Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2019 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa B. P.

przeciwko Skarbowi Państwa - Komendantowi (...) w K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 14 września 2018 r., sygn. akt II C 148/17

1)  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  zasądza od pozwanego Skarbu Państwa - Komendanta (...) w K. na rzecz powoda 30 000 (trzydzieści tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 20 lutego 2017 r., a w pozostałej części powództwo oddala,

b)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 99 (dziewięćdziesiąt dziewięć) złotych z tytułu kosztów procesu,

c)  nie obciąża powoda kosztami należnymi Skarbowi Państwa;

2)  oddala apelację w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Lucyna Świderska-Pilis SSA Mieczysław Brzdąk SSO del. Aneta Pieczyrak-Pisulińska

Sygn. akt I ACa 1143/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił powództwo B. P. przeciwko Skarbowi Państwa - Komendantowi (...) w K. o zapłatę i odstąpił od obciążania powoda kosztami zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, a swoje rozstrzygnięcie oparł na następujących ustaleniach.

Powód od kilku lat mieszka w W. wraz ze swoją partnerką D. K., z którą przyjechał do P. w lipcu 2015 roku na ślub kolegi. Późnym wieczorem 10 lipca 2015 roku powód wraz z partnerką pojechali samochodem powoda marki A. o nr rej. (...), po odbiór spodni garniturowych powoda do krawca do K.. W drodze powrotnej do M., powód zorientował się, że wprowadził złą nazwę miejscowości do nawigacji (...): miasto M., zamiast M.. Wobec tego zatrzymał się po prawej stronie jezdni przy ul. (...) w K.. Powód nie wyłączył silnika ani świateł mijania.

Podczas gdy powód zajęty był ustawianiem nawigacji (...), jego samochód został zauważony przez policjantów Ogniwa Wywiadowczego Referatu Wywiadowczo- Interwencyjnego Wydziału Sztab Policji (...) w K.. Służbę pełnili wówczas sierżant sztabowy M. M. (1), młodszy aspirant D. M. (1) i posterunkowa J. Z. w nieoznakowanym radiowozie marki F. (...). Wymienieni funkcjonariusze byli w ubraniach cywilnych. Tego dnia wymienieni funkcjonariusze byli przydzieleni do zatrzymywania przestępców na gorącym uczynku oraz kontroli pojazdów, zwłaszcza samochodów marki A. koloru ciemnego serii (...) lub serii (...) w wersji (...), S. (...) oraz B. typu (...) z serii (...) lub (...) z uwagi na fakt, iż w tamtym czasie takimi pojazdami najczęściej przemieszczali się przestępcy. Nieoznakowany samochód funkcjonariuszy był zaparkowany prostopadle do osi jezdni przy ulicy (...), w odległości kilkudziesięciu metrów od pojazdu powoda. Funkcjonariusze nie byli w stanie rozpoznać tablic rejestracyjnych pojazdu powoda, jednakże zauważyli charakterystyczne ksenonowe światła, wobec czego zdecydowali się podjąć czynności i skontrolować samochód. S.. szt. M. M. (1) ruszył w stronę samochodu powoda idąc bliżej środka jezdni, post. J. Z. podjęła się zabezpieczania go podążając za nim bliżej lewej strony, natomiast mł. asp. D. M. (1) wsiadł do nieoznakowanego radiowozu.

Sierżant sztabowy M. M. (1) wyjął legitymację służbową. Trzymając ją w lewej dłoni, w wyprostowanej ręce zbliżał się do pojazdu powoda. Powód i jego partnerka zauważyli funkcjonariusza dopiero w momencie, gdy ten zbliżał się już do samochodu. Nie dostrzegli legitymacji służbowej. Funkcjonariusz miał brodę, ubrany był w bluzę z kapturem i krótkie spodenki . Pasażerka D. K. wystraszyła się M. M. (1), co było spowodowane jego dużą posturą oraz ubiorem i kazała powodowi natychmiast odjechać. Powód gwałtownie ruszył w kierunku M. M. (1), ominął go zjeżdżając na przeciwległy pas ruchu i część chodnika. Wtedy na chodniku znajdowały się dwie postronne osoby, które odskoczyły w stronę trawnika. W tym czasie J. Z. podbiegła do radiowozu i usiadła z tyłu samochodu, a jednocześnie kierujący D. M. (1) wycofywał radiowóz, by zajechać powodowi drogę.

Funkcjonariusz M. M. (1) po tym, gdy powód ruszył w jego kierunku, wyciągnął służbową broń i po oddaniu okrzyku „Policja!”, oddał łącznie dziesięć strzałów z amunicji 9 mm typu P.. Pierwszy z nich był strzałem ostrzegawczym, oddanym w powietrze, następne kierowane były w tył odjeżdżającego samochodu. Następnie M. M. (1) wskoczył do radiowozu kierowanego przez D. M. (1). Powód swym pojazdem ominął policyjny radiowóz i odjechał. Funkcjonariusze ruszyli w pościg za samochodem powoda w stronę ulicy (...). W tym czasie powód z pasażerką jechali w kierunku migających niebieskich światełek, które zobaczyli w oddali i które okazały się należeć do oznakowanego radiowozu. Pościg trwał bardzo krótko, gdyż przy skrzyżowaniu ulic (...) powód dojechał do tegoż oznakowanego radiowozu i zatrzymał się. Funkcjonariusze O. Wywiadowczego błyskawicznie dojechali na miejsce i podjęli działania zmierzające do wyjaśnienia zdarzenia. Wtedy powód z partnerką wyjaśnili funkcjonariuszom przyczyny swojego zachowania i o zdarzeniu poinformowano przełożonych funkcjonariuszy. Przeprowadzono oględziny miejsca zdarzenia i zabezpieczono 10 sztuk łusek po amunicji, wykonano oględziny zewnętrzne i wewnętrzne pojazdu powoda marki A. (...), który to samochód został następnie odholowany na parking strzeżony do dyspozycji K. w K.. Zabezpieczono broń służbową sierż. szt. M. M. (1) wraz z magazynkami i wezwano pogotowie ratunkowe .

Na skutek zdarzenia powód nie doznał żadnych obrażeń ciała. Na karoserii samochodu powoda ujawniono dziesięć śladów spowodowanych uderzeniem pocisków. We wnętrzu samochodu znajdowało się dziesięć uszkodzeń spowodowanych najprawdopodobniej uderzeniem trzech pocisków, był uszkodzony akumulator. Tory lotu pocisków przebiegały od tyłu z prawej strony ku przodowi. Pierwszy strzał został oddany z wysokości prawego tylnego błotnika ku przodowi, od góry do dołu, natomiast kolejne strzały oddawane były od tyłu pojazdu, uszkadzając lampę tylną, klapę bagażnika oraz elementy tylnego zderzaka.

Komenda Miejska Policji w K. Zespół (...) prowadziła czynności wyjaśniające w sprawie wykorzystania służbowej broni palnej przez sierż. szt. M. M. (1) podczas pełnienia służby w dniu 10 lipca 2015r. w K. przy ul. (...) w celu zatrzymania samochodu osobowego marki A. (...) o nr rej. (...), kierowanego przez B. P.. W toku w/w czynności stwierdzono, że funkcjonariusze O. Wywiadowczego Referatu Wywiadowczo- Interwencyjnego Wydziału Sztab Policji (...) w K. : mł.asp. D. M., sierż. szt. M. M. i post. J Z. w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami prawa pełnili służbę i podjęli czynności w dniu 10 lipca 2015r. w K. przy ul. (...) wobec osób znajdujących się w samochodzie osobowym marki A. (...) o nr rej. (...).

Śledztwo w sprawie użycia broni przez funkcjonariuszy Policji w związku z realizacją czynności służbowych, zostało umorzone postanowieniem z dnia 28 grudnia 2015 roku, sygn. akt V Ds. 296/15 Prokuratury Okręgowej w Katowicach, gdyż czyn nie zawierał znamion czynu zabronionego. Wskazane postanowienie zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Rejonowego Katowice- Zachód w Katowicach z dnia 23 czerwca 2016r., sygn. akt VIII Kp 23/16.

W wyniku tego zdarzenia z dnia 10/11 lipca 2015 roku powód doznał uszczerbku na zdrowiu. Objawy, które pojawiły się po zdarzeniu u powoda , tj: zaburzenia snu, budzenie się z lękiem, sny dotyczące zdarzenia, chwiejność emocjonalna, lęk przed wychodzeniem z domu po zmroku, zaprzestanie udziału w życiu towarzyskim, trwają nadal. Podjęte krótkotrwałe leczenie psychiatryczne nie przyniosło złagodzenia objawów, a toczące się postępowanie sądowe, dodatkowo nie wpływa pozytywnie na poprawę stanu psychicznego powoda. Rokowanie jest dobre, mimo pewnych ograniczeń powód funkcjonuje dobrze. Powinien skorzystać z pomocy psychologa i stosować farmakoterapię poprawiającą nastrój, ułatwiającą prawidłowy sen i eliminującą pojawiający się lęk. Uszczerbek ten ma charakter czasowy. Nie ma możliwości ustalenia procentowego uszczerbku na zdrowiu z uwagi na brak dokumentacji leczenia psychiatrycznego, psychologicznego czy lekarza innej specjalności.

W ocenie Sądu I instancji zachowanie funkcjonariuszy Policji nie było bezprawne w związku z czym nie ma podstaw do przyjęcia odpowiedzialności pozwanego Skarbu Państwa z art. 417§1 kc.,a w konsekwencji powództwo należało oddalić. Ponadto, zdaniem Sądu I instancji, powód nie udowodnił zakresu szkody ( poza niekwestionowanym uszkodzeniem pojazdu w wyniku ostrzału), ani wysokości żądanych kwot, mimo, że w myśl art.6k.c, obciążał go taki obowiązek.

W ocenie tego Sądu nie ma też podstaw do przyjęcia odpowiedzialności Skarbu Państwa o na zasadzie słuszności unormowanej w art. 417 ² k.c.

Wskazał Sąd, że w rozpoznawanej sprawie powód nie wykazał, ani też nawet nie naprowadzał okoliczności mających świadczyć o tym, że względy słuszności przemawiałyby za przyznaniem mu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W szczególności „nie ma miejsca sytuacja”, by powód był niezdolny do pracy , czy znajdował się w ciężkim położeniu materialnym. Niewątpliwie w związku ze zdarzeniem powód doznał silnego stresu i lęku. Biegła sądowa psychiatra stwierdziła, iż powód doznał uszczerbku na zdrowiu, lecz z uwagi na braki w dokumentacji ,nie była w stanie owego uszczerbku sprecyzować, poza tym, że jest on czasowy. Brak zatem podstaw by uznać, że uszczerbek ten jest tak znaczny, aby uzasadniał stosowanie odpowiedzialności na zasadzie słuszności z art. 417 ² k.c.

Wskazał też Sąd Okręgowy, że orzekając w punkcie 2 wyroku o kosztach procesu na podstawie art. 102 k.p.c. zastosował zasadę słuszności i odstąpił od obciążania powoda kosztami procesu w postaci kosztów zastępstwa procesowego.

Wymieniony wyrok zaskarżył powód zarzucając:

1.  Naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 11 k.p.c. poprzez błędną ocenę zakresu związania Sądu w postępowaniu cywilnym ustaleniami Sądu dokonywanymi w postępowaniu Karnym oraz dyscyplinarnym, polegającym na uznaniu, że w niniejszej sprawie można mówić o legalności użycia broni Palnej przez M. M. (1), gdyż wynika to wprost z orzeczeń wydanych w postępowaniu karnym oraz dyscyplinarnym, podczas gdy w postępowaniu cywilnym Sąd związany jest jedynie prawomocnym wyrokiem skazującym.

2.  Naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 235 k.p.c. poprzez przeprowadzenie postępowania dowodowego w sposób naruszający zasadę bezpośredniości, polegającej na ustaleniu stanu faktycznego w oparciu o zeznania świadków złożone w sprawie karnej, a nadto na oparciu na ich podstawie rozstrzygnięcia w kwestii legalności użycia broni przez M. M. (1).

3.  Naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 233 §1 k.p.c. w zw. art. 6. ust. 2. ustawy z dnia 24 maja 2013 roku o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, co doprowadziło do uznania, że działanie funkcjonariuszy Policji było zgodne z prawem.

4.  Naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 233 §1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, co doprowadziło do uznania, że Powód stwarzał zagrożenie dla Policjanta M. M. (1) lub osób trzecich.

5.  Naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 233 §1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, co doprowadziło do uznania, że w przedmiotowej sprawie nie występują okoliczności uzasadniające zasądzenie zadośćuczynienia na podstawie względów słuszności.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty powód wniósł o:

1.  Zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I, poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty:

- 50.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty.

- 20,00 zł tytułem zwrotu kosztów opłaty za parking strzeżony po wypadku w wymiarze jednej doby wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty.

- 370,00 zł tytułem zwrotu zniszczonego przez pociski z pistoletu garnituru wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty.

- 2.703,05 Funtów szterlingów tytułem zwrotu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu powoda wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty.

- 2.828,85 Funtów szterlingów tytułem kosztów związanych ze zwiększeniem kwot ubezpieczenia pojazdu powoda wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty.

- 500,00 Funtów szterlingów tytułem utraconych zarobków w związku z koniecznością wnioskowania do pracodawcy o udzielenie dodatkowego urlopu bezpłatnego na okres 2 tygodni wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty.

- 120,00 Funtów szterlingów tytułem dopłaty do polisy za bezzwrotny depozyt za naprawę samochodu wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty.

Wniósł też o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie II poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za I instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, a nadto o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Pozwany Skarb Państwa w odpowiedzi na apelację wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego, a w zażaleniu na postanowienie o kosztach procesu domagał się zmiany zaskarżonego postanowienia zawartego w pkt 2 wyroku i zasądzenie od powoda na rzecz Skarbu Państwa Prokuratorii Generalne Rzeczypospolitej Polskiej kosztów zastępstwa procesowego „ w postępowaniu zażaleniowym”.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

W pierwszej kolejności rozważyć należy zasadność zgłoszonych w apelacji zarzutów naruszenia przepisów postępowania, w tym w pierwszej kolejności art. 233 kpc. Jak się powszechnie przyjmuje w orzecznictwie dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu, określenie, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając, względnie stwierdzenie, iż sąd pierwszej instancji rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Tymczasem skarżący w apelacji nie czyni zadość tym wymaganiom poprzestając na ogólnikowym sformułowaniu zarzutów naruszenia art. 233§1 kpc bez wskazania konkretnych przyczyn dyskwalifikujących dokonana przez Sąd I instancji ocenę dowodów. Skarżący nie określił też jakie kryteria oceny czy też zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego naruszył Sąd Okręgowy przy ocenie konkretnych dowodów. Z wymienionych przyczyn zarzut naruszenia art. 233§1 kpc okazał się bezzasadny.

Podobnie ocenić należy zarzut naruszenia art. 235 kpc. W szczególności zauważyć należy, że dokonanie przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych w oparciu o materiał zebrany w innej sprawie samo przez się nie dyskwalifikuje tych ustaleń w sytuacji gdy strony nie podważyły skutecznie takiego sposobu dokonywania ustaleń przed Sadem I instancji. Podkreślenia przy tym wymaga, że istotne okoliczności sprawy związane z przebiegiem i miejscem zdarzenia w dniu 10/11 lipca 2015 roku w istocie były bezsporne.

Nie można też zgodzić się z autorem apelacji, że Sąd Okręgowy naruszył art. 11 kpc, w sytuacji gdy takie sformułowanie zarzutu naruszenia tego przepisu jest w istocie zarzutem naruszenia prawa materialnego, a to art. 417§1 kc przez przyjęcie, w oparciu o (prawidłowo) dokonane ustalenia faktyczne, że działanie funkcjonariusza policji M. M. (1) było legalne, a zatem nie było bezprawne.

Wbrew stanowisku skarżącego prezentowanym w apelacji Sąd Okręgowy w oparciu o prawidłowo dokonane ustalenia faktyczne trafnie przyjął, że działanie wymienionego funkcjonariusza było legalne, a tym samym nie można przypisać mu znamion bezprawności. Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje stanowisko Sadu Okręgowego w tym zakresie.

Nie można jednak zgodzić się z Sądem I instancji, że okoliczności wymienionego zdarzenia nie uzasadniają zastosowania w sprawie zawartej w art. 417 ² kc zasady słuszności. Nie można bowiem aprobować takiej sytuacji by szkoda (krzywda) wyrządzona obywatelowi (nawet w sposób niezawiniony) przez organy państwa pozostawała nie naprawiona bowiem sytuacja taka pozostaje w oczywistej sprzeczności ze standardami państwa prawa.

Z tej też przyczyny rozważenia wymaga czy w sprawie występują przesłanki uzasadniające zobowiązanie pozwanego do naprawienia krzywdy wyrządzonej powodowi wskutek opisanego wyżej zdarzenia.

Niewątpliwie wskutek wymienionego zdarzenia powód doznał rozstroju zdrowia co stwierdziła w swej opinii biegła G. C. (k. 234). Wprawdzie pozwany kwestionował wnioski tej opinii ale skutecznie ani ustaleń ani wniosków wymienionej opinii nie podważył. W szczególności nie uczynił tego przez sformułowanie konkretnych, merytorycznych zarzutów, a zgłoszenie bliżej nieuzasadnionego zarzutu, że opinia jest nieprzydatna, nie jest wystarczające do jej nieuwzględnienia, a do tego by uznać, że powód doznał rozstroju zdrowia, o którym mowa w art. 417 ² kc, nie jest wymagane stwierdzenie procentowego uszczerbku na zdrowiu. W sytuacji gdy powód niewątpliwie rozstroju zdrowia doznał, stosownie do art. 417 ² kc, może żądać całkowitego lub częściowego naprawienia szkody. W sytuacji gdy powód doznał rozstroju zdrowia i nie wykazał by doznał szkody w postaci chociażby w postaci kosztów leczenia skutecznie może domagać się zadośćuczynienia za krzywdę bowiem zasady słuszności przemawiają za udzieleniem powodowi ochrony prawnej. Odmowa wypłaty odszkodowania (zadośćuczynienia) pozostawałaby w sprzeczności z obowiązującym w społeczeństwie systemem wartości i może być oceniona jako niesprawiedliwa. Brak wynagrodzenia szkody (krzywdy) przez Państwo, które powinno m.in. chronić obywatela, a które naraża go (nawet w sposób niezawiniony) na uszkodzenie ciała czy rozstrój zdrowia nie może być aprobowany.

Uwzględniając wszystkie okoliczności związane z przebiegiem zdarzenia i jego skutków w postaci rozstroju zdrowia powoda, mając na względzie ustalone prawidłowo przez Sąd Okręgowy objawy uszczerbku na zdrowiu powoda ich czasowy charakter oraz szczególne okoliczności samego zdarzenia uznał Sąd Apelacyjny, że istnieją ważne względy przemawiające za kompensacją krzywdy wyrządzonej powodowi, a odpowiednią sumą z tego tytułu będzie 30 000 zł.

Z tej tez przyczyny, na podstawie art. 386§1 kpc zmieniono zaskarżony przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda wymienioną kwotę z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 20 lutego 2017 roku bowiem pozwany od tej daty opóźnił się ze spełnieniem świadczenia (art. 480 kc).

O kosztach postępowania za pierwszą i drugą instancję orzeczono zgodnie z art. 100 kpc stosunkowo je rozdzielając.

W postępowaniu przed Sądem i instancji powód utrzymał się ze swoim żądaniem w 0,37, a pozwany ze swoją obroną w 0,63.

Na koszty tgo postępowania składały się: opłata od pozwu poniesiona przez powoda w wysokości 4062 zł oraz wynagrodzenie pełnomocników po 5 400 zł łącznie 10 800 zł. Całość kosztów procesu zamknęła się kwotą 14 862 zł.

Z całości kosztów za I instancję powód powinien ponieść 0,63 czyli 9 363 zł, a poniósł 9 462 zł. Z tej też przyczyny pozwany powinien zwrócić powodowi 99 zł (9 462 zł – 9 363 zł).

W takim samym stosunku obie strony utrzymały się ze swoimi żądaniami (obroną ) w postepowaniu apelacyjnym, w którym powód poniósł koszty w wysokości 8 112 zł (opłata od apelacji 4 062 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika 4 050 zł - §2 pkt 6 i §10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (j.t. Dz.U.2018 poz. 265), a pozwany 4 050 zł (wynagrodzenie pełnomocnika). Łącznie koszty te wyniosły 12 162 zł, z której to kwoty powód powinien ponieść 7 662 zł (12 162x0,63), a poniósł 8 112 zł w związku z czym pozwany powinien zwrócić powodowi różnicę ponad udział powoda w kosztach czyli 8 112 zł – 7 662 zł = 450 zł.

Z powołanych przyczyn i w oparciu o wymienione przepisy orzeczono jak w sentencji.

SSO del. Aneta Pieczyrak-Pisulińska SSA Mieczysław Brzdąk SSA Lucyna Świderska-Pilis