Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Adam Zarzycki

Sędziowie: SSO Bogna Kuczyńska

SSO Zbigniew Karamara (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Iwona Stefańska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Andrzeja Kędziory

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2014 roku

sprawy M. K. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art.178 a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim

z dnia 25 lipca 2013 roku sygn. akt II K 123/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IX Ka 1527/13

UZASADNIENIE

M. K. (1) został oskarżony o to, że w dniu 21 września 2012r. w O. Ś w. znajdował się w stanie nietrzeźwości prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny w postaci samochodu osobowego marki P. (...) o nr. Rej. (...)

Sąd Rejonowy w Ostrowcu Świętokrzyskim wyrokiem z dnia 25 lipca 2013 roku w sprawie sygn. akt IIK 123/13 orzekł co następuje:

I. Oskarżonego M. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, z tym, że eliminuje z opisu czynu słowa: wyrażającym się zawartością alkoholu w wydychanym powietrzu o stężeniu 0,82 mg/1" to jest występku z art. 178a§ l k.k. i za to na podstawie art. 178a§ l k.k. i art. 33§ li 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w liczbie 130 (sto trzydzieści) stawek dziennych, ustalając wysokość l (jednej) stawki dziennej na kwotę lOzł (dziesięć złotych);

II. Na podstawie art. 42§ 2 k.k. i art. 43§ l k.k. orzekł wobec oskarżonego M. K. (1) środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat;

III. Na podstawie art. 43 § 3 k.k. zobowiązał oskarżonego M. K. (1) do zwrotu do Starostwa Powiatowego w O. dokumentu prawa jazdy kat. B nr (...) wydanego w dniu 03 kwietnia 2008 roku;

IV. Na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego M. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1026,82 zł (tysiąc dwadzieścia sześć złotych osiemdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego M. K. (1), który skarży wyrok w całości, zarzucając:

- w oparciu o art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 par. l k.p.k., art. 201 k.p.k. i art. 5 par. 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia, a polegającą na zaniechaniu dopuszczenia dodatkowej „weryfikującej" opinii biegłych psychiatrów co do stanu poczytalności oskarżonego in tempore criminis, w sytuacji gdy złożona opinia w tej materii nie była pełna, rozpoznanie biegłych co do choroby lub innych zakłóceń czynności psychicznych pozostawało w sprzeczności z dokumentacją lekarską wcześniejszego leczenia M. K. (1) oraz na zaniechaniu przeprowadzenia dowodu z odczytu zapisu z monitoringu Komendy Powiatowej Policji w O. (...). z parkingu przed budynkiem z dnia 21 września 2012r. ok. godz. 21-szej, celem zweryfikowania wyjaśnień z dnia 21 września i alibi oskarżonego co do istotnej okoliczności czasu i sposobu dostania się

r

do O. (...)., a tym samym czy można przypisać mu sprawstwo czynu.

-w oparciu o art. 410 k.p.k. , art. 424 k.p.k. w zw. z art. 2 k.p.k. oraz art. 5§ 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k., obrazę przepisów postępowania mającą wpływa na treść orzeczenia, a polegającą na błędnym oparciu rozstrzygnięcia co do winy oskarżonego wyłącznie na przypuszczeniach, na okolicznościach mogących rodzić tylko podejrzenia kto kierował krytycznego dnia samochodem osobowym, a pominięciu istotnych dla sprawy dowodów osobowych w postaci zeznań E. K., M. K. (2) oraz analizy czasowej, które przemawiają za tym, że oskarżony nie kierował krytycznego dnia autem.

W konsekwencji skarżący zwrócił się do Sądu Okręgowego o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Prokurator na rozprawie odwoławczej wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy jako oczywiście bezzasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zaskarżony wyrok jako sprawiedliwy, odpowiadający prawu karnemu materialnemu i nie uchybiający prawu karnemu procesowemu należało utrzymać w mocy.

Na wstępie należy zauważyć, iż Sąd Odwoławczy przychylił się do dopuszczenia dodatkowej „weryfikującej" opinii biegłych psychiatrów co do stanu poczytalności oskarżonego in tempore criminis, a także uzupełnieniu przewodu sądowego przez odtworzenie nagrania z monitoringu z miejsca zdarzenia z dnia 21 września 2014r. ok. godz. 21- o co wnosił obrońca oskarżonego. Jednak zarówno zaświadczenia lekarskie dotyczące leczenia psychiatrycznego, jak i opinia sądowo-psychiatryczna i psychologiczna na okoliczność stanu poczytalności oskarżonego w chwili popełnionego przez niego zarzucanego mu czynu nie wykazały, jakoby M. K. (1) w czasie dokonywania zarzucanego mu czynu nie miał zachowanej zdolności do rozpoznania znaczenia czynu. Biegli wskazali, iż zdolność ta była ograniczona w stopniu nieznacznym do pokierowania swoim czynem, jednocześnie podnosząc, iż nie zachodzą przesłanki do zastosowania art. 31§ l i 2 k.k. Opinia ta jest pełna, jasna, rzetelna, nie była przy tym kwestionowana przez strony i stąd może stanowić podstawę ustaleń. Dowód z monitoringu, przeprowadzony na wniosek obrońcy oskarżonego, mający na celu sprawdzenie podanej przez oskarżonego wersji wydarzeń nie wskazuje, jakoby to właśnie żona oskarżonego-E. K. podjechała pod budynek KPP w O. (...) Sam oskarżony oświadczył, iż nie rozpoznaje siebie ani żony na odtworzonym nagraniu. Sąd Rejonowy słusznie zauważył, iż wyjaśnienia oskarżonego, jaki i zeznania jego żony są w tym zakresie nielogiczne, a ponadto sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym. Przeanalizowany przez Sąd I Instancji obraz z monitoringu około godz. 22.55 wskazuje, iż z ciemnego samochodu osobowego, wysiadła przez tylne drzwi kobieta, przypominająca z wyglądu żonę oskarżonego, zaś z przodu od strony kierowcy wysiadł mężczyzna, bez górnej części ubrania. Jak wskazał Sąd I Instancji obraz ten choć niezbyt wyraźny to w połączeniu z zeznaniami policjantów, P. G., K. M., A. P.

stanowi rzetelne źródło dowodowe. Wobec powyższego należy stwierdzić, iż zarzut sformułowany przez obrońcę oskarżonego, polegający na zaniechaniu przeprowadzeniu dowodów mających wpływ na treść wydanego orzeczenia jest nietrafny.

Drugi zarzut sformułowany przez obrońcę oskarżonego, a polegający na błędnym oparciu rozstrzygnięcia co do winy wyłącznie na przypuszczeniach, a pominięciu istotnych dla sprawy dowodów osobowych jest również niezasadny. Nie można zgodzić się z tym, iż Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie o winie oskarżonego na jednostronnej, nieobiektywnej ocenie materiału dowodowego, a na poparcie orzeczenia nie ma żadnego bezpośredniego dowodu. Należy zaznaczyć, że Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy, które następnie poddał wnikliwej i rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski, zarówno co do sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu jak i subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazany przepis karny. Zaprezentowane w pisemnych motywach wyroku analiza ujawnionego materiału oraz ocena poszczególnych środków dowodowych są w pełni przekonujące i jasno odpowiadają na pytanie dlaczego taki, a nie inny wyrok zapadł. Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie trafnie wskazał, iż wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania jego żony i M. K. (2) nie zasługiwały na przymiot wiarygodności z uwagi na ich sprzeczność wzajemną jak i brak korelacji, z zasadnie uznanym za wiarygodny, pozostałym materiałem dowodowym. W pełni trafnie za wiarygodne zostały uznane natomiast zeznania policjantów, które znajdowały potwierdzenie w dowodach w postaci nagrania z monitoringu W odniesieniu do zeznań świadków wskazać należy na fakt, iż są to osoby obce dla oskarżonego, nie mające żadnego interesu w bezpodstawnym jego obciążaniu. Brak jest jakichkolwiek okoliczności z których wynikałyby wątpliwości co do wiarygodności świadków. Z analizy dowodów w sposób jasny wyłania się jednolity, a co ważne, logiczny ciąg zdarzeń.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił karę grzywny, która pod względem rodzaju i wymiaru jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu i możliwości finansowych oskarżonego.

Nie budzą także żadnych zastrzeżeń co do trafności zawarte w pkt. II i III wyroku rozstrzygnięcia o środku karnym.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art. 437 § l k.p.k., uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok jako w pełni słuszny i trafny

Uwzględniając sytuację majątkową i osobistą oskarżonego oraz konieczność uiszczenia grzywny, Sąd Okręgowy na mocy art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § l k.p.k. i art. 17 ust. l i 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił go w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze