Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 210/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. z 20 listopada 2019 r. w sprawie II K 55/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. Nieuwzględnienia wniosku obrońcy oskarżonego o ponowne przeprowadzenie dowodu z badań śladów biologicznych zabezpieczonych na korespondencji wysyłanej do pokrzywdzonych, w sytuacji, kiedy w kilku przypadkach stwierdzono, że zabezpieczona substancja jest mieszaniną DNA pochodzącą od kilku osób;

2. Niezasadnego uznania, iż opinie genetyczne świadczą o sprawstwie oskarżonego, podczas gdy wyniki badań DNA mogły być "sfałszowane". Sfałszowanie miało polegać na sfabrykowaniu próbki śliny i krwi. Badający mogli też, mając dostęp do baz naukowych, stworzyć „fałszywe DNA”.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oba zarzuty dotyczą oceny opinii genetycznych, są ze sobą ściśle powiązane, co przemawia za ich łącznym omówieniem. Warunkiem dopuszczenia uzupełniającej opinii biegłych lub też powołania innych biegłych nie jest samo subiektywne przekonanie strony, czy obrońcy, że opinie są wadliwe, oparte tylko i wyłącznie o niezadowolenie z wyniku opinii, a okoliczności wymienione w art. 201 kpk (por. wyroki: SA we Wrocławiu z 8 maja 2001 r., II AKa 130/2001 Prok i Pr 2001/11/21, SA w Katowicach z 17 grudnia 1998 r. II AKa 253/98, Biul. SA w Katowicach 1/1999. str. 11). Strona domagająca się nowej lub uzupełnienia dotychczasowej ekspertyzy powinna uprawdopodobnić, że dotychczas przeprowadzone opinie są niepełne, niejasne lub wewnętrznie sprzeczne. Powinno to zostać zawarte w uzasadnieniu wniosku dowodowego. Zdaniem sądu okręgowego wniosek obrońcy oskarżonego złożony na rozprawie 10 września 2019 r. (k. 1823) ograniczający się do żądania wezwania biegłych, aby wydali ustne uzupełniające opinie, bo takie jest stanowisko procesowe oskarżonego, nieuzupełniony merytorycznie przez M. M. (wypowiadał się na rozprawie, ale w kwestii uzupełniającej opinii psychiatrycznej) uchylał się ustawowym przesłankom zasięgnięcia uzupełniającej opinii biegłego. Nie dość, że nie wskazywał czy w ocenie obrońcy opinie są niejasne, niepełne, wewnętrznie sprzeczne, nie ujawniał też w jakiej części opinie są kwestionowane w zakresie tych uchybień, nie mówiąc już co dowodzi rzekomych uchybień. Nie naruszył zatem sąd I instancji przepisu art. 201 kpk oddalając powyższy wniosek, jako zupełnie nieumotywowany (k. 1834v). Z urzędu sąd odwoławczy nie widzi podstaw, aby kwestionować którąkolwiek z opinii z zakresu badań śladów biologicznych, tak tych z grupy stwierdzającej, że w zabezpieczone ślady (ślina) pochodzą wyłącznie od oskarżonego, jak i z grupy w której mieliśmy do czynienia z mieszaniną DNA więcej niż jednej osoby; ta druga grupa zostanie szerzej omówiona w dalszej części uzasadnienia. Wiedzą powszechną i podstawową jest niepowtarzalność i indywidualność DNA każdego człowieka. Nie jest też do zakwestionowania, iż DNA zawarte jest w wydzielinach człowieka, w tym pocie, krwi, a także ślinie. Jeśli więc sprawca pozostawi swój ślad biologiczny na miejscu przestępstwa, przedmiocie czynności wykonawczej (np. na liście, znaczku) i znajdujące się tak markery DNA będą zgodne z markerami DNA pobranymi od oskarżonego, to daje to praktycznie 100 % pewności, że ślady te pozostawiła osoba od której pobrano materiał do analizy porównawczej. Jak widać badanie DNA składa się z dwóch etapów. W pierwszym pobiera się ślady biologiczne, które pozostawił sprawca i ustala czy nadają się do identyfikacji, może bowiem zdarzyć się, że DNA ulegało degradacji i nie nadaje się do badań porównawczych. W sprawie taka sytuacja nie nastąpiła w odniesieniu do śladów pozostawionych na znaczkach pocztowych z listów z żądaniami wypłaty gotówki, rozporządzeń majątkiem , które odebrali pokrzywdzeni: G. P., P. K., K. W. (1), D. T., R. P., Z. W., M. J. (1), A. R., K. P. (1). W drugim następuje porównanie śladów biologicznych sprawcy, z materiałem biologicznym pobranym od oskarżonego. W przypadku znaczków na korespondencji kierowanej do G. P., P. K., D. T., R. P., Z. W. stwierdzono stuprocentową zgodność profilu DNA pozostawionego przez sprawcę z profilem DNA oskarżonego w zakresie odpowiadających sobie układów. Jedynie w przypadku K. W. (1), K. P. (1), M. J. (1) badano mieszaninę DNA pochodzącą od więcej niż jednej osoby, jednak wyniki badań porównawczych sąd rejonowy słusznie zinterpretował, jako niekorzystne dla oskarżonego, świadczące o autorstwie i ekspedycji listów z pogróżkami i żądania pieniędzy; będzie o tym mowa niżej. Zgodność układów DNA w świetle logiki i doświadczenia życiowego wskazywała, że pisma sporządzał i kierował do w/w osób nie kto inny niż oskarżony i on naklejał znaczki pocztowe na koperty, pozostawiając na nich "odcisk biologiczny" , a przyjęcie innej wersji wydarzeń nie znajdowało oparcia w materiale dowodowym sprawy. Oskarżony ograniczając swoje wypowiedzi odnośnie zarzutów do zaprzeczania sprawstwu nie potrafił logicznie skomentować, jak to się stało, że na znaczkach pocztowych przyklejonych do listów z groźbami popełnienia przestępstw w celu rozporządzenia przez osoby pokrzywdzone ich mieniem, w razie niespełnienia żądań, znajdowały się jego ślady biologiczne (ewentualnie mieszanina jego DNA z DNA innej osoby), skoro rzekomo nie jest autorem tych pism, ani też ich nie wysyłał, nie miał z tym procederem nic wspólnego. Twierdzenia apelacji, iż doszło do "wrobienia" oskarżonego poprzez "sfabrykowanie" próbek śliny nie wyjaśniają o co autorowi chodzi. Jeżeli przyjąć, że eksperci sporządzający opinie na etapie laboratoryjnym wytworzyli sztuczny profil DNA, rzekomo należący do oskarżonego i dopasowali go do profilu DNA, jaki pozostawił na znaczkach sprawca, to jest to stwierdzenie niedorzeczne. Żeby je zaakceptować należałoby przyjąć, że laboranci i funkcjonariusze Policji, z niewiadomych pobudek zawiązali spisek przeciwko oskarżonemu i dopuścili się tworzenia serii fałszywych dowodów, co nie zostało w żaden sposób uprawdopodobnione. Można też rozważać wersję, iż funkcjonariusze podrzucili ślady biologiczne z DNA M. M. na koperty i znaczki w których przyszła korespondencja do pokrzywdzonych. Taki scenariusz były logiczny w sytuacji kiedy prowadzący śledztwo od razu mili "gotową tezę" i typowali oskarżonego jako sprawcę, potem uzyskali od niego materiał biologiczny i rozprowadzili go po kilkunastu kopertach i znaczkach z których wyizolowano DNA, aby skierować na niego podejrzenie. Akta sprawy przedstawiają zupełnie inny scenariusz, odwrotną kolejność zdarzeń. Mianowicie policjanci prowadzący śledztwo od 2010 r., kiedy miała miejsce pierwsza próba wymuszenia rozbójniczego na G. P. (k. 557, 558) nie podejrzewali o dopuszczenie się tego czynu oskarżonego M. M.. Stąd też podjęte próby profilowania psychologicznego sprawcy, które nie miałyby sensu, gdyby funkcjonariusze Policji operacyjnie (poza procesowo) ustalili sprawcę, szukając następnie potwierdzenia tego ustalenia w dowodach nieoperacyjnych (takich które można przedstawić sądowi). Substancje biologiczne na kopertach były początkowo badane jedynie pod kątem czy i jakie DNA się na nich znajduje i czy nadaje się do badań, a nie czy pasuje do DNA sprawcy, gdyż osoby podejrzanej jeszcze nie było. Nie istniała wówczas możliwość badań porównawczych DNA. Tak sytuacja wyglądała w przypadku usiłowań wymuszeń na G. P., K. W. (1) (k. 608, 296, 836, ). Warto podkreślić, że po raz pierwszy ślady DNA na znaczku pocztowym zidentyfikowano w sensie odczytania ich alleli 3 marca 2010 r. Już wówczas znane było indywidualne DNA sprawcy, które okazało się niezmienne i identyczne w pozostałych przypadkach. Oskarżony "wpadł" przez pozostawienie "śladu telekomunikacyjnego", ponieważ wysłał sms-a do pokrzywdzonego M. J. (1) (k. 57), co doprowadziło do "namierzenia" jego aparatu telefonicznego, co miało miejsce dopiero pięć lat później. 27 kwietnia 2015 r. sporządzono notatkę policyjną w której po raz pierwszy, w oparciu o analizę połączeń, powiązano oskarżonego z wymuszeniami rozbójniczymi. Tego dnia został zatrzymany i dopiero wówczas po raz pierwszy pobrano od niego wymazy z policzków (k. 119). Ustalając już w 2010 r. profil DNA pozostawiony przez nieznanego sprawcę na znaczku (jak się okazało oskarżonego) eksperci nie mogli zidentyfikować go z użyciem podrzuconej śliny, krwi, potu pobranych (w nieustalonych okolicznościach) od M. M., gdyż ten został zatrzymany dopiero pięć lat później w związku z tą sprawą.

Jak napisano w trzech przypadkach (K. W., K. P., M. J.) na przedmiotach czynności wykonawczych znajdowały się mieszaniny DNA więcej niż jednej osoby. Podnieść należy dwie kwestie. Z opinii, które opisują te przypadki nie wynika, że oznaczone w tych mieszaninach markery DNA nie są zgodne z profilem DNA oskarżonego, a tylko wówczas można byłoby, bez ryzyka błędu, twierdzić, że ślady biologiczne, które pozostawił sprawca nie pochodzą od oskarżonego. Po drugie: w analizowanych mieszaninach DNA znajdowały się układy DNA innej osoby/osób, ale były w nich też obecne wszystkie układy locus DNA zgodne z materiałem porównawczym pobranym od M. M.; w tych śladach biologicznych, jakie pozostawił sprawca jest 100 procent alleli pasujących do materiału DNA oskarżonego i dodatkowo allele pochodzące od innej nieustalonej osoby. Z literatury naukowej wynika, że otwiera to pole do przyjęcia, że ślady biologiczne na przedmiotach służących do popełnienia wymuszeń pochodzą rzeczywiście od oskarżonego (zob . Joanna Dąbrowska, Żanetta Makowska, Magdalena Spólnicka, Emilia Szabłowska- Gnap, Teoretyczne podstawy analizy mieszaniny DNA w multipleksowych systemach STR, opubl. Problemy Kryminalistyki 280 (2) 2013). W takim układzie, słusznie sąd rejonowy przyjął, że ślady te pozostawił oskarżony. Inaczej tej zgodności części locus DNA z profilem DNA oskarżonego nie da się wytłumaczyć. Oczywiście idealną i "czystą" sytuacją byłoby gdyby ślad pozostawiony przez sprawcę był jednorodny i pochodził od jednej osoby, jednak z drugiej strony sama okoliczność dodania do DNA sprawcy markerów pochodzących od innej osoby nie oznacza, że taki wynik opinii z zakresu badania śladów biologicznych nie może być dowodem na sprawstwo oskarżonego. Sytuacje kiedy dochodzi do powstania mieszaniny DNA kilku osób na jednym przedmiocie są czymś naturalnym, zwłaszcza kiedy rzeczy dotyka więcej niż jedna osoba i każda z nich pozostawia na niej biologiczny ślad.

Co do śmiałej tezy oskarżonego, iż wyniki badań DNA mogły być błędne, dlatego badania należy powtórzyć, nie znajduje ona oparcia w materiale aktowym. Badania śladów biologicznych wykonywane były w ścisłym reżimie, przez certyfikowane laboratoria działające pod egidą Komend Wojewódzkich Policji lub Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego z użyciem naukowo zalecanych metod, co opisano w każdej z ekspertyz; zastosowano procedurę badawczą „ (...) w Systemie S. (...) nr HL-PB-01/04/B.. Wnioski ekspertyz to sprawozdanie z badań laboratoryjnych, a nie luźnych szacowań czy domysłów biegłych, co praktycznie wyklucza ryzyko błędu. Biorąc pod uwagę ilość badanych śladów i wyników badań trudno uwierzyć, że eksperci w kilku składach pomylili się kilkanaście razy na niekorzyść oskarżonego. Jest to czysta niedorzeczność, nie wynikająca w żadnym stopniu z materiału aktowego sprawy.

Niezależnie od tego, co już napisano, sąd okręgowy zauważa, że "opinie DNA" uzyskane w sprawie nie były dowodem wyizolowanym od pozostałego materiału, ani też jedynym świadczącym o tym, że to oskarżony wysyłał listy z groźbami i żądaniami gotówki, bądź innych rozporządzeń mieniem. Uzyskiwały one silne wsparcie w opinii psychologicznej świadczącej o tym, że listy zostały sporządzone przez jedną i tą samą osobę, a także niekwestionowanych okolicznościach. Chodziło o to, że: ofiarami były majętne osoby zamieszkujące O. i okolice, znane w lokalnym środowisku, jako dobrze prosperujący przedsiębiorcy, bądź też wykonujące intratne wolne zawody (W. M. (1), M. J. (1)), sprawca większość z nich znał, bądź to z racji współpracy gospodarczej, bądź korzystania z ich usług (co dawało mu doskonałe zorientowanie w ich sytuacji majątkowej, posiadanych zasobach), sprawca wykazywał również doskonałą orientację w topografii O. (co nie było dziełem przypadku jako, że oskarżony zamieszkuje w O.), listy zawierały charakterystyczne sformułowania świadczące o technicznym wykształceniu ich autora (a takie posiada oskarżony), sprawca w sposób identyczny kontrolował wypowiedzi (nie używał wulgaryzmów, raczej sformułowania które wyszły z obiegu, mimo wiedzy o rodzinie ofiar, nigdy nie groził członkom rodziny pokrzywdzonych), groźby były budowane w oparciu o podobny scenariusz ich realizacji i tego kto miał je zrealizować (miała za nimi stać "mafia", wynajęty przez nią "czeczeński snajper"), w każdym przypadku sprawca wysyłał kilka żądań i na tym poprzestawał. Warto także dodać, że w mieszkaniu oskarżonego znaleziono opakowanie po telefonie komórkowym z numerem (...), który współpracował z kartą sim do której przypisany był numer (...) z którego oskarżony nieopatrznie wysłał wiadomość tekstową do M. J. (1). Nie można było również pominąć, iż na zakrętce słoika w którym umieszczono wiadomość do M. J. (1) znajdował się ślad biologiczny zgodny całkowicie z profilem DNA żony oskarżonego - W. M. (2), czego również nie można uznać jako wyniku czystego przypadku. Również tej okoliczności świadczącej ewidentnie na niekorzyść oskarżonego, M. M. nie potrafił w jakikolwiek sposób wytłumaczyć, skomentować. Co prawda oskarżony ma „święte prawo” do milczenia i nie musi dostarczać dowodów przeciwko sobie, to jednak w okolicznościach sprawy, jego milczenie, rezygnacja z odniesienia się do ujawnionych faktów wynikających z dowodów o charakterze naukowym, nie może pozostawać bez wpływu na ocenę wyjaśnień (por wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku w sprawie z 20 grudnia 2011 r. w sprawie II Aka 238/11). Te niekwestionowane liczne poszlaki wespół z opiniami z zakresu badań biologicznych wręcz wykluczały, aby przyjąć, że sprawcą zarzucanych czynów jest kto inny, niż oskarżony.

Wniosek

O odmienną ocenę dowodów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Opisano wyżej.

3.2.

Błędnego ustalenia faktycznego, jakoby oskarżony wysyłał wiadomość tekstową do pokrzywdzonego M. J. (1), tylko na podstawie znalezienia u oskarżonego opakowania po telefonie komórkowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustalenia faktyczne nie zawsze muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów. Mogą one także wypływać z nieodpartej logiki wydarzeń stwierdzonej innymi dowodami, jeżeli owe wydarzenia są tego rodzaju, że stanowią oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dana okoliczność istotnie miała miejsce. (tak też SA w Poznaniu w wyroku z 28 stycznia 2002 r. o sygn. akt II A Ka 570/01) . Niekwestionowanym w sprawie było to, że 18 kwietnia 2015 r. pokrzywdzony M. J. (1) otrzymał od sprawcy wymuszenia wiadomość tekstową nakazującą udanie się w określone miejsce, aby otrzymać instrukcje związane ze złożeniem "okupu" wysłaną z numeru (...). Numer ten, jak ustalił sąd rejonowy, a czego nie negował apelujący, współpracował z telefonem marki S. (...) o numerze (...). Opakowanie po aparacie telefonicznym o tym modelu, marce i numerze (...) zostało ujawnione podczas przeszukania mieszkania M. M.. W takim układzie nieubłagana logika nakazuje przyjąć, że to oskarżony posiadał i posługiwał się takim właśnie telefonem i mógł z niego wysyłać sms-a do pokrzywdzonego realizując czyn zabroniony opisany w punkcie I aktu oskarżenia. Akta sprawy, w tym również wyjaśnienia oskarżonego oraz apelacja, a także wyobraźnia, nie przedstawiają innego scenariusza znalezienia się u oskarżonego opakowania po aparacie telefonicznym, niż jego wcześniejszy zakup i posiadanie. Również w tym przypadku apelujący w żaden przekonywujący sposób nie wytłumaczył, jak to się stało, iż w jego mieszkaniu (miejscu gdzie przebywający tam człowiek trzyma zgromadzone przedmioty osobiste, opakowania po nich) znalazło się pudełko po opisanym telefonie, skoro oskarżony takowego nigdy nie posiadał, ani z niego nie korzystał.

Wniosek

O poczynienie odmiennych ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu I.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Opisano wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty apelacji okazały się bezzasadne. Nie stwierdzono z urzędu uchybień wymienionych w art. 439 kpk. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. prawidłowo zakwalifikował przypisane oskarżonemu czyny. Wymierzone za nie kary nie noszą cech rażącej surowości uwzględniając wszystkie okoliczności wymienione w art. 53 1 i 2 kk, każdej z nich przydano odpowiednią wagę. Również kara łączną na poziomie 3 lat pozbawienia wolności, ukształtowana w kierunku zbliżonym do pełnej absorpcji, nie może być oceniona jako niewspółmiernie rażąco surowa.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

3.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony M. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana