Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 489/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.  M. W.

2.  R. K.

3.  K. K.

1.  będąc Prezesem Zarządu, tj. osobą odpowiedzialną za sprawy gospodarcze i (...) sp. z o.o. z siedzibą w O., poprzez swoje świadome działanie polegające na zawarciu umowy o dzierżawę powierzchni w lokalu BAR (...) przy ulicy (...) w S. celem organizowania w nim gier na automatach, w dniu 05 listopada 2015 r. urządzał bez wymaganego zezwolenia i w miejscu do tego nie przeznaczonym, tj. w ww. lokalu gier na automatach o nazwach (...) M. o nr (...) oraz (...)o nr (...), naruszając dyspozycję określoną w art. 14 ust. 1 oraz w art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r. poz. 612 ze zm.),czym wyczerpał znamiona czynu określonego w art. 107 §1 kks

2.  poprzez zainstalowanie bez wymaganego zezwolenia i w miejscu do tego nie przeznaczonym, tj. w lokalu BAR (...) przy ulicy (...) w S. automatów celem organizowania na nich gier, a także poprzez sprawowanie nad nimi nadzoru serwisowego, w dniu 05 listopada 2015 r. urządzał w ww. lokalu gry na automatach (...) M. o nr (...) oraz (...)o nr (...), naruszając dyspozycję określoną w art. 14 ust. 1 oraz art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 612 ze zm., czym wyczerpał znamiona czynu określonego w art. 107 §1 kks

3.  w dniu 05 listopada 2015 roku, działając z pełnomocnictwa E. K., pomagał innym osobom w urządzaniu gier na automatach (...) M. o nr (...) oraz (...)o nr (...), co naruszało dyspozycję określoną w art. 14 ust. 1 i art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 612 ze zm.) w ten sposób, że poprzez wcześniejsze zawarcie i zrealizowanie umowy ze spółką (...) sp. z o.o. z siedzibą w O., udostępnił powierzchnię w lokalu BAR (...) przy ulicy (...) w S. umożliwiając zainstalowanie i eksploatację tych urządzeń celem organizowania w nim gier na automatach bez wymaganego zezwolenia, czym wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 18 § 3 kk w zw. z art. 20 § 2 kks w zw. z art. 107 § 1 kks.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Ad. 1, 2 i 3

W dniu 31 maja 2015 roku M. W. jako prezes zarządu odpowiedzialny za sprawy gospodarcze i (...) sp. z o.o. z siedzibą w O. zawarł z K. K., działającym z pełnomocnictwa E. K. ramową umowę dzierżawy powierzchni w lokalu o nazwie Bar (...) położonego przy ulicy (...) w S., na potrzeby umieszczenia w jego wnętrzu automatów do gier. W ramach tej umowy K. K. zobowiązał się do umożliwienia zainstalowania i eksploatacji urządzeń do gier. Z tego tytułu dzierżawca miał wypłacać wydzierżawiającemu miesięczny czynsz dzierżawy w kwocie 250 zł miesięcznie, płatny od chwili uruchomienia urządzeń. Umowa obowiązywać miała od dnia 1 czerwca 2015 roku. Do umowy załączono potwierdzenie wydania urządzeń (...) M. o nr (...) oraz (...)o nr (...), które nastąpiło faktycznie w dniu 22 października 2015 roku.

Stały nadzór serwisowy nad powyższym urządzeniem, zapewniający utrzymanie go w dobrym stanie technicznym, a także usługi transportowe oraz związane z poborem gotówki z automatu był wykonywany przez firmę (...) sp. z o.o. w W., która zadania te zleciła w umowie z dnia 2 stycznia 2015 roku R. K.. Działając w ramach powyższej umowy zlecenia R. K. następnie wskazane urządzenia w barze (...) zainstalował i sprawował nad nimi faktyczny nadzór serwisowy.

W dniu 5 listopada 2015 roku wskazane wyżej automaty do gier zostały ujawnione przez funkcjonariuszy celnych podczas wykonywania czynności służbowych w lokalu Bar (...). Po przeprowadzeniu eksperymentu procesowego polegającego na odtworzeniu przebiegu gry na tym automacie, funkcjonariusz celny uznał, iż dostępne gry na tym urządzeniu posiadają element losowości oraz charakter komercyjny, jak również ujawnili fakt wypłaty przez ten automat wygranych pieniężnych, podobne ustalenia powziął także na podstawie rozmowy z obecnym w lokalu korzystającym z urządzeń klientem K. G.. Zatrzymano wówczas wyżej wymienione automaty oraz wyjęte z ich pieniądze.

1.  Ramowa umowa dzierżawy

2.  Umowa zlecenie

3.  Protokół wyjęcia gotówki

4.  Umowa w zakresie obsługi urządzeń do gier rozrywkowych

5.  Pełnomocnictwo udzielone R. K.

6.  Faktura za obsługę urządzeń do gier rozrywkowych

7.  Rozliczenie usług za październik 2015r.

8.  Dokument wydania urządzeń z magazynu

9.  Pełnomocnictwo udzielone K. K.

10.  Protokół przeszukania lokalu

11.  Protokół oględzin automatów

12.  Szkic sytuacyjny lokalu z dokumentacją fotograficzną

13.  Kserokopia opinii

14.  Zeznania świadka K. G.

15.  Zeznania świadka G. Ł.

1.K. 47 – 50

2.k. 54 – 55

3. k. 56

4. k. 57 – 72

5. k. 73

6. k. 74

7. k. 75 – 76

8. k. 77

9. k. 81

10. k. 15 – 17

11. k. 18

12. k. 20 – 21

13. k. 28 – 33

14.k.1068v. – (...), 9 – 10, 767v.

15.k. 1068v., 36 – 37, 762 – 762v.

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Ad. 1

Ad. 3

Ad. 1. Brak działania M. W. w warunkach recydywy skarbowej

Ad. 3 Brak wyczerpania przez K. K. znamion przestępstwa skarbowego określonego w art. 107 §1 kks w postaci „urządzania” gier na automatach

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Ad. 1 skazanie M. W. w sprawie Sądu rejonowego w Elblągu z dnia 17 kwietnia 2014 roku w sprawie VIII K 504/12 uległo zatarciu

Ad. 2 zachowanie K. K. zarzucone akcie oskarżenia nie wyczerpało znamion „urządzania „ gier na automatach, lecz stanowiło „pomoc w urządzaniu” przez inne osoby gier na automatach z naruszeniem obowiązujących przepisów

Ad. 1 karta karna

Ad. 2

a)wyjaśnienia oskarżonego K. K.

b) ramowa umowa dzierżawy

Ad. 1 k. 1073 i n.

Ad. 2

a)k. 1067v. – (...), 762, 865 – 865v.

b)k. 47 - 50

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Ad. 1 –12

Ad. 13, 14 i 15

Dokumenty

Zeznania świadków K. G., G. Ł. oraz dokument w postaci kserokopii opinii biegłego A. C.

Sąd w całości uznał za wiarygodne dokumenty wymienione w pkt. 1 – 12, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości i autentyczności, nadto Sąd z urzędu nie dopatrzył się również podstaw o ich kwestionowania, zaś dokumenty te korespondowały z wyjaśnieniami oskarżonych w tej części, w której nie podważali oni faktu zawarcia umowy dzierżawy powierzchni w Barze (...) w S. i wykorzystywania tej powierzchni w celu zainstalowania automatów do gier, jak również wyników eksperymentu przeprowadzonego przez funkcjonariuszy celnych, z którego wynikało, że uzyskiwane wyniki gier na automatach były nieprzewidywalne i niezależne od woli gracza, a gracz nie miał żadnego wpływu na końcowy wynik, który był zależny od algorytmu gry, nie zaś umiejętności i zręczności gracza.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków G. Ł. i K. G., korespondującym z treścią dokumentu w postaci kserokopii opinii biegłego z zakresu mechaniki i techniki komputerowej dr inż. A. C. dotyczącej tożsamych automatów, która wskazuje w sposób jednoznaczny, że urządzenia zatrzymane w Barze (...) są urządzeniami sterowanymi komputerowo, wymagającymi wniesienia opłaty za grę i pozwalającymi na wypłatę wygranych bezpośrednio przez automat, podkreślając, że przebieg i rezultaty rozgrywek na zabezpieczonych automatach przemawiają za przyjęciem losowego charakteru gier albowiem umiejętności gracza pozostają bez wpływu na wynik. Powyższy dokument, wydany na podstawie wnikliwej analizy faktycznego przebiegu gier prowadzonych na zabezpieczonych urządzeniach tożsamego rodzaju, a także specjalistycznej wiedzy i doświadczenia zawodowego osoby go sporządzającej , odzwierciedlający w sposób jasny sformułowane logicznie wnioski , zasługuje, zdaniem sądu na podzielenie. Jego treść pozostaje nadto spójna i wzajemnie uzupełniająca się z relacjami świadka G. Ł. przeprowadzającego eksperyment procesowy z wykorzystaniem automatów zabezpieczonych w niniejszej sprawie i K. G., korzystającego z urządzenia do gry w Barze (...).

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---

---

---

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

II.

R. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Opisano łącznie poniżej w pkt. 3.2

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I.

III.

M. W.

K. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 107 § 1 k.k.s. odpowiedzialność karno-skarbową ponosi, ten kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi gry hazardowe.

Każdemu z oskarżonych w niniejszej sprawie zarzucono popełnienie czynu zabronionego w dniu 5 listopada 2015 roku, a zatem już po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 26 maja 2011 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 134, poz. 779) oraz ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz.U. poz. 1201).

W pierwszej ze wskazanych ustaw wprowadzono przepis art. 23a, który przewidywał, że automaty i urządzenia do gier z wyjątkiem terminali w kolekturach gier liczbowych służących wyłącznie do urządzania gier liczbowych mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celno-skarbowego. Zgodnie natomiast ze znowelizowanym na podstawie drugiej ze wskazanych ustaw brzemieniem przepisu art. 14 ustawy o grach hazardowych, urządzanie gier na automatach było dozwolone jedynie w kasynach gry na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy. Ustawodawca w art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku przewidział, że podmioty prowadzące działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 lub w art. 7 ust. 2 ustawy o grach hazardowych, w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, a więc w dniu 3 września 2015 roku miały obowiązek dostosowania się do wymogów określonych w ustawie zmienianej, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, w okresie do dnia 1 lipca 2016 roku. Ustawodawca zatem określił okres przejściowy od dnia 3 września 2015 roku do dnia 1 lipca 2016 roku, z tym, że jedynie dla tych podmiotów, które w dniu wejścia w życie nowelizacji prowadziły działalność w warunkach określonych w art. 6 ust. 1-3 ustawy o grach hazardowych, a więc urządzały gry na automatach zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed 3 września 2015 roku, a więc na podstawie koncesji albo zezwolenia (por. postanowienie SN z dnia 28 kwietnia 2016 roku, I KZP 1/16). Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wynikającym z postanowienia z dnia 28 kwietnia 2016 roku w sprawie I KZP 1/16, nie budzi wątpliwości, iż do działalności polegającej na urządzaniu lub prowadzeniu gier hazardowych w dniu objętym zarzutem w niniejszej sprawie wymagana była koncesja albo zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach i że urządzanie tych gier było możliwe jedynie w kasynach gry. H.- (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w O. takiej koncesji ani zezwolenia nie posiadała ani nie składała wniosku o jej wydanie. Nie sposób zatem przyjąć, że ustawodawca w art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku wprowadził okres przejściowy zarówno dla podmiotów posiadających koncesję jak i tych, które działały bez uzyskania koncesji, tak jak H.- (...) Spółka z o.o. w O.. Przepis art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w brzmieniu obowiązującym do 3 września 2015 roku przewidywał, że urządzanie gier na automatach dozwolone jest wyłącznie w kasynach gry. Nowelizacja treści tego przepisu, która nastąpiła w dniu 3 września 2015 roku zasady tej nie wyłączyła, a wprowadzono jedynie dodatkowy wymóg dotyczący zasad i warunków urządzanie gier na automatach, które określane miały być od tego dnia w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów prawa.

Jak wynika z dokumentów w postaci ramowej umowy dzierżawy, M. W. i K. K. w dniu 31 maja 2015 roku zawarli umowę dzierżawy powierzchni lokalu w Barze (...). Faktycznie jednak wydanie urządzeń do gry nastąpiło zgodnie z potwierdzeniem wydania urządzeń w dniu 22 października 2015 roku, a więc już po wejściu w życie ustawy nowelizującej, zatem urządzanie gier na automatach wskazanych w akcie oskarżenia nie mogło mieć miejsce przed 3 września 2015 roku. Oskarżony M. W. przystępując do urządzania gier na automatach po dniu 3 września 2015 roku czynił to w stanie prawnym, który nie budził żadnych wątpliwości i przewidywał, że prowadzenie takiej działalności możliwe jest wyłącznie w kasynach gry przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celno-skarbowego. Podobnie ocenić należy zachowanie oskarżanego R. K., który już po wejściu w życie ustawy nowelizującej faktycznie zainstalował opisane w zarzucie urządzenia i sprawował nad nimi od tego czasu nadzór serwisowy.

Podkreślić należy, że przestępstwo skarbowe opisane w art. 107 § 1 k.k.s. może być popełnione umyślnie, zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym, z którym mamy do czynienia, gdy sprawca przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego, godzi się na jego popełnienie. W świetle powyższych rozważań, nie ulega zdaniem sądu wątpliwości, że M. W., w opisanym wyżej stanie prawnym co najmniej przewidywał możliwość popełnienia czynu zabronionego.

Zgodnie z art. 10 § 3 kks nie popełnia przestępstwa skarbowego, kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność. Przepis ten wyłącza możliwość przypisania sprawcy winy jedynie w przypadku, gdy błąd jest usprawiedliwiony, przy czym w celu dokonania oceny czy w realiach danej sprawy taka usprawiedliwiona nieświadomość miała miejsce należy odwołać się odnośnie osoby prowadzącej działalność gospodarczą – profesjonalisty, do kryteriów właściwych dla modelu osobowego o podwyższonym standardzie wymagań. Zauważyć należy, że w orzecznictwie sądów powszechnych rzeczywiście istniały dwie linie orzecznicze odnoszące się do tego, czy okres przejściowy wprowadzony w art. 4 ustawy nowelizacyjnej, w przypadku urządzania gier na automatach dotyczy tylko i wyłącznie podmiotów posiadających wymaganą koncesję (zezwolenie) na prowadzenie kasyna, czy też na ten okres przejściowy, przedłużający czas uzyskania koncesji, mogą się powoływać też inne podmioty, które taką działalność prowadziły faktycznie, jednak bez odpowiedniej koncesji. Sąd Najwyższy w powoływanym już postanowieniu z dnia 28 kwietnia 2016 roku wskazał jednak jednoznacznie, że art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 roku o zmianie ustawy o grach hazardowych w przypadku urządzania gier na automatach dotyczy tylko i wyłącznie podmiotów prowadzących działalność we wskazanym zakresie zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, czyli posiadających wymaganą koncesję na prowadzenie kasyna. Niezależnie od powyższego, zdaniem sądu, istnienie powołanych wyżej rozbieżności w interpretacji przepisów winno w oskarżonym wzbudzić wątpliwość czy prowadzona działalność jest legalna, a w konsekwencji doprowadzić do podjęcia działań w celu upewnienia się czy taka działalność jest legalna poprzez uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów od organów do tego powołanych, nie zaś za pomocą ewentualnych prywatnych opinii. Oskarżonym M. W. i R. K. zatem w sposób uzasadniony można zarzucić, że nie dochowali wymaganej w danych okolicznościach staranności tak, aby właściwie zinterpretować treść ustawy o grach hazardowych. Jako osoby decydujące się na prowadzenie działalności gospodarczej związanej z urządzaniem gier na automatach powinni oni mieć pełną świadomość obowiązujących przepisów prawa. Tym samym przyjąć należy, że świadomie podjęli oni ryzyko, iż prowadzona przez nich działalność może wiązać się z konsekwencjami karnoskarbowymi.

W świetle powyższych rozważań, nie ulega wątpliwość, iż oskarżeni M. W. i R. K., co najmniej przewidywali możliwość popełnienia czynu zabronionego, zaś ewentualne zapoznawanie się przez nich z publikacjami, orzeczeniami i opiniami w zakresie urządzania gier na automatach świadczy niewątpliwie o ich wątpliwościach co do istniejącego stanu prawnego i braku podejmowania we wspomnianym okresie przejściowym jakichkolwiek rzeczywistych działań w celu rozstrzygnięcia tych wątpliwości.

Oskarżony M. W. w dniu objętym zarzutem aktu oskarżenia nie prowadził swojej działalności w oparciu o koncesję na prowadzenie kasyna gry, zaś jako Prezes Zarządu H.-F. (...)- (...) Sp. o.o. w O. jest osobą, która w świetle art. 9 § 3 kks ponosi odpowiedzialność za zarzucane mu przestępstwo karno- skarbowe. Oskarżony urządzał gry losowe, a mianowicie podejmował działania zmierzające do tego, aby mogły one się odbywać tj. wydzierżawił powierzchnię lokalu w celu umieszczenia w nim automatów. Jego odpowiedzialność za czyn z art. 107 § 1 kks w świetle brzmienia art. 9 § 3 kks nie może budzić żadnych wątpliwości, powołanie zaś samego art. 9 § 3 kks w kwalifikacji prawnej czynu nie jest wymagane. Bezspornym jest, iż spółka, której M. W. był Prezesem Zarządu nie posiadała koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach, zaś automaty nie były zarejestrowane przez Naczelnika Urzędu Celnego. Oskarżony R. K., instalując wspomniane urządzenia i sprawując nad nimi stały nadzór serwisowy niewątpliwie również wyczerpał swoim zachowaniem znamiona przestępstwa polegającego na „urządzaniu” gier w myśl art. 107 § 1 kks.

Odnosząc się natomiast do wyjaśnień oskarżonego K. K., który podnosił, że zawierając umowę dzierżawy działał w błędzie co do bezprawności swego czynu, zapewniany był bowiem o legalności podejmowanych działań, wskazać należy, że oskarżony ten w dacie objętej zarzutem prowadził działalność gospodarczą, a więc jako podmiot profesjonalny powinien zapoznać się z podstawowymi przepisami odnoszącymi się do działalności, w związku z którą uzyskiwał dochód. Mimo to oskarżony w żaden sposób nie weryfikował okoliczności i oceny legalności tej działalności, nie wystąpił w szczególności do przedstawicieli właściwych organów o interpretację przepisów.

Jednocześnie jednak, zdaniem sądu, w realiach niniejszej sprawy nie sposób przyjąć, że K. K. „urządzał” gry na automatach do gier wskazanych w akcie oskarżenia w rozumieniu art. 107 §1 kks. Sformułowaniem „urządza” posługuje się też ustawodawca w ustawie z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Urządzanie gier hazardowych to ogół czynności i działań stanowiących zaplecze logistyczne dla umożliwienia realizowania w praktyce działalności w zakresie gier hazardowych, w szczególności: zorganizowanie i pozyskanie odpowiedniego miejsca na zamontowanie urządzeń, przystosowanie go do danego rodzaju działalności, umożliwienie dostępu do takiego miejsca nieograniczonej ilości graczy, utrzymywanie automatów w stanie stałej aktywności, umożliwiającym ich sprawne funkcjonowanie, wypłacanie wygranych, obsługa urządzeń, zatrudnienie i odpowiednie przeszkolenie personelu, zapewniające graczom możliwość uczestniczenia w grze (por. wyrok WSA w Kielcach z dnia 22 września 2016 r., II SA/Ke 553/16). Nie sposób przy tym postawić znaku równości pomiędzy „urządzaniem gier”, a „zawarciem umowy obligacyjnej, oddającej prawo do korzystania z lokalu”. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 9 maja 2019 roku III KK 78/18 wprost stwierdził, że oddania na podstawie umowy cywilnoprawnej lokalu (jego części) do władania innemu podmiotowi dla eksploatacji automatów za czynsz, w formie umowy dzierżawy – nie należy utożsamiać z "urządzaniem gier" w znaczeniu art. 89 ust. 1 ustawy o grach losowych.

K. K. działając na podstawie pełnomocnictwa udzielonego mu przez E. K. był podmiotem, który wydzierżawił jedynie część powierzchni lokalu w celu wstawienia tam automatów do gry, nie określał natomiast warunków gry, wygranych, nie zatrudniał osób, których zadaniem było serwisowanie urządzeń, nie zajmował się reklamowaniem, czy promocją gier. Nie sposób więc uznać, że oskarżony ten urządzał gry w zarzucanej zjawiskowej formie sprawstwa. "Urządzanie" ze swej istoty zakłada bowiem dokonywanie wielu czynności związanych ściśle z "technicznym" organizowaniem gry hazardowej, podjętych w jednej z postaci form sprawczych wskazanych w art. 9 § 1 k.k.s. W przypadku oskarżonego te formy zjawiskowe popełnienia przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. nie zostały zrealizowane, ale nie oznacza to, że oskarżonemu nie można przypisać popełnienia przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. w formie zjawiskowej pomocnictwa przy ustaleniu jego świadomości co do przeznaczenia wynajętej powierzchni lokalu ( art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s.). Takie stanowisko prezentował również Sąd Najwyższy w powołanym wyżej orzeczeniu wydanym w sprawie III K 78/18. Oskarżony K. K., co wynika z treści zawartej umowy dzierżawy, miał wiedzę w zakresie sposobu wykorzystania powierzchni lokalu Bar (...), swoim zachowaniem zaś umożliwiając zainstalowanie i eksploatację tych urządzeń celem organizowania w nim gier na automatach bez wymaganego zezwolenia wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 18 § 3 kk w zw. z art. 20 § 2 kks w zw. z art. 107 § 1 kks.

Oskarżony M. W. na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Elblągu wydanego w dniu 17 kwietnia 2014 roku w sprawie o sygn. akt VIII K 504/12 został uznany za winnego popełnienia czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s i za to został skazany na karę grzywny w wysokości 120 stawek po 100 złotych każda. Wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Elblągu z dnia 21 stycznia 2015 roku wydanym w sprawie VI Ka 267/14. Oskarżony w dniu 15 maja 2015 roku wykonał karę grzywny w całości, zatem nastąpiło zatracie powyższego skazania co uniemożliwia aktualnie przyjęcie działania oskarżonego w warunkach recydywy skarbowe określonej w art. 37 §1 pkt. 4 kks.

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.M. W.

2.R. K.

3. K. K.

I.

II.

III.

I.

II.

III.

Ad. 1.

Okoliczność, iż M. W. działał umyślnie, mając świadomość losowego i komercyjnego charakteru gier oferowanych na automatach, w celu czerpania zysku z ich urządzania, zdając sobie sprawę, że działalność ta, jako prowadzona poza kasynem, bez wymaganej koncesji, nie spełnia warunków ustawowych i co najmniej się na to godząc powoduje, że stopień jego winy potraktować należy jako wyższy niż nieznaczny.

Nie sposób nadto pominąć karalności oskarżonego za tożsame czyny, wynikającej z aktualnej karty karnej (k. k. 1073 – 1135), aczkolwiek na dzień popełnienia czynu przypisanego mu w niniejszej sprawie , w karcie karne nie figurowało żadne ze skazań aktualnie w niej ujętych. Uwzględnić też należy fakt zaprzestania przez oskarżanego powyższej działalności z dniem 30 czerwca 2016r.

W tych okolicznościach kara grzywy pozostaje adekwatną reakcją na czyn przez oskarżonego popełniony, jej wysokość natomiast, w kontekście innych skazań M. W. i wynikających z nich kar pieniężnych do wykonania, stanowić będzie dla niego realną dolegliwość, spełniającą, zdaniem sądu cele wychowawcze i represyjne w stopniu wystarczającym.

Ad. 2.

Podobnie ocenić należy stopień winy oskarżonego R. K., który mając świadomość losowego i komercyjnego charakteru gier oferowanych na automatach, w celu czerpania zysku z ich urządzania, zdając sobie sprawę, że działalność ta, jako prowadzona poza kasynem, bez wymaganej koncesji, nie spełnia warunków ustawowych co najmniej się na to godził. Sąd uwzględnił nadto jako okoliczność obciążającą karalność oskarżonego R. K. za podobne czyny z art. 107 kks aczkolwiek mieć też na uwadze należy okoliczność, iż na moment popełnienia czynu przypisanego mu w niniejszej sprawie w karcie karnej nie figurowało żadne ze skazań aktualnie w niej ujętych.

Ad. 3

Sąd uznając oskarżonego K. K. za winnego popełnienia czynu w formie zjawiskowej pomocnictwa wymierzył mu karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych po 90 złotych. Orzeczona kara uwzględnia popełnienie czynu w formie zjawiskowej pomocnictwa, a także fakt, że na moment popełnienia przypisanego czynu był osobą niekaraną.

W ocenie Sądu wymierzone oskarżonym kary są współmierne do stopnia zawinienia oskarżonych, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych im czynów oraz zadośćuczynią społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

---

---

---

---

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

---

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Zwolnienie oskarżonych od kosztów sądowych na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks uzasadnione jest aktualną sytuacją materialną oskarżonego M. W. odbywającego karę pozbawienia wolności oraz faktem, iż postępowanie sądowe w niniejszej sprawie toczyło się przez długi okres czasu generując dalsze koszty, z przyczyn nie leżących po stronie oskarżonych.

6.  1Podpis

Joanna Herman