Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w Wydziale XVIII Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Artur Piotr Wewióra

protokolant: Marcin Owczarek

rozpoznawszy w dniu: 20 marca 2018 roku

w Ł. na rozprawie

sprawę z powództwa: (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko: T. O.

o: zapłatę

oddala powództwo.

XVIII C 3151/17

UZASADNIENIE

I.  Stanowiska stron.

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. domagał się zasądzenia od pozwanego T. O. 674,73 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od wniesienia pozwu – 14 marca 2017 roku – do dnia zapłaty, tytułem kary umownej naliczonej 20 maja 2016 roku za niezwrócenie sprzętu telekomunikacyjnego w postaci dekodera sygnału telewizji kablowej.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z 24 maja 2017 roku w sprawie VI Nc-e (...) podniósł, że próbował bezskutecznie zwrócić dekoder.

Do zamknięcia rozprawy 20 marca 2018 roku strony nie zmieniły swoich stanowisk.

II.  Ustalenia faktyczne i ocena dowodów.

(...) spółka akcyjna w W. i T. O. zawarli 14 października 2009 roku umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych w postaci dostawy sygnału telewizji kablowej. W związku z zawarciem umowy przekazano T. O. dekoder. Umowę zawarto na terenie centrum handlowego Manufaktura w Ł..

(bezsporne)

W 2011 roku T. O., mając świadomość nieopłaconych rachunków z tytułu umowy, zgłosił się do punktu, w którym zawierał umowę, z zamiarem spłaty zaległości i zwrócenia dekodera, gdyż nie był zainteresowany kontynuowaniem umowy. W punkcie dowiedział się jednak, że umowa została już wypowiedziana oraz że w związku z tym dekoder nie zostanie odeń przyjęty.

(zeznania T. O., k. 52, 00:03:01 – 00:11:52)

(...) spółka akcyjna w W. 20 maja 2016 roku wystawił notę obciążeniową na 640 zł tytułem kary umownej z tytułu braku zwrotu sprzętu.

(nota, k. 37)

Nota została doręczona T. O. dopiero wraz z odpisem pozwu.

(zeznania T. O., k. 52, 00:03:01 – 00:11:52)

Dalszych ustaleń czynić nie sposób, zaś w zakresie cesji są one zbędne, z uwagi na niewykazanie zasadności roszczenia pierwotnego wierzyciela.

Pozwany nie kwestionował samego zawarcia umowy i wydania sprzętu. Nie trzeba było więc na te okoliczności prowadzić postępowania dowodowego.

Jednakże nie jest to wystarczające, dla ustalenia szczegółowej treści wzajemnych praw i obowiązków stron, w tym w zakresie zdania dekodera, gdyż zarówno umowa (k. 35), cennik sprzętu (k. 38) jak i regulamin (k. 39 – 40), to niepotwierdzone za zgodność z oryginałem kserokopie; jedynie na kopii umowy znajduje się odcisk pieczątki poświadczającej za zgodność, ale nie jest ów odcisk podpisany. Skoro zaś pozwany kwestionuje dochodzone roszczenie, trudno odwoływać się do szczególnych postanowień, ewentualnie zawartych w dokumentach, które nie mogą stanowić dowodu w postępowaniu cywilnym, jako bezspornych. Niepotwierdzone za zgodność kserokopie mogą być co najwyżej środkiem uprawdopodobnienia, a nie dowodem, także po 8 września 2016 roku, na co przekonująco zwrócił uwagę Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie III Ca 842/171. W niniejszej sprawie jest to o tyle istotne, że niektóre inne dokumenty w ramach tej samej przesyłki zostały potwierdzone za zgodność (np. k. 33 – 34, 36 – 37, 41 – 42, 46) zatem przyjąć należy, że ów brak potwierdzenia za zgodność z oryginałem oznacza, że danego oryginału osoba dokonująca pozostałych potwierdzeń nie widziała.

Brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań pozwanego. Skądinąd powód nie odniósł się w ogóle do podniesionych okoliczności, co pozwalałoby wszak uznać je nawet za przyznane (art. 230 k.p.c.).

III.  Ocena roszczenia.

Można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna – art. 483 k.c.).

Skoro powód nie wykazał szczegółowych postanowień, tedy stosować należy reguły przewidziane w przepisach Kodeksu cywilnego, w szczególności zasadę iż jeżeli miejsce spełnienia świadczenia nie jest oznaczone ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione w miejscu, gdzie w chwili powstania zobowiązania dłużnik miał zamieszkanie lub siedzibę (art. 454 § 1 zd. I k.c.), gdyż zwrot dekodera niewątpliwie nie jest świadczeniem pieniężnym. W tej sytuacji wystarczające byłoby, gdyby pozwany oświadczył wierzycielowi w zakresie świadczenia o zwrot dekodera, że urządzenie jest gotowe do odbioru w miejscu zamieszkania.

Tymczasem pozwany zrobił więcej – udał się do placówki handlowej pierwotnego wierzyciela, w której zawierał umowę, gdzie chciał zwrócić dekoder. Odmówiono jego przyjęcia. Tym samym pozwany wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku zwrotu dekodera. Konsument nie może być obciążany skutkami nieprawidłowego zachowania przedsiębiorcy, w szczególności nie może być tak, by to nieprawidłowe postępowanie miało dawać asumpt do powstania roszczenia przedsiębiorcy wobec konsumenta. Pozostawałoby to w całkowitej sprzeczności z zasadami ustrojowymi, w szczególności zasadą ochrony konsumenta (art. 76 Konstytucji). Takie zachowanie powoda, nawet w razie formalnej zgodności z przepisami – czego Sąd nie przyjmuje – nie mogłoby korzystać z ochrony (art. 5 k.c.).

W tej sytuacji już tylko na marginesie należy zauważyć, że odstępowanie w stosunku do konsumentów od ustawowych reguł określania miejsca wykonania zobowiązania, a zwłaszcza określanie tego miejsca na tylko jedno w granicach całej Polski, rodzi poważne podstawy do przyjęcia, że umowa zawiera klauzule abuzywne. Postanowienie takie jest rażąco krzywdzące dla konsumenta, gdyż obciąża go ponad miarę wynikającą z powszechnie obowiązujących przepisów, a trudno byłoby wywodzić, że zostało uzgodnione z pozwanym jako konsumentem w całości.

Z tych wszystkich względów powództwo oddalono.

IV.  Koszty.

Powód przegrał sprawę w całości.

Pozwany nie wykazał jednak poniesienia żadnych kosztów, podlegających zwrotowi jako koszty procesu (art. 98 § 2 k.p.c.).

1 Wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 21 czerwca 2017 r., III Ca 842/17, LEX nr 2386208.