Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: stażysta Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania B. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 17 października 2012 roku nr (...)

w sprawie B. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w tej sposób, że przyznaje odwołującej się B. M. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2012 roku na okres trzech lat.

Sygn. akt IVU 1366/12

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 4 marca 2014 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 17 października 2012 r. odmówił B. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 01.11.2012 r., ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 02.10.2012 r. została uznana za zdolną do pracy.

B. M. w odwołaniu od tej decyzji domagała się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując że z uwagi na stan zdrowia nie jest w stanie podjąć zatrudnienia.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. M. urodzona w dniu (...), ukończyła szkołę zawodową o specjalności krawiec, w zawodzie pracowała ok. 20 lat, następnie prowadziła własną działalność gospodarczą kiosk ruchu, krawiectwo ok. 10 lat, potem miała świadczenia rentowe i nie pracowała. Odwołująca pobierała w okresie od 06.05.2009 r. do 31.10.2012 r. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W wyniku nadzoru nad orzecznictwem lekarskim ZUS odwołująca została skierowana na badanie przez komisję lekarska ZUS. W wyniku badania z dnia 02.10.2012 r. została wydana zaskarżona decyzja z dnia 17.10.2012 r.

/okoliczności bezsporne/

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u B. M. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) i jej stopnia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu psychiatrii.

Na podstawie osobistego badania i analizy zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły psychiatra w opinii z dnia 15.02.2014 r. rozpoznał u odwołującej:

- zaburzenia depresyjno-lękowe przewlekłe, nasilone, osobowość histroniczną uzależnienie od benzodiazepin.

Z powodu rozpoznanych schorzeń oraz stopnia ich nasilenia biegły uznał odwołującą za częściowo niezdolną do pracy okresowo na okres 3 lat od 01.11.2012 r. Nie rokuje odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołująca od 2007 r. leczy się psychiatrycznie ambulatoryjnie z rozpoznaniem zaburzeń adaptacyjnych, zaburzeń depresyjnych, depresji nawracającej, zaburzeń lękowo depresyjnych przy zaburzonej osobowości. W 2007 r. i 2009 r. po kilka dni hospitalizowana psychiatrycznie w S., kolejno w 2009 r. i 2011 r. 2 i 3 miesięczne leczenie w ramach oddziału dziennego psychiatrycznego, w 2010 r. nadużycie leków w celach suicydalnych. Przewlekłe, utrwalone zaburzenia nerwicowe o obrazie depresyjno-lekowym, w przewlekłym leczeniu farmakologicznym i psychoterapeutycznym leczonym w czasie pobytów w oddziale dziennym psychiatrycznym. Zaburzona osobowość, histroniczna, sprzyja podtrzymywaniu objawów, utrudnia terapię. Całość obrazu klinicznego, charakter zaburzeń i ich obecne nasilenie powodują znaczne ograniczenie zdolności adaptacyjnych odwołującej, powodując dalsza częściową niezdolność do pracy z przyczyn psychiatrycznych. Obecne nasilenie zaburzeń nerwicowych znaczne, odwołująca z dużym poczuciem choroby, zupełnie bez wglądu, osobowość zaburzona, sprzyja eskalacji objawów. Sytuacja domowa niekorzystna.

(dowód : opinia sądowo-lekarska – k.35-37 as)

Sąd postanowił pominąć dowód z opinii biegłego psychiatry z dnia 23.01.2013 r. i jego uzupełnienie uwzględniając wniosek organu rentowego, który podtrzymał swoje zastrzeżenia także po zapoznaniu się z opinią uzupełniającą i wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry. Sąd uwzględnił ten wniosek organu rentowego i dopuścił dowód z opinii innego biegłego psychiatry, który sporządził w dniu 15.02.2014 r.

Żadna ze stron nie kwestionowała opinii biegłego psychiatry z dnia 15.02.2014 r.

Wydaną w tym zakresie opinie biegłej psychiatry z dnia 15.02.2014 r. Sąd uznał za trafną i dostatecznie wyjaśniającą przedmiot sporu, gdyż zostały wydane przez specjalistów z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołująca, po wnikliwej analizie aktualnych wyników badań oraz zebranej aktach sprawy dokumentacji lekarskiej.

Opinia biegłego z dnia 15.02.2014 r. w ocenie Sądu spełnia ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. Nr 273, poz. 2711) w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie B. M. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 17 października 2012 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

Przedmiotem postępowania było ustalenie, czy ubezpieczona ze względu na stan zdrowia jest niezdolna do pracy, czy też jej stan zdrowia uległ zmianie, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS.

Sąd w oparciu o opinię biegłego lekarza psychiatry z dnia 15.02.2014 r. sporządzoną na podstawie wyników badań i dokumentacji medycznej stwierdził u ubezpieczonej istnienie przesłanek uzasadniających przyjęcie, iż B. z przyczyn psychiatrycznych - spełnia warunek w postaci częściowej niezdolności do pracy okresowo od dnia 01.11.2012 r. na okres 3 lat. Po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną i badaniu odwołującej, stwierdza się u niej

zaburzenia depresyjno-lękowe przewlekłe, nasilone, osobowość histroniczną, uzależnienie od benzodiazepin. U odwołującej stwierdza się przewlekłe, utrwalone zaburzenia nerwicowe o obrazie depresyjno-lekowym, w przewlekłym leczeniu farmakologicznym i psychoterapeutycznym leczonym w czasie pobytów w oddziale dziennym psychiatrycznym. Zaburzona osobowość, histroniczna, sprzyja podtrzymywaniu objawów, utrudnia terapię. Całość obrazu klinicznego, charakter zaburzeń i ich obecne nasilenie powodują znaczne ograniczenie zdolności adaptacyjnych odwołującej, powodując dalszą częściową niezdolność do pracy z przyczyn psychiatrycznych. Obecne nasilenie zaburzeń nerwicowych znaczne, odwołująca z dużym poczuciem choroby.

Pozostałych warunków z art. 57 ust. 1 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

W niniejszym przypadku odwołująca spełnia przesłanki z art. 12, 13 i 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) oraz art. 477 ¹⁴ §2 kpc należało orzec jak sentencji wyroku i zmienić zaskarżoną decyzję z dnia 17 października 2012 r. przyznając B. M. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01.11.2012 r. na okres 3 lat.