Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

25 stycznia 2018r.

Sąd Okręgowy w Toruniu w IX Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO L.Gutkowski

Protokolant: st.sekr.sądowy Michał Kozłowski

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2018r. sprawy:

H. K. (1), obwinionego z art.92§1 kw, 86§1 kw

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Brodnicy z dnia 3 października 2017r.

sygn. akt II W 570/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt I w ten sposób, iż przyjmuje, że obwi-niony kierował samochodem R. (...);

II.  w pozostałym zakresie tenże wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Brodnicy kwotę 30,- (trzydziestu) zł tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża go wydatkami należnymi za postępowanie odwoławcze w kwocie 50,- (pięćdziesięciu) zł.

Sygn. akt IX Ka 901/17

UZASADNIENIE

H. K. (1) został oskarżony o to, że:

1.  W dniu 16 października 2016 r. około godz. 12:00 w B. przy ul. (...) na terenie parkingu sklepu (...) oznaczonym znakiem drogowym pionowym o symbolu D-52 ,,Strefa Ruchu”, kierując pojazdem marki P. (...) o nr rej. (...) pomimo obowiązku nie zastosował się do znaku drogowego poziomego o symbolu P-24 ,,miejsce dla pojazdu osoby niepełnosprawnej” i zaparkował pojazd w miejscu obowiązywania tego znaku,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw w zw. z § 92 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

2.  W dniu 16 października 2016 r. około godz. 12:00 w B. przy ul. (...) na terenie parkingu sklepu (...) oznaczonym znakiem drogowym pionowym o symbolu D-52 ,,Strefa Ruchu”, kierując pojazdem marki P. (...) o nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że wjeżdżając na stanowisko parkingowe nie zachował należytej odległości od omijanego pieszego w wyniku czego doprowadził do potrącenia pieszego uczestnika ruchu drogowego,

tj. o czyn z art. 86 § 1 w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 2 Ustawy prawo o ruchu drogowym.

3.  W dniu 16 października 2016 r. około godz. 12:00 w B. przy ul. (...) na terenie parkingu sklepu (...) oznaczonym znakiem drogowym pionowym o symbolu D-52 ,,Strefa Ruchu” kierując w/w pojazdem spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że wyjeżdżając z miejsca parkingowego, nie zachował należytej ostrożności, w wyniku czego dwukrotnie potrącił pieszego uczestnika ruchu,

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 23 ust. 1 Ustawy prawo o ruchu drogowym.

Wyrokiem z dnia 3 października 2017 r. sygn. akt II W 570/16 Sąd Rejonowy w Brodnicy uznał H. K. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt I wniosku o ukaranie i za to na podstawie art. 92 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 zł. Nadto uniewinnił go od popełnienia czynów opisanych w pkt II i III wniosku o ukaranie, a kosztami postępowania w tej części obciążył Skarb Państwa. Zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł tytułem opłaty sądowej i obciążył zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 50 zł.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca obwinionego, zarzucając:

1.  naruszenie prawa materialnego tj. § 92 rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych oraz załącznika nr 2 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków umieszczania na drogach, poprzez jego niezastosowanie;

2.  naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpsw polegające na uznaniu, że obwiniony zatrzymał pojazd w miejscu dla pojazdu osoby niepełnosprawnej, co miało wpływ na treść wydanego orzeczenia.

Wobec powyższego apelujący wniósł o uniewinnienie obwinionego od czynu zarzucanego mu w pkt I wniosku o ukaranie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Argumentacja zawarta w apelacji obrońcy obwinionego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Odwoławczy uznał za zasadne zmienić zaskarżony wyrok w pkt I jedynie w zakresie opisu czynu przyjmując, iż obwiniony kierował samochodem R. (...), a nie P. (...), co jednoznacznie wynika z akt rozpoznawanej sprawy. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Apelujący zarzucał, że wątpliwości budzi fakt właściwego namalowania znaku P-24 i jego wymiarów. W jego ocenie znak ten został umiejscowiony na miejscu postojowym niespełniającym parametrów przewidzianych w przepisach prawa dla miejsca postojowego dla osób niepełnosprawnych, które powinno wynosić 4,5 m długości i 3,6 m szerokości oraz być oznaczone znakiem P-24. Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 92 § 1 kw jest legalny charakter znaku.

Sprawstwo obwinionego nie budziło wątpliwości. H. K. (2) co prawda przyznał, że w dacie wskazanej we wniosku o ukaranie rzeczywiście wjechał na miejsce postojowe dla osób niepełnosprawnych, jednocześnie wskazując, że nie było ono oznaczone znakiem pionowym i nie zauważył oznaczenia poziomego, które w jego ocenie było niewyraźne i nie było tam ,,koperty”. Nadto po zorientowaniu się, że jest to miejsce postojowe dla niepełnosprawnych, chciał natychmiast je opuścić, co uniemożliwił mu S. P..

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego wynika zatem, iż miejsce postojowe zajęte przez H. K. (1) pod marketem B. M. było oznaczone znakiem P-24 – miejsce dla pojazdu osoby niepełnosprawnej, z wymalowanymi liniami oznaczającymi miejsce postoju. Ciężko przy tym uznać – jak sugerował obrońca obwinionego – że znak ten był legalny. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby został on umieszczony przez podmiot do tego nieuprawniony czy też w nieodpowiednim miejscu. Nie wydaje się również, iż brak niebieskiej barwy nawierzchni (wymaganej przepisami technicznymi z zakresu znaków i sygnałów drogowych) zmienia znaczenie omawianego znaku drogowego poziomego. Symbol wózka inwalidzkiego nie pozostawia wątpliwości co do tego, iż miejsce nim oznaczone jest przeznaczone dla pojazdów osób niepełnosprawnych. Apelujący kwestionował również wymiary miejsca postojowego zajętego przez oskarżonego wskazując, iż nie spełniało ono wymogów 4,5 długości i 3,6 m szerokości, jednocześnie przyznając, że trudno jest określić, jakie właściwie miało wymiary. Trzeba przy tym wskazać, że na nagraniu z monitoringu znajdującego się przed sklepem widać różnicę pomiędzy miejscem postojowym oznaczonym znakiem P-24 a pozostałymi miejscami postojowymi, które mają zdecydowanie mniejsze wymiary.

Przepis art. 92 § 1 kw penalizuje zachowanie polegające na niezastosowaniu się do znaku drogowego, a zatem w przypadku oskarżonego – do znaku poziomego o symbolu P-24. Zwrot ,,nie stosuje się” należy interpretować jako nieprzestrzeganie czegoś, niedostosowywanie się, niepodporządkowanie się czemuś. Dla dokonania wykroczenia stypizowanego w art. 92 § 1 kw nie jest konieczne zaistnienie jakiegokolwiek skutku np. w postaci sprowadzenia zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, ma ono bowiem charakter formalny. Wystarczy zatem samo niezastosowanie się do znaku, sygnału lub polecenia, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Znamiona omawianego czynu zabronionego mogą zostać przez sprawcę wyczerpane zarówno umyślnie (w zamiarze bezpośrednim lub zamiarze ewentualnym), jak i nieumyślnie (z lekkomyślności lub niedbalstwa, np. gdy sprawca wskutek roztargnienia nie dostrzegł w porę znaku drogowego).

Skarżący argumentował, że obwiniony nie zaparkował pojazdu na znaku poziomym
P-24, lecz tylko się tam zatrzymał i chciał po chwili odjechać, przestawiając pojazd na inne wolne miejsce. Gdyby S. P. nie uniemożliwił mu wyjazdu z tego miejsca, nie przebywałby na nim dłużej niż 1 minutę.

Zgodnie z ustawą z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 1260) zatrzymanie pojazdu to unieruchomienie pojazdu niewynikające z warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające nie dłużej niż 1 minutę, oraz każde unieruchomienie pojazdu wynikające z tych warunków lub przepisów (art. 2 pkt 29 ustawy), zaś postój pojazdu oznacza unieruchomienie pojazdu niewynikające z warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające dłużej niż 1 minutę (art. 2 pkt 30 ustawy). Według apelującego H. K. (1) w dniu przedmiotowego zdarzenia tylko zatrzymał się i nie nastąpił w tym przypadku postój.

Nie można zgodzić się z powyższym, bowiem zachowanie obwinionego – uwidocznione na nagraniu zaliczonym w poczet materiału dowodowego – polegało na zajęciu miejsca oznaczonego znakiem P-24 i w efekcie doszło do postoju. Z jego zachowania wynikało, iż nie chciał zastosować się do powyższego znaku. Po zaparkowaniu wyłączył silnik, wysiadł z samochodu, obszedł pojazd i otworzył drzwi z drugiej strony. Nie było to zatem chwilowe zatrzymanie się. Należy zauważyć, iż z nagrania na monitoringu wynika, iż w pobliżu znajdowały się puste miejsca parkingowe nieoznaczone znakiem poziomym
P-24, a mimo to obwiniony nie skorzystał z możliwości zaparkowania w tych miejscach, wybierając miejsce przeznaczone dla pojazdów osób niepełnosprawnych. Nie znajduje uzasadnienia prezentowana przez obrońcę wersja, iż obwiniony wjechał na oznaczone miejsce postojowe, ale miał z niego po chwili odjechać, przestawiając pojazd w inne miejsce. Gdyby rzeczywiście tak było, oskarżony nie wyłączałby silnika i nie wysiadałby z samochodu. Wydaje się, iż to okoliczność zwrócenia mu uwagi przez S. P. spowodowała, że zdecydował się opuścić zajęte miejsce parkingowe. Wobec powyższych okoliczności nie sposób przyjąć, iż w przypadku obwinionego doszło jedynie do zatrzymania jako unieruchomienia pojazdu trwającego nie dłużej niż 1 minutę, gdyż niewątpliwie doszło do postoju na miejscu oznaczonym znakiem P-24, co jednoznacznie wynikało z zachowania obwinionego.

Wobec powyższego dowody zebrane w toku przewodu sądowego uzasadniały przypisanie oskarżonemu winy i sprawstwa w zakresie zarzucanego mu czynu tj. wykroczenia z art. 92 § 1 kw. Od pozostałych czynów Sąd meriti słusznie oskarżonego uniewinnił. Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności sprawy, dokonał poprawnej oceny dowodów ujawnionych w toku rozprawy i poczynił następnie na ich podstawie trafne ustalenia faktyczne, nie dopuszczając się naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 kpk.

Analiza całokształtu okoliczności sprawy potwierdza prawidłowość rozstrzygnięcia o karze tj. wymierzenia kary 200 zł grzywny, która stanowić będzie adekwatną reakcję do wagi popełnionego czynu, stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Powyższa kara wystarczająca będzie do zapewnienia realizacji wszystkich celów postępowania, a także pozwoli ona realnie odczuć w sferze finansowej nieprawidłowość zachowania obwinionego, którego możliwości finansowe pozwalają na uiszczenie powyższej kwoty.

W trakcie analizy akt sprawy pod kątem zaistnienia przesłanek z art. 104 kpw i art. 440 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień, które skutkować musiały uchyleniem zaskarżonego orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

Na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 636 kpk oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. z 1983, nr 49, poz. 223 ze zm.) oraz § 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r. Nr 118, poz. 1269), Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa opłatę za drugą instancję w kwocie 30 zł oraz obciążył go zryczałtowanymi wydatkami postępowania odwoławczego w wysokości 50 zł. Uiszczenie kosztów - w obiektywnie niewielkiej wysokości - nie przekracza możliwości finansowych obwinionego.