Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 69/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z 7 listopada 2019 r. w sprawie II K 755/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

C. L.

Obecna sytuacja finansowa oskarżonego, osiągane dochody, posiadane zasoby pieniężne.

informacja o stanie konta depozytowego, oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania

875, 922-926

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na jego treść, poprzez wyrażenie błędnego poglądu, iż dowody ujawnione na rozprawie, a w szczególności zeznania pokrzywdzonych W. W. (1), K. C. (1), K. P. (1), S. S. (1) oraz świadków A. K., D. J. i D. T. i ustalone na ich podstawie okoliczności są wystarczające do uznania za udowodniony fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów, podczas gdy te okoliczności, a zwłaszcza błędnie ocenione przez sąd I instancji, wyjaśnienia oskarżonego prowadzą do jednoznacznego wniosku, że oskarżony nie popełnił zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut, choć zakwalifikowany przez autora apelacji, jako błąd w ustaleniach faktycznych, sprowadza się do kwestionowania sposobu oceny dowodów oskarżenia (zeznania pokrzywdzonych i wskazanych przez obrońcę świadków) i rzekomo niezasadnego dania im wiary oraz wyjaśnień oskarżonego C. L., którym sąd rejonowy rzekomo w nieuzasadniony sposób odmówił wiarygodności. Sąd okręgowy nie zgadza się z poglądem, iż ocena wskazanego materiału dowodowego przeprowadzona przez sąd uchybia treści art. 7 kpk i 410 kpk. W samej apelacji, poza stanowczym stwierdzeniem, iż sąd rejonowy dopuścił się w tym zakresie uchybień, jej autor nie napisał co miał przez to na myśli, nie wskazał w jakich fragmentach i dlaczego ocena relacji pokrzywdzonych W. W. (1), K. C. (1), K. P. (1), S. S. (1) oraz świadków A. K., D. J. i D. T. urąga wskazaniom wiedzy, doświadczeniu życiowemu, elementarnej logice. Trudno więc tak sformułowany zarzut uznać za zdolny do obalenia oceny dowodów przeprowadzonej przez sąd I instancji w świetle zaprezentowanych w uzasadnieniu czytelnych i logicznych argumentów, które przekonują w pełni sąd odwoławczy. Wywody i wnioski sądu rejonowego zasługują w pełni na aprobatę, zatem sąd odwoławczy nie ma podstawy prawnej, ani potrzeby faktycznej, żeby te racje sądu I instancji powielać, tym bardziej że pisemne uzasadnienie zostało doręczone oskarżonemu i jego obrońcy, dając możliwość zapoznania się z procesem myślowym sądu rejonowego przy weryfikacji dowodów. Uzupełniająco dodać należy, iż wszyscy świadkowie oskarżenia, wymieni wyżej w sposób szczegółowy opisali charakterystyczne okoliczności w jakich oskarżony wypowiadał groźby, eksponowali w jakich sytuacjach i z jakiego powodu oskarżony stawał się nieadekwatnie zdenerwowany (osobista styczność ze świadkami, którzy obecnie lub w przeszłości wykonywali czynności służbowe z jego udziałem w związku z jego przestępczą działalnością, które uznawał za bezprawne {A. C., K. P., S. S.} lub wspomnienie o tych osobach oskarżonemu {chodzi o W. W.}), jak się wówczas zachowywał, jakich słów używał (oskarżony wyładowywał się emocjonalnie, był niemal bez kontroli, groził pokrzywdzonym, wulgarnie ich wyzywał, pomawiał o dokonanie przestępstw). Ta szczegółowość relacji i niemalże identyczny scenariusz zachowania oskarżonego obiektywizuje relacje świadków oskarżenia, wskazując że osoby te były naocznymi obserwatorami zdarzeń o których się wypowiadały, a nie stanowiły one wytworów ich wyobraźni. Słuszna jest w kontekście tego uwaga sądu rejonowego, iż akta sprawy nie wskazują na powód dla którego świadkowie ci rzekomo zawarli nielegalne porozumienie tylko po to, aby „wrobić” oskarżonego w popełnienie przestępstw, których się rzeczywiście nie dopuścił. Kontakt pokrzywdzonych z oskarżonym miał charakter tylko i wyłącznie służbowy i sprowadzał się do realizacji urzędowych czynności zleconych przez przełożonych. Nie był wywołany prywatną znajomością i powstałym na tym tle zatargiem. Składając niepolegające na prawdzie zeznania dotyczące czynów zabronionych, które popełnił oskarżony, świadkowie nic w zamian nie uzyskiwali, ryzykując nie tylko wydaleniem ze służby, ale i odpowiedzialnością karną za fałszywe zeznania. Warto też podkreślić, iż oskarżony ustawicznie pomawiał niemalże wszystkie osoby pokrzywdzone o dopuszczanie się licznych przestępstw, których miał był ponoć świadkiem: W. W. miał zlecić zrzucenie do ze schodów przez wskazanego mężczyznę i osobiście pobić nieustalonego mężczyznę, K. C. miał oskarżonego pobić, S. S. miał się do niego niestosownie wyrażać, drwić z niego i fałszować protokół posiedzenia, a K. P. zatajać przestępstwo popełnione przez S. S.). Żadne z tych pomówień, których celem było tylko i wyłącznie obniżenie wiarygodności pokrzywdzonych, nie zostało potwierdzone, co również nie mogło pozostać bez wpływu na ocenę wyjaśnień oskarżonego w których nie przyznawał się do zarzucanych przestępstw (por. wyrok SN z 4 czerwca 1974 r. III Kr 24/74, LEX 18856). Gdyby oskarżony mówił prawdę, przedstawiłby na tę okoliczność rzetelne dowody, a nie uciekał się do „pomniejszenia wartości” pokrzywdzonych.

Polemizując z odmówieniem wiary wyjaśnieniom C. L. apelujący, podobnie, jak w przypadku oceny zeznań świadków, nie ujawnił, jaki to błąd w rozumowaniu sądu rejonowego doprowadził do niesłusznego negatywnego zweryfikowania relacji oskarżonego. Sąd odwoławczy stoi na stanowisku, iż ocenie wyjaśnień oskarżonego dokonanej przez sąd rejonowy nie można niczego zarzucić. Wyjaśnienia C. L. nie tylko były odosobnione, gdyż nie potwierdzał ich żaden inny dowód (oskarżony nigdy wskazywał na źródło dowodowe, które mogłoby potwierdzić jego wersję wydarzeń), sprzeczne z innymi wiarygodnymi dowodami omówionymi wyżej (a także notatką z przebiegu służby ochrony, protokołem posiedzenia aresztowego), ale i wewnętrznie sprzeczne. Oskarżony na pierwszym przesłuchaniu, po przedstawieniu zarzutu gróźb pozbawienia życia W. W., przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, logicznie tłumacząc, że groźby wypowiedział, ponieważ był zły i zdenerwowany na zachowanie pokrzywdzonego, który w przeszłości nie reagował odpowiednio na ujawnione przez oskarżonego przestępstwa (k. 18). Deklarował jednocześnie, iż "wie, że tak nie wolno mówić", co przekonuje o pełnej świadomości treści swojej wypowiedzi i jej znaczenia w sensie prawnym. W późniejszych relacjach w tym na rozprawie C. L. nie potwierdził swoich wyjaśnień z dochodzenia, jednak nie podał racjonalnego powodu ich zmiany. Co do czynów z pokrzywdzeniem K. P. i S. S. oskarżony co prawda werbalnie nie przyznawał się do sprawstwa, zaprzeczał groźbom, jednak zaznaczał od razu, że: " w stosunku do K. P. zachowywał się agresywnie" (k. 567v), a S. S. "życzył śmierci" (k 210, 568), potwierdzając tym samym częściowo wersję wydarzeń "drugiej strony" o "wysokiej temperaturze" spotkań z oskarżonym, jego wybuchowości, gwałtownych reakcjach na postępowanie pokrzywdzonych niezgodne z wolą C. L. i utracie kontroli panowania nad sobą, a w takich okolicznościach, jak pokazuje doświadczenie życiowe mogło dojść do wypowiedzenia gróźb popełnienia przestępstw; groźby w tego rodzaju okolicznościach oskarżony wypowiadał wielokrotnie wcześniej, o czym świadczy karta karna i odpisy wyroków przywołanych w uzasadnieniu orzeczenia sądu rejonowego. Nie przeczy temu, ani opinia psychiatryczna stwierdzająca u oskarżonego nieprawidłową osobowość (ten defekt psychiczny nie wpływa na ograniczenie poczytalności, ale sprzyja niekontrolowanej agresji), ani też dotychczasowy sposób życia oskarżonego, który w przeszłości wielokrotnie dopuszczał się podobnych przestępstw (k. 50); oskarżony był karany za groźby karalne już 5 razy.

Podsumowując: ocena dowodów została przeprowadzona przez Sąd Rejonowy w Bełchatowie bezbłędnie, wszystko to należycie uzasadniono. Odmowa wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim kwestionował sprawstwo była uprawniona i w konsekwencji nie było wadą to, że sąd rejonowy ustalając stan faktyczny nie oparł się na wyjaśnieniach C. L.. Nie poczynił też sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych, wskazując przy tym na podstawie których dowodów ustalił okoliczności i przebieg poszczególnych zdarzeń. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sformułowany w apelacji jest niezrozumiały. Pokrzywdzeni oraz świadkowie A. K., D. J. i D. T. zeznali jasno, iż oskarżony zapowiadał pokrzywdzonym, że pozbawi ich życia, w przypadku S. S. i K. P. w przebiegu prowadzonych przez nich czynności procesowych co połączone było z wypowiedziami obraźliwymi, więc sąd rejonowy, nie mógł ustalić inaczej, niż że doszło do wygłoszenia przez oskarżonego gróźb, zniewag i wpływu na czynności urzędowe. Apelujący nawet nie próbował przekonywać sądu odwoławczego, iż ustalenia te winny się kształtować w odmienny sposób.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd rejonowy bezbłędnie ocenił dowody, poczynił na ich podstawie prawidłowe ustalenia faktyczne, z których wynikało, iż oskarżony dopuścił się gróźb karanych wobec A. C. (2) i W. W. (1) oraz K. P. (1) i S. S. (1), chcąc zmusić tych ostatnich do zaniechania przeprowadzenia czynności służbowych. Oskarżony wyczerpał znamiona zarzucanych mu czynów zabronionych, więc konsekwencją tego było wydanie orzeczenia skazującego, brak było powodów aby je zmieniać i orzekać odmiennie uniewinniając C. L. od przypisanych przestępstw.

3.2.

Rażącej niewspółmierności orzeczonej kary poprzez wymierzenie C. L. jednostkowych kar pozbawienia wolności i łącznej kary pozbawienia wolności w nadmiernej wysokości w wyniku niedostatecznego uwzględnienia okoliczności łagodzących w szczególności sposobu zachowania się oskarżonego, jego właściwości i warunków osobistych, podnoszonej przez niego depresji oraz faktu, że czyn oskarżonego nie cechuje się znacznym, a umiarkowanym stopniem społecznej szkodliwości, dlatego też wymierzone kary są nadmiernie dolegliwe i nie spełniają swoich ustawowych wymogów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest bezzasadny. Sąd rejonowy prawidłowo ustalił stopień społecznej szkodliwości zachowania oskarżonego, uwzględnił wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary i każdej z nich przydał odpowiednią wagę, co zaowocowało należytym ukształtowaniem kar jednostkowych. Nie może przemawiać na korzyść "sposób zachowania się oskarżonego". C. L. dopuścił się nie raz, lecz aż czterokrotnie wygłoszenia gróźb karalnych wobec trzech funkcjonariuszy publicznych i emerytowanego policjanta, pomawiając ich przy tym o popełnianie rzekomych przestępstw. Zachowywał się bardzo agresywnie, powodując konieczność interwencji Policji (czyny III i IV). W przypadku czynów z punktu 2 wyroku C. L. dodatkowo znieważył pokrzywdzonych S. S. (1) i K. P. (1) naruszając swoim zachowaniem dwa przepisy Kodeksu Karnego, co podwyższało społeczną szkodliwość jego czynów (wyrok SN z 3 listopada 2004 r. V KK 1/03, LEX 141319). Oskarżonego nie krępowała obecność funkcjonariuszy Policji (czyny II , III, IV) przebywanie w gmachu sądu w którym jego słowa mogli usłyszeć inni interesanci czując z powodu nich niepokój (czyn I) czy też fakt toczenia się przeciw niemu postępowania karnego o podobne czyny (czyny III i IV), które to okoliczności powinny być dla każdego sprawcy elementem hamującym w dopuszczaniu się kolejnych czynów zabronionych. Oskarżony brnął dalej, nie licząc się z konsekwencjami, uparcie chciał postawić na swoim, co świadczy o jego rozzuchwaleniu. Teza apelacji, jakoby te seryjne ekscesy oskarżonego, popełnione w okolicznościach ustalonych przez sąd rejonowy, cechowały się umiarkowanym stopniem społecznej szkodliwości jest w ocenie sądu okręgowego zupełnie nieuzasadniona. Z resztą apelujący poza swoim stanowczym poglądem, nie przedstawił na jego poparcie żadnej argumentacji. Nie można też podzielić stwierdzenia, że sąd rejonowy nie uwzględnił tego, że oskarżony "działał w depresji", co jak można się domyślać, zmierzało do obniżenia stopnia winy C. L.. Jedyną osobą „rozpoznającą” u oskarżonego w czasie popełniania zarzucanych czynów stan depresyjny, jest sam C. L., który nie posiada, ani wiedzy, ani też odpowiedniego wykształcenia z zakresu psychiatrii, aby wypowiadać w tym zakresie miarodajne sądy. Z opinii sądowopsychiatrycznej, której treść nie była kwestionowana na żadnym etapie postępowania, płynie wniosek, iż oskarżony w czasie popełniania zarzucanych mu czynów, jak i na etapie postępowania karnego, nie cierpiał na to schorzenie, a "jedynie" na zaburzenia osobowości, które, w ocenie psychiatrów nie ograniczały jego zdolności do rozpoznania znaczenia jego czynów, ani pokierowania własnym postępowaniem. Przy takich ustaleniach sąd rejonowy nie był uprawniony do obniżania stopnia winy oskarżonego, jak również do uwzględniania tego na korzyść przy wymiarze kar jednostkowych. Nie można zgodzić się z obrońcą, iż wymierzone kary przekraczają stopień winy oskarżonego. Również w tym przypadku, autor apelacji, swojego poglądu nie rozwija, pomijając, że w sprawie nie ustalono okoliczności wpływających na ograniczenie winy oskarżonego, której stopień należy ocenić jako stosunkowo wysoki. Oskarżony jako osoba karana za identyczne czyny wiedział na czym polegają groźby, miał świadomość, że są to zachowania karalne i co za nie grozi. Lekcją na ten temat były nie tylko powszechnie znane normy społeczne, ale przed wszystkim doświadczenia z sal sądowych i treści ogłoszonych wyroków, obytych kar. Doświadczenie życiowe i prawne oskarżonego było w tych obszarach większe niż osoby niekaranej, jego prawidłowe wykorzystanie winno skłaniać do odstąpienia od ponownych ataków na wolność innych osób. Nie ma racji miał autor apelacji pisząc, że nie zwrócono w procesie ferowania kary należytej uwagi na właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który przez dwa ostatnie lata nie dopuścił się żadnego przestępstwa. To że oskarżony przez stosunkowo krótki okres czasu raczył nie łamać prawa, nie jest z jego strony żadną łaską, a zupełnie normalnym zachowaniem, wręcz obowiązkiem każdego obywatela i nie można tego traktować, jako okoliczności łagodzącej. W szczególności ta przerwa w przestępczej działalności C. L. nie mogła zmazać jego wielokrotnej uprzedniej karalności za identyczne przestępstwa, świadczącej o rażącym lekceważeniu norm prawnych u podłoża którego leży głęboka i utrwalona demoralizacja oskarżonego. Cele zapobiegawcze kary wymagały w takiej sytuacji sięgnięcia po odpowiednio surową karę, która odstraszy oskarżonego od dalszych wybryków w przyszłości i zabezpieczy społeczeństwo przed jego agresją. Co do celów wychowawczych kary dotyczasowa droga życiowa oskarżonego, wielokrotna karalność połączona z pobytami w zakładach karnych, niepoprawność, brak chęcie korekty swojego zachowania, nie pozwala pozytywnie rokować, iż jakakolwiek kara spowoduje resocjalizację oskarżonego. W świetle tych okoliczności wymierzenie oskarżonemu za ciąg przestępstw z punktu 1 ab wyroku kary 1 roku pozbawienia wolności (przy górnej granicy 3 lat podwyższanej treścią art. 91 1 kk i art. 64 1 kk ) stanowiącej 1/3 górnej granicy ustawowego zagrożenia oraz kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za ciąg przestępstw z punktu 2 a b wyroku (przy górnej granicy 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności podwyższonej, jak wyżej) stanowiącej 1/5 górnej granicy ustawowego zagrożenia nie mogło zostać ocenione jako orzeczenie kar rażąco niewspółmiernie surowych, zwłaszcza w kontekście uprzedniej wielokrotnej karalności.

Obrona domagała się obniżenia kary łącznej, jednakże jedynie w następstwie złagodzenia kar jednostkowych, nie kwestionowano natomiast zasady ukształtowania kary łącznej zbliżonej w takim samym stopniu do absorpcji jak i kumulacji.

Wniosek

O obniżenie kar jednostkowych i kary łącznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kary jednostkowe nie nosiły cech rażąco surowych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd okręgowy z urzędu rozpatrywał prawidłowość kwalifikacji czynów zarzucanych oskarżonemu w punktach III i IV aktu oskarżenia z art 224 § 2 kk i jej zmiany na art. 190 § 1 kk, jednak po głębszej analizie odszedł do przekonania, iż ocena prawna zachowań oskarżonego zaproponowana w akcie oskarżenia i zaaprobowana przez Sąd Rejonowy w Bełchatowie jest prawidłowa i najlepiej oddaje intencje jakie kierowały oskarżonym w czasie wypowiadania gróźb wobec S. S. i K. P.. Czyn z art. 224 § 2 kk, którego elementem składowym może być groźba różni od "zwykłej" groźby karalnej kierowanej wobec funkcjonariusza to, iż intencją sprawcy jest nie tylko przestraszenie ofiary, ale cel jaki przyświeca sprawcy, jakim jest zmuszenie funkcjonariusza publicznego do zaniechania przedsięwzięcia prawnej czynności służbowej. W realiach sprawy oskarżony kwestionował swoje sprawstwo, nie potwierdził wprost, że kierował groźby wobec w/w pokrzywdzonych, tym bardziej nie przyznał tego, że jego zamiarem było zakłócenie przebiegu czynności procesowych dokonywanych przez prokuratora i sędziego. Nie oznacza to jednak, że wniosku na temat intencji oskarżonego nie można wyprowadzić z ustalonych przez sąd rejonowy okoliczności czynów z punktów III i IV akt oskarżenia.. Ustalenia faktyczne nie zawsze muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów. Mogą one także wypływać z nieodpartej logiki wydarzeń stwierdzonej innymi dowodami, jeżeli owe wydarzenia są tego rodzaju, że stanowią oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dana okoliczność istotnie miała miejsce. (tak też SA w Poznaniu w wyroku z 28 stycznia 2002 r. o sygn. akt II A Ka 570/01). W przypadku czynów III i IV charakterystyczne i znamienne jest to, iż oskarżony wygłosił groźby wobec Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Radomsku w czasie przesłuchiwania go w charakterze podejrzanego i oznajmieniu mu, że będzie kierowany wniosek o zastosowanie wobec niego wniosek o zastosowanie tymczasowego aresztowania; w przypadku Sędziego Sądu Rejonowego w Radomsku groźby padły z ust oskarżonego w trakcie posiedzenia "aresztowego", którego finałem mogło być pozbawienie oskarżonego wolności w związku z "niezasadnymi zarzutami". Lektura akt wskazuje, że oskarżony kwestionował postawione mu zarzuty, postępowanie organów ścigania i sądu, ale przede wszystkim nie zgadzał się na najbardziej dolegliwy skutek działalności prokuratora i sędziego, jakim było natychmiastowe i długotrwałe pozbawienie go wolności w drodze tymczasowego aresztowania. Zatem wygłoszenia gróźb pod adresem osób prowadzących czynności zmierzające do rozpoznania wniosku o tymczasowe aresztowanie, a raczej szeregu agresywnych zachowań i gestów oskarżonego wobec pokrzywdzonych w trakcie tych czynności nie można potraktować inaczej, jak nakierowanych na przerwanie tych czynności (w mechanizmie przestraszenia osób je prowadzących) i niedoprowadzenia ich do końca, tak aby uniknąć wydania decyzji co do pozbawienia oskarżonego wolności. Oskarżonemu nie chodziło tylko o sparaliżowanie pokrzywdzonych, uzyskania ich niepokoju, jako odegrania, kary za niekorzystne dla oskarżonego decyzje, bo to mógł uzyskać grożąc im po dokonaniu czynności np. na korytarzu sądowym lub w liście kierowanym z jednostki penitencjarnej (tak wyglądały czyny oskarżonego z punktów I i II aktu oskarżenia z pokrzywdzeniem W W. i K. C.), ale odstąpienie przez prokuratora, potem sędziego od dokonania czynności służbowych przeprowadzonych z jego udziałem. Takie też wrażenie odnieśli sami pokrzywdzeni słownymi atakami oskarżonego zeznając, iż celem C. L. było zakłócenie przebiegu czynności procesowych, których celowość oskarżony oficjalnie i stanowczo kwestionował.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny i odpowiadający prawu. Kara bez cech rażącej surowości.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016 poz. 1714) zasądzono na rzecz adwokata Ł. K. wynagrodzenie w wysokości 420 złotych, powiększone o VAT z tytułu pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym. Uwzględniono dodatkowy termin rozpoznania sprawy i koszt dojazdu własnym środkiem transportu do siedziby sądu z kancelarii adwokata.

3.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego C. L.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazania za zarzucane czyny i orzeczone kary

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana