Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2013 r. w Szczecinie

sprawy C. Ł.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 28 marca 2013 r. sygn. akt VI U 2817/12

oddala apelację.

SSA Romana Mrotek SSA Anna Polak SSA Barbara Białecka

Sygn. akt III AUa 397/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 października 2009 roku Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej jako organ rentowy) działając na podstawie art. 15b w zw. z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (t.j. Dz.U. z 2013 r. nr 667 ze zm., dalej jako „z.e.f.”) oraz na podstawie otrzymanej z IPN informacji nr (...)z dnia 4 czerwca 2009 roku, ponownie ustalił wysokość należnej C. Ł. emerytury stwierdzając, że od dnia 1 stycznia 2010 r. miesięczna wysokość tego świadczenia wynosi 2.064,08 zł, przy przyjęciu, że podstawa wymiaru emerytury to 3.587,84 zł. Do ustalenia wysokości emerytury przyjęto wysługę emerytalną z tytułu służby w Policji w okresie od 1 sierpnia 1990 roku do 15 października 1994 roku (4 lata, 2 miesiące i 15 dni), służby w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz.U. z 2007 roku, nr 63, poz. 425 ze zm. dalej jako „u.i.d.”) od 6 czerwca 1977 roku do 31 lipca 1990 roku (13 lat, 1 miesiąc i 25 dni), jak również okresy składkowe przypadające przed służbą od 1 października 1968 roku do 15 sierpnia 1971 roku (2 lata, 10 miesięcy i 15 dni) oraz od 16 sierpnia 1971 roku do 5 czerwca 1977 roku (5 lat, 9 miesięcy i 21 dni). Emerytura z tytułu wysługi wyniosła 42,53 % podstawy wymiaru, a przy uwzględnieniu przysługujących ubezpieczonemu podwyższeń 57,53 % podstawy wymiaru.

C. Ł. odwołał się od decyzji i wniósł o jej uchylenie oraz o bezpośrednie zastosowanie przepisów Konstytucji RP. Ubezpieczony domagał się przyznania mu prawa do emerytury obliczonej na dotychczasowych zasadach, a jednocześnie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Podniósł, że na skutek przemnożenia każdego roku jego służby z okresu od 6 czerwca 1977 roku do 31 lipca 1990 roku przez wskaźnik 0,7 % podstawy wymiaru 13 lat, 1 miesiąc i 25 dni jego służby zostały potraktowane jak okres nieskładkowy, co stanowi naruszenie art. 4 z.e.f. oraz art. 6 ust. 1 pkt 6 lit. b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. z 2009 r., Dz.U. nr 153, poz. 1227 ze zm.; dalej jako „F.U.S.”). Ponadto ubezpieczony wskazał, że bez udowodnienia jakiejkolwiek winy zastosowano wobec jego osoby w trybie administracyjnym surowsze represje niż przewiduje art. 10 z.e.f wobec funkcjonariuszy skazanych wyrokiem sądu za przestępstwo popełnione w związku z wykonywaniem czynności służbowych. Zdaniem C. Ł. zignorowano fakt, że pełnił służbę i nabył prawo do emerytury w pełnym wymiarze. Obniżenie jego emerytury godziło w zasadę demokratycznego państwa prawa, a także w zasadę ochrony praw nabytych, a używana przy tym argumentacja godzi w jego godność i dobre imię oraz stanowi wyraz dyskryminacji jego i jego rodziny. W dalszej kolejności ubezpieczony wyjaśnił, że służbę w organach bezpieczeństwa PRL podjął i pełnił z pobudek patriotycznych, z zamiarem zwalczania przestępczości godzącej w bezpieczeństwo państwa polskiego, a nie w celu prowadzenia działalności skierowanej przeciwko Narodowi Polskiemu. Jak przy tym podkreślił przez cały okres swojej pracy nie dopuścił się naruszenia prawa, wykonywał swoje obowiązki służbowe w sposób nienaruszający praw i godności innych osób, nie wykorzystywał stanowiska służbowego do celów prywatnych, a w 1990 roku poddał się weryfikacji, którą przeszedł bez zastrzeżeń, podejmując służbę w(...) Komendzie Rejonowej Policji S.-P., gdzie pracował do października 1994 roku. Zdaniem C. Ł. pozbawienie go przysługujących uprawnień może odbyć się wyłącznie w trybie postępowania sądowego z zachowaniem prawa do obrony, a nie w trybie decyzji administracyjnej, wydanej po upływie 20 lat, kiedy z przyczyn obiektywnych nie ma szans na uzupełnienie utraconych środków finansowych.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości, podtrzymując argumentację, która legła u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 28 marca 2013 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie. Sąd pierwszej instancji ustalił, że decyzją z dnia 27 października 1994 roku Komendy Wojewódzkiej Policji w S. ubezpieczony nabył prawo do emerytury policyjnej na podstawie ustawy o z.e.f. Do wysługi lat obliczonej do celów emerytalnych uwzględniono okres:

- służby w Policji od 6 czerwca 1977 roku do 15 października 1994 roku w wymiarze 17 lat, 4 miesięcy i 10 dni,

- okres składkowy przed służbą od 1 października 1968 roku do 15 sierpnia 1971 roku w wymiarze 2 lat, 10 miesięcy i 15 dni z tytułu studiów oraz od 16 sierpnia 1971 roku do 5 czerwca 1977 roku w wymiarze 5 lat, 9 miesięcy i 21 dni z tytułu zatrudnienia w Szkole Podstawowej w K..

Emerytura z tytułu wysługi lat wyniosła 68,60 % podstawy jej wymiaru, tj. kwotę 7.215.403,00 starych zł i została podwyższona o 11,40 % podstawy wymiaru z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą. Emerytura z tym podwyższeniem wyniosła kwotę 8.414.464,00 starych zł.

Decyzją z dnia 27 lutego 2009 r. Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji dokonał waloryzacji przysługującej ubezpieczonemu emerytury od dnia 1 marca 2009 roku. Wysokość zwaloryzowanej emerytury wyniosła 2.363,95 zł, zaś zwaloryzowana podstawa wymiaru wyniosła 3.587,84 zł.

Pismem z dnia 4 czerwca 2009 roku „Informacja o przebiegu służby nr(...) roku” Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu przekazał organowi rentowemu informację, że C. Ł. w okresie od dnia 6 czerwca 1977 roku do 31 lipca 1990 roku pełnił służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mówi art. 2 u.i.d.

C. Ł. został przyjęty z dniem 6 czerwca 1977 roku do służby w MO i mianowany funkcjonariuszem w okresie służby przygotowawczej na stanowisko inspektora Grupy Operacyjnej G. w Wydziale(...) (...) S.. Następnie z dniem 1 listopada 1980 roku został on mianowany inspektorem Wydziału (...) (...) S., a z dniem 1 stycznia 1982 roku starszym inspektorem w tym Wydziale. Od 1 lipca 1983 roku C. Ł. pełnił służbę jako inspektor Grupy (...) Komisariatu MO w G., a z dniem 1 kwietnia 1986 roku został przeniesiony do Wydziału (...) S. na stanowisko starszego inspektora. Od dnia 1 lipca 1989 roku ubezpieczony był Kierownikiem Sekcji wydziału (...)Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w S., a od dnia 1 listopada 1989 roku starszym inspektorem Wydziału (...) Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w S.. W dniu 1 sierpnia 1990 roku C. Ł. został przyjęty do Policji na stanowisko specjalisty Wydziału (...) (...) w S..

Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie C. Ł. było nieuzasadnione. Między stronami bezsporne były okoliczności co do przebiegu okresów służby ubezpieczonego w latach 1977-1990 w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 u.i.d. Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że z dniem 16 marca 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. nr 24, poz. 145; dalej jako „ustawa zmieniająca z 2009 r.” ), która wprowadziła do ustawy o z.e.f. przepis art. 15b, określający zasady obliczania wysokości emerytury dla osób, które pozostawały w służbie przed 2 stycznia 1999 r. i pełniły służbę w charakterze funkcjonariusza w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 u.i.d. Stosownie do tego artykułu organami bezpieczeństwa państwa, w rozumieniu ustawy były instytucje centralne Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe im jednostki terenowe w wojewódzkich, powiatowych i równorzędnych komendach Milicji Obywatelskiej oraz w wojewódzkich, rejonowych i równorzędnych urzędach spraw wewnętrznych (pkt 5). Jednostkami Służby Bezpieczeństwa, w rozumieniu ustawy, są te jednostki Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, które z mocy prawa podlegały rozwiązaniu w chwili zorganizowania Urzędu Ochrony Państwa, oraz te jednostki, które były ich poprzedniczkami. Stosownie do treści przepisu art. 15b ust. 1 z.e.f. w przypadku osoby, która pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, emerytura wynosi:

1) 0,7 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990;

2) 2,6 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, 1a oraz pkt 2-4.

Sąd Okręgowy zauważył, że przepis art. 15b ust. 1 z.e.f. jest przepisem szczególnym w porównaniu do art. 15 ustawy, bowiem zmienia zasady liczenia emerytury policyjnej dla określonej grupy osób, określając odrębną zasadę liczenia wysokości emerytury dla takich funkcjonariuszy, którzy pełnili służbę w organach bezpieczeństwa państwa. Art. 15 dotyczy funkcjonariuszy, którzy nie pełnili służby w organach bezpieczeństwa państwa. Nie zmieniono zasad liczenia emerytur policyjnych w przypadkach np. doliczania do wysługi emerytalnej okresów przypadających po zwolnieniu ze służby, uwzględniania okresów składkowych i nieskładkowych poprzedzających służbę itd. Mając na uwadze powyższe przepisy, Sąd Okręgowy uznał, że wbrew temu co twierdzi odwołujący się, wysokość emerytury C. Ł. obliczono w sposób prawidłowy.

Zdaniem sądu pierwszej instancji poddana do oceny decyzja ma charakter techniczny, wykonawczy. Na organy rentowe, w tym na Biuro Emerytalno-Rentowe MSWiA, nałożono bowiem obowiązek wykonania nowych przepisów poprzez wydanie decyzji o ponownym ustaleniu wysokości świadczenia. Organ winien takową decyzję wydać stosując aktualne w dacie jej wydawania wskaźniki. Decyzja taka ma charakter przeliczeniowy, a jej skutkiem może być obniżenie wysokości świadczenia. Ubezpieczony nie wykazał nieprawidłowości wydanej decyzji, komentował natomiast zasadność i słuszność wydania regulacji, w oparciu o które, dokonano przeliczenia świadczenia. W swym stanowisku krytycznie odniósł się tak do motywów, którymi kierował się ustawodawca, jak i legalności przyjętych rozwiązań poprzez stwierdzenie, że obniżając mu świadczenie naruszono szereg zasad konstytucyjnych i praw fundamentalnych.

Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że tak długo, jak dana regulacja nie zostanie podważona w ramach ustanowionych procedur i usunięta z obrotu prawnego, obowiązuje i nie jest zadaniem żadnego organu, w tym sądu ubezpieczeń społecznych, ocena takiej regulacji pod kątem jej zasadności. Sąd może jedynie interpretować jej zapisy, precyzując zakres i stosowanie. Nie może jednak oceniać ustawodawcy oraz motywów, które legły u podstaw przygotowania określonej regulacji.

Mając na uwadze zarzuty C. Ł. dotyczące niezgodności przepisu art. 15b z.e.f. z Konstytucją RP, Sąd Okręgowy wskazał, że konstytucyjność tego przepisu została już przesądzona przez Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia 24 lutego 2010 r. (K 6/09, OTK-A 2010/2/15) orzekł, że jest on zgodny z art. 2, art. 10, art. 30, art. 32 i art. 67 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 42 Konstytucji. Na mocy art. 190 ust. 1 Konstytucji orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne, co oznacza, że organy administracyjne, jak i sądy, zobowiązane są je stosować. Dlatego też wszelkie zarzuty, sformułowane w odwołaniu, a odnoszące się do naruszenia przepisów Konstytucji, nie mogą być uwzględnione. W dalszej kolejności sąd pierwszej instancji przytoczył fragmenty uzasadnienia stanowiska Trybunału Konstytucyjnego, który odniósł się do tożsamych zarzutów jakie prezentował ubezpieczony w niniejszym postępowaniu.

Sąd Okręgowy wskazał także, że kwestie interpretacyjne art. 15b z.e.f., rozstrzygnięte zostały również przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 3 marca 2011 r. (sygn. akt II UZP 2/11, Lex nr 707999), w której stwierdzono, że wysokość emerytury z tytułu pracy w latach 1944-1990 w organach bezpieczeństwa państwa wyliczanej wyłącznie za okresy pełnienia takiej służby może być niższa od 40% podstawy wymiaru tego świadczenia. W art. 15b ust. 1 pkt 1 z.e.f. ustawodawca odstąpił od przyjętej w art. 15 ust. 1 ustawy zasady liczenia podstawy wymiaru emerytury i nakazał, w przypadku funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa państwa (wprost wymieniona grupa podmiotów, niewątpliwie węższa od kręgu podmiotów, którego dotyczy art. 15 - wszyscy funkcjonariusze) liczyć: 0,7% podstawy wymiaru za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990 i dopiero w dalszej kolejności odpowiednio zastosować dyspozycję art. 15 (a więc np.: do podwyższeń). W pkt 1 ust. 1 art. 15b z.e.f. nie zawarto żadnego ograniczenia zastosowania mnożnika 0,7%.

Mając na uwadze te okoliczności Sąd Okręgowy odwołanie C. Ł. oddalił.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł ubezpieczony wnosząc o zmianę orzeczenia poprzez ustalenie wysokości emerytury policyjnej z uwzględnieniem 40% podstawy wymiaru świadczenia za pierwsze 15 lat służby, zgodnie z art. 15 z.e.f. oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisu art. 15 i art. 15b z.e.f. poprzez pominięcie art. 15 przy ustaleniu wysokości emerytury policyjnej i zastosowanie wyłącznie art. 15b tej ustawy.

W uzasadnieniu swojego stanowiska C. Ł. podniósł, że zgodnie z art. 15 z.e.f. każdemu funkcjonariuszowi, który pozostawał w służbie przed 2 stycznia 1999 roku przysługuje świadczenie emerytalne w wysokości 40% po odbyciu 15 lat służby. Natomiast przepis art. 15b z.e.f., nakazuje ustalić świadczenia emerytalne z zastosowaniem mnożnika 0,7% podstawy wymiaru emerytury za każdy następny roku służby, jeżeli funkcjonariusz służył w organach bezpieczeństwa Państwa. Wynika to z art. 2 ust. 3 ustawy zmieniającej z 2009 r., gdzie ustawodawca wyraźnie zastrzega, iż art. 14 i 15 z.e.f. stosuje się odpowiednio, to znaczy, że po 15 latach służby - emerytura funkcjonariusza wynosi 40% i jest nieprzeliczalna żadnymi wskaźnikami rocznymi, a ustawa zmieniająca z 2009 r., nic w tym względzie nie zmieniła.

Skarżący podnosi, że taką interpretację omawianych przepisów można też znaleźć w stanowisku Sędziego Trybunału Konstytucyjnego T. L., która w swojej wypowiedzi w dniu 13 stycznia 2010 r. uznała, że przelicznik 0,7 za rok należy przyjąć powyżej 15 lat służby. Również przedstawiciel Sejmu poseł G. K. poinformował Trybunał, iż projektodawcy ustawy zmieniającej chcieli uchylić przepis dot. wymiaru 40% po 15 latach, ale ta poprawka została odrzucona, co znaczy, iż zastosowanie art. 15 ust. 1 na gruncie stosowania art. 15b (przelicznik 0,7 za każdy rok po 15 latach służby) było przez ustawodawcę zamierzone. Stanowisko to znalazło także potwierdzenie w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego o sygn. akt K 6/09.

Zdaniem C. Ł. wolą ustawodawcy przy wprowadzeniu zmiany do ustawy z.e.f., było pozostawienie zasady, zgodnie z którą po pierwszych 15 latach pracy każdemu funkcjonariuszowi przysługuje emerytura w wysokości 40% podstawy jej wymiaru. Gdyby miało być inaczej, to pozbawienie tego prawa powinno nastąpić poprzez zamieszczenie w ustawie zmieniającej nie budzącej żadnych wątpliwości normy prawnej, albowiem uprawnienie nadane ustawą tylko ustawą można odebrać (zgodnie z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP).

Błędna interpretacja przepisów doprowadziła zdaniem skarżącego do niezasadnego obniżenia mu emerytury za okres służby od 1977 r. do 1990 r., poprzez zmniejszenie przelicznika podstawy wymiaru o 1,9%. Lata służby zostały potraktowane tak, jak okresy nieskładkowe w powszechnym systemie emerytalnym, a to znaczy, iż dokonano tym samym ponownej prawnej kwalifikacji służby z naruszeniem art. 4 z.e.f., oraz art. 6 ust. 1 pkt. 6b F.U.S.

W apelacji podniesiono też, że naruszona została zasada, wedle której, gdy zachodzi sytuacja niejednoznaczności sformułowania przepisu prawnego (tak jak ma to miejsce w tym przypadku), to w procesie jego stosowania należy przyjmować interpretację korzystną dla odwołującego się. Sąd Okręgowy pominął tę zasadę wydając wyrok oddalający odwołanie.

Na koniec C. Ł. podniósł, że przepisy ustawy zmieniającej z 2009 r. budzą wątpliwości co do zgodności z:

I. wyrażonymi w Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie 4 listopada 1950 roku, ratyfikowanego przez Polskę w dniu 19 stycznia 1993 roku (Dz.U. z 1993 r., nr 61 poz. 284; dalej jako „Konwencja rzymska”):

1.  zasadą prawa do rzetelnego procesu wynikającego z art. 6,

2.  zasadą legalności i nie działania prawa wstecz - art. 7

3.  prawem do skutecznego środka odwoławczego wnikającego z art. 13,

4.  zasadą zakazu dyskryminacji z art. 14

5.  oraz wskazaną w art. 1 Protokołu nr (...) do Konwencji zasadą ochrony własności.

II. Rezolucją z 1996 r. Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy dotyczącą środków demontażu dziedzictwa po byłych totalitarnych ustrojach komunistycznych z 27 czerwca 1996 r.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja C. Ł. okazała się nieuzasadniona, ponieważ nie zawiera żadnych argumentów, które mogłyby podważyć prawidłowe ustalenia dokonane przez Sąd Okręgowy. W ocenie Sądu Apelacyjnego sąd pierwszej instancji wyjaśnił bardzo szczegółowo wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy. Sąd odwoławczy akceptuje więc w całości ustalenia faktyczne i ocenę prawną sądu pierwszej instancji, co do zaskarżonej przez ubezpieczonego decyzji, traktując je jak własne i nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej wykładni przepisów prawa materialnego tj. art. 15 oraz art. 15 b ust. 1 pkt 1 z.e.f.

Sąd Okręgowy wskazał, iż regulacja zawarta w art. 15 b z.e.f. została uznana przez Trybunał Konstytucyjny za zgodną z Konstytucją RP – art. 2 – zasadą państwa demokratycznego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej, art. 10 - zasadą podziału władzy, art. 30 – poszanowania godności człowieka jako źródła wolności i praw, art. 32 – zasadą równości wobec prawa i zakazu dyskryminacji, art. 67 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 – zasadą własności w odniesieniu do praw nabytych. Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z mocy art. 190 ust. 1 Konstytucji mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. Sąd Okręgowy powołując się na wyrok Trybunału z dnia 24 lutego 2010 r. K 6/09, zastosował się do wymogu konstytucyjnego bezwzględnego stosowania w praktyce orzeczniczej wyroków Trybunału i niedopuszczalności ich weryfikacji.

Okoliczność, że jeden z sędziów wchodzących w skład Trybunału Konstytucyjnego wydał zdanie odrębne nie wpływa na moc wiążącą orzeczenia. Także to, że podczas procesu legislacyjnego zmierzającego do uchwalenia ustawy zgłaszane były poprawki, które w wyniku prac sejmu były odrzucone, jest dla sprawy obojętna.

Ustosunkowując się do dalszych zarzutów C. Ł. sąd drugiej instancji zauważa, że Konstytucja RP zawiera w swoich zapisach wszelkie zasady Konwencji rzymskiej. Zatem zgodnie z jej art. 90 ust. 1 nie zachodzi podstawa do oceny zgodności przepisu prawnego z zasadami ujętymi w Konwencji po uprzednim zbadaniu zgodności tego przepisu z zasadami polskiej Konstytucji. Tym niemniej wskazać wypada, że Europejski Trybunał Praw Człowieka w dniu 14 maja 2013 r., w sprawie C. i inni przeciwko Polsce nr (...), wydał decyzję, w której uznał za niedopuszczalne skargi byłych pracowników służb bezpieczeństwa w sprawie obniżek ich emerytur. Trybunał uznał, że jeśli obowiązująca ustawa przewiduje prawo do świadczenia pieniężnego, ustawa taka powinna być uważana za tworzącą prawa wynikające z tytułu własności na podstawie art. 1 (...) do Konwencji rzymskiej. Odebranie takiego świadczenia może więc stanowić ingerencję w prawo własności, która musi zawsze być uzasadniona. W odniesieniu do emerytur skarżących Trybunał stwierdził, że przepisy ustawy zmieniającej z 2009 r. spowodowały odebranie skarżącym części emerytur, które otrzymywali do 1 stycznia 2010 r. Stanowiły więc ingerencję w prawo własności. Jednakże Trybunał doszedł do wniosku, że miała ona podstawy prawne oraz nie naruszała istoty praw emerytalnych skarżących. Nie podzielił więc stanowiska skarżących, którzy podnosili, że raz otrzymane prawa są nietykalne i nie mogą być im odebrane. W zgodzie z art. 1(...) do Konwencji rzymskiej uprawnienia legislacyjne państwa rozciągają się również na możliwość obniżenia oraz zmiany kwoty wypłacanych świadczeń. Ponadto Trybunał podkreślił, iż skarżącym nie odebrano całości świadczenia. Ograniczono jedynie ich przywileje przyznane w czasach komunizmu. Nie można więc stwierdzić, by państwo w sposób nieproporcjonalny dokonało ingerencji w ich prawa. Zdaniem Trybunału wszystkie skargi były całkowicie bezzasadne oraz sprzeczne z postanowieniami Konwencji rzymskiej, zaś art. 13 Konwencji nie miał zastosowania. Trybunał uznał, że zasadniczo system obniżek świadczeń emerytalnych byłych pracowników polskich służb bezpieczeństwa nie obciążył nadmiernie skarżących: nie zostali oni pozbawieni środków utrzymania, a sam system pozostawał wciąż bardziej korzystny w porównaniu do innych systemów emerytalnych. Ponadto Trybunał odnotował, że praca skarżących w służbach bezpieczeństwa, która przyczyniała się do naruszeń praw i wolności gwarantowanych przez Konwencję rzymską powinna być traktowana jako okoliczność uzasadniająca i usprawiedliwiająca wyodrębnienie kategorii osób świadczących taką pracę i objęcie ich obniżeniem świadczeń emerytalnych. Zdaniem Trybunału Polskie władze podjęły działania konieczne dla osiągnięcia usprawiedliwionego celu. W ocenie Trybunału Polskie władze położyły kres przywilejom emerytalnym przysługującym członkom byłych komunistycznych służb bezpieczeństwa i zapewniły tym samym sprawiedliwość systemu emerytalnego.

Wskazać należy ponadto, że także w ocenie komentatorów ograniczanie przywilejów byłych funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa PRL jest urzeczywistnieniem zasady sprawiedliwości społecznej, którą definiują w oparciu o kryteria i wartości konwencyjne. Zasada ta nie może być przywoływana w obronie przywilejów sprzecznych ze swoim fundamentem aksjologicznym. Tak pojmowanej sprawiedliwości społecznej nie da się pogodzić z utrzymywaniem przywilejów związanych ze służbą w organach bezpieczeństwa reżimu totalitarnego. Na tych organach oparte było bowiem funkcjonowanie aparatury naruszającej podstawowe prawa człowieka. Konsekwencją powyższego jest to, że w obecnych uwarunkowaniach ustrojowych Rzeczpospolitej Polskiej nakierowanych na takie wartości, jak demokracja i urzeczywistnienie praw człowieka, przywileje płynące z przynależności do organów bezpieczeństwa nie są nienaruszalne i mogą, a nawet powinny być ograniczane. To jest bowiem właśnie kierunek działań służących urzeczywistnieniu sprawiedliwości społecznej (glosa J. B. do decyzji nr (...)Trybunału z dnia 14 maja 2013 r.).

Apelujący nie wyjaśnił w jaki sposób przepis art. 15 b z.e.f. naruszył bliżej nie sprecyzowane przepisy rezolucji Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy dotyczącą środków demontażu dziedzictwa po byłych totalitarnych ustrojach komunistycznych z 27 czerwca 1996 r. W tym stanie rzeczy sąd odwoławczy nie znajduje obiektywnych podstaw do odniesienia się do tego zarzutu.

Podsumowując Sąd Apelacyjny stwierdza, że skoro okres służby pełnionej przez C. Ł. od 1977 do 1990 był okresem służby w organach wymienionych w art. 2 ust. 1 i 3 u.i.d. (instytucje centralne Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe im jednostki terenowe w wojewódzkich, powiatowych i równorzędnych komendach Milicji Obywatelskiej oraz wojewódzkich, rejonowych i równorzędnych urzędach spraw wewnętrznych), to zaskarżona decyzja organu rentowego z dnia 21 października 2009 roku oraz wyrok sądu pierwszej instancji są prawidłowe i zgodne z przepisami.

Z tych też przyczyn apelacja C. Ł. podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.