Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 2020 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawiew dniu 23 lipca 2020 roku w C.

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S.

przeciwko J. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 11/20 upr

UZASADNIENIE

(...) S.A. w S. wniósł o zapłatę na rzecz powoda od pozwanej J. K. kwoty 1275,84 zł wraz z ustawowymi odsetkami kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż pozwana 7.09. na trasie Z.-Z. kierując nieobjętym ochroną ubezpieczeniową w zakresie OC pojazdem doprowadziła do kolizji drogowej, w której uległ uszkodzeniu ubezpieczony przez powoda pojazd V. (...) nr rej. (...). Powodowe towarzystwo ubezpieczeń 29.03.2010 r. wypłaciło właścicielowi pojazdu V. zgodnie z umową AC odszkodowanie w kwocie 1275,84 zł. Z mocy przepisu art. 828 k.c. z dniem zapłaty odszkodowania roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi na zakład ubezpieczeń do wysokości zapłaconego odszkodowania. Pismami z 8.12.2011 r. i 9.01.2012 r. powodowy zakład ubezpieczeń wystąpił do pozwanej o zwrot wypłaconego odszkodowania.

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty z 23.10.2019 r., który wpłynął do Sądu Rejonowego w Lublinie VI Wydziału Cywilnego 29.10.2019 r. wniosła o oddalenie powództwa w całości, podniosła zarzut przedawnienia i wskazała, że roszczenie jest nieudowodnione, z przedstawionych dokumentów nie wynika zasadność i wielkość roszczenia. Brak jest jakichkolwiek zobowiązań finansowych wobec powoda. Pozwana nie była związana żadnym stosunkiem prawnym z powodem i nie korzystała z jego usług.

uzasadnienie faktyczne:

(...) S.A. w S. wniósł 11.06.2012 r. do Sądu Rejonowego w Lublinie VI Wydziału Cywilnego pozew o zapłatę kwoty 1275,84 zł przeciwko pozwanej J. K..

(dowód: k. 1 ).

Sąd Rejonowy w Lublinie VI Wydział Cywilny 13.07.2012 r. wydał nakaz zapłaty przeciwko pozwanej.

(dowód: k. 3v ).

Doręczenie nakazu zapłaty na skutek dwukrotnego awizowania zarządzeniem z 6.11.2010 r. na postawie art. 139 k.p.c. pozostawiono w aktach korespondencję dla pozwanej J. K. ze skutkiem doręczenia na dzień 13.08.2012 r.

(dowód: k. 5 ).

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty z 13.07.2012 r., który wpłynął do Sądu Rejonowego w Lublinie VI Wydziału Cywilnego 29.10.2019 r.

(dowód: k. 6 ).

Sąd Rejonowy w Lublinie VI Wydział Cywilny postanowienie z7.11.2019 r. odrzucił wniosek pozwanej o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu i przekazał sprawę do Sadu rejonowego w Człuchowie i zarządzeniem z tego samego dnia zawiadomił komornika o utracie mocy nakazu zapłaty.

(dowód: k. 15-16).

uzasadnienie prawne:

Przedmiotowe powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty zaprzeczyła istnieniu jej zobowiązania względem powodowego towarzystwa ubezpieczeń oraz podniosła niewykazanie zasadności i wielkości roszczenia.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29).

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar przedstawiania materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Artykuł 6 k.c. określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (vide: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 28 listopada 2019 r. , I AGa 50/19).

Kluczowe dla rozstrzygnięcia fakty nie mogą opierać się wyłącznie na gołosłownych twierdzeniach strony i jej przekonaniu, które nie znajduje oparcia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności muszą zostać udowodnione (tak: Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z 20 listopada 2019 r., III AUa 22/19, LEX nr 2764307).

Zaprzeczenie okolicznościom dokonane przez stronę procesową wywołuje ten skutek, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nieudowodnienia sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie.

Wobec kwestionowania przez pozwaną istnienia zobowiązania, na stronie powodowej spoczywał ciężar udowodnienia w procesie faktu istnienia zobowiązania i jego wysokości.

W ocenie sądu sama lista dowodów zgłoszona w pozwie w elektronicznym postępowaniu upominawczym i twierdzenia strony w uzasadnieniu tego pozwu, wobec kwestionowania roszczenia przez stronę pozwaną, nie są wystraczające do udowodnienia istnienia i wysokości powództwa.

Przepisy kodeksu postępowania cywilnego nie zobowiązują sądu do wzywania do przedłożenia dowodów lub pouczania o przepisach postępowania profesjonalnego pełnomocnika.

Zatem, skoro profesjonalny pełnomocnik strony powodowej nie przedłożył i nie zawnioskował żadnych dowodów, z których jednoznacznie wynikałby fakt istnienia zobowiązania i jego wysokości, na podstawie którego dochodził zapłaty należności, zasadnym było na podstawie art. 6 k.c. a contrario oddalenie powództwa.