Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 czerwca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XXV Wydział Cywilny, w składzie:

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko M. N.

o zapłatę

orzeka

1.  Zasądza od pozwanego M. N. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 155.845,54 zł (sto pięćdziesiąt pięć tysięcy osiemset czterdzieści pięć złotych pięćdziesiąt cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 141.585,79 zł od dnia 26 lipca 2019 roku do dnia zapłaty.

2.  Zasądza od pozwanego M. N. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 7.366 zł (siedem tysięcy trzysta sześćdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

sygn. akt XXV C 2986/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. w pozwie z 26 lipca 2019 r. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego M. N. kwoty 155.845,54 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 26 lipca 2019 r. do dnia zapłaty ( pozew – k. 3-5).

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w dniu 11 września 2019 r. przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa, kwestionując je zarówno co do zasady jak i wysokości. Podniósł jednocześnie zarzut przedawnienia roszczenia ( nakaz zapłaty – k. 6, sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 7).

Sąd ustalił, co następuje.

Strony dnia 4 lipca 2017 r. z zawarły umowę o kredyt gotówkowy numer (...). Bank udzielił pozwanemu kredytu w kwocie 150.000 zł do dnia 31 lipca 2027 zł z przeznaczeniem na finansowanie bieżących potrzeb konsumpcyjnych lub na inny dowolnie zadeklarowany cel (§ 1 umowy).

Od udzielonej kwoty kredytu bank pobierał odsetki według zmiennej stopy procentowej ustalonej jako suma wartości stopy referencyjnej NBP i marży banku w wysokości 8,50 p.p. w stosunku rocznym. Na dzień zawarcia umowy oprocentowanie wynosiło 10% w stosunku rocznym (§ 3 ust. 1 umowy).

Oprocentowanie należności przeterminowanych było równe stopie odsetek maksymalnych za opóźnienie wskazanych w art. 481 § 2 ¹ k.c. (§ 9 ust. 2 umowy). Zgodnie z § 10 umowy w przypadku naruszenia warunków umowy bank mógł wypowiedzieć umowę o kredyt z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia i zażądać spłaty całej należności ( umowa – k. 21-23).

Pozwany zaprzestał dokonywania spłat rat wynikających z umowy. Ostatniej wpłaty na poczet spłaty kredytu pozwany dokonał 21 września 2018 r. Saldo kapitału do spłaty wynosi 141.585,79 zł ( historia spłat kredytu – k. 29-30).

Powód wzywał pozwanego do zapłaty przeterminowanego zadłużenia m.in. pismem z 31 października 2018 r. Pismem z 21 lutego 2019 r. powód wypowiedział umowę, wzywając jednocześnie pozwanego do spłaty całej wierzytelności w ciągu 30 dni od otrzymania wypowiedzenia. Pismo zostało doręczone pozwanemu 28 lutego 2019 r. ( pismo z 31.10.2018 r. – k. 19, pismo z 21.02.2019 r. z potwierdzeniem odbioru – k. 27-28).

Pismem z 4 czerwca 2019 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty w terminie do 11 czerwca 2019 r., zastrzegając, że w przypadku braku spłaty możliwe jest wszczęcie postępowania sądowego i egzekucji komorniczej ( pismo z 04.06.2019 r. – k. 20).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powyżej powołanych dowodów z dokumentów. Pozwany nie kwestionował wartości dowodowej dokumentów złożonych przez powoda do akt sprawy. Sąd oceniając rzeczone dowody nie znalazł uzasadnionych podstaw do podważenia ich wiarygodności, w związku z czym zostały one włączone do podstaw rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód domagał się od pozwanego zapłaty kwoty 155.845,54 zł, na którą składały się:

a)  kwota niespłaconego kapitału w wysokości 141.585,79 zł,

b)  odsetki umowne naliczane od 31 sierpnia 2018 r. do 18 kwietnia 2019 r. w wysokości 8976,57 zł,

c)  odsetki z tytułu opóźnienia naliczane od 19 kwietnia 2018 r. do 25 lipca 2019 r. w wysokości 5283,18 zł.

Stan faktyczny niniejszej sprawy był pomiędzy stronami de facto bezsporny. Pozwany w toku postępowania przed Sądem Okręgowym nie wykazywał aktywności i nie dążył do obrony swojego stanowiska zaprezentowanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Roszczenie powoda wynika z łączącej go z pozwanym umowy kredytu. Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (Dz.U.2015.128 ze zm.) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Powód wykazał, że umowa kredytu została skutecznie zawarta, na potwierdzenie czego załączył dowód w postaci kopii tej umowy potwierdzonej za zgodność z oryginałem. Nie budziło również wątpliwości, iż po stronie kredytobiorcy występowały problemy ze spłatami kredytu, co doprowadziło ostatecznie do wypowiedzenia warunków kredytu i postawienia wynikającej z niego wierzytelności w stan natychmiastowej wymagalności. Świadczy o tym przedstawiona kopia historii spłaty kredytu. Na podstawie tego dokumentu Sąd ustalił także wysokość zadłużenia pozwanego.

Pochylając się nad skutecznością materialnoprawnej czynności banku, którą było wypowiedzenie umowy kredytu przed terminem jej obowiązywania, uznać należało, że powód dochował wszelkich wymagań w tym zakresie. W szczególności powód przed złożeniem pozwanej na piśmie oświadczenia woli o wypowiedzeniu stosunku prawnego, wezwał uprzednio kredytobiorcę do uregulowania zaległości. Zgodnie z § 10 umowy bank mógł wypowiedzieć umowę w przypadku naruszenia przez kredytobiorcę warunków umowy. Naruszeniem warunków umowy z pewnością jest zaprzestanie dokonywania spłat kredytu. Wypowiadając umowę powód jednocześnie umożliwił pozwanemu dokonanie zapłaty zadłużenia w terminie 30 dni od doręczenia pisma. Należało zatem uznać, że powód wyczerpał zarówno tryb wypowiedzenia umowy określony w umowie jak i w ustawie (art. 75 i 75c Prawa bankowego).

W tym miejscu należy odnieść się do podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia. Do roszczenia powoda zastosowanie znajdzie trzyletni termin przedawnienia, określony w art. 118 k.c. Bieg terminu przedawnienia, stosownie do treści art. 120 § 1 k.c. rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Roszczenie powoda stało się wymagalne z upływem 30 dni od doręczenia pozwanemu wypowiedzenia umowy kredytu, tj. 31 marca 2019 r. Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że termin przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem upłynął.

Powód zarzucił także pozwanemu w sprzeciwie od nakazu zapłaty, że nie posiada on legitymacji czynnej do wystąpienia z niniejszym powództwem, przy czym nie rozwinął swojej argumentacji w tym przedmiocie. Kredytodawcą na podstawie umowy z 4 lipca 2017 r. w istocie był Bank (...) S.A. Jednakże jak wynika z informacji z Krajowego Rejestru Sądowego od 7 września 2018 r. podmiot ten funkcjonuje pod zmienioną firmą tj. (...) Bank (...) S.A. Zarzut braku legitymacji procesowej nie zasługiwał zatem na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast zgodnie z art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Mając na uwadze wyżej przytoczone przepisy, jak również treść łączącej strony umowy, Sąd uznał żądanie pozwu w zakresie odsetek za uzasadnione i zasądził odsetki ustawowe od całości kwoty zadłużenia od dnia 26 lipca 2019 r.

Z powyższych względów w punkcie 1. wyroku Sąd uwzględnił powództwo w całości.

O kosztach procesu w punkcie 2. wyroku orzeczono w myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu, wynikającej z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Pozwany jako strona przegrywająca sprawę w całości jest zatem zobowiązany do zwrotu powodowi poniesionych przez niego kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia swoich praw. Na zasądzoną kwotę 7366 zł złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 1949 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 5400 zł (ustalona na podstawie § 2 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r. poz. 1804 ze zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.