Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

12 sierpnia 2020r.

Sąd Okręgowy w Płocku, IV Wydział Cywilny - Odwoławczy

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia Renata Wanecka (spr.)

Sędziowie: Sędzia Joanna Świerczakowska

Sędzia Monika Śladowska

Protokolant: st. sek. sąd. Katarzyna Gątarek

po rozpoznaniu na rozprawie 12 sierpnia 2020r. w P.

sprawy z powództwa A. Ś.

przeciwko J. S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Żyrardowie z 27 września 2018r.,

sygn. I C 1044/17

1.  zmienia zaskarżony wyrok:

- w punkcie 1 i obniża zasądzoną od J. S. na rzecz A. Ś. należność do kwoty 6.901 zł (sześć tysięcy dziewięćset jeden złotych), płatnej z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 12 października 2017r.,

- w punkcie 3 i zasądza od A. Ś. na rzecz J. S. 935,24 zł (dziewięćset trzydzieści pięć złotych, dwadzieścia cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu,

- w punkcie 4 i tytułem zwrotu wydatków nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Żyrardowie od A. Ś. 128,54 zł (sto dwadzieścia osiem złotych, pięćdziesiąt cztery grosze), zaś od J. S. 40,59 zł (czterdzieści złotych, pięćdziesiąt dziewięć groszy);

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  zasądza od A. Ś. na rzecz J. S. kwotę 1.275 zł (jeden tysiąc dwieście siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za II instancję;

4.  tytułem zwrotu wydatków nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Płocku od A. Ś. 1.882,34 zł (jeden tysiąc osiemset osiemdziesiąt dwa złote, trzydzieści cztery grosze), zaś od J. S. 627,44 zł (sześćset dwadzieścia siedem złotych, czterdzieści cztery grosze).

Sygn. akt IV Ca 656/19

UZASADNIENIE

12 października 2017 r. A. Ś. wniosła przeciwko J. S. pozew o zapłatę 28.800 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazała, że jest właścicielką nieruchomości położnej we wsi B., oznaczonej numerem 284. W sprawie I C 63/11 strony zawarły ugodę, w której pozwana zobowiązała się do usunięcia w terminie do 31 grudnia 2012 r. użytkowanych przez nią szopek i ogrodzenia oraz do 31 grudnia 2013 r. wszelkich zabudowań z działki (...). Ponieważ J. S. nie usunęła zabudowań, zobowiązana jest do zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy na podstawie art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 1 k.c.

Pismem z 18 września 2018 r. ograniczyła żądanie, domagając się zapłaty wynagrodzenia w wysokości 26.879 zł z ustawowymi odsetkami: od kwoty 10.748 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a od kwoty 16.131 zł od dnia 18 września 2018r. do dnia zapłaty – tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości w części opisanej w pozwie, za okres od marca 2011 r. do września 2018 r. łącznie, tj. za okres 7 lat i 6 miesięcy.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Kwestionowała wysokość wynagrodzenia, a w szczególności wartość wskazanego przez powódkę miesięcznego czynszu najmu. Zdaniem pozwanej wartość ewentualnego czynszu najmu nie powinna przekroczyć 100 zł miesięcznie. Powództwo powinno zostać oddalone na podstawie art. 5 kc, albowiem dochodzone roszczenia są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, gdyż wykonaniu ugody zawartej uprzednio między stronami doprowadzi pozwaną oraz jej rodzinę do bezdomności. Teren zajmowany zaś pod budynkiem mieszkalnym nie stanowi dla powódki żadnej wartości użytkowej. W jej ocenie, ugoda zawarta między stronami jest nieważna. Ponadto pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia powódki.

Wyrokiem z 27 września 2018 r. Sąd Rejonowy w Żyrardowie zasądził od J. S. na rzecz A. Ś. kwotę 26.869 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot: 10.748 zł – od 12 października 2017 r. do dnia zapłaty oraz 16.121 zł – od 18 września 2018 r. do dnia zapłaty, a także kwotę 7.557 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił:

A. Ś. jest właścicielką nieruchomości położnej w miejscowości B., w skład której wchodzi m.in. działka oznaczona w ewidencji gruntów numerem 284. Dla nieruchomości prowadzona jest księga wieczysta (...). Nieruchomość powódki sąsiaduje z nieruchomością, która znajduje się w posiadaniu J. S.. Przedmiotowa nieruchomość składająca się z działek nr (...) stanowiła własność ojca pozwanej - W. B. (1) na podstawie aktu własności ziemi. Na działce powódki oznaczonej numerem 284, stoi część budynku mieszkalnego, w którym mieszka pozwana. Budynek zajmuje całą szerokość działki powódki. A. Ś. nie ma dostępu do swojej części działki, która odgrodzona jest płotem od ulicy (...). Część budynku, znajdująca się na działce powódki, stanowi pokój, korytarz i łazienkę. Pozwana mieszka na nieruchomości od urodzenia, wykonała ogrodzenie z siatki od ulicy (...), które istnieje do chwili obecnej. Pozwana zajmuje część działki powódki o powierzchni ok. 300 m ² od ulicy (...).

Pozwem, który wpłynął do Sądu Rejonowego 7 marca 2011 r., A. Ś. wystąpiła przeciwko J. S. o wydanie części nieruchomości, obejmującej siedlisko. 28 września 2012 r. w sprawie I C 63/11 pomiędzy stronami została zawarta ugoda, na mocy której pozwana zobowiązała się do 31 grudnia 2012 r. usunąć użytkowane przez nią trzy szopki murowano - drewniane, gołębnik i drewniane ogrodzenie, usytuowane za budynkami oraz ogrodzenie z siatki metalowej, znajdujące się przy ulicy (...) z działki nr (...), będącej własnością A. Ś., a do 31 maja 2013r. zobowiązała się do usunięcia wszelkich zabudowań znajdujących się na działce nr 284. Postanowieniem z 3 października 2012 r. Sąd umorzył postępowanie w sprawie, a następnie postanowieniem z 27 czerwca 2013 r. ugodzie sądowej została nadana klauzula wykonalności.

W dniu 7 maja 2014 r. powódka złożyła wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko pozwanej. Wobec niewykonania przez pozwaną warunków ugody, postanowieniem z 18 grudnia 2014 r., wydanym w sprawie I Co 607/14, Sąd udzielił A. Ś. umocowania do wykonania na koszt J. S., czynności opisanych w punkcie pierwszym ugody z 28 września 2012 r. Pozwana rozebrała jedynie gołębnik i komórkę. Powódka wyznaczyła pozwanej miesięczny termin na dobrowolne wykonanie ugody zawartej w sprawie I C 63/11 - pod rygorem przystąpienia do wykonania rozbiórki, a zarazem wezwała ją do zapłaty wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości w kwocie 38.400 zł za lata 2012 – 2015 r. w terminie 30 dni. Łączna wartość czynszu za najem części budynku mieszkalnego z komórkami i działką w okresie od marca 2011 r. do marca 2014 r. wynosi 10.748 zł. Część budynku zajmowana przez pozwaną, wynosi 28,4 m ². Łączna powierzchnia części nieruchomości stanowiącej własność powódki zabudowanej budynkiem mieszkalnym, komórkami i ogrodzeniem wynosi 300 m ².

Zdaniem Sądu Rejonowego brak było podstaw do uzupełnienia opinii, zgodnie z wnioskiem strony pozwanej, która podniosła, że w treści ugody zobowiązanie pozwanej sprowadzało się wyłącznie do fragmentu gruntu oraz usunięcia wzniesionych zabudowań, albowiem korzysta ona z pomieszczeń, które znajdują się w budynku częściowo usytuowanym na działce powódki, a skoro nie usunęła zabudowań, to powódka ma prawo dochodzić wynagrodzenia z tego tytułu. Sąd oddalił też wnioski strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków wskazanych w piśmie z 8 marca 2018 r. oraz dołączenie akt I Ns 961/14 na wskazane w piśmie okoliczności. Zdaniem Sądu I instancji, powody, dla których ugoda nie może zostać przez pozwaną wykonana, pozostawały bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Dokonując oceny prawnej, Sąd I instancji podniósł, że zarzut przedawnienia był nieuzasadniony i nie miał wpływu na treść rozstrzygnięcia. W myśl art. 229 § 1 kc, roszczenia właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości, jak również roszczenia właściciela za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości, jak również roszczenia o naprawienie szkody z powodu pogorszenia rzeczy, przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy. To samo dotyczy roszczeń samoistnego posiadacza przeciwko właścicielowi o zwrot nakładów na rzecz. Pojęcie zwrotu rzeczy nie jest zdefiniowane, ale zdaniem Sądu I instancji nie może budzić wątpliwości, że zwrot rzeczy polega na odzyskaniu przez właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą. Do zwrotu rzeczy potrzebna jest wola wyzbycia się władania rzeczą przez jej posiadacza samoistnego. Usunięcie barier, które wcześniej uniemożliwiały wykorzystywanie nieruchomości zgodnie z jej przeznaczeniem, należy uznać za wyrażenie woli wyzbycia się dotychczasowej formy władztwa nad rzeczą. W niniejszej sprawie nie doszło do faktycznego przekazania rzeczy powódce. Powódka nie uzyskała bezpośredniego władztwa nad rzeczą, a pozwana tego władztwa nie utraciła. Przewidziany w art. 229 k.c. roczny termin przedawnienia roszczeń właściciela przeciwko posiadaczowi liczony jest od dnia zwrotu rzeczy. Wobec tego, że nie doszło do dokonania tej czynności przez pozwaną, Sąd I instancji doszedł do przekonania, że termin przewidziany w art. 229 kc, nie może mieć zastosowania.

Sąd Rejonowy dokonał oceny powództwa w świetle art. 225 kc w zw. z art. 224 § 2 kc i uznał pozwaną za samoistnego posiadacza części nieruchomości w złej wierze co najmniej od chwili wytoczenia powództwa. Należne powódce wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z części jej nieruchomości to kwota, którą pozwana musiałaby jej zapłacić gdyby jej posiadanie opierało się na stosunku prawnym, który między stronami nie istniał.

Wysokość przedmiotowego wynagrodzenia Sąd ustalił w oparciu o opinię biegłej z zakresu szacowania nieruchomości A. S. na kwotę 26.869 zł za okres wskazywany przez powódkę. Wysokość wynagrodzenia za korzystanie z części nieruchomości za okres od marca 2011 r. do września 2018 r. zamyka się kwotą 26.869 zł (298 zł x 7 lat i 6 miesięcy), a nie jak wskazano w piśmie modyfikującym powództwo – 26.879 zł, wobec czego Sąd I instancji oddalił powództwo ponad kwotę 26.869 zł.

Termin spełnienia świadczenia nie był oznaczony, nie wynikał z właściwości zobowiązania. W związku z tym zapłata należnych powódce kwot powinna nastąpić niezwłocznie po wezwaniu. Odsetki od zasądzonego świadczenia (kwoty 10.478 zł) Sąd przyznał od dnia złożenia pozwu. Odsetki od pozostałej części świadczenia (kwoty 16.121 zł), zostały zasądzone od dnia, w którym pismo rozszerzające powództwo, zostało doręczone pozwanej.

Zdaniem Sądu I instancji nie był trafny podniesiony przez stronę pozwaną zarzut z art. 5 kc, albowiem ugoda zawarta przed sądem została zaopatrzona w tytuł wykonalności, co nie podlega kwestionowaniu przez organ egzekucyjny. Okoliczności te mogłyby zostać wzięte pod uwagę ewentualnie w sprawie o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności. Nadto nie może powoływać się na art. 5 kc ten, kto sam narusza zasady współżycia społecznego, a pozwana nie wykonała ugody sądowej .

W przedmiocie kosztów procesu Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 kpc.

Apelację od wyroku wniosła pozwana, zaskarżając go w punktach 1, 3 oraz 4 i zarzuciła:

- naruszenie art. 5 kc poprzez jego niezastosowanie;

- naruszenie art. 224 kc i 225 kc poprzez przyjęcie, że powódce należy się wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości obejmujące czynsz najmu za zabudowania, pomimo że powódka w toku prowadzonej egzekucji przeciwko pozwanej, domagała się usunięcia zabudowań;

- naruszenie art. 199 kc w zw. z art. 1053 kc poprzez jego niezastosowanie, pomimo tego, że ugoda zawarta pomiędzy stronami, stanowiąca tytuł egzekucyjny była czynnością bezwzględnie nieważną;

- naruszenie przepisów postępowania poprzez bezzasadne oddalenie wniosków dowodowych pozwanej zmierzających do ustalenia, że:

ugoda stanowiąca tytuł egzekucyjny była czynnością prawną bezwzględnie nieważną; dochodzenie roszczenia zgłoszonego w pozwie przez powódkę stanowi nadużycie prawa podmiotowego; kwota ewentualnego czynszu najmu nieruchomości powinna zostać wyliczona przez biegłego bez uwzględnienia zabudowań, których usunięcia domaga się powódka.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, apelująca wniosła o oddalenie powództwa w całości, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję wedle norm przepisanych.

Pozwana w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie i zasądzenie na jej rzecz kosztów wynagrodzenia procesowego za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie w części.

Sąd Okręgowy co do zasady akceptuje ustalenia faktyczne, z tym, że dodatkowo ustalił, iż wartość czynszu dzierżawnego gruntu zajętego przez budynki wzniesione przez pozwaną (lub jej poprzedników prawnych) oraz gruntu położonego między tymi zabudowaniami a ulicą (...) w okresie od 1 marca 2011 r. do 31 sierpnia 2018 r. (7 lat i 6 miesięcy) mógłby wynieść 6.901 zł (uzupełniająca opinia biegłej A. S. k: 182 – 206).

Przechodząc do oceny apelacji, trzeba stwierdzić, że najdalej idącym, ale nieuzasadnionym zarzutem apelacji, jest zarzut naruszenia art. 5 kc. Sąd Okręgowy podziela zapatrywanie Sądu I instancji, iż nie było podstaw do jego zastosowania. Przywołany przepis oparty jest na klauzuli zasad współżycia społecznego, wyraża ideę słuszności i odwołuje się do powszechnie uznawanych w kulturze społeczeństwa wartości, umożliwia dostosowanie ogólnych norm prawnych do konkretnego stanu faktycznego przy uwzględnieniu ocen czy zasad postępowania o charakterze pozaprawnym oraz służy realizacji sprawiedliwości w znaczeniu materialno-prawnym, będącej wartością konstytucyjną. Art. 5 kc jest przepisem o charakterze wyjątkowym, którego zastosowanie prowadzi do ograniczenia praw, musi być wykładany ściśle oraz stosowany ostrożnie i w wyjątkowych wypadkach.

Sąd II instancji podziela stanowisko Sądu Rejonowego, iż przesłanki do zastosowania art. 5 kc w niniejszej sprawie nie zostały spełnione. A. Ś. jest właścicielką nieruchomości, którą obecnie zajmuje pozwana. W konsekwencji powódka posiada szereg praw podmiotowych przewidzianych w Tytule III, Dziale V Kodeksu Cywilnego, które zmierzają do ochrony jej własności. Apelująca nie wykazała, aby powódka w jakikolwiek sposób czyniła z tych praw użytek, który byłby sprzeczny z zasadami współżycia społecznego.

Chybiony jest również zarzut naruszenia prawa materialnego w postaci art. 199 kc w zw. z art. 1035 kc, w świetle którego ugoda zawarta przed Sądem 28 września 2012r., jest czynnością prawną bezwzględnie nieważną. W przekonaniu apelującej, nie była ona uprawniona do zaciągania takiego zobowiązania, jako jedna ze spadkobierczyń W. B. (2), gdyż była to czynność przekraczająca zwykły zarząd. Wywody pozwanej zmierzają zatem do ustalenia, że w sprawie o wydanie nieruchomości należało pozwać wszystkich spadkobierców, tymczasem jedyną posiadaczką części nieruchomości należącej do powódki, o którą toczy się spór, jest J. S.. Sąd orzekający w sprawie o wydanie nie popełnił błędu, wszak powództwo windykacyjne należy kierować przeciwko osobie, która włada rzeczą, nie zachodziła więc potrzeba dopozwania innych osób, o ile nie posiadały wspomnianej części działki. Okoliczność, że wskutek rozebrania zabudowań, pozwana naraża się na bezdomność, była jej znana w chwili zaciągania zobowiązania, co więcej – J. S. nie powołała się na żadną z wad oświadczeń woli podczas zawierania ugody sądowej. Należy zatem ocenić, że przyjęła na siebie obowiązek rozbiórki domu mieszkalnego z pełną świadomością konsekwencji. Inną kwestią jest, czy świadczenie, które powinna wykonać pozwana, jest świadczeniem możliwym, a to z uwagi na ewentualne przeszkody w uzyskaniu zezwolenia na rozbiórkę budynku mieszkalnego (art. 387 kc).

Ważność ugody zobowiązującej do rozebrania budynków i wydania części nieruchomości nie stanowi jednak warunku uzasadniającego prawo właścicielki do wynagrodzenia za bezumowne korzystanie. Sąd w tej sprawie miał za zadanie ocenić jedynie, czy pozwana ma tytuł prawny do zajmowania cudzej nieruchomości, czy go nie ma. Nie ma wątpliwości, że właścicielką całej działki nr (...) jest A. Ś., zaś J. S. zajmuje jej część bez jakiekolwiek tytułu prawnego. Dlatego co do zasady powódka ma prawo żądać od pozwanej wynagrodzenia za bezumowne korzystanie na podstawie art. 224 kc i 225 kc.

Sąd Okręgowy podzielił natomiast pogląd pozwanej, że wysokość tego wynagrodzenia została oparta na błędnych założeniach. Sąd II instancji – odmiennie – niż Sąd I instancji, stoi na stanowisku, iż powinno ono stanowić równowartość czynszu za zajmowaną część gruntu, a nie czynszu za najem lokali. Skoro powódka domaga się od pozwanej wydania działki gruntu bez zabudowań, to tym bardziej niezasadne jest zasądzenie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, ustalając wartość miesięcznej stawki w oparciu o czynsz najmu za zabudowania.

Wobec powyższego, zdaniem Sądu Okręgowego, należało przyjąć, iż punktem wyjścia do określenia wysokości wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, powinny być stawki czynszu za sam grunt pozostający we władaniu pozwanej.

Dlatego Sąd Okręgowy w Płocku postanowieniem z 28 stycznia 2020 r. dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu szacowania nieruchomości A. S. na okoliczność ustalenia wartości czynszu dzierżawnego gruntu zajętego przez budynki wzniesione przez pozwaną (lub jej poprzedników prawnych) oraz gruntu położonego między tymi zabudowaniami a ulicą (...) za okres od 1 marca 2011 r. do 31 sierpnia 2018 r. (7 lat i 6 miesięcy).

Z opinii biegłej wynika, że dochód (czynsz) uzyskany z dzierżawy przedmiotowego gruntu w w/w okresie wynosi 6.901 zł. Ponieważ treść opinii nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a Sąd również nie dopatrzył się w niej żadnych niejasności, sprzeczności lub błędów rachunkowych, należało oprzeć na niej dodatkowe ustalenia.

Dlatego też Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok poprzez obniżenie zasądzonej od pozwanej na rzecz powódki kwoty do 6.901 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 12 października 2017r., przy czym o odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 kc i art. 455 kc.

Następstwem zmiany wysokości zasądzonego świadczenia, jest zmiana orzeczenia w części dotyczącej rozstrzygnięcia o kosztach procesu i obowiązku zwrotu wydatków w I instancji. Sąd orzekł w tym zakresie w oparciu o art. 100 kpc. Powódka obroniła swoje stanowisko w stosunku 24% do 76% i wedle tych proporcji należało rozdzielić koszty procesu.

Powódka w postępowaniu przed Sądem Rejonowym poniosła opłatę od pozwu w wysokości 1.440 zł, koszty zastępstwa procesowego (wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa) w wysokości 3.617 zł, zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłej z zakresu szacowania nieruchomości w wysokości 2.500 zł, łącznie 7.557 zł. Natomiast na koszty pozwanej składały się wyłącznie koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3.617 zł. A. Ś. powinna otrzymać od J. S. 1.813,68 zł (7.557 zł x 24%). Z kolei pozwana powinna otrzymać zwrot 2.748,92 zł (3.617 x 76%). Po potrąceniu wzajemnych wierzytelności, Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanej 935,24 zł (2.748,92 zł – 1.813,68 zł).

O obowiązku zwrotu wydatków Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych poprzez proporcjonalne obciążenie nimi każdej ze stron (art. 100 kpc). Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Żyrardowie wyłożył tymczasowo na wynagrodzenie biegłej 169,14 zł, zatem od A. Ś. należało pobrać 128,54 zł (169,14 zł x 76%), zaś od J. S. 40,59 zł (169,14 x 24%).

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok na podstawie art. 386 § 1 kpc.

O kosztach procesu za II instancję Sąd orzekł zgodnie z art. 100 kpc, również stosunkowo je rozdzielając, przy czym wziął pod uwagę wartość przedmiotu zaskarżenia i ustalił, że pozwana wygrała w 75%, zaś powódka w 25% (6.901 zł : 26.869 zł). W postępowaniu odwoławczym J. S., po uzyskaniu częściowego zwolnienia od kosztów sądowych, poniosła opłatę od apelacji w wysokości 500 zł oraz wynagrodzenie adwokackie w wysokości 1.800 zł, razem: 2.300 zł. Biorąc pod uwagę stosunek, w jakim wygrała spór w II instancji, należał jej się zwrot 1725 zł (2.300 zł x 75%). Natomiast A. Ś. poniosła koszty wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości 1.800 zł, z czego przeciwniczka procesowa powinna jej zwrócić 450 zł (1.800 zł x 25%). Po potrąceniu wzajemnych wierzytelności, Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanej 1.275 zł (1.725 zł – 450 zł).

Ponadto zgodnie z art. 113 ust. 1 uksc Sąd nakazał pobrać tymczasowo wyłożone przez Skarb Państwa – Sąd Okręgowy w Płocku wydatki na przeprowadzenie dowodu z opinii biegłej z zakresu szacowania nieruchomości w wysokości 2.509,79 zł. proporcjonalnie nimi obciążając obie strony. Dlatego też Sąd zobowiązał powódkę do zwrotu 627,44 zł (2.509,79 zł x 25%), zaś pozwaną do zwrotu 1.882,34 zł (2.509,79 zł x 75%).