Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2020 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 września 2020 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko B. B.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego B. B. na rzecz powoda Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 3.604,21 zł (trzy tysiące sześćset cztery zł 21/100 gr) z odsetkami:

umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 2.503,95 zł od dnia 09.07.2019r. do dnia zapłaty ,

ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1034,16 zł od dnia 09.07.2019r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 963 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

IC 233/20 upr.

UZASADNIENIE

Powód Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniósł o zasadzenie od pozwanej B. B. kwoty 3.604,21 zł z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 2.503,95 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1034,16 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i zasądzenie kosztów procesu.

Roszczenie swoje uzasadnił tym, że w dniu 3.06.2016 r. została zawarta umowa pożyczki nr (...) pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a pozwaną. Na podstawie umowy udzielona została pozwanej pożyczka terminowa z terminem spłaty do dnia 4.07.2016 r. Pozwana nie spłaciła w terminie tej pożyczki, złożyła wniosek o jej refinansowanie i w tym celu pozwana zawarta z powodem umowę pożyczki nr (...). Wymagalność pożyczki przypadała na dzień 9.08.2016 r. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się pożyczka w kwocie 2503,95 zł, powiększona o prowizję umowną oraz odsetki.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. W sprzeciwie podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, brak legitymacji czynnej powoda, zakwestionowała wysokość i sposób wyliczenia należności głównej i należności ubocznych oraz terminu wymagalności roszczenia, nieudowodnienie roszczenia powoda co do zasady i wysokości, nieudowodnienie przez powoda treści pozwu.

Sąd Rejonowy, ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8.10.2015 r. pozwana B. B. dokonała potwierdzenia rejestracji na stronie internetowej przelewając kwotę 1 zł.

W dniu 12.04.2016 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. i pozwana B. B. zawarli ramową umowę pożyczki. Przedmiotem tej umowy było udzielanie przez pożyczkodawcę pożyczkobiorcy, pożyczki którą pożyczkobiorca zobowiązany był zwrócić na warunkach określonych w ramowej umowie pożyczki, z uwzględnieniem terminu płatności wynikającego z umowy pożyczki. W umowie zaznaczono, że pożyczkę uważa się za udzielona w momencie zaksięgowania przelewu na wskazany we wniosku o zawarcie umowy pożyczki koncie bankowym pożyczkobiorcy lub na rachunkach wskazanych przez pożyczkobiorcę podmiotu podmiotów uprawnionych względem pożyczkobiorcy (pożyczka refinansująca).

W dniu 3.06.2016 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarła z pozwaną umowę pożyczki nr (...), zgodnie z którą udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 1950 zł. Prowizja została ustalona na kwotę 534,30zł, odsetki na kwotę 15,90 zł, całkowita kwota do zapłaty 2500,20 zł. Pożyczka została udzielona na okres do 3.07.2016 r. Obie umowy został zawarte na odległość. W dniu 3.06.2016 r. na rachunek bankowy wskazany przez pozwaną została jej przelana kwota 1950 zł.

W dniu 12.04.2016 r. Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarł z pozwana B. B. ramową umowę pożyczki. Przedmiotem tej umowy było udzielanie przez pożyczkodawcę pożyczkobiorcy, pożyczki którą pożyczkobiorca zobowiązany był zwrócić na warunkach określonych w ramowej umowie pożyczki, z uwzględnieniem terminu płatności wynikającego z umowy pożyczki. W umowie zaznaczono, że pożyczkę uważa się za udzielona w momencie zaksięgowania przelewu na wskazany we wniosku o zawarcie umowy pożyczki koncie bankowym pożyczkobiorcy lub na rachunkach wskazanych przez pożyczkobiorcę podmiotu podmiotów uprawnionych względem pożyczkobiorcy (pożyczka refinansująca).

W dniu 9.07.2016 r. Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarła z pozwaną umowę pożyczki nr (...), zgodnie z którą udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 2503,95 zł. Prowizja została ustalona na kwotę 686,10zł, odsetki na kwotę 20,40 zł, całkowita kwota do zapłaty 3210,45 zł. Pożyczka została udzielona na okres do 8.08.2016 r. Zgodnie z dyspozycją pożyczkobiorcy wypłata kwoty pożyczki nastąpiła na rachunek bankowy należący do (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Obie umowy został zawarte na odległość.

Pismem z dnia 8.09.2016 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 2940,21 zł z tytułu zadłużenia z umowy pożyczki z dnia 9.07.2016 r. . Pismo zostało nadane na adres pozwanej w dniu 9.09.2016 r. (dowód: dokumenty k. 25-49)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową. Pozwana bowiem nie przedstawiła żadnych dowodów, mimo wezwania jej do złożenia zeznań w charakterze strony nie stawiła się.

Powód przedstawił dowody w postaci wydruków komputerowych. Wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym, co wynika z przyjętej powszechnie wykładni przepisów art. 308 k.p.c., wydruk komputerowy stanowi bowiem inny środek dowodowy, o którym mowa w art. 308 k.p.c., 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty.

W ocenie sądu, w realiach niniejszej sprawy nie było podstaw do kwestionowania mocy dowodowej przedstawionych przez powoda wydruków komputerowych.

Wynika z nich, że powód w dniu 9.07.2016 r. na podstawie umowy pożyczki nr (...), udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 2503,95 zł, prowizja została ustalona na kwotę 686,10zł, odsetki na kwotę 20,40 zł, całkowita kwota do zapłaty 3210,45 zł, pożyczka została udzielona na okres do 8.08.2016 r. wypłata kwoty pożyczki nastąpiła na rachunek bankowy należący do (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w celu spłaty zobowiązania pozwanej wynikającego z umowy pożyczki zawartej w dniu 3.06.2016 r. Umowy został zawarte na odległość.

Powód wykazał, że pozwana w dniu 8.10.2015 r. pozwana B. B. dokonała potwierdzenia rejestracji na stronie internetowej przelewając kwotę 1 zł. W dniu 12.04.2016 r. pozwana zawarła z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. ramową umowę pożyczki. W dniu 3.06.2016 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarła z pozwaną umowę pożyczki nr (...), zgodnie z którą udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 1950 zł, prowizja została ustalona na kwotę 534,30zł, odsetki na kwotę 15,90 zł, całkowita kwota do zapłaty 2500,20 zł, pożyczka została udzielona na okres do 3.07.2016 r. Kwota 1950 zł została przelana na rachunek bankowy wskazany przez pozwaną w dniu 3.06.2016 r.

Jak już wcześniej zaznaczono umowy zostały zawarte na odległość. Do umów tych będzie, oprócz ustawy z dnia 12.05.2011r. o kredycie konsumenckim, mieć zastosowanie ustawa z dnia 30.05.2014 r. o prawach konsumentów, zgodnie z art. 4 ust. 2 ostatni powołanej ustawy. Ustawa z dnia 30.05.2014 r. o prawach konsumentów określa w art. 2 ust. 1, że umową zawarta na odległość jest umowa zawarta z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie. Zgodnie z art. 39 cyt. ustawy najpóźniej w chwili wyrażenia przez konsumenta woli związania się umową, przedsiębiorca jest obowiązany poinformować konsumenta w sposób wskazujący na zamiar zawarcia umowy i odpowiadający rodzajowi użytego środka porozumiewania się na odległość warunki umowy wskazane w ust. 1 powołanego przepisu. Przedsiębiorca obowiązany jest do przekazania konsumentowi tych warunków, utrwalonych na piśmie lub innym trwałym nośniku dostępnym konsumentowi. (art.39 ust. 3 cyt. ustawy) Trwałym nośnikiem jest natomiast narzędzie lub umożliwiające konsumentowi lub przedsiębiorcy przechowywanie informacji kierowanych osobiście do niego, w sposób umożliwiający dostęp do informacji w przyszłości przez czas odpowiedni do celów, jakim służą, i które pozwalają na odtworzenie przechowywanych informacji w niezmienionej postaci. (art.2 ust.4 cyt. ustawy)

Przy zawieraniu umowy na odległość nie jest zatem wymagane do ich skutecznego zawarcia by były one podpisane przez strony umowy. Ponadto nawet niepodpisane wydruki pozostają dokumentem w znaczeniu powszechnej na gruncie prawa cywilnego definicji dokumentu sformułowanej w art. 77 ³ k.c. (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 18 maja 2017 r.V ACa 484/16)

Powód przedstawił zawarte z pozwaną ramowe umowy pożyczki, umowy pożyczki, które zawierają informację o warunkach umowy określone w art. 39 ustawy z dnia 30.05.2014 r. o prawach konsumentów. Umowy te zawierają dane osobowe pozwanej, jej imię, nazwisko numer dowodu osobistego, numer PESEL, adres zamieszkania oraz numer telefonu i adresu e-mail. Ponadto powód przedstawił dowód przelewu przez pożyczkodawcę (...) Sp. z o.o. w dniu 3.06.2016 r., a więc w dniu zawarcia umów, na rachunek bankowy pozwanej wynikający z przelewu weryfikacyjnego, kwoty 1950 zł stanowiącej kwotę pożyczki.

Sekwencja czynności wskazuje zatem że doszło do zawarcia między pozwaną a powodem umowy pożyczki refinansującej na kwotę 3210,45 zł. Prawo powoda do naliczania odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie wynika z § 15 umowy ramowej pożyczki. Odnośnie kosztów pożyczki, tj. wysokości prowizji odpowiada maksymalnej wysokości pozakodeksowych kosztów kredytu obliczonej według wzoru podanego w przepisie art. 36a ustawy z dnia 12.05.2011 r. o kredycie konsumenckim.

Przedstawione przez powoda dokumenty nie są co prawda poświadczone za zgodność z oryginałem, jednakże jak wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Gdańsku w Wyroku z dnia 8 kwietnia 2019 r. w sprawie V ACa 613/18, niewątpliwie kserokopie mają określoną moc dowodową, stanowią legalny środek dowodowy w postępowaniu, mogą stanowić podstawę ustaleń w sprawie. Sama okoliczność, że część załączonych dokumentów nie była poświadczona za zgodność nie sprawia, że na ich podstawie nie można było uwzględnić powództwa i dokonać ustaleń faktycznych.

W tym stanie rzeczy na mocy powołanych przepisów orzeczono jak w sentencji.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 k.p.c., na które składa się opłata od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika, opłata skarbowa od pełnomocnictwa.