Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Elblągu – IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Renata Żywicka

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2020 r., w E. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania E. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w E.

z dnia 26 lipca 2019 r., znak: (...)

o wysokość emerytury

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1179/19

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 26.07.2019 r. organ rentowy przyznał E. K. emeryturę poczynając od 1.07.2019 r. tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego w kwocie 865,45 zł, na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm. ).

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżąca podniosła, iż udowodniła ponad 20 - letni okres ubezpieczenia, dlatego też winna otrzymać emeryturę w kwocie nie niższej od najniższej emerytury.

Pozwany wniósł o oddalenie odwołania, podnosząc, że wysokość emerytury skarżącej nie została podwyższona do minimalnej wysokości, obecnie wynoszącej 1 100 zł, albowiem nie udowodniła ona co najmniej 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Łącznie udowodniony okres składkowy i nieskładkowy wynosi 19 lat, 6 miesięcy i 6 dni.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Skarżąca E. K. ur. (...) w dniu 03.07.2019 r. zgłosiła wniosek o emeryturę. Decyzją z dnia 26.07.2019 r. pozwany przyznał ubezpieczonej emeryturę od 1.07.2019 r. tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Wysokość emerytury została ustalona w kwocie 865,45 zł. i nie została podwyższona do najniższej ustawowej wysokości. Wysokość emerytury wnioskodawczyni została ustalona w oparciu o art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zgodnie z którym emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175, z zastrzeżeniem ust. la i I b oraz art. 185.

Emerytura skarżącej wyniosła:

-

kwota składki zewidencjonowana na koncie z uwzględnieniem waloryzacji (...),(...) zł.

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego - (...),(...) zł.

-

średnie dalsze trwanie życia - 260,70 m-cy

-

wyliczona kwota emerytury: ( (...),(...) + (...),(...) ) /260,70 = 865,45zł.

Wysokość emerytury skarżącej nie została podwyższona do minimalnej wysokości, obecnie wynoszącej 1 100,00,- zł albowiem nie udowodniła ona co najmniej 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Łącznie udowodniony okres składkowy i nieskładkowy wyniósł: 19 lat, 6 miesięcy i 6 dni, w tym okresy składkowe 14 lat, 7 miesięcy i 19 dni, okresy nieskładkowe 4 lata, 10 miesięcy i 17 dni.

/ bezsporne, nadto dowód: k. 10-14 akt emerytalnych/.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy emerytalnej w przypadku gdy emerytura przysługująca z Funduszu określona w art. 26, łącznie z okresową emeryturą kapitałową, albo emerytura przysługująca z Funduszu określona w art. 26, jest niższa niż kwota, o której mowa w art. 85 ust. 2 i 3, emeryturę przysługującą z Funduszu, w tym emeryturę ustaloną ze zwiększeniem, o którym mowa w art. 26a, podwyższa się w taki sposób, aby suma tych świadczeń nie była niższa od tej kwoty, o ile ubezpieczony:

1)  mężczyzna - osiągnął wiek emerytalny wynoszący 65 lat i ma okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat,

2)  kobieta - osiągnęła wiek emerytalny wynoszący 60 lat i ma okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat.

Przy ustalaniu okresów składkowych i nieskładkowych należy mieć na uwadze art. 87 ust.3 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym przy obliczaniu okresów składkowych przypadających po dniu wejścia w życie ustawy dla celów podwyższenia emerytury w myśl ust. 1 miesiące, w których składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe były obliczone od podstawy wymiaru niższej od kwoty minimalnego wynagrodzenia pracowników, uwzględnia się w części odpowiadającej proporcji tej podstawy do kwoty minimalnego wynagrodzenia.

Zasady, o której mowa w ust. 3, nie stosuje się, jeżeli zmniejszenie podstawy wymiaru składek poniżej minimalnego wynagrodzenia nastąpiło na skutek pobierania wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wypłaconego na podstawie przepisów Kodeksu pracy, zasiłków i świadczenia rehabilitacyjnego z ubezpieczenia chorobowego lub z ubezpieczenia wypadkowego. Zasady tej nie stosuje się również, jeżeli podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowiła kwota zasiłku stałego z pomocy społecznej, świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego określonych w przepisach o świadczeniach rodzinnych lub zasiłku dla opiekuna określonego w przepisach o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, oraz do: pracowników, o których mowa w art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę ( Dz. U. z 2017 r. poz. 847 oraz z 2018 r. poz. 650), żołnierzy niezawodowych w służbie czynnej, ubezpieczonych odbywających służbę zastępczą, a także pozostających w służbie kandydackiej funkcjonariuszy Policji, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej ( art. 87 ust. 4 ).

E. K. na dzień wejścia w życie ustawy emerytalnej tj. na dzień 01.01.1999 r. udowodniła 5 lat, 8 miesięcy i 4 dni okresów składkowych oraz 7 lat okresów nieskładkowych tj. opieka nad dziećmi.

/ dowód : decyzja o ustaleniu kapitału początkowego z dnia 30.12.2016 r. - k. 8).

Po dniu wejścia w życie ustawy tj. po 1.01.1999 r. okresy składkowe ustala się zgodnie z zasadą wskazaną w/w art.87 ust.3 ustawy emerytalnej, a więc proporcjonalnie z podstawy wymiaru składki z tego okresu do minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w tym okresie. Ponadto okresy nieskładkowe do ustalenia kapitału początkowego nie podlegają ograniczeniu do 1/3 udowodnionych okresów składkowych, podlegają natomiast takiemu ograniczeniu przy ustalaniu wysokości emerytury. Stąd też wymiar uwzględnionych okresów nieskładkowych do emerytury wyniósł 4 lata, 10 miesięcy i 17 dni.

Wnioskodawczyni w okresie od 23.10.2010 r. do 22.10.2011 r. i od 13.07.2015 r. do 11.07.2016 r. pobierała zasiłek dla bezrobotnych. Organ rentowy uwzględnił te okresy jako składkowe ale w zmniejszonym wymiarze stosując wskazaną wyżej zasadę proporcjonalności. Dla przykładu w 12/2010 r. zasiłek dla bezrobotnych wynosił 742,10,- minimalne wynagrodzenie w tym okresie wynosiło 1 317,00- zł. ,- zatem za ten miesiąc zostało uwzględnionych 17 dni, w 4/2016 r. zasiłek dla bezrobotnych wynosił 652,60,- zł. a minimalne wynagrodzenie wynosiło 1.850,00,- zatem za ten miesiąc należało uwzględnić 11 dni. Z tego wynika, że mimo pobierania przez wnioskodawczynię zasiłku dla bezrobotnych przez okres 2 lat, uwzględnieniu podlega, po zastosowaniu zasady proporcjonalności nieco ponad 10 miesięcy.

Wnioskodawczyni nie kwestionowała powyższych wyliczeń. Zarzuciła jednak, że pozwany nie uwzględnił do stażu okresu pobierania renty chorobowej od 6.10.2012 r. do 30 czerwca 2015r.

W ocenie Sądu odwołanie skarżącej było bezzasadne.

Z akt rentowych wynika, że ubezpieczona pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 18 kwietnia 2013r. do 30 czerwca 2015r., przyznaną decyzją z dnia 24 lipca 2013r. / k. 35-36 a.r./

W świetle art. 5 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej:

1. Przy ustalaniu prawa do emerytury i renty i obliczaniu ich wysokości uwzględnia się, z zastrzeżeniem ust. 2-5, następujące okresy:

1)składkowe, o których mowa w art. 6;

2)nieskładkowe, o których mowa w art. 7.

2. Przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz obliczaniu ich wysokości okresy nieskładkowe uwzględnia się w wymiarze nieprzekraczającym jednej trzeciej udowodnionych okresów składkowych.

Bezsprzecznie okres pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy nie jest okresem składkowym, ani też nieskładkowym. Przepis art. 7 ust. 2 ustawy emerytalnej wymienia jako okres nieskładkowy – okres pobierania renty chorobowej po ustaniu zatrudnienia w wymiarze czasu pracy nie niższym niż połowa obowiązującego w danym zawodzie lub po ustaniu obowiązku ubezpieczenia społecznego z innego tytułu.

Wbrew twierdzeniom skarżącej wnioskodawczyni nigdy nie pobierała renty chorobowej. Renta chorobowa przysługiwała przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (art. 29a ust. 2 ustawy z 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin). Renta chorobowa jest okresem nieskładkowym i w tym zakresie ma samodzielną podstawę w art. 7 ust. 2 ustawy emerytalnej. Nieuprawnione jest twierdzenie, iż ta sama regulacja obejmuje rentę inwalidzką i rentę z tytułu niezdolności do pracy - renty inwalidzkie stały się z mocy prawa rentami z tytułu niezdolności do pracy od 1 września 1997 r. na mocy art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 28 czerwca 1996 r. o zmianie niektórych ustaw o zaopatrzeniu emerytalnym i o ubezpieczeniu społecznym /patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2018r., sygn. akt II UK 1/17/.

Biorąc powyższe pod uwagę, skoro wnioskodawczyni nie wykazała co najmniej 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych, organ rentowy prawidłowo zastosował art. 87 ust.1 ustawy emerytalnej. Co za tym idzie, na zasadzie 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie skarżącej jako bezzasadne.