Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 129/18

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

10

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 22 grudnia 2017 roku, sygn. akt V K 2/14.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.  1.

1.  1

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I. Apelacja obrońcy T. O.

1.zarzut – obraza art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów, polegającej na wybiórczej i tendencyjnej analizie materiału dowodowego;

2. zarzut – obraza art. 170 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych oskarżonego- szczegółowo wskazanych w apelacji;

3. zarzut- obraza art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy ustalaniu stanu faktycznego części ujawnionych dowodów i nie odniesienie się do nich - szczegółowo wskazanych w apelacji;

4. zarzut – obraza art. 585 pkt 2 k.p.k. oraz art. 391 § 1 k.p.k. i art. 177 § 1 k.p.k. w zw. art. 129 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie wezwania na rozprawę R. S. (2) oraz w konsekwencji odczytanie jego zeznań na rozprawie;

5. zarzut - obraza przepisów prawa materialnego, tj.:art. 65 § 1 k.k. poprzez jego bezzasadne zastosowanie, w sytuacji gdy T. O. nigdy nie został skazany za udział w zorganizowanej grupie przestępczej, a ponadto taki zarzut nie został mu postawiony również w niniejszym postępowaniu; art. 46 § 1 k.k. poprzez zasądzenie od oskarżonych solidarnego obowiązku naprawienia szkody na rzecz R. S. (2), podczas gdy R. O. został już skazany za czyn, który został przypisany także T. O., przy czym Sąd I Instancji nie ustalił, czy w postępowaniu dotyczącym R. O. nie orzeczono już obowiązku naprawienia szkody;

6. zarzut- rażąca niewspółmierność kary polegająca na wymierzeniu oskarżonemu T. O. kary pozbawienia wolności w wymiarze dwóch lat i sześciu miesięcy, podczas gdy oskarżonemu M. N. (1), który to został przez Sąd I Instancji skazany za czyn opisany w sposób tożsamy co T. O., Sąd wymierzył karę pozbawienia wolności w wymiarze dwóch lat i trzech miesięcy;

7. zarzut- obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolne uznanie, że R. O., T. O. i M. N. (1) zlecili dokonanie rozboju na osobie R. S. (2), podczas gdy prawidłowo ustalony stan faktyczny prowadzi do wniosku, że zleceniem J. S. grupa R. O. miała „dokopać” R. S. (2), zaś jak relacjonował to R. O., zlecenie obejmowało polecenie „dojechania i połamania” pokrzywdzonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

II. Apelacja obrońcy D. S. (2)

1.Zarzut- obrazy art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego wbrew zasadzie swobodnej oceny dowodów oraz zasadzie obiektywizmu, przy nieuwzględnieniu zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego- szczegółowo wskazanego w apelacji;

2.zarzut – obrazy art. 5 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości co do udziału D. S. (1) w przedmiotowym zdarzeniu na niekorzyść oskarżonego;

3. zarzut- b łędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść wyrażający się w ustaleniu, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynu zarzuconego mu w akcie oskarżenia, tj. zaakceptował uprowadzenie, pozbawienie wolności, a także dokonanie wymuszenia rozbójniczego na osobie M. G. (1), jak również kierował wykonaniem tego czynu - szczegółowo wskazanego w apelacji;

4. zarzut- rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy i nie uwzględnienie wszystkich okoliczności, które powinny mieć wpływ na jej wymiar.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

III. Apelacja obrońcy R. S. (1) i A. G.

1.zarzut – błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść a polegający na ustaleniu przebiegu zdarzenia w zakresie bezpośrednich wykonawców zlecenia i liczby sprawców, w odniesieniu do R. S. (1) i A. G., na podstawie kwestionowanego przez obrońcę materiału dowodowego, szczegółowo wskazanego w apelacji; ustaleniu, że A. G. i R. S. (1) działali w ramach zorganizowanej grupy przestępczej tzw. „grupy (...)” kiedy ich udziału w tej grupie nie potwierdzili świadkowie szczegółowo wskazani w apelacji; ustaleniu, że motywem najścia na R. S. (2) były „pewne problemy rodzinno – finansowe” J. S. z M. T., bez wskazania na czym te problemy miały polegać, kiedy jednocześnie motyw ten wykluczył kategorycznie M. T., jak również J. S. i M. S., którzy podali inny, spójny ze sobą motyw najścia; ustaleniu, że zlecenie pobicia R. S. (2) zyskało „ciekawy aspekt finansowy” w momencie powzięcia wiadomości, że jego partnerka J. P. (1), jest znajomą A. G., w sytuacji kiedy J. P. (1) i jej relacje z R. S. (2) jeszcze przed zleceniem znał R. O., jak też inne osoby ze środowiska przestępczego; ustaleniu, że pozostali współsprawcy obejmowali swoim zamiarem i godzili się, na posługiwanie się przez R. W. nożem, w trakcie najścia na R. S. (2), kiedy przeczą temu pozostałe okoliczności faktyczne ustalone przez Sąd - szczegółowo wskazane w apelacji;

2. zarzut - naruszenie treści art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów, polegające na uznaniu za wiarygodne wyjaśnień/zeznań R. O., kiedy były one częściowo wewnętrznie niespójne, a także sprzeczne we wszystkich spornych kwestiach (motyw, przebieg zdarzenia, czas realizacji od zlecenia) z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym (zeznania świadków, opinie daktyloskopijne, wyjaśnienia oskarżonych);

3. zarzut - naruszenie treści art. 7 k.p.k. w zakresie oceny pozostałej części materiału dowodowego- szczegółowo wskazanego w apelacji;

4. zarzut - naruszenia treści art. 167 k.p.k. poprzez pominięcie i nierozpoznanie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonych G. i S. złożonego w piśmie z dnia 27 sierpnia 2016 roku (data nadania 29 sierpnia 2016 roku) a dotyczącego przesłuchania w charakterze świadka funkcjonariusza Policji S. B.;

5 zarzut- naruszenia treści art. 170 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 22 grudnia 2017 roku wniosków dowodowych obrońcy oskarżonych G. i S.- szczegółowo wskazanych w apelacji;

6. zarzut - naruszenia treści art. 191 § 2 k.p.k. w zw. z art. 182 § 3 k.p.k. poprzez brak pouczenia świadka R. O. o przysługującym mu prawie do odmowy zeznań przed rozpoczęciem przesłuchania w dniu 21 listopada 2016 roku, a następnie nieuwzględnienie oświadczenia świadka dotyczącego skorzystania z prawa do odmowy odpowiedzi na pytania jako spóźnionego i zobligowanie go do kontynuowania zeznań, w dalszej kolejności jak wynika z uzasadnienia, czynienie ustaleń faktycznych na podstawie tak uzyskanego materiału dowodowego;

7 zarzut - naruszenia treści art. 586 § 1 i 2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i bezpodstawne odstąpienie od przesłuchania w charakterze świadka pokrzywdzonego R. S. (2), poprzestanie na odczytaniu jego dotychczasowych zeznań, przy nieuprawnionym odgórnym złożeniu, że czynność przesłuchania nie będzie mogła zostać przeprowadzona;

8 zarzut- rażącej niewspółmierność kary względem aktualnej sytuacji życiowej R. S. (1) i A. G., ich postawy i sposobu życia, sytuacji rodzinnej i osobistej, faktu że A. G. jest ojcem kilkuletniego syna, w listopadzie 2017 roku wstąpił w związek małżeński, R. S. (1) w (...) roku urodziła się córka, obydwaj przed skierowaniem ich do odbycia kary za przestępstwa sprzed ponad 17 lat prowadzili ustabilizowane życie rodzinne i zawodowe, niezwiązane w żaden sposób ze środowiskiem przestępczym, faktu że dolegliwość ewentualnej kary pozbawienia wolności, jako przypadającej do odbycia po ponad 19 latach od zdarzenia, jest zdecydowanie większa niż wymierzonej bezpośrednio po nim.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

IV. Apelacja obrońcy J. P. (2)

1 zarzut- obrazy przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 4, art. 5 § 2, art. 7, art. 9 § 1, art 167, art. 170, art. 172, art. 192 § 2, art. 366 § 1, 391 § 1, art. 585, art, 586 k.p.k. mającą wpływ na treść orzeczenia, a polegającą w szczególności na: rażącym naruszeniu zasady domniemania niewinności i rażącym przekroczeniu granic zasady swobodnej oceny dowodów w zakresie tak oceny poszczególnych dowodów, jak i poprzez sprzeczne z zasadami dedukcji, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz oparte na zasadzie domniemania winy ocenianie okoliczności, poszlak i korelacji między dowodami, a polegające w szczególności na oparciu orzeczenia w zakresie oskarżonej nie na dowodach, nie na nierozerwalnym łańcuchu poszlak, lecz na łatwych do obalenia przypuszczeniach trzech osób przesłuchanych w sprawie, co stoi w rażącej sprzeczności z zasadami procesu karnego i logiki, stosowaniu domniemania winy, tłumaczeniu wątpliwości na niekorzyść oskarżonej, bez chociażby możliwych prób usunięcia takich wątpliwości, nie wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, jednostronnej i dowolnej ocenie materiału dowodowego, oczywiście bezzasadnym oddaleniu szeregu uzasadnionych wniosków dowodowych obrony, przedwczesnym zaniechaniu bezpośredniego przesłuchania pokrzywdzonego S. na rozprawie lub chociażby prób powiadomienia lub wezwania Go na rozprawę czy przesłuchania w drodze pomocy prawnej,

2 zarzut- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść a polegający w szczególności na ustaleniu, iż oskarżona dopuściła się przypisanego jej czynu mimo braku w tej mierze jakichkolwiek dowodów czy zamkniętego łańcucha poszlak.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

V. Apelacja obrońcy M. N. (1)

1 zarzut – naruszenia art. 410 k.p.k. oraz art. 424 k.p.k. poprzez nie wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy- wskazanych szczegółowo w apelacji;

2 zarzut – naruszenia art. 7 k.p.k. poprzez oparcie rozstrzygnięcia z zastosowaniem dowolnej i wybiórczej oceny materiału dowodowego polegającej na wybiórczym potraktowaniu zeznań J. S. ps. (...) oraz św. S. R., osk. R. W. dotyczących udziału M. N. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej oraz popełnienia przez tego oskarżonego zarzuconych mu aktem oskarżenia czynów;

3 zarzut – naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. poprzez uznanie oskarżonego M. N. (1) za winnego zarzucanego mu w punkcie II czynu podczas gdy zeznania zarówno świadka koronnego J. S., wyjaśnienia T. O., A. G., R. S. (1), i T. P. nie wskazują na udział oskarżonego w tym czynie przestępczym;

Nadto – skarżący podnosił sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego- szczegółowo wskazane w apelacji.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

VI. Apelacja obrońcy M. C.

1 zarzut - naruszenia przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 7 k.p.k. i art. 5 k.p.k. poprzez przyjęcie przez Sąd, że zeznania świadków koronnych, a przede wszystkim byłego świadka koronnego R. O. nie budzą wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego i jego świadomości co do popełnionego przestępstwa a w konsekwencji popełnienie błędu w ustaleniach faktycznych co do ustalenia, że M. C. przekazywał informacje na temat pokrzywdzonego, w sytuacji gdy sam świadek O. informacje otrzymywał od świadka koronnego R.;

2 zarzut - naruszenia przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 439 pkt 9 k.p.k. poprzez uznanie, że przestępstwo opisane w art. 191 § 2 k.k. nie jest przedawnione z uwagi na treść znowelizowanego przepisu art. 102 k.k. z lutego 2016 r., w sytuacji gdy przestępstwo przedawniło się faktycznie w maju 2011 r.

☐ zasadny

☒częściowo zasadny

☐ niezasadny

VII. Apelacja obrońcy P. K.

1 zarzut- obrazę art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., tj. naruszenie z art. 438 pkt 2 k.p.k., polegające na dowolnym i niczym nie uzasadnionym przyjęciu, że dowód z pomówienia przez św. R. O. został potwierdzony innym ujawnionym w sprawie dowodem i w konsekwencji, iż dowód z zeznań tego świadka stanowi pełnowartościowy dowód na sprawstwo oraz winę P. K. czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia;

2 zarzut - mającą wpływ na jego treść obrazę art. 14 § 1 k.p.k. tj. naruszenie z art. 438 pkt 2 k.p.k., polegające na wyjściu przez Sąd I instancji poza granice oskarżenia zakreślone w akcie oskarżenia i przypisanie P. K. sprawstwa czynu innego w stosunku do tego jaki zarzucono mu w akcie oskarżenia.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

VIII. Apelacja obrońcy T. P.

Zarzut- obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie obrazę art. 7 k.p.k., polegającą na przekroczeniu przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów poprzez ocenianie dowodów bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, skutkiem czego Sąd I instancji dokonał błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mających wpływ na jego treść, polegających na stwierdzeniu, iż zeznania i wyjaśnienia R. O. oraz oskarżonego R. W. nie budzą wątpliwości co do sprawstwa oraz świadomości oskarżonego co do popełnionych przestępstw, a w konsekwencji uznanie, iż oskarżony T. P. był jednym z bezpośrednich sprawców czynu popełnionego na szkodę R. S. (2), a także czynu popełnionego na szkodę M. G. (2) — mimo braku dowodów w tym zakresie, co sugeruje, iż w świetle przeprowadzonych dowodów sprawstwo i wina oskarżonego jako co najmniej wątpliwe winny być rozpatrywane przy uwzględnieniu zasady wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

IX. Apelacja prokuratora :

1 zarzut - rażącą niewspółmierność kar wymierzonych oskarżonym T. O., A. G., P. K., D. S. (1) oraz T. P. — w zakresie kary wymierzonej temu oskarżonemu za czyn opisany w pkt VII sentencji wyroku oraz kary łącznej, jak również M. N. (1) – w zakresie kary wymierzonej temu oskarżonemu za czyn opisany w pkt I sentencji wyroku, poprzez brak uwzględnienia we właściwy sposób przedmiotowo – podmiotowych okoliczności popełnienia przypisanych im czynów, w tym przyświecającej im motywacji, ich sposobu działania, rozmiaru ujemnych następstw popełnionych przez nich czynów, jak również właściwości i warunków osobistych oskarżonych, a ponadto stopnia ich zawinienia oraz – w stosunku do oskarżonego A. G. – dyrektywy wymiaru kary związanej z działaniem w ramach tzw. recydywy specjalnej (z czym związane było m.in. nieuwzględnienie we właściwym stopniu okoliczności obciążających oraz pominięcie wzięcia pod rozwagę niektórych spośród tych okoliczności, jak również błędne nadanie przymiotu okoliczności łagodzących okolicznościom, które bezsprzecznie nie mogły być za takie poczytane), przy czym skutkiem całokształtu powyższego było wymierzenie oskarżonym rażąco łagodnych kary pozbawienia wolności, w wysokościach zbliżonych do dolnej granicy ustawowego zagrożenia, co w sposób oczywisty nie uwzględniało stopnia społecznej szkodliwości przypisanych im czynów, pomijało stopień winy oskarżonych i nie spełniało przy tym celów prewencji indywidualnej i generalnej, lekceważąc jednocześnie dyrektywę karania czyniącego zadość poczuciu sprawiedliwości;

2 zarzut - obraza przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k., art. 92 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k. oraz art, 424 § 1 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów skutkującą błędną oceną m.in. wyjaśnień P. K. oraz depozycji R. D. (poprzednio: O.) ps. (...) i świadka koronnego S. R. ps. (...), w szczególności w zakresie roli i charakteru udziału M. N. (1) w przestępstwie dotyczącym uprowadzenia i pozbawienia wolności M. G. (1) ps. (...) oraz doprowadzenia go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, jak również spełnionej przez M. C. roli w genezie tego przestępstwa oraz jego świadomości co do metod i form, które zostaną przedsięwzięte przez osoby, którym za pośrednictwem P. K. zlecił on dokonanie rzeczonego czynu, a także jego pełnej akceptacji tego rodzaju sposobu realizacji zlecenia przez jego bezpośrednich wykonawców, dokonaną selektywnie i fragmentarycznie, jak też w oderwaniu od całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, dotkniętą przy tym błędem powierzchowności, której towarzyszyło także wadliwe rozumienie przez Sąd wynikającego z art. 5 § 2 k.p.k. nakazu rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego, czego konsekwencją były mające wpływ na treść zapadłego orzeczenia błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegające na nieprawidłowej, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazaniami wynikającymi z doświadczenia życiowego interpretacji materiału dowodowego prowadzącej do uznania, że :oskarżony M. N. (2) uczestniczył jedynie w przygotowaniach do uprowadzenia i pozbawienia wolności M. G. (1) ps. (...) w celu zmuszenia go do rozporządzenia własnym mieniem poprzez uczestnictwo w spotkaniu; oskarżony M. C. dopuścił się jedynie podżegania oraz pomocnictwa w dokonaniu wymuszenia zwrotu wierzytelności od M. G. (1) ps. (...) w kwocie 50.000 zł – szczegółowe rozwinięcie w apelacji.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie zarzutów apelacyjnych obrońców T. O., T. P., A. G., R. S. (1), M. N. (1) - w zakresie czynu przypisanego tym oskarżonym w punkcie I wyroku i J. P. (2) w zakresie czynu przypisanego tej oskarżonej w punkcie IV wyroku:

Zarzuty obrońców skazanych powyżej oskarżonych i we wskazanym powyżej zakresie sprowadzały się do kwestionowania oceny materiału dowodowego, której dokonał Sąd I instancji a przede wszystkim do oceny depozycji R. O..

Analiza akt, jak też treści uzasadnienia Sądu I instancji prowadzi do wniosku, że ocena materiału dowodowego, której dokonał Sąd I instancji pozostaje pod ochroną normy z art.. 7 k.p.k. Żaden ze wskazanych przez obrońców zarzutów nie okazał się trafny w tym zakresie. Wbrew bowiem twierdzeniom obrońców - depozycje R. O. ocenione zostały przez Sąd I instancji ze szczególną wnikliwością, czemu Sąd Okręgowy dał wyraz w uzasadnieniu. Także kwestionowana przez obrońców ocena wyjaśnień R. W., której dokonał Sąd I instancji nie znalazła aprobaty Sądu II instancji. Także w tym zakresie Sąd I instancji dokonał prawidłowej a tym samym pozostającej pod ochroną normy art. 7 k.p.k. oceny. Argumentacja Sądu I instancji, która przedstawiona została w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia jest przekonująca. W tych okolicznościach materiał ten zasadnie uznany został przez Sąd I instancji- jako podstawa ustaleń faktycznych . W tych okolicznościach także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który podnoszony był przez obrońców uznać należało za bezzasadny. Obrońcy podnosili bowiem, że konsekwencją naruszenia przepisów procedury karnej w szczególności normy z art. 7 k.p.k. był błąd w ustaleniach faktycznych, który polegał na przypisania sprawstwa reprezentowanym przez nich oskarżonym.

Reasumując stosując się jednocześnie do formuły zwięzłości- wskazać należy, iż zarzuty wskazanych powyżej obrońców i we wskazanym powyżej zakresie uznać należało za niezasadne.

Dodatkowo obrońca T. O. podnosił zarzut uchybienia przez Sąd I instancji art. 170§1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych – szczegółowo wskazanych w apelacji. Także w tym zakresie apelacja nie była zasadna. Analiza akt, jak tez argumentacja obrońcy- nie wskazują, aby po stronie Sądu I instancji doszło do uchybienia w tym zakresie. Stanowisko Sądu I instancji w tym zakresie było zasadne. Treść wskazywanych wniosków dowodowych np. pkt 2 lit. e.) wskazuje ponad wszelką wątpliwość, że zmierzał on do przedłużenia postępowania dowodowego, nie wskazując nawet danych osobowych świadków, których to Sąd I instancji miałby przesłuchać. Podobnie pozostałe dowody przeprowadzenia, których domagał się obrońca- nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i zmierzały do przedłużenia postępowania. Podnosząc zarzut obrazy normy z art. 410 k.p.k. obrońca nie wykazał aby wskazywane przez niego /w sposób wybiórczy/ okoliczności, które wynikały z materiału dowodowego mogły mieć zasadnicze znaczenie dla ustaleń faktycznych. Wbrew twierdzeniom obrońcy- Sąd I instancji nie pominął tych dowodów, jednakże – słusznie uznał, że okoliczności z nich wynikające nie miały większego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Wskazany w apelacji zarzut w punkcie 4 w żadnym razie nie jest trafny. Treść art. 391 §1 k.p.k. stanowi podstawę normatywną do odczytania zeznań świadka, który przebywa za granica. Podnoszone przez obrońcę zarzuty obrazy prawa materialnego w postaci norm prawnych wynikających z przepisów art. 65§1 k.k. i art. 46§1 k.k. także nie były zasadne. Zarzut obrazy art. 65§1 k.k. w którym obrońca twierdził, że oskarżonemu O. nie postawiono zarzutu w niniejszym postępowaniu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej jest nieprawdziwy. Zarzut wskazany w punkcie 1 aktu oskarżenia- jego treść przeczy tezie obrońcy. Zarzut obrazy normy z art. 46§1 k.k. także uznać należało za chybiony. W tym zakresie obrońca nawet nie starał się wykazać, że o roszczeniu R. S. (2) orzeczono już w innym postępowaniu. Na marginesie zatem tylko wskazać należy, iż gdyby faktycznie o roszczeniu tym już orzeczono byłoby to ewentualnie uchybienie art. 415 k.p.k. Stawiając zatem zarzut apelacyjny w tym zakresie to po stronie obrońcy leżał obowiązek wykazania, że faktycznie do uchybienia tego doszło, czego obrońca nie wykazał. Alternatywne zarzuty obrońcy – postawione jedynie z daleko idącej ostrożności procesowej a odnoszące się do rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego O. uznać należy za bezzasadny. Wskazać wystarczy, że Sąd I

instancji w sposób profesjonalny podał argumenty, które zadecydowały o wysokości kary, orzeczonej wobec tego oskarżonego. Przywoływanie sytuacji oskarżonego N. nie było zasadne, gdyż sąd wymierzając karę zobowiązany jest do indywidualnego podejścia w każdym jednym przypadku, co w niniejszym postępowaniu także miało miejsce. Nie była także przekonująca argumentacja obrońcy wskazana w punkcie IV apelacji. Wbrew twierdzeniom obrońcy- Sąd I instancji w sposób wnikliwy a przy tym zgodny z zasadami logicznego rozumowania dokonał oceny całości materiału dowodowego, w tym depozycji R. O.. Ocena ta poparta drobiazgową wręcz analizą całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego słusznie doprowadziła Sąd I instancji do przypisania oskarżonemu O. czynu wskazanego w punkcie I wyroku.

Obrońca oskarżonego T. P. zarzucił także Sądowi I instancji obrazę normy art. 5§2 k.p.k. w zakresie przypisania temu oskarżonemu czynu w punkcie I i VII wyroku. Zarzut ten uznać należy za zupełnie chybiony. Ocena dowodu w postaci wyjaśnień i zeznań R. O., której dokonał Sąd I instancji stanowiła podstawę przypisania temu oskarżonemu czynów, wskazanych w punkcie I i VII wyroku. Subiektywna – odmienna ocena tego materiału, której dokonał obrońca nie mogła stanowić podstawy do powzięcia przez Sąd I instancji uzasadnionych wątpliwości, o których mowa w art.. 5§2 k.p.k. Sformułowany zarzut w tym zakresie stanowił w ocenie Sądu II instancji jedynie próbę zakwestionowania prawidłowych ustaleń Sądu I instancji.

Obrońca oskarżonych A. G. i R. S. (1) - ponad zarzuty wskazane powyżej podnosił także błąd w ustaleniach faktycznych wskazując w punktach od 1 do 6 apelacji – ustalenia, które jego zdaniem dokonane zostały przez Sąd I instancji w wyniku tego błędu. Z uwagi na dyrektywę zwięzłości – wskazać jedynie należy, iż żadne z kwestionowanych przez obrońcę ustaleń, które miało znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy nie było dotknięte błędem. Odnośnie zarzutu sformułowanego w punkcie 2 wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom obrońcy- same bilingi rozmów telefonicznych ze swej istoty w żadnym razie nie mogły wykluczyć tego, że pomiędzy oskarżonymi doszło do przekazywania sobie informacji telefonicznie. Także za chybiony uznać należało zarzut kwestionujący działanie tych oskarżonych przy popełnianiu przestępstw w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Ustalenia Sądu I instancji i wskazana w tym zakresie argumentacja pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k. a zatem zarzuty obrońcy uznać należało za niezasadne. Odnośnie zarzutu z punktu 6 apelacji – Sąd I instancji w sposób skrupulatny ustalił i wskazał na jakiej podstawie wobec tych dwóch oskarżonych zastosował kwalifikację z art. 280§2 k.k. Argumentacja Sądu I instancji jest w pełni przekonująca, a zarzut obrońcy niezasadny. Podnosząc zarzut obrazy normy z art. 170§1 k.p.k. obrońca nie wykazał aby wskazywane przez niego dowody, których przeprowadzenia się domagał przed Sądem I instancji mogły mieć istotne znaczenie dla sprawy w szczególności aby mogły doprowadzić do odmiennych ustaleń, niż te, które poczynił Sąd Okręgowy. W tych okolicznościach także ten zarzut uznać należało za niezasadny. Odnośnie zarzutu wskazanego przez obrońcę w punkcie 12 – w żadnym razie nie zostało wykazane przez obrońcę, że Sąd I instancji dopuścił się tego uchybienia, a w drugiej kolejności, że mogłoby mieć wpływ na rozstrzygnięcie. Odnośnie zarzutu wskazanego w punkcie 13 – aktualna pozostaje argumentacja odnosząca się do zarzutu obrońcy oskarżonego O. z punku 4 tej apelacji – wskazana powyżej. Nie zasługiwał także na uznanie zarzut- postawiony jedynie z ostrożności procesowej, tj. w zakresie rażącej niewspółmierności kar, orzeczonych wobec oskarżonych. Także w tym zakresie Sąd I instancji w sposób profesjonalny uzasadnił swoje stanowisko, które nie mogło zostać skutecznie podważone przez obrońcę.

Obrońca M. N. (1) ponad zarzuty wskazane wyżej – podnosił także zarzuty w zakresie przypisanego temu oskarżonemu czynu w punkcie X. Odniesie się do tych zarzutów uznać należy za bezprzedmiotowe, gdyż w tym zakresie inna przesłanka, której zupełnie nie zauważył obrońca zadecydowała o umorzeniu postępowania wobec tego oskarżonego. Umknęło zatem obrońcy, że w punkcie X Sąd przypisał M. N. (1) przestępstwo z art. 252§3 k.k., którego miał się dopuścić w okresie do końca maja 2001r. W art. 252§3 k.k. spenalizowana została forma stadialna – przygotowanie – do przestępstwa stypizowanego w art. 252§1 k.k. Zagrożenie karą pozbawienia wolności w art. 252§3 k.k. - określone zostało na okres do 3 lat. Mając zatem na uwadze nawet obecnie obowiązuje przepisy, tj. art. 101§1 pkt 4 k.k. w zw. z art. 102 k.k. jak też datę przypisanego oskarżonemu czynu /maj 2001r./ już w chwili orzekania przez Sąd I instancji doszło do przedawnienia karalności w zakresie tego czynu. Stąd też Sąd II instancji – działając z urzędu- w tym zakresie umorzył postępowanie.

Obrońcy oskarżonych P. K., T. P. i D. S. (1) – kwestionowali ocenę materiału dowodowego, której dokonał Sąd I instancji w zakresie w jakim w oparciu o tę ocenę ustalił stan faktyczny, które z kolei pozwolił na przypisanie tym oskarżonym czynu w punkcie VII aktu oskarżenia.

Powody uznania zarzutów obrońcy T. P. za niezasadne – wskazane zostały we wcześniejszej części uzasadnienia.

Odnosząc się zatem do zarzutów podniesionych przez obrońców P. K. i D. S. (1) łącznie – wskazać należy, że także ci skarżący kwestionowali ocenę depozycji R. O., której dokonał Sąd I instancji. Skarżący podnosili także, iż ustalenia, które dokonane zostały przez Sąd Okręgowy w oparciu o ten materiał dotknięte były błędem. Analiza zarówno materiału dowodowego, jak też uzasadnienia Sądu I instancji prowadzą zgoła do odmiennych wniosków. W żadnym razie Sąd I instancji nie uchybił przepisom wskazywanym przez skarżących, a ocena której dokonał pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Zbędnym byłoby przytaczanie w tym miejscu fragmentów uzasadnienia Sądu I instancji, a co więcej- kłóciłoby się to z dyrektywą- zwięzłości. Reasumując- stwierdzić należy, iż argumenty obrońców nie były przekonujące, a zatem zarzuty niezasadne. Za niezasadny uznać należało także zarzut obrońcy P. K., wskazany w punkcie 2 apelacji. Analiza przypisanego temu oskarżonemu czynu wskazuje, iż Sąd I instancji nie dopuścił się uchybienia, które wskazywał obrońca. Sąd I instancji procedował w zakresie tego samego zdarzenia historycznego, które zostało zarzucone temu oskarżonemu w akcie oskarżenia. Obrońca D. S. (1) podnosił nadto rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec tego oskarżonego kary. Także w tym zakresie- Sąd Apelacyjny nie stwierdził, aby doszło do wskazywanego przez obrońcę uchybienia. Tezie tej przeczy analiza uzasadnienia Sądu I instancji. Wbrew zatem twierdzeniom obrońcy- Sąd Okręgowy wymierzając oskarżonemu karę wziął pod uwagę wszystkie istotne elementy, tj. wymierzył mu karę zgodnie z dyrektywami, które unormowane zostały w art. 53 k.k. Także zarzut uchybienia art. 5 k.p.k.- zdaniem Sądu Apelacyjnego wskazany przez obrońcę tego oskarżonego w punkcie I. b.) uznać należało za bezzasadny. W żadnym razie obrońca nie wykazał skutecznie, aby wobec tego oskarżonego zaistniały takie wątpliwości, które zgodnie z treścią normy z art. 5§2 k.p.k. powinny zostać potraktowane na korzyść tego oskarżonego.

Zarzut obrońcy oskarżonego M. C. – wskazany w apelacji jako drugi – Sąd Apelacyjny w całości uznał za zasadny. Postawiony zarzut oraz jego argumentacja podzielona została przez Sąd II instancji. Zbędnym byłoby powielanie stanowiska obrońcy, które wskazane zostało precyzyjnie w apelacji. Jednocześnie wskazać należy, iż zarzut podniesiony przez tego obrońcę jako pierwszy w apelacji- zdaniem Sądu II instancji nie był zasadny.

Odnośnie zarzutów prokuratora:

Sąd II instancji nie podzielił stanowiska oskarżyciela publicznego, że kary orzeczone wobec T. O., A. G., P. K., T. P., M. N. (1) oraz D. S. (1) charakteryzowały się rażącą niewspółmiernością. Przypomnieć należy, iż były one kwestionowane także przez obrońców oskarżonych. Żadna ze stron nie była w stanie skutecznie zakwestionować stanowiska Sądu I instancji w tym zakresie, gdyż wynikało ono z profesjonalnego zastosowania przez Sąd reguł określonych w art. 53 k.k. Sąd Okręgowy dokonał właściwej oceny zarówno okoliczności łagodzących, jak też obciążających. Wszystkim tym okolicznościom nadał prawidłowa rangę.

Oskarżyciel publiczny kwestionował także ustalenia faktyczne Sądu I instancji w zakresie przypisania oskarżonemu M. N. (1) w punkcie X wyroku, oraz M. C. w punkcie XII wyroku. W tym zakresie prokurator kwestionował także ocenę materiału dowodowego, której dokonał Sąd I instancji. Wypełniając dyrektywę zwięzłości- wskazać należy, iż argumenty prokuratora w żadnym razie nie były przekonujące. Zarówno analiza materiału dowodowego, jak też pisemnych motywów kwestionowanego orzeczenia nie pozostawia żadnych wątpliwości, ze Sąd I instancji w sposób wnikliwy zbadał przedmiotowa sprawę i wręcz z apteczną precyzją dokonał ustaleń w zakresie sprawstwa każdego z oskarżonych. Nie uchybiając przepisom procesowym w żadnej mierze, w tym także w zakresie oceny materiału dowodowego w oparciu właśnie o te ocenę dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. W apelacji prokurator nie przedstawił żadnego argumentu, który mógłby chociażby poddać w wątpliwość prawidłowość ustaleń Sądu I instancji. Prokurator przedstawił swoją ocenę materiału dowodowego, która jego zdaniem doprowadzić powinna do przypisania oskarżonym N. i C. przestępstw w kształcie, w jakim wskazane zostały w akcie oskarżenia. Sąd II instancji nie podzielił subiektywnej oceny prokuratora, uznając, że zbudowane na niej zarzuty nie były zasadne.

Wnioski

Wnioski obrońców oskarżonych w zakresie w jakim wnosili o zmianę poprzez uznanie oskarżonych za niewinnych popełnienia przypisanych im czynów, bądź uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Wnioski obrońców oskarżonych w zakresie zmniejszenia kar jednostkowych lub kar łącznych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Wniosek obrońcy oskarżonego M. C. w zakresie umorzenia postępowania wobec tego oskarżonego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Wniosek prokuratora o zmianę wyroku w sposób szczegółowo wskazany w apelacji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W części, w której zarzuty apelacyjne obrońców oskarżonych uznane zostały za niezasadne- także wnioski uznać należało za niezasadne.

Wniosek obrońcy oskarżonego C. był częściowo zasadny, tj. w zakresie, w jakim wskazywał na konieczność umorzenia postępowania wobec tego oskarżonego.

Nie były także zasadne wnioski wskazane przez prokurator wobec poszczególnych oskarżonych- wobec faktu, że zarzuty apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Przedawnienie karalności czynu, który został przypisany oskarżonemu M. N. (1) w punkcie X wyroku.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Stanowiły one okoliczność, o której mowa w art. 439 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17§1 pkt 6 k.p.k.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- orzeczenie w punktach od I do IX, XV, XVII.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- rozstrzygnięcia Sądu w tym zakresie były prawidłowe, zarzuty niezasadne.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

- wobec oskarżonego M. N. (1) - uchylono karę łączną pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny orzeczoną w punkcie XI, uchylono orzeczenie w punkcie X i na podstawie art. 17 §1 pkt 6 k.p.k. umorzono postępowanie w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie X; na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności w punkcie I wyroku /Sądu I instancji/ zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 13 listopada 2013 r. do dnia 15 listopada 2013 r.;

- wobec oskarżonego M. C. - uchylono orzeczenie w punkcie XII i XIII i na podstawie art. 17 §1 pkt 6 k.p.k. umorzono postępowanie w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie XII.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana orzeczenia odnośnie oskarżonych podyktowana była przedawnieniem karalności czynów przypisanych im odpowiednio w punktach X i XII.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1

na podst. art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności wobec M. N. (1) zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia od dnia 13 listopada 2013 r. do dnia 15 listopada 2013 r.;

6.  Koszty Procesu

7.  PODPIS

Ewa Jethon

Marek Motuk Dorota Radlińska

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego T. O.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 22 grudnia 2017 r., sygn. akt V K 2/14

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego T. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 22 grudnia 2017 r., sygn. akt V K 2/14

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 22 grudnia 2017 r., sygn. akt V K 2/14

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 22 grudnia 2017 r., sygn. akt V K 2/14

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 5

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. N. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 22 grudnia 2017 r., sygn. akt V K 2/14

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 6

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 22 grudnia 2017 r., sygn. akt V K 2/14

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 7

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 22 grudnia 2017 r., sygn. akt V K 2/14

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 8

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 22 grudnia 2017 r., sygn. akt V K 2/14

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 9

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej J. P. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 22 grudnia 2017 r., sygn. akt V K 2/14

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒na korzyść

☐na niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 10

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa- Praga w Warszawie z dnia 22 grudnia 2017 r., sygn. akt V K 2/14

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐na korzyść

☒na niekorzyść

☐ w całości

☒w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana