Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 lutego 2019 r. A. T. wniosła przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 3.990,95 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 7 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Powódka jest nabywcą wierzytelności od poszkodowanej kolizją drogową, której sprawca legitymował się umową obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z pozwanym zakładem ubezpieczeń. Podała, że ubezpieczyciel przyznał odszkodowanie w kwocie 3.643 zł brutto, uznając koszty wszystkich trzech holowań z zastosowaniem stawki zweryfikowanej do kwoty 486 zł brutto, koszty 20 z 30 dni najmu pojazdu zastępczego z zastosowaniem stawki zweryfikowanej do kwoty 85 zł brutto oraz 94 zł tytułem kosztów badania technicznego. W pozostałym zakresie strona pozwana odmówiła zwrotu kosztów. Powódka na potrzeby niniejszego postępowania zaakceptowała stawkę pozwanej za holowanie oraz zweryfikowała w fakturze koszty z tego tytułu do kwoty zwróconej przez pozwanego, jak również koszty usługi parkowania do kwoty 25 zł (30,75 zł brutto) za dobę oraz za odbiór pojazdu do kwoty 65 zł netto (79,95 zł brutto). Kwota dochodzona niniejszym pozwem stanowi różnicę pomiędzy wypłaconym odszkodowaniem a sumą należności z uwzględnieniem ww. korekt.

Nakazem zapłaty z dnia 13 lutego 2019 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany w sprzeciwie od ww. nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Podniósł zarzut braku legitymacji powódki, wskazując na nieważność umowy przelewu. Zakwestionował wysokość stawki i okres najmu samochodu zastępczego, koszty parkowania, koszty reprezentacji przy likwidacji szkody i koszty badania technicznego pojazdu po kolizji. Wskazał na ofertę najmu złożoną pełnomocnikowi poszkodowanego, z której poszkodowany nie skorzystał.

W toku procesu strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 lutego 2018 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki R. (...) o nr rej. (...), należący do H. Z. (1). Sprawca legitymował się umową obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) Spółką Akcyjną w W..

Na skutek tej kolizji pojazd poszkodowanej nie nadawał się do dalszej jazdy, m.in. z uwagi na rozbity reflektor. Policja zatrzymała dowód rejestracyjny pojazdu poszkodowanej. Nakazała odholować pojazd z miejsca zdarzenia na lawecie.

Poszkodowana przed zdarzeniem parkowała swój samochód na niestrzeżonym parkingu pod blokiem, w którym mieszka. Stawiała pojazd na miejscu parkingowym, które w danym momencie jest dostępne. W dniu zdarzenia ww. pojazd zastał odholowany przez powódkę na parking strzeżony przy ul. (...) w S.. Poszkodowana udzieliła pracownikom powódki pełnomocnictwa do reprezentowania jej przed pozwaną w całym postępowaniu likwidacyjnym.

W dniu 1 lutego 2018 roku poszkodowana zawarła z powódką umowę najmu samochodu zastępczego marki R. (...) nr rej. (...) z planowanym terminem zwrotu 1 marca 2018 roku, po stawce dobowej 140 zł netto za dobę. Wydanie pojazdu poszkodowanej nastąpiło w tym samym dniu o godzinie 15:20. Umowę z poszkodowaną zawarł upoważniony pracownik powódki – A. K..

Szkoda została telefonicznie zgłoszona pozwanemu w dniu 2 lutego 2018 r. o godzinie 13:14 przez ww. pracownicę powódki. Podczas tej rozmowy na zapytanie konsultanta infolinii pozwanego A. K. oświadczyła, że nie ma wiedzy, czy w danym momencie poszkodowana wynajmuje pojazd zastępczy. Przedstawiciel pozwanego zaproponował bezgotówkowy najmem pojazdu zastępczego za pośrednictwem ubezpieczyciela. Zastrzegł zweryfikowanie długości i stawki najmu pojazdu segmentu B do kwoty 85 zł netto za dobę, jeżeli poszkodowana wynajmuje lub zamierza wynająć pojazd zastępczy. Na zapytanie A. K. przedstawiciel ubezpieczyciela oświadczył, że może przesłać ogólną informację w tym przedmiocie na wskazany adres poczty elektronicznej powódki.

Po rozmowie telefonicznej jeszcze w tym samym dniu pozwany drogą elektroniczną poinformował powódkę, że jest gotowy zorganizować poszkodowanej nieodpłatny wynajem auta na niezbędny czas dokonania naprawy uszkodzonego pojazdu. (...) zostanie dostarczone do wskazanego miejsca najpóźniej dnia następnego po zgłoszeniu takiej informacji pod wskazanym telefonem. Poinformowano, że najem pojazdu za pośrednictwem pozwanego nie będzie powodował żadnych dodatkowych kosztów oraz o zapewnieniu dostępności wszystkich klas pojazdów. Zastrzeżono weryfikację długości i stawki najmu pojazdu segmentu B do kwoty 85 zł netto w przypadku wynajmu pojazdu spoza sieci wypożyczalni pozwanego.

W odpowiedzi A. K. tego samego dnia wysłała maila z prośbą o przesłanie ogólnych warunków i regulaminu najmu samochodu zastępczego ze wskazanej wypożyczalni oraz udzielenie odpowiedzi na inne zapytania dotyczące oferty najmu. Ponadto w kolejny mailu wysłała dokumenty do szkody. Nie wysłała pozwanemu umowy najmu zawartej z poszkodowaną.

W dniu 5 lutego 2018 r. na parkingu przy ul. (...) w S. odbyły się oględziny z udziałem rzeczoznawcy pozwanego. Tego samego dnia pozwana przesłała za pośrednictwem poczty elektronicznej kosztorys oraz informację o wysokości odszkodowania w kwocie 3.773,46 zł. Pozwana zastrzegła, że przesłane informacje nie stanowią potwierdzenia przyjęcia odpowiedzialności za szkodę.

W dniu 14 lutego 2018 r. pozwana przyjęła swoją odpowiedzialność, przyznała i wypłaciła poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 3.773,46 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu.

Po potwierdzeniu odpowiedzialności za szkodę dnia 19 lutego 2018 r. pojazd został odholowany przez powódkę z parkingu do warsztatu (...). Warsztat zweryfikował uszkodzenia dnia następnego i wysłał pozwanej mailowo kalkulację naprawy z prośbą o jej akceptację. Kalkulacja warsztatu uwzględniała stawkę za rbg warsztatu i rozszerzała zakres naprawy o nowy zestaw elementów mocujących zderzak, wynikający z technologii naprawy.

Dnia 21 lutego 2018 r. H. Z. (1) jako cedent zawarła z powódką jako cesjonariuszem umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem był przelew wierzytelności przysługującej poszkodowanej z tytułu zwrotu kosztów udokumentowanych fakturą VAT. Na mocy umowy powódka nabyła przysługujące poszkodowanej w stosunku do pozwanej wierzytelność o odszkodowanie z tytułu przedmiotowej szkody.

Następnie wiadomością e-mail z dnia 22 lutego 2018 r. warsztat monitował ubezpieczyciela odnoście weryfikacji kalkulacji naprawy. W dniu 23 lutego 2018 r. warsztat otrzymał akceptację kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Dnia 1 marca 2018 r. pojazd H. Z. (1) przeszedł badanie techniczne pokolizyjne, którego koszt wyniósł 94 zł brutto. Nadto odbył się jego przegląd rejestracyjny, którego koszt wyniósł 98 zł brutto.

Dowód:

- dokumenty w aktach szkody oraz nagranie rozmowy telefonicznej zapisane na płycie CD – k. 79;

- protokół oględzin k.72,

- protokół przekazania pojazdu z dnia 01.02.2018 r. k.13;

- decyzja k. 22-23;

- protokół protokołu przekazania pojazdu z dnia 19.02.2018 r. k.14,

- kalkulacja k.103-103v,

- historia naprawy uszkodzonego pojazdu k.21, 101 v,

- wiadomości e-mail z dnia 02.02.2018 r., 05.02.2018 r., 07.02.2018r., 20.02.2018 r., 22.02.2018 r., 07.03.2018 r., 29.03.2018 r. k.46-55, 73, 102,

- umowa przelewu wierzytelności z dnia 21.02.2018 r. k.10;

- zeznania świadka R. T. k.114-117 v,

- zeznania świadka H. Z. (2) k.118-119,

- zeznania świadka J. F. k.120-121.

Poszkodowana odebrała swój samochód po naprawie w dniu 2 marca 2018 r. W tym celu poszkodowana poprosiła o pomoc swojego syna, który ją podwiózł do warsztatu. W tym samym dniu poszkodowana zwróciła pojazd zastępczy powódce. Poszkodowana osobiście odwiozła pojazd zastępczy do siedziby powódki po zakończeniu najmu.

Powódka wystawiła poszkodowanej fakturę VAT (...) z dnia 02.03.2018 r. na łączną kwotę 8.263,26 zł brutto z tytułu:

1.  reprezentacji w postępowaniu likwidacyjnym – 125 zł netto (153,75 zł brutto);

2.  holowania uszkodzonego pojazdu z miejsca kolizji na parking strzeżony - 585,48 zł brutto;

3.  parking pojazdu po kolizji w okresie od 1 do 19 lutego 2018 r. – 841,32 zł brutto (19 dni x 36,00 zł netto);

4.  najmu pojazdu zastępczego w okresie od 1.02 do 2.03.2018 r. - 5166 zł brutto (30 dni x 140,00 zł netto);

5.  odbioru pojazdu zastępczego – 153,75 zł brutto (125 zł netto);

6.  holowania uszkodzonego pojazdu z parkingu do warsztatu - 585,48 zł brutto;

7.  holowania na badanie techniczne - 585,48 zł brutto;,

8.  badania technicznego pokolizyjnego 192 zł brutto (156,10 zł netto).

Również dnia 2 marca 2018 r. poszkodowana zawiadomiła ubezpieczyciela o przelewie wierzytelności na rzecz powódki.

Dowód:

- umowa najmu samochodu z dnia 01.02.2018 r. k.12;

- oświadczenie poszkodowanej k.36,

- protokołu przekazania pojazdu z dnia 01.03.2018 r.,

- faktura VAT (...) z dnia 02.03.2018 r. k.16-17;

- faktura VAT (...) z dnia 01.03.2018 r. k.18,,

- zlecenie na holowania na badanie techniczne k.15,

- zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym k.19,

- faktura nr (...) z dnia 01.03.2018 r. k.20, 101,

- zawiadomienia o dokonanym przelewie wierzytelności z dnia 2.03.2018 r. k.11;

- zeznania świadka R. T. k.114-117v,

- zeznania świadka H. Z. (2) k.118-119,

- zeznania świadka J. F. k.120-121.

Pozwana w odpowiedzi na wezwanie powódki decyzją z dnia 13 marca 2018 r. przyznała odszkodowanie w kwocie 3.643 zł brutto z tytułu wystawionej na pozwaną faktury VAT. Zapłata nastąpiła w dniu 19 marca 2018 r. W decyzji pozwana uznała koszty trzech holowań z zastosowaniem stawki zweryfikowanej do kwoty 486 zł brutto, koszty 20 z 30 dni najmu pojazdu zastępczego z zastosowaniem stawki zweryfikowanej do kwoty 85 zł brutto oraz 94 zł tytułem kosztów badania technicznego. W pozostałym zakresie pozwana, pomimo wezwania do zapłaty, odmówiła zwrotu kosztów z f-ry VAT (...).

Dowód:

- decyzja pozwanej z dnia 14.02.2018 r. wraz z kalkulacją k.22-26;

- potwierdzenie transakcji z dnia 15.02.2018 r. k.27;

- pismo powódki z dnia 02.02.2018 r. wraz z załącznikami k.34-40;

- ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 07.03.2018 r. k.42;

- wezwanie do wydania dokumentów z dnia 28.03.2018 r. k.43;

- odwołanie od decyzji z dnia 28.03.2018 r. k.44-45;

- decyzja pozwanej z dnia 13.03.2018 r. k.28-29;

- potwierdzenie transakcji z dnia 19.03.2018 r. k.30;

- potwierdzenie transakcji z dnia 13.03.2018 r. k.31;

- wezwanie do zapłaty z dnia 26.04.2019 r. wraz z potwierdzeniem nadania k.105-106

- decyzja pozwanej z dnia 27.04.2018 r. k.32-33;

- wydruk ze strony internetowej (...) k.56,

- umowa o realizację świadczeń ubezpieczeniowych k.75-77,

- zeznania świadka R. T. k.114-117 v.

Uzasadniony przebiegiem likwidacji szkody oraz względami technologicznymi konieczny i obiektywnie uzasadniony okresu wyłączenia z ruchu pojazdu marki R. (...), nr rej. (...) na czas naprawy uszkodzeń powstałych w zdarzeniu z dnia 1 lutego 2018 r., a tym samym uzasadniony okresu najmu pojazdu zastępczego po szkodzie z dnia 1 lutego 2018 roku wynosił 21 dni - od dnia początku tego wynajmu, czyli od dnia 1 lutego 2018 r., do dnia 21 lutego 2018 r., kiedy to przy zachowaniu przez warsztat należytej staranności naprawa pojazdu, a wraz z nią i wynajem samochodu zastępczego, powinny się zakończyć.

Stawki za wynajem pojazdów z segmentu (...), jak samochód uszkodzony i wynajęty w I kwartale 2018 r. na (...) rynku lokalnym na okres ponad 14 dni, gdyż taki był uzasadniony, faktyczny i przewidywany już w umowie najmu czas jego trwania w opcji bez limitu kilometrów przebiegu dobowego i przy zniesionym udziale własnym w szkodach zawierały się w przedziale od 105 zł/dobę netto do 164 zł/dobę netto, przeciętnie około 136 zł/dobę netto,

Stawka 140 zł netto zastosowana przez powódkę w umowie najmu i w zbiorczej fakturze za usługi mieściła się w przedziale stawek, stosowanych ówcześnie na lokalnym rynku przy wynajmie pojazdów podobnych do uszkodzonego R. (...), zatem nie można jej uznać za zawyżoną.

Niektóre wypożyczalnie stosują stawkę do 50 zł netto za usługę odbioru pojazdu zastępczego.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego W. S. k. 140-154,

- pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego W. S. k.177-178, 182-183.

Stan faktyczny w spornym zakresie Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów, w tym zapisu rozmowy rejestracyjnej na płycie CD oraz zeznań świadków. Sąd zasadniczo w całości dał wiarę tym dowodom, w szczególności brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowania prawdziwości zeznań świadka H. Z. (1), która (nawiasem indagowana przez pełnomocnika powódki) zanegowała wykonanie przez powódkę usługi odbioru pojazdu zastępczego, wskazując, że skorzystała w tym zakresie z pomocy syna. W zakresie zeznań R. T. sąd miał na uwadze, że będąc ojcem powódki jest on bezpośrednio, tj. nie tylko zawodowo, ale i rodzinnie związany z powódką i w ocenie sądu nie można jego zeznań oceniać jako obiektywne. Stąd też uznani je w zakresie, w jakim potwierdzone zostały innymi dowodami. Sąd bazował także na pisemnej opinii biegłego sądowego, a przyjęta przez biegłego metodologia wyceny nie budziła zastrzeżeń. Biegły wykonując opinię, oparł się na dostępnym w sprawie materiale dowodowym, w sposób precyzyjny uzasadnił jej treść. W związku z zarzutami stron w opinii uzupełniającej biegły przekonywająco wyjaśnił, w jaki sposób wyliczył okres naprawy, a co za tym idzie – zasadnego najmu pojazdu zastępczego. Ustosunkowując się do uwag pozwanej w zakresie czasu najmu, ostatecznie zweryfikował ten czas w drugiej opinii uzupełniającej. Strona powodowa nie kwestionowała wartości dowodowej tego dokumentu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne jedynie częściowo.

Jego podstawę prawną stanowi przepis art. 822 § 1 i § 4 k.c. W rozpoznawanej sprawie niesporny był fakt zawarcia przez sprawcę zdarzenia umowy ubezpieczenia OC z pozwanym i zaistnienie powodującego szkodę zdarzenia, za które odpowiadała osoba ubezpieczona. Odpowiedzialność ubezpieczyciela pokrywa się z odpowiedzialnością sprawcy szkody. Strona pozwana swojej odpowiedzialności również nie kwestionowała. Zarzucała natomiast brak legitymacji czynnej i kwestionowała wysokość szkody.

Legitymacja powódki wynikała z przywołanego wyżej art. 822 § 4 k.c. oraz przelewu wierzytelności przysługującej poszkodowanej z tytułu roszczeń odszkodowawczych w związku ze zdarzeniem drogowym spowodowanym przez sprawcę ubezpieczonego od OC u pozwanego (art. 509 k.c.). Zwraca uwagę, że legitymacja powódki nie była przez pozwanego kwestionowana w toku postępowania likwidacyjnego, jako że pozwany wypłacił odszkodowanie, choć nie w pełnej wysokości. Zarzut w tym przedmiocie pojawił się dopiero w toku niniejszego procesu i jest on chybiony. Interpretacja przepisu art. 509 k.c. zaprezentowana przez stronę pozwaną w sprzeciwie, oznaczałaby w istocie wprowadzenie zakazu umów cesji tego rodzaju wierzytelności, a takowego ustawodawca nie wprowadził. Godziłaby także w zasadę swobody umów. Sąd w pełni podziela przy tym argumentację prawną wyrażoną w wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy z dnia 23 maja 2019 r., sygnatura akt VIII Ga 94/19. Zgodnie z nim „oczywistym jest, że umowy przelewu zawierane z podmiotami świadczącymi jednocześnie usługi w zakresie najmu pojazdów zastępczych mają na celu umożliwienie dochodzenia przez wynajmującego roszczeń wobec ubezpieczycieli z pominięciem poszkodowanego.” W ocenie sądu orzekającego powyższe ma zastosowanie również do pozostałych usług świadczonych przez powódkę w związku z zaistniałą szkodą komunikacyjną, co do których poszkodowana przeniosła w drodze cesji swoje roszczenia odszkodowawcze względem pozwanego. W niniejszej sprawie nie zachodzą również podstawy do uznania umowy przelewu za nieważną. W szczególności brak jest naruszenia normy wynikającej z art. 510 § 2 k.c. Powódka była więc czynnie legitymowana do dochodzenia niniejszym pozwem roszczeń z tytułu zdarzenia z dnia 1 lutego 2018 r. w pojeździe należącym do H. Z. (1).

Pozwana zakwestionowała wysokość stawki pojazdu zastępczego, zarzucając, że za pośrednictwem współpracującej z nią wypożyczalni mogła zorganizować poszkodowanej auto zastępczego po niższej stawce. W związku z tym wypłacona powódce kwota odszkodowania wynika ze zweryfikowanej przez pozwaną stawki dobowej najmu do kwoty 85 zł netto, za którą ubezpieczyciel sam zorganizowałby najem poszkodowanej. Kwestia zastosowanych stawek najmu jest przedmiotem wielu wypowiedzi judykatury, a podsumowaniem orzecznictwa w tym zakresie jest uchwała Sądu Najwyższego z 24 sierpnia 2017 r. w sprawie III CZP 20/17 - wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. W świetle poczynionych ustaleń faktycznych już w toku zgłaszania szkody ubezpieczycielowi, co miało miejsce dzień po zdarzeniu, zaproponowano upoważnionemu pracownikowi powódki (pełnomocnikowi poszkodowanej) w osobie A. K. zorganizowanie poszkodowanej bezgotówkowego najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem ubezpieczyciela. W orzecznictwie dopuszcza się złożenie propozycji najmu pojazdu zastępczego pełnomocnikowi poszkodowanego w toku postępowania likwidacyjnego. Tymczasem ww. pracownica powódki zanegowała, iż poszkodowana wynajmuje już auto zastępcze od powódki, mimo że dzień wcześniej sama zawierała umowę z poszkodowaną i osobiście wydała jej auto zastępcze. Co więcej, przedstawiciel ubezpieczyciela jeszcze w trakcie rozmowy rejestracyjnej zastrzegł zweryfikowanie stawki dla aut segmentu B, gdyby poszkodowana wynajmowała lub zamierzała wynająć auto, do kwoty 85 zł netto. Oferta w przedmiocie zorganizowania auta zastępczego z wypożyczalni współpracującej z pozwanym i konsekwencje skorzystania z droższego najmu została także ponowiona przez pozwanego pismem wyssanym drogą elektroniczną po rozmowie rejestracyjnej pod wskazany adres e-mail powódki (pełnomocnika poszkodowanej). Mimo to, powódka nie ujawniła pozwanemu, że sama wynajęła poszkodowanej pojazd zastępczy po stawce dobowej 140 zł netto. Nie dostosowała tej stawki do poziomu akceptowanego przez ubezpieczyciela, chociaż ubezpieczyciel zastrzegł, że w razie nieskorzystania z propozycji pozwanego zredukuje tę stawkę do poziomu 85 zł netto. Zapytanie o przesłanie umowy i regulaminu najmu, które w odpowiedzi wysłała pracownica powódki, nie ma znaczenia w sprawie. Powódka nie skontaktowała się z ubezpieczycielem w przedmiocie zorganizowania poszkodowanej innego auta zastępczego za akceptowalną przez pozwaną stawkę i jak wskazuje zachowanie jej upoważnionego pracownika, nawet nie zamierzała tego uczynić. Powódka niezgodnie ze stanem faktycznym nie ujawniła ubezpieczycielowi, że już wynajmuje pojazd i za jaką stawkę ten najem się odbywa. Co istotne, ubezpieczyciel uprzedził pełnomocnika poszkodowanej o konsekwencjach najęcia takiego auta po stawkach przekraczających limity akceptowane przez pozwaną. Pismo ubezpieczyciela w tym przedmiocie zostało skierowane do powódka dzień po rozpoczęciu najmu, a przed wystawieniem faktury za ten najem. W takich okolicznościach powódka (pełnomocnicy poszkodowanej), powinna liczyć się z tym, że pozwana nie zaakceptuje najmu pojazdu zastępczego od powódki po wyższej stawce dobowej, aniżeli wynegocjowana z asystorem pozwanej. Nie miało więc znaczenia dla rozstrzygnięcia, że stawka zastosowana przez powódkę mieściła się w przedziale stawek średniorynkowych. Dodatkowo w ocenie sądu negowanie w toku zgłaszania szkody przez pracownicę powódki, że ma wiedzę w przedmiocie najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowaną, podczas gdy osobiście wynajęła i wydała poszkodowanej zaledwie dzień wcześniej samochód od powódki (a tym samym odebranie ubezpieczycielowi szansy na zorganizowanie auta zastępczego po niższej stawce dobowej) jest sprzeczne z zasadną minimalizacji szkody, jak i niezgodne z dobrymi obyczajami kupieckimi. Słusznie pozwany poddał krytyce zachowanie powódki w tym zakresie. W takiej sytuacji roszczenie powódki przenoszące stawkę akceptowaną przez ubezpieczyciela już tylko z tej przyczyny stanowi nadużycie prawa i nie zasługuje na ochronę (art. 5 k.c.).

W przeważającej części trafny okazał się zarzut strony pozwanej w przedmiocie uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego. Na podstawie przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego, który nie jest powiązany z żadną ze stron, sąd ustalił, że obiektywnie uzasadniony okresu wyłączenia z ruchu pojazdu na czas naprawy, a tym samym uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 21 dni. To jest od dnia początku tego wynajmu, czyli od dnia 1 lutego 2018 r., do dnia 21 lutego 2018 r., kiedy to przy zachowaniu przez warsztat należytej staranności naprawa pojazdu, a wraz z nią i wynajem samochodu zastępczego, powinny się zakończyć. Pozwana w toku likwidacji szkody uwzględniła natomiast 20 dni wg stawki 85 zł netto. Różnica między ustaleniami sądu a okresem uwzględnionym przez pozwaną wynosi jeden dzień. W związku z powyższym zasądzeniu podlegała kwota 104,55 zł brutto (85 zł netto), tytułem jednej nieuwzględnionej przez ubezpieczyciela doby najmu pojazdu zastępczego, ale według stawki, za jaką pozwana sama zorganizowałaby najem.

Następnym elementem roszczenia powódki zasługującym częściowo na uwzględnienie jest koszt związany z parkowaniem uszkodzonego pojazdu na parkingu strzeżonym za okres od 1 do 19 lutego 2018 r. Koszt parkowania pojazdu poszkodowanej na parkingu strzeżonym został zredukowany przez powódkę na potrzeby niniejszego postępowania do kwoty 25 zł netto za dobę. Pozwana nie kwestionując przyjętej przez powódkę dobowej stawkę, negowała potrzebę parkowania pojazdu poszkodowanej na strzeżonym parkingu. Sąd nie podziela zarzuty pozwanej w przedmiocie konieczności przechowania pojazdu na strzeżonym parkingu.

Na podstawie zebranego materiału dowodowego zdaniem sądu przechowanie odholowanego z miejsca zdarzenia pojazdu na parkingu strzeżonym było zasadne. W świetle zeznań poszkodowanej przed zdarzeniem parkowała samochód pod blokiem, w miarę dostępności miejsc parkingowych. Nie ulega wątpliwości, że nieogrodzony parking urządzony pod blokiem dostępny jest dla niegraniczonej ilości osób, w tym dzieci. Natomiast udokumentowane zwłaszcza na zdjęciach z oględzin uszkodzenia pojazdu, przede wszystkim rozbity reflektor, z ostrymi krawędziami rozbitego szkła, nie tylko dyskwalifikowały pojazd z ruchu drogowego. W ocenie sądu wymagały przechowania pojazdu w zabezpieczonym miejscu, jakim jest parking strzeżony, z dala od osób postronnych. Warto zaznaczyć, że zdarzenie miało miejsce w okresie zimowym. Sąd uznał okres parkowania od 1 do 14 lutego 2018 r., kiedy to pozwana przyjęła swoją odpowiedzialność, przyznając poszkodowanej bezsporną część odszkodowania. Nic nie stało na przeszkodzie, aby od 15 lutego 2018 roku współpracujący z powódką warsztat przystąpił do naprawy pojazdu. Przyjmując zatem za biegłym (k. 183), naprawa mogła i powinna zakończyć się 21 lutego 2018 r. Uzasadniony okres parkowania wyniósł zatem 14 dni. Tym samym uwzględniono z tego tytułu kwotę 430,50 zł (tj. 30,75 zł x 14 dni).

Podsumowując, z dochodzonego pozwem roszczenia uwzględnieniu tytułem niewypłaconego dotychczas odszkodowania podlegała łączna kwota 535,05 zł, na którą składają się kwoty 104,55 zł brutto stanowiąca koszt jednej doby najmu pojazdu zastępczego w dniu 21 lutego 2018 roku oraz kwota 430,50 zł tytułem uzasadnionego okresu parkowania pojazdu przez okres 14 dni (1 do 14 lutego 2018 r.), przy zredukowanej na potrzeby procesu i niekwestionowanej przez pozwaną stawce w wysokości 25 zł netto.

Odsetki od tej kwoty należą się za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego (art. 481 k.c.), a termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń wynika z art. 817 § 1 i 2 k.c. Przy czym dalej idące powództwo w zakresie odszkodowania za najem pojazdu i kosztów parkowania nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stąd orzeczono jak w punkcie I wyroku.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

W zakresie kosztów reprezentacji poszkodowanej w postępowaniu likwidacyjnym w kwocie 125 zł netto (153,75 zł brutto) nie wykazano zasadności ich poniesienia (art. 6 k.c.). Poszkodowana jest osobą dorosłą, o pełnej zdolności do czynności prawnych. Nie doznała uszczerbku na zdrowiu w kolizji drogowej. Nie było przeszkód faktycznych, ani prawnych, aby H. Z. (1) samodzielnie zgłosiła szkodę i działała w postępowaniu likwidacyjnym. Powódka nie wykazała potrzeby czy też celowości reprezentowania poszkodowanej przed ubezpieczycielem, niezależnie od tego, że sama miała oczywisty interes w świadczeniu pozostałych usług rzecz poszkodowanej. Ostatecznie też uzyskała wymierną korzyść majątkową w postaci wypłaconej bezspornej części odszkodowania.

Zgodnie z poczynionymi ustaleniami powódka w ogóle nie świadczyła na rzecz poszkodowanej usługi odbioru pojazdu zastępczego. Poszkodowana po zdarzeniu sama z pracownikiem powódki udała się do siedziby powódki w celu odbioru pojazdu zastępczego, wobec czego nie był to wydatek konieczny i dochodzenie go przez powódkę jest niezasadne. Ponadto H. Z. (1) osobiście odstawiła pojazd po zakończeniu najmu do siedziby powódki. Korzystała w tym zakresie także z pomocy syna, a żaden z pracowników powódki nie odbierał pojazdu zastępczego czy to z warsztatu, czy to z miejsca zamieszkania H. Z. (1). Roszczenie o zapłatę z tego tytułu kwoty 79,95 zł brutto podlegało zatem także oddaleniu.

Przechodząc do oceny zasadności zwrotu kosztów przeglądu rejestracyjnego, należy zgodzić się z pozwaną, że roszczenie to jest nieuzasadnione. Podkreślić należy, że pozwana zwróciła koszt badania technicznego pokolizyjnego, którego koszt wyniósł 94 zł brutto. Niejako przy okazji tego badania odbył się obowiązkowy, roczny przegląd rejestracyjny pojazdu, którego koszt wyniósł 98 zł brutto. W takiej sytuacji kwota ogółem 192 zł ujęta w wystawionej przez powódkę fakturze tytułem badania kolizyjnego nie odzwierciedla rzeczywistego kosztu tej usługi, który był ponad połowę niższy. Przegląd rejestracyjny nie miał natomiast związku ze zdarzeniem. Roszczenie z tego tytułu nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą ponad uznany przez pozwaną zakres. Z tych względów roszczenie w zakresie kosztu przeglądu rejestracyjnego podlegało oddaleniu.

Mając to na uwadze, powództwo w pozostałym zakresie oddalono, o czym orzeczono jak w punkcie II wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 100 k.p.c., mając na uwadze, że powódka wygrała proces w 13%, a pozwany utrzymał się z obroną w 87%.

Powódka poniosła koszty na poziomie 1628,68 zł, na które składa się 200 zł opłaty od pozwu, 900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego - § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, 511,68 zł tytułem wydatku na wynagrodzenie biegłego i 17 zł opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, z czego 13 % zł to 212 zł. Pozwana z wyjątkiem opłaty od pozwu poniosła takie same koszty, które zamknęły się kwotą 1428,68 zł, a 87 % z tej kwoty wynosi 1428,68 zł. Po skompensowaniu tych kwot Sąd zasądził w punkcie III wyroku od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1031 zł (1243 zł – 212 zł).

W pkt IV Sąd zwrócił stronom niewykorzystane zaliczki w kwotach po 288,32 zł, przy uwzględnieniu, że na wynagrodzenie biegłego wydatkowano 1023,36 zł i zostało pokryte po połowie z uiszczonych przez nie zaliczek w kwotach po 800 zł.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3.(...)

4. (...)