Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2012r.w godzinach nocnych oskarżony M. O. wracał z klubu, gdzie spożywał alkohol. Oskarżony idąc ul. (...) w W. na wysokości numeru 43 A zobaczył samochód marki F. (...) nr rej. (...), należący do pokrzywdzonego R. D.. Oskarżony w pewnym momencie oparł się o lewe boczne lusterko tego samochodu, następnie widząc, że ono zaskrzypiało, oderwał lusterko od pojazdu, które następnie schował i oddalił się. Oskarżony odłamując lusterko dokonał uszkodzenia pojazdu marki F. (...) na szkodę R. D., przy czym koszt naprawy pojazdu poprzez zamontowanie nowego lusterka wynosi 432,91 zł. Lusterko, które wyłamał oskarżony było montowane fabrycznie, nie było ono wcześniej uszkodzone. Oskarżony w niedługim czasie po wyrwaniu lusterka został zatrzymany przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej K. O., P. K. oraz M. P. którzy ujawnili przy nim oderwane lusterko. Na miejsce wezwano funkcjonariuszy Policji, którzy dokonali zatrzymania oskarżonego.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie następujących dowodów:

-wyjaśnień oskarżonego (k.134, k. 37),

-zeznań świadków M. P. (k. 12v), A. S. (k. 19v),

-protokołu oględzin rzeczy (k. 18).

-opinii biegłego A. B. (k. 140-144, k. 232),

Oskarżony M. O. słuchany na rozprawie (k. 134) wyjaśnił, że przyznaje się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Oskarżony wyjaśnił, że kiedy wracał z klubu, był pod wpływem alkoholu, poplątały mu się nogi, oparł się o lusterko pojazdu, które się naderwało, wówczas on oderwał je zupełnie i zabrał je, chciał je wyrzucić do śmietnika, ale nadjechał patrol straży miejskiej, który go zatrzymał. Oskarżony wyjaśnił, że to co zrobił było głupie, żałuje tego.

Sąd zważył, co następuje: wyjaśnienia oskarżonego w zakresie jego sprawstwa zasługują na wiarę, chociaż w niniejszej sprawie nie ujawniono żadnych naocznych świadków wyrwania przez oskarżonego lusterka z pojazdu, to jednak fakt ten potwierdzają zarówno zeznania funkcjonariuszy Straży Miejskiej i Policji, którzy ujawili przy oskarżonym wyłamane lusterko jak również sprawstwo oskarżonego pośrednio potwierdzają zeznania właściciela pojazdu marki F. (...) i oględziny tego pojazdu, z których to wynika, że istotnie nastąpiło uszkodzenie pojazdu poprzez wyłamanie bocznego lewego lusterka. Należy zaznaczyć, że oskarżony nie podważał zeznań słuchanych w sprawie świadków, w szczególności nie podawał on żadnych okoliczności, sprzecznych z zeznaniami słuchanych świadków, a mając na uwadze także to, że świadkowie nie widzieli samego wyłamania przez oskarżonego lusterka w pojeździe, należało uznać, że nie jest konieczne bezpośrednie przesłuchanie świadków, a wystarczające było ujawnienie ich zeznań na podstawie art. 392 par. 1 kpk. Należy stwierdzić, że zeznania świadków funkcjonariuszy Straży Miejskiej i Policji dotyczyły okoliczności zatrzymania oskarżonego, ujawnienia u niego uszkodzonego lusterka, jak również ujawnienia w niedużej odległości pojazdu należącego pokrzywdzonego, w którym brakowało lusterka, zeznania tych świadków dotyczyły też czynności procesowych podejmowanych wobec oskarżonego. Zeznania funkcjonariuszy Straży Miejskiej M. P. (k. 12v) oraz Policji A. S. (k. 19v) zasługują w pełni na wiarę, albowiem zeznaniom tym nie przeczą inne dowody, oskarżony przyznał natomiast fakt wyrwania lusterka. Również jako wiarygodne należało uznać zeznania złożone przez pokrzywdzonego R. D. (k. 15, k. 26-27). Zeznania pokrzywdzonego dotyczyły przede wszystkim zakresu stwierdzonych uszkodzeń w pojeździe oraz szacowanej wysokości szkody. Z zeznaniami pokrzywdzonego współgra treść protokołu oględzin pojazdu (k. 18), z którego wynika, że w omawianym pojeździe zostało wyrwane lewe boczne lusterko. Wartość szkody Sąd ustalił natomiast w oparciu o opinię biegłego A. B..

Sąd uznał, że czyn oskarżonego polegający na wyrwaniu lusterka z pojazdu marki F. (...) wypełniło znamiona występku określonego w art. 288 par. 1 kk, a nie jak zarzucono oskarżonemu w akcie oskarżenia, przestępstwa kradzieży (art. 278 par. 1 kk). Należy zauważyć, że pokrzywdzony złożył wniosek o ściganie i ukaranie sprawcy uszkodzenia mienia, co jest warunkiem skazania za to przestępstwo. Zachowanie oskarżonego niewątpliwie cechowała umyślność, oskarżony twierdził wprawdzie, że początkowo przypadkowo naderwał lusterko w pojeździe, jednak przyznał, że potem już całkowicie świadomie oderwał lusterko i zabrał je. Mając na względzie stwierdzenie biegłego, iż oskarżony wyrywając lusterko z pojazdu dokonał jednocześnie uszkodzenia pojazdu jak też uszkodził samo lusterko, przy czym naprawienie szkody powstałej poprzez wyrwanie lusterka znacząco przewyższa wartość samego lusterka jako części zamiennej. Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, że w sposób pełny bezprawną zawartość czynu oskarżonego oddaje kwalifikacja z art. 288 par. 1 k.k. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie nie można uznać, aby uszkodzenie pojazdu było jedynie czynem współukaranym uprzednim wobec „głównego” czynu oskarżonego polegającego na kradzieży lusterka. Opierając się bowiem na wyjaśnieniach oskarżonego (którym nie przeczą inne dowody) nie można uznać, aby oskarżony już w chwili odrywania lusterka miał zamiar jego przywłaszczenia, należy raczej przyjąć, że oskarżony dopiero wówczas, kiedy w sposób niejako spontaniczny, wcześniej niezamierzony wyrwał lusterko, postanowił je wyrzucić, dopiero wtedy więc wykrystalizował się u oskarżonego zamiar pozbawienia władztwa nad lusterkiem właściciela pojazdu, który znamionuje przestępstwo kradzieży. Z tych względów nie można przyjąć, aby uszkodzenie pojazdu poprzez wyrwanie lusterka było tylko środkiem prowadzącym do głównego celu, jakim był zabór tej części pojazdu, a jedynie w takiej sytuacji możliwe byłoby pominięcie ukarania za czyn z art. 288 par. 1 kk uznając że jest to czyn współukarany wobec przestępstwa kradzieży. Lusterko stanowi przy tym w pojeździe jego integralną i konieczną część, a jego oderwanie, jak potwierdził to biegły A. B., spowodowało uszkodzenie pojazdu jak również spowodowało uszkodzenie samego lusterka, a ponadto przez oderwanie lusterka w pojeździe została zaburzona jego funkcjonalność, ponieważ samochód nie mógł być użytkowany bez lusterka.

Sąd ustalił wysokość szkody spowodowanej przez oskarżonego wyrwaniem lusterka w oparciu o opinię biegłego A. B. (k. 140-144, opinia uzupełniająca k. 232). Sąd uznał bowiem, że dla ustalenia wysokości szkody konieczne jest posiadanie wiadomości specjalnych, przy czym wartość szkody powinna obejmować kwotę potrzebną dla przywrócenia stanu sprzed uszkodzenia, co w niniejszej sprawie sprowadza się do ustalenia kosztu naprawy pojazdu poprzez zamontowanie lusterka oraz koszt samego lusterka. Zdaniem Sądu opinia pisemna oraz uzupełniająca opinia ustna stanowią w pełni wartościowy materiał dowodowy. Biegły w sposób rzetelny, obszerny i szczegółowy udzielił odpowiedzi na postawione mu pytanie. Wprawdzie w opinii pisemnej biegły sformułował wnioski w sposób wariantowy, ustalając różne możliwe ceny naprawy pojazdu, to w opinii uzupełniającej biegły sprecyzował, iż właściwe jest przyjęcie kosztów montażu lusterka w autoryzowanym serwisie naprawczym, ponieważ lusterko w pojeździe pokrzywdzonego również zostało zamontowane „fabrycznie”. Należało więc ustalić, że koszt zamontowania lusterka wyniósłby 432,91 zł. Należy dodatkowo zauważyć, że powyższych ustaleń biegłego, iż dla naprawienia wyrządzonej szkody konieczna jest naprawa pojazdu poprzez zamontowanie nowego lusterka nie podważa okoliczność ujawnienia i zatrzymania przy oskarżonym oderwanego lusterka, albowiem lusterko to jako część było już uszkodzone a dla przywrócenia stanu sprzed uszkodzenia niezbędne było zamontowanie nieuszkodzonego, fabrycznie nowego lusterka.

W oparciu o wyżej omówiony materiał dowodowy Sąd uznał że oskarżony M. O. dokonał uszkodzenia pojazdu marki F. (...), przy czym wysokość szkody wyniosła 432,91 zł., a zatem popełnił przestępstwo określone w art. 288 par. 1 kk. Stronę podmiotową cechowała umyślność, oskarżony w sposób świadomy i zamierzony oderwał lusterko od pojazdu, chociaż czyn oskarżonego nie był wcześniej zaplanowany, decyzję o oderwaniu lusterka oskarżony podjął nagle, spontanicznie.

Oskarżony w czasie popełnienia przypisanego mu czynu miał w pełni zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Wniosek taki został zawarty w opinii sądowo-psychiatrycznej (k. 121-123). Biegli wydali opinię po osobistym badaniu oskarżonego, opinia została dostatecznie uzasadniona, wnioski są kategoryczne i jednoznaczne, a zatem brak podstaw, aby podważać wartość opinii biegłych.

Sąd uznał, że oskarżony popełnił przestępstwo określone w art. 288 par. 1 kk warunkach powrotu do przestępstwa (art. 64 par. 1 kk). Oskarżony popełnił bowiem przypisany czyn w okresie pięciu lat od odbycia co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, albowiem oskarżony, skazany przez Sąd Rejonowy w Ostrowi Mazowieckiej wyrokiem z dnia 24.07. 2006r. (sygn II K 161/06) za czyn z art. 280 par. 1 kk na karę dwóch lat pozbawienia wolności, odbył tę karę m. in w okresie od 21 października 2008r. do 18 lipca 2010r (odpis wyroku k. 54-54v).

Sąd skazał oskarżonego M. O. na podstawie art. 288 par. 1 kk w zw. z art. 64 par. 1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd jako okoliczności łagodzący wziął pod uwagę to, że oskarżony na rozprawie wyraził żal z powodu popełnionego czynu, wysokość szkody nie była nazbyt wysoka, czyn oskarżonego nie był zaplanowany. Istotną okolicznością obciążającą jest natomiast dotychczasowa wielokrotna karalność oskarżonego (informacja z K. k. 197-199), w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, a dodatkowo popełnienie przestępstwa w warunkach recydywy, wyklucza zdaniem Sądu, aby wobec oskarżonego zachodziła pozytywna prognoza kryminologiczna. Należy podkreślić, że wobec oskarżonego stosowano już w przeszłości warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu dla osiągnięcia celów jakie ma spełnić kara w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej konieczne jest orzeczenie kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, tylko takie rodzaj kary będzie w stanie skłonić oskarżonego do refleksji nad swoim zachowaniem i przestrzegania w przyszłości prawa. Sąd na poczet orzeczonej kary zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności spowodowany jego zatrzymaniem w dniu 26 lutego 2012r. Sąd uwzględniając wniosek pokrzywdzonego R. D., orzekł na podstawie art. 46 par. 1 kk na jego rzecz obowiązek naprawie szkody poprzez zapłatę kwoty 432,91 złotych.

Sąd mając na uwadze, że oskarżony jest obecnie pozbawiony wolności, uznał, że nie będzie on w stanie uiścić kosztów sądowych, w związku z czym na podstawie art. 624 par. 1 kpk zwolnił oskarżonego od ich ponoszenia.

Z tych względów orzeczono jak w wyroku.