Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2018 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wytoczyła przeciwko K. D. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 17.499,75 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP w stosunku rocznym, nie wyższymi od wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, od kwoty 16.154,87 zł od dnia 23 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty, a także wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych.

W dniu 18 lipca 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Od tego nakazu pozwany złożył sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany w całości zakwestionował dochodzone w sprawie roszczenie.

Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi.

W toku dalszego procesu strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie. Pełnomocnik pozwanego uzupełniająco wyjaśnił, iż adresowane do pozwanego przesyłki zawierające wezwanie do zapłaty oraz oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostały przesłane na błędny adres, w konsekwencji umowa pożyczki nie została skutecznie wypowiedziana, co czyni powództwo przedwczesnym, powodowi nie przysługuje, bowiem prawo żądania spłaty całości zobowiązania. Replikując na powyższe pełnomocnik powoda wskazał, iż przedmiotowe pisma zostały przesłane na właściwy adres do korespondencji pozwanego, wynikający z potwierdzenia otwarcia rachunku oszczędnościowego.

Wyrokiem z dnia 6 września 2019r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3600zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożyła strona powodowa.

Skarżąca zarzuciła rozstrzygnięciu:

1.naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 233 § 1 k.p.c. przez błędną ocenę materiału dowodowego, polegającą na przyjęciu, że umowa pożyczki zawarta z pozwanym nie została skutecznie wypowiedziana, a tym samym, że kwota wskazana w pozwie nie jest w całości wymagalna;

2.naruszenie prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy, tj.:

- naruszenie art. 75 ustawy Prawo bankowe poprzez przyjęcie, że powód nie skierował do pozwanego wezwania do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy i nie pouczył o możliwości restrukturyzacji zadłużenia w terminie 14 dni roboczych, w sytuacji, gdy powód wystosował do pozwanego wezwanie dnia 5 stycznia 2018r.;

- art. 98 k.p.c. poprzez nieuzasadnione zasądzenie kosztów procesu na rzecz strony pozwanej.

Skarżący wniósł także o przeprowadzenie dowodu z wezwania do zapłaty skierowanego do pozwanego z dnia 5 stycznia 2018r. załączonego do apelacji.

Skarżący podniósł, że potrzeba powołanie tego dowodu pojawiła się dopiero na obecnym etapie postępowania, po otrzymaniu przez powoda zaskarżonego wyroku i powzięciu wiadomości, z jakiej przyczyny powództwo zostało oddalone. Powód nie był w stanie wcześniej przewidzieć konieczności powołanie tego dokumentu, a strona pozwana nie kwestionowała naruszenia art. 75 c ustawy Prawo bankowe.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienia powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz strony powodowej kosztów postępowania za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom skarżącego podniesionym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełen oparcie w zebranym sprawie materiale dowodowym i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające.

Ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji, Sąd Okręgowy przejmuje za własne bez konieczności ponownego ich przetaczania.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 381 k.p.c. pominął dokumenty załączone do apelacji, gdyż strona powodowa mogła je powołać przez Sądem I instancji. Wbrew stanowisku skarżącej zaprezentowanemu w apelacji, pozwany już przed Sądem I instancji kwestionował skuteczność doręczenia mu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytowej, jak również wezwania do zapłaty ( pismo pełnomocnika pozwanego z dnia 8 listopada 2018r. –k. 54). Strona powodowa jest podmiot profesjonalnym, działającym na rynku usług bankowych. Przed Sądem I instancji strona powodowa zastępowana była przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata. W tym stanie rzeczy, zdaniem Sądu Okręgowego, strona powodowa winna była dochować należytej staranności w prowadzeniu swoich sprawy, w tym w przedstawieniu w toku postępowania przed Sądem I instancji wszystkich dowodów na poparcie swoich twierdzeń ( art. 6 k.p.c.).Temu obowiązkowi strona powodowa nie sprostała.

Nie znajduje znajduje żadnego uzasadnienia zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 k.p.c.

W przedmiotowej sprawie nie była kwestionowana okoliczność, że strony łączyła umowa pożyczki zawarta w dniu 16 lutego 2016 roku, na mocy, której pozwany otrzymał kwotę 20.000 zł, którą wraz z prowizją i odsetkami zobowiązał się spłacać w terminie i wysokości wskazanych w harmonogramie spłaty. Przed Sądem I instancji powód przedłożył umowę pożyczki wraz z załącznikami, sygnowane podpisem pozwanego, którego autentyczność nie była w sprawie podważana. W oparciu o załączoną przez powoda historię operacji Sąd I instancji ustalił, że począwszy od listopada 2017 roku K. D. zaprzestał spłaty pożyczki, doprowadzając do powstania zadłużenia przeterminowanego.

W świetle powyższego oraz treści § 11 umowy stron nie budziło wątpliwości, że po stronie powoda ukonstytuowało się uprawnienie do wypowiedzenia umowy, z którego to uprawnienia skorzystał. Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy brak podstaw do przyjęcia, iż sporządzone przez powoda oświadczenie o wypowiedzeniu odniosło skutek prawny.

Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, przedmiotowe oświadczenie zostało przesłane pozwanemu na adres: Ł., ul. (...), który to adres nie został wskazany w treści umowy pożyczki. W umowie tej widnieje wyłącznie adres zamieszkania pozwanego: Ł., ul. (...). Wprawdzie w § 11 ust. 3 umowy mowa jest o ostatnim adresie korespondencyjnym pożyczkobiorcy, jako adresie, na który bank przesyłał wypowiedzenie umowy, to wobec faktu, iż w przedmiotowej umowie adres taki nie został osobno podany należało uznać, że adres zamieszkania pozwanego był jednocześnie jego adresem do korespondencji. Wniosek taki koresponduje z brzmieniem § 14 ust. 1 umowy, który stanowi, że bank przesyła korespondencję dotyczącą umowy na adres pożyczkobiorcy wskazany w umowie. Przepis ten, co prawda daje możliwość przesłania korespondencji na inny adres, jednak z zastrzeżeniem, iż musi on zostać wskazany po zawarciu umowy.

W tym stanie rzeczy, rację ma Sąd I instancji, że strona powodowa nie była uprawniona do przesyłania korespondencji dla pozwanego na adres korespondencyjny wskazany podczas otwarcia rachunku oszczędnościowego, albowiem został on podany w grudniu 2013 roku, a więc ponad 2 lata wcześniej od daty zawarcia przez strony przedmiotowej umowy. Adres ten nie może być, zatem postrzegany, jako adres objęty dyspozycją §14 ust. 1 umowy.

W tym stanie rzeczy, zgodzić należy się w pełni z Sądem I instancji, że powód przesłał oświadczenie o wypowiedzeniu umowy na nieprawidłowy adres, zatem oświadczenie to nie mogło wywołać skutków prawnych, gdyż dłużnik nie miał możliwości zapoznania się z jego treścią (art. 61 § 1 k.c.).

Już ta okoliczność była wystarczająca do oddalenia powództwa w rozpoznawanej sprawie.

Rację ma także Sąd I instancji w tym zakresie, że oświadczenie było nieskuteczne także z tej przyczyny, że strona powodowa nie udowodnił przez Sądem I instancji, iż wypowiedzenie umowy zostało poprzedzone wezwaniem do zapłaty. Wprawdzie umowa stron nie przewidywała takiego wymogu, to jednak wynikał on wprost z przepisów prawa bankowego. Zgodnie, bowiem z treścią art. 75c ust. 1 prawa bankowego, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych, przy czym przepis ten – w myśl ust. 6 – znajduje zastosowanie do umów pożyczek pieniężnych.

W tym stanie rzeczy, Sąd I instancji zasadnie uznał, że wypowiedzenie dokonane przez powoda, nie było skuteczne, a co za tym idzie - domaganie się przez powoda zapłaty całej pozostałej do spłaty kwoty kredytu jest w chwili obecnej bezzasadne.

Nie znajduje także uzasadnienia zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art.98 k.p.c. w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

Z uwagi na to, że strona powodowa w całości przegrała proces, Sąd I instancji - stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu, obciążył stronę powodową kosztami postępowania, w tym, kosztami zastępstwa procesowego pozwanego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy oddalił apelację, jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.