Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2019 r. w Gliwicach

sprawy W. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania W. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 15 lutego 2019 r. nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od ubezpieczonego W. N. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

(-) sędzia Patrycja Bogacińska-Piątek

Sygn. akt VIII U 477/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 lutego 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu W. N. prawa o przeliczenia podstawy wymiaru emerytury. W uzasadnieniu wskazał, że nie zostały przedstawione żadne nowe dowody mające wpływ na wysokość świadczenia.

W odwołaniu ubezpieczony domagał się zmiany zaskarżonej decyzji i podał, że świadczenie zostało mu przyznane na wniosek z 19 października 2015 roku i jest zaskoczony odmowną decyzją ZUS.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania i podtrzymał dotychczasowe stanowisko. Na rozprawie w dniu 15 października 2019 roku ZUS wniósł o zasądzenie od ubezpieczonego na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z 24 września 2008 roku ZUS przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury górniczej od 30 października 2008 roku. (...) ustalono z 10 lat - od stycznia 1988 roku do grudnia 1997 roku i osiągnął on wartość 247,25%. Z akt ZUS wynika, że ubezpieczony był zatrudniony w (...) S.A. od 11 września 1985 roku do 29 października 2008 roku i udokumentował wszystkie zarobki. Po przyznaniu świadczenia ubezpieczony kontynuował zatrudnienie i kolejnymi decyzjami staż pracy był sukcesywnie doliczany.

W dniu 19 października 2015 roku ubezpieczony wystąpił o przeliczenie świadczenia z uwzględnieniem zarobków uzyskanych przed przyznaniem emerytury oraz po przyznaniu emerytury. W dniu 27 października 2015 roku ubezpieczony wycofał wniosek. W związku z powyższym decyzją z dnia 23 listopada 2015 roku organ rentowy umorzył postępowanie. Ponadto decyzją z tej samej daty przeliczono ubezpieczonemu emeryturę przez doliczenie stażu pracy – na wniosek z dnia 30 września 2015 roku. Wnioskiem z 30 listopada 2015 roku ubezpieczony wniósł o przeliczenie emerytury na podstawie art. 110 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Decyzją z dnia 23 grudnia 2015 roku organ rentowy odmówił przeliczenia świadczenia na podstawie art. 110 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ponieważ wwpw był niższy niż 250%. Decyzja nie została zaskarżona. Kolejny wniosek o przeliczenie emerytury na podstawie art. 110 i 110 a ubezpieczony złożył 8 kwietnia 2016 roku. Po jego rozpoznaniu organ rentowy wydał decyzję odmowną z dnia 13 kwietnia 2016 roku. Decyzja nie została zaskarżona. Kolejny wniosek o przeliczenie emerytury na podstawie art. 110 ubezpieczony złożył 22 marca 2018 roku. Po jego rozpoznaniu organ rentowy wydał decyzję odmowną z dnia 13 kwietnia 2018 roku. Decyzja nie została zaskarżona. Kolejny wniosek o przeliczenie emerytury na podstawie art. 110 ubezpieczony złożył 24 maja 2018 roku. Po jego rozpoznaniu organ rentowy wydał decyzję odmowną z dnia 22 czerwca 2018 roku. Decyzja nie została zaskarżona.

Ubezpieczony złożył wniosek o przeliczenie emerytury na podstawie art. 110 ustawy emerytalno-rentowej oraz o doliczenie lat pracy 2011-2016. Do wniosku nie zostały załączone żadne dowody. ZUS wydał zaskarżoną decyzję odmowną i poinformował, że staż pracy został doliczony decyzją z dnia 26 lipca 2016 roku.

Ubezpieczony podjął pracę zawodową 1 września 1974 roku i wykazał dokumentami tj. zaświadczeniami na drukach ZUS Rp – 7 swoje wszystkie zarobki za lata 1974-2016 z pominięciem roku 1980, w którym odbywał zasadniczą służbę wojskową. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia liczony na podstawie art. 110 i 110a wyniósł 235,61% i jest niższy niż poprzednio obliczony, który wyniósł 247,25 % oraz jest niższy niż 250%.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie akt organu rentowego.

Sąd zważył, co następuje:

odwołanie nie jest zasadne.

Ubezpieczony domagał się przeliczenia świadczenia wskazując na przepisy art. 110 i 110 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2018., poz. 1270 ze zm.). Przepisy te stanowią:

Art. 110. 1. Wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

2. Warunek posiadania wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru nie jest wymagany od emeryta lub rencisty, który od dnia ustalenia prawa do świadczenia do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie świadczenia, w myśl ust. 1, nie pobrał świadczenia wskutek zawieszenia prawa do emerytury lub renty lub okres wymagany do ustalenia podstawy przypada w całości po przyznaniu prawa do świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wynosi co najmniej 130%.

3. Okres ostatnich 20 lat kalendarzowych, o których mowa w art. 15 ust. 1, obejmuje okres przypadający bezpośrednio przed rokiem, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia, z uwzględnieniem art. 176.

Art. 110a. 1. Wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%.

2. Ustalenie wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 może nastąpić tylko raz.

Organ rentowy prawomocnymi decyzjami z dnia 23 grudnia 2015 roku, 13 kwietnia 2016 roku, 13 kwietnia 2018 roku, 22 czerwca 2018 roku rozpoznawał merytorycznie wnioski o przeliczenie świadczenia na podstawie art. 110 i 110 a i stwierdzał, że brak podstaw do ich uwzględnienia ponieważ ubezpieczony pomimo wykazania wszystkich swoich rzeczywistych wynagrodzeń z lat 1974-2016, z pominięciem 1980 roku, kiedy odbywał zasadniczą służbę wojskową, nie osiągnął wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia wyższego niż przyjęty przy obliczeniu wysokości emerytury. Ponadto był on niższy niż 250%. Składając kolejny wniosek 15 stycznia 2019 roku ubezpieczony nie przedłożył żadnych dowodów. W tej sytuacji w oparciu o art. 114 ust. 1 ustawy emerytalno-rentaowej ZUS wydał zaskarżoną decyzję odmowną. W ocenie sądu decyzja ta jest prawidłowa ponieważ tylko w okolicznościach z art. 114 ust. 1 ustawy może dojść do wzruszenia prawomocnej decyzji ZUS. Przepis art. 114 ust. 1 stanowi:

Art. 114. 1. W sprawie zakończonej prawomocną decyzją organ rentowy, na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, uchyla lub zmienia decyzję i ponownie ustala prawo do świadczeń lub ich wysokość, jeżeli:

1) po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość;

2) decyzja została wydana w wyniku przestępstwa;

3) dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe;

4) decyzja została wydana na skutek świadomego wprowadzenia w błąd organu rentowego przez osobę pobierającą świadczenie;

5) decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone, zmienione albo stwierdzono jego nieważność;

6) przyznanie świadczeń lub nieprawidłowe obliczenie ich wysokości nastąpiło na skutek błędu organu rentowego.

Żadna z powyższych okoliczności w sprawie nie wystąpiła.

Zaznaczyć należy, że wnioski ubezpieczonego o doliczenie stażu pracy są uwzględniane przez organ rentowy. Uwzględniony został także wniosek z 30 września 2015 roku – decyzją z dnia 23 listopada 2015 roku tj. z tej samej daty, w której została wydana decyzja o umorzeniu postępowania w związku z cofnięciem wniosku z 19 października 2015 roku – pierwszego o przeliczenie podstawy wymiaru świadczenia.

Sąd oddalił odwołanie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik sporu strony przegrywającej, którą był ubezpieczony.

(-) sędzia P. Bogacińska-Piątek