Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

IIIK273/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

H. Z. (1)

Czyn opisany w punkcie III części dyspozytywnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. H. Z. (1) i M. Z. (1) byli małżeństwem. Zamieszkiwali w miejscowości P. T.. W rodzinie dochodziło do stosowania przez H. Z. (1) przemocy względem żony. H. Z. (1) wszczynał awantury domowe. W związku z jego zachowaniem w domu miały miejsce interwencje policji. Z uwagi na to M. Z. (1) postanowiła rozstać się z mężem i w sierpniu 2018r. wyprowadziła się z dziećmi z wspólnie zajmowanego mieszkania. Wynajęła lokal w miejscowości P. przy ul. (...). Po wyprowadzce H. Z. (1) wydzwaniał do żony i nachodził ją chcąc, by do niego wróciła.

zeznania M. Z. (1)

k. 3-4, 109-112, 579v-581

zeznania M. Ł.

k. 518-519

zeznania W. H.

k. 370-372, 503-503v

2. W dniu 4 października 2018r. H. Z. (1) znajdując się pod wpływem alkoholu udał się do mieszkania M. Z. (1). Zaczął on pukać i dobijać się do mieszkania. M. Z. (1) powiedziała H. Z. (1), że nie wpuści go, nie chce z nim rozmawiać i żeby oddalił się spod drzwi. H. Z. (1) zaczął mocniej dobijać się do drzwi Następnie zaczął uderzać w drzwi całym ciałem. Drzwi zaczęły ustępować po wpływem uderzeń. M. Z. (1) wraz z córką N. i będącym w domu kolegą córki A. N. zaczęli przytrzymywać drzwi od środka. M. Z. (1) zadzwoniła na Policję. W tym samym czasie sąsiadka M. M. R. wyszła na klatkę schodową zaniepokojona hałasem. Powiedziała H. Z. (1) by sobie poszedł, na co ten nie zareagował. Po chwili z mieszkania wyszedł partner M. R.. H. Z. (1) urwał numer mieszkania znajdujący się na jego drzwiach. Zniszczył również dzwonek do drzwi o wartości 29 zł. Nadto w złości zabrał stojący przed drzwiami karton, w którym znajdował się mikser o wartości 890 zł, który M. Z. (1) przygotowała do czyszczenia i zniszczył go zrzucając ze schodów. Po tym H. Z. (1) opuścił klatkę schodową.

wyjaśnienia H. Z. (1)

k. 21, 23, 141-143, 499v-502

zeznania M. Z. (1)

k. 3-4, 109-112, 579v-581

zeznania M. R.

k. 10-11, 518

zeznania D. K.

k. 579

3. Po zdarzeniu M. Z. (1) wydała 150 zł na naprawę drzwi, w tym wymianę zamka, zawiasów i okuć.

zeznania M. Z. (1)

k. 3-4, 109-112, 579v-581

1.1.2.

H. Z. (1)

Czyn opisany w punkcie I części dyspozytywnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. Mimo otrzymanego po zdarzeniu z dnia 4 października 2018r. zakazu kontaktowania się z M. Z. (1), H. Z. (1) nadal dzwonił do niej prosząc by znów byli razem. Mówił, że nie może sobie bez niej poradzić i nie potrafi bez niej żyć.

zeznania M. Z. (1)

k. 3-4, 109-112, 579v-581

zeznania W. H.

k. 370-372, 503-503v

2. W dniu 26 października 2018r. w godzinach południowych M. Z. (1) udała się do fryzjera. H. Z. (1) cały czas do niej wydzwaniał. M. Z. (1) poinformował go, że jest u fryzjera i nie może rozmawiać. Mimo to H. Z. (1) dalej do niej dzwonił, a gdy nie odbierała telefonu zaczął wysyłać jej wiadomości tekstowe. Około godz. 14:40 M. Z. (1) opuściła salon fryzjerski i zadzwoniła do H. Z. (1). Powiedziała, że idzie do Prokuratury Rejonowej w Trzebnicy by cofnąć wniosek o ściganie w związku z mającym miejsce zniszczeniem mienia w dniu 4 października 2018r., gdyż H. Z. (1) zobowiązał się do zakupu nowego robota kuchennego. H. Z. (1) oświadczył, że skończył wcześniej pracę i idzie w jej kierunku. M. Z. (1) udała się do Prokuratury, gdzie nie cofnęła wniosku z uwagi na nieobecność Prokuratora. Pod sklepem (...) spotkała H. Z. (1). H. Z. (1) ponownie zaczął namawiać M. Z. (1), by do niego wróciła. Próbował ją przytulać, łapał za ręce. M. Z. (1) robiła zakupy, a w ślad za nią cały czas podążał H. Z. (1) ponawiając swe prośby. Następnie kobieta udała się do solarium przy ul. (...). Za nią podążył H. Z. (1). M. Z. (1) wykupiła usługę i udała się do kabiny. W tym czasie H. Z. (1) czekał w solarium. Po chwili wstał i wyszedł z salonu. Udał się do sklepu gdzie zakupił i spożył 100 gram wódki.

wyjaśnienia H. Z. (1)

k. 21, 23, 141-143, 499v-502

zeznania M. Z. (1)

k. 3-4, 109-112, 579v-581

zeznania W. H.

k. 370-372, 503-503v

zeznania A. B.

k. 61, 519v-520

protokół oględzin monitoringu

k. 302-305

protokół z badań na zawartość alkoholu

k. 164, 168

płyta DVD z nagraniem monitoringu

k. 119a

3. Po około 10 minutach H. Z. (1) wrócił do lokalu przy ul. (...) usiadł i czekał na sofie w solarium. M. Z. (2) wyszła z solarium i stanęła przed drzwiami wejściowymi do solarium. H. Z. (1) stanął przed nią. M. Z. (1) wyciągnęła komórkę, by zadzwonić po córkę, która miał odebrać ją z miasta. Wówczas H. Z. (1) powiedział do niej „boisz się mnie? No to cię k… teraz zabiję”. Wyciągnął z przedniej kieszeni kurtki nóż. M. Z. (1) powiedziała „H. co ty robisz?”. H. Z. (1) zaatakował M. Z. (1). Próbował ugodzić ją w brzuch, lecz został odepchnięty.

Cofając się M. Z. (1) wpadła tyłem do solarium upadając na podłogę. H. Z. (1) cały czas postępował za nią i zadawał jej ciosy nożem M. Z. (1) broniła się odpychając męża rękami i nogami, zasłaniając się rękoma i wzywając pomocy. Mówiła „H. ja mam dzieci”. H. Z. (1) ponawiał ataki.

Zdarzenie w początkowej fazie przed solarium zauważył przejeżdżający K. P. (1), który słysząc następnie wzywanie pomocy dobiegające z solarium ruszył na pomoc. Po wejściu zobaczył H. Z. (1) pochylonego nad M. Z. (1) i zadającego jej ciosy. Złapał on H. Z. (1) od tyłu przyduszając go i starając się przycisnąć go ciałem do posadzi. Próbując zablokować rękę z nożem starał się odciągnąć napastnika od atakowanej kobiety.

Po chwili do solarium wszedł W. W., który również zaalarmowany został krzykami M. Z. (1). Widząc szamoczących się mężczyzn, w tym wymachującego nożem H. Z. (1). Wyciągnął posiadaną broń sportową i celując do H. Z. (1) zażądał odrzucenia noża, a następnie obezwładnił go i wraz z innymi przytrzymał do czasu przybycia funkcjonariuszy policji. M. Z. (1) wstała i wyszła z solarium.

M. Z. (1) do czasu przybycia pogotowia ratunkowego pierwszej pomocy udzieliła W. K..

wyjaśnienia H. Z. (1)

k. 21, 23, 141-143, 499v-502

zeznania M. Z. (1)

k. 3-4, 109-112, 579v-581

zeznania W. W.

k. 44, 516v-517v

zeznania A. B.

k. 61, 519v-520

zeznania A. K.

k. 65-66, 520-520v

zeznania W. K.

k. 68, 519-519v

zeznania G. M.

k. 76, 546-546v

zeznania W. H.

k. 370-372, 503-503v

zeznania S. A.

k. 101-102

zeznania K. P. (1)

k. 104-105, 502-503

protokół oględzin odzieży H. Z. (1)

k. 36-38

protokół oględzin odzieży M. Z. (1)

k. 39-41

protokół oględzin miejsca zdarzenia

k. 53-56

materiał poglądowy

k. 180

opinia z badań genetycznych

k. 323-349

protokół oględzin monitoringu

k. 302-305

4. M. Z. (1) w wyniku zdarzenia doznała obrażeń ciała w postaci:

- rany kłutej szyi po stronie lewej, bez uszkodzenia ważnych dla życia naczyń nerwów i narządów,

- rany kłutej barku lewego,

- rany kłutej piersi lewej,

- rany ciętej nadgarstka lewego z uszkodzeniem ścięgien prostownika palca V, z niewielkim ubytkiem funkcji wyprostu,

- rany (bez możliwości określenia charakteru) palca III lewej ręki,

- rany ciętej prawej ręki.

Obrażenia te powstały od działania narzędzia ostrego i kończystego jakim mógł być nóż zabezpieczony na miejscu zdarzenia (o długości ok 25 cm, długości ostrza 13 cm). Charakter, lokalizacja i mnogość obrażeń przemawiają za czynnym mechanizmem ich powstania - tj. od ciosów zadanych takim nożem. Część z obrażeń zlokalizowanych na nadgarstku i rękach mogła powstać podczas zasłaniania się pokrzywdzonej przed ciosami, są to tzw. „obrażenia obronne". Dostępne skąpe dane medyczne nie zawierają ani szczegółowej informacji o lokalizacji ran kłutych i ciętych w odniesieniu do powierzchni, płaszczyzn i punktów anatomicznych, ich wielkości, głębokości, przebiegu kanałów, wyglądzie morfologicznym, konsekwencjach odniesionych obrażeń, sposobie leczenia. Z notatek lekarskich wynika jedynie, że rana na szyi nie uszkadzała ważnych dla życia struktur a rana nadgarstka lewego uszkadzała ścięgno prostownika. Można przyjąć, że ciosy zostały zadane z umiarkowaną siłą - wystarczającą by uszkodzić skórę lecz nie penetrowały głębiej - do jam ciała czy głębiej położonych struktur. Na podstawie dostępnych danych nie można szczegółowo wypowiedzieć się jak ukierunkowane były ciosy, wiadomo jedynie, że godziły głównie w przednią powierzchnię ciała pokrzywdzonej - co z reguły ma miejsce w sytuacji gdy napastnik znajduje się naprzeciw ofiary i oboje zwróceni są do siebie przodem, lokalizacja obrażeń głównie po stronie lewej przemawia za tym, że przy takim wzajemnym usytuowaniu nóż był trzymany przez sprawcę w prawej ręce. Jak wynika z notatek lekarskich rany nie dotyczyły ważnych dla życia struktur, pacjentka nie wymagała pilnego zabiegu w warunkach bloku operacyjnego ani też intensywnej terapii. Oznacza to, że same obrażenia nie doprowadziły do powstania choroby realnie zagrażającej życiu ani też żadnej innej postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu o którym mowa w art. 156 k.k. Spowodowały one średni uszczerbek na zdrowiu o którym mowa w art. 157 § 1 k.k. w postaci naruszenia czynności narządów ciała i rozstroju zdrowia trwających dłużej niż 7 dni. Natomiast charakter działania sprawcy, rodzaj użytego narzędzia, sposób wyprowadzania ciosów taki, że doszło do powstania ran kłutych szyi i klatki piersiowej (gdzie zlokalizowane są ważne dla życia struktury) świadczą o tym, że doszło do narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. W takich okolicznościach istniało wysokie prawdopodobieństwo odniesienia obrażeń śmiertelnych lub powstania stanu („choroby”) realnego zagrożenia życia (tj. sytuacji, która bez interwencji medycznej kończy się zgonem). Brak jest podstaw do przyjęcia, aby w przypadku nieudzielenia szybkiej pomocy medycznej doszłoby do zgonu M. Z. (1). Z dostępnych danych medycznych wynika, że pacjentka nie wymagała pilnej interwencji chirurgicznej w warunkach bloku operacyjnego (zabiegu ratującego życie) ani też intensywnej terapii. Obrażenia nie uszkodziły ważnych dla życia struktur.

opinia sądowo-lekarska dot. M. Z. (1)

k. 7-9, 18-23

1.1.3.

H. Z. (1)

Czyn opisany w punkcie II części dyspozytywnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. Udzielając pomocy M. Z. (1), K. P. (1) starał się powstrzymać H. Z. (1) od zadawania jej dalszych ciosów nożem. H. Z. (1) szarpał się i machał ręką z nożem. Ugodził wówczas K. P. (1) w mały palce prawej ręki.

wyjaśnienia H. Z. (1)

k. 21, 23, 141-143, 499v-502

zeznania K. P. (1)

k. 104-105, 502-503

2. K. P. (1) w wyniku zdarzenia doznał obrażeń ciała w postaci rany ciętej palca V ręki prawej. Skutki doznanych obrażeń ciała spowodowały naruszenie czynności narządu ciała na czas nie przekraczający siedmiu dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k. i nie naraziły go na bezpośrednie wystąpienie stanu opisanego w art. 160 § 1 k.k.

opinia sądowo-lekarska dot. K. P. (1)

k. 4-6

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

1.1.2.

1.1.3.

wyjaśnienia H. Z. (1) - poza ich częścią odnoszącą się do braku zamiaru zabójstwa M. Z. (1) (1.1.2.) i stanu zniszczonego sprzętu kuchennego (1.1.1.)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na wyjaśnieniach H. Z. (1). Oskarżony, co do zasady, w sposób zgodny z ustalonym stanem faktycznym opisał przebieg zdarzeń w dniach 04 i 26 października 2018r. Jego wyjaśnienia korelowały z pozostałym materiałem dowodowym. Były one konsekwentne i logiczne.

opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna

Opinia biegłych w oparciu o wiadomości specjalne odniosła się do stanu psychicznego i psychologicznego oskarżonego. Biegli w sposób jasny, pełny i logiczny odnieśli się do powyższych okoliczności. Zgodnie z zaleceniem Sądu zajęli stanowisko co do możliwości wystąpienia u oskarżonego afektu i stanu silnego wzburzenia, a swe wniosku w tym względzie w sposób przekonujący uzasadnili.

1.1.1.

1.1.2.

zeznania M. Z. (1)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zeznaniach M. Z. (1). Pokrzywdzona w sposób konsekwentny opisała jak przebiegał związek z oskarżonym, jakie były przyczyny wyprowadzki z wspólnie zajmowanego mieszkania oraz jak wyglądało po tym zachowanie jej męża. Jej zeznania tworzyły spójną całość z zeznaniami innych domowników, w tym, N. i W. H.. W szczególności świadkowie zgodnie opisali awantury w domu i stosowanie przez oskarżonego przemocy, co skłoniło M. Z. (1) do opuszczenia mieszkania. Nadto M. Z. (1) konsekwentnie przedstawiła okoliczności próby wdarcia się do lokalu przez nią zajmowanego jakiego próbował dokonać oskarżony w dniu 4 października 2018r. Jej zeznania potwierdził co do zasady sam oskarżony oraz świadkowie przebywający w tym czasie w mieszkaniu. Nadto potwierdziły je uznane za wiarygodne zeznania M. R.. Sąd dał przy tym wiarę pokrzywdzonej również co do tego, że mikser zniszczony przez H. Z. (1) był sprzętem sprawnym technicznie, a nie jak podnosiło oskarżony urządzeniem zepsutym. M. Z. (1) w sposób logiczny wyjaśniła przyczyny z jakich mikser znajdował się przed mieszkaniem i do czego jej służył.

Również odnośnie zdarzenia z dnia 26 października 2018r. zeznania świadka jako logiczne, konsekwentne i szczegółowe zasługiwały na wiarę. Tworzyły one spójną całość z wyjaśnieniami oskarżonego i świadka W. H. pozwalając na szczegółowe odtworzenie przebiegu tego dnia i czynności podejmowanych przez oskarżonego i świadka. Brak szczegółowego opisu przebiegu zdarzeń w ostatniej fazie przestępczego zachowania podjętego przez H. Z. (1) jest całkowicie naturalny mając na względzie dynamikę zdarzenia i stan w jakim znajdowała się pokrzywdzona w wyniku działania oskarżonego.

zeznania W. H.

Jej zeznania tworzyły spójną i logiczną całość z zeznaniami pokrzywdzonej. Świadkowie przedstawili zgodnie z posiadaną wiedzą te fragmenty zdarzeń, które zarejestrowali w swojej świadomości, a ich zeznania korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, w tym zeznaniami pokrzywdzonej i wyjaśnieniami oskarżonego. Potwierdzeniem zeznań W. H. były kompatybilne z nimi zeznania S. A.

zeznania S. A.

S. A. w tożsamy z W. H. sposób opisał przebieg krytycznego zdarzenia z 26 października 2018r. Nadto zeznania świadka potwierdziły zeznania świadków opisujące sytuację panującą w domu Z. przed zdarzeniem. O ile bowiem świadek A. posiadał informacje na ten temat wyłącznie ze słyszenia, o tyle zasłyszana przez niego relacja była w pełni zgodna z pozostałym materiałem dowodowym.

1.1.1.

zeznania M. Ł.

Zeznania pokrzywdzonej potwierdziła świadek M. Ł. szeroko opisując relację pokrzywdzonej na temat związku z oskarżonym jaką świadek otrzymał od niej podczas wizyt w solarium. Sąd nie znalazł żadnych okoliczności podważających wiarygodność zeznań świadka.

1.1.2

zeznania A. B.

Świadek pracując krytycznego dnia w solarium opisał szczegółowo przebieg wizyty pokrzywdzonej w solarium i zachowanie oskarżonego. Jej zeznania korespondowały z zeznaniami M. Z. (1), W. W. i wyjaśnieniami H. Z. (1).

zeznania W. W.

Świadek opisał zgodnie z A. K. i K. P. (1) pomoc jakiej udzielili pokrzywdzonej obezwładniając oskarżonego, a ich zeznania korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym.

zeznania A. K.

Świadek opisał zgodnie z W. W. i K. P. (1) pomoc jakiej udzielili pokrzywdzonej obezwładniając oskarżonego, a ich zeznania korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym.

zeznania W. K.

Zeznania W. K. dotyczące pomocy udzielonej pokrzywdzonej i zaobserwowanego przez świadka przebiegu zdarzenia jako w pełni wiarygodne posłużyły do ustalenia stanu faktycznego.

zeznania G. M.

W niewielkim zakresie Sąd posłużył się zeznaniami G. M., która w sposób wiarygodny przedstawiła fragment zdarzenia, który zarejestrowała w swej świadomości. Z uwagi na postawę świadka, który ukrył się w trakcie zdarzenia jej zeznania nie opisywały przebiegu całego zdarzenia.

protokół oględzin monitoringu

Nie budził zastrzeżeń, co do autentyczności i wiarygodności. Czynność procesowa była podjęta zgodnie z prawem, sporządzono stosowny protokół, a wynik tej czynności nie budził żadnych wątpliwości.

protokół z badań na zawartość alkoholu

Nie budził zastrzeżeń, co do autentyczności i wiarygodności. Czynność procesowa była podjęta zgodnie z prawem, sporządzono stosowny protokół, a wynik tej czynności nie budził żadnych wątpliwości.

płyta z nagraniem monitoringu

Nie budził zastrzeżeń, co do autentyczności i wiarygodności.

protokół oględzin odzieży H. Z.

Nie budził zastrzeżeń, co do autentyczności i wiarygodności. Czynność procesowa była podjęta zgodnie z prawem, sporządzono stosowny protokół, a wynik tej czynności nie budził żadnych wątpliwości.

protokół oględzin odzieży M. Z.

Nie budził zastrzeżeń, co do autentyczności i wiarygodności. Czynność procesowa była podjęta zgodnie z prawem, sporządzono stosowny protokół, a wynik tej czynności nie budził żadnych wątpliwości.

protokół oględzin miejsca zdarzenia

Nie budził zastrzeżeń, co do autentyczności i wiarygodności. Czynność procesowa była podjęta zgodnie z prawem, sporządzono stosowny protokół, a wynik tej czynności nie budził żadnych wątpliwości.

materiał poglądowy

Nie budził zastrzeżeń, co do autentyczności i wiarygodności.

opinia z badań genetycznych

Opinia jako odpowiadająca wymogom prawa, tj. jasna, pełna i niezawierająca sprzeczności oraz oparta na specjalistycznej wiedzy stanowiła pełnowartościowy materiał dowodowy.

opinia sądowo-lekarska dot. M. Z.

Opinia jako odpowiadająca wymogom prawa, tj. jasna, pełna i niezawierająca sprzeczności oraz oparta na specjalistycznej wiedzy stanowiła pełnowartościowy materiał dowodowy.

1.1.2.

1.1.3.

zeznania K. P. (1)

Świadek opisał zgodnie z A. K. i W. W. pomoc jakiej udzielili pokrzywdzonej obezwładniając oskarżonego, a ich zeznania korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym. Również zeznania świadka co do obrażeń jakich doznał w trakcie obezwładniania oskarżonego korespondowały z wyjaśnieniami H. Z. (1) i opinią sadowo-lekarską.

opinia sądowo-lekarska dot. K. P.

Opinia jako odpowiadająca wymogom prawa, tj. jasna, pełna i niezawierająca sprzeczności oraz oparta na specjalistycznej wiedzy stanowiła pełnowartościowy materiał dowodowy.

1.1.1.

zeznania M. R.

M. R. opisała swoją interwencję w czasie gdy oskarżony próbował dostać się do mieszkania M. Z. (1) wskazując szczegóły korespondujące z zeznaniami pokrzywdzonej, jak zrzucenie miksera ze schodów, czy zerwanie numeru z drzwi lokalu.

zeznania D. K.

Sąd nie znalazł żadnych podstaw by odmówić wiary zeznaniom D. K., który będąc na służbie interweniował w mieszkaniu w P. w dniu 4 października 2018r. Jego zeznania korespondujące z zeznaniami pokrzywdzonej stanowiły pełnowartościowy materiał dowodowy.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.

wyjaśnienia H. Z. (1) w części odnoszącej się do stanu zniszczonego sprzętu kuchennego

Sąd nie dał wiary oskarżonemu co do tego, że zniszczony przez niego robot kuchenny był niesprawny. Świadek M. Z. (1) w sposób konsekwentny i przekonujący opisała stan tej ruchomości. Oskarżony natomiast nie mieszkał z pokrzywdzoną, a jego wnioskowanie o niesprawności miksera opierało się jedynie na miejscu jego położenia, które wszak logicznie wytłumaczyła pokrzywdzona.

1.1.2.

zeznania H. Z. (1) w części odnoszącej się do braku zamiaru zabójstwa M. Z. (1)

Sąd uznał wyjaśnienia H. Z. (1) odnoszące się do braku po jego stronie zamiaru zabójstwa M. Z. (1) za niewiarygodne. Oskarżony wskazywał z jednej strony, że nie chciał jej zabić, z drugiej że nie wie czy chciał osiągnąć taki skutek. Jego twierdzenia w tym zakresie są zatem niekonsekwentne, a pozostałe okoliczności sprawy, o czym w dalszej części uzasadnienia, wskazują na odmienne wnioski.

1.1.1.

1.1.2.

zeznania Z. Z. (2)

Świadek będąc ojcem oskarżonego nie był obiektywny dążąc do przedstawienia relacji oskarżonego z pokrzywdzoną w taki sposób, by to na nią przenieść ciężar rozpadu ich związku i przedstawić ją w niekorzystnym świetle. Mimo to świadek przyznał, że u syna występowała agresja (k. 367). Odnośnie konkretnych zdarzeń będących przedmiotem niniejszego postępowania świadek nie posiadał żadnych istotnych informacji.

zeznania B. K.

Świadek będąc matką pokrzywdzonej posiadała informację jedynie ze słyszenia, a stosunek do pokrzywdzonej powoduje, że jej relacja dążyła do przedstawienia oskarżonego w jak najmniej korzystnym świetle. Oczywiście nie powoduje to, że zeznania B. K. w całości uznać należało za nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego. Zgromadzony materiał dowodowy potwierdził bowiem to, że dochodziło do kłótni i sporów w czasie, gdy córka świadka i H. Z. (1) wspólnie zamieszkiwali.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Punkt I części dyspozytywnej wyroku (pkt I a/o)

H. Z. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Analiza i ocena całego zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego daje pełne podstawy do stwierdzenia, że H. Z. (1) swoim działaniem zmierzał do pozbawienia życia M. Z. (1), który to skutek w ocenie Sądu obejmował zamiarem bezpośrednim. H. Z. (1) chcąc pozbawić pokrzywdzoną życia, zgodą swą, stanowiącą realny proces psychiczny, obejmował tak wyjątkowo ciężki skutek, jakim jest śmierć ofiary. Zamiar, chociaż istnieje tylko w świadomości sprawcy, jest faktem psychologicznym, który podlega takim samym regułom dowodowym, jak okoliczności o charakterze przedmiotowym. Jeżeli więc sprawca nie wyraził swego zamiaru wprost wnioskuje się o nim z okoliczności całego zdarzenia. Sąd miał na względzie, że ustalenia dotyczące zamiaru zbrodni zabójstwa nie mogą opierać się wyłącznie na fragmentarycznych faktach wiążących się ze stroną wykonawczą, lecz powinny być wnioskiem koniecznym, wynikającym z analizy całokształtu przedmiotowych i podmiotowych okoliczności zajścia, a w szczególności ze stosunku sprawcy do pokrzywdzonego, jego właściwości osobistych i dotychczasowego trybu życia, pobudek oraz motywów działania, siły ciosu, głębokości, kierunku rany i rozmiarów użytego narzędzia, oraz z wszelkich innych przesłanek wskazujących na to, że sprawca, wolą swą stanowiącą realny proces psychiczny, obejmował tak wyjątkowo ciężki skutek, jakim jest śmierć ofiary (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 1977r, sygn. VI KRN 14/77, OSNKW 1978/4-5/43). O zamiarze sprawcy można, a nawet należy wnioskować na podstawie uzewnętrznionych przejawów jego zachowania się, zaś użycie niebezpiecznego narzędzia przez zadanie nim ciosów w ważne dla życia ludzkiego organy lub części ciała może wskazywać na istnienie zamiaru dokonania zabójstwa człowieka (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.01.1971r.).

Zamiar bezpośredni polega na tym, że sprawca chce popełnić dany czyn. To „chcenie” oznacza w każdym razie świadome skierowanie przez sprawcę swego zachowania na urzeczywistnienie danego czynu. Istotna jest tutaj decyzja sprawcy świadomie kierująca jego zachowanie na realizację danego czynu, niezależnie od tego, czy poprzedziła ona bezpośrednio wykonanie czynu, czy też była wcześniej powzięta.

Dla oceny postaci zamiaru oskarżonego istotne znaczenie ma sposób jego działania w chwili dokonywania czynu zabronionego. H. Z. (1) w trakcie zdarzenia używał noża, którym zadawał rany pokrzywdzonej. Oskarżony używał zatem w trakcie zdarzenia niebezpiecznego przedmiotu, który w sposób istotny zwiększał ryzyko wystąpienia skutku do jakiego zmierzał oskarżony. Właściwości fizyczne przedmiotowego noża były przy tym wystarczające dla zadania pokrzywdzonej istotnych obrażeń mogących skutkować jej zgonem. H. Z. (1) posługiwał się nożem o długości 25 cm z czarną rękojeścią (protokół oględzin miejsca k. 53-56). Charakter i właściwości użytego narzędzia potwierdzają zamiar bezpośredni pozbawienia życia M. Z. (1). Potwierdza to też sposób jego użycia. Oskarżony zadał pokrzywdzonej kilkanaście uderzeń nożem. Początkowo ciosy kierował w brzuch, a po przewróceniu się ofiary w jej szyję i klatkę piersiową. Tylko reakcja obronna M. Z. (1) doprowadziła do zniwelowania skutków działania oskarżonego, o czym świadczą rany obronne na rękach pokrzywdzonej. Oskarżony nie ograniczył się do tego jednego działania. Jak wyjaśnił „dźgał ją, kłuł wiele razy nożem” (k. 142). Ponawiał on ataki na pokrzywdzoną, nie zaprzestając na zadaniu jej jednej rany, lecz kontynuując akcję przestępczą zmierzał swym zachowaniem do wywołania skutku w postaci śmierci pokrzywdzonej. Z zapisu monitoringu wnioskować można o determinacji oskarżonego i dążeniu do osiągnięcia celu. To nie swobodna decyzja o zaprzestaniu działania skłoniła oskarżonego do zaprzestania działania, lecz interwencja osób trzecich, przy braku której H. Z. (1) nadal zadawałby ciosy pokrzywdzonej. Jak zeznała świadek A. B. „wydaje się, że gdyby nie pojawili się ci panowie to on by ją zabił” (k. 61).

Zatem charakter i umiejscowienie obrażeń ciała u pokrzywdzonej potwierdzały zamiar bezpośredni zabójstwa. Siła zdolna do przebicia warstwy skóry, lokalizacja i kierunek wyprowadzania ciosów świadczą o tym, że H. Z. (1) działał w bezpośrednim zamiarze zabójstwa M. Z. (1). Ustaleniu temu nie przeczy to, iż brak jest podstaw do przyjęcia, by w przypadku nieudzielenia natychmiastowej pomocy doszło do zgonu M. Z. (1), gdyż jej obrażenia nie uszkodziły ważnych dla życia struktur. W ocenie Sądu taki stan miał miejsce wyłącznie dzięki interwencji osób trzecich i reakcji obronnej pokrzywdzonej. Albowiem brak takich obrażeń, przy uwzględnieniu dynamiki działania oskarżonego, mnogości zadanych obrażeń skierowanych w części ciała, w których znajdują się ważne dla życia organy jednoznacznie wskazuje na zamiar pozbawienia życia M. Z. (1).

Zamiar bezpośredni pozbawienia życia wynika nadto jednoznacznie z zachowania oskarżonego przed przystąpieniem do akcji przestępczej. Oskarżony po wyjściu z solarium i spożyciu alkoholu wrócił do solarium i czekał na pokrzywdzoną. Jak zeznała M. Z. (1) „on nic nie mówił, ale był taki nabuzowany, po minie widziałam, że coś nie tak” (k. 112b). Następnie oskarżony, już po opuszczeniu solarium w sposób jasny zwerbalizował swój zamiar. Jak zeznała M. Z. (1) powiedział on do niej „no to cię k... teraz zabiję” (k. 112b verte). Ta wypowiedź oskarżonego w połączeniu z działaniem jakie bezpośrednio po tym podjął, a to wyciagnięcie noża i zadawanie nim ciosów pokrzywdzonej potwierdza zamiar z jakim działał. Brak jest okoliczności świadczących o tym, by wypowiedź ta miała być odczytywana w inny sposób. Sam oskarżony wyjaśnił, że „nie zaprzecza, że tak do niej powiedział, a następnie dźgał ją nożem” (k. 142). Zatem wysłowienie zamiaru zabójstwa w realiach niniejszej sprawy również świadczy o występowaniu u oskarżonego zamiaru bezpośredniego.

Również cechy osobowości oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste pozwalają wnioskować o istnieniu bezpośredniego zamiaru zabójstwa M. Z. (1). Oskarżony jest osobą, u której w przeszłości występowały zachowania agresywne. Powyższe cechy w połączeniu z narastającym między pokrzywdzoną i oskarżonym konfliktem na tle ich wspólnej przyszłości, trudnej sytuacji życiowej związanej z odejściem żony spowodowały, że oskarżony tłumiąc dotychczasowe emocje, działając pod wpływem alkoholu, w sposób emocjonalny zareagował na spotkanie z pokrzywdzoną i działanie niezgodne z jego oczekiwaniami i założeniami, gdyż żona nie chciała wrócić do oskarżonego, co wyzwoliło w nim działania agresywne względem pokrzywdzonej. Osobowość oskarżonego w połączeniu z alkoholem ułatwiła oskarżonemu wyzwolenie działań agresywnych, co doprowadziło do podjęcia przez niego zamiaru bezpośredniego zabójstwa M. Z. (1), co odpowiadało jego aktualnemu stanowi uczuciowemu. Zaistnienie emocji w postaci tłumionej złości, narastającej traumy i zdenerwowania H. Z. (1) doprowadziło do podjęcia czynów gwałtownych przeciwko drugiej osobie z podjętym zamiarem bezpośrednim zabójstwa pokrzywdzonej. Agresywne zachowanie oskarżonego, które w dniu zdarzenia przybrało na sile prowadząc ostatecznie do agresywnego działania H. Z. (1), było następstwem narastającej od dłuższego czasu frustracji oskarżonego, który pozostając w bliskim związku emocjonalnym z pokrzywdzoną, nie potrafił – z uwagi na brak jej woli – tworzyć z nią nadal rodziny. Motyw działania oskarżonego w połączeniu z wysłowionym zamiarem zabójstwa w sposób logiczny również prowadzi do wniosku o bezpośredniości zamiaru z jakim działał oskarżony. Doświadczenie orzecznicze wskazuje na częstą w takich sytuacjach motywację sprawcy wyrażającą się w stwierdzeniu „jak nie będziesz ze mną to z nikim”.

Mając zatem na uwadze okoliczności przedmiotowe czynu, w tym przede wszystkim sposób działania oskarżonego (zadawanie ciosów niebezpiecznym przedmiotem w newralgiczne części ciała), wysłowiony zamiar zabójstwa oraz cechy osobowości oskarżonego i okoliczności w jakich doszło do ataku na pokrzywdzoną, Sąd ustalił, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim zabójstwa M. Z. (1). W ocenie Sądu stan psychiczny oskarżonego pozwalał na możliwość przewidywania przez niego skutków jego czynu, w tym uświadomienia zaistnienia skutku tak dalece idącego, jakim jest śmierć człowieka. Nie można bowiem stracić z pola widzenia tego, że działanie oskarżonego było połączone z krwawieniem pokrzywdzonej, a ona sama w trakcie całego zdarzenia wzywała go do zaprzestania podejmowanych akcji przestępczych. H. Z. (1) orientował się zatem, że nieuchronnym skutkiem do którego zmierza jego działanie jest śmierć pokrzywdzonej.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż oskarżony swym działaniem wypełnił znamiona usiłowania z zamiarem bezpośrednim zbrodni z art. 148 § 1 k.k.

Jednocześnie mając na względzie treść opinii sądowo-lekarskiej, z której wynika, iż rany nie doprowadziły do powstania choroby realnie zagrażającej życiu ani też, żadnej innej postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu o którym mowa w art. 156 k.k., a jedynie spowodowały one średni uszczerbek na zdrowiu, o którym mowa w art. 157 § 1 k.k. w postaci naruszenia czynności narządów ciała i rozstroju zdrowia trwających dłużej niż siedem dni kwalifikację prawną czynu oskarżonego uzupełnić należało o treść art. 157 § 1 k.k. kwalifikując działanie H. Z. (1) jako wyczerpujące art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Jednocześnie z uwagi na powyższe z opisu czynu przypisanego oskarżonemu usunąć należało stwierdzenie "powodując chorobę realnie zagrażającą życiu".

☒

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Punkt II części dyspozytywnej wyroku (pkt II a/o)

H. Z. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Żadnych wątpliwości Sądu nie budziło i to, że w trakcie udzielania pomocy pokrzywdzonej i próbie obezwładnienia oskarżonego obrażeń ciała doznał K. P. (1). Jak wynika z opinii sądowo-lekarskiej doznał on rany ciętej palca V prawej ręki, skutkującej naruszeniem czynności narządu ciała na czas poniżej 7 dni. Działanie H. Z. (1) wypełniło zatem znamiona strony przedmiotowej czynu zabronionego z art. 157 § 2 k.k. W ocenie Sądu wypełnione zostały też znamiona strony podmiotowej tego przestępstwa. Czyn z art. 157 § 2 k.k. jest skutkowym występkiem, który może być popełniony tylko umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jaki i z zamiarem ewentualnym. Postać naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia nie musi być sprecyzowana w świadomości sprawcy, co oznacza, że objęcie zamiarem spowodowania skutku z art. 157 § 2 k.k. przyjąć może postać zamiaru ogólnego. Taki też zamiar wystąpił u H. Z. (1). Oskarżony w sytuacji podjęcia przez osobę trzecią próby obezwładnienia oskarżonego i zatrzymania go, nie zaprzestając agresji w stosunku do M. Z. (1) i w dalszym ciągu atakując ją nożem i wykonując przy tym ruchy/zamachy ręką, przewidując możliwość zadania rany udzielającemu pomocy na to się godził. Zatem spowodowanie u niego obrażeń obejmował umyślnością w postaci zamiaru ewentualnego. Taki też obraz zdarzenia wynika z wyjaśnień oskarżonego, który podał „ja tego mężczyznę chyba skaleczyłem nożem w rękę przypadkowo” (k. 143) oraz zeznań K. P. (1) „możliwe, że na nóż natknąłem się przy obezwładnianiu oskarżonego” (k. 502v). Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że H. Z. (1) raniąc w palec K. P. (1) wypełnił znamiona czynu z art. 157 § 2 k.k.

☒

3.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Punkt III części dyspozytywnej wyroku (pkt III i IV a/o)

H. Z. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

H. Z. (1) w dniu 4 października 2018r. usiłował naruszyć zdaniem Sądu mir domowy. Przepis art. 193 k.k. penalizuje m.in. wdarcie się do cudzego domu, czy mieszkania. Przez „wdarcie się” należy rozumieć przełamanie, przy wkroczeniu do miejsc określonych w art. 193 k.k. nie tyle przeszkody fizycznej, ile woli osoby uprawnionej. Wchodzą tu w grę wszelkie sposoby przedostania się do miejsca wymienionego w przepisie bez zgody chociażby domniemanej, a więc gwałtem, podstępem, pod fałszywym pozorem, groźbą (wyrok SN z 1.10.2007 r., IV KK 232/07, OSNwSK 2007/1, poz. 2147, i wyrok SA w Katowicach z 26.04.2007 r., II AKa 57/07, LEX nr 327609). Oskarżony bez wątpienia takie działania chciał przedsięwziąć. Napierając na drzwi chciał przełamać wolę pokrzywdzonej niewpuszczenia go do mieszkania. Zapobiegły temu reakcja pokrzywdzonej i przytrzymywanie drzwi oraz przepłoszenie oskarżonego przez sąsiadów. Stąd też jego działanie wyczerpało znamiona art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 193 k.k. Jednocześnie w trakcie tego samego zdarzenia H. Z. (1) zniszczył mienie pokrzywdzonej. Działanie to nie miało przy tym charakteru nieumyślnego, z zeznań pokrzywdzonej i wyjaśnień H. Z. (1) wynika, iż umyślnie i celowo – by dokuczyć żonie - rzucił on robotem kuchennym, zerwał numer i dzwonek do drzwi. Działanie to wypełniło zatem znamiona art. 288 § 1 k.k. W ocenie Sądu charakter działania oskarżonego, zbieżność czasowa i okoliczności popełnienia w/w czynów przemawiają za uznaniem tego działania za czyn ciągły o jakim mowa w art. 12 § 1 k.k. i zakwalifikowaniem działania H. Z. (1) z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 193 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

☐

3.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.5.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.6.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

H. Z. (1)

I, II, III

I, II, III

Wymierzając H. Z. (1) kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k. Wymierzone kary są adekwatne do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego. Spełniają one również cele prewencji ogólnej i szczególnej.

Sąd kierował się tym, by kary odzwierciedlały stopień winy. Oskarżony miał pełną swobodę wyboru i realizacji zachowania zgodnego z prawem. Mógł wybrać sposób postąpienia zgodnie z obowiązującymi normami społecznymi. Miał on w toku popełniania czynu zabronionego możliwość rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia czynów, których się dopuścił. Rozwój intelektualny, emocjonalny i społeczny H. Z. (1) dawały mu możliwość podjęcia decyzji o zachowaniu zgodnym w prawem. Oskarżony w sposób prawidłowy odbierał bodźce i informacje, i był w stanie dokonać ich prawidłowej analizy. Posiadał przy tym możliwość sterowania swoim postępowaniem, co przy braku istnienia szczególnej sytuacji motywacyjnej pozwalało mu na zachowanie możliwości postrzegania elementarnych dystynkcji między dobrem i złem, a co za tym idzie dokonywania wyborów pomiędzy zachowaniem pożądanym z ogólnospołecznego punktu widzenia i sprzecznym z modelem poprawnych społecznie relacji międzyludzkich.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się także wysokim stopniem społecznej szkodliwości dokonanych przez oskarżonego czynów. Kara pełnić ma bowiem również rolę sprawiedliwościową, a stopień społecznej szkodliwości czynu ma z jednej strony zapobiegać wymierzeniu kary zbyt surowej, a z drugiej strony baczyć, by wymierzona kara nie była zbyt łagodna tj. pozostająca poniżej tego stopnia.

Wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego wyraża się w pierwszym rzędzie w rodzaju dobra naruszonego przestępstwem, a chronionego przez prawo oraz rozmiarem wyrządzonej przestępstwem szkody. Dobrem, które naruszył oskarżony popełniając przestępstwo opisane w punktach I i II jest zdrowie ludzkie, które jest wartością szczególnie istotną zarówno z punktu widzenia norm etycznych jak i aksjologii obowiązującego kodeksu karnego wyrażającej się w przyjętej przez ustawodawcę gradacji dóbr pod względem rodzajowym i umieszczeniem dobra w postaci życia i zdrowia człowieka bezpośrednio za dobrami w postaci bezpieczeństwa wewnętrznego i zewnętrznego państwa. Z kolei dopuszczając się czynu opisanego w punkcie III wyroku H. Z. (1) naruszył wolność jednostki od naruszeń jej prawa do decydowania o tym, kto może przebywać w miejscach, w których jednostka ta jest gospodarzem, jej wolność osobistą i bezpieczeństwo, nadto wkroczył w sferę jej własności niszcząc ruchomości, które do niego nie należały.

Na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu wpływają również sposób i okoliczności popełnienia czynu. Oskarżony swe przestępcze zachowanie skierował wobec kobiety, która będąc osobą słabszą nie mogła podjąć w pełni skutecznej obrony przed zadawanymi jej ciosami i działaniami podjętymi w dniu 4.10.2018r. Taki zaś sposób jego działania nie może pozostać bez wpływu na ocenę stopnia społecznej szkodliwości jego czynu.

H. Z. (1) działał przy tym w zamiarze bezpośrednim z motywacji nie zasługującej na akceptację społeczną. Postać zamiaru odnosi się tylko do umyślności. Dokonując jego oceny, należy przyjmować wyższy stopień społecznej szkodliwości przy zamiarze bezpośrednim niż przy zamiarze ewentualnym. Oskarżony miał możliwość wszechstronnego przemyślenia czynu, a jednak z rozmysłem go wykonał. Motywacją sprawcy w rozumieniu art. 115 § 2 k.k. jest przeżycie psychiczne, które jest siłą motoryczną powodującą podjęcie działania, jaka ze stanu statycznego wyobrażenia o celu przenosi sprawcę do stanu dynamicznego jego realizacji (S. Pławski, Prawo karne (w zarysie), cz. 1, Warszawa 1965, s. 158-159). W realiach niniejszej sprawy nie można zaś uznać, by tak rozumiana motywacja usprawiedliwiała choć w nikłym zakresie działanie H. Z. (1). Trudności w związku, niechęć partnerki do jego kontynuacji i dalszej wspólnej drogi życiowej w żadnym wypadku nie mogą usprawiedliwiać stosowania przemocy i agresywnego zachowania. Wręcz przeciwnie wskazują one zdaniem Sądu na wysoki stopień społecznej szkodliwości jego czynu.

Mając na względzie powyższe Sąd uznał, iż stopień społecznej szkodliwości czynów H. Z. (1) był wysoki, co miało swój wpływ na wymiar orzeczonej kary zgodnie z wymogami art. 53 § 1 k.k.

Wymierzając H. Z. (1) kary Sąd miał przy tym w polu widzenia dyrektywę prewencji indywidualnej wyrażającą się w celach zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ta winna osiągnąć. Sens zapobiegawczego oddziaływania kary sprowadza się do odstraszenia sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa albo uniemożliwienia mu jego popełnienia. Wychowawcze cele kary są zaś realizowane przez kształtowanie społecznie pożądanej postawy sprawcy, do której istoty należy krytyczny stosunek do własnego czynu oraz do przestępstwa w ogóle. Indywidualizacja kary w tym zakresie winna odnosić się m.in. do osobowości, sytuacji rodzinnej, majątkowej, uprzedniej karalności i posiadanej opinii środowiskowej oskarżonego.

Analiza powyższych okoliczności przemawia zaś za tym, że karą słuszną i celową ze względu na prewencję indywidualną będą kary w orzeczonych wysokościach. Kary w takim wymiarze będą kształtowały poczucie sprawiedliwości i świadomości prawnej społeczeństwa. Te okoliczności również legły zatem u podstaw wymiaru kar. Kary te mając na względzie to, iż dostosowane są do stopnia winy oskarżonego i okoliczności podmiotowo-przedmiotowych czynów z jednej strony ukształtują w społeczeństwie przekonanie o nieuchronności kary i zostaną odebrane jako reakcja sprawiedliwa na popełnione przez oskarżonego przestępstwo, z drugiej zaś wzbudzą w społeczeństwie przekonanie o nieopłacalności zamachów na dobra chronione prawem, wzmogą poczucie odpowiedzialności, ugruntują poszanowanie prawa i będą skutkowały wyrobieniem właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa.

Z uwagi na powyższe orzeczone kary pozbawienia wolności spełnią wymagania art. 53 k.k., są adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz spełniają cele prewencji ogólnej i szczególnej.

H. Z. (1)

IV

I,II,III

Wymierzając karę łączną Sąd kierował się względami wychowawczymi jakie kara ma odnieść w stosunku do oskarżonego oraz - w mniejszym zakresie - związkiem podmiotowo-przedmiotowym popełnionych czynów.

H. Z. (1)

V

IV

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie tj. okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania.

H. Z. (1)

VI

III

Z uwagi na to, że H. Z. (1) wyrządził szkodę w mieniu pokrzywdzonej Sąd stosowanie do treści art. 46 § 1 k.k. zobowiązał go do jej naprawienia w całości poprzez zapłatę na jej rzecz kwoty 1040 zł. Nadto uwzględniając krzywdę jakiej doznała wskutek zdarzenia pokrzywdzona, Sąd zasądził na jej rzecz kwotę 10 000 zł tytułem zadośćuczynienia w trybie art. 46 § 1 k.k. Krzywdą w rozumieniu tego przepisu są cierpienia fizyczne i psychiczne jakich pokrzywdzony doznaje w wyniku popełnienia czynu zabronionego. Przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia uwzględnia się winę sprawcy charakter i rozmiar krzywd, czas trwania cierpień oraz sytuację pokrzywdzonego, w szczególności gdy na skutek czynu jego sytuacja osobista, zawodowa czy też majątkowa uległa pogorszeniu (wyrok SN z 7.10.1998 r., I CKN 418/98, LEX nr 1215980, postanowienie SN z 10.10.2013 r., V KK 130/13, LEX nr 1402695).Takiej krzywdy bez wątpienia doznała M. Z. (1). Doznała ona licznych ran ciętych, których zaopatrzenie i leczenie odbywało się w szpitalu. Zdarzenie, którego konsekwencją były obrażenia ciała zadane przez oskarżonego wiązało się tak z dolegliwościami fizycznymi (ból, konieczność rehabilitacji), jak i psychicznymi (lęk o swe zdrowie w przyszłości, lęk przed oskarżonym). Sąd nie znalazł jednak podstaw do tego, by wysokość zadośćuczynienia ukształtować na poziomie wskazanym przez oskarżycielkę subsydiarną. Podkreślenia wymaga, że podnoszone przez nią okoliczności (k. 656-657), jak zamiar z jakim działał oskarżony, czy sposób jego działania nie mogą wpływać na wysokość zadośćuczynienia, a na wymiar kary, co znalazło odzwierciedlenie w niniejszej sprawie.

H. Z. (1)

VII

I, III

Mając na względzie treść art. 41 a § 1 k.k. oraz wyrażoną wolę pokrzywdzonej Sąd uznając, iż oskarżony popełnił przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby najbliższej, orzekł zakaz zbliżania się oskarżonego do pokrzywdzonej na odległość mniejszą nic 50 metrów przez okres 10 lat.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

H. Z. (1)

X

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazie II/86/19/P pod poz. 16 i 17, tj. kartki z zapiskami oskarżonego oraz pamięci z zapisem monitoringu w solarium.

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IX

Z uwagi na wniosek oskarżycielki posiłkowej, Sąd w oparciu o art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego H. Z. (1) na rzecz M. Z. (1) kwotę 1476,00 złotych tytułem zwrotu uzasadnionych wydatków poniesionych przez oskarżycielkę posiłkową z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika.

X

Z uwagi na udział w sprawie obrońcy wyznaczonego dla oskarżonego H. Z. (1) z urzędu, zasądzono od Skarbu Państwa, w oparciu o art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze, na rzecz adwokata E. G. koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w kwocie 1845,00 zł brutto.

XI

Orzekając o kosztach i opłacie, Sąd wziął pod uwagę możliwości finansowe oskarżonego oraz to, że zasądzenie od niego kosztów procesu oraz wymierzanie mu opłaty byłoby w tym przypadku niecelowe z uwagi na wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności. U podstaw takiego orzeczenia legły więc przepisy art. 624 k.p.k., art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t. jedn. Dz.U. Nr 49 z 1983 r., poz. 223 ze zm.).

6.  1Podpis