Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2014r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu Wydział VIII Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Kurdziel

Protokolantka: Anna Jakimów

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lutego 2014r.

sprawy z powództwa: Gminy W.

przeciwko: J. O.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego J. O. na rzecz strony powodowej Gminy W. kwotę 122,40 zł (sto dwadzieścia dwa złote czterdzieści groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia 29 września 2010r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 1 sierpnia 2011 r. strona powodowa Gmina W. domagała się zasądzenia od pozwanego J. O. kwoty 122,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 29 września 2010 r. do dnia zapłaty oraz kosztów sądowych wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu podała, iż pozwany w dniu 14 września 2010 r. korzystał z tramwaju linii nr (...) przy pl. (...) II we W. bez ważnego biletu. Na skutek przeprowadzonej kontroli, strona powodowa wystawiła pozwanemu wezwanie do zapłaty, w którym zobowiązała go do uiszczenia w terminie 14 dni kwoty dochodzonej niniejszym pozwem, na którą składają się kwota 120 zł tytułem opłaty dodatkowej i kwota 2,40 zł tytułem opłaty za przejazd. Wysokość przedmiotowych opłat wynika z uchwał Rady Miejskiej W. nr VIII/275/99 z dnia 23 kwietnia 1999 r. oraz numer XXI/681/08 z dnia 15 maja 2008 r. Odbiór powyższego wezwania pozwany poświadczył własnoręcznym podpisem. Termin do zapłaty wyznaczony przez stronę powodową upłynął bezskutecznie, w związku z czym ponownie skierowała ona do pozwanego wezwanie do zapłaty z dnia 29 października 2010 r. Wezwanie to również okazało się bezskuteczne.

W dniu 23 sierpnia 2011 r. został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 9), który w postanowieniu z dnia 6 kwietnie 2012 r. został uchylony, z uwagi na brak możliwości doręczenia go pozwanemu.

Na rozprawie z dnia 6 lutego 2014 r., pozwany przyznał fakt przejazdu bez ważnego biletu w dniu 14 września 2010 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 września 2010 r. pozwany J. O. poruszał się tramwajem linii nr (...) we W. bez ważnego biletu.

Na skutek przeprowadzonej przez pracowników strony powodowej Gminy W. kontroli biletów, pozwanemu wystawiono wezwanie do zapłaty nr (...) zobowiązując go do zapłaty kwoty 122,40 zł, na którą składały się opłata za przejazd w wysokości 2,40 zł oraz opłata dodatkowa w wysokości 120 zł. Pozwany odebrał wezwanie składając na nim własnoręczny podpis.

Dowód: -wezwanie do zapłaty nr (...) z dnia 14.09.2010 r., k. 6.

Pismem z dnia 29 października 2010 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 122,40 zł w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Pozwany nie odebrał wezwania w terminie.

Dowód: -wezwanie do zapłaty z dnia 29.10.2010 r. wraz z kopertą, k.7-8.

Pozwany jest osobą w podeszłym wieku, otrzymującym emeryturę w kwocie 1105,43 zł miesięcznie, z czego kwota 276,36 zł potrącana jest przez komornika.

Dowód: - zaświadczenie z dnia 31 stycznia 2014 r., k.91.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było uzasadnione i jako takie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Stan faktyczny był co do zasady między stronami bezsporny.

Podstawę prawną żądania strony powodowej stanowiła ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (Dz.U. z 2000, nr 50, poz. 601 j.t.). Zgodnie z treścią przepisu art. 16 cytowanej ustawy umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd lub spełnienie innych określonych przez przewoźnika warunków dostępu do środka transportowego, a w razie ich nieustalenia - przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym. Z kolei z art. 33a ust. 3 ustawy Prawo przewozowe wynika, iż w razie stwierdzenia braku odpowiedniego dokumentu przewozu przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona pobiera właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawia wezwanie do zapłaty.

Organizowanie transportu zbiorowego jest zadaniem własnym gminy. Gmina W. wykonuje je za pośrednictwem jednostki budżetowej Zarządu Dróg i Utrzymania Miasta. Zgodnie z treścią § 1 ust. 3 załącznika do uchwały nr VIII/275/99 Rady Miejskiej W. z dnia 23 kwietnia 1999 r. przewóz osób i ich bagażu odbywa się na podstawie umów między pasażerami a przewoźnikami, zawieranych przez nabycie biletu okresowego lub specjalnego, skasowanie biletu jednorazowego albo przez samo zajęcie miejsca w tramwaju lub autobusie. Pasażer, który zajął miejsce w środku transportowym bez dopełnienia obowiązku zapłaty należności przewozowych z tytułu przewozu osób, bagażu lub zwierząt, jest zobowiązany do uiszczenia oprócz tej należności także opłaty dodatkowej (§ 1 ust. 5). Opłata za bilet jednorazowy za przejazd wszystkimi liniami normalnymi w granicach miasta wynosi 2,40 zł (Uchwała Nr XXI/681/08 (...) z dnia 15 maja 2008 r. w sprawie opłat za usługi przewozowe transportu zbiorowego świadczone przez Gminę W.), natomiast opłata dodatkowa za przejazd bez ważnego biletu wynosi 50-krotność ceny biletu jednorazowego pełnego, stosowanego na liniach normalnych w granicach miasta (§ 8 ust. 3 pkt 1 załącznika do uchwały nr VIII/275/99 (...)).

Art. 33a ust. 1 powołanej powyżej ustawy stanowi, iż przewoźnik lub osoba przez niego upoważniona, legitymując się identyfikatorem umieszczonym w widocznym miejscu, może dokonywać kontroli dokumentów przewozu osób lub bagażu.

W świetle powyższego, Sąd nie znalazł podstaw do rozpoznania sprawy na korzyść pozwanego. Mając na uwadze, iż pozwany nie kwestionował swej odpowiedzialności ani co do zasady, ani też co do wysokości, Sąd, na podstawie cytowanych wyżej art. 33a ust. 3 ustawy Prawo przewozowe oraz § 1 ust. 5 załącznika do uchwały nr VIII/275/99 Rady Miejskiej W. z dnia 23 kwietnia 1999 r., uznał, że na pozwanym ciążył obowiązek uiszczenia na rzecz strony powodowej- jako przewoźnika opłaty za przejazd i opłaty dodatkowej w łącznej wysokości 122,40 zł, a strona powodowa miała prawo do naliczenia takiej opłaty. Pozwany zaś tego obowiązku nie wypełnił. Kwota, której żąda strona powodowa jest kwotą zasadną, w wysokości wynikającej wprost z treści uchwał, na które strona powodowa się powołuje. Pozwany nie przedłożył również żadnego dokumentu, z którego wynikałoby uprawnienie do odbycia przez niego bezpłatnego przejazdu środkami komunikacji miejskiej. Sytuacja materialna pozwanego nie stanowi zaś przesłanki do oddalenia powództwa, zwłaszcza że żądana kwota nie przekracza dziesiątej części jego miesięcznych dochodów i niewątpliwie w okresie od września 2010 r. do chwili zamknięcia rozprawy mógł on zaoszczędzić środki na zapłatę dochodzonych przez stronę powodową należności.

Z uwagi na powyższe Sąd uwzględnił powództwo w całości.

Orzeczenie w zakresie odsetek znajdowało uzasadnienie w treści art. 481 k.c., zgodnie z którym w przypadku opóźnienia się przez dłużnika ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd zasądził odsetki ustawowe zgodnie z żądaniem pozwu, tj. po upływie 14 dni wskazanych w doręczonym w dniu 14 września 2010 r. wezwaniu do zapłaty.

W tym stanie rzeczy, należało orzec, jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 98 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Wobec faktu, iż strona powodowa wygrała proces w całości, Sąd zasądził na jej rzecz od pozwanego kwotę 60 zł tytułem poniesionych kosztów procesu, na którą składają się kwota 30 zł opłaty od pozwu i kwota 30 zł wynagrodzenia kuratora.

Mając na uwadze powyższe, o kosztach postępowania Sąd orzekł, jak w punkcie II wyroku.