Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2020 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Joanna Herman

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Mierzejewska

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 września 2020 r. sprawy przeciwko:

R. P., s. K. i H. z d. K., ur. (...) w S.

obwinionemu o to, że:

I. w dniu 21 lutego 2020 r. o godz. 05:24 na trasie S.-O., pow. (...), woj. (...)- (...), bez zamiaru uiszczenia należności wyłudził przejazd środkiem lokomocji należącym do przedsiębiorstwa niedysponującego karami pieniężnymi określonymi w taryfie powodując straty w wysokości 65,40 zł na szkodę A. O.,

tj. o wykroczenie z art. 121 §2 k.w.

II. w dniu 21 lutego 2020 r. o godz. 05:33 w S. ul. (...), pow. (...), woj. (...)- (...), umyślnie wprowadził w błąd co do swojej tożsamości legitymujących go funkcjonariuszy KPP S.,

tj. o wykroczenie z art. 65 §1 k.w.

I.  obwinionego R. P. uznaje za winnego popełnienia wykroczenia zarzucanego mu w pkt I wniosku o ukaranie i za to na podstawie art. 121 §1 i §2 k.w. w zw. z art. 39 § 1 i 2 k.w. i art. 36 § 1 kw wymierza mu karę nagany;

II.  obwinionego R. P. uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt II wniosku o ukaranie,

III.  na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 k.p.w. koszty postępowania w części uniewinniającej ponosi Skarb Państwa, zaś na podstawie art. 121 §1 kpw w zw. z art. 624 §1 k.p.k. zwalnia obwinionego od obowiązku zapłaty kosztów postępowania w pozostałej części.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 lutego 2020 roku około godziny 5.00 R. P. postanowił udać się taksówką ze S. do mieszkającego w O. E. P.. Zlecenie przewozu wymienionego z ulicy (...) w S. realizował taksówkarz z korporacji taksówkarskiej A. O.. Po drodze, na prośbę R. P., A. O. zatrzymał się na stacji benzynowej, gdzie obwiniony kupił alkohol, a następnie wymienieni udali się do O.. W międzyczasie, z butelki alkoholu kupionego przez R. P. wylał się alkohol, zalewając tapicerkę w aucie A. O.. W O. R. P. skontaktował się z E. P. telefonicznie, a następnie zdecydował, że będzie wracał taksówką do S., oświadczając w czasie drogi, że nie zapłaci za kurs taksówki, nie ma bowiem pieniędzy. Słysząc to, A. O. udał się z wymienionym do S. do budynku Komendy Powiatowej Policji, gdzie złożył zawiadomienie o popełnieniu przez wymienionego wykroczenia.

Znajdujący się pod wpływem alkoholu R. P., podając funkcjonariuszom Policji swe dane, pomylił datę urodzenia i dopiero po kilku próbach udało się wymienionym ustalić jego prawidłową datę urodzenia. Opłata za kurs taksówki wyniosła 65,40 zł.

Po kilku dniach matka obwinionego H. P. uiściła na rzecz A. O. kwotę 220 zł obejmującą kwotę opłaty za kurs taksówką oraz koszty czyszczenia tapicerki auta.

(dowody: zeznania świadków: A. O. k. 33v. – 34, 4, 9, H. P. k. 34, wyjaśnienia obwinionego k. 33v., 34, rachunek za przejazd k. 10)

Obwiniony R. P. przyznał się formalnie do popełnienia zarzucanych czynów. Jak podał, w czasie zdarzenia był pijany, nie pamięta zatem przebiegu zajścia ani rozmowy z funkcjonariuszami policji Wskazał, że faktycznie podał błędne daty urodzenia na pytanie funkcjonariuszy policji, nie uczynił jednak tego umyślnie. Podkreślił nadto, że szkoda wyrządzona pokrzywdzonemu w niniejszej sprawie naprawiona została w całości przez zapłatę na jego rzecz kwoty 220 zł.

(wyjaśnienia obwinionego k. 33v., 34, 14)

Sąd zważył, co następuje:

Zdaniem sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przekonuje, że obwiniony dopuścił się czynu opisanego w pkt. I wniosku o ukaranie. Jak wynika wprawdzie z wyjaśnień samego obwinionego, nie pamiętał on przebiegu zdarzenia, w czasie którego pozostawał pod wpływem alkoholu, tym niemniej z relacji świadka A. O. wynika, że realizował on zlecenie przewozu wymienionego taksówką ze S. do O., wymieniony zaś, odmówił uiszczenia opłaty za przejazd wskazując na brak środków finansowych. Konieczność uiszczenia opłaty za przejazd zamówioną taksówką jest oczywista, żadna zaś z przesłuchanych osób nie podnosiła jakichkolwiek okoliczności wskazujących na inne uzgodnienia w tym zakresie między realizującym przewóz, a klientem, w szczególności w postaci zapłaty w innym terminie za kurs, czy przez inną osobę.

Podkreślenia wymaga nadto, że świadek A. O. szczegółowo opisał przebieg zdarzenia, wskazując nie tylko dokładnie jak przebiegało zdarzenie, miejsca, do których na polecenie obwinionego udał się z nim taksówką, ale również zachowanie R. P., który po wykonaniu zamówionego kursu stanowczo stwierdził, że nie uiści wymaganej opłaty z uwagi na brak pieniędzy na ten cel. Zeznania A. O. korespondują w tym zakresie z relacją świadka H. P., która wskazała, że po zdarzeniu od E. P. dowiedziała się, że obwiniony faktycznie telefonował do niego w dniu 21 lutego 2020 roku około godziny 5.00 chcąc odwiedzić go, ostatecznie jednak nie dotarł do jego mieszkania. Podkreślić w tym miejscu należy również, że jak wynika ze zgodnych relacji A. O. i H. P., matka obwinionego po kilku dniach od zdarzenia uiściła na rzecz A. O. kwotę 220 zł tytułem naprawienia szkody wyrządzonej w niniejszej sprawie tj. opłaty za przejazd taksówką w wysokości 65,40 zł, a także kosztów czyszczenia tapicerki taksówki zalanej alkoholem zakupionym przez obwinionego. Powyższe, uzupełniające się wzajemnie relacje świadków A. O. i H. P. w powiązaniu z nie kwestionowanym przez strony dokumentem w postaci wydruku rachunku za przejazd taksówką, opiewającego na kwotę 65,40 zł, przekonują, że obwiniony dopuścił się czynu zarzucanego mu w pkt. I wniosku o ukaranie, zamawiając przejazd środkiem lokomocji należącym do przedsiębiorstwa niedysponującego karami pieniężnymi określonymi w taryfie, świadomie realizując go, by ostatecznie odmówić zapłaty za przejazd, czym wyrządził pokrzywdzonemu szkodę w kwocie 65,40 zł.

W ocenie sądu jednocześnie brak jest podstaw do uznania, że obwiniony dopuścił się czynu zarzucanego mu w pkt. II wniosku o ukaranie. Jak wynika z wzajemnie uzupełniających się i tworzących logiczną całość zeznań świadka A. O. i wyjaśnień obwinionego, w czasie zdarzenia R. P. znajdował się pod widocznym wpływem alkoholu. Uwzględniając tę okoliczność, nie sposób uznać, by wskazanie przezeń daty urodzenia różniącej się jedynie nieznacznie od rzeczywistej, było działaniem polegającym na umyślnym wprowadzaniu w błąd funkcjonariuszy policji, tym bardziej, że funkcjonariusze policji dysponowali już pozostałymi danymi dotyczącymi jego tożsamości – imieniem i nazwiskiem obwinionego. Mając na uwadze powyższe okoliczności, zdaniem sądu, brak jest w sprawie dowodów wskazujących na umyślne działanie obwinionego wprowadzającego w błąd funkcjonariuszy policji. Z tych przyczyn obwinionego należało uniewinnić od czynu zarzucanego mu w pkt. II wniosku o ukaranie.

Mając na uwadze okoliczność, iż obwiniony przyznał się do przypisanego mu w pkt. I czynu, wyrządzona zaś szkoda w kwocie 65,40 zł została naprawiona w całości, dodatkowo przy tym na rzecz pokrzywdzonemu uiszczona została kwota pieniężna, która, jak wskazał A. O., pokryła w całości koszty opłaty za kurs i czyszczenia tapicerki, on sam zaś nie ma innych roszczeń majątkowych w niniejszej sprawie, w ocenie sądu uzasadnione stało się zastosowanie art. 39 § 1 i 2 kw i art. 36 § 1 kw tj. poprzestanie na naganie udzielonej obwinionemu, co powinno okazać się wystarczające do wdrożenia go do poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego w przyszłości.

O kosztach postępowania w części uniewinniającej orzeczono zgodnie z art. 119 § 2 pkt. 1 kpw przenosząc je na rachunek Skarbu Państwa, w pozostałym zakresie zaś zwalniając obwinionego od kosztów postępowania w sprawie z uwagi na jego sytuację materialną, w tym fakt utrzymywania się przezeń jedynie z niewysokiej renty.