Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim II Wydział Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Tomasz Morycz

Protokolant: (...)

przy udziale Prokuratora Pawła Łapińskiego i przedstawiciela (...) (...) w (...) (...)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach (...)

sprawy (...)

(...) (...) i (...)

(...) w (...)

(...) o to, że:

1. wykonując w (...) przy (...) działalność gospodarczą w ramach (...) – spowodowała wystąpienie zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za (...). na kwotę 95.492 zł., czyli na kwotę nie przekraczającą tzw. małej wartości uszczuplonej należności publicznoprawnej – poprzez to, że w złożonym w dniu (...) we właściwym (...) w (...), zeznaniu PIT-36L o osiągniętym w (...). dochodzie (stracie) podała dane niezgodne z rzeczywistością, na skutek nierzetelnego prowadzenia księgi podatkowej, w której ujęła, a następnie wykorzystała w rozliczeniach w podatku (...):

- (...) szt. (...) (...) niepotwierdzających rzeczywistego przebiegu (...), wystawionych w (...) od 10.01.(...). do 27.12.(...)., przez (...) z (...) w (...) przy (...), nie prowadzącą żadnej działalności gospodarczej, a faktycznie zajmującą się wystawianiem fikcyjnych (...) (...), zarządzaną przez jedynego jej udziałowca - (...), powodując tym samym zawyżenie kosztów działalności o kwotę 502.590 zł., a w konsekwencji zaniżenie podstawy opodatkowania oraz spowodowanie zaległości w podatku (...), to jest o czyn z art. 56 § 2 w zb. z art. 61 § 1 i art. 62 § 2 w zw. z art. 7 § 1 kks,

2. wykonując w (...) przy (...) (...), określoną jak w pkt I - spowodowała wystąpienie zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za (...) na kwotę ok. 134.829 zł., czyli na kwotę nie przekraczającą tzw. małej wartości uszczuplonej należności publicznoprawnej - poprzez to, że w złożonym w dniu 28.04.(...) we właściwym (...) w (...), zeznaniu PIT-36L o osiągniętym w (...) dochodzie (stracie) podała dane niezgodne z rzeczywistością, na skutek nierzetelnego prowadzenia księgi podatkowej, w której ujęła, a następnie wykorzystała w rozliczeniach w podatku (...):

- (...) szt. (...) (...) niepotwierdzających rzeczywistego przebiegu (...), wystawionych w (...) od 22.03.(...) do 27.12.(...), przez (...) z (...) w (...) przy (...), nie prowadzącą żadnej działalności gospodarczej, a faktycznie zajmującej się wystawianiem fikcyjnych (...) (...), zarządzaną przez jedynego jej udziałowca - (...), oraz

- 10 szt. (...) (...) niepotwierdzających rzeczywistego przebiegu (...), wystawionych w (...) od 05.01.2007r do 09.04.2007r przez (...) z (...) w (...) przy (...),

powodując tym samym zawyżenie kosztów działalności łącznie o kwotę 719.810 zł., a w konsekwencji zaniżenie podstawy opodatkowania oraz spowodowanie zaległości w podatku (...), to jest o czyn z art. 56 § 2 w zb. z art. 61 § 1 i art. 62 § 2 w zw. z art. 7 § 1 kks,

3. wykonując w (...) przy (...) działalność gospodarczą, określoną jak w pkt I – spowodowała wystąpienie zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za (...) na kwotę ok. 151.226 zł, czyli na kwotę nie przekraczającą tzw. małej wartości uszczuplonej należności publicznoprawnej – poprzez to, że w złożonym w dniu 29.04.2009r. we właściwym (...) w (...), zeznaniu PIT-36L o osiągniętym w (...) dochodzie (stracie) podała dane niezgodne z rzeczywistością, na skutek nierzetelnego prowadzenia księgi podatkowej, w której ujęła, a następnie wykorzystała w rozliczeniach w podatku (...):

- (...) szt. (...) (...) niepotwierdzających rzeczywistego przebiegu (...), wystawionych w (...) od 02.01.(...) do 29.11.(...), przez (...) z (...) w (...) przy (...), nie prowadzącą żadnej działalności gospodarczej, a faktycznie zajmującą się wystawianiem fikcyjnych (...) (...), zarządzaną przez jedynego jej udziałowca - (...), oraz

- 4 szt. (...) (...) niepotwierdzających rzeczywistego przebiegu (...), wystawione w (...) od 09.07.2008r do 28.07.2008r przez (...) z (...) w (...) przy (...) (poprzednio o nazwie (...)),

powodując tym samym zawyżenie kosztów działalności łącznie o kwotę 795.928,80 zł., a w konsekwencji zaniżenie podstawy opodatkowania oraz spowodowanie zaległości w podatku (...), to jest o czyn z art. 56 § 2 w zb. z art. 61 § 1 i art. 62 § 2 w zw. z art. 7 § 1 kks

orzeka

I. na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks umarza postępowanie w zakresie czynów zarzucanych (...) (...) w punkcie 1 i 2;

II. oskarżoną uznaje za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w punkcie 3, za który na podstawie art. 56 § 1 i 2 kks w zb. z art. 61 § 1 i 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks skazuje ją, a na podstawie art. 56 § 2 kks w zw. z art. 7 § 2 kks wymierza jej karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

III. na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks zasądza od (...) na rzecz (...) kwotę 2.000 (dwóch tysięcy złotych) tytułem kosztów sądowych - opłaty, jednocześnie na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks zwalniając ją od kosztów sądowych w pozostałym zakresie i obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 302/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego ustalono następujący stan faktyczny:

(...) prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą PHU (...) z (...) przy (...) w (...). Polegała ona między innymi na dostawie (...) do różnego rodzaju odbiorców na terenie Polski.

W związku z tym posiadała (...), z których część stanowiła jej własność, a część była (...). Ponadto zatrudniała (...), którzy dostarczali wskazane produkty we wskazane miejsca. (...) odbywało się albo (...), gdzie znajdowały się (...), albo na (...).

Jednocześnie (...), który był jej (...). Nie wszystkie transakcje, które zostały udokumentowane fakturami (...) były jednak prawdziwe. (...) z (...) przy (...) w (...), (...) z (...) przy (...) w (...) i (...) (poprzednio (...)) z (...) przy (...) w (...) nigdy nie zajmowały się sprzedażą paliw, wystawiając (...), niepotwierdzające rzeczywistego przebiegu (...) (...) (...).

W (...) r. (...) uzyskała (...) (...) (...) wystawionych w (...) od dnia 10 (...) (...) r. do dnia 27 grudnia (...) r. przez (...), w (...) r. uzyskała (...) (...) (...) wystawionych w (...) od dnia 22 marca (...) r. do dnia 27 grudnia (...) r. przez (...) i 10 (...) (...) wystawionych w (...) od dnia 5 (...) (...) r. do dnia 9 kwietnia (...) r. przez (...), a w 2008 r. uzyskała (...) (...) (...) wystawionych w (...) od dnia 2 (...) 2008 r. do dnia 29 listopada 2008 r. przez (...) i 4 (...) wystawione w (...) od dnia 9 lipca 2008 r. do dnia 28 lipca 2008 r. przez (...) (poprzednio (...)).

Następnie odpowiednio w dniach 25 kwietnia (...) r., 28 kwietnia 2008 r. i 29 kwietnia 2009 r. odpowiednio w zeznaniach podatkowych za (...) r., (...) r. i 2008 r., wskutek nierzetelnego prowadzenia ksiąg podatkowych, podała dane niezgodne z rzeczywistością, uwzględniając w/w (...) (...) i powodując zawyżenie kosztów działalności firmy odpowiednio o kwoty 502.590 złotych, 719.810 złotych i 795.928,80 złotych, a w konsekwencji zaniżenie podstawy opodatkowania i spowodowanie zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych odpowiednio w wysokości 95.492 złotych, 134.829 złotych i 151.226 złotych.

(...) (...) tymi podmiotami, które korzystały także z pośredników dostarczających (...) (...) (...). Jednym z nich był (...), który współpracował z (...) - będącym prezesem zarządu (...) - i na jego zlecenie dostarczał (...) (...). W prowadzeniu działalności pomagał jej mąż (...).

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie: dokumentacji (k.11-171, 401-451), deklaracji (k.172-184), decyzji (k.210-333 , 478-497, 529-558, 596-630), oświadczenia (k.345), aktu oskarżenia (k.368-389), protokołu (k.390), wyroku (k.391-400), wyroku z uzasadnieniem (k.498-513, 515-528, 560-578, 580-595, 632-641, 643-655), pisma (k.470-473), szkicu (k.749), materiału poglądowego (k.750), zeznań świadka (...) (k.7-10, 187-190, 192-201, 203-209, 348-350, 351-356, 357-359, 362-363, 366, 672-673, 786-787), zeznań świadka (...) (k.335-336, 338-343), zeznań świadka (...) (k.453-454), zeznań świadka (...) (k.457-458, 37-40 - akta sprawy o sygn. (...) (...)), zeznań świadka (...) (k.460, 467-469), zeznań świadka (...) (k.463-465), zeznań świadka (...) (k.474-475, 752), zeznań świadka (...) (k.797-798), zeznań świadka (...) (k.798), zeznań świadka (...) (k.798), zeznań świadka (...) (k.799), zeznań świadka (...) (k.858-859), zeznań świadka (...) (k.859), częściowo zeznań świadka (...) (k.766) i częściowo wyjaśnień (...) (...) k.727-729, 752-753, 796, 872).

Oskarżona (...) (k.727-729, 752-753, 796, 872) nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Jak wyjaśniła, działalność prowadziła od (...) Z początku była to działalność handlowa, później została rozszerzona również na transport. W ramach działalności handlowej miała w tym (...) (...) W tym czasie zatrudniała (...) (...), w tym (...) (...). Pozostali (...) to były (...). Jeżeli chodzi o działalność (...), to zajmowała się (...) (...). Była to działalność prowadzona na terenie całego kraju. Miała własnych (...). (...) były jej i (...). Były to (...) (...). Ponadto (...), w większości (...). (...) pochodziła (...) z (...). Hurtownie były rozmieszczone na terenie całego kraju. (...) było brane z różnych firm. Jak kierowcy tankowali na miejscu, w (...), to później dostawiali pieniądze na dotankowanie. To był (...). Na miejscu była to przede wszystkim (...), a w późniejszym czasie (...), jak również wiele innych firm. (...) dostarczała (...). Była to firma pozamiejscowa. Nie wie, gdzie się znajdowała. Przyjeżdżała do niej cysterna i spuszczała (...) do zbiorników. Nie była w siedzibie tej firmy. Nie potrafi w tej chwili sobie przypomnieć, w jaki sposób nawiązała z nią współpracę. Płaciła gotówką. Były wystawiane (...). Kierowca, który przyjeżdżał z dostawą zostawiał również (...), a ona bądź mąż przekazywali mu pieniądze. Nie miała z tą firma umowy. W tej chwili nie potrafi powiedzieć, ile cystern przyjechało z tej firmy. Przyjeżdżali różni kierowcy. Nic jej nie mówi osoba (...). Dowiedziała się o tej osobie dopiero przy kontroli. Nie zna go osobiście, nie rozmawiała z nim. Miała zbiornik 5.000 litrów z dystrybutorem, zbiornik 2.000 litrów i dwa zbiorniki po 1.000 litrów. Olej służył do tankowania samochodów. Korzystali z innych stacji, żeby nie zostać w pewnym momencie bez (...). Powodem była też cena. Na tę chwilę nie potrafi powiedzieć, gdzie było taniej. Nieraz kierowcy mieli (...) na miejscu, a nieraz nie mieli. Z (...) współpracowali dużo wcześniej. (...) mówi jej tyle, że od niej także kupowali (...). Tak samo od (...). Co do tych firm, to wszystko wyglądało tak samo ja w przypadku (...). Nic jej nie mówią osoby (...), (...) i (...). Nie pamięta, ile było litrów (...) w cysternie. Nie pamiętam, jakiego rzędu to były kwoty. Zbiorniki znajdowały się na (...) w (...). W tej chwili już ich nie ma. One zostały (...), to jest wywiezione, a miejsce zasypane. Obsługiwała to wszystko osoba, która przyjeżdżała cysterną. (...), cała posesja ma ponad 2.000 metrów. Na posesję jest wjazd. Nie wie, jaką (...), ona jest (...) i nie zmieniała się od tamtego czasu. Tam wjeżdżały (...). Nie umie powiedzieć, w jaki sposób wyjeżdżały. Czy cofały, czy zakręcały. Nie zwracała na to uwagi. W miarę potrzeby tankowały tam ich samochody. Nie zawsze była taka sama ilość kursów. Dostawy były kilka razy w tygodniu. Powodem zainstalowania tych zbiorników była przede wszystkim cena. W tamtych latach firma była w miarę dobrej kondycji finansowej. Zawsze może być lepiej. W tamtym czasie sposób rozliczania się z kontrahentami był korzystny, później to się zmieniło. Najpierw to zależało od procentu, a później od kilometra. Na pewno były wtedy (...). (...)Nie pamięta, na co one były. Nie pamięta kwot. Działalność (...), ale nie pamięta dokładnie, w którym roku. Może w (...) r. Powodem likwidacji była (...). W chwili (...)To było spowodowane między (...). Nie ma obecnie żadnych obciążeń. Nie pamiętam, czy po (...) r. spłacałam jakieś zobowiązania. Wówczas nie toczyły się żadne postępowania cywilne. Nie wie, w jaki sposób nawiązała kontakt z (...). Współpracowała z wieloma firmami. Nawiązywała współpracę z kilkoma firmami dla bezpieczeństwa. Cena też miała znaczenie. Nabywała (...) także od innych firm w ilościach hurtowych. Nie jest w stanie określić, z iloma firmami paliwowymi współpracowała. Ich nie było aż tak dużo. Jeżeli było (...), to kierowcy tankowali na miejscu, a później ewentualnie dotankowywali na innych stacjach. Pełnomocnikiem w firmie był jej mąż. Miał takie same uprawnienia. Zamawiali (...) wspólnie. Ten, kto odbierał fakturę, to dokonywał zapłaty. Dokumenty dotyczące (...) zostały jej dostarczone. (...) także to zrobiła. (...) chyba nie. (...) zamawiała (...). Do momentu (...) była przekonana, że wszystko jest w porządku. Nie było zastrzeżeń do jakości (...). Dopiero w czasie kontroli dowiedziała się, że przy współpracy powinna wystąpić do (...) i uzyskać informację, czy są (...). Innych firm też nie sprawdzała. W (...) r. dowiedziała się, że były to osoby wystawiające (...), a nie dokonujące obrotu paliwami. Nie zna (...). Nigdy nie miała z nim do czynienia. Nie rzuciły jej się w oczy, nie pamięta, żeby były jakieś napisy na cysternach. Myśli, że nie były potrzebne pozwolenia. To był największy zbiornik. Nie ma już tego zbiornika, to jest archiwalne zdjęcie. Pozostałe miały inny kształt. On był w ziemi, tylko został wykopany celem likwidacji. To było już po kontroli. Chciała przez to przedstawić, że takie zbiorniki faktycznie tam były. One zostały (...) i wywiezione. Nie wie, co się z nimi stało, chyba zostały wywiezione na złom. Robili porządki na działce i zbiorniki były niepotrzebne. Nie wie, kto je kupił i wywoził, musiałaby zapytać. Tam mieściła się cysterna, ona tam wjeżdżała. Jedni mieli większe problemy, a inni wjeżdżali bezproblemowo. Nie pamięta, w jaki sposób wyjeżdżali. Przez tę bramę wjeżdżały (...). Zdjęcie zostało zrobione na terenie jej posesji. Pamięta, że kierowcami w jej firmie byli (...), który wtedy mieszkał w (...) i (...), który wtedy mieszkał w (...). Dwóch (...) już nie żyje, to jest (...) i (...). Nigdy nie widziała (...). Nic jej nie mówi osoba (...). Nigdy nie widziała ogłoszenia dotyczącego sprzedaży kosztów i na nie nie odpowiadała. Księgowość prowadziło jej biuro księgowe. To było biuro (...) z (...). Oni tu przyjeżdżali i zabierali dokumenty. To była (...). Jej znajomi prowadzili tam księgowość i byli zadowoleni. Nie korzystała z pośrednictwa przy nabywaniu paliw. Jej firma nie miała (...), ale jej (...) (...). Nie miały nigdy miejsca (...). Trudno jej powiedzieć, czy ktoś mógł mieć ku temu powody. Ta działalność polegała na tym, że przewożone były towary z (...), ale nie tylko. Były to (...). Zajmowali się tylko transportem. Jeździli do (...) do (...). Były też inne firmy, ale to trwało krótko. Nie pamięta ich nazw. Mieli z (...) ustną umowę. Nie przypomina sobie umów z innymi firmami. Była firma ze (...), ale nazwy nie pamięta. Część pojazdów była naszą własnością, a część była w (...). Mieli pracownika, który na bieżąco pewne sprawy załatwiał, naprawiał samochody. Trudno powiedzieć o jednym serwisie. Nie zna (...). To nazwisko nic jej nie mówi.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego wina (...) (...) i okoliczności popełnienia zarzucanych jej czynów nie budziły żadnych wątpliwości.

Sąd jedynie częściowo dał wiarę wyjaśnieniom (...) (...) k.727-729, 752-753, 796, 872), które korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, na którym się oparto. Nie ulega wątpliwości, że oskarżona (...) prowadziła działalność gospodarczą polegającą między innymi na dostawie (...) do różnego rodzaju odbiorców na terenie Polski. Zgodne z rzeczywistością było także, że posiadała (...) i zatrudniała (...), a tankowanie pojazdów odbywało się (...), gdzie znajdowały się (...) bądź na (...). Brak było również podstaw do zakwestionowania jej twierdzeń, że nabywała (...), który był jej (...) i na co uzyskiwała (...) (...). Były one wystawiane między innymi przez (...), (...) i (...) (poprzednio (...)). To samo tyczyło się okoliczności, że oskarżona (...) (...) tymi podmiotami. Co zaś się tyczyło pozostałych wyjaśnień (...) (...), to było one niezgodne z prawdą i zmierzały jedynie do uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwa. Ze zgromadzonego materiału dowodowego, w tym w szczególności z zeznań świadków (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) i (...), ewidentnie wynikało, że podmioty te nie zajmowały się handlem paliwami. Wystawiały natomiast (...), niepotwierdzające rzeczywistego przebiegu (...) (...) (...), które miały dokumentować ponoszone koszty i wpływać między innymi na wysokość podatku dochodowego od osób fizycznych. Na niewiarygodność wyjaśnień (...) (...) przemawiał również fakt, że wielokrotnie zasłaniała się niewiedzą czy niepamięcią, nie potrafiąc się odnieść do szeregu okoliczności. Zarazem skrajnie nielogiczne były jej tłumaczenia dotyczące sposobu nawiązania współpracy z tymi podmiotami, braku umów, zamawiania dostaw czy środków transportu. W ocenie Sądu nieprawdopodobnym jest, żeby mając nabywać tak duże ilości (...) za tak znaczne środki finansowe oskarżona (...) nie zweryfikowała tych firm i nie była w stanie podać żadnych bliższych danych swoich kontrahentów, nie zawierała umów czy nie potrafiła opisać cystern, jakimi miało być przewożone (...). Co znamienne, oskarżona (...) wskazała, że nawiązała współpracę z kilkoma firmami „dla bezpieczeństwa”, które zdaniem Sądu sprowadzało się do utrudnienia wykrycia przestępczego procederu. Jednocześnie należy zwrócić uwagę na fakt, że jedną z legalnych firm, z którymi współpracowała była (...), na stację benzynową której świadek (...) przywoził (...) (...) (...), czyniąc to z polecenia świadka (...). Skoro trafiały tam te dokumenty, to oczywistym jest, że nie mogły być przywiezione przez (...) wraz z (...), co podnosiła oskarżona (...), a co za tym idzie takie dostawy w ogóle nie zaistniały. W tym miejscu wskazać należy, że w niniejszej sprawie nie ma znaczenia, czy oskarżona (...) w ogóle nie nabywała tego (...), czy też w całości bądź w części pochodziło ono z nielegalnego źródła i chciała je wprowadzić wprowadzić do obrotu. Istotnym jest, że uzyskane przez nią i zgłoszone (...) (...) były (...), niepotwierdzające rzeczywistego przebiegu (...), o czym z opisanych względów oskarżona (...) niewątpliwie wiedziała.

Sąd jedynie częściowo dał także wiarę zeznaniom świadka (...) (k.766), będącego mężem (...) (...). Nie powtarzając argumentacji przedstawionej przy ocenie jej wyjaśnień, która zachowała tu swoją aktualność, nieprawdopodobnym jest, żeby świadek (...), który pomagał jej w prowadzeniu działalności gospodarczej nie posiadał wiedzy na temat przestępczego procederu.

Jako spójne, logiczne i nie budzące żadnych wątpliwości oceniono zeznania świadków (...) (k.7-10, 187-190, 192-201, 203-209, 348-350, 351-356, 357-359, 362-363, 366, 672-673, 786-787), (...) (k.335-336, 338-343), (...) (k.453-454), (...) (k.457-458, 37-40 - akta sprawy o sygn. (...) (...)), (...) (k.460, 467-469), E. P. (2) (k.463-465), (...) (k.474-475, 752) i (...) (k.858-859), którzy mieli pośrednią bądź bezpośrednią wiedzę na temat działalności firm, z którymi współpracowała oskarżona (...). Zdaniem Sądu przedstawili oni całą swoją wiedzę w tym zakresie, czyniąc to w sposób spontaniczny, obiektywny i zgodny z rzeczywistością. Szczególnie istotne były tu zeznania świadka (...), który dokładnie opisał przestępczy proceder, wskazując szereg okoliczności, które mogły być znane jedynie osobie w nim uczestniczącej. Biorąc pod uwagę, że są to osoby obce dla (...) (...) i jej nie znającej, brak było podstaw do przyjęcia, żeby miały jakiekolwiek interes w dążeniu do niekorzystnego ukształtowania jej sytuacji procesowej. Zwłaszcza, że świadek (...) ujawnił szereg popełnionych przez siebie przestępstw, dążąc do poniesienia za nie odpowiedzialności karnej.

Nie znaleziono również podstaw do podważenia zeznań świadków (...) (k.797-798), (...) (k.798), (...) (k.798), (...) (k.799) i (...) (k.859), którzy jednak nie wiedzieli, skąd było przywożone (...), jaka była jego ilość i czy znajdowało potwierdzenie w uzyskiwanych fakturach (...). Wprawdzie byli to kierowcy i sąsiad (...) (...), to zdaniem Sądu szereg kwestii w ogóle ich nie interesowała, a z szeregiem nie mieli żadnej styczności.

Oparto się także na dowodach w postaci dokumentacji (k.11-171, 401-451), deklaracji (k.172-184), decyzji (k.210-333 , 478-497, 529-558, 596-630), oświadczenia (k.345), aktu oskarżenia (k.368-389), protokołu (k.390), wyroku (k.391-400), wyroku z uzasadnieniem (k.498-513, 515-528, 560-578, 580-595, 632-641, 643-655), pisma (k.470-473), szkicu (k.749) i materiału poglądowego (k.750), których prawdziwość nie była kwestionowana i nie budziła też wątpliwości Sądu.

Przestępstwo z art. 56 § 1 kks polega na złożeniu przez podatnika organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklaracji lub oświadczenia, w którym podaje się nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnieniu obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża się podatek na uszczuplenie. Z kolei art. 56 § 2 kks dotyczy sytuacji, kiedy kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości. Natomiast przestępstwo z art. 61 § 1 kks polega na nierzetelnym prowadzeniu księgi. Z kolei art. 61 § 2 kks dotyczy wypadku mniejszej wagi i tym samym popełnienia wykroczenia.

Dokonując analizy zgromadzonego materiału dowodowego, wina (...) (...), opisy czynów i przyjęte kwalifikacje prawne nie budziły żadnych wątpliwości. Zdaniem Sądu doszło do wyczerpania znamion czynów z art. 56 § 1 i 2 kks w zb. z art. 61 § 1 i 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks, albowiem oskarżona (...) spowodowała wystąpienie zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych wskutek tego, że w złożonych zeznaniach podatkowych, w wyniku nierzetelnego prowadzenia ksiąg podatkowych, w których ujęła (...) (...) (...), podała dane niezgodne z rzeczywistością, powodując tym samym zawyżenie kosztów działalności i zarazem zaniżenie podstawy opodatkowania, a w konsekwencji powstanie zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie zaistniały tu jakiekolwiek okoliczności wyłączające jej winę.

Jak wynika z treści art. 44 § 1 pkt 1, 2, 3 i 5 kks, karalność przestępstwa skarbowego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło lat 5 - gdy czyn stanowi przestępstwo skarbowe zagrożone karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 3 lat. Karalność przestępstwa skarbowego polegającego na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej ustaje także wówczas, gdy nastąpiło przedawnienie tej należności. W takich wypadkach bieg przedawnienia przestępstwa skarbowego polegającego na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej rozpoczyna się z końcem roku, w którym upłynął termin płatności tej należności. Jeżeli we wskazanym (...) wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy, karalność popełnionego przez niego przestępstwa skarbowego ustaje z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu.

Biorąc pod uwagę, że odpowiednio z dniem 31 grudnia 2017 r. i 31 grudnia 2018 r. doszło do przedawnienia karalności pierwszego i drugiego czynu zarzucanego (...) (...), dotyczących odpowiednio roku podatkowego (...) i (...), Sąd był zobligowany umorzyć postępowanie w tym zakresie na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks.

Co zaś się tyczy trzeciego czynu, to Sąd uznał oskarżoną (...) za winną i wymierzył jej karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 100 złotych każda, uznając że będzie ona odpowiednia do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa, stanowiąc dla niej odpowiednią dolegliwość. Na niekorzyść (...) (...) przemawiały wysokość zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych, skala tego procederu i czas jego trwania, jak również podjęcie współpracy z kilkoma firmami dostarczającymi (...) (...) (...). Okolicznością łagodzącą była jedynie jej uprzednia niekaralność (...) (...), która musi jednak ponieść konsekwencje swojego postępowania.

Jednocześnie Sąd, na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks zasądził od (...) (...) na rzecz (...) kwotę 2.000 złotych tytułem kosztów sądowych - opłaty, jednocześnie na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks zwalniając ją od kosztów sądowych w pozostałym zakresie i obciążając nimi Skarb Państwa. Chociaż oskarżona (...) uzyskuje (...), to jest zdaniem Sądu (...), które (...).