Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 136/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. J.

W dniu 30 października 2001 roku we W. udzielił pomocy nieustalonej osobie do podrobienia czeku gotówkowego Banku (...) II Oddział we W. o numerze (...), wydanego do rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego nr (...) należącego do S. W. (1), w ten sposób, że podał swoje dane osobowe w celu wpisania ich na stronie licowej czeku oraz osobiście zrealizował czek w wyniku czego doprowadził S. W. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 300 złotych, czym działał na szkodę posiadacza rachunku S. W. (1) i Banku (...) II Oddział we W., przyjmując, że czyn stanowi wypadek mniejszej wag, tj. przestępstwa z 18 § 3 k.k. w zw. z art. 310 § 3 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. W dniu 30 października 2010r. około godz. 10.00 dokonano kradzieży torebki pokrzywdzonej S. W. (2). Torebka ta znajdowała się w jej gabinecie zajmowanym przez pokrzywdzoną w biurowcu przy ul. (...) we W., w którym wówczas pracowała. Zabrano m.in. prawo jazdy, komplet kluczy do mieszkania, kartę bankomatową, książeczkę czekową banku (...).

zeznania świadka S. W. (1)

2-3

dowody rzeczowe

k. 51

2. Do godz. 12.00 12.00 z jej konta poprzez wypłatę z bankomatu pobrano kwotę 3200 złotych.

zeznania świadka S. W. (2)

2-3

3. W dniu 30 października 2001r. oskarżony M. J. przebywał w okolicach Dworca Głównego we W., gdzie w tamtym okresie faktycznie mieszkał jako osoba bezdomna. Podeszło do niego dwóch lub trzech mężczyzn i zapytali, czy posiada dowód osobisty. Oskarżony potwierdził. Wówczas zapytali, czy nie chce zarobić trochę pieniędzy. Powiedzieli mu wówczas, że dostali czeki za pracę tylko zgubili dowody i nie mogą wybrać pieniędzy i nie mogą jechać do domu. Oskarżony miałby zatem zrealizować te czeki dla nich i przekazać im otrzymane z nich pieniądze.

wyjaśnienia oskarżonego

455, 404

4. Oskarżony przekazał im swój dowód osobisty, z którego spisali jego dane. Następnie oskarżony wszedł na pocztę, gdzie podpisał czek z wpisaną kwotą 300 złotych i na tej podstawie wypłacił pieniądze. W dalszej kolejności przekazał wypłacone pieniądze owym nieznanym mężczyznom i dostał od nich za to 20 albo 30 złotych. Mężczyźni zaoponowali mu jeszcze realizację w taki sposób kolejnych czeków, ale oskarżony się na to nie zgodził.

wyjaśnienia oskarżonego

455, 404

dowody rzeczowe

51

opinia biegłego z zakresu grafologii i badania dokumentów

378 - 391

5. W sporządzonej opinii biegły stwierdził, że zapis daty i podpis (...) w pozycji podpis na odwrocie czeku (...) nr (...)?? Wystawionego we W. w dniu 30 października 2001r. dla M. J., opiewającego na 300 złotych zostały nakreślone przez M. J., którego wzory podpisów i pisma stanowiły materiał porównawczy do badań

opinia biegłego z zakresu grafologii i badania dokumentów

378 - 391

6. Oskarżony nie był karany sądownie. Nie pracuje, opiekuje się wujkiem.

zapytanie o karalność

409

wyjaśnienia oskarżonego

455, 404

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

zeznania świadka S. W. (1)

- zeznania spójne logiczne i konsekwentne,

- korelują z innymi dowodami (wyjaśnieniami oskarżonego, dokumentami dotyczącym zaboru czeków i ich realizacją),

- relacja uwiarygodniona zasadami logiki i doświadczenia życiowego,

wyjaśnienia oskarżonego

- zasadniczo zasługują na wiarę w zakresie w jakim potwierdzone są pozostałymi dowodami oraz zasadami logiki i doświadczenia życiowego

- wyjaśnienia są spójne i konsekwentne,

- znajdują potwierdzenie w pozostałych dowodach, w tym dowodach w postaci dokumentów oraz opinii biegłego,

- poparte zasadami logiki i doświadczenia życiowego,

- korelują z pozostałymi dowodami (m.in. zeznaniami świadka S. W. (1), dokumentami dotyczącym wystawionych czeków)

- Sąd miał bezpośredni kontakt z oskarżonym i w oparciu o bezpośrednio spostrzeżenia w czasie składania przez niego wyjaśnień mógł nabrać osobistego przekonania, co do wiarygodności prezentowanych relacji (spostrzeżenia i wrażenia odniesione w trakcie bezpośredniego przesłuchania)

opinia biegłego z zakresu grafologii i badania dokumentów

- sporządzona w sposób kompleksowy, po przeprowadzeniu szczegółowych badań, w tym wywiadu z oskarżonym;

- wnioski są logiczne, jasne i należycie uzasadnione;

- opinia wyczerpująca, jasna, spójna i kompletna

zapytanie o karalność

- dokument urzędowy

- sporządzony przez właściwe instytucje w sposób przewidziany prawem,

- niekwestionowany przez oskarżonego

dowody rzeczowe

- dokument sporządzony przez oskarżonego, w okolicznościach wynikających z jego wyjaśnień;

- treść koreluje z innymi dokumentami, w tym zeznaniami świadka S. W. (2), opinią biegłego z zakresu grafologii

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1

częściowo wyjaśnienia oskarżonego

Wątpliwości w zakresie ich wiarygodności budzi ta część wyjaśnień oskarżonego, w której podaje, że myślał, iż rzeczywiście pomaga mężczyznom, którzy przyszli do niego z czekami oraz twierdzenia oskarżonego, że nie miał świadomości podrabiania dokumentu.

Pozostają bowiem one w sprzeczności z okolicznościami zdarzenia zestawionymi z zasadami racjonalnego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Nieznani mężczyźni zwrócili się do oskarżonego o pomoc w realizacji kilku czeków, na co oskarżony jednak się nie zgodził. Gdyby istotnie chcieli w ten sposób uzyskać środki na podróż do domu, to wystarczyłby im przecież jeden czek. Na czekach jako wystawcy widniały dane kobiety, a zatem oskarżony miał świadomość, że właścicielka rachunku wskazanego na czeku nie ma wiedzy, że czeki wystawiane są na jego nazwisko. Gdyby istotnie zapłata za pracę nastąpiła owym nieznanym mężczyznom w formie czeku, to wystawca wpisałby tam dane jednego z nich. Sam oskarżony odmówił pomocy w realizacji kolejnych czeków, co potwierdza jego świadomość, co do nielegalności takiego zachowania. Oskarżony był w owym czasie osobą bezdomną i nie przez przypadek zatem zwrócono się do niego z taką propozycją, z której skorzystał, jak sam wskazał, aby zarobić na jedzenie.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

pierwszy

M. J.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

18 § 3 k.k. w zw. z art. 310 § 3 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Zgodnie z art. 310 § 1 k.k. odpowiedzialności w nim przewidzianej podlega sprawca, który podrabia albo przerabia polski albo obcy pieniądz, polski albo obcy znak pieniężny, który został ustalony jako prawny środek płatniczy, jednak nie został jeszcze wprowadzony do obiegu, inny środek płatniczy albo dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej albo zawierający obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce lub z pieniędzy, innego środka płatniczego albo z takiego dokumentu usuwa oznakę umorzenia.

Art. 18 § 3 k.k. stanowi natomiast, że odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji; odpowiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie.

Dokumentem uprawniającym do podjęcia sumy pieniężnej jest taki dokument, z którego posiadaniem wiąże się prawo do otrzymania określonej sumy. Zasadniczo za taki dokument uznaje się czek, choć może on być także uznawany za środek płatniczy (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 września 1998r., I KZP 3/98, OSNKW 1998/9-10/41). Zawsze jednak czek będzie przedmiotem czynności wykonawczej omawianego typu przestępstwa pod warunkiem, że blankiet czeku zostanie wypełniony. Treść czeku, a zatem wymogi, których spełnienie warunkuje możliwość nadania mu, w zależności do funkcji, cechy środka płatniczego albo dokumentu uprawniającego do podjęcia sumy pieniężnej określona jest w art. 1 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo czekowe. Tak elementami stanowiącymi o treści czeku są: nazwa "czek" w samym tekście dokumentu, w języku, w jakim go wystawiono; polecenie bezwarunkowe zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej; nazwisko osoby, która ma zapłacić (trasata); oznaczenie miejsca płatności; oznaczenie daty i miejsca wystawienia czeku; podpis wystawcy czeku. Zgodnie z art. 3 powołanej ustawy trasatem czeku jest bank, w którym wystawca posiada środki pieniężne i który to bank wystawca wskazuje jako zobowiązanego do zapłaty kwoty wskazanej na czeku.

Analiza dowodu rzeczowego w postaci czeku gotówkowego Banku (...) II Oddział we W. o numerze (...) prowadzi do wniosku, że dokument ten posiadał wszystkie wymienione cechy, a zatem stanowił przedmiot czynności sprawczej określonej w art. 310 § 1 k.k.

Czynność wykonawcza tego przestępstwa polega na podrobieniu lub przerobieniu tego dokumentu. Podrobienie polega zaś na wytworzeniu dokumentu przypominającego oryginalny dokument, a zatem nadaniu mu cech autentyczność, w tym, że pochodzi od wystawcy, który opatrzył go datą i swoim podpisem oraz wskazał uprawnionego do wypłaty środków.

Podrobienie środka płatniczego lub dokumentu uprawniającego do podjęcia sumy pieniężnej zachodzi w sytuacji, w której czysty blankiet czekowy został wypełniony przez sprawcę od początku do końca – (Skorupka [w:] Wąsek, Zawłocki, Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz. Tom II.). Sytuacja taka miała miejsce w przypadku oskarżonego M. J., który udzielił pomocy do wypełnienia czystego blankietu czeku gotówkowego Banku (...) II Oddział we W. o numerze (...). Pomoc w dokonaniu tego przestępstwa polegała na wskazaniu swoich danych osobowych wymaganych do wpisania na stronie licowej czeku (okazał swój dowód) jako osoby uprawnionej do wypłaty wpisanych na czeku środków pieniężnych w kwocie 300 złotych. Dane te wpisały nieznane osoby, które zwróciły się do oskarżonego o pomoc w realizacji czeku. Pomocnictwem było także wpisanie daty i podpisanie się przez oskarżonego na odwrocie czeku. Pomocnictwo polega na każdej czynności, która faktycznie ułatwia innej osobie popełnienie czynu. Wynika to wprost z brzmienia przepisu art. 18 § 3 k.k., który wskazuje jedynie na przykładowe zachowania pomocnika. Oskarżony właśnie działał w zamiarze podrobienia czeku przez inne osoby, które zwróciły się do niego o podjęcie czynności umożliwiających im pobrania na podstawie tak wypełnionego czeku pieniędzy. Okoliczności zdarzenia, w tym fakt zwrócenia się o wypełnienie kilku czeków, na co oskarżony jednak nie przystał, wskazują na nieprawdziwość ich twierdzeń o potrzebie uzyskania środków na podróż do domu. Wypełnienie jednego czeku pozwoliło przecież na uzyskania takich środków. Ponadto czeki te zostały także dopiero wypełnione w zakresie kwoty do wypłaty. Brak było zatem racjonalnych powodów wypełniania kolejnych czeków dla zapewnienia środków na rzekomą podróż do domu. Istotne dla tej oceny jest także to, że jako wystawca czeków widniała kobieta, która nie miała wiedzy, że czek jest wystawiany na oskarżonego, który nigdy nawet jej nie widział. Zachowanie oskarżonego, który odmówił pomocy w realizacji innych czeków także potwierdza zatem jego świadomość, co do nielegalności takiego zachowania i wątpliwości, co do szczerości twierdzeń owych nieznanych osób. Oskarżony, jak sam wskazał, funkcjonował wówczas jako osoba bezdomna. To właśnie z tego powodu zwrócono się do niego o pomoc w realizacji czeku. Ta okoliczność także potwierdza istnienie po stronie oskarżonego świadomości, co do prawdziwych intencji osób, które zwróciły się do niego z tak specyficzna propozycją.

Pomoc w podrobieniu czeku była niejako wstępem do dokonania finalnego przestępstwa oszustwa, opisanego w art. 286 § 1 k.k. Wyraz temu oddaje tzw. kumulatywna kwalifikacja obu czynów, wyrażona poprzez wskazany w niej przepis art. 11 § 2 k.k. Przyjmuje się co do zasady, że w sytuacji, w której sprawca dopuszcza się pomocnictwa, a następnie popełnia czyn zabroniony sam lub we współsprawstwie, pomocnictwo należy traktować jako czyn współukarany uprzedni. Reguła taka nie ma jednak charakteru bezwzględnego i winno się na nią patrzeć z punktu widzenia konieczności oddania pełnej zawartości kryminalnej zachowania oskarżonego. Akceptacja takiego stanowiska prowadziłaby bowiem w przypadku oskarżonego do uniknięcia odpowiedzialności za zbrodni i przypisania mu jedynie sprawstwa w zakresie występku z art. 286 § 1 k.k.

Celem pomocy w podrobieniu czeku było osiągnięcia korzyści majątkowej, poprzez wprowadzenie w błąd podmiotu realizującego czek (pracownika poczty), skutkującego niekorzystnym rozporządzeniem mieniem należącym do S. W. (2), co wyczerpało jednocześnie ustawowe znamiona czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k. Stąd też właściwa była kwalifikacja kumulatywna (Ćwiąkalski [w:] Zoll III, s. 856; Błaszczyk [w:] Królikowski, Zawłocki, Kodeks karny. Komentarz, Część szczególna, Tom II).

Jednocześnie Sąd doszedł do przekonania, że okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu uzasadniają uznanie tego zachowania za wypadek mniejszej wagi, o którym mowa w art. 310 § 3 k.k. Ustawodawca świadomie wprowadził w ten sposób możliwość przypisania odpowiedzialności karnej za "drobniejsze" czyny na poziomie racjonalnym, celowym i sprawiedliwym. Jest to istotne przede wszystkim z punktu widzenia ciężaru odpowiedzialności za przestępstwo z art. 310 § 1 k.k. w jego typie podstawowym, stanowiącym zbrodnię i to zagrożoną karą minimalną na poziomie 5 lat pozbawienia wolności. Przepis art. 310 § 3 k.k. poszerza zatem tzw. pole manewru w zakresie uznaniowości i swobody sędziowskiej. Pozwala to na właściwą ocenę odpowiedzialności sprawcy i właściwą reakcję karną we wszystkich tych przypadkach, w których kara co najmniej 5 lat pozbawienia wolności wydaje się być drastycznie surowa.

W pierwszej kolejności z punktu widzenia treści art. 310 § 3 k.k. najbardziej istotna wydaje się być wartość przedmiotu przestępstwa, która wyniosła w przypadku oskarżonego zaledwie 300 złotych.

W dalszym zakresie nie bez znaczenia pozostaje dotychczasowa niekaralność oskarżonego oraz jego ówczesna sytuacja życiowa i materialna (był osobą bezdomną). Wreszcie należy mieć na uwadze znaczny upływ czasu od zdarzenia. Wszystkie te okoliczności sprawiają, że stopień bezprawia i szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu nie jawi się jako na tyle wysoki, aby zasadne było wymierzenie mu kary 5 lat pozbawienia wolności.

Znaczny upływ czasu, jaki minął od dokonania przez oskarżonego przypisanego mu przestępstwa zrodził konieczność dokonania jego analizy z punktu widzenia treści art. 4 § 1 k.k.

Zabieg ten uzasadniony był przede wszystkim wieloma zmianami, jaki zaszyły w tym czasie w przepisach Kodeksu karnego. Co istotne owe rozważania w zakresie ocenie względności ustaw nie ograniczają się tylko do treści znowelizowanych przepisów. Ocena ta winna być bowiem kompleksowa i obejmować także niepowtarzalne okoliczności konkretnej sprawy oraz całokształtu konsekwencji, które z tego wynikają (wyrok Sądu Najwyższego z dni 5 stycznia 2017 r., IV KK 188/16, Prok. i Pr.-wkł. 2017/2/1, KZS 2017/3/6).

Analiza przeprowadzona przez Sąd doprowadziła do wniosku, że kluczowe znaczenie dla oceny owej względności ustaw miały zmiany wprowadzone ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw. Wprowadzała one szereg zmian faktycznie zaostrzających odpowiedzialność sprawcy, w tym szczególnie w zakresie możliwości ograniczenia skorzystania z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary, wprowadzenia obligatoryjnych środków związanych z poddaniem sprawcy próbie. Ma to istotne znaczenie dla stworzenia katalogu potencjalnych kar możliwych do orzeczenia wobec oskarżonego w przypadku przypisania mu sprawstwa w warunkach art. 310 § 3 k.k. i wynikającej z tego możliwości zawieszenia nadzwyczajnie złagodzonej kary.

Z obowiązku stosowania przepisów tylko jednej ustawy w zakresie właściwego zastosowania art. 4 § 1 k.k. Sąd dokonał wyboru między konkurującymi ustawami i w przypadku oskarżonego zastosował w całości Kodeks karny w jego brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015r. (wejście w życie noweli z dnia 20 lutego 2015r.), który in concreto uznał za względniejszy dla oskarżonego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2016 r., II KK 351/16). Wyraz temu daje przypisana w wyroku kwalifikacja czynu oskarżonego.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. J.

pierwszy

pierwszy

Zgodnie z art. 19 § 1 k.k. Sąd wymierza karę za pomocnictwo w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo. Ponadto zgodnie z treścią art. 11 § 3 k.k. jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, wymierzając karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą.

W konsekwencji tych dwóch uregulowań granice wymiaru kary za przypisane oskarżonemu przestępstwo wyznacza treść przepisu art. 310 § 1 k.k. z możliwością jej modyfikacji, wynikającą z art. 310 § 3 k.k.

Zgodnie z treścią art. 310 § 1 k.k. obowiązującą w chwili popełnienia czynu (nie uległa zmianie przy kolejnych nowelach) przewidziana za ten czyn kara wynosiła nie mniej niż 5 lat albo 25 lat pozbawienia wolności.

Sąd uznał, że czyn oskarżonego stanowił wypadek mniejszej wagi, o którym mowa w art. 310 § 3 k.k. i doszedł do przekonania, że okoliczności jego popełnienia w pełni uzasadniają możliwość skorzystania z nadzwyczajnego złagodzenia wymiaru kary.

Nadzwyczajne złagodzenie wymiaru kary opisane zostało w przypadku zbrodni w art. 60 § 6 pkt. 1 k.k. (przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.) Zgodnie z nim jeżeli czyn stanowi zbrodnię, sąd wymierza karę pozbawienia wolności nie niższą od jednej trzeciej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. W konsekwencji dolna granica ustawowego zagrożenia, za czyn przypisany oskarżonemu wynosiła 1 rok i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu okoliczności popełnienia czynu, które także zdecydowały o uznaniu go za wypadek mniejszej wagi sprawiają, że taka kara wydaje się aż nazbyt wystarczającą dolegliwością dla oskarżonego.

Orzeczona w ten sposób kara stanowi w ocenie Sądu właściwą reakcję karną na zachowanie oskarżonego, jest adekwatna do stopnia jego zawinienia i zapewni przestrzeganie przez niego porządku prawnego.

M. J.

drugi

pierwszy

Wymiar orzeczonej kary stwarzał Sądowi możliwość jej warunkowego zawieszenie w oparciu o przepisy obowiązujące przed 1 lipca 2015r., z których skorzystano w oparciu o art. 4 § 1 k.k. Zgodnie z obowiązującym wówczas brzmieniem art. 69 § 1 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Z pełną przy tym uwagą Sąd analizował, czy wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania spełni swoją funkcję. Zgodnie z art. 69 k.k. Sąd przy podejmowaniu decyzji tego rodzaju bierze pod uwagę postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy tryb życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa i w wyniku własnej oceny ujawnionych okoliczności faktycznych dojść musi do przeświadczenia, że kara wymierzona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca dla osiągnięcia celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. O istnieniu racjonalnych podstaw do powzięcia takiego przeświadczenia przekonują Sąd zwłaszcza takie okoliczności jak wielkość szkody, sytuacja oskarżonego w chwili popełnienia czynu, jego aktualny wiek, a także fakt, że nie był do tej pory karany za przestępstwo. Oceniając warunki osobiste sprawcy Sąd wziął pod uwagę stopień rozwoju psychospołecznego oskarżonego, jego warunki osobiste, rodzinne i wszystkie one przemawiały na korzyść oskarżonego.

Wyznaczony okres próby stanowi odpowiedź na stopień społecznej szkodliwości czynu, który, że mimo iż stanowi wypadek mniejszej wagi, to z uwagi na zakres podstawowej odpowiedzialności jest stosunkowo wysoki.

W ocenie Sądu tak wymierzona kara będzie adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, będzie dla niego realnie dolegliwa, przez co winna mu uzmysłowić niedopuszczalność podobnego zachowania w przyszłości.

M. J.

trzeci

pierwszy

Na podstawie art. 72 § 2 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w całości, wyznaczając w tym celu termin jego realizacji uwzględniający sytuację oskarżonego oraz deklarowaną przez niego wolę naprawienia szkody.

Jednoczenie Sąd nie rozpatrywał wniosku oskarżyciela o naprawienie szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k. bez określeni terminu) wobec spóźnionego wystąpienia z rym wnioskiem.

M. J.

piaty

pierwszy

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. Sąd orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci czeku gotówkowego Banku (...) II Oddział we W. o numerze (...) poprzez pozostawienie go w aktach sprawy.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

W związku ze stosowaniem przepisów stawy Kodeks karny w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015r. brak było podstaw do orzekania o obligatoryjnym aktualnie jednym ze środków z art.72 § 1 k.k.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

czwarty

- art. 618 § 1 pkt. 1 k.p.k. i § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu jest podstawą przyznania wynagrodzenia obrońcy z urzędu;

- obrońca złożył wniosek o przyznanie mu nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu;

- wysokość kosztów wynika z § 17 ust. 2 pkt. 5 (stawka podstawowa 600 zł za obronę przed Sądem Okręgowym jako pierwszą instancją) oraz z§ 4 ust. 3, podwyższającego stawkę o podatek od towarów i usług,

szósty

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. z uwagi na sytuację materialną oskarżonego Sąd zwolnił go od zapłaty kosztów sądowych przejmując je wraz z opłatą na rachunek Skarbu Państwa.

7.  Podpis

sędzia Andrzej Lewandowski