Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 czerwca 2019 r. w G.

sprawy z powództwa K. N.

przeciwko (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu;

III.  nakazuje ściągnąć od powódki na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 132,79 zł (sto trzydzieści dwa złote 75/100) tytułem kosztów opinii biegłego wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygnatura akt I C 346/18

UZASADNIENIE

Powódka K. N. wniosła pozew przeciwko (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. domagając się od pozwanego zapłaty następujących kwot:

-

659,56 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 października 2017r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za szkodę poniesioną wskutek urazu odniesionego w dniu 11 sierpnia 2017r.,

-

1.200 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 stycznia 2018r. do dnia zapłaty tytułem sumy potrzebnej na dalsze koszty leczenia,

-

14.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 stycznia 2018r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że w dniu 11 sierpnia 2017r. podczas wesela organizowanego w restauracji (...) w C., prowadzonej przez ubezpieczonego od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, doznała urazu kostki na skutek poślizgnięcia się na kostce brukowej, stanowiącej stopień schodów prowadzących na zewnątrz sali weselnej. Powódka zarzuciła organizatorowi, że miejsce zdarzenia nie było oświetlone ani oznaczone, a nadto organizator nie poinformował o możliwym zagrożeniu przy korzystaniu z bocznego wyjścia, które jako jedyne zostało udostępnione gościom. Na skutek gwałtowanych zdarzeń pogodowych doszło bowiem do przerwania dostaw prądu do sali weselnej. Zdaniem powódki organizator powinien być przygotowany na przerwę w dostawie energii elektrycznej. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się zadośćuczynienie za doznaną krzywdę (14.000 zł) oraz odszkodowanie (1.859,56 zł), stanowiące koszty leczenia, rehabilitacji, zakupu ortezy oraz utraconego zarobku.

(pozew k. 3-9)

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa. Ubezpieczyciel zakwestionował swoją odpowiedzialność za zgłoszone zdarzenie. Zdaniem pozwanego powódka nie udowodniła, że skręcenie stawu skokowego wynika z przewrócenia się na nawierzchni „wyjścia na ogródek” położonego na terenie restauracji ubezpieczonego wskutek niewłaściwego utrzymania nawierzchni bądź niespełnienia wymogów budowlanych. Pozwany wskazał, że w czasie wesela żaden z jego uczestników nie zgłaszał organizatorowi ani obsłudze, że doszło do urazu powódki wskutek niewłaściwego stanu technicznego lokalu. Pozwany podniósł, że do utraty zasilania doszło w wyniku działania siły wyższej, której nie można było zapobiec. Zdaniem pozwanego od powódki wymagało się minimalnej ostrożności, gdyż mogła chociażby oświetlać drogę przed sobą. Pozwany stoi na stanowisku, że w budynku, w którym odbywało się wesele nie było obowiązku zapewnienia zastępczego źródła energii elektrycznej, a budynek znajdował się w odpowiednim stanie technicznym. Pozwany zakwestionował również wysokość dochodzonego przez powódkę roszczenia.

(odpowiedź na pozew k. 52-59)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 sierpnia 2017r. od godz. 16 do godzin porannych dnia następnego powódka K. N. brała udział w zabawie weselnej swojego brata, zorganizowanej w restauracji (...) położonej przy ul. (...) w C., którą prowadzi S. S.. Około godz. 23:00 na skutek gwałtownych zdarzeń pogodowych w postaci silnego wiatru, deszczu oraz wyładowań elektrycznych doszło do przerwania dostaw prądu do lokalu, w którym odbywało się wesele. Pracownicy restauracji rozmieścili na sali, w korytarzu i w toalecie świece. Główne drzwi wejściowe zostały zamknięte przez obsługę ze względów bezpieczeństwa, gdyż naprzeciwko drzwi rosło drzewo. Jedynym wyjściem z budynku pozostały boczne drzwi, prowadzące do przylegającego do budynku ogródka.

(dowód: przesłuchanie powódki K. N. płyta CD k. 133, zeznania świadka A. N. płyta CD k. 103, zeznania świadka E. Ś. płyta CD k. 103)

Powódka wychodząc drzwiami bocznymi do ogródka przewróciła się na stopniu i upadła po lewej stronie tego stopnia. Powódka nie oświetlała sobie drogi latarką, szła po omacku. Pomocy powódce udzieliło trzech mężczyzn, którzy podnieśli ją i posadzili na krześle w korytarzu.

(dowód: przesłuchanie powódki K. N. płyta CD k. 133)

W dniu 11 sierpnia 2017r. w rejonie miejscowości C. przeważało zachmurzenie duże okresami malejące do umiarkowanego i małego. Opady deszczu o charakterze przelotnym i zmiennym natężeniu występowały w godzinach nocnych. Opadom towarzyszyły burze z wyładowaniami elektryczności atmosferycznej. Od godz. 6 (...) do godz. 6 (...) dnia następnego spadło miejscami 10 -17 l/m ². Największe natężenie opadów wystąpiło około godz. 23:20. W nocy w czasie trwania burz wiatr wiał z kierunków zmiennych. Średnia minutowa prędkość wiatru wynosiła 2-8 m/s, zaś prędkość chwilowa (porywy) przekraczała 10 m/s. Maksymalne porywy wynosiły 20-25 m/s.

(dowód: ekspertyza meteorologiczna k. 125-127)

Po ustaniu burzy, około 23:30 S. S. przyjechał do restauracji, aby uruchomić agregat prądotwórczy. Agregat nie pracował jednak z pełną wydajnością i pozwolił na włączenie muzyki i jednej lampy oświetleniowej na sali.

(dowód: zeznania świadka S. S. płyta CD k. 133)

W dniu 12 sierpnia 2017r. powódka została zawieziona przez siostrę do Miejskiej (...) w G., gdzie po wykonaniu RTG stawu skokowego rozpoznano uraz skrętny lewego stawu skokowego, zalecono jej ułożenie przeciwobrzękowe, chodzenie o kulach, zimne okłady z altacetu, kontrolę w poradni chirurgicznej i przepisano leki przeciwbólowe. Dalsze leczenie powódka kontynuowała w poradni ogólnej. W trakcie leczenia zalecono powódce ortezę i kule, a także stosowanie leków M., V. i C.. Powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim do dnia 18 września 2017r. Powódka poniosła koszty zakupu ortezy (200 zł), leków M. (21,19 zł) i wizyt lekarskich (110 zł).

(dowód: dokumentacja medyczna k. 17-21, zwolnienia lekarskie k. 22-25, paragony k. 27)

W dacie zdarzenia brak było na drzwiach prowadzących do ogródka ostrzeżenia o schodach, a nadto schody nie były oświetlone. Jednak, przepisy techniczno – budowlane nie wymagają umieszczenia na drzwiach od strony wewnętrznej ostrzeżenia o stopniu ani nie przewidują obowiązku dodatkowego oświetlenia awaryjnego przy schodach w pomieszczeniach przeznaczonych dla mniej niż 200 osób. Krawędzie stopni przy wejściu do budynku restauracji od strony tylnej powinny wyróżniać się kolorem kontrastującym z kolorem posadzki korytarza oraz nawierzchni chodnika.

(dowód: pisemna opinia biegłej sądowej z zakresu budownictwa E. C. k. 153-157)

Przedsiębiorca prowadzący restaurację objęty był ochroną ubezpieczeniową na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartej z pozwanym (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.. Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu ubezpieczycielowi. Decyzją z dnia 5 października 2017r. pozwany odmówił uznania roszczeń, wskazując, że wypadek nie pozostawał w związku przyczynowo – skutkowym z zaniechaniem i brakiem działania ubezpieczonego. Pismem z dnia 16 października 2017r. powódka odwołała się od decyzji ubezpieczyciela, jednak decyzją z dnia 14 listopada 2017r. pozwany podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Pismem z dnia 17 stycznia 2018r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty następujących kwot: 4.045 zł z tytułu doznanego uszczerbku na zdrowiu, 15.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę, 2.500 zł na niezbędną i oczekiwaną rehabilitację, 331,19 zł z tytułu zwrotu poniesionych kosztów leczenia, 500 zł z tytułu zwrotu utraconego zarobku. Decyzją z dnia 15 lutego 2018r. pozwany jednak stwierdził brak podstaw do zmiany stanowiska.

(dowód: zgłoszenie szkody, decyzja pozwanego z dnia 5 października 2017r., odwołanie z dnia 16 października 2017r., decyzja z dnia 14 listopada 2017r., wezwanie do zapłaty z dnia 17 stycznia 2018r. k. 37-40, decyzja z dnia 15 lutego 2018r. [w:] akta szkody k. 71)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z zeznań świadków A. N., E. Ś. i S. S., dowodu z przesłuchania powódki, a także dowodu z opinii biegłej sądowej z zakresu budownictwa E. C..

Oceniając zebrany materiał dowodowy, Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów prywatnych w postaci akt szkody oraz dokumentacji medycznej leczenia powódki. Podkreślić należy, iż żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, ani też nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Sąd także nie doszukał się żadnych okoliczności mogących wzbudzać wątpliwości co do wiarygodności wyżej wskazanych dokumentów. Po rozważaniu całego zebranego materiału dowodowego, w ramach swobodnej oceny dowodów, Sąd uznał, że przedmiotowe dokumenty przedstawiają rzeczywisty przebieg postępowania likwidacyjnego szkody, a także przebieg leczenia powódki.

Jeśli chodzi natomiast o ocenę zeznań świadków A. N. i E. Ś. to zważyć należy, iż żadna z wymienionych osób nie była naocznym świadkiem upadku powódki, a całą wiedzę o tym zdarzeniu posiadała bądź od powódki bądź od osób trzecich. Z tego względu zeznania obu świadków w tym zakresie nie były przydatne, gdyż nie stanowiły ich własnych spostrzeżeń. Natomiast zeznania te były wiarygodne w zakresie dotyczącym przebiegu imprezy weselnej, w której świadkowie uczestniczyli. W tym względzie zeznania nie budzą żadnych wątpliwości i korelują z zeznaniami powódki.

Zasadniczo Sąd nie doszukał się podstaw do kwestionowania zeznań świadka S. S. na okoliczność stanu technicznego wyjścia na ogródek, w tym stanu stopnia z kostki brukowej, a także okoliczności przywrócenia prądu za pomocą agregatu. W tym zakresie zeznania świadka należało uznać za szczere i nie budzące żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania. Jedyną wątpliwą kwestią w zeznaniach świadka pozostawało, czy w dacie zdarzenia na drzwiach wyjściowych na ogródek umieszczona była fluoroscencyjna naklejka ostrzegawcza o znajdujących się za drzwiami schodach. Świadek utrzymywał bowiem, że taka naklejka była, natomiast z zeznań powódki wynikało, że nie. Jednak nawet, gdyby uznać, że takiej naklejki rzeczywiście nie było to okoliczność ta pozostaje bez znaczenia dla odpowiedzialności ubezpieczonego w świetle opinii złożonej przez biegłą sądową.

Brak także było podstaw do kwestionowania zeznań powódki na okoliczność przebiegu przyjęcia weselnego, a także następstw zdarzenia. W tym zakresie zeznania powódki znajdują bowiem potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności w załączonych do pozwu dokumentach, a także w zeznaniach świadków. Natomiast co do okoliczności i przyczyn upadku, to zeznania powódki pozostają jedynym dowodem na tę okoliczność, albowiem przesłuchani w niniejszej sprawie świadkowie nie widzieli momentu upadku, zaś naoczni świadkowie zdarzenia tj. mężczyźni, którzy pomagali powódce wstać nie zostali zawnioskowani jako świadkowie w niniejszej sprawie. Nadto, pewne wątpliwości może budzić fakt, że zdarzenie nie zostało niezwłocznie zgłoszone ubezpieczonemu bądź obsłudze sali. Niemniej nie można w żaden sposób wykluczyć, że mogło dojść do poślizgnięcia powódki w deklarowanych przez nią okolicznościach. Fakt odniesienia przez nią urazu skrętnego stawu skokowego potwierdza załączona dokumentacja medyczna.

Za przydatny do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy dowód Sąd uznał również opinię biegłej sądowej z zakresu budownictwa E. C.. Zdaniem Sądu opinia ta została sporządzona rzetelnie i fachowo, z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego, w tym na podstawie oględzin miejsca, na którym miało dojść do upadku powódki. Opinia ta została napisana w sposób jasny, zrozumiały, co pozwala Sądowi na prześledzenie toku myślowego biegłej. Przedstawione przez biegłą wnioski są kategoryczne, dobrze uzasadnione, a także nie budzą wątpliwości Sądu w świetle zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Nadto, opinia ta nie była kwestionowana przez żadną ze stron. W tym stanie rzeczy, Sąd uznał opinię biegłej za w pełni przydatny dowód do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Na mocy art. 227 kpc i art. 217 kpc Sąd oddalił natomiast wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii. Zważyć bowiem należy, iż ww. dowód został zgłoszony na okoliczność rozmiaru szkody niemajątkowej poniesionej wskutek zdarzenia z dnia 11 sierpnia 2017r. Jednak z uwagi na brak podstaw do przypisania odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego ubezpieczonemu w zakresie OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, kwestia rozmiaru krzywdy czy wysokości szkody majątkowej poniesionej przez powódkę pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Uwzględnienie przedmiotowego wniosku doprowadziłoby jedynie do nieuzasadnionej zwłoki w rozpoznaniu i rozstrzygnięciu niniejszej sprawy, a strony naraziło na dodatkowe, zbędne koszty.

Podstawę prawną powództwa stanowią przepisy art. 822 § 1 i 4 kc i art. 824 ¹ § 1 kc. Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824 ¹ § 1 kc o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotne znaczenie miały także przepisy art. 361 § 2 kc, zgodnie z którym w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz art. 363 § 1 kc, który stanowi, że co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Należy mieć na uwadze, że odpowiedzialność ubezpieczyciela nie ma charakteru samoistnego, niezależnego od odpowiedzialności ubezpieczonego tj. sprawcy szkody, lecz akcesoryjny, jako że ubezpieczyciel odpowiada tylko w takim zakresie, w jakim odpowiedzialność ponosi ubezpieczony, i tylko jeśli ubezpieczonemu odpowiedzialność taką można przypisać. Podstawę odpowiedzialności ubezpieczonego stanowi natomiast art. 415 kc, zgodnie z którym kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami odpowiedzialności w świetle art. 415 kc są: zaistnienie zdarzenia szkodzącego (czynu niedozwolonego), wystąpienie szkody, zaistnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem szkodzącym a szkodą, bezprawność zachowania sprawcy czynu niedozwolonego oraz wina sprawcy takiego zdarzenia. Podstawową przesłanką odpowiedzialności deliktowej za czyn własny jest bezprawność zachowania sprawcy. W świetle stanowiska judykatury bezprawne jest zachowanie sprzeczne z obowiązującym porządkiem prawnym, przez który rozumie się nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej, jak również nakazy i zakazy wynikające z norm moralnych i obyczajowych, czyli zasad współżycia społecznego (por. wyrok SN z dnia 21 maja 2015r., IV CSK 539/14, L.). Bezprawność jest kategorią obiektywną (obiektywna nieprawidłowość postępowania). Czyn będzie cechował się bezprawnością, jeżeli będzie sprzeczny przede wszystkim z obowiązującym prawem. Nie chodzi tu wyłącznie o sprzeczność z normami prawa cywilnego, ale o sprzeczność z normami prawa pozytywnego bez względu na ich źródła czy przyporządkowanie do określonej gałęzi prawa. Normy te muszą mieć charakter abstrakcyjny, nakładając powszechny obowiązek określonego zachowania, a więc nakazując lub zakazując generalnie oznaczonym podmiotom określonych zachowań w określonych sytuacjach (por. M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom II. Komentarz. Art. 353–626. Wyd. 2, Warszawa 2019). Zdaniem Sądu, w ustalonym stanie faktycznym nie ma podstaw do stwierdzenia bezprawności zachowania ubezpieczonego przedsiębiorcy. Taki wniosek przede wszystkim wynika z treści opinii przedstawionej przez biegłą sądową z zakresu budownictwa. Na wstępie należy określić miejsce i okoliczności zdarzenia. Z zeznań powódki – stanowiących jedyny dowód na tę okoliczność – wynika, że do upadku doszło po przekroczeniu progu drzwi wyjściowych na ogródek. Powódka ześlizgnęła się lewą nogą ze stopnia schodów, straciła równowagę i upadła. W świetle opinii biegłej stan techniczny schodów, na których doszło do upadku nie budzi wątpliwości. Jak wskazała biegła E. C. stopnie obłożone są drobnowymiarową kostką betonową barwioną w kolorze czerwonym, a krawędzie są obłożone dookoła okrągłymi elementami betonowymi o szarym kolorze. Nawierzchnia schodów nie ma żadnych odkształceń, spękań ani wyszczerbień. Biegła wskazała także, że stopnie wyjściowe z budynku kontrastują z szarą barwą posadzki korytarza budynku. A zatem zachowane zostały warunki techniczne, o jakich mowa w przepisach wykonawczych. Zgodnie bowiem z treścią § 71 ust. 4 rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z dnia 12 kwietnia 2002r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 1065) krawędzie stopni schodów w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych i użyteczności publicznej powinny wyróżniać się kolorem kontrastującym z kolorem posadzki. Zważyć należy, iż strona powodowa zarzucała brak należytego oznaczenia stopnia (brak ostrzeżenia o stopniu umieszczonego na stronie wewnętrznej drzwi wyjściowych na ogród), a także brak należytego oświetlenia awaryjnego schodów. W świetle opinii biegłej sądowej powyższe zarzuty należało jednak uznać za nieuzasadnione. Biegła E. C. wyjaśniła bowiem, że przepisy techniczno – budowlane nie przewidują ani obowiązku umieszczania na drzwiach wyjściowych ostrzeżenia o stopniu znajdującym się za tymi drzwiami, ani także nie wymagają instalowania w pomieszczeniach przeznaczonych dla mniej niż 200 osób żadnego dodatkowego oświetlenia na wypadek awarii. Wedle § 181 ust. 3 pkt 1 lit. b powołanego powyżej rozporządzenia Ministra Infrastruktury awaryjne oświetlenie ewakuacyjne należy stosować w pomieszczeniach audytoriów, sal konferencyjnych, czytelni, lokali rozrywkowych oraz sal sportowych, przeznaczonych dla ponad 200 osób. Przedmiotowy lokal nie był przeznaczony dla tak znacznej ilości osób, a zatem nie był objęty takim obowiązkiem. Jedynym stwierdzonym przez biegłą uchybieniem był brak wyróżnienia stopnia schodów kolorem kontrastującym od koloru chodnika, co stanowiło naruszenie wymogu określonego w § 306 ww. Rozporządzenia. Okoliczność ta jednak nie miała żadnego znaczenia dla powstania szkody i zaniechanie ubezpieczonego nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z upadkiem powódki. Podkreślić bowiem należy, iż do upadku powódki nie doszło na styku chodnika ze stopniem schodów, lecz na stopniu tuż po przekroczeniu progu drzwi wyjściowych. Nawet, gdyby stopnie schodów oraz chodnik były oznaczone kolorami kontrastującymi ze sobą, to nie miałoby to wpływu na możliwość zaistnienia wypadku, tym bardziej, że do zdarzenia doszło w zupełnej ciemności. Zatem, w świetle poczynionych powyżej ustaleń należało stwierdzić, że przedsiębiorca ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń nie naruszył swoim zachowaniem żadnych przepisów technicznych związanych z utrzymaniem obiektu i tym samym jego zachowanie nie może zostać uznane za bezprawne. Ponadto, brak jest podstaw do przypisania mu winy za zaistnienie przedmiotowego zdarzenia w najlżejszej choćby postaci. S. S. w sposób należyty dbał o stan schodów, co potwierdza opinia biegłej. Nadto, gdy wskutek siły wyższej obiekt został pozbawiony dostępu do energii elektrycznej, pracownicy powoda porozstawiali na sali, a także w korytarzu i toalecie świece. Mało tego, sam ubezpieczony niezwłocznie przybył do restauracji, aby uruchomić agregat prądotwórczy i zapewnić prąd na potrzeby weselnego przyjęcia. Podkreślić przy tym należy, iż przepisy prawa nie wymagają w takiej nadzwyczajnej sytuacji bezwzględnego zapewnienia oświetlenia awaryjnego. W tych okolicznościach, skoro ubezpieczonemu nie można przypisać bezprawności i winy, nie ma podstaw do przyjęcia odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń za zaistniałe zdarzenie z udziałem powódki. Zwrócić także należy uwagę, że bezsporny w sprawie był fakt, że powódka – w odróżnieniu od innych uczestników zabawy weselnej – nie oświetlała sobie drogi latarką. Nawet, jeśli takiego urządzenia nie posiadała (np. w telefonie komórkowym), powinna je pożyczyć od innej osoby (tak jak pożyczyła nakrycie wierzchnie). Udając się w miejsce, które z powodu siły wyższej, nie było oświetlone, mając ubrane buty na wysokim obcasie, na podstawie zwykłego doświadczenia życiowego, powódka była w stanie przewidzieć, że może natrafić na jakąś przeszkodę i z tego względu powinna zachować należytą (wzmożoną) ostrożność.

Mając powyższe na uwadze – na mocy art. art. 822 § 1 i 4 kc i art. 824 ¹ § 1 kc a contrario – powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 kpc i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywającej niniejszy spór powódki na rzecz pozwanego kwotę 3.617 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego. Na zasądzoną kwotę składają się: opłata za czynności fachowego pełnomocnika pozwanego będącego adwokatem w stawce minimalnej obliczonej od wartości przedmiotu sporu (3.600 zł), zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).

Ponadto, na podstawie art. 98 kpc w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 3, art. 8 ust.1 i art. 83 i 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2018.300 z późn. zm.) Sąd nakazał ściągnąć od powódki, która przegrała niniejszy spór koszty wyłożone tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Gdyni na pokrycie kosztów opinii biegłego sądowego w wysokości 132,79 zł.