenia kar umownych w przypadku nienależytego wykonywania umowy przez w/w inwestora zastępczego, przy jednoczesnym zagwarantowaniu tej spółce odsetek umownych w stosunku 60 % rocznie za zwłokę w zapłacie należności objętych fakturami za wykonane prace,

- nienależycie sprawowali nadzór nad inwestycją budowlaną prowadzoną na nieruchomości spółki przy ul. (...) róg (...) w W., poprzez brak wyodrębnienia i oddzielnego rozliczenia nakładów ponoszonych przez (...) Company Sp. z o.o. na budowę ratusza i oddzielnie na część mieszkaniowo - użytkową,

- złożyli na mocy aktu notarialnego Rep. A nr (...) z dnia 17 października 2002 roku pn. „oświadczenie o ustanowieniu hipoteki" - w imieniu reprezentowanej spółki (...) Sp. z o.o. oświadczenie o ustanowieniu na działce gruntu położonej w W. przy ul. (...), ozn. nr ewid. (...), o obszarze 3 ha objętej KW nr (...) - hipoteki kaucyjnej do wysokości 4 500 000 zł na rzecz spółki (...) S.A. w celu zabezpieczenia istniejących wymagalnych oraz mogących powstać wierzytelności tej spółki wobec (...) Company Sp. z o.o., a wynikających z umowy o roboty budowlane pod nazwą (...) z dnia 21 grudnia 2001 roku wraz z jej zmianami, na które składały się wierzytelności wymagalne w łącznej kwocie 3 973 127,80 zł wraz z odsetkami umownymi za zwłokę w wysokości 30 410,66 zł, oraz wierzytelności, których termin płatności jeszcze nie nadszedł w łącznej kwocie 1 632 764,50 zł, co nastąpiło z naruszeniem zobowiązań inwestora do pokrycia wszystkich wydatków związaną z budową inwestycji budowy ratusza, bez dodatkowego obciążenia w/w nieruchomości, przyjętych w art. V ust. 5 pkt. 1
ppkt. 1 umowy inwestycyjnej z dnia 26 października 2000 roku,

- poręczyli w imieniu spółki (...) Sp. z o.o. trzy weksle wystawione na łączną kwotę 5 153 208,60 zł w związku z umowami zawartymi pomiędzy (...) Company Sp. z o.o. a B. D. z dnia 19 lipca 2002 roku do Porozumienia Kontraktowego z dnia 21 grudnia 2001 roku, oraz aneksu nr (...) do Porozumienia Kontraktowego z dnia 21 grudnia 2001 roku, zawartego 1 października 2002 roku, w celu zabezpieczenia zapłaty nie uiszczonych należności spółki (...) Sp. z o.o. na rzecz B. D. za wykonane roboty budowlane na nieruchomości przy ul. (...) na podstawie kontraktu z dnia
21 grudnia 2002 roku, wbrew przyjętemu przez inwestora - spółkę (...) Sp. z o.o. zobowiązaniu w art. II ust. 2 pkt. 1 lit. b umowy inwestycyjnej z dnia 26 października 2000 roku o dysponowaniu wystarczającymi środkami dla wykonania swoich zobowiązań wynikających z tej umowy i tak:

pierwszy wystawiony w dniu 10 października 2002 roku jako weksel własny na kwotę potrąconych kaucji gwarancyjnych z faktur na realizację części mieszkalnej i komercyjnej w wysokości 2 600 000 zł z klauzulą „bez protestu", z terminem płatności do 31 stycznia
2003 roku,

drugi in blanco wystawiony w dniu 29 stycznia 2003 roku na kwotę
1 039 570,60 zł, upoważniający B. D. do jego uzupełnienia kwotą w wysokości wynagrodzenia za wykonane i zafakturowane roboty po dniu 31 grudnia 2002 roku, z terminem płatności na dzień 15 kwietnia 2003 roku,

trzeci na kwotę 1 513 638 zł plus odsetki, wystawiony w dniu
29 stycznia 2003 roku, z terminem płatności do dnia 15 marca
2003 roku, narażając tym samym reprezentowaną spółkę (...) Sp. z o.o. na szkodę majątkową w kwocie co najmniej
9 653 208,60 zł,

tj. o czyn z art. 585 § 1 k.s.h. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 31 maja 2011 r.:

I. oskarżonego W. W. (1) w ramach zarzucanego mu w pkt. 1 aktu oskarżenia czynu uznał za winnego tego, że w dniu 11 sierpnia 1999 roku w W. przyjął od M. D. prezesa zarządu (...) Sp. z o.o., w związku z pełnieniem funkcji Zastępcy B. Gminy W. W., korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie
30 000 USD, co stanowiło równowartość 118 215 złotych, poprzez wydanie polecenia przelewu w/w kwoty na jego rachunek bieżący w dolarach amerykańskich prowadzony przez I Oddział (...) S.A. w W., w zamian za wskazanie współpracującej z M. D., firmie (...) Sp. z o. o. nieruchomości na terenie Gminy W. W. i ułatwienie nabycia przez w/w spółkę tytułów prawnych do tej nieruchomości w związku z planowanym przez Gminę W. W. w bliżej nieokreślonym czasie przetargiem dotyczącym wspólnego zagospodarowania obszaru o powierzchni 3 ha pod budowę zespołu administracyjno – handlowego z budynkiem ratusza, tj. czynu z art. 228§1 k.k. i za to na podstawie art. 228 § 1 k.k. w zw. z art.
33§ 1, 2 i 3 k.k. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. i ustawy Kodeks karny z 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu wymierzył oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 130 (stu trzydziestu) stawek ustalając wartość jednej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych ;

II. na podstawie art. 44 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego W. W. (1) przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości przedmiotów bezpośrednio pochodzących z przestępstwa przypisanego oskarżonemu w pkt. 1 wyroku w postaci 30 000 USD, w kwocie 118 215 zł (stu osiemnastu tysięcy dwustu piętnastu złotych);

III. na podstawie art. 41 §1 k.k. w związku z czynem przypisanym oskarżonemu W. W. (1) w pkt. 1 wyroku orzekł wobec oskarżonego zakaz zajmowania stanowisk kierowniczych w jednostkach samorządu terytorialnego oraz jednostkach administracji państwowej na lat 5 (pięć);

IV. oskarżonego W. W. (1) uniewinnił od popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt. 2 i 3 aktu oskarżenia;

V. oskarżoną M. S. (1) w ramach zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu uznał za winną tego, że w dniu 11 sierpnia
1999 roku w W. udzieliła W. W. (1), w związku z pełnieniem przez niego funkcji Zastępcy B. Gminy W. W., korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 30 000 USD, co stanowiło równowartość 118 215 złotych, w ten sposób, że przelała w/w kwotę na jego rachunek bieżący w dolarach amerykańskich, prowadzony przez
I Oddział (...) S.A. w W., w zamian za wskazanie współpracującej z nią firmie (...) Sp. z o. o. nieruchomości na terenie Gminy W. W. i ułatwienie nabycia przez w/w spółkę tytułów prawnych do tej nieruchomości w związku z planowanym przez Gminę W. W. w bliżej nieokreślonym czasie przetargiem dotyczącym wspólnego zagospodarowania obszaru o powierzchni 3 ha pod budowę zespołu administracyjno - handlowego z budynkiem ratusza, tj. czynu z art. 229§1 k.k. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. i ustawy Kodeks karny z

6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu i za to na podstawie art. 229§1 k.k. wymierzył oskarżonej karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI. oskarżoną B. Ł. (1) i W. W. (1) od wspólnie zarzucanego im czynu uniewinnił;

VII. w ramach zachowań zarzuconych A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. w pkt. 1 aktu oskarżenia ustalił, iż zachowania te nie zostały wszystkie łącznie popełnione w ramach czynu ciągłego z art. 12 k.k. i każde z tych zachowań stanowi odrębny czyn, a A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. w zakresie tych zachowań uznał za winnych tego, że:

1.  w W., na terenie dzielnicy W., działając wspólnie i w porozumieniu, będąc zobowiązanymi do zajmowania się działalnością gospodarczą spółki (...) Sp. z o.o., w związku z pełnieniem funkcji członków zarządu tej spółki, zawarli w dniu
1 lutego 2001 roku ze spółką (...) Sp. z o.o. umowę najmu lokalu biurowego przy ul. (...) w W., zobowiązującej do zapłaty za okres od 1 lutego 2001 roku do
21 grudnia 2001 roku na rzecz (...) Company Sp. z o.o. ½ wszystkich kosztów najmu plus 1/2 kosztów telefonicznych ponoszonych przez (...) Company Sp. z o.o. w wyniku (...) Sp. z o.o., zatrudniając dwie osoby, w tym prezesa zarządu A. M. (1) będącego jednocześnie prezesem zarządu spółki (...) Company Sp. z o.o. zapłaciła 226 877,24 zł tytułem czynszu, czym działali na szkodę reprezentowanej spółki (...) Sp. z o.o. wyrządzając szkodę majątkową reprezentowanej spółce w wysokości 111 515, 94 zł, tj. czynu z art. 585§1 k.s.h. i za to na podstawie art. 585§1 k.s.h. w zw. z art. 33§ 1 i 3 k.k. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. i ustawy Kodeks karny z 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu wymierzył A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz po 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wartość jednej stawki w stosunku do A. K. (1) i A. M. (1) na kwotę 100 (stu) złotych, a w stosunku do B. Y. na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

2. w W., na terenie dzielnicy W., działając wspólnie i w

porozumieniu, będąc zobowiązanymi do zajmowania się działalnością gospodarczą spółki (...) Sp. z o.o., w związku z pełnieniem funkcji członków zarządu tej spółki, w dniu 28 stycznia 2002 roku udzielili pożyczki w kwocie 100 000 zł spółce (...) Sp. z o.o., przez co uszczuplony został majątek niezbędny do pokrycia kapitału zakładowego spółki (...) Sp. z o.o., czym działali na szkodę reprezentowanej spółki (...) Sp. z o.o. tj. czynu z art. 585§1 k.s.h. i za to na podstawie art. 585§1 k.s.h. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. i ustawy Kodeks karny z 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu wymierzył A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. kary po 2 (dwa) miesiące pozbawienia wolności oraz po 20 (dwadzieścia) stawek dziennych grzywny, ustalając wartość jednej stawki w stosunku do A. K. (1) i A. M. (1) na kwotę 100 (stu) złotych, a w stosunku do B. Y. na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

3. w W., na terenie dzielnicy W., działając wspólnie i w porozumieniu, będąc zobowiązanymi do zajmowania się działalnością gospodarczą spółki (...) Sp. z o.o., w związku z pełnieniem funkcji członków zarządu tej spółki, w dniu 1 kwietnia 2001 roku udzielili pożyczki w kwocie 3 750 000 zł spółce (...) Sp. z o.o., przez co uszczuplony został majątek niezbędny do pokrycia kapitału zakładowego spółki (...) Sp. z o.o. czym działali na szkodę reprezentowanej spółki (...) Sp. z o.o. tj. czynu z art. 585§1 k.s.h. i za to na podstawie art. 585§1 k.s.h. w zw. z art. 33§ 1 i 3 k.k. przy zastosowaniu art. 4§ 1 k.k. i ustawy Kodeks karny z 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu wymierzył A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności oraz po 100 (sto) stawek dziennych grzywny, ustalając wartość jednej stawki w stosunku do A. K. (1) i A. M. (1) na kwotę 100 (stu) złotych, a w stosunku do B. Y. na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

4. w W., na terenie dzielnicy W., działając wspólnie i w porozumieniu, z góry powziętym zamiarze, w krótkich odstępach czasu, będąc zobowiązanymi do zajmowania się działalnością gospodarczą spółki (...) Sp. z o.o., w związku z pełnieniem funkcji członków zarządu tej spółki, w okresie od
4 kwietnia 2001 r. do 6 września 2002 r. dokonali przelewu bez tytułu prawnego na konto (...) Company Sp. z o.o. kwoty 3 354 994,42 zł przez co uszczuplony został majątek niezbędny do pokrycia kapitału zakładowego spółki (...) Sp. z o.o., czym działali na szkodę reprezentowanej spółki (...) Sp. z o.o., tj. czynu z art. 585§1 k.s.h. i za to na podstawie art. 585§1 k.s.h. w zw. z art. 33§ 1 i 3 k.k. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. i ustawy Kodeks karny z 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu wymierzył A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności oraz po 100 (sto) stawek dziennych grzywny, ustalając wartość jednej stawki w stosunku do A. K. (1) i A. M. (1) na kwotę 100 (stu) złotych, a w stosunku do B. Y. na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

5. w W., na terenie dzielnicy W., działając wspólnie i w porozumieniu, będąc zobowiązanymi do zajmowania się działalnością gospodarczą spółki (...) Sp. z o.o., w związku z pełnieniem funkcji członków zarządu tej spółki, w dniu 1 kwietnia 2001 roku zawierając w imieniu spółki (...) Sp. z o.o. umowę pożyczki ze spółką (...) Sp. z o.o., przewidującą niekorzystne dla spółki (...) Sp. z o.o. postanowienie umowy zobowiązujące spółkę (...) Sp. z o.o. do opłacenia podatku od czynności cywilnoprawnych, zaniechali opłacenia tego podatku w terminie, czym działali na szkodę reprezentowanej spółki (...)" Sp. z o.o., a co spowodowało obowiązek zapłaty w dniu 16 maja 2002 r. podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie 75 000 zł wraz z karnymi odsetkami w kwocie 27 871,22 zł, tj. czynu z art. 585§1 k.s.h. i za to na podstawie art. 585§1 k.s.h. w zw. z art. 33§ 1 i 3 k.k. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. i ustawy Kodeks karny z 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu wymierzył A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. kary po 2 (dwa) miesiące pozbawienia wolności oraz po 20 (dwadzieścia) stawek dziennych grzywny, ustalając wartość jednej stawki w stosunku do A. K. (1) i A. M. (1) na kwotę 100 (stu) złotych, a w stosunku do B. Y. na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

VIII. w zakresie pozostałych zachowań zarzucanych A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. w pkt. 1 aktu oskarżenia, niewymienionych w pkt. VII wyroku, A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. od popełnienia tych czynów uniewinnił;

IX. w ramach zachowań zarzucanych A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. w pkt. 2 aktu oskarżenia ustalił, iż zachowania te nie zostały wszystkie łącznie popełnione w ramach czynu ciągłego z art. 12 k.k. i każde z tych zachowań stanowi odrębny czyn, a A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. w zakresie tych zachowań uznał za winnych tego, że:

1.  w W., na terenie dzielnicy W., działając wspólnie i w porozumieniu, będąc zobowiązanymi do zajmowania się działalnością gospodarczą spółki (...) Sp. z o.o., w związku z pełnieniem funkcji członków zarządu tej spółki, złożyli na mocy aktu notarialnego Rep. A nr (...) z dnia 17 października 2002 roku oświadczenie o ustanowieniu hipoteki kaucyjnej, w imieniu reprezentowanej spółki (...) Sp. z o.o., o ustanowieniu na działce gruntu położonej w W. przy ul. (...), ozn. nr ewid. (...), o obszarze 3 ha objętej KW nr (...), do wysokości 4 500 000 zł na rzecz spółki (...) S.A. w celu zabezpieczenia istniejących wymagalnych oraz mogących powstać wierzytelności tej spółki wobec (...) Company Sp. z o.o., a wynikających z umowy o roboty budowlane pod nazwą (...) z dnia 21 grudnia 2001 roku wraz z jej zmianami, na które składały się wierzytelności wymagalne w łącznej kwocie
3 973 127,80 zł wraz z odsetkami umownymi za zwłokę w wysokości 30 410,66 zł, oraz wierzytelności, których termin płatności jeszcze nie nadszedł w łącznej kwocie 1 632 764,50 zł, co nastąpiło z naruszeniem zobowiązań inwestora do pokrycia wszystkich wydatków związaną z budową inwestycji budowy ratusza, bez dodatkowego obciążenia w/w nieruchomości, przyjętych w art. V ust. 5 pkt 1 ppkt. 1 umowy inwestycyjnej z dnia 26 października 2000 roku, czym działali na szkodę spółki (...) Sp. z o.o., tj. czynu z art. 585§ 1 k.s.h. i za to na podstawie art. 585§1 k.s.h. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. i ustawy Kodeks karny z 6 czerwca
1997 r. w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu wymierzył A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. kary
po jednym roku pozbawienia wolności oraz po 100 (sto) stawek dziennych grzywny, ustalając wartość jednej stawki w stosunku do A. K. (1) i A. M. (1) na kwotę 100 (stu) złotych, a w stosunku do B. Y. na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

2. w W., na terenie dzielnicy W., działając wspólnie i w porozumieniu, będąc zobowiązanymi do zajmowania się działalnością gospodarczą spółki (...) Sp. z o.o., pełniąc funkcje członków zarządu tej spółki, w związku z umowami zawartymi pomiędzy (...) Company Sp. z o.o. a B. D. z dnia 19 lipca 2002 roku do Porozumienia Kontraktowego z dnia 21 grudnia 2001 roku, oraz aneksu nr (...) do Porozumienia Kontraktowego z dnia 21 grudnia 2001 roku, zawartego 1 października 2002 roku, poręczyli w imieniu spółki (...) Sp. z o.o. wystawiony w dniu 10 października 2002 roku jako weksel własny na kwotę potrąconych kaucji gwarancyjnych z faktur na realizację części mieszkalnej i komercyjnej w wysokości 2 600 000 zł z klauzulą „bez protestu", z terminem płatności do 31 stycznia 2003 roku, wbrew przyjętemu przez inwestora - spółkę (...) Sp. z o.o. zobowiązaniu w art. II ust. 2 pkt. 1 lit. b umowy inwestycyjnej z dnia 26 października 2000 roku o dysponowaniu wystarczającymi środkami dla wykonania swoich zobowiązań wynikających z tej umowy, czym działali na szkodę reprezentowanej spółki (...) Sp. z o.o., tj. czynu z art. 585§1 k.s.h. i za to na podstawie art. 585§1 k.s.h. w zw. z art. 33§ 1 i 3 k.k. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. i ustawy Kodeks karny z 6 czerwca
1997 r. w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu wymierzył A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. kary po 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz 80 po (osiemdziesiąt) stawek grzywny ustalając wartość jednej stawki w stosunku do A. K. (1) i A. M. (1) na kwotę 100 (stu) złotych, a w stosunku do B. Y. na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

X. A. K. (1) i A. M. (1) w zakresie zachowań opisanych w pkt. 2 aktu oskarżenia uznał za winnych tego, że:

1. w W., na terenie dzielnicy W., działając wspólnie i w porozumieniu, będąc zobowiązanymi do zajmowania się działalnością gospodarczą spółki (...) Sp. z o.o., pełniąc funkcje członków zarządu tej spółki, w związku z umowami zawartymi pomiędzy (...) Company Sp. z o.o., a B. D. z dnia 19 lipca 2002 roku do Porozumienia Kontraktowego z dnia 21 grudnia 2001 roku, oraz aneksu nr (...) do Porozumienia Kontraktowego z dnia 21 grudnia 2001 roku, zawartego 1 października 2002 roku, poręczyli w imieniu spółki (...) Sp. z o.o. weksel in blanco wystawiony w dniu 29 stycznia 2003 roku na kwotę 1 039 570,60 zł, upoważniający B. D. do jego uzupełnienia kwotą w wysokości wynagrodzenia za wykonane i zafakturowane roboty po dniu
31 grudnia 2002 roku, z terminem płatności na dzień 15 kwietnia 2003 roku wbrew przyjętemu przez inwestora - spółkę (...) Sp. z o.o. zobowiązaniu w art. II ust. 2 pkt. 1 lit. b umowy inwestycyjnej z dnia 26 października 2000 roku o dysponowaniu wystarczającymi środkami dla wykonania swoich zobowiązań wynikających z tej umowy, czym działali na szkodę reprezentowanej spółki (...) Sp. z o.o., tj. czynu z art. 585§1 k.s.h.;

2. w W., na terenie dzielnicy W., działając wspólnie i w porozumieniu, będąc zobowiązanymi do zajmowania się działalnością gospodarczą spółki (...) Sp. z o.o., pełniąc funkcje członków zarządu tej spółki, w związku z umowami zawartymi pomiędzy (...) Company Sp. z o.o., a B. D. z dnia 19 lipca 2002 roku do Porozumienia Kontraktowego z dnia 21 grudnia 2001 roku, oraz aneksu nr (...) do Porozumienia Kontraktowego z dnia 21 grudnia 2001 roku, zawartego 1 października 2002 roku, poręczyli w imieniu spółki (...) Sp. z o.o. weksel na kwotę" 1596 132,66 zł, wystawiony w dniu 29 stycznia 2003 roku, z terminem płatności do dnia 15 marca 2003 roku, wbrew przyjętemu przez inwestora - spółkę (...) Sp. z o.o. zobowiązaniu w art. II ust. 2 pkt. 1 lit. b umowy inwestycyjnej z dnia 26 października 2000 roku o dysponowaniu wystarczającymi środkami dla wykonania swoich zobowiązań wynikających z tej umowy, czym działali na szkodę reprezentowanej spółki (...) Sp. z o.o., tj. czynu z art. 585 §1 k.s.h. i przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. i ustawy Kodeks karny z 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu ustalając, że czyny opisane w pkt. X ppkt. 1 i 2 wyroku zostały popełnione w ramach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 585§1 k.s.h. w zw. z art. 33§ 1 i 3 k.k. wymierzył A. K. (1), A. M. (1) za wszystkie wymienione czyny kary
po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności oraz po 100 (sto) stawek grzywny ustalając wartość jednej stawki w stosunku do A. K. (1) i A. M. (1) na kwotę 100 (stu) złotych;

XI. w zakresie pozostałych zachowań zarzucanych A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. w pkt. 2 aktu oskarżenia, niewymienionych w pkt. IX i X wyroku, a w stosunku do B. Y. również w zakresie opisanych w pkt. X ppkt. 1 i 2 wyroku, A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. od popełnienia tych czynów uniewinnił;

XII. na podstawie art. 85 k.k., art. 86§1 i 2 k.k. i art. 91 §2 k.k. orzeczone wobec oskarżonych A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. kary pozbawienia wolności i kary grzywny połączył i wymierzył A. K. (1) i A. M. (1) łączne kary pozbawienia wolności w wymiarze po 2 (dwa) lata oraz łączne kary grzywny po 200 (dwieście) stawek dziennych, ustalając wartość
jednej stawki grzywny na kwotę 100 (stu) złotych, a wobec B. Y. karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz łączną karę grzywny 150 (stu pięćdziesięciu) stawek, ustalając wartość jednej stawki grzywny na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

XIII. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonych wobec W. W. (1), M. S. (1) kar pozbawienia wolności oraz orzeczonych wobec A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. kar łącznych pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonym W. W. (1), M. S. (1), A. K. (1) i A. M. (1) na okres próby
5 (pięciu) lat, a B. Y. na okres próby lat
4 (czterech);

XIV. na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonych wobec oskarżonych W. W. (1), A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. grzywien zaliczył, oskarżonym okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie W. W. (1) od 25 kwietnia 2007 r. do 28 czerwca 2007 r. odpowiadający 130 (stu trzydziestu) stawkom grzywny, A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. okresy od 25 kwietnia 2007 r. do
5 czerwca 2007 r. odpowiadające 84 (osiemdziesięciu czterem) stawkom grzywny;

XV. na podstawie art. 230§2 k.p.k. zwrócił dowody rzeczowe zarejestrowane pod nr. V Drz (...) i V Drz (...) stanowiące załączniki do akt głównych śledztwa ozn. tomami od 47 do 55 A. K. (1), zarejestrowane pod nr. V Drz (...), stanowiące załączniki do akt głównych śledztwa ozn. tomami 56 i 56a W. W. (1), zarejestrowane pod nr. V Drz (...), stanowiące załączniki do akt głównych śledztwa ozn. jako tom 57 A. M. (1), zarejestrowane pod nr. V Drz (...), V Drz (...), V Drz (...), stanowiące załączniki do akt głównych śledztwa ozn. jako tom 58, 59 i 67 do 71 spadkobiercom M. S. (2), zarejestrowane pod nr. V Drz (...), stanowiące załączniki do akt głównych śledztwa ozn. tomami od 60 do 66 B. Y.;

XVI. zasądził od Skarbu państwa na rzecz adw. M. W. (1) kwotę 1440 zł + VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

XVII. na podstawie art. 633 k.p.k. zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w sprawie od W. W. (1) 5058,52 zł tytułem wydatków Skarbu Państwa i 1600 złotych tytułem opłaty od orzeczonych kar pozbawienia wolności i grzywny, od M. S. (1) 5058,52 zł tytułem wydatków Skarbu Państwa i 300 złotych tytułem opłaty od orzeczonej kary pozbawienia wolności, od A. K. (1) i A. M. (1) po 9820,11 zł tytułem wydatków Skarbu Państwa i po 4300 złotych tytułem opłaty od orzeczonych kar pozbawienia wolności i grzywny oraz od B. Y. 9820,11 zł tytułem wydatków Skarbu Państwa i 1200 zł tytułem opłaty od orzeczonych kar pozbawienia wolności i grzywny;

XVIII. na podstawie art. 630 k.p.k. wydatkami związanymi z oskarżeniem w części uniewinniającej obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez prokuratora i obrońców oskarżonych W. W. (1), M. S. (1), A. K. (1), A. M. (1) i B. Y..

Prokurator zaskarżył wyrok w części dotyczącej oskarżonego W. W. (1) w zakresie czynów z art. 228 § 4 k.k. (pkt. 2 aktu oskarżenia), z art. 296 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (pkt 3 aktu oskarżenia), oraz oskarżonych W. W. (1) i B. Ł. (1) w zakresie czynu z art. 296 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a także oskarżonych A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. w zakresie czynów z art. 296 § 1, 2 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k., z art. 585 § 1 k.s.h. w zw. z art. 12 k.k. i na niekorzyść tych oskarżonych.

Wyrokowi w zaskarżonej części zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mający wpływ na jego treść, a polegający na niesłusznym uznaniu, że oskarżony W. W. nie popełnił zarzucanego mu w pkt. 2 aktu oskarżenia czynu kwalifikowanego z art. 228 § 4 k.k., gdyż dowód, który stanowił wyłączną podstawę tego czynu nie był wiarygodny podczas, gdy prawidłowa analiza stanu faktycznego i dowodu z wyjaśnień oskarżonej M. S. i innych dowodów powinna prowadzić do odmiennych ustaleń, oraz obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie wszystkich dowodów dotyczących sprawstwa oskarżonego W. W. i art. 410 k.p.k. poprzez wydanie wyroku bez analizy całokształtu ujawnionych w toku rozprawy okoliczności dotyczących współpracy firmy (...). S. z W. W., przez pryzmat łączących ją relacji z firmą (...) Sp. z o.o. i pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, które mogą mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającą na dowolnym uznaniu za udowodniony fakt zaprzeczenia przez M. K., współpracownika M. S., żądania od niej przez W. W. korzyści majątkowej, a także nie wskazanie na jakich dowodach Sąd oparł swoje twierdzenia dotyczące zerwania kontaktów W. W. z M. S. i z jakich powodów odmówił uznania za dowód w sprawie danych bilingowych i opracowanej na ich podstawie analizy kryminalnej;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mający wpływ na jego treść, skutkujący niesłusznym uznaniem, że oskarżony W. W. nie popełnił zarzucanego mu w pkt. 3 aktu oskarżenia czynu kwalifikowanego z art. 296 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., polegający na niewłaściwej ocenie materiału dowodowego, w tym dowolnym interpretowaniu art. 3 ust. 1 pkt. 1 ustawy o zamówieniach publicznych, a także niezasadnym stwierdzeniu, iż naruszenie art. 1, 2, 9 i 10 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 roku o gospodarce komunalnej oraz przepisów art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym nie jest wystarczające do przyjęcia świadomości umyślnego przekroczenia uprawnień w związku z nie stwierdzeniem nieważności uchwał nr 267/2000 i 297/2000 Rady Gminy, oraz niezasadnym uznaniu braku konieczności uzyskania aktualnego operatu szacunkowego w związku z zawarciem w dniu 20 listopada 2000 r. umowy rozporządzającej prawem użytkowania wieczystego gruntu działki komunalnej, a także niesłusznym uznaniu, że wskutek zawarcia tej umowy nie została wyrządzona szkoda majątkowa, gdyż przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu do spółki (...) nie miało charakteru nieodwracalnego, podczas gdy właściwa analiza stanu prawnego i faktycznego dotycząca okoliczności w/w czynu, jak i zawarcia w/w umowy prowadzi do wniosków przeciwnych;

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mający wpływ na jego treść, skutkujący niesłusznym uznaniem, że oskarżeni W. W. i B. Ł. nie popełnili zarzucanego im wspólnie i w

porozumieniu czynu kwalifikowanego z art. 296 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., polegający na niewłaściwej ocenie materiału dowodowego, w tym dowolnym uznaniu, że zaniechanie uzyskania wyceny wszystkich pozycji majątkowych będących przedmiotem umowy z dnia 25 października 2002 r. nie miało wpływu na ekwiwalentne rozliczenie się stron umowy, a także niezasadnym przyjęciu, że ustalenie kary umownej w wysokości 15 mln zł., bez uwzględnienia realnych kosztów dokończenia budowy budynku ratusza Gminy W. – W., gwarantowało pokrzywdzonej spółce wyegzekwowanie od inwestora zobowiązania dokończenia inwestycji i tym samym nie skutkowało wyrządzeniem szkody majątkowej, podczas gdy właściwa analiza stanu prawnego i faktycznego dotycząca okoliczności zawarcia w/w umowy prowadzi do wniosków przeciwnych oraz obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie wszystkich dowodów dotyczących sprawstwa oskarżonych, oraz art. 170 § 1 pkt. 2 i art. 193 § 1 k.p.k. poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego złożonego przez oskarżyciela publicznego w celu wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy w toku rozprawy w dniu
4 listopada 2009 r. o wydanie opinii uzupełniającej przez biegłego
B. M. z uwzględnieniem opinii sporządzonej w tej sprawie przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego K. B., co skutkowało samodzielnym rozstrzygnięciem przez Sąd w kwestiach mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i do wyjaśnienia, których wymagane są wiadomości specjalne;

4. obrazę prawa materialnego, tj. art. 296 § 1, 2 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. polegającą na jego niezastosowaniu i niesłusznym uznaniu w pkt. VII części wstępnej zaskarżonego wyroku, że każdy z czynów przypisanych w tym punkcie oskarżonym A. K., A. M. i B. B. - Y. wyczerpuje odrębnie znamiona występku z art. 585 § 1 k.s.h. podczas, gdy właściwa ocena prawno-karna tych czynów powinna skutkować zakwalifikowaniem ich jako jednego czynu z art. 296 § 1, 2 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

5. obrazę prawa materialnego tj. art. 12 k.k. polegającą na jego niezastosowaniu i niesłusznym uznaniu w pkt. IX części wstępnej zaskarżonego wyroku, że każdy z dwóch czynów przypisanych w tym

punkcie oskarżonym A. K., A. M. i B. B. – Y. wyczerpuje odrębnie znamiona występku z art. 585 § 1 k.s.h., a nadto w pkt. X części wstępnej zaskarżonego wyroku, że każdy z dwóch czynów przypisanych w tym punkcie oskarżonym A. K. i A. M. wyczerpuje odrębnie znamiona występku z art. 585 § 1 k.s.h. podczas, gdy właściwa ocena prawno-karna tych czynów powinna skutkować uznaniem ich jako jednego czynu popełnionego w warunkach czynu ciągłego kwalifikowanego z art. 585 § 1 k.s.h. w zw. z art. 12 k.k., przy czym wobec oskarżonej B. B. - Y. tylko w zakresie przypisanych jej czynów w pkt. IX części wstępnej wyroku, obecnie poprzez przyjęcie, że czyn ten stanowi występek z art. 296 § 1 a k.k. w zw. z art. 12 k.k. w związku uchyleniem art. 585 k.s.h., tj. odpowiednio z uwagi na treść art. 1 pkt. 1 i art. 3 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, ogłoszonej w Dzienniku Ustaw w dniu 28 czerwca 2011 r. (Dz. U. z 2011, nr 133, poz. 767), obowiązującej od dnia 13 lipca 2011 r.

W konkluzji apelacji prokurator wniósł o:

1. uchylenie zaskarżonego wyroku w części wskazanej wyżej w pkt. 1, 2 i 3 tj. pkt. IV i VI wyroku i przekazanie w tym zakresie sprawy do merytorycznego rozpoznania Sądowi I instancji;

2. zmianę zaskarżonego wyroku w części wskazanej wyżej w pkt. 4 poprzez poprawienie na podstawie art. 455 k.p.k. błędnej kwalifikacji prawnej czynów przypisanych w pkt. VII części wstępnej zaskarżonego wyroku oskarżonym A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. i przyjęcie, że czyny te stanowią jeden czyn kwalifikowany z art. 296 § 1, 2 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

3. zmianę zaskarżonego wyroku w części wskazanej wyżej w pkt. 5 poprzez poprawienie na podstawie art. 455 k.p.k. błędnej kwalifikacji prawnej czynów przypisanych w pkt. IX części wstępnej zaskarżonego wyroku oskarżonym A. K. (1), A. M. (1) i B. Y., a nadto w pkt. X części wstępnej zaskarżonego wyroku, przypisanych oskarżonym A. K. (1), A. M. (1) i przyjęcie, że czyny te stanowiły jeden czyn kwalifikowany z art. 585 § 1 k.s.h. w zw. z art. 12 k.k., przy czym wobec B. Y. tylko w zakresie przypisanych jej czynów w pkt. IX części wstępnej wyroku, uznając, że czyn ten stanowi obecnie występek z art. 296 § 1 a k.k. w zw. z art. 12 k.k., w związku z uchyleniem art. 585 k.s.h. tj. odpowiednio z uwagi na treść art. 1 pkt. 1 i art. 3 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, ogłoszonej w Dzienniku Ustaw w dniu 28 czerwca 2011 r. (Dz. U. z 2011, nr 133, poz. 767), obowiązującej od dnia 13 lipca 2011 r.,

4. orzeczenie wobec oskarżonych A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. kar i środków karnych za przypisane im czyny, w tym kar łącznych w wymiarze orzeczonym w pkt. XII i XIII wyroku i utrzymanie w mocy pozostałych rozstrzygnięć orzeczonych wobec tych oskarżonych.

Obrońca oskarżonego W. W. (1) zaskarżył wyrok w części skazującej, zarzucając:

I.  obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1. art. 7 k.p.k. wyrażającego zasadę swobodnej oceny dowodów,

polegającą na dokonaniu przez Sąd dowolnych ustaleń, oderwanych od

całokształtu materiału dowodowego, sprowadzających się do stwierdzenia, że:

a)  W. W. (1) przyjął od M. S. (1) korzyść majątkową w zamian za wskazanie nieruchomości, o którą zabiegała spółka (...) oraz (...) Company Sp. z o.o. oraz ułatwienie nabycia przez tę spółkę nieruchomości, o której mowa w zarzucie, w sytuacji gdy W. W. (1) nie można przypisać tego zachowania, na podstawie prawidłowo zinterpretowanego materiału dowodowego;

b) przyjęcie przez oskarżonego od M. S. (1), na rachunek bankowy kwoty 30 000 USD, miało związek z pełnieniem przez oskarżonego funkcji zastępcy burmistrza Gminy W., podczas gdy w rzeczywistości przyjęcie tego wynagrodzenia związane było ze świadczeniem czynności przez W. W. (1) na rzecz firmy (...), nie związanych z pełnieniem przez niego funkcji publicznej-zastępcy burmistrza Gminy W.;

c) przygotowanie przez M. S. (1) projektu umowy z dnia 11 sierpnia 1999 r., który przedstawiony został W. W. (1) do podpisania, lecz nie został ostatecznie podpisany oraz wytoczenie powództwa przez M. S. (1) przeciwko W. W. (1), które okazało się nieskuteczne, miało charakter pozoracyjny, kryjący intencję zalegalizowania łapówki, którą miał rzekomo przyjąć od M. W. (2) G. W., podczas gdy w rzeczywistości podjęte czynności odzwierciedlały rzeczywisty stosunek obligacyjny, łączący oboje oskarżonych;

2. art. 4 k.p.k. wyrażającego zasadę, że organy procesowe obowiązane są badać i uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, polegającą na zinterpretowaniu dowodów ujawnionych w toku rozprawy wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, z pominięciem dowodów przemawiających na jego korzyść;

3. art. 5 § 2 k.p.k. wyrażającego zasadę in dubio pro reo, polegającą na rozstrzygnięciu wątpliwości, które ujawnił materiał dowodowy, na niekorzyść oskarżonego;

4. art. 410 k.p.k., polegającą na oparciu rozstrzygnięcia wyłącznie na niektórych dowodach ujawnionych w toku rozprawy, z pominięciem innych dowodów, potwierdzających linię obrony oskarżonego,

a ponadto na podstawie przepisu art. 438 pkt. 3 k.p.k.

II. błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść orzeczenia, polegający na nietrafnym przyjęciu, że świadczona przez M. S. (1), na rzecz W. W. (1) kwota 30 000 USD, miała związek w wykonywaniem przez oskarżonego czynności w ramach pełnionej przez niego funkcji zastępcy burmistrza Gminy W., podczas gdy prawidłowo dokonane ustalenia faktyczne powinny prowadzić do konkluzji, że wynagrodzenie to stanowiło zapłatę za świadczone przez W. W. (1) czynności, w ramach łączącego oboje oskarżonych stosunku obligacyjnego, zdefiniowanego w formie ustnej.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia powyższego czynu.

Obrońca oskarżonej M. S. (1) zaskarżył wyrok w całości, zarzucając:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego

orzeczenia, mający wpływ na jego treść, poprzez błędne uznanie, iż wpłacona na rzecz W. W. (1), przelewem bankowym, kwota 30 000 USD stanowiła korzyść majątkową w zamian za wskazanie i ułatwienie nabycia przez Spółkę (...) nieruchomości na której w bliżej nieokreślonej przyszłości miała być prowadzona inwestycja budowy ratusza Gminy W. W., podczas gdy faktycznie była zaliczką na poczet jego wynagrodzenia z tytułu wykonania zawartej ustnie umowy cywilno-prawnej świadczenia - w ramach współpracy - usług już wykonanych i mających być przez niego świadczonymi w przyszłości - a nie związanymi z powyższą inwestycją - na rzecz firmy (...) Sp. z o.o. i nie była związana z pełnieniem przez W. W. (1) funkcji Zastępcy B. Gminy W. W.

co skutkowało

- obrazą przepisu prawa materialnego - art. 229§1 k.k. - poprzez błędne uznanie, iż powyższa kwota została wpłacona przez oskarżoną M. S. (1), będącą prezesem Spółki z o.o. (...) i działającą w imieniu oraz na rzecz tejże Spółki, w związku z pełnieniem funkcji publicznej przez współoskarżonego W. W. (1).

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej M. S. (1) od popełnienia zarzucanego jej czynu bądź uchylenie zaskarżonego orzeczenia i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

W imieniu oskarżonego A. K. (1) zostały złożone dwie apelacje. Obaj obrońcy zaskarżyli wyrok w całości.

Adwokat P. C. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 585 k.s.h. w zw. z art. 1 § 1 k.k. oraz art. 4 § 1 k.k., przez przyjęcie, iż czyn oskarżonego wypełnił znamiona czynu zabronionego, wskazane w art. 585 k.s.h., gdy tymczasem z dniem 13 lipca 2011 r. (art. 3 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw) przepis art. 585 k.s.h. został uchylony i czyn oskarżonego nie wypełnia znamion żadnego przestępstwa.

ewentualnie:

II.  obrazę prawa procesowego, tj. art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k. w zw. z art. 296 § 4a k.k., polegającą na procedowaniu i wydaniu wyroku co do czynu ściganego na wniosek, pomimo braku wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej.

W związku z zarzutem z pkt I na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, a w związku z zarzutem z pkt II na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 10 k.p.k. oraz art. 439 § 1 k.p.k. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania.

Adwokat M. M. zarzucił:

1. w części dotyczącej rozstrzygnięcia zawartego w pkt. VII ppkt. 1 wyroku:

a. na podstawie 438 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, polegającą na zaniechaniu ustalenia, że zachowanie oskarżonego było bezprawne oraz przyjęciu, że działał on z winy umyślnej i w związku z powyższym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu,

b. na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę prawa materialnego, tj. art. 296 § l a k.k. w zw. z art. 115 § 6 i 7 k.k. przez niezastosowanie tych przepisów do oceny czynu, a w konsekwencji zaniechanie wykazania, że oskarżony swym zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona tego przestępstwa, tj. że sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody majątkowej oraz dopuszczając się przedmiotowego czynu nadużył udzielonych mu uprawnień lub nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku i w związku z powyższym wniósł na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu,

c. na podstawie art. 438 pkt. 1 obrazę prawa materialnego, tj. art. 101 § 1 pkt. 4 k.k. w zw. z art. 296 § 1 a k.k. przez niezastosowanie tych przepisów do oceny zachowania oskarżonego i w związku z powyższym na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 §1 pkt. 6 k.p.k. wniósł o umorzenie postępowania odnośnie tego czynu, gdyby Sąd nie dokonał rozstrzygnięcia zgodnie z wnioskami zawartymi w pkt. 1 a i b apelacji.

2. w części dotyczącej rozstrzygnięcia zawartego w pkt. VII ppkt. 2 wyroku:

a. na podstawie 438 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, polegającą na zaniechaniu ustalenia, że zachowanie oskarżonego było bezprawne oraz przyjęciu, że działał on z winy umyślnej, a także, że w wyniku jego zachowania doszło do uszczuplenia majątku Spółki niezbędnego do pokrycia kapitału zakładowego Spółki (...) w rozumieniu art. 189 § 2 k.s.h. i w związku z powyższym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu,

b. na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę prawa materialnego, tj. art. 296 § 1 a k.k. w zw. z art. 115 § 6 i 7 k.k. przez niezastosowanie tych przepisów do oceny czynu, a w konsekwencji zaniechanie wykazania, że oskarżony swym zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona tego przestępstwa, tj. że sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody majątkowej oraz dopuszczając się przedmiotowego czynu nadużył udzielonych mu uprawnień lub nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku i w związku z powyższym na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu

c. na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę prawa materialnego, tj. art. 101 § 1 pkt. 4 k.k. w zw. z art. 296 § 1 a k.k. przez niezastosowanie tych przepisów do oceny zachowania oskarżonego i w związku z powyższym na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 §1 pkt. 6 k.p.k. wniósł o umorzenie postępowania odnośnie tego czynu, gdyby Sąd nie dokonał rozstrzygnięcia zgodnie z wnioskami zawartymi w pkt. 2 a i b apelacji.

3. w części dotyczącej rozstrzygnięcia zawartego w pkt. VII ppkt. 3 wyroku:

a. na podstawie 438 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, polegającą na zaniechaniu ustalenia, że zachowanie oskarżonego było bezprawne oraz przyjęciu, że działał on z winy umyślnej, a także, że w wyniku jego zachowania doszło do uszczuplenia majątku Spółki niezbędnego do pokrycia kapitału zakładowego Spółki (...), w rozumieniu art. 189 § 2 k.s.h. i w związku z powyższym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu,

b. na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę prawa materialnego, tj. art. 296 § 1 a k.k. przez niezastosowanie tego przepisu do oceny czynu, a w konsekwencji zaniechanie wykazania, że oskarżony swym zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona tego przestępstwa, tj. że sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody majątkowej oraz dopuszczając się przedmiotowego czynu nadużył udzielonych mu uprawnień lub nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku i w związku z powyższym na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu,

c. na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę prawa materialnego, tj. 101 § 1 pkt. 4 k.k. w zw. z art. 296 § 1 a k.k. przez niezastosowanie tych przepisów do oceny zachowania oskarżonego i w związku z powyższym na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17§1 pkt. 6 k.p.k. wniósł o umorzenie postępowania odnośnie tego czynu, gdyby Sąd nie dokonał rozstrzygnięcia zgodnie z wnioskami zawartymi w pkt. 3 a i b apelacji.

4. w części dotyczącej rozstrzygnięcia zawartego w pkt VII ppkt 4 wyroku:

a. na podstawie 438 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, polegającą na zaniechaniu ustalenia, że zachowanie oskarżonego było bezprawne oraz przyjęciu, że działał on z winy umyślnej, a także, że w wyniku jego zachowania doszło do uszczuplenia majątku Spółki niezbędnego do pokrycia kapitału zakładowego Spółki (...) w rozumieniu art. 189 § 2 k.s.h. i w związku z powyższym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu,

b. na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę prawa materialnego, tj. art. 296 § 1a k.k. przez niezastosowanie tego przepisu do oceny czynu, a w konsekwencji zaniechanie wykazania, że oskarżony swym zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona tego przestępstwa, tj. że sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody majątkowej oraz dopuszczając się przedmiotowego czynu nadużył udzielonych mu uprawnień lub nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku i w związku z powyższym na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu,

c. na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. obrazę prawa materialnego, tj. art. 101 § 1 pkt 4 k.k. w zw. z art. 296 § 1 a k.k. przez niezastosowanie tych przepisów do oceny zachowania oskarżonego i w związku z powyższym na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. wniósł o umorzenie postępowania odnośnie tego czynu, gdyby Sąd nie dokonał rozstrzygnięcia zgodnie z wnioskami zawartymi w pkt 4 a i 6 apelacji.

5. w części dotyczącej rozstrzygnięcia zawartego w pkt VII ppkt 5 wyroku:

a. na podstawie 438 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, polegającą na zaniechaniu ustalenia, że zachowanie oskarżonego było bezprawne oraz przyjęciu, że działał on z winy umyślnej i w związku z powyższym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu,

b. na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę prawa materialnego, tj. art. 296 § 1 a k.k. w zw. z art. 115 § 6 i 7 k.k. przez niezastosowanie tych przepisów do oceny czynu, a w konsekwencji zaniechanie wykazania, że oskarżony swym zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona tego przestępstwa, tj. że sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody majątkowej oraz dopuszczając się przedmiotowego czynu nadużył udzielonych mu uprawnień lub nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku i w związku z powyższym wniósł na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu,

c. na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę prawa materialnego, tj. art. 101 § 1 pkt. 4 k.k. w zw. z art. 296 § 1 a k.k. przez niezastosowanie tych przepisów do oceny zachowania oskarżonego i w związku z powyższym na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 §1 pkt. 6 k.p.k. wniósł o umorzenie postępowania odnośnie tego czynu, gdyby Sąd nie dokonał rozstrzygnięcia zgodnie z wnioskami zawartymi w pkt. 5 a i b niniejszej apelacji.

6. w części dotyczącej rozstrzygnięcia zawartego w pkt IX ppkt. 1 wyroku:

a. na podstawie 438 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, polegającą na zaniechaniu ustalenia, że zachowanie oskarżonego było bezprawne oraz przyjęciu, że działał on z winy umyślnej i w związku z powyższym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu,

b. na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę prawa materialnego, tj. art. 296 § la k.k. przez niezastosowanie tego przepisu do oceny czynu, a w konsekwencji zaniechanie wykazania, że oskarżony swym zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona tego przestępstwa, tj. że sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody majątkowej oraz dopuszczając się przedmiotowego czynu nadużył udzielonych mu uprawnień lub nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku i w związku z powyższym wniósł na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu.

7. w części dotyczącej rozstrzygnięcia zawartego w pkt IX ppkt. 2 wyroku:

a. na podstawie 438 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, polegającą na zaniechaniu ustalenia, że zachowanie oskarżonego było bezprawne oraz przyjęciu, że działał on z winy umyślnej i w związku z powyższym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu,

b. na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę prawa materialnego, tj. art. 296 § 1a k.k.. przez niezastosowanie tego przepisu do oceny czynu, a w konsekwencji zaniechanie wykazania, że oskarżony swym zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona tego przestępstwa, tj. że sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody majątkowej oraz dopuszczając się przedmiotowego czynu nadużył udzielonych mu uprawnień lub nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku i w związku z powyższym na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu,

8. w części dotyczącej rozstrzygnięcia zawartego w pkt X ppkt. 1 wyroku:

a. na podstawie 438 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, polegającą na zaniechaniu ustalenia, że zachowanie oskarżonego było bezprawne oraz przyjęciu, że działał on z winy umyślnej i w związku z powyższym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu,

b. na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę prawa materialnego, tj. art. 296 § 1 a k.k. przez niezastosowanie tego przepisu do oceny czynu, a w konsekwencji zaniechanie wykazania, że oskarżony swym zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona tego przestępstwa tj. że sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody majątkowej oraz dopuszczając się przedmiotowego czynu nadużył udzielonych mu uprawnień lub nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku i w związku z powyższym wniósł na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu.

9. w części dotyczącej rozstrzygnięcia zawartego w pkt X ppkt. 2 wyroku:

a. na podstawie 438 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, polegającą na zaniechaniu ustalenia, że zachowanie oskarżonego było bezprawne oraz przyjęciu, że działał on z winy umyślnej i w związku z powyższym wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu,

b. na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę prawa materialnego, tj. art. 296 § 1a k.k. przez niezastosowanie tego przepisu do oceny czynu, a w konsekwencji zaniechanie wykazania, że oskarżony swym zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona tego przestępstwa, tj. że sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody majątkowej oraz dopuszczając się przedmiotowego czynu nadużył udzielonych mu uprawnień lub nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku i w związku z powyższym na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu.

Należy w tym miejscu podnieść, że w powyższym opisie uwzględniono – zgodnie z treścią uzasadnienia apelacji – iż został zaskarżony czyn z pkt VII ppkt 2 zaskarżonego wyroku, a w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt VII ppkt 4 zaskarżonego wyroku postawiono także zarzut obrazy art. 101 § 1 pkt 4 k.k.

Obrońca oskarżonych B. Y. i A. M. (1) zaskarżyła wyrok w całości, zarzucając:

a) obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 4 § 1 w związku z art. 1 § 1 Kodeksu karnego z uwagi na fakt, iż w dniu 13 lipca 2011 roku przestał obowiązywać przepis art. 585 Kodeksu spółek handlowych, uchylony ustawą z dnia 9 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy Kodeks karny i innych ustaw;

b) obrazę prawa procesowego, a mianowicie art. 7 w związku z art. 4 Kodeksu postępowania karnego, poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej, oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego odnoszącego się do rzeczywistego zamiaru oskarżonych, a w szczególności poprzez uznanie, iż oskarżeni działali z zamiarem ewentualnym - godząc się na narażenie spółki (...) Sp. z o.o. na niebezpieczeństwo powstania szkody, choć taki wniosek z materiału dowodowego nie wynika.

W konkluzji apelacji obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych od zarzutu popełnienia przypisanych im czynów.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

W odniesieniu do:

- skazania oskarżonego W. W. (1) za czyn z
pkt I zaskarżonego wyroku – apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie,

- uniewinnienia oskarżonego W. W. (1) od popełnienia czynów określonych w pkt IV zaskarżonego wyroku – apelacja prokuratora jest zasadna,

- skazania oskarżonej M. S. (1) za czyn z pkt V zaskarżonego wyroku – apelacja obrońcy oskarżonej nie zasługuje na uwzględnienie,

- uniewinnienia oskarżonych B. Ł. (1) i W. W. (1) od wspólnie zarzucanego im czynu – apelacja prokuratora nie jest zasadna,

- skazania oskarżonych A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. za czyny z pkt VII zaskarżonego wyroku oraz skazania oskarżonych A. K. (1) i A. M. (1) za czyny z pkt IX i pkt X zaskarżonego wyroku – apelacja prokuratora nie jest zasadna, apelacje obrońców zasługują zaś na uwzględnienie.

I.

Czyn przypisany oskarżonemu W. W. (1) w pkt I zaskarżonego wyroku i czyn przypisany M. S. (1) w pkt V zaskarżonego wyroku.

Na wstępie należy zauważyć, że obrońca oskarżonej M. S. (1) poza błędem w ustaleniach faktycznych postawiła w apelacji zarzut obrazy prawa materialnego, polegający na błędnym uznaniu przez Sąd Okręgowy, że kwota 30.000 USD została wpłacona przez M. S. (1) w związku z pełnieniem funkcji publicznej przez W. W. (1). Zasadą jest, że obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny. Naruszenie prawa materialnego polega bowiem na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można więc mówić o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych (komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gotyńskiego, Dom Wydawniczy ABC 1998, tom 5 do art. 438, tom II, str. 457 – 458). Dlatego też należy przyjąć, że zarzuty postawione w petitum apelacji obrońcy M. S. (1) w całości sprowadzają się do kwestionowania ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Okręgowy.

Sąd Okręgowy przypisując oskarżonym W. W. (1) i M. S. (1) popełnienie czynów wyczerpujących odpowiednie dyspozycje art. 228 § 1 k.k. i art. 229 § 1 k.k. dokonał wszechstronnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, w tym wyjaśnień oskarżonych i uznał je tylko częściowo za wiarygodne, ustalając, że M. S. (1) przekazała pieniądze W. W. (1) w zamian za wskazanie współpracującej z M. S. (1) spółce (...) nieruchomości na terenie Gminy W. – W. i ułatwienie nabycia przez powyższą spółkę tytułów prawnych do tej nieruchomości w związku z planowanym przetargiem dotyczącym zagospodarowania obszaru o powierzchni 3 ha pod budowę zespołu administracyjno – handlowego z budynkiem ratusza.

Sąd Okręgowy odmówił wiary wyjaśnieniom W. W. (1), że zwrócił on otrzymane pieniądze, lecz nie dostał od M. S. (1) pokwitowania pomimo, że prosił ją o to. Trafnie podniósł Sąd I instancji, że uwzględniając wiedzę i doświadczenie oskarżonego, gdyby faktycznie zwrócił on pieniądze, to uczyniłby to w sposób jednoznacznie świadczący o dokonaniu tego rodzaju czynności, a mianowicie wpłaciłby je na konto spółki (...) albo przybrałby zaufanego świadka do tej czynności (str. 92 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Posiadanie przez oskarżonego oryginału wpłaty pieniędzy na jego konto nie jest dowodem, że zwrócił on pieniądze i nie zastępuje pokwitowania. Trafnie też Sąd I instancji podniósł, że przeciwko wyjaśnieniom W. W. (1), iż zwrócił pieniądze przemawia to, że rozporządzał nimi, m. in. deponując je na lokatach. Nie podlegają też żadnej weryfikacji twierdzenia W. W. (1) dotyczące źródła pochodzenia pieniędzy, które miał zwrócić M. S. (1), a osoba, która pożyczyła mu pieniądze nie żyje (str. 92-93 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Sąd Okręgowy zasadnie też stwierdził, że nie są wiarygodne wyjaśnienia M. S. (1), iż wykonanie przelewu związane było z prośbą W. W. (1), który miał kłopoty w czasie pobytu w Hiszpanii i prosił o przekazanie pieniędzy. Oskarżony bowiem podjął część pieniędzy dopiero 2 września 1999 r., a więc po upływie 3 tygodni od ich wpłaty (str. 91 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Zrozumiałym jest zachowanie M. S. (1), która domagała się od W. W. (1) zwrotu przekazanych mu pieniędzy i w tym celu wystąpiła na drogę postępowania cywilnego oraz zwróciła się do organów ścigania. Było to konsekwencją zachowania oskarżonego, który odmówił podpisania umowy sporządzonej przez M. S. (1) w dniu 11 sierpnia 1999 r. Domaganie się przez M. S. (1) pieniędzy świadczy też, że W. W. (1) nie zwrócił jej ich.

Przekonujący jest wywód Sądu Okręgowego, że:

- oskarżeni ustalili, że kwota 30.000 USD wymieniona w projekcie umowy z 11 sierpnia 1999 r. jest zaliczką. M. S. (1) nie miała żadnego celu, by w projekcie umowy zamieniać zapisy, które nie byłyby zgodne z intencją stron;

- zapisy o zaliczce są potwierdzeniem, że treść umowy była między oskarżonymi uzgadniana, co potwierdza przekazanie przez W. W. (1) numeru rachunku bankowego, na który M. S. (1) wpłaciła pieniądze (str. 98 – 99 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Analizując wyjaśnienia W. W. (1) Sąd Okręgowy stwierdził, że zmierzają one do usprawiedliwienia jego uwikłania w kontakty z M. S. (1) i wpłatę pieniędzy na jego rachunek, osobą M. S. (2). Sąd Okręgowy nie podzielił twierdzeń oskarżonego o prowokacji M. S. (2). Nie ma żadnego dowodu, że wypowiadał się on o korupcyjnym zachowaniu oskarżonego. Twierdzenia oskarżonego nie są oparte na jakichkolwiek faktach, a jedynie na przypuszczeniach. Oskarżony nie chciał podpisać umowy przygotowanej przez M. S. (1) nie dlatego, że nie zgadzał się z jej treścią bądź, że wiedział o niej M. S. (2) lecz dlatego, że mogłaby ona stanowić zagrożenie ujawnienia rzeczywistych działań jakie miał podjąć dla M. S. (1) (str. 100 – 101 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Argumentacji tej nie można odmówić słuszności.

Nie ma racji obrońca oskarżonego W. W. (1), że wyrok skazujący został oparty na wyjaśnieniach M. S. (1). Jak już podniesiono wyżej Sąd Okręgowy uznał tylko za częściowo wiarygodne zarówno wyjaśnienia M. S. (1), jak i też W. W. (1), a wyrok skazujący jest wynikiem oceny całokształtu okoliczności dotyczących czynów zarzucanych oskarżonym. Nie ma też racji obrońca W. W. (1), że Sąd Okręgowy całkowicie pominął zeznania H. M., M. K. (2) i S. S. (2). Sąd Okręgowy dokonał analizy zeznań tych świadków i ocenił je za wiarygodne. Podniósł, że H. M. i M. K. (2) nie byli zaangażowani w konflikt oskarżonych, składali zeznania w sposób obiektywny, starając się przywołać z pamięci fakty, które dotyczyły oskarżonych (str. 262 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Z kolei świadek S. S. (2), będący funkcjonariuszem Policji, nie był związany z oskarżonymi, nie miał interesu by mówić nieprawdę i przekazał informacje, które kilka lat wcześniej udzieliła mu oskarżona i w tym zakresie było one zgodne z notatką urzędową, jaką wówczas sporządził (str. 263 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Z tego rodzaju oceną należy się w pełni zgodzić.
W żadnej mierze powyższe zeznania nie stanowią dowodu potwierdzającego wyjaśnienia oskarżonego W. W. (1), jak również nie pozostają one w opozycji do ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji. Wyraźnie wynika to z cytowanych w uzasadnieniu apelacji obrońcy treści zeznań tych świadków. Fakt, że świadek H. M. w 1998 r. skontaktował M. S. (1) z W. W. (1) w celu odrolnienia położonej na terenie Gminy W. – W. nieruchomości, na której miał być budowany apartamentowiec, nie wyklucza, że w II połowie 1999 r. miały miejsce zdarzenia opisane w pkt I i pkt II zaskarżonego wyroku. Z kolei świadek M. K. (2), który współpracował z M. S. (1), nie musiał być informowany o podejmowanych przez nią działaniach, które nie były zgodne z prawem. Zeznania świadka S. S. (2) i sporządzona przez niego notatka służbowa korelują z podjętymi przez M. S. (1) działaniami w celu odzyskania przekazanych W. W. (1) pieniędzy, których to okoliczności nie kwestionował Sąd I instancji. Zrozumiałym jest przy tym, ze podejmując działania w celu odzyskania pieniędzy M. S. (1) nie ujawniła rzeczywistego celu przekazania pieniędzy W. S.. Nie ulega też wątpliwości, że W. W. (1) otrzymał pieniądze od M. S. (1) w związku z pełnieniem funkcji publicznej, a mianowicie zastępcy B. Gminy W. – W.. Sąd Okręgowy szczegółowo wykazał, że przyjęte przez oskarżonych pieniądze miały związek z zawarciem przez reprezentowaną przez nią spółkę (...) w dniu 11 sierpnia 1999 r. umowy ze spółką (...), dotyczącą poszukiwania w najbliższej okolicy W. lub w W. nieruchomości pod budowę. Sąd Okręgowy zwrócił też uwagę, że oskarżony W. W. (1):

- był odpowiedzialny w zarządzie Gminy W. W. za przygotowanie zagadnień dotyczących koncepcji budowy ratusza i był doskonałym źródłem informacji na ten temat, a ponadto mógł mieć wpływ na kształtowanie decyzji w tym zakresie;

- na posiedzeniu Zarządu w dniu 27 stycznia 1999 r. omawiał projekt inwestycyjny w zakresie zagospodarowania nieruchomości położonej w rejonie Al. (...) i ul. (...);

- w dniu 14 września 1999 r. omawiał zmianę przeznaczenia gruntów na cele nierolnicze w planie zagospodarowania przestrzennego – W. Zachodniego i Przedpola P. Wilanowskiego;

- na posiedzeniu Zarządu w dniu 28 października 1999 r. omawiał koncepcję zagospodarowania działki przy ul. (...);

- na posiedzeniu Zarządu w dniu 2 listopada 1999 r. przedstawił projekt uchwały w sprawie ogłoszonego pisemnego konkursu ofert na opracowanie koncepcji architektonicznej zagospodarowania nieruchomości przy ul. (...);

- nadzorował opracowanie przez Zespół (...) w listopadzie 1999 r. dokumentu w postaci „wytycznych urbanistycznych na opracowanie koncepcji architektonicznej obiektów administracyjnych Gminy W. – W. z towarzyszącą zabudową mieszkaniowo – usługową” (str. 101 – 102 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Ma rację obrońca M. S. (1), że zawarte na str. 258 i 259 uzasadnienia zaskarżonego wyroku stwierdzenia, że przekazanie pieniędzy W. W. (1) nastąpiło po ich otrzymaniu przez M. S. (1) od spółki (...) pozostaje w sprzeczności z poczynionymi w sprawie ustaleniami. Tego rodzaju stwierdzenie jest też zawarte na str. 93 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. We wszystkich przypadkach stwierdzenia te związane są z oceną wyjaśnień oskarżonego W. W. (1) (str. 93 i str. 258 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) oraz wyjaśnień oskarżonej M. S. (1) (str. 259 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) i są wynikiem ewidentnego błędu. Sąd Okręgowy w zgodzie zresztą z rzeczywistym stanem rzeczy ustalił, że w umowie zawartej 11 sierpnia 1999 r. spółka (...) zobowiązała się do wpłacenia spółce (...) w terminie do 23 sierpnia 1999 r. na poczet wynagrodzenia zaliczki w kwocie stanowiącej równowartość 100 000 USD i kwota ta została wpłacona 23 sierpnia 1999 r. w kasie spółki (...) (str. 91 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Sąd Okręgowy ustalił też, że tego samego dnia co przelew kwoty 30 000 USD na rachunek W. W. (1) doszło do zawarcia umowy między spółkami (...) i (...), która przewidywała zapłatę do 23 sierpnia 1999 r. na poczet wynagrodzenia dla spółki (...) zaliczki 100 000 USD, a kwota ta 23 sierpnia została przekazana poprzez wpłatę do kasy spółki. Następnie Sąd Okręgowy stwierdził, że przelew kwoty 30 000 USD był związany nie z prośbą oskarżonego lecz zawarciem umowy ze spółką (...) oraz zapewnieniem przekazania spółce (...) odpowiedniej kwoty pieniędzy przez ten podmiot, a wpłata wspomnianej kwoty oskarżonemu w tym samym dniu co zawarcie umowy wskazywała na związek obu zdarzeń i zbieżność wpłaty zaliczki W. W. (1) z celem jaki miał zostać osiągnięty w wyniku zawarcia umowy przez firmę (...) z firmą (...). Datę 11 sierpnia 1999 r. ma też projekt umowy, jaką miał podpisać W. W. (1), której treść pozostaje w korelacji z umową pomiędzy spółkami (...) i (...) (str. 91 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Nie ma zatem najmniejszej wątpliwości, że Sąd Okręgowy dokonując ustaleń faktycznych miał na uwadze, że M. S. (1) przekazała W. W. (1) kwotę 30 000 USD przed otrzymaniem pieniędzy od spółki (...).

Zrozumiałym jest, że zachowania o charakterze korupcyjnym są ukrywane. Nie wyklucza to jednakże przekazania pieniędzy za pośrednictwem rachunków bankowych. Jak wykazał Sąd I instancji oskarżeni mieli zawrzeć umowę, która miała kamuflować rzeczywisty cel przekazania pieniędzy, a jedynie W. W. (1) wycofał się z podpisania umowy z obawy na ujawnienie faktycznych działań, których podjął się dla M. S. (1).

Dokonując oceny zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Okręgowy nie przekroczył określonej w art. 7 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów. Przekonanie Sądu orzekającego o wiarygodności dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisów jeżeli:

- jest poprzedzone w toku rozprawy głównej oceną całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.);

- stanowi wynik rozważania wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.);

- jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – umotywowane w uzasadnieniu wyroku (Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego, Dom Wydawniczy ABC 1998 r., teza 30 do art. 7, tom I , str. 169).

Bez wątpienia Sąd Okręgowy w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu W. W. (1) w pkt I zaskarżonego wyroku i czynu przypisanego oskarżonej M. S. (1) w pkt V zaskarżonego wyroku wywiązał się z powyższego obowiązku. Brak jest zatem podstaw do uwzględnienia apelacji złożonych w powyższym zakresie przez obrońców oskarżonych.

Art. 4 § 1 k.k. określa, że jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Przepisy art. 228 § 1 k.k. i art. 229 § 1 k.k. zostały znowelizowane i obecnie przestępstwo z art. 229 § 1 k.k. jest zagrożone surowszą karą niż w czasie kiedy czyn został popełniony. Zagrożenie z art. 228 § 1 k.k. nie uległo zmianie. W tej sytuacji podstawą skazania oskarżonego W. W. (1) winien być art. 228 § 1 k.k. w aktualnie obowiązującym brzmieniu.

W pkt I zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy wskazał, że W. W. (1) przyjął korzyść majątkową od M. D.. M. D. w związku ze zmianą stanu cywilnego zmieniła nazwisko i w chwili wydania wyroku przez Sąd I instancji nosiła nazwisko S.. Dlatego też w tym zakresie należało na podstawie art. 105 § 1 i § 2 k.p.k. sprostować oczywistą omyłkę pisarską.

Oskarżonemu W. W. (1) wymierzono karę 2 lat pozbawienia wolności i grzywny, a oskarżonej M. S. (1) karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, przy czym obojgu oskarżonym orzeczone kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby: 5 lat – W. W. (1) i 4 lat – oskarżonej M. S. (1). W stosunku do oskarżonego orzeczono też środki karne w postaci przepadku pieniędzy uzyskanych z przestępstwa i zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych w jednostkach samorządu terytorialnego i jednostkach administracji państwowej na 5 lat.

Rażąca niewspółmierność kary bądź środka karnego ma miejsce wtedy, gdy kara lub środek karny, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy, gdy kara lub środek karny w społecznym odczuciu jest niesprawiedliwy (cyt. wyżej Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Gostyńskiego, teza 24 do art. 438, tom II, str. 463).

W żadnej mierze nie można twierdzić, że kara i środki karne orzeczone wobec W. W. (1) i kara orzeczona wobec M. S. (1) są rażąco niewspółmierne.

II.

Czyn z pkt 2 aktu oskarżenia, od którego popełnienia oskarżony W. W. (1) został uniewinniony w pkt IV zaskarżonego wyroku.

Uniewinniając oskarżonego W. W. (1) od popełnienia czynu z art. 228 § 4 k.k. Sąd Okręgowy stwierdził, że:

- istnieje szereg dowodów, które czynią wyjaśnienia M. S. (1) częściowo wiarygodnymi odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu W. W. (1) w pkt I zaskarżonego wyroku, natomiast w zakresie czynu z pkt 2 aktu oskarżenia wyjaśnienia M. S. (1) stanowią jedyny dowód (str. 106 – 107 uzasadnienia zaskarżonego wyroku);

- dowód z wyjaśnień oskarżonej M. S. (1) nie jest wiarygodny (str. 106 uzasadnienia zaskarżonego wyroku);

- M. S. (1) pomówiła W. W. (1) po ponad 7 latach od zdarzenia mimo wielokrotnej możliwości ujawnienia posiadanych przez nią informacji i mimo wcześniejszych z jej inicjatywy kontaktów z organami ścigania, a tym samym nie są to wyjaśnienia spontaniczne, a ich celem mogło być obciążenie W. W. (1) dla uwiarygodnienia pozostałej części jej wyjaśnień (str. 107 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Ma w pełni rację Sąd Okręgowy, że ocena wiarygodności dowodu z pomówienia wymaga szczególnej ostrożności. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem przyjmuje się, że pomówienie nie stanowi dowodu pełnowartościowego, chyba, że jest ono jasne i konsekwentne, a ponadto znajduje potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich. Prawdziwość pomówienia może być kwestionowana także ze względów na osobiste zainteresowanie pomawiającego, zmierzające np. do przerzucenia winy na inną osobę, zmniejszenia winy własnej, uwiarygodnienia swoich wyjaśnień itp. Obowiązkiem sądu orzekającego jest tego rodzaju dowód ocenić ze szczególną wnikliwością i z rozważeniem, czy istnieją dowody potwierdzające bezpośrednio lub choćby pośrednio owo pomówienie (Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego Dom Wydawniczy ABC 1998, teza 9 do art. 7,
tom I, str. 172 – 173).

Dlatego też zasadnie prokurator podniósł w uzasadnieniu apelacji, że przy ocenie wyjaśnień M. S. (1), w których pomówiła ona W. W. (1) o czyn zarzucony mu w pkt 2 aktu oskarżenia, należało uwzględnić, że:

- miały miejsce połączenia telefoniczne między oskarżonymi W. W. (1) i M. S. (1) w okresie kiedy miało dojść do przedmiotowego przestępstwa, o których mowa na str. 18 apelacji prokuratora;

- w dniu 15 listopada 1999 r. pomiędzy spółkami (...) i (...) została zawarta umowa, na podstawie której spółka (...) zleciła spółce należącej do M. S. (1) pośrednictwo w pozyskaniu nieruchomości pod budownictwo inwestycyjne, w tym pośrednictwo w nabyciu tytułów prawnych do nieruchomości położonej w Gminie W. – W. o pow. 30 000 m ²;

- M. S. (1) informacje o przedmiotowym przestępstwie ujawniła w trakcie przesłuchania po ogłoszeniu jej zarzutów popełnienia przestępstwa z art. 229 § 1 k.k., a wcześniej była jedynie przesłuchiwana w charakterze świadka;

- na podstawie przygotowanej przez M. S. (1) umowy z dnia 11 sierpnia 1999 r., której oskarżony W. W. (1) nie podpisał, miał on otrzymać wynagrodzenie w kwocie 50 000 USD, a w formie zaliczki otrzymał 30 000 USD.

Okoliczności powyższe zostały pominięte bądź nie zostały poddane pełnej analizie prze Sąd Okręgowy, co powoduje, że wyrok w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu W. W. (1) w pkt 2 aktu oskarżenia nie może się ostać, a sprawa w tej części podlega przekazaniu Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy po odebraniu wyjaśnień od oskarżonego W. W. (1) i przesłuchaniu M. S. (1) i M. K. (2) winien przeprowadzić szczegółową analizę zgromadzonego materiału dowodowego, z uwzględnieniem powyższych uwag i wydać trafne rozstrzygnięcie.

III.

Czyn z pkt 3 aktu oskarżenia, od którego popełnienia oskarżony W. W. (1) został uniewinniony w pkt IV zaskarżonego wyroku.

Czyn zarzucany oskarżonemu W. W. (1) w pkt 3 aktu oskarżenia dotyczy zawarcia w dniu 20 listopada 2000 r. w formie aktu notarialnego umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości komunalnej w postaci działki gruntu o pow. 3 ha, położonej przy ul. (...) w W. na rzecz spółki (...).

Sąd Okręgowy analizując zebrany materiał dowodowy doszedł do wniosku, że spółka (...) została utworzona z naruszeniem przepisów ustawy o gospodarce komunalnej, ponieważ celem działania spółki nie była wyłącznie realizacja zadania publicznego, ale również realizacja interesu prywatnego, do czego przyczynić się miało zaangażowanie majątkowe gminy (str. 114 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Dalej Sąd Okręgowy stwierdził, że przy zawarciu umowy spółki (...) doszło do naruszenia przepisów ustawy o gospodarce komunalnej, nie tylko tych wskazanych w zarzucie postawionym oskarżonemu, ale również art. 10 ust. 3 powyższej ustawy. W konsekwencji zawarcie umowy przeniesienia użytkowania wieczystego nieruchomości celem wniesienia do spółki aportu, było obciążone tymi samymi uchybieniami. Podobnie należało ocenić naruszenie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Cele spółki były sprzeczne z ustawą o gospodarce komunalnej, ponieważ utworzona spółka miała również realizować zabudowę usługowo – mieszkaniową o podwyższonym standardzie, co nie należało do zadań publicznych gminy i stąd gmina nie mogła uczestniczyć w takim przedsięwzięciu (str. 131 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Sąd I instancji jednocześnie wyprowadził wniosek, że oskarżony W. W. (1) biorąc udział w zawarciu umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego mógł mieć przekonanie, że działa w sposób legalny, wykonując zgodnie z prawem uchwałę rady gminy, przy czym nie można wskazać na żadne reguły ostrożności, które zobowiązywałyby go do zmiany tego przeświadczenia i przypisanie mu świadomego bezprawnego działania (str. 137 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Zdaniem Sądu Okręgowego brak jest zatem możliwości przypisania oskarżonemu nie tylko umyślności, ale i nieumyślności w jego zachowaniu, o którym mowa w postawionym mu zarzucie (str. 139 zaskarżonego wyroku).

Dla bytu przestępstwa z art. 296 k.k. niezbędne jest wyrządzenie znacznej szkody majątkowej (§ 1) bądź szkody majątkowej w wielkich rozmiarach (§ 3). Zdaniem Sądu I instancji wniesienie udziału do spółki (...) w postaci prawa użytkowania wieczystego było świadczeniem ekwiwalentnym. Spółka (...) zobowiązała się bowiem do przeznaczenia na prowadzenie inwestycji budowlanej kwotę znacznie przekraczającą wartość powyższego prawa użytkowania wieczystego (str. 143 – 144 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Wartość prawa użytkowania wieczystego działki gruntu wniesionej przez Gminę W. – W. aportem do spółki (...) oszacowano na kwotę 28 108 200 zł, podczas gdy faktyczna wartość tego prawa – zgodnie z opinią biegłego – wynosiła 12 450 000 zł. Zdaniem Sądu Okręgowego sprzeczne z interesami gminy byłoby wyłącznie zaniżenie wartości prawa użytkowania wieczystego wniesionego aportem do spółki (str. 138 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Sąd Okręgowy nie zwrócił jednakże uwagi, że zawyżenie wartości udziału wniesionego do spółki (...) przez Gminę W.- W. skutkowało zmniejszeniem procentowego udziału firmy (...) w spółce, co ewentualnie mogło mieć niekorzystne znaczenie przy regulowaniu przez wspólników zobowiązań spółki. Prokurator powołał się w tej kwestii w uzasadnieniu apelacji na uwagi zawarte w opinii (...) (str. 32 – 33 apelacji prokuratora).

Sąd Okręgowy stwierdził jednocześnie, że wniesienie przez Gminę W. – W. aportu do spółki (...) w postaci prawa użytkowania wieczystego nie prowadziło do nieodwracalnych skutków dla majątku gminy (str. 143 i 147 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) albowiem gdyby nie doszło w ogóle do realizacji inwestycji, wniesiony przez Gminę aportem wkład powróciłby do jej majątku (str. 142 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), a w razie odstąpienia od realizacji inwestycji składnik ten ponownie stałby się częścią majątku gminy bez żadnego uszczerbku (str. 143 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). W dalszej części uzasadnienia Sąd I instancji nie był już tak kategoryczny i stwierdził, że rozwiązanie umowy spółki oraz umowy inwestycyjnej było utrudnione gdyż wymagało zgody obu stron (str. 160 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Z umowy inwestycyjnej wynika, że obowiązuje ona obie strony do czasu przekazania gminie ratusza i w tym czasie może zostać rozwiązana jedynie za obopólnym porozumieniem, a inwestor może odstąpić od umowy bez konsekwencji finansowych i prawnych, jeżeli w terminie 9 miesięcy od podpisania umowy nie nastąpi zmiana przeznaczenia nieruchomości z rolnej na budowlaną (art. 6 ust. 1 i ust. 2 umowy inwestycyjnej z dnia 26 października 2000 r.).

Rozważając, czy oskarżony W. W. (1) miał świadomość, że jego zachowanie, o którym mowa w zarzucie koliduje z obowiązującym porządkiem prawnym należało mieć na uwadze, że:

- spółka (...) zobowiązała się do ustanowienia na rzecz Gminy w terminie 14 dni, od podpisania umowy inwestycyjnej, gwarancji bankowej na kwotę stanowiącą równowartość 5 000 000 USD, wystawioną przez zaakceptowany przez Gminę bank z siedzibą w Polsce, a powyższa gwarancja, pomimo upływu terminu, nie została ustanowiona do dnia zawarcia umowy, o której mowa w zarzucie;

- spółka (...) została założona 11 sierpnia 1999 r., a jej kapitał zakładowy wynosił 1000 000 zł, a referencje bankowe dotyczyły jej udziałowca O. Y.;

- wydana na zlecenie Gminy W. – W. opinia prawna dotycząca założenia spółki z udziałem Gminy zawierała postulaty, których zawarta umowa spółki nie spełniała (str. 31 – 32 apelacji prokuratora).

Całkowicie niezrozumiałe jest twierdzenie Sądu Okręgowego, że zarzuty korupcyjne stawiane W. W. (1) nie miały żadnego związku z zawarciem umowy spółki i dotyczyły wcześniejszego okresu (str. 125 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). W pkt I zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy skazał bowiem W. W. (1) za przyjęcie korzyści majątkowej w zamian za wskazanie współpracującej z M. S. (1) spółce (...) nieruchomości na terenie Gminy W. – W. i ułatwienia nabycia przez wyżej wymienioną spółkę tytułów prawnych do tej nieruchomości w związku z planowanym przez Gminę W. – W. przetargiem dotyczącym zagospodarowania obszaru o powierzchni 3 ha pod budowę zespołu administracyjno – handlowego z budynkiem ratusza.

Powyższe okoliczności powodują, że zaskarżony wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia z pkt 3 aktu oskarżenia nie może się ostać, a sprawa w tym zakresie podlega przekazaniu Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji winien w oparciu o art. 442 § 2 k.p.k. poprzestać na ujawnianiu dowodów, które nie miały wpływu na uchylenie wyroku w tej części, a tym samym nie istnieje potrzeba bezpośredniego przesłuchiwania świadków. W celu wyjaśnienia podnoszonych w apelacji prokuratora okoliczności dotyczących zawyżenia wartości prawa użytkowania wieczystego gruntu wniesionego aportem do spółki (...), a mianowicie, że mogło to powodować zmniejszenie udziału spółki (...) w regulowaniu zobowiązań spółki (...), w przypadku potrzeby dopuszczenia dowodu z opinii biegłego – Sąd Okręgowy rozważy, czy nie stanowi to istotnego braku postępowania przygotowawczego, który w stosownym trybie winien być uzupełniony przez prokuratora.

IV.

W odniesieniu do czynu od którego popełnienia oskarżony W. W. (1) i B. Ł. (1) zostali uniewinnieni w pkt IV zaskarżonego wyroku.

Zarzut postawiony oskarżonym W. W. (1) i B. Ł. (1) dotyczy umowy zawartej w dniu 25 października 2002 r. w postaci aktu notarialnego, której przedmiotem było:

- przeniesienie przez (...) Company spółka z o.o. na rzecz (...) spółka z o.o. dwóch udziałów w kapitale zakładowym spółki (...) w celu zwolnienia z obowiązku zapłaty długu wobec spółki (...) w łącznej kwocie 7 809 174,02 zł;

- przeniesienie przez spółkę (...) spółka z o.o. na rzecz (...) Company spółka z o.o. prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działki o numerach ewidencyjnych: 4/17, 4/18, 4/20 z obrębu (...), wchodzących w skład nieruchomości objętych księgą wieczystą KW Nr (...), w celu zwolnienia z obowiązku zapłaty długu wynikającego z dokonanych przez (...) Company sp. z o.o. nakładów na nieruchomość pozostającą w użytkowaniu wieczystym spółki (...) w kwocie 17 962 285 zł.

Z treści zarzutu wynika, że oskarżeni poprzez niedopełnienie ciążącego na nich obowiązku przewidzianego w art. 50 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, a dotyczącego zachowania szczególnej ostrożności w zarządzaniu mieniem komunalnym, zgodnie z przeznaczeniem tego mienia i jego ochroną oraz nadużycie udzielonych im uprawnień związanych z wykonywaniem uchwały Rady gminy zawarli powyższą umowę, przed uprawomocnieniem się uchwały nr (...) rady Gminy W. – W. z dnia 8 października 2002 r. w sprawie wyrażenia zgody na wystąpienie wspólników (...) Company sp. z o.o. ze spółki (...) i zbycia części nieruchomości należącej do spółki (...) na rzecz (...) Company sp. z o.o., bez uzyskania kontrasygnaty skarbnika Gminy W. – W., w wyniku czego doprowadzili do:

- przeniesienia na rzecz spółki (...) prawa użytkowania wieczystego wyżej wymienionych działek bez ustalenia jego rzeczywistej wartości oraz wysokości nakładów poniesionych wyłącznie na budowę budynku ratusza;

- przeniesienia przez spółkę (...) na rzecz spółki (...) dwóch udziałów w kapitale zakładowym spółki bez dokonania ich wyceny, w celu uwolnienia z obowiązku zapłaty długu i zwrotu spółce (...) kwot przekazanych bez tytułu prawnego,

co skutkowało wyrządzeniem Gminie W. – W. szkody majątkowej w wielkich rozmiarach.

Czynności w postaci przeniesienia przez spółkę (...) na rzecz spółki (...) dwóch udziałów w kapitale zakładowym spółki (...) w celu uwolnienia się z obowiązku zapłaty długu i przeniesienie przez spółkę (...) na rzecz spółki (...) prawa użytkowania wieczystego w celu zwolnienia się z obowiązku zapłaty długu wynikającego z nakładów poczynionych przez spółkę (...) dotyczyły mienia spółki. Dla przypisania oskarżonym odpowiedzialności na podstawie art. 296 § 1 i § 3 k.k. bądź art. 231 § 2 k.k., w ramach postawionego im zarzutu, należałoby wykazać, że byli oni stronami powyższych czynności.

Przestępstwo z art. 296 k.k. jest przestępstwem indywidualnym, które może popełnić sprawca mający określone kwalifikacje. Do złożenia oświadczenia o wyrażeniu zgody na przeniesienie na rzecz spółki (...) dwóch udziałów w kapitale zakładowym, należących do spółki (...) w celu zwolnienia spółki (...) z długu wobec spółki (...) uprawnieni byli jedynie członkowie zarządu spółki (...), podobnie zresztą jedynie członkowie zarządów spółki (...) byli uprawnieni do złożenia oświadczenia o przeniesieniu na rzecz spółki (...) prawa użytkowania wieczystego w celu zwolnienia spółki (...) z obowiązku zapłaty długu wynikającego z nakładów poczynionych przez spółkę (...) na budowę budynku ratusza. Oskarżeni, którzy nie byli członkami zarządu spółki (...) nie mieli jakichkolwiek uprawnień w tym zakresie. Analiza aktu notarialnego w pełni potwierdza, że właściwe osoby, tj. członkowie zarządu spółki (...) złożyli stosowne oświadczenia woli.

Z § 3 ust. 1 aktu notarialnego wynika, że A. F. działając w interesie i na rzecz spółki (...) oświadczyła, że w celu zwolnienia się z obowiązku zapłaty długu wobec spółki (...) przenosi na rzecz spółki (...) dwa udziały w kapitale zakładowym spółki (...), na co A. K. (1), B. Y. i A. M. (1) w imieniu spółki (...) wyrazili zgodę i świadczenie to przyjęli. Z kolei z § 4 ust. 1 aktu notarialnego wynika, że A. K. (1), B. Y. i A. M. (1) w imieniu spółki (...) oświadczyli, że w celu zwolnienia się z obowiązku zapłaty długu wynikającego z dokonanych przez spółkę (...) nakładów na nieruchomości pozostającej w użytkowaniu spółki (...), w kwocie 17 962 285 zł, przenoszą prawo użytkowania wieczystego trzech działek gruntu.

Do zawarcia aktu notarialnego stawili się A. M. (1), A. K. (1), B. Y., reprezentujący łącznie spółkę (...) i A. F. działająca w imieniu i na rzecz spółki (...) (str. 1-2 aktu notarialnego). Akt notarialny został zaś zawarty przy udziale W. W. (1) B. Gminy W. – W. i B. Ł. (1) Zastępcy B. Gminy W. – W. (str. 2 aktu notarialnego). Strony umowy, tj. A. K. (1), B. Y., A. M. (1) reprezentujący spółkę (...) i A. F. działająca w imieniu i na rzecz spółki (...) oraz W. W. (1) i B. Ł. (1) oświadczyli, że:

a) w dniu 26 października 2000 roku pomiędzy Gminą W. W., a

(...) Company Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. została zawarta w formie pisemnej umowa inwestycyjna na mocy której postanowiono o utworzeniu spółki prawa handlowego dla zagospodarowania nieruchomości położonej w W., Gminie W. - W., oznaczonej w ewidencji gruntów numerem (...). Nieruchomość ta miała zostać wniesiona przez Gminę W. W. tytułem wkładu niepieniężnego, a jego wartość określono na kwotę równowartości w złotych 6.000.000 USD, zaś (...) Company Sp. z o.o. zobowiązała się wnieść wkład pieniężny w równowartości 1.500.000 USD, jej zagospodarowanie polegać miało na budowie obiektu użyteczności publicznej (ratusza) o powierzchni zabudowy nie mniej niż 1350 m ² , powierzchni całkowitej użytkowej nie mniej niż 3500 m ² wraz z parkingami i infrastrukturą oraz zabudową usługowo - mieszkaniową o podwyższonym standardzie (budynek komercyjny oraz zespół mieszkaniowy wraz z parkingami i infrastrukturą), przy czym finansowanie powyższej budowy miało pochodzić ze środków Spółki (...) Sp. z o.o.,

b) w dniu 26 października 2000 roku została zawarta umowa Spółki (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, objęta aktem notarialnym sporządzonym przez Notariusza J. H., za Rep. (...) (...), o kapitale zakładowym 35.135.250 zł, w którym to kapitale udziały zostały objęte w sposób następujący:

- Gmina W. - W. objęła osiem udziałów o łącznej wartości nominalnej 28.108.200 zł pokrywając je w całości wkładem niepieniężnym w postaci prawa użytkowania wieczystego działki gruntu o numerze ewidencyjnym (...) w obrębie (...) o powierzchni 3 hektary, dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy M. prowadzi księgę wieczystą KW Nr (...),

- (...) Sp. z o.o. objęła dwa udziały o łącznej wartości nominalnej 7.021.050 zł, pokrywając je wkładem pieniężnym w całości,

c) w dniu 01 października 2001 roku pomiędzy Spółką (...), a Spółką (...) Sp. z o.o. została zawarta umowa o pełnienie czynności zastępstwa finansowego i inwestycyjnego, zmieniona aneksem z dnia 9 października 2002 roku, w której to (...) Company Sp. z o.o. jako Inwestor Zastępczy zobowiązała się do kompleksowego i całościowego przygotowania, prowadzenia i finansowania budowy, o której mowa w umowie inwestycyjnej,

d) Regionalna Izba Obrachunkowa w wystąpieniu pokontrolnym z dnia 16 kwietnia 2002 roku, znak: R. (...), dotyczącym kontroli problemowej - przetarg i realizacja inwestycji budowy budynku ratusza, zawnioskowała, aby Zarząd Gminy podjął działania przywracające zgodność działalności Gminy z ustawą o działalności komunalnej i doprowadził do posiadania 100% udziałów w Spółce (...) Sp. z o.o.

e) mając na uwadze powyższe wystąpienie, w celu zabezpieczenia interesów Gminy W. W., Rada Gminy W. W. podjęła w dniu 8 października 2002 roku uchwałę numer (...), w której:

- przyjęto do akceptacji wiadomość wystąpienia (...) Company Sp. z o.o. ze Spółki (...) Sp. z o.o. poprzez zbycie posiadanych przez tę Spółkę udziałów na rzecz Gminy W. W.,

- zaakceptowano zbycie przez Spółkę (...) części nieruchomości uregulowanej w KW Nr (...), stanowiącej projektowane działki numer (...) w obrębie (...) o powierzchni łącznej 2 ha 1810 m kw., wydzielone z działki numer (...) na rzecz (...) Company Sp. z o.o. w zamian za nakłady dokonane przez tę Spółkę na projektowanej działce (...), na której realizowany jest budynek ratusza oraz w zamian za posiadane przez tę Spółkę udziały w Ratusz W.,

- zobowiązano Zarząd Gminy do zabezpieczenia interesów Gminy przez ustanowienie hipoteki na nieruchomości której użytkownikiem wieczystym i właścicielem stanie się (...) Company Sp. z o.o., w wysokości zapewniającej dokończenie budowy budynku ratusza zgodnie z umową inwestycyjną z możliwością etapowego uwalniania hipoteki w odniesieniu do robót wykonanych i przyjętych (vide: § 1 aktu notarialnego)

Obecność oskarżonych przy sporządzaniu aktu notarialnego oraz złożenie oświadczenia, o którym mowa w § 1 aktu notarialnego, zawierającego relację z zaistniałych zdarzeń, nie daje podstaw do wyprowadzenia wniosku, ze oskarżeni brali udział w czynnościach określonych w § 3 ust. 1 i w § 4 ust. 1 aktu notarialnego. Tego rodzaju wniosek byłby całkowicie dowolny, pozostający w sprzeczności z faktyczną treścią aktu notarialnego i zapisami o osobach składających wymienione w nim oświadczenia woli.

Prokurator podniósł w uzasadnieniu apelacji, że w pozostałych częściach aktu notarialnego oskarżeni wraz z pozostałymi uczestnikami mających miejsce czynności zostali określeni ogólnie jako „stawający” lub „strony” chyba, że wyraźnie z imienia lub nazwiska albo przez podanie nazwy spółki zaznaczono inaczej. I tak w § 3 ust. 2 zapisano, że stawający w imieniu reprezentowanych osób prawnych złożyli oświadczenie o wygaśnięciu całej wierzytelności wobec spółki (...), a w § 5 ust. 2 i 3 strony złożyły oświadczenia w przedmiocie umówienia się co do warunków zapłaty kary umownej, a dopełnieniem tego zapisu było ustanowienie hipoteki zabezpieczającej w § 8 umowy (str. 45 apelacji prokuratora). Oświadczenie, o którym mowa w § 3 ust. 2 aktu notarialnego jest jedynie stwierdzeniem faktu będącego skutkiem złożenia przez A. F. działającej w imieniu i na rzecz spółki (...) oraz A. K. (1), B. Y. i A. M. (1) w imieniu spółki (...) oświadczeń woli opisanych w § 3 ust. 1 aktu notarialnego. Nie ma też żadnych podstaw do wyprowadzenia wniosku, że oświadczenie zawarte w § 3 ust. 2 aktu notarialnego złożyli też oskarżeni W. W. (1) i B. Ł. (1). Z części wstępnej aktu notarialnego wynika przecież, że w kancelarii notarialnej stawiły się osoby reprezentujące lub działające w imieniu i na rzecz stron, a umowa została zawarta przy udziale oskarżonych. Bezspornym jest zatem, że osobami stającymi do aktu notarialnego były osoby reprezentujące lub działające w imieniu i na rzecz stron, tj. A. K. (1), B. Y., A. M. (1) i A. F. i do nich odnosi się zawarte w § 3 ust. 2 aktu notarialnego sformułowanie „stawający”. Koresponduje to zresztą z treścią § 4 ust. 4 aktu notarialnego. Zgodnie z § 4 ust. 1 aktu notarialnego A. K. (1), B. Y. i A. M. (1) przenieśli na rzecz spółki (...) prawo użytkowania wieczystego w celu zwolnienia spółki (...) z zapłaty długu wobec spółki (...). W § 4 ust. 4 aktu notarialnego A. K. (1), B. Y. i A. M. (1) w imieniu spółki (...) i A. F. działająca w imieniu i na rzecz spółki (...) oświadczyli, że wobec nabycia przez spółkę (...) prawa użytkowania wieczystego gruntu i zobowiązania się spółki (...) do dokonania nakładów, cała wierzytelność spółki (...) w stosunku do spółki (...) wygasła. W tym przypadku wymieniono konkretne osoby, które złożyły oświadczenie będące konsekwencją czynności opisanej w ust. 1 tego samego paragrafu umowy. Wśród tych osób nie ma oczywiście oskarżonych W. W. (1) i B. Ł. (1), którzy zgodnie z treścią § 4 ust. 1 nie brali udziału w przeniesieniu na rzecz spółki (...) prawa użytkowania wieczystego trzech działek gruntu w celu zwolnienia spółki (...) z obowiązku zapłaty z tytułu nakładów poczynionych przez spółkę (...). Brak jest zatem jakichkolwiek przesłanek do twierdzenia, że skoro w § 3 ust. 2 umowy nie wymieniono osób, które złożyły zamieszczone tam oświadczenie, to wśród nich były osoby inne niż te, które brały udział w czynności skutkującej tego rodzaju oświadczeniem, tj. czynności opisanej w ust. 1 § 3 aktu notarialnego.

W § 5 ust. 1 A. F. działająca w imieniu i na rzecz spółki (...) oraz A. K. (1), B. Y. i A. M. (1) w imieniu spółki (...) zastrzegli, na wypadek nie wykonania przez spółkę (...) przyjętego zobowiązania w postaci dokonania nakładów na budowę budynku ratusza, że zapłaci ona spółce (...) karę umowną w wysokości 15 000 000 zł. W ust. 2 i ust. 3 powyższego paragrafu strony umówiły się, że:

- spółka (...) zobowiązana jest do zapłaty kary umownej w terminie 30 dni od planowanego zakończenia inwestycji;

- kwota kary umownej będzie proporcjonalnie zmniejszana w wysokości odpowiadającej dokonywanym przez spółkę (...) nakładom finansowym na budowę budynku ratusza.

I w tym przypadku brak jest jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że użyte sformułowanie „strony” obejmuje inne osoby, niż te które zostały wymienione w § 5 ust. 1 umowy. Rozważania co do udziału oskarżonych w oświadczeniach zawartych w § 5 ust. 2 i ust. 3 mają oczywiście znaczenie jedynie dla oceny zasadności zawartych w apelacji prokuratora twierdzeń o udziale oskarżonych w czynnościach wymienionych w § 3 i w § 4 aktu notarialnego, gdyż kwestie związane z zastrzeżeniem kary umownej nie są objęte zarzutem postawionym oskarżonym. Nie jest również objęte zarzutem ustanowienie przez spółkę (...) na rzecz spółki (...) hipoteki kaucyjnej, o której mowa w § 8 aktu notarialnego. Odwoływanie się przez prokuratora w uzasadnieniu apelacji do § 8 umowy jest o tyle niezrozumiałe, że z jego treści jednoznacznie wynika, że oświadczenie w tym przedmiocie złożyła jedynie A. F. działająca w imieniu spółki (...) i żaden zapis zawarty w tej części umowy nie sugeruje o możliwości udziału oskarżonych w tej czynności.

Mając na uwadze powyższe brak jest podstaw do twierdzenia, że oskarżeni W. W. (1) i B. Ł. (1) brali udział w czynnościach, o których mowa w postawionym im zarzucie, w sposób skutkujący ich odpowiedzialnością na podstawie art. 296 k.k. Skoro oskarżeni nie byli stronami powyższych czynności, to brak jest także podstaw do przypisania im odpowiedzialności na podstawie art. 231 § 1 lub § 2 k.k.

Sąd Okręgowy zasadnie zatem ustalił, że nie jest prawdą, że oskarżeni zawarli przedmiotową umowę. Została ona zawarta przy ich udziale lecz jej stronami była wyłącznie spółka (...) i spółka (...). Stronami umowy były bowiem podmioty, które rozporządzały przysługującymi im prawami. Gmina nie dysponowała wówczas ani prawem użytkowania wieczystego gruntu, na którym była prowadzona inwestycja budowy ratusza, ani nie przysługiwały jej roszczenia będące przedmiotem umowy. Oskarżeni W. W. (1) i B. Ł. (1) w toku sporządzenia aktu notarialnego składali wyłącznie oświadczenia dotyczące jego części historycznej. Gmina W. – W. w ramach przedmiotowej umowy nie rozporządzała jakimkolwiek swoim prawem i nie zaciągała żadnego zobowiązania (str. 168 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

W tej sytuacji bezprzedmiotowe jest odnoszenie się do dalszych argumentów podniesionych w apelacji prokuratora, kwestionujących stanowisko Sądu Okręgowego:

- co do znaczenia uprawomocnienia się uchwały nr (...) Rady Gminy W. – W. z dnia 8 października 2002 r. w sprawie wyrażenia zgody na wystąpienie spółki (...) ze spółki (...) i zbycia części nieruchomości należącej do spółki (...) na rzecz spółki (...);

- braku zaistnienia szkody dla Gminy W. – W. w związku z zawarciem powyższej umowy.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny nie uwzględnił apelacji prokuratora i w zakresie rozstrzygnięcia dotyczącego czynu zarzucanego oskarżonym W. W. (1) i B. Ł. (1) w pkt 3 aktu oskarżenia (pkt IV zaskarżonego wyroku) zaskarżone orzeczenie utrzymał w mocy.

V.

Czyny przypisane oskarżonym A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. w pkt VII i IX zaskarżonego wyroku oraz A. K. (1) i A. M. (1) w pkt X zaskarżonego wyroku.

W zakresie powyższych czynów prokurator w apelacji zarzucił zaskarżonemu wyrokowi obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 12 k.k., polegającą na jego niezastosowaniu oraz przyjęciu, że czyny te wyczerpują znamiona przestępstw z art. 585 § 1 k.s.h., podczas gdy właściwa ocena winna skutkować zastosowaniem kwalifikacji z art. 296 § 1, § 2 i § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (czyny z pkt VII zaskarżonego wyroku), z art. 296 § 1a k.k. w zw. z art. 12 k.k. (czyny z pkt IX zaskarżonego wyroku) i z art. 296 § 1 w zw. z art. 12 k.k. (czyny z pkt X zaskarżonego wyroku). Jednocześnie prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w powyższym zakresie poprzez poprawienie błędnej kwalifikacji wyżej wymienionych czynów w oparciu o art. 455 k.p.k.

Art. 455 k.p.k. określa, że nie zmieniając ustaleń faktycznych Sąd odwoławczy poprawia błędną kwalifikację prawną niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, a poprawienie kwalifikacji prawnej na niekorzyść oskarżonego może nastąpić wtedy, gdy wniesiono środek odwoławczy na jego niekorzyść. Zatem art. 455 k.p.k. dopuszcza możliwość poprawienia błędnej kwalifikacji prawnej tylko w oparciu o ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji (Komentarz do Kodeksu postępowania karnego Jana Grajewskiego, Lecha K. Paprzyckiego i Michała Płachty, Zamykacze 2003, teza 1 do art. 458, tom II, str. 132). Tym samym art. 455 k.p.k. ma zastosowanie tylko do takiej sytuacji, w której Sąd odwoławczy obowiązany jest dokonać zmiany oceny prawnej czynu wyłącznie na gruncie tych ustaleń faktycznych, które Sąd I instancji poczynił w zaskarżonym wyroku (Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego, Dom Wydawniczy ABC 1998, teza 2 do art. 455, tom II, str. 518).

Do przyjęcia, że co najmniej dwa zachowania stanowią jeden czyn ciągły niezbędne jest ustalenie, ze zostały one podjęte w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, co winno znaleźć odzwierciedlenie w treści wyroku.

Sąd Okręgowy przypisał oskarżonym A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. popełnienie pięciu czynów w ramach pkt VII zaskarżonego wyroku i dwóch czynów w ramach pkt IX zaskarżonego wyroku oraz A. K. (1) i A. M. (1) dwóch czynów w ramach pkt X zaskarżonego wyroku stwierdzając w pkt VII i IX, że nie zostały one popełnione w ramach czynu ciągłego z art. 12 k.k. i stanowią one odrębne czyny. Nie ma przy tym znaczenia, że czyn z pkt VII ppkt 4 zaskarżonego wyroku oskarżeni dopuścili się z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu. Ustalenie powyższe odnosi się bowiem jedynie do zachowań, o których mowa w cyt. wyżej pkt VII ppkt 4 zaskarżonego wyroku. W pkt X zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy nie zawarł sformułowania, że przypisane w tej części wyroku czyny nie zostały popełnione w ramach czynu ciągłego z art. 12 k.k. i każde z nich jest odrębnym czynem. Przyjął natomiast, że czyny te zostały popełnione w ramach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k. Z opisu zawartego w pkt X zaskarżonego wyroku nie wynika jednocześnie, że czyny tam wymienione zostały popełnione z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu.

Sąd Okręgowy przypisując A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. w ramach czynów z pkt VII i IX zaskarżonego wyroku oraz oskarżonym A. K. (1) i A. M. (1) w ramach czynu z pkt X zaskarżonego wyroku, popełnienie przestępstw z art. 585 § 1 k.s.h. ustalił, zgodnie z treścią tego przepisu, że będąc członkami zarządu Spółki (...) działali oni na szkodę reprezentowanej spółki. Dla przypisania zarówno przestępstwa z art. 296 § 1 k.k., jak i z art. 296 § 1a k.k. niezbędne jest ustalenie, że sprawca obowiązany na podstawie przepisów ustawy, decyzji właściwego organu lub umowy do zajmowania się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą osoby fizycznej, prawnej albo jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, przez nadużycie udzielonych mu uprawnień lub niedopełnienie ciążącego na nim obowiązku, wyrządza jej znaczną szkodę majątkową (§ 1) bądź sprowadza bezpośrednio niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody majątkowej (§ 1a). Z opisu czynów przypisanych oskarżonym A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. w pkt VII i IX zaskarżonego wyroku oraz oskarżonym A. K. (1) i A. M. (1) w pkt X zaskarżonego wyroku nie wynika, że nadużyli oni udzielonych im uprawnień lub nie dopełnili ciążącego na nich obowiązku.

Ustalenie, że zachowania oskarżonych w ramach czynów przypisanych im w pkt VII, IX i X zaskarżonego wyroku stanowiły czyny ciągłe, wyczerpujące znamiona przestępstwa z art. 296 § 1, § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (pkt VII zaskarżonego wyroku) i przestępstwa z art. 296 § 1a w zw. z art. 12 k.k. (pkt IX i pkt X zaskarżonego wyroku) wymagałoby poczynienia nowych ustaleń faktycznych, co nie jest możliwe, gdyż prokurator w złożonej apelacji postawił jedynie zarzut obrazy prawa materialnego i wniósł o poprawienie w oparciu o art. 455 k.p.k. błędnej kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonym.

W art. 26 pkt 3 ustawy z dnia 25 marca 2011 r. o ograniczeniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 106, poz. 622 ze zm.) znowelizowano treść art. 585 k.s.h. w ten sposób, że przepisowi temu nadano brzmienie:

§ 1. Kto biorąc udział w tworzeniu spółki handlowej, pełniąc funkcję członka jej zarządu, rady nadzorczej, komisji rewizyjnej lub będąc osobą faktycznie prowadzącą jej sprawy, albo likwidatorem, przez nadużycie udzielonych mu uprawnień lub niedopełnienie ciążącego na nim obowiązku, naraża spółkę na bezpośrednie niebezpieczeństwo wyrządzenia jej znacznej szkody majątkowej, podlega karze grzywny lub pozbawienia wolności
do lat 3.

§ 2. Ściganie następuje z oskarżenia prywatnego.

Znowelizowany przepis miał obowiązywać od dnia 1 lipca 2011 r. (art. 105 cyt. wyżej ustawy). Nie wszedł on jednakże w życie gdyż art.
7 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 133, poz. 467) uchylił pkt 3 art. 26 ustawy z 25 marca 2011 r. o ograniczeniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców, a stał się on obowiązujący w dniu 30 czerwca 2011 r. (art. 8 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw). Jednocześnie art. 3 wyżej cyt. ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. uchylił z dniem 13 lipca 2011 r. art. 585 k.s.h.

Czyny przypisane A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. nie zawierają ustaleń co do nadużycia udzielonych im uprawnień lub niedopełnienia ciążących na nich obowiązków, co wyklucza możliwość ich zakwalifikowania na podstawie art. 296 § 1 k.k. bądź art. 296 § 1a k.k.
W przypadku części czynów nie został też spełniony warunek wyrządzenia znacznej szkody majątkowej (czyny z pkt VII ppkt. 1, 2 i 5 zaskarżonego wyroku). W tej sytuacji czyny przypisane oskarżonym A. K. (1), A. M. (1) i B. Y. w pkt VII i IX zaskarżonego wyroku oraz oskarżonym A. K. (1) i A. M. (1) w pkt X zaskarżonego wyroku nie są obecnie penalizowane. Depenalizacja czynu, który stanowił przestępstwo w czasie jego popełnienia uniemożliwia skazanie za taki czyn (Komentarz do Kodeksu karnego Andrzeja Marka, LEX 2010 r., teza 3 do art. 4, a także Komentarz do Kodeksu karnego pod red. Andrzeja Zolla, Zamykacze 2004 r., teza 19 do art. 4).

W myśl zasady lex criminalis retro non agit, jeżeli czyn nie był zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia, to późniejsze wydanie ustawy karnej nie może objąć karalnością tego czynu i jego sprawcy (wynika to wprost z art. 1 § 1 k.k.). Nie budzi tez żadnych wątpliwości sytuacja odwrotna, gdy w chwili popełnienia czyn był wprawdzie zabroniony pod groźbą kary, ale przed prawomocnym osądzeniem sprawy nastąpiła depenalizacja tego czynu. Sprawca nie może ponosić odpowiedzialności za zachowanie, które nie jest zabronione przez aktualnie obowiązujące prawo, toteż w zależności od etapu postępowania karnego, jeżeli zostało wszczęte, należy je umorzyć lub wydać wyrok uniewinniający (Prawo karne Andrzej Marek, 2 wyd. CH Beck Warszawa 2000, str. 73).

W niniejszej sprawie depenalizacja nastąpiła po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji. Skoro czyny przypisane wymienionym oskarżonym nie zawierają obecnie znamion czynu zabronionego, to zgodne z art 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 414 § 1 k.p.k. należało oskarżonych od ich popełnienia uniewinnić.

W tej sytuacji bezprzedmiotowe jest odnoszenie się do zarzutów zawartych w apelacjach obrońców oskarżonych A. K. (1), A. M. (1) i B. Y..

W oparciu o przepis art. 63 z pkt 2 k.p.k. wydatkami dotyczącymi czynów, o których mowa w pkt VII, IX i X zaskarżonego wyroku obciążono Skarb Państwa.

VI.

Sąd Apelacyjny obciążył oskarżonych W. W. (1) i M. S. (1) kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w częściach na nich przypadających w związku ze skazaniem ich odpowiednio za czyny z pkt I i pkt V zaskarżonego wyroku, na podstawie art. 616 § 2, art. 626 § 1, art. 633, art. 634, art. 636 § 1 k.p.k., w tym opłatą na mocy:

- art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 3 ust. 1, art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w spawach karnych (tj. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) – w stosunku do W. W. (1);

- art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 8 wyżej cyt. ustawy – w stosunku do M. S. (1).

W związku z utrzymaniem w mocy rozstrzygnięcia zawartego w pkt VI zaskarżonego wyroku Sąd Apelacyjny wydatkami za postępowanie odwoławcze obciążył Skarb Państwa na podstawie art. 626 § 1 i art. 636 § 1 k.p.k.

Sąd Apelacyjny zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonej B. Ł. (1) wynagrodzenie za obronę z urzędu na rozprawie przed Sądem Apelacyjnym, w oparciu o § 2 ust. 3, § 14 ust. 1 pkt 5, § 19 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.