Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

11 grudnia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze - Wydział II Karny

w składzie:

Przewodnicząca- Sędzia Sylwia Zierkiewicz

Protokolant Monika Gąsior

po rozpoznaniu na rozprawach w dniu 4 stycznia 2018 roku, 13 lutego 2018 roku, 29 marca 2018 roku, 29 maja 2018 roku, 17 lipca 2018 roku, 8 lutego 2019 roku, 14 maja 2019 roku, 23 lipca 2019 roku, 3 grudnia 2019 roku

sprawy przeciwko

H. F.

PESEL: (...)

obwinionemu o to, że:

1.  w dniu 25 września 2017 roku około godz. 07:22 w J. na ul. (...) M., tj. na drodze publicznej, kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość w terenie zabudowanym o 56 km/h i na odcinku gdzie obowiązuje ograniczenie do 50 km/h poruszał się z prędkością 106 km/h,

tj. o czyn z art. 92a k.w.

2.  w dniu 25 września 2017 roku około godz. 07:25 w J. na ul. (...) M., tj. na drodze publicznej, kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) w stanie po użyciu alkoholu (I badanie 0,14 mg/l, II badanie 0,10 mg/l)

tj. o czyn z art. art. 87 § 1 k.w.

I.  uznaje obwinionego H. F. za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt. 1 części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 92a k.w. przyjmując, iż poruszał się z prędkością nie mniejszą niż 72 km/h oraz czynu opisanego w pkt. 2 części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 87 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 87 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 (pięciuset) złotych;

II.  na podstawie art. 29 § 1 i § 3 k.w. w zw. z art. 87 § 1 i § 3 k.w. orzeka w stosunku do tego obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy;

III.  na podstawie art. 29 § 4 k.w. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów zalicza obwinionemu H. F. okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 25 września 2017 roku do 11 grudnia 2019 roku;

IV.  na podstawie art. 118 § 1 k.p.o.w. w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego H. F. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia oraz postępowanie przed sądem pierwszej instancji, kwotę 50 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków w sprawach o wykroczenia przed sądem drugiej instancji oraz kwotę 2793,84 złote tytułem uzyskanych w sprawie 3 opinii biegłych oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy
z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w wysokości 50 złotych.

Sygn. akt II W 285/19

UZASADNIENIE

24 września 2017 roku obwiniony H. F. spożył alkohol w postaci piwa. Następnego dnia, w godzinach porannych odwoził, samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), córkę K. F. (1) do szkoły mieszczącej się w J. przy ul. (...) II. Pokonując drogę, jechał min. ulicą (...) M., w kierunku szkoły „budowlanka”. Na tym odcinku, za obwinionym, samochodem marki O. (...), nie oznakowanym, jechali funkcjonariusze Policji z K. w J. w osobach D. C. i A. K., którzy widząc, że obwiniony nie zwalnia na odcinku drogi, na którym obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/k, dokonali pomiaru prędkości jego pojazdu z tzw. najazdu. Obwiniony na kontrolowanym odcinku drogi poruszał się z prędkością nie mniejszą niż 72 km/h, w miejscu gdzie obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h.

Dowód:

- policyjna notatka urzędowa k. 5,

- wyjaśnienia obwinionego H. F. k. 10-11, 33,145-146,

- zeznania K. F. (1) k. 65-66, 146v.,

- zeznania K. F. (2) k. 65.146v,-147,

- zeznania świadków funkcjonariuszy policji D. C. k. 43-44, 186-187,

- zegnania A. K. k. 14-15, 64-65, 147,

- nagranie przekroczenia prędkości pojazdu obwinionego, nagrane na videorejestratorze k. 16,

- zdjęcia z videorejestratora k. 41-42,

- odtworzone k. 44.

- kopia notatnika służbowego k. 157-160,

- kopia książki rejestr badań przeprowadzonych urządzeniami elektrycznymi k.168,

- opinia biegłego z zakresu pomiaru prędkości pojazdów k. 218-236.

W/w funkcjonariusze policji zatrzymali obwinionego do kontroli na wysokości Stacji S. w J.. Obwiniony poprosił, przez okno, stojąc na ul. (...) II, aby pozwolono mu podjechać kawałek dalej, gdyż jego córka spieszyła się do szkoły, z uwagi na wyjazd na szkolną wycieczkę. Funkcjonariusze policji wyrazili zgodę i kontrola drogowa obwinionego, odbyła się koło szkoły „budowlanki”.

Dowód:

- zeznania świadków D. C. k. 43-44, 186-187,

- zeznania A. K. k. 14-15, 64-65, 147,

- policyjna notatka urzędowa k. 5.

Z uwagi na wyczuwalną od obwinionego woń alkoholu, funkcjonariusze postanowili dokonać badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Na miejsce został wezwany drugi patrol Policji, w osobach P. G. (1) i K. K., który przywiózł urządzenie do badania typu A.. Następnie przeprowadzono badanie, w wyniku, którego za pierwszym razem uzyskano wynik 0,14 mg alkoholu w wydychanym powietrzu, zaś po dokonaniu drugiego badania, wynik 0,10 mg/l. Obwiniony oświadczył do protokołu sporządzonego przy przeprowadzaniu badania, że poprzedniego dnia do ok. godz. 21 spożył około 2 litrów piwa.

Dowód:

- zeznania świadków D. C. k. 43, 186-187,

- zegnania A. K. k. 14-15, k 64-65, 147,

- protokół użycia urządzenia A. k. 8

- policyjna notatka urzędowa k. 5

- zeznania P. G. (1) k. 84, 187v,

- zeznania K. K. k. 84-85, 187v,

-opinia biegłego R. C. k. 210-217,

Obwiniony w rozmowie z interweniującymi funkcjonariuszami tłumaczył, że znaczne przekroczenie prędkości przez niego spowodowane było faktem wycieczki szkolnej jego córki i obawą spóźnienia w związku z tym na autokar.

Dowód:

- zeznania D. C. k. 43, 186-187,

- zeznania A. K. k. 14-15, 64-65, 147.

W toku prowadzonego postępowania, z uwagi na ujawnienie choroby obwinionego Sąd powołał biegłego lekarza psychiatrę, który w wydanej opinii wskazał, że obwiniony cierpi na schizofrenie paranoidalną, zaś w inkryminowanym okresie, jaki i w czasie badania przez biegłego, pozostawał w fazie remisji objawów choroby psychicznej. Obwiniony nie jest upośledzony umysłowo. W okresie obejmującym zarzucane czyny nie miał on z przyczyny choroby psychicznej, ani innego zakłócenia czynności psychicznych zniesionej, ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia czynów lub pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód:

-opinia sądowo-psychiatryczna k. 162-164.

Obwiniony H. F. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Pierwotnie wyjaśniał odnośnie zarzutu dotyczącego przekroczenia dozwolonej prędkości, że na odcinku, gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości do 80 km/h jechał z prędkością ok. 100 km/h, ponieważ myślał, że jadący za nim pojazd należy do ścigających go przestępców, którzy dokonali kradzieży z mieszkania jego sąsiada, przy czym przestępcy ci mieli widzieć obwinionego.

Co do zarzutu prowadzenia pojazdu pod wpływem alkoholu obwiniony wyjaśnił, że wprawdzie poprzedniego dnia wieczorem spożył „pewną” ilość piwa, lecz były to tylko 3 piwa o poj. 0,3 litra każde, a w jego organizmie nie mogło być alkoholu. Rano, przed wyjściem z domu wypłukał usta płynem L., a także użył do ust odświeżacza w sprayu o nazwie (...).To w jego ocenie wpłynęło na wynik użycia A. wobec niego 25 września 2017 roku.

Będą ponownie przesłuchanym przed Sądem obwiniony wyjaśnił, że na pytanie policjanta, ile spożył alkoholu poprzedniego dnia, w ciągu 24 godzin wskazał, że 4 piwa, ostatnie koło godziny 21.00. Następnie wykazywał, że w dniu zdarzenia miał duże problemy z dziąsłami i o godzinie 7.00 płukał jamę ustna płynem L., a przed zatrzymaniem przy szkole, przed wyjściem do policjantów, psiknął sobie do ust odświeżaczem w aerozolu, z uwagi na dyskomfort nieświeżego oddechu.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, nie przyznającego się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wersji obwinionego o psiknięciu do jamy ustnej odświeżaczem przeczą twierdzenia biegłego R. C., który wyjaśnił w opinii, że w takim przypadku wynik stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu były by bardzo wysoki w granicach 1-1,5 mg/l. Biegły również przeprowadził wariant obliczeń przy przyjęciu, że obwiniony wypił 2 litry piwa około godziny 21.00. Analiza przeprowadzona przez biegłego wskazuje, że pierwsze wyjaśnienia obwinionego, zawarte w protokole z przebiegu badania stanu trzeźwości są prawdopodobne.

W odniesieniu do zarzutu z art. 92a kw, wskazać należy, iż wyjaśnienia obwinionego dotyczące ucieczki przed złodziejami, których spłoszył u sąsiada, a którzy poruszali się taki samochodem jak policja, Sąd uznał za przyjętą linie obrony, albowiem obwiniony po zatrzymaniu nie relacjonował swoich wcześniejszych podejrzeń, lecz wskazywał, że jechał szybko, bo spieszył się z córką do szkoły i nie zdawał sobie sprawy, że jedzie tak szybko. Sąd nie dał również wiary wyjaśnieniom obwinionego złożonym przed Sądem, jakoby do badania podano nieoryginalny, używany ustnik co miało wypaczyć wynik badania. Obwiniony powołał się przy tym na wcześniejszą (jakoby) nie znajomość przepisów w tym zakresie. Jednakże przeczą temu logiczne, spójne i konsekwentne zeznania interweniujących funkcjonariuszy policji D. C. i A. K., P. G. (2). Z ich zeznań jasno wynika, że badanie odbyło się w zgodzie z obowiązującymi przepisami.

Sąd w częściowo dał wiarę dowodom z zeznań funkcjonariuszy policji D. C. i A. K., którzy jadąc za pojazdem obwinionego, obsługując videorejestrator, nagrali jak na odcinku, gdzie obowiązywało ograniczenie do 50 km/h H. F. jechał z prędkością niedozwoloną. Sąd w czasie prowadzonego postępowania uzyskał opinie biegłego sądowego z zakresu pomiaru prędkości A. J.. Biegły po przeprowadzeniu analizy zarówno zeznań uczestników zdarzenia jaki nagrania z wideorejestratora oszacował prędkość z jaką poruszał się obwiniony wskazując, że była to prędkość nie mniejsza niż 72 km/h. W opinii w sposób nie budzący wątpliwości biegły wykazał, iż pomiar był dokonany z tzw. najazdu, nadto biegły uwzględniał wszystkie błędy pomiarowe i przyjął prędkość najkorzystniejszą dla obwinionego.

Obie uzyskane w sprawie opinie Sąd uznał za jasne, logiczne i nie zawierające wewnętrznych sprzeczności. Ponadto żadna ze stron ich nie kwestionowała.

W świetle złożonej opinii A. J., zeznania w/w funkcjonariuszy w części w której zaprzeczali, aby pomiar nie był wykonany z najazdu uznano za niewiarygodne. W pozostałej części zachowały walor wiarygodnych. W kontekście zeznań świadków D. C. i A. K. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka K. F. (1) (córka obwinionego), jakoby jadący za pojazdem H. F. ciemny samochód (tj. nieoznakowany pojazd policyjny), miał być rzeczywiście odbierany przez obwinionego i jego córkę jako pojazd jakichś przestępców. Córka obwinionego zdaniem Sądu, składała zeznania mające na celu pomoc ojcu , aby uniknął on odpowiedzialności.

Podobnie Sąd ocenił zeznania świadka K. F. (2), żony obwinionego, co do podanej przez nią ilości spożytego przez obwinionego alkoholu. Zeznaniom świadka przeczy stanowcza i rzetelna opinia biegłego z zakresu Laboratoryjnej Toksykologii Medycznej, a także pierwsze oświadczenie obwinionego. Świadkowie K. i katarzyna F. są osobami bliskimi dla obwinionego (córka i żona), a więc osobami bezpośrednio zainteresowanymi w określonym rozstrzygnięciu tej sprawy. Ponadto ich zeznania pozostają w sprzeczności z innymi zebranymi w sprawie dowodami, a w tym zeznaniami świadków D. C. i A. K..

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania K. K. i P. G. (1), którzy dostarczyli na miejsce zdarzenia urządzenie do pomiaru alkoholu w wydychanym powietrzu. Zeznania Sąd ocenił za spójne i logiczne. Funkcjonariusze ci nie mieli, żadnych powodów aby zeznawać nieprawdę i narażać się na odpowiedzialność karną. Nie znali oni obwinionego i nie byli z nim w jakimkolwiek konflikcie.

W kontekście wszystkich powołanych wyżej dowodów i okoliczności Sąd uznał podaną przez obwinionego wersję tylko jako przyjętą przez obwinionego linię obrony, zmierzającą do uchylenia się od odpowiedzialności karno – wykroczeniowej.

Obwiniony H. F. działaniem swoim wyczerpał ustawowe znamiona wykroczeń z art. 92a i art. 87 § 1 kw. 25 września 2017 roku bowiem, około godz. 07.22 w J. na ul. (...) M., tj. na drodze publicznej, kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość w terenie zabudowanym poruszając się z prędkością nie mniejszą niż 72 km/h oraz w dniu 25 września 2017roku około godz. 07.25 w J. na ul. (...) M., tj. na drodze publicznej, kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) w stanie po użyciu alkoholu (I badanie 0,14 mg/l, II badanie 0,10 mg/l).

Jako okoliczności obciążające dla tego obwinionego, Sąd uwzględnił wysoki stopień szkodliwości społecznej obydwu zarzucanych mu czynów, przejawiający się nagminnością tego rodzaju wykroczeń. Obwiniony swoim zachowaniem spowodował ewidentną kumulację zagrożeń- rażąca, nadmierna, niebezpieczna prędkość i prowadzenie samochodu w stanie po użyciu alkoholu (dodatkowo w obecności nieletniego pasażera). Takie zachowanie należy uznać za szczególnie szkodliwe i nieodpowiedzialne.

Jako okoliczności łagodzące Sąd uwzględnił dotychczasową niekaralność sądową.

Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności Sąd uznał, że właściwą karą dla H. F. będzie kara grzywny w kwocie 500 złotych. Sąd uznał taki wymiar kary za współmierny do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej zarzucanych czynów jak i możliwości majątkowych obwinionego. Kara w takiej właśnie wysokości spełni swoją stosowna rolę społeczną. O obligatoryjnym środku karnym w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 87 § 1 kw. Sąd uznał, że zakaz ten powinien obejmować właśnie wszelkie pojazdy mechaniczne w ruchu lądowym. Za współmierny, odpowiedni i dostoswany do stopnia zawinienia i szkodliwości społecznej czynu Sąd uznał zakaz w wymiarze 2 lat i 3 miesięcy. Na taki właśnie wymiar tego środka istotny wpływ miała wspomniana wyżej kumulacja 2 zagrożeń, stanowiąca dodatkowe, szczególne a przy tym realne zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowego. Orzeczenie o kosztach Sąd wydał w oparciu o przepis art. 118 § 1 kpow nie znajdując podstaw do zwolnienia obwinionego od ich uiszczenia.